2WB-2WielBom
€50.000,- voor een Ford Focus. Gekkenwerk, toch? Of toch niet? Niet als die Focus beschikt over 305 Pk, 440 Nm en een bizar goede wegligging en deze gecreëerd is door de mannen van Ford team RS onder leiding van Jost Capito. Deze laatste is niet de eerste de beste. Hij heeft onder andere gewerkt bij BMW M, Porsche en Sauber F1 en dus de ideale persoon om met zijn afdeling van een gewone Focus een supersportief kanon voor de openbare weg te maken. Ze hebben niet de gemakkelijkste weg gekozen. In tegenstelling tot ‘vergelijkbare’ auto’s als de Mitsubishi Lancer EVO en de Subaru WRX Sti beschikt de Ford Focus RS niet over vierwielaandrijving. Slechts de voorwielen worden aangedreven. Een verrassende keuze die alle lof verdient. Lange tijd was de gedachte dat meer dan 200 Pk op de voorwielen gekkenwerk was. Natuurlijk weten ze dit bij team RS ook en daarom hebben ze zich er niet gemakkelijk vanaf gemaakt. De RS beschikt over een Quaife-sperdifferentieel en een aangepaste wielophanging. Deze revoknuckle-ophanging zorgt ervoor dat de aandrijfreacties (oftewel torque steer) niet al te zeer de besturing hinderen. Deze geavanceerde setup blijkt in de praktijk inderdaad uitstekend overweg te kunnen met de 305 Pk en 440 Nm’s die het 2,5 liter 5-cilinderblok uitperst.

Bij het begin beginnen
Laten we eerst binnenin de RS beginnen. Qua interieur is het weinig anders dan een standaard Focus. Da’s jammer. Het grootste verschil zijn een paar extra metertjes (turbodruk, oliedruk en olietemperatuur) en de uitstekend zittende Recaro sportstoelen. Verder wat carbonlook plastic accentjes hier en daar maar dan houdt het wel op. Het is duidelijk dat het ontwikkelingsbudget hier amper voor is aangesproken. Om dan gelijk met de nadelen, voor zover die er zijn bij deze auto, te beginnen. De zitpositie is net iets te hoog en het stuur had nog iets verder axiaal verstelbaar mogen zijn. De gebruikte materialen overtuigen ook niet helemaal. Veel keihard plastic, met name ook aan de binnenkant van de portieren. Maar dan heb ik ook alle minpunten genoemd. Punten die bij een dergelijke auto ook niet de overweging zullen zijn om wel of niet voor zo’n auto te kiezen. Het gaat natuurlijk om de rij-eigenschappen en die zijn meer dan uitstekend.

Mooie soundtrack
Instappend is het eerst uit automatisme zoeken naar het contactslot tot ik me realiseer dat deze auto een start/stop knop heeft. Blijft een leuke gimmick hoewel het praktisch nut vaak vrij klein is. Je kunt de ‘sleutel’ in de zak houden maar die heb je meestal toch al in de hand om de auto te ontgrendelen. Anyway, koppeling in, startknop ingedrukt houden en het beest komt verrassend rustig tot leven. Rustig wegrijdend en de RS blijft bijna muisstil… tot ik optrekkend bij het stoplicht iets meer gas geef. De RS schiet vooruit en ik schrik bijna van de huil die de 5-cilinder uitbraakt, dat begint goed. Gedurende de rest van de test bleek de soundtrack die de RS produceert enorm verslavend te zijn. Werkelijk briljant werk, wat de engineers van Ford hebben gecreëerd. Het knappe is dat de auto bij constante snelheid heerlijk rustig blijft waarmee de auto ook perfect geschikt is voor lange stukken snelweg in alle rust en redelijk comfort, tot je het gas opent. Dan komt de 5-cilinder brullend tot leven en braken de armdikke uitlaten een geluid uit wat voor kippenvel zorgt. Had ik al gezegd dat de soundtrack briljant is? Zo ja, dan nogmaals om het duidelijk te maken. WAT EEN GELUID!

Making the Diff-erence
Maar goed, alleen een heerlijk geluid is niet genoeg om er een goede sportauto van te maken. Daarvoor zijn met name 2 andere zaken zeer van belang. Natuurlijk de algehele prestaties maar vooral ook de wegligging. Laten we beginnen met het laatste, de wegligging. De verwachtingen waren hooggespannen en zijn ook volledig uitgekomen. Het gripniveau van de Focus RS is ongekend. Er zijn zeer hoge bochtsnelheden mogelijk. Uiteindelijk treedt er licht onderstuur op ten teken dat ook de RS zijn grenzen kent maar deze grenzen liggen ver weg. Waar de RS ook in excelleert is de gretigheid waarmee de auto instuurt en de initiële grip bij het insturen. De meeste auto’s hebben met name bij de langzame(re) bochten problemen hiermee. Iets te hard insturen en de voorkant schuift hopeloos onderstuurd naar buiten. Op dat vlak blinkt de Focus RS behoorlijk uit. De auto is zeer gretig bij insturen en bijt zich gelijk vast in de weg. Hierdoor is de instuursnelheid al een stuk hoger dan bij de meeste auto’s.

Eénmaal een bocht ingedoken is en blijft de grip zeer hoog. De 235 mm brede Continental’s zijn hier deels voor verantwoordelijk maar met name ook het uitstekende onderstel doet zich hier gelden. Aangekomen bij de apex van de bocht is het al heel snel weer mogelijk om serieus gas te geven met de RS. Bij normale auto’s met veel vermogen (maar vrijwel altijd zonder sperdiff) uit zich dat dan gelijk in een doorslaand binnenste wiel waardoor de tractie grotendeels geminimaliseerd wordt. Juist het Quaife-sperdifferentieel zorgt er bij de Focus echter voor dat de aandrijving netjes verdeeld wordt over beide voorwielen zodat je de Ford zeer hard de bocht uit kunt katapulteren. Natuurlijk is het best mogelijk om de grenzen der natuurkunde te overschrijven. Bij te lomp gasgeven krijg je uiteindelijk ook bij deze auto wel onderstuur, maar rij je hard met enig beleid en gevoel dan is de wegligging en tractie ongeëvenaard, zeker in dit segment.

Het mooie van de balans is tevens dat de achterkant mooi volgt bij hard bochtenwerk maar tegelijkertijd niet té statisch is. Zonder nerveus te zijn is de achterkant redelijk losjes waardoor de auto uitstekend te ‘zetten’ is voor een bocht. Buiten het feit dat dit bij serieus bochtenwerk wel fijn is, is het tevens gewoon erg leuk. Je voelt de kont van de auto lichtjes naar buiten drijven waardoor de neus van de auto (in ieder geval voor je gevoel) sneller in de juiste richting staat.

Blijft het laatste grote facet over van de auto en dat is de power. Op papier natuurlijk niet mis: 305 Pk en 440 Nm koppel. Het 2,5 liter motorblok met grote turbo overtuigt meteen. Het maximale koppel is al even na de 2.000 toeren beschikbaar en dat uit zich in instant trekkracht. De RS beschikt over een uitstekende handmatige 6-bak die met mooie korte slagen te bedienen is maar zolang je niet voluit gaat maakt het niet eens zoveel uit als je een keer een versnelling te laag zit. De motor is zeer elastisch en ook vanaf 60 km/u in z’n 6 trekt de auto nog heel behoorlijk. Dit alles gaat vergezeld van de mooiste klanken, of had ik dat al verteld?

Toegankelijk
Ondanks deze superieure prestaties en wegligging is de auto toch erg toegankelijk. Het is geen listig ding en het prestatiepotentieel is snel te benutten. Natuurlijk is het geen auto voor beginners, het gemak waarmee je in no-time zeer hoge snelheden haalt zorgt ervoor dat je soms net even harder op een bocht afkomt dan je misschien gedacht had. Dan zijn er altijd de zeer goede remmen om tijdig voldoende snelheid uit de auto te halen. Echter, de enthousiaste stuurman met enige ervaring kan zijn lol op met dit kanon. Ikzelf verkeer in de gelukkige omstandigheid om in Fryslân te wonen, daar waar we niet op elke straathoek een file hebben en er nog heerlijke B weggetjes zijn waar het fantastisch sturen is. Eén van deze weggetjes rij ik bijna dagelijks en ken ik dus erg goed. Met mijn dagelijkse auto (Fiat Grande Punto Sport) weet ik daar precies wat mogelijk is, qua bochtensnelheden. De wegligging van m’n eigen auto is niet bijzonder slecht maar de Ford was echt een openbaring. In sommige bochten lag de snelheid op de apex (halverwege de bocht) met de RS tussen de 20 en 30 km/u hoger en dat is véél. Verder was het vrij gemakkelijk de grenzen van de RS op te zoeken hier, de auto is zoals gezegd niet giftig dus de snelheid ging automatisch omhoog. Dit is autorijden op z’n mooist. Remmen, insturen, even wachten tot halverwege de bocht, gas erop, schakelen, remmen, terugschakelen, hard insturen. Je komt vanzelf in een mooie flow waarin je volledig geconcentreerd bezig bent met dit geweldige apparaat hard over een bochtig parcours te sturen. Nu, een week later, terwijl ik dit schrijf, denk ik nog met veel plezier en een big smile terug aan deze geweldige auto, op die geweldige B-weg. Wat een fantastische combinatie!

Deze auto staat nagenoeg alleen aan de top in het hot-hatch segment. Geen enkele auto biedt deze combinatie van prestaties en dagelijkse bruikbaarheid. Ik zie vaak de vergelijking gemaakt worden met de, ook geweldige, Renault Megane R26R. Die is nog een tikje meer hardcore maar tegelijkertijd offer je alle dagelijkse bruikbaarheid ook op. Dat ding heeft geeneens een achterbank, om maar wat te noemen. Slechte vergelijking in mijn ogen. De Ford is wat dat betreft zeer allround. Zeer sportief maar niet spijkerhard. Natuurlijk is de demping en vering stevig en geven de ultraplatte banden om de 19-inch velgen hobbels en richels duidelijk door, maar er valt heel goed mee te leven. Het enige wat dagelijks gebruik wellicht in de weg zou staan is je eigen zelfbeheersing, al is het maar om steeds dat heerlijke geluid weer even aan te horen! Rest mij nog te zeggen dat Ford wat mij betreft een grote pluim verdient door zo’n liefhebbersauto neer te zetten. Met name in deze groene tijden waarin het voor de echte ‘petrolhead’ er niet beter op wordt is dit een aangename verrassing. Respect voor Ford, respect voor de Focus RS. En het buurjongetje van 5 vroeg me al waar ‘die vette auto was gebleven’. Want vet, dat istie!

Plus
+ Voor het lef, om in deze groene tijd zo’n kanon uit te brengen
+ Prestaties 100%
+ Wegligging superieur
+ Geluid is über
+ Heerlijk dik van buiten

Min
– Paar kleine afwerkingsmissers, interieur had iets spannender gemogen, zitpositie niet helemaal 100%
– De rest van het verkeer
– Hij is niet van mij

“Number 5 is alive”
Bij het lezen van de specs las ik dat de Ford Focus RS geen 4IL (4-In-Lijn) maar een 5IL onder de motorkap heeft hangen. Nou zou je die conclusie natuurlijk ook kunnen trekken op grond van het aantal kleppen – 20 in totaal – maar daar moet je dus heel erg mee oppassen. Er bestaan namelijk ook 4-cilinders met 20 kleppen oftewel 5 kleppen per cilinder oa. van Audi en Toyota. Het testverslag van de Ford Focus RS ligt al sinds de oudewijvenzomer van vorig jaar op de plank. Waarom stond het dan nog niet online? Daar is een hele simpele verklaring voor, de rijfoto’s waren van een dusdanige kwaliteit (niet door mij gemaakt) dat ik ze absoluut niet publicatiewaardig vond. De enige oplossing was dus een nieuwe testdag afspreken voor een fotoshoot. Tja en dat duurde wel even want deze Ford Focus RS is waanzinnig populair. Uiteindelijk lukte het dus om 29 januari 2010 een gaatje te vinden.

Donderdag 28 januari perfect weertje, zonnetje, mooie blauwe lucht, witte wolken, en een graad of 4-5. Vrijdag 29 januari, het weertype laat zich raden, ronduit bagger dus! Gelukkig had Nathasja een Blackberry bij zich en dus werd almachtige Buienradar.nl opgeroepen en daar zagen we dat er eigenlijk maar één deel van Nederland was waar het in de middag op tijd droog zou worden; Zeeland. Op naar Zeeland dus en niet alleen voor het maken van foto’s maar ook voor de opnamen van ons eerste filmpje. De dag erop lag er trouwens een dik pak sneeuw dus achteraf bezien hebben we eigenlijk best mazzel gehad want ‘s middags is het toch nog droog geworden.

Opel Corsa
Op weg naar Zeeland is het supersaai ‘Autobahn burnen’ zoals ik het altijd noem. Alhoewel dat ‘burnen’ in Nederland uiteraard met een hele grote korrel zout genomen dient te worden. Waar in Duitsland het gas altijd vol open gaat en ik eigenlijk nooit onder de 200 km/u kom is dat in Nederland wel even anders. Alhoewel? Soms wil ik wel eens heel even gas geven zoals in de Schipholtunnel. Al ruim voor de Schipholtunnel kwam er een klein vierkant uitziend autootje achter me rijden. Een oud type Opel Corsa maar dan net ff anders, een zwaar gekietelde Corsa dus. Ik had direct door dat deze Corsa geen langzaam fossiel was. In de Schipholtunnel gaf ik gas maar de Corsa liep op me uit. Ik had eigenlijk terug moeten schakelen maar daar had ik geen zin in en dus trapte ik het gas op de bodem in de vierde versnelling en liep al snel op de Corsa in en ging er uiteindelijk met gemak voorbij. De eigenaar van de Corsa keek mij glimlachend aan toen we hem passeerden.

Ouddorp
De reden dat ik graag filmpjes op Autotesten.nl wil gaan zetten is omdat jullie dan een beetje een beeld krijgen van hoe wij testen. Okay het weer zat gruwelijk tegen tijdens deze filmopnamen maar ik heb samen met Mike de Zwart (Mike van Unid Media) besloten om de filmshoot uiteindelijk toch door te zetten. Omdat mijn kale kop nou niet bepaald aantrekkelijk is heb ik Nathasja  gevraagd of zij voor stand-in (iedereen kan zie dat ik achter het stuur zit) wilde spelen. Als je dan toch een filmpje maakt dan moet je het goed doen, mooie auto, mooie vrouw en mooie beelden. Ik heb werkelijk helemaal niets met die Sjonnie&Anita-autobladen maar om nou, zoals sommige gerenommeerde autojournalisten doen, 10 minuten werkelijk supersuffe praat in de cameralens te gaan zitten wauwelen… Nee laat maar, dan neem je jezelf volgens mij honderd keer minder serieus dan dat ik een mooie vrouw als stand-in op laat draven. Zie het vooral als een zeer ironische knipoog want het laatste wat ik wil is tot de gevestigde orde gaan behoren. Daar bedank ik heel hartelijk voor!

ESP=Elektronisch Shit Programma
Uiteraard heb ik tijdens de filmshoot het ESP uitgezet en dan wordt deze Ford Focus RS echt een wild beest. De Nissan GT-R liet zich wat dat betreft veel makkelijker sturen, maar ja die had dan ook vierwielaandrijving. In dat opzicht is de Ford Focus RS met zijn 305 Pk op de voorwielen, al helemaal op kletsnat asfalt, een regelrechte uitdaging om scherp mee te sturen. Terug naar de hoofdweg (N57 vlakbij Ouddorp) maakte ik een hele korte draai en dat gaat werkelijk perfect met deze Ford Focus RS. Ik voelde de auto heel mooi en gecontroleerd onder me glijden op de Continental WinterContact banden. Inderdaad de eerste testauto met winter(sport)banden! Daarna trapte ik middenin de bocht in de tweede versnelling het gaspedaal op de bodem, waarna ik direct met vol spinnende voorbanden werd afgeschoten. Vol accelererend opschakelend naar de derde versnelling voelde ik de Continental WinterContacts onder mij nog steeds naar grip zoeken.

De auto vloog vol spinnend heel lichtjes van links naar rechts glijdend over het smalle landweggetje. Fantastisch wat een ongelofelijk lekker gevoel is dat zeg. De werkelijk perfect schakelende close-ratio versnellingsbak, de ongelofelijk lineaire vermogensafgifte van de 5IL-turbo en de superstrakke wegligging (de vering is gek genoeg niet spijkerhard maar toch sportief) zorgen ervoor dat ik zelfs niet ook maar een fractie van een seconde een angstmoment beleefde. Ongelofelijk wat een bruut gave auto deze Ford Focus RS. Keer op keer gaf ik vol gas achter de camera-auto (een Volvo V70 R) en keer op keer vertrok ik in de eerste of tweede versnelling met zwaar spinnende voorwielen. Ondanks de dikke 305 Pk op alleen de voorwielen voelt het allemaal ongelofelijk voorspelbaar, gecontroleerd en superzeker aan, ook al zou iemand die op dat moment naast mij zou zitten dat absoluut niet willen beamen. Maar in een mooie Recaro sportstoel zitten of in een mooie Recaro sportstoel zitten met een mooi leren sportstuur in je handen – waardoor je perfect voelt wat er gebeurt – is een heel groot verschil. Die Recaro sportstoelen krijgen van mij trouwens een dikke 8, ongelofelijk wat zitten die sportstoelen lekker, dat draagt zeker voor een groot deel bij aan het rijplezier. Het enige wat ik wel héél erg jammer is dat de schakelwegen van de close-ratiobak net een ietsie pietsie te lang zijn voor het echte mooie (ook daar verschil ik weer van mening met Wouter). Maar ja hou dat maar op het gezeik van een liefhebber die naar perfectie streeft.

Nog bruter!
Even later wilde de cameraman nog een hogesnelheidsshot maken, en daarvoor leek het ons het beste om vanuit een doodlopend weggetje onderaan de dijk te starten. Ik reed het doodlopende weggetje in en draaide vlak voor het einde om. Op de heenweg had ik al gezien dat dit smalle asfaltweggetje er niet bepaald schoon bij lag, zand, modder en een nat wegdek, superrrrrr! Na het omdraaien zette ik de auto recht, daarna wachtte ik op het moment dat Mike “Go!!!” tussen mijn benen vandaan zou roepen (daar lag de protofoon) om daarna het gaspedaal vol in te trappen. Direct begonnen de voorbanden als een waanzinnige te spinnen in de eerste versnelling, en ook in de tweede versnelling, en nog steeds in de derde versnelling en dat met een snelheid van reeds ver boven de 100 km/u. Met hoge snelheid flitste ik langs de cameraman, en nog een keer, en nog een keer. Toch merkte ik op dit drekkige weggetje dat ik ontzettend alert moest blijven, want dit is dus echt even iets heel anders als mooi schoon nat asfalt. Ik ben dan ook dolblij dat ik de laatste jaren veel enduro (met de motor) heb gereden op Ibiza. Off Road rijden vergroot je reflexen met hele grote sprongen en zorgt ervoor dat je niet bang bent als de auto of motor waarmee je rijdt een stap opzij zet of van links naar rechts aan het glijden is. In dat opzicht is deze Ford Focus RS absoluut geen auto voor doetjes, tenminste als je écht van plan bent die 305 Pk’s te gaan benutten mét het ESP uit.

Zoals ik al eerder schreef wil ik zo min mogelijk tot niets weten over de auto die ik moet testen. Zo wist ik dus niet dat er een mechanisch Quaife ATB Helical LSD (= Limited Sper Differential) op de Ford Focus zit. Achteraf bezien heeft dit LSD, samen met de uitstekende sportieve vering, werkelijk briljant zijn werk gedaan. Want wees nou eerlijk, eventjes 300+ Pk via een paar voorwielen overbrengen op een nat, zanderig en modderig asfaltweggetje zonder daar volledig onbestuurbaar af te schieten en ondersteboven in de sloot te belanden vind ik best twee opgestoken duimpjes waard. Persoonlijk vind ik mechanische difs toch het mooiste ook al zijn er erg goede elektronische difs op de markt tegenwoordig. Een dagje RS-en in de Ford Focus RS is met grote voorsprong één van mijn leukste testdagen tot nu toe geweest. De auto is in alle opzichten perfect in balans en heeft me werkelijk niet één keer verrast ondanks dat ik serieus gas gegeven heb. Een dagje gassen leverde overigens een verbruik op van rond de 1:7-1:8 en dat viel mij heel erg mee.

Terug naar de baas!
Van tevoren had ik te horen gekregen dat de Ford Focus RS uiterlijk om 17.30u weer terug moest zijn in Amsterdam. Om 16.43u vertrok ik uit Leiden met een bijna lege benzinetank. Moet lukken dacht ik bij mezelf maar dat wordt dan wel even stevig gas geven. Direct na de rotonde de wijk uit gaf ik vol gas toen ik net op tijd een tegemoetkomende politieauto opmerkte. Direct trapte ik heel hard op de rem en die zijn gelukkig erg goed. Vooral het gevoel in het rempedaal vind ik uitstekend, veel sportieve auto’s hebben nog wel eens remmen die een te stevige trap op het rempedaal vereisen. Zo niet deze Ford Focus RS, zowel het gevoel als de doseerbaarheid is uitstekend. Wel jammer overigens dat ze de remklauwen geen opvallend fel kleurtje hebben gegeven. Daarna was het domweg de A44 op, de fly-over naar de A4 en er bij de afslag RAI weer af. Even tanken en direct daarna bij het stoplicht voor de allerlaatste keer die dag vol op het gas.

Heerlijk om die turbo te horen fluiten, het in- en uitlaatgeluid zijn mooi maar vind ik persoonlijk niet echt bijzonder (dit itt. wat Wouter vindt) maar dat boeit mij niet zo en kwam me op dat moment ook wel heel erg goed uit want teveel opvallen – die felgroene kleur is al opvallend genoeg – is ook niet altijd even handig. Hoezo? Zo rond rijbewijs-kwijtsnelheid optrekkend zag ik in een flits links aan de overkant van de weg twee politieagenten iemand staan te bekeuren. Alweer moest ik vol op het rempedaal stampen maar gelukkig hadden ze mij niet opgemerkt. En zo arriveerde ik na een zeer geslaagde dag om 17.19u weer bij de Ford-importeur aan de Amsteldijk in Amsterdam. Zelfs de volgende dag had ik nog een heerlijk gevoel in mijn lijf, dat heb ik echt zelden meegemaakt in de vele jaren dat ik auto’s en motoren test. En wat “Number 5 is alive” betekent zoek dat maar op met Google.