Roemeense Reddingsengel
De week voor het ophalen van de Dacia Duster had ik reeds iets leuks bedacht om het testverslag mee te beginnen. De week na het ophalen moest ik namelijk naar het Radboud Ziekenhuis (=Radboud UMC) in Nijmegen voor een semencursus. Semen is de vloeistof waar de spermacellen in rondzwemmen, en dus eigenlijk een synoniem voor sperma. “Duster” min “er” is “Dust” en is het Engelstalige woord voor stof en ook zand of in dit geval woestijnzand. Er bestaan ongelofelijk veel soorten zand die verschillen in o.a. silicaten-samenstelling, in korrelgrootte/-structuur en kleur, en toen bedacht ik mij ineens dat iets soortgelijks ook het geval is met semen. De meeste mensen weten niet dat het ene semen het andere niet is, en als ik niet op een IVF-kliniek zou werken had ik het ook niet geweten. Net als zand verschilt semen in o.a. kleur, viscositeit, zuurgraad, hoeveelheid spermacellen, microdeeltjes etc. Maar al mijn ideeën konden vrijdag zo de prullenbak in, want het liep allemaal totaal anders dan ik verwacht had. Na het tekenen bij de notaris voor mijn nieuw gekochte appartement, moest ik naar een verjaardag van een collega, daarna de Mazda CX-5 terugbrengen, snel op de motor springen en richting Schiphol-Rijk om de Dacia Duster op te halen. Nog maar net in de Dacia Duster gestapt belde een goede vriend – Jefim Babeliowsky – van mij op. Stom toevallig had hij mij ook net gebeld toen ik vanochtend bij die collega aanbelde die jarig was. Hij liep net langs mijn huis (hij werkt vlakbij mij en loopt in zijn pauze altijd een blokje om) toen hij belde om te vragen of ik thuis was. Toen hij mij weer belde nadat ik zo rond 15.20u in de Dacia Duster was gestapt was ik dan ook nogal verbaasd dat hij alweer belde. De ketting van zijn motor – een KTM 950 SM – was gebroken toen hij ter hoogte van het CORPUS museum op de oprit van de A44 reed.

Ik was dus alweer zijn redder in nood net als destijds met de Saab 9-3X Aero Exklusiv 2.0 Turbo. Geen tijd te verliezen dus en gas erop richting de vluchtstrook langs de A44 richting Amsterdam ter hoogte van het CORPUS museum. In mijn fraaie opvallend groene (legergroen?, camouflagegroen?, jagersgroen?, whatevergroen?) Dacia Duster ‘scheurde’ ik er ongewild direct vandoor bij de importeur vandaan. Normaal gesproken niet mijn stijl, maar nood breekt wet en dus liet ik alle Audi’s, BMW en Mercedessen (hard rechtdoor durven ze wel maar als er een bocht aankomt…) achteruit rijden op weg naar de A4, ja zelfs een Infiniti FX35 moest er bijna aan geloven. En nee daarvoor hoefde ik niet eens stevig gas te geven! Zelfs netjes sportief rijdend – vandaar scheurde tussen aanhalingstekens – kon ik lekker opschieten met deze Dacia Duster TCe 125 4×2 Prestige zoals-tie voluit heet. Nou heb ik al eerder in een Renault of Dacia met een TCe-motorblok gereden, maar het TCe 125-motorblok van deze vernieuwde Dacia Duster verraste mij volledig. De soepelheid van het Renault-motorblok en de uitstekend schakelende 6-versnellingsbak met mooie versnellingsbak-verhoudingen laten duidelijk zien dat het zustermerk Dacia – en dus ook de Dacia Duster – belangrijk is voor Renault. Ik heb de oude Dacia Duster niet getest, maar ik heb er wel een keer in gereden en kan daardoor met grote stelligheid zeggen dat deze vernieuwde Dacia Duster véél beter is. Geen piepjes en kraakjes, een goede afwerking, goede vering/demping, kortom het is nu een goede degelijke auto en niet meer mààr een Roemeen.

Groene roadsurfer
Het tweede woord van de titel van deze alinea is de bijnaam van Jefim en na het wegrijden bij de Renault-importeur bedacht ik me dat dit ook een hele mooie bijnaam is voor deze vernieuwde Dacia Duster. Surfen is een uiterst gracieuze sport dus wat de betekenis van het woord “Roadsurfer” is mag duidelijk zijn. Direct in de eerste serie bochten was ik verrast over de kracht van het TCe-125 motorblok. Ook was ik verrast over de 6-versnellingsbak omdat ik eerder een 5-versnellingsbak had verwacht, maar deze Dacia Duster met TCe 125-motorblok kan het makkelijk hebben. Op de kruising Aalsmeer – Amsterdam besloot ik niet rechtdoor te rijden zoals gepland maar rechtsaf, want ik moest snel naar Jefim toe en dat gaat nou eenmaal sneller over de A4/A44 (als er tenminste geen file staat). Ik moest weer even wennen aan de nieuwe route naar de oprit, het is namelijk alweer een tijdje geleden dat ik deze route gereden heb. Toch ben ik blij met de nieuwe route gewoon omdat die voor een testrijder veel leuker is dan de oude route. Onder de A4 door moest ik linksaf slaan en de lastige binnenbocht ging lekker, ondanks dat ik er behoorlijk sportief door heen reed. Ik wilde even kijken wat de banden zouden doen, want deze vrij grove semi-terreinbanden (Continental CrossContact 215/65-R16) zijn nieuw voor mij. Ik ben een echte bandenfetisjist en dat komt omdat ik motor rijd, banden zijn het zwarte goud voor een motorrijder. Vandaar dat ik mij ook altijd in de banden van een testauto verdiep, en dat is niet voor niks want sommige banden zijn levensgevaarlijk onder bepaalde weersomstandigheden. Lees de testverslagen van de Kia pro cee’d GT First Edition 1.6 T-GDi en de Honda CR-Z GT 1.5 i-VTEC IMA nog maar eens een keer door.

Na deze linkerbocht volgt een uitermate vreemde voorsorteerconstructie, want om linksaf de A4 op te rijden moet je rechts voorsorteren. Op die voorsorteerstrook staan vervolgens dan ook nog eens hele grote witte naar rechts wijzende pijlen om het nog verwarrender te maken. Erg vreemd en onhandig waardoor ik hier altijd bijna-aanrijdingen heb/zie omdat veel automobilisten niet op de borden kijken, en dan op het laatste moment alsnog willen voorsorteren terwijl dat niet meer kan. Ik snap dat wel want als je die grote naar rechts wijzende witte pijlen op het wegdek ziet klopt het voor je gevoel niet. Na twee bijna-aanrijdingen – ik neem het ze niet eens kwalijk – kon ik er snel tussendoor piepen en sloeg mooi strak door de bocht rijdend linksaf. Daarna gaf ik gas en reed ik in de mooie lange flauwe opritbocht naar rechts wel heel erg makkelijk naar een Infiniti FX35 toe. Eigenlijk had ik ‘m achteraf bezien nog makkelijk in kunnen halen want het blijft langer twee rijstroken – wat lastig te zien is – dan ik gedacht had. Ik rij hier te weinig maar de volgende keer zal ik er aan denken. Eenmaal op de A4 zocht ik het knopje voor het activeren van de cruise control, ik zag namelijk een +/- en een R/O knopje op het stuur dus die moest er zijn. Uiteindelijk zag ik het knopje en zette de cruise control vast op 128 km/u want de trajectcontrole flitst pas bij meer dan 8 km/u te snel, en gecorrigeerd rij ik bij die snelheid iets van 122 km/u.

“Eat my Dust!”
Op de A44 heb ik de cruise control uitgezet en ben met 130-150 km/u stevig door gereden waardoor ik lekker snel bij de afslag van het CORPUS museum was. Deze afslag kun je heel mooi strak nemen, maar daarvoor moet je dan wel even kort over de vluchtstrook vlak langs de vangrail zodat je de vaart erin kunt houden. Remmen en weer gas geven kost benzine, en bovendien zegt het iets over de wegligging van de te testen auto. De vering/demping is lekker stevig (lees: sportief) waardoor ik de vaart er ook in durfde te houden. Ik ben blij dat Renault voor een sportieve afstelling van de vering/demping heeft gekozen, want met een te comfortabele afstelling krijg je een zwabberige wegligging. En helemaal als de auto in kwestie hoog op zijn pootjes staat, want de veerwegen van deze Dacia Duster zijn behoorlijk groot! Doordat het stuurgevoel voor een dergelijke auto lekker direct is, de vering/demping lekker sportief kon ik de Dacia Duster met een ruim hogere snelheid dan ik verwacht had door de afritbocht heen sturen. Nog twee stoplichten en een paar honderd meter en ik was bij Jefim. Toen ik de oprit van de A44 opreed zag ik hem in de verte al staan. Ik reed de vluchtstrook op, zette de alarmlichten aan stapte uit waarna Jefim mij vertelde dat hij de KNMV al had gebeld. Die hebben afspraken met o.a. de ANWB wegenwacht en na een minuut of 10 kwam er een geel ANWB VW-busje de oprit opgereden. Hij begreep al snel dat hij niets kon doen, en belde een bergingsbedrijf om de motor te bergen oftewel naar een motorzaak in Amsterdam te brengen. “Brengen jullie de motor maar naar Motortoer in Amsterdam dan breng ik Jefim wel thuis”, zei ik tegen de mannen van het bergingsvoertuig. Dan konden zij direct weer op weg naar het volgende pechgeval, en ik had een beauty van een ritje in het vooruitzicht.

Toen we weer op de A44 reden zei ik tegen Jefim dat ik dinsdag een motorrijder op een rode Honda Fireblade (Jefim heeft naast de KTM 950 SM ook nog een rode Honda Fireblade) op de A44 had zien rijden. Maar omdat die motorrijder de afslag Hoofddorp/Aalsmeer had genomen dacht ik dat hij het niet was geweest. “Dat was ik wel want ik rijd tegenwoordig een andere route van werk naar huis”, zei hij tegen mij. Die route is net zolang maar véél mooier en dus was ik benieuwd en vroeg aan Jefim of we die route nu ook konden rijden. Daarvoor moesten we eraf bij Aalsmeer en dan verder over de nieuwe weg langs Schiphol-Rijk, en zo verder langs het water en dan rechtsaf over de brug richting Amstelveen. Daar ligt ook weer een nieuwe weg en die sluit aan op een weg dwars door het fraaie Amsterdamse Bos. Na de afslag Aalsmeer/Schiphol-Rijk zette ik het gas er meteen stevig op in de bocht, dit vanwege een extreem bumperklevende snelle BMW. Grappige was dat toen het naar twee rijstroken ging de BMW-rijder mij in wilde halen, maar omdat hij niet meer gas durfde te geven lukte dat dus niet. Ik moet eerlijk bekennen dat ik duidelijk aan de banden kon voelen dat ik op de grens reed, maar het voelde gewoon erg goed aan en dus hield ik het gas erop. Want wees nou eerlijk, zo’n bumperklevende snelle BMW klop geven is gewoon heerlijk en helemaal in een Dacia. “Eat my Dust!” beste BMW-verkeershufter! Grote dikke pluim dus voor deze Dacia Duster TCe 125 4×2 Prestige. Na thuiskomst heb ik nog snel even foto’s van de Samsonite kofferset gemaakt; met hoedenplank: 2×70-liter + 3×33-liter + 1×13-liter en zonder hoedenplank: 3×70-liter + 2×50-liter + 3×33-liter + 1×13-liter. Een behoorlijke bagageruimte dus, meer dan ik puur op het oog had verwacht. Meten is weten!

Met zijn allen!
Zondag moest de jongste dochter – Roosje – van mijn jongste zus voor het eerst met het jeugdkoor zingen. Dat is voor zo’n klein kind natuurlijk een hele ervaring voor publiek, en dus ben ik met mijn moeder en met oudste zus daar naartoe gegaan. Een kind mag best trots zijn en ook die waardering uit haar omgeving krijgen, jammer genoeg missen veel jonge kinderen dit soort leuke dingen in hun leven. Aangezien haar twee oudere broertjes bij oma sliepen moesten die uiteraard ook mee naar het eerste optreden van hun kleine zusje. En zo zaten we zondagochtend vroeg met zijn vijven in een Roemeense auto op weg naar het eerste optreden van kleine Roosje. De zit achterin is uitstekend, de beenruimte is voor een volwassene lekker ruim. De stoelen vind ik trouwens helemaal niet verkeerd, want de laatste tijd ben ik (met name in de goedkopere typen auto’s) nogal eens slecht zittende stoffen stoelen tegen gekomen. Van die stoelen waar je na een rit van 100 – 170 km serieuze pijn in je kont en/of onderrug krijgt. Ondanks het extra gewicht liet de Dacia Duster zich ook in de ECO-modus makkelijk rijden, maar het voelt allemaal wel wat slomer aan. Trap je het gaspedaal echter snel en diep in dan reageert het motorblok alsof de ECO-modus uitstaat. De ECO-modus regelt alle stroomverbruikers zoals airconditioning, verwarming en motorvermogen. Ik had de ECO-modus met name op de snelweg aanstaan, uiteraard in combinatie met de cruise control. Ik moest de eerste keer wel even zoeken naar het knopje om de cruise control (+ speed limiter) te activeren, maar ik zocht te ver want het zit vlak onder het fraaie LG touchscreen. Het touchscreen laat zich eenvoudig bedienen, al is het met de felle zon erop slecht afleesbaar. Na het aansluiten van mijn iPod Touch op de USB-ingang kon ik deze activeren via het muziekmenu. De audio is trouwens niet eens zo verkeerd, de zoveelste meevaller dus in deze goedkope SUV.

Na het zingen zijn de kinderen weer met mijn jongste zus mee naar huis gegaan. Thuis gekomen zag ik de twee jongens hun voetbaljasjes waren vergeten – dat krijg je met zo’n warme nazomer – en dus ben ik na een bakkie koffie weer in de auto gesprongen richting Katwijk aan Zee. Nog maar net op de rotonde de wijk uitrijdend kwam er van rechts een Audi A6 Avant aangereden. En net als voor BMW-verkeershufters zijn Dacia’s ook voor Audi-verkeershufters niets meer dan irritante in de weg rijdende GFT-bakken (zie testverslag Dacia Sandero). De Audi-bestuurder ging uiteraard bumperkleven, je verwacht het niet hè van de nummer 3 uit de verkeershufter top-3. Langs de Kwantum rijdend had ik al voorpret van wat er stond aan te komen, althans dat hoopte ik want daarvoor moest hij wel dezelfde kant oprijden. Een kilometer verder ligt een fraaie S-bocht onder de N206 door, een plek waar ik ook regelmatig actiefoto’s maak. Vlak voor de S-bocht gaf ik gas en reed perfect op de grens rijdend door de bocht heen. Te hard er doorheen zou namelijk resulteren in onderstuur – en dus ingrijpen van het ESP – en dat wilde ik voorkomen. Middenin de bocht lag de Audi A6 Avant al ruim achter, tja een Dacia Duster je verwacht het niet hè als Audi-bestuurder. Und also wieder: “Eat my Dust!” In het laatste deel van de bocht voelde ik het ESP toch nog ingrijpen, jammer want de Dacia Duster kan meer hebben. Ik vind het A dan ook erg jammer dat het ESP niet uitgezet kan worden, en B had ik liever het ESP-systeem van de Renault Captur gehad. Maar ja dit is dan ook een pure geldkwestie dus ik snap de keuze van Renault.

Geslaagd!
Na de S-bocht ben ik linksaf geslagen richting de ventweg langs voormalig MarineVliegkamp Valkenburg. Ik was benieuwd hoe de Dacia Duster zou reageren op de verschillende soorten (=hoogte/lengte/steilheid) verkeersdrempels. De vering/demping van de vernieuwde Dacia Duster was me direct na vertrek al positief opgevallen. Tijdens een snel genomen bocht helt de carrosserie behoorlijk over, op de actiefoto’s is dat goed te zien. Maar door de goede afstelling van de vering/demping lijkt het achter het stuur zittend minder heftig. Tot mijn verrassing kwam het binnenste achterwiel echter niet los op momenten dat dit bij andere vergelijkbare SUV’s wél gebeurde tijdens de fotoshoot. Dit verklaart dan ook de goede wegligging van deze Dacia Duster, want elke keer dat ik dacht dat-ie het niet meer zou trekken gebeurde er niets geks. Er was geen sprake van heftig onderstuur of wegglijden op momenten dat ik het wél had verwacht. Op de asfalten verkeersdrempels werd mijn goede gevoel bevestigd, de uitgaande demping doet zijn werk goed en van nadeinen is dan ook geen sprake. Zelfs de steilste en hoogste verkeersdrempel van Leiden vloog de Dacia Duster zonder vaart te hoeven minderen zonder problemen overheen, kijk dat noem ik nou nog eens lange veerwegen. En die lange veerwegen brengen me dan weer op een ander punt, de terreincapaciteiten van deze Dacia Duster TCe 125 4×2 Prestige. Sommige online automagazines stippen dit punt serieus aan, maar dan snap je er volgens mij helemaal niets van. Dat je het zware terrein (lees: modder, mul zand etc.) in kunt met de Dacia Duster dCi 110 4×4 snapt zelfs een kind nog, maar met deze Dacia Duster TCe 125 4×2 ben je knettergek als je dat doet. Licht terrein en onverharde wegen zoals in bv. Brabant en Twente zullen geen probleem zijn, maar mul zand, serieuze zandheuvels en modder kun je maar beter mijden. Ik heb de Dacia Duster dCi 110 4×4 niet gereden, maar toen ik las dat deze auto een 4×4 systeem heeft afkomstig van Nissan wist ik meteen dat het wel goed zit. Zoek je een betaalbare terreinauto dan kun je naar mijn mening niets beters vinden voor die prijs.

Na de voetbaljasjes afgegeven te hebben ben ik toch nog even over het Space BusinessPark heen gereden. Dit omdat ik wilde weten wat de grens is van het ESP en of de Dacia Duster sportief rijdend zo goed is als ik denk dat-ie is. Op de afrit bij Klei-Oost hield ik het gas er heel lang op, eigenlijk iets te lang voor mijn gevoel maar het leverde desondanks geen glijdende Dacia Duster op. Het onderstel hield zich uitstekend en ik reed dan ook heel strak richting de rotonde om de N206 over te steken. De rotonde aan de overkant ging ook lekker, vooral de bocht naar rechts en meteen weer plank gas naar links. Het gekke is dat ik me ook nu weer verbaasde over hoe verkeerd ik de Dacia Duster in eerste instantie inschatte. Het indirecte stuurgevoel en de lange veerwegen zijn hier verantwoordelijk voor. Toch ben ik het oneens met de zéér negatieve opmerking van Autoweek.nl: “Het is wel jammer dat de (elektrische) stuurbekrachtiging nogal doods aanvoelt en tamelijk indirect werkt. Rond de middenstand reageert de besturing totaal niet op bewegingen van het stuurwiel.” In het testverslag van de Suzuki SX4 S-Cross op Autoweek.nl las ik namelijk exact hetzelfde. Zou het misschien niet zo kunnen zijn dat een dergelijk stuurgevoel bij dit soort auto’s hoort. Direct stuur-gedrag/gevoel hoort bij een sportauto, terwijl je minder direct stuurgedrag vooral tegenkomt bij gewone auto’s zoals deze Dacia Duster. Als het écht zo erg is als Autoweek.nl schrijft dan had ik me daar absoluut aan moeten ergeren tijdens mijn 350 km snelwegkilometers en dat is dus niet zo. Het is net zoiets als verwachten dat een Harley Davidson Softail net zo stuurt als een Honda CBR1000RR Fireblade, dat gaat ‘m dus ook absoluut niet worden! Kortom dit is gewoon zeiken om maar iets te zeiken te hebben, en dat soort kritiek neem ik dan ook totaal niet serieus.

Herman B.
Maandagmiddag ben ik na een bezoekje aan de huisarts – waar ik te horen kreeg dat ik gordelroos heb – in de Dacia Duster gestapt richting Eindhoven. Ik zou die nacht bij een goede vriend in Eindhoven slapen, en dan de volgende ochtend heel vroeg richting het Radboud UMC Nijmegen vertrekken. Ik had Herman al een hele tijd niet gezien, en aangezien ik weer een bierproefavond wilde gaan organiseren was dit een goede gelegenheid om elkaar weer eens te zien. Herman is bierkeurmeester en weet ongelofelijk veel van bier, én hij is een expert in het zelf brouwen van bier en het bedenken van nieuwe recepten. Ik wist dus voor vertrek al dat ik die avond een waanzinnig lekker bier te drinken zou krijgen. Na het inladen van mijn fiets, mijn slaapzak en weekendtas kon ik vertrekken. Het verbaasde me trouwens dat ik het voorwiel niet uit mijn fiets hoefde te halen, het enige dat ik hoefde te doen was het stuur los schroeven en een kwartslag draaien. De rit ging over Utrecht en dat was niet zo zeer omdat dit de kortste weg is, maar omdat er een lange file stond op de route via Tilburg. Sneller dan verwacht reed ik op de N11 en zette de cruise control op 100 km/u, ik wilde persé zo zuinig mogelijk rijden. Dat is A ten eerste natuurlijk goed voor het milieu B goed voor deze test want ik wil weten hoe zuinig ik kan rijden met deze Dacia Duster C dan kan ik tenminste wat verdienen aan deze scholingscursus. Voor C geldt dat als ik het gaspedaal diep intrap ik ruim €15,- minder verdien aan mijn kilometervergoeding. Dat is toch weer mooi een grote pot verf voor mijn nieuwe appartement.

De rit verliep vlekkeloos, zowel vanwege de mooie constante snelheid als qua afwezigheid van files en bumperklevers. Aangekomen in Eindhoven heb ik meteen de tank maar vol gegooid, en kwam ik na een afstand van 136 km uit op 1:18,32. Een verbruik dat beter is dan vermeld in de brochure, want daarin staat als laagst vermeldde verbruik een waarde 5,6 ltr/100 km (=1:17,86). Vlak voor vertrek heb ik de tank ook nog even vol gegooid, en kwam ik met een sportieve rijstijl uit op een verbruik van 1:13,14. Dat was overigens niet in de ECO-stand! Ik was niet ontevreden met die 1:18,32 maar had eerlijk gezegd toch wel een waarde in de buurt van de 1:20 verwacht. De Dacia Duster weegt namelijk nog geen 1.200 kilogram, en dat is best licht voor een dergelijk type auto. Na deze rit was het tijd voor een bier van de meester zelf, een zelfgebrouwen Karmeliet waarmee een vriend van Herman – volgens exact hetzelfde recept – vorig jaar nog een prijs heeft gewonnen. Het was het beste bier van Brabant dus dat wil wat zeggen! Tja hoe kun je in menselijke woorden het drinken van een godendrank omschrijven??? Gewoon niet dus! Dit is samen met een ander zelfgebrouwen bier van Herman het beste bier dat ik ooit heb gedronken. Klasse, hele, hele grote klasse daarbij vergeleken is elk ander bier ‘Grachtenpisse’ zoals een Duitser mij ooit Heineken omschreef.

Niet voor de poes!
Ik ga het niet over katers hebben want ik heb nog nooit van mijn leven een kater gehad. Kan ook niet want ik ben nog nooit van mijn leven dronken geweest, ik heb eerlijk gezegd ook niets met alcohol, maarrr wel met goed – liefst eigen gebrouwen – bier. De tijd waarop ik echter in de auto moest zitten was niet voor de poes, dat was misschien iets waar ik wel een kater aan heb overgehouden. Dinsdagochtend om 06.40u opende ik het portier van de Dacia Duster en vertrok richting het Radboud UMC in Nijmegen. Ik had werkelijk alle tijd van de wereld en besloot dan ook nu weer lekker 100 km/u te gaan rijden. Geen idee of het nou aan mij ligt maar ik had de hele rit het gevoel dat automobilisten op de A50 tijdens de spits nog asocialer rijden dan de automobilisten in het westen van het land tijdens de spits. Ik was zo blij dat ik af en toe met 90 km/u achter een vrachtwagen kon hangen, wat een totale randdebielen rijden hier ’s ochtends vroeg op de weg zeg. Ik heb er maar eens heel hard om zitten lachen dat al die malloten zelf niet eens meer door hebben hoe achterlijk ze zich gedragen. Ondanks mijn lage gemiddelde snelheid arriveerde ik veel te vroeg in Nijmegen, waar ik mijn auto heb geparkeerd op een plek waar ik niet hoefde te betalen. Ik was ronduit verbaasd dat ik binnen een kilometer loopafstand gratis kon parkeren, een dagje in de parkeergarage van het Radboud UMC kost €8,-. De cursus was amper een uur onderweg toen één van de cursisten een zware *epileptische aanval kreeg. Gelukkig voor haar was het in het ziekenhuis, was de eerste spreker een arts, en leek alles uiteindelijk mee te vallen. Later hoorden we dat het al behoorlijk lang geleden was dat ze voor het laatste een epileptische aanval had gehad.

Na een zware cursusdag kon ik rond 16.00u dan eindelijk in de Dacia Duster springen op weg naar mijn B&B ’t Roosje van Ooij in hoe kan het ook anders Ooij. Het leek een ogenschijnlijk eenvoudig ritje van slechts 6,9 km maar op de een of andere vage reden raakte de NavSat keer op keer van slag. Steeds weer heb ik de NavSat opnieuw ingesteld maar steeds weer raakte-ie de weg kwijt. Het finishvlaggetje stond steeds weer ergens anders, maar de échte finish bleek alleen te vinden zonder NavSat. Uiteindelijk ben ik dus maar heel ouderwets de weg gaan vragen aan voorbijgangers, en kwam ik veel later dan ik had gewild bij ’t Roosje van Ooij aan. Het bleek inderdaad een schot in de roos te zijn, dit B&B is vele malen leuker en rustiger dan het tweemaal zo dure cursus-hotel in Nijmegen. Bovendien komen ze in een hotel geen ontbijt op bed brengen zoals in dit B&B wel het geval was! Wat een ongelofelijk lief en mooi stel mensen die eigenaren van deze B&B. Wat ik erg fijn vind aan de Dacia Duster zijn de lange veerwegen en de semi-terreinbanden, want daardoor kon ik op de smalle dijkwegen gewoon even met twee wielen door de kant rijden zonder snelheid te hoeven minderen. Verder heeft deze Dacia Duster totaal geen last van (zéér) slecht wegdek, daar dendert-ie namelijk zonder problemen overheen.

Naar huis….. mijn nieuwe huis
In de week voor de semencursus had ik bij de notaris mijn handtekening gezet voor mijn nieuwe appartement. Een soort van Dacia-appartement want voor mijn 64 m2 grote appartement heb ik slechts €75.000,- betaald. De reden van de lage prijs heeft te maken met het feit dat het een service-flat (hier woonde vroeger de elite op leeftijd van Leiden) is, en daar schrikken veel mensen bij voorbaat van. Vroeger waren de servicekosten absurd hoog maar nu zijn de servicekosten + elektriciteit + hypotheek lager dan de kale huur van een vergelijkbaar appartement in de huursector. “Ach als motorrijder sta ik toch al met één been in het graf, dus zo’n serviceflat past wel bij mij”, zei ik tegen iedereen. Dat is geen hard cynisch grapje of zo, maar normale gesprekstaal van hard-core motorrijders onder elkaar. Ik had dus echt iets om naar uit te kijken tijdens mijn terugreis, want daarna zou ik met de nodige hulp 2 weken lang mijn appartement op gaan knappen. Nou is opknappen een groot woord want er hoefde maar heel weinig te gebeuren zo ongelofelijk strak en netjes zag alles eruit. Heerlijk dagdromend met mijn ogen op de A50 gericht zat ik achter het stuur van de Dacia Duster, uiteraard weer 100 km/u rijdend want alleen dan verdien ik op mijn kilometervergoeding. Bovendien is de tijdswinst met 120-130 km/u te verwaarlozen en kom je doodmoe thuis, want je moet steeds inhalen en dus heel goed opletten met al die idioten op de weg. Ga maar eens constant 100 km/u rijden dan ga je mij begrijpen, na verloop van tijd heb je dan geen eens zin meer om te jakkeren.

Onderweg naar huis heb ik nog eens goed opgelet wat betreft het stuurgevoel, maar in tegenstelling tot de journalist van Autoweek had ik geen last van een stuur dat totaal niet reageerde in de middenstand. Direct sturen is inderdaad iets heel anders maar dit is dan ook geen sportauto, er zijn legio auto’s die net zo sturen als deze Dacia Duster maar daar hoor je hem gek genoeg niet over. Aan het einde van de N11 aangekomen kon ik het niet laten me even uit te leven. Na zolang zo netjes rijden had ik daar gewoon even heel veel zin in. Ik was niet de enige want een Duitse hatchback had er ook zin in zag ik in mijn achteruitkijkspiegel. De mooie opritbocht naar de A4 nam ik vol accelererend, en dat ging gevoelsmatig verrassend snel zeker na lang in de ECO-modus rijden. Ik zag de Duitse hatchback nog steeds volgen in mijn achteruitkijkspiegel en besloot heel erg laat in de remmen te gaan aan het einde van de op-/afrit. Dat heel erg laat werd steeds later totdat ik wel moest remmen, en toen dus heel hard moest remmen, maar dat ging ondanks de trommels achter en de schijfremmen voor prima. De Dacia Duster verbaasde mij alweer, en ja alweer was het een Duitser die klop kreeg maar dit keer eens geen verkeershufter. Vlakbij huis heb ik nog snel even benzine getankt en dit keer kwam ik ook weer uit een verbruik van 1:18 en een beetje namelijk 1:18,14. Nice, dat betekent een litertje verf verdient voor mijn ‘shockingly affordable’ nieuwe appartement.

*Wat veel mensen niet weten is dat een epileptische aanval werkelijk iedereen kan overkomen. Mijn buurman op de semencursus vertelde mij dat zijn schoonvader een maand eerder een lichte epileptische aanval had gekregen op vakantie. Gelukkig zat hij op dat moment niet op zijn motor, leeftijd van zijn schoonvader was 65. Gevolg: hij mocht niet meer auto/motorrijden en dat gedurende een periode van 2 jaar! De gevolgen van zelfs(!) een lichte epileptische aanval kunnen dus zeer verstrekkend zijn.