Cabrio Animale
In november cabrio’s testen? Ach waarom niet, veel mensen denken dat cabrio rijden een typisch zomerse bezigheid is, maar dat is onzin. Er is helemaal niets lekkerder dan op een ijskoude zonnige winterdag met het dakje open en de verwarming in de hoogste stand rond te rijden. Wie dit nog nooit heeft gedaan weet niet wat hij of zij mist. In het instructieboekje van de Abarth 500C staat niet voor niets het volgende: “Het vouwdak kan bediend worden bij temperaturen tussen -18 en +80 graden Celsius.” Dat lijken bizarre uitersten maar in landen als Noorwegen en Finland wordt het in de winter met gemak -18 graden en ruim daaronder. En geloof me in de sneeuw met een zonnetje, muts op, verwarming hoog is het ook bij -15 graden nog heerlijk cabrio rijden. En dan die +80 graden Celsius ook dat is helemaal niet zo gek. Toen ik midden in de zomer in Israël was liep de temperatuur in Eilat met gemak op tot wel 52 graden Celsius. Bovenop de Massada aan de Dode Zee (laagste punt op aarde: 417,5 meter onder de zeespiegel) lopen de temperaturen hartje zomer soms zelfs op tot 60 graden Celsius of hoger. Als je daar je auto op een parkeerplaats in de volle zon zet kan de temperatuur binnenin de auto makkelijk de 80 graden Celsius halen. Maar genoeg over extreme hitte en kou, na de Renault Wind was het de beurt aan de Abarth 500C, misschien wel één van de leukste cabrio’s (of semi-cabrio) van dit moment. Ik kan me niet exact herinneren hoe het uitlaatgeluid van de Abarth 500 klonk maar de Abarth 500C klinkt werkelijk fantastisch. Het roggelende uitlaatgeluid en de ‘backfire’ knalletjes passen perfect bij deze kleine grootheid. Als je zelf achter het stuur zit dan ervaar je dat totaal niet zo, maar toen ik een dag later foto’s stond te maken van Mick moest ik af en toe hardop lachen als hij voorbij kwam geknald. Het is lang geleden dat ik zo heb genoten van het uitlaatgeluid van een auto. Het lijkt wel een soort mini-Ferrari.

Take a seat!
Meestal hebben stoelen losse verstelbare hoofdsteunen, zo niet deze Abarth 500C die zeer fraaie leren sportstoelen uit één stuk heeft. Ik kom dat uiteraard vaker tegen in sportieve auto’s en het vervelende is dan soms dat de bovenkant van de stoel, die als hoofdsteun moet dienen, te kort is en dat is levensgevaarlijk! De stoelen van deze Abarth 500C zijn echter perfect (okay je moet geen 2 meter lang zijn zoals de zoon van mijn zus, zie Nissan Cube), mooi leer, goede pasvorm én een vaste hoofdsteun die wel klopt. Na de stoel goed afgesteld te hebben was het de beurt aan het stuur. Een lekker dik met leer bekleed stuur dat alleen in hoogte verstelbaar is. Als laatste nog even de spiegels afstellen, een mooie achteruitkijkspiegel met dim-functie en twee fraaie goed verstelbare zijspiegels. Dat goed verstelbaar zet ik er expres bij omdat ik het afgelopen jaar regelmatig auto’s ben tegen gekomen waarvan ik de zijspiegels niet ver genoeg kon verstellen. Tot zover klopt alles dus starten die Abarth 500C. Starten? Dat vraagteken staat er niet omdat het starten nou persé anders dan anders gaat. Ook in deze Abarth 500C is het nog steeds een kwestie van een contactsleutel omdraaien. Nee het is meer de verrassende zwarte plaat met vier drukknopjes (1-N-R-A/M) die verrast. Geen pook dus maar alleen 4 drukknopjes en 2 zeer fraaie flippers aan het stuur.

Auto-schakelen of Zelf-flipperen
Over de geautomatiseerde handbakken van Abarth en Alfa Romeo lees ik regelmatig dingen die niet kloppen. Daarom citeer ik maar eens wat Abarth zelf over deze versnellingsbak schrijft: “De innovatieve versnellingsbak is afgeleid van een MTA (Manual Transmission Automated) unit die bestaat uit een handgeschakelde versnellingsbak waarbij de handbediening is vervangen door een actuator die elektronisch wordt gecontroleerd door een TCU (Transmission Control Unit). Deze optimaliseert zowel het schakelen als de mechanische efficiency. Deze transmissie is voorzien van een automatische stand voor meer comfort en een manuele stand voor maximum rijplezier. Beide settings hebben een Sport-stand, waardoor het schakelen sneller verloopt.” Mh daar word je als lezer nou ook niet bepaald veel wijzer van als ik eerlijk ben. Laten we het er daarom maar op houden dat het een ingewikkelde door een robotje handgeschakelde versnellingsbak is. Grootste pluspunt van dit type automatische versnellingsbak vind ik dat de auto voor het stoplicht niet kruipt in de eerste versnelling.
De Abarth 500C biedt de bestuurder twee mogelijkheden (of eigenlijk drie) om te schakelen. Je kan de Abarth 500C het werk laten doen (1) of je kunt lekker zelf flipperen (2) of beide door elkaar heen (3). Het opschakelen in de Auto-stand gaat redelijk snel, druk je het knopje van de Sport-stand in dan gaat het overschakelen lekker snel. Ook reageert de Abarth 500C in de Sport-stand feller op elke beweging van het gaspedaal, dat is logisch want de turbodruk is hoger. Een vervelende bijkomstigheid van het rijden in de Auto-stand is dat als ik lekker sportief aan het rijden was de Abarth 500C soms opschakelde in een bocht. Rustig rijdend (met de Sport-stand uit) had ik er niet veel last van maar sportief rijdend (met de Sport-stand aan) voelde het minder lekker aan. Op dat soort momenten verdient de Manueel-stand de voorkeur omdat je dan lekker door kunt trekken in toeren en met de flippers zelf kunt opschakelen nà een bocht. Ook erg handig is het gebruik van de -flipper als je in de N-stand rijdt en in wilt halen. De Abarth 500C gaat er in de N-stand nou niet bepaald hard vandoor als je het gaspedaal intrapt, tenzij je een kickdown geeft. Het is op dat moment daarom het handigst om even terug te schakelen met behulp van de -flipper, waarna de versnellingsbak zelf weer automatisch opschakelt dan wel doe je het zelf met de +flipper.

Zonnetje dus topless!
Zoals ik hierboven al heb geschreven is het heerlijk topless rijden in de herfst/winter als de zon schijnt. Verwarming op “Hi”, blower maximaal, volume van de radio op driekwart, Sport-stand aan en knallen met die Abarth. Na een mooie fotoshoot in Hilversum en Vianen ben ik ‘s middags na het boodschappen doen nog even heerlijk gaan posen over de Noordwijkse en Katwijkse boulevards. Al snel viel me op dat elke oneffenheid doorgegeven wordt. En dat terwijl de Abarth 500C duidelijk minder sportief afgeveerd staat dan de Abarth 500. Na wat zoekwerk las ik ergens op het internet dat de vering/demping van de Abarth 500C volledig vernieuwd is ten opzichte van de Abarth 500: “The Fiat 500C Abarth comes with a McPherson strut independent front suspension and a Torsion-bar rear suspension with special calibration and anti-roll bar.” Ik ben toen meteen onder de achterkant van de auto gekropen en zag toen iets wat ik nog nooit eerder bij een testauto gezien heb. Naast de losse schokdempers zag ik binnenin de achterveren nog iets wits zitten. Na wat rondbellen naar onder andere Ronald Vermeulen van Vireo Auto in Houten (van Savali Tuning), en onze eigen veringprofessor Paul Klop kwamen we tot de conclusie dat dit stootrubbers zijn. Een dag eerder had ik Paul ook nog even gebeld in verband met het doorgeven van elke oneffenheid. Volgens Paul is daar eigenlijk maar één goede verklaring voor en dat is stick-slip. Stick-slip is een effect dat onder andere kan optreden in schokbrekers. Het lijkt dan net of de schokbreker even vast zit voordat deze inveert. Er moet dus een bepaalde wrijving overwonnen worden. Het lijkt nu of ik erg kritisch ben maar na een week bivakkeren in de Abarth 500C kan ik niet anders dan concluderen dat ik ongelofelijk veel lol heb gehad. Mijn persoonlijke voorkeur zou echter uitgaan naar een zelfde vering/demping-setup als de Abarth 500, maar dat heeft meer te maken met mijn rijstijl.

Cabrio-racen
Het is – in termen van de autojournalistiek – alweer een tijd geleden dat ik de Abarth 500 heb getest. Toch ben ik nog niet vergeten hoe ongelofelijk strak dat ‘karretje’ op de weg ligt. En het gekke is dat tijdens het supersportief rijden met deze Abarth 500C ik direct iets had van: “Dit is hetzelfde maar toch totaal anders.” Ongelofelijk wat heb ik mijn hersens lopen pijnigen waar hem dat nou in zit. Met name de vering/demping voelt anders aan maar ik kwam er zelfs na vier dagen rijden niet uit wat het nou exact is. Vrijdag na het ophalen heb ik al wat geprobeerd maar zaterdag heb ik de 500C voor het eerst even serieus op de pijnbank gelegd. Ik smeet ‘m lekker hard de bochten in, trok vol gas op bij alle stoplichten smeet ‘m de rotondes over. Dat ging de Abarth 500C allemaal erg goed af, soms zwaar wegglijdend over de voorwielen, dan weer glijdend over vier wielen wat ik ook deed er gebeurde niets geks en toch bleef er maar iets in mijn achterhoofd zeuren. Er is iets waar ik mijn vinger maar niet op kan leggen potverdorie en dat overkomt mij niet vaak!!! Ongelofelijk wat heb ik hier verschrikkelijk de pest in. Ik heb daarom Paul maar even opgebeld en verteld hoe de constructie van de achteras en vooral de schokdempers eruit zien. Na wat zoekwerk op Nederlandse blogs over Italiaanse auto’s (autoedizione.nl vind ik erg goed!) vond ik een aantal kritieken die exact overeenkomen met mijn kritiek. Op één blog las ik dat de Abarth 500 een strakkere wegligging heeft, iets wat ik ook al had geconstateerd. Het grootste verschil met de Abarth 500 is dat de Abarth 500C beweeglijker aanvoelt. Het onderstel van de Abarth 500 voelt strakker aan. Het duidelijkst voelde ik dat op momenten dat ik plotseling het gas erop zette in een bocht, en dan vooral de wat kortere meer haakse bochten. Ik voelde de Abarth 500C dan gaan uitbreken aan de achterkant. Omdat we, Paul en ik, er nu geen tijd voor hadden maken we op een later tijdstip alsnog een veringrapport. Vireo Auto in Houten heeft namelijk een Abarth 500C staan en die mogen we op afspraak (heb ik al geregeld met Ronald) even een uurtje meenemen.

Nighttime is the right time!
Na een lange dag werken had ik na het eten zoiets van: “Mooi en nu naar Valkenburg en Katwijk om de Abarth 500C even zwaar op zijn flikker te geven!” De oprit bij ‘t Heen was mijn eerste doel, ik wilde kijken wat de Abarth 500C zou doen in de Sport-stand met het TTC (Torque Transfer Control) uit en het TTC aan. Het ESP uitzetten kan niet dus dat is helaas vette pech voor mij. Ik reed de oprit op in de Sport-stand, met het TTC uit en gaf in de bocht plankgas in de tweede versnelling. Ik was behoorlijk verbaasd hoe ontzettend strak en netjes de Abarth 500C de bocht uitkwam. Werkelijk superstrak reed ik de N206 op. “Huh, gaf ik nou wel genoeg gas?” Ik draaide om bij het stoplicht voor het Chinese restaurant, even een heerlijke 180-gradendraai op nat asfalt. Meteen daarna plankgas en met spinnende voorwielen ging de Abarth 500C er vandoor. Alweer op weg naar de oprit bij ‘t Heen, maar nu met het TTC aan. En ook nu weer werkte de Abarth 500C alles zo superstrak af dat ik weer tegen mezelf zei: “Gaf ik wel genoeg gas?” Daarna nog even de befaamde rotonde met S-bocht bij voormalig MarineVliegkamp Valkenburg en ook hier weet hetzelfde verhaal. Ondanks de zwaar spinnende voorwielen ging ik toch precies de kant op die ik wilde. Daarna nog even de mooie bocht vlak voor de Kwantum-hallen, en daar voelde ik het TTC voor het eerst duidelijk voelbaar ingrijpen. Ik voelde een deel van de aandrijfkrachten van het buitenste wiel naar het binnenste wiel gaan. Gek want een aantal bochten daarvoor ging ik glijdend en/of met zwaar spinnende voorwielen de bocht door. Ik snap nu echt helemaal niets meer van deze auto maar oh, oh wat is ie gaaf. Ik ging ‘m met de dag leuker en leuker vinden!

En alweer een broodnodige testdag
Na ruim 6 dagen testen heb ik me nog even helemaal uitgeleefd gewoon omdat ik het niet kon laten, dit cabriootje is gewoon veel te leuk! Na een zware (ICSI vereist werkelijk opperste concentratie) middag op werk was ik amper anderhalve kilometer onderweg toen ik al vast liep in een lullige file. De file stroopte op vanaf de A4 tot over de rotonde heen. Ik moest dus in de file staan terwijl als iemand mij even door zou laten richting de binnenbaan van de rotonde zou ik direct door kunnen rijden. De Nederlandse automobilist en goede manieren, nee laat maar ik begin er niet eens over. Uiteindelijk ben ik maar even in de filestroom mee gereden richting de A4 en ben na de rotonde meteen door het gras heen omgedraaid de andere kant op. Om rechtsaf te kunnen slaan op de rotonde moest ik nog wel even snel voor een vrachtwagen langs, dus Sport-stand aan, plankgas en met vol spinnende voorwielen kon ik ruim voor de vrachtwagen langs rechtsaf slaan. Op de eerstvolgende rotonde kwam ik met een behoorlijke vaart aangevlogen. Ik moest dan ook even vol in de remmen, en die zijn ruimschoots op hun taak berekend, remvertraging, doseerbaarheid, niks mis mee. Met het allergrootste gemak reed ik vervolgens een driekwart rondje over de binnenring en het lukte me zelfs om een dikke Audi Avant voor te blijven die had gedacht eventjes voor mij in te voegen, not! Iedereen maar dan ook iedereen onderschat deze Abarth 500C merkte ik steeds weer, wat dat betreft is het dan ook een echte underdog. De volgende rotonde nam ik weer de binnenring omdat ik dan heel mooi over de rotonderand heen kon vliegen wat een hele goede test is voor de vering/demping en de balans van de Abarth 500C. Zonder ook maar één moment uit balans te raken reed/gleed/vloog ik de rotonde over. Dit is zo’n zeldzame auto die ik met de dag leuker ben gaan vinden. Juist omdat de Abarth 500C niet altijd reageerde zoals ik verwachtte vind ik deze auto zo ontzettend leuk of beter gezegd spannend. Bijna elke testdag ontdekte ik wel iets nieuws en bleek de Abarth 500C nog weer beter te zijn dan dat ik de dag ervoor vond. Maar de twee dingen die er vooral voor zorgen dat de Abarth 500C boven de concurrentie uitsteekt zijn het megavette uitlaatgeluid en de fantastisch felle acceleratie. En die laatste kan nog beter als de EsseEsse-kit wordt gemonteerd met het volgende resultaat: maar liefst 160 Pk, een maximum koppel van 230 Nm, een top van 209 km/u en in 7,6 seconden van 0 naar 100. Ik ben benieuwd wat het benzineverbruik dan doet, zonder EsseEsse-kit kwam ik uit op 1:9-1:13.

Bye, bye, zwaai, zwaai CB
Hoe fantastisch de acceleratie en de wegligging van de Abarth 500C is kon ik absoluut niet nalaten even uit te testen tegen een Honda CB1000R (125 Pk/100 Nm/217 kg) die mij achterop gereden kwam toen ik bij mijn zus vandaan naar huis reed. De motorrijder kwam vanaf de ventweg langs de A44 en reed daarna nogal irritant dicht op mijn bumper. Omdat ik hier zelf ook vaak op mijn motor rijd weet ik dat als je niet op tijd inhaalt dat niet meer lukt voor de blinde bocht die er aankomt. Vandaar dus dat hij zat te bumperkleven. Een meter of twintig voor de blinde bocht (één van mijn meest favoriete hoekbochten) schakelde ik de Sport-stand in en gaf vlak voor de bocht een kickdown. De Abarth 500C spoot er vandoor en de CB-rijder was overduidelijk totaal verrast (net als ik overigens). Dit had hij never nooit niet verwacht! De bocht daarna hield ik het gas er ook op en de CB1000R kwam nog steeds geen meter dichterbij. Bij de T-splitsing sloeg ik linksaf en de CB-rijder rechtsaf, maar voordat we ieder ons weegs gingen keek ik de CB-rijder recht in zijn ogen die werkelijk zo groot als schoteltjes waren. Pas toen zag hij waarschijnlijk hoe klein dat supersnelle autootje was dat hij niet kon bijhouden in de voorgaande bochten. Abarth rulez!