Kèk mèn nâh!
Wat een gedoe allemaal nog ruim voor het ophalen van deze vernieuwde Nissan Juke 1.2 DIG-T Tekna. Eerst had ik de verkeerde week door gegeven en daardoor twee auto’s dubbel geboekt. Na dat recht gezet te hebben bleek ik vervolgens die week met een collega mijn vaste vrije vrijdag omgeruild te hebben met de donderdag. Afijn ik weer bellen of ik de Nissan Juke 1.2 DIG-T Tekna alsjeblieft donderdag op zou mogen halen. Had ik dat geregeld zag ik op het weerbericht dat het zou gaan vriezen in die week, en aangezien mijn motor bij Nissan Nederland niet binnen kan staan had ik weer een probleem. Buiten half onder het afdak van het fietsenhok liep ik de kans dat de accu het zou kunnen begeven. Ik heb namelijk nogal slechte ervaringen met die onderhoudsvrije peperdure gelaccu’s in combinatie met vrieskou. Die kosten zomaar even +€200,- en zo’n onkostenpost kon ik op dat moment nou net even niet gebruiken. Afijn ik dus de anonieme OV-kaart van onze familie opgesnord, en daarna met de trein naar Amsterdam Sloterdijk gereisd vanwaar het slechts 3,1 kilometer lopen is naar Nissan Nederland. ’s Avonds na het ophalen kwam ik er vervolgens achter dat ik finaal was vergeten uit te checken (poortjes waar dan???) en ook nog eens mijn muts en handschoenen bij Nissan had laten liggen. Daan door de bocht da’s wel weer duidelijk, man, man, man, man, man (https://www.youtube.com/watch?v=lRmhkXllFtU). Maar goed na 3,1 kilometer lopen kwam ik bij Nissan aan, waar ik eerst even een bakkie koffie heb gedronken. Vervolgens even mijn sores van de afgelopen week de revue laten passeren in een gezellig gesprek met de PR-mensen van Nissan Nederland, om daarna in een kanariegele Nissan Juke met zwarte wielen te stappen.

De eerste indruk was er direct één van degelijkheid en dan bedoel ik ook échte degelijkheid. Normaal gesproken overkomt mij dat alleen bij auto’s van dik over de ton. Ook van binnen is het bij deze kanariegele uitvoering geel wat de klok slaat. Ik was persoonlijk vooral blij met deze gele kleur vanwege de fotoshoot. Zo’n uitgesproken kleur levert ALTIJD mooie foto’s op, of het nou mooi weer is of grijs herfstweer. Na het wegrijden viel me ook meteen op hoe heerlijk de versnellingsbak schakelt, die voelt namelijk aan als die van een sportauto. Nee niet de 370Z want die is alleen nog maar verkrijgbaar met een 7AT + flippers. Het blok is echter geen sportief motorblok maar een 1.2 DIG-T met maar 115 Pk, en daarnaast is er ook nog een 1.6 DIG-T met 190 Pk. Vergeet dat maar trouwens maar meteen want die 115 Pk komen er ‘vetter’ uitrollen dan ze op papier zijn. Onderin heeft dat uiteraard te maken met het koppel bij lage toerentallen waar deze 1.2-liter motor op getuned is. Maar daarover later meer eerst maar eens op huis aan via de A5/A4/A44. Normaal gesproken is de linkerbaan naar de oprit van de A5 altijd vrij, maar nu stond er een hele grote 3-assige zandwagen naast een truck met oplegger. En die idioot bleef gewoon links rijden ook toen hij allang naar rechts had gekund, waardoor niemand er meer langs kon op de tweebaans invoegstrook naar de oprit. Over hufterig gedrag van vrachtwagenchauffeurs gesproken, wat een ontzettende eikel deze bestuurder zeg.

Eerste nacht in mijn nieuwe appartement
Vrijdagnacht zou dan eindelijk de eerste nacht zijn dat ik in mijn nieuwe appartement ging slapen. Ik heb alles rustig aan gedaan want ik zat namelijk niet op de schopstoel, dit omdat ik bij mijn moeder kon slapen waardoor ik alles rustig kon opknappen en inrichten. Na aankomst zag ik dat ik mijn brood was vergeten mee te nemen dus ik weer terug. Omdat die korte route een paar mooie bochten heeft heb ik maar meteen een testritje van gemaakt. Op de heenweg was ik namelijk extreem netjes naar mijn appartement toe gereden. Terug naar mijn moeder begint meteen met een mooie bocht naar links, alleen sluiten de stoplichten niet mooi op elkaar aan dus moet je dan weer even wachten om rechtsaf te kunnen slaan. In die bocht (let wel binnen de bebouwde kom!) staat sinds kort een heuse vangrail omdat hier meerdere auto’s (BMW’s) de bocht zijn uitgevlogen over het fietspad heen de brugreling in. Die auto’s kwamen overigens van de Europaweg – betekent: hogere snelheid – en niet van mijn kant. Uiteraard was hun excuus dat het asfalt nat was omdat het regende, maar zeg dan gewoon eerlijk dat je niet kan autorijden. Van mijn kant (is het overigens een S-bocht) gaat het niet zozeer om de snelheid als wel om het mooi vloeiend en strak de bocht nemen. Ik neem hier altijd de binnenbocht gewoon omdat die mooier is, de S wordt dan een mooiere meer vloeiende S zal ik maar zeggen. De bocht ging lekker waarna ik rustig verder reed naar mijn moeder in De Stevenshof. Vlakbij De Stevenshof volgt dan nog een strakke dalende bocht naar links, over de brug een flauwe bocht naar rechts en dan weer naar links (jawel ook met vangrail binnen de bebouwde kom) en een leuke rotonde.

Er is niets lekkerders dan op zo’n eerste dag even heerlijk door een aantal mooie bekende bochten heen te rijden. Meestal zet ik de cruise control dan vast op 50 km/u en probeer dat vast te houden in de bochten en over de rotonde heen. Na veel oefening is dat uiteraard geen probleem meer, en dus probeerde ik af en toe de snelheid op te schroeven. Ook dat heeft uiteraard zijn grens maar de meeste bumperklevers (die waren de reden dat ik hiermee ben begonnen) haken ruimschoots voortijdig af doordat ze remmen. Eenmaal terug in mijn appartement bleek dat ik ook mijn nieuw gekochte tandpasta bij mijn moeder had laten liggen. Weer terug dus want zonder tanden poetsen naar bed is plat gezegd gewoon goor. Het was ondertussen al wat later en dus rustiger op de weg geworden, iets meer snelheid in de bochten was dus geen enkel probleem. Op de terugweg kwam ik bij de stoplichten op de Churchilllaan naast een witte Audi TT te staan. Het gedrag van de TT-bestuurder laat zich raden lijkt mij. Hard optrekken bij de stoplichten, hard remmen bij de flitspalen en toch stond ik netjes 50 km/u rijdend steeds weer naast hem bij het eerstvolgende stoplicht. Dat had die TT-bestuurder intussen ook door want steeds een knalgele auto naast je valt ook op. Een Audi TT is altijd leuk als sparring-partner en dus heb ik aan het einde van de Churchilllaan stevig gas gegeven in mijn favoriete bocht naar links. Ik had de mooie buitenbocht maar moest daarna links voorsorteren omdat ik rechtdoor en daarna linksaf moest.

Ik zette de Nissan Juke 1.2 DIG-T Tekna in de Sport-stand en gaf bij groen stevig gas en stuurde heel strak de linkerbocht in. Ik ging gelijk op met de witte Audi TT en pas na de bocht ging de veel snellere Audi (exact het dubbele aantal Pk’s) er vandoor. Bij het volgende stoplicht stond ik echter weer naast ‘m en weer trokken we allebei tegelijk hard op, alleen moest ik in de rechterbocht vol in de ankers terwijl de Audi TT rechtdoor die rechtdoor reed groen had. Tja en met een behoorlijke snelheid middenin een bocht vol in de remmen gaan dat is heel apart. A – ik remde uiteraard vol in het ABS / B – maar door de snelheid bleef de Nissan Juke zijdelings doorglijden / C uh wanneer sta ik nou eindelijk eens stil dacht ik… Het liep uiteraard goed af en de schijfremmen rondom deden hun werk uitstekend, alleen merkte ik wel dat ABS niet zaligmakend is. Rechtdoor rijdend is de remweg vol in het ABS remmend namelijk een stuk korter dan in een bocht. Het was eigenlijk toch wel goed dat ik dit deed, want hierdoor besefte ik weer eens dat al die elektronische veiligheidssytemen in een auto een soort van schijnveiligheid creëren. Door de regelmatig de grens op te zoeken weet ik vrij goed hoe de meeste auto’s reageren. Toch word ook ik nog wel eens verrast door een onvoorspelbaar en ongecontroleerd resultaat van een actie. Gelukkig bleken die het gevolg van een levensgevaarlijke band (lees: plotseling gripverlies in de regen) of een softwarebug zoals met de Volkswagen Scirocco 1.4 TSI (2x onbestuurbaar in een bocht/softwarebug elektronische demping) en de Skoda Rapid Elegance Businessline 1.2 TSI Greentech (stuur vast in een bocht/softwarebug elektrische stuurbekrachtiging).

Softwarebugs in automotive software
Jullie weten dat ik me al een behoorlijke tijd bezig houdt met softwarebugs in automotive software, en juist tijdens deze test mailde mijn zwager mij een interessante zeer recente pdf-file van een lezing van een Amerikaanse professor genaamd Philip Koopman. Daar staat onder andere het volgende in:

What do the controllability ratings mean? These are informal summaries – see MISRA (The Motor Industry Software Reliability Association) guidelines for details
Examples are also informal; interpretations might vary.

Uncontrollable – SIL 4
“critical failure”
• No driver can be expected to recover from this fault
– E.g., loss of normal braking, parking brake, and steering simultaneously
• Usually extremely severe outcomes, such as multi-vehicle fatal crash

Difficult to control – SIL 3
“critical failure”
• Good driver can recover in a favorable situation
– E.g., loss of normal braking; but parking brake still works
• Usually very severe outcomes, such as fatal crash

Debilitating – SIL 2
• Ordinary driver can recover most of the time
• Reduction in safety margin, but usually no worse than severe outcome

Distracting – SIL 1
• Operational limitations, but minor problem for any licensed driver

Nuisance only – SIL 0
• Safety is not an issue; fault is only an issue of customer satisfaction

Hopelijk komt hier meer aandacht voor nu Nederland een gidsland wil zijn (=voortrekkersrol spelen) voor de zelfsturende auto en vrachtwagen. Dan kom je er als fabrikant volgens mij absoluut niet onderuit om de kwaliteit van je software naar een hoger niveau te tillen. Dat dit allang geen probleem meer hoeft te zijn las ik in een oud (2006) online artikel van het blad CHIP. Lees even mee: “Software zonder fouten – De ene professor voorspelt met welke problemen Vista te maken krijgt, de ander gebruikt formele wiskundige methodes om fouten in software juist te voorkomen. Beiden hebben echter een gemeenschappelijk doel: software zonder fouten – De weddenschap loopt. Ergens in een virtuele brandkast liggen gegevens die het management van Microsoft slapeloze nachten zouden moeten bezorgen. Hierin staan concrete cijfers voor het aantal verwachte problemen in Windows Vista, de opvolger van Windows XP. Andreas Zeller (=de ene professor), de geestelijk vader van deze voorspelling, is zelfs zo overtuigd van de nauwkeurigheid hiervan dat hij hierover een weddenschap met Microsoft heeft afgesloten. Maar hoewel de weddenschap vooral een sportief karakter heeft, gaat het voor Microsoft uiteindelijk om miljarden dollars. Voor professor Zeller staat zijn eer als een van de beste debuggers ter wereld op het spel.
De informaticus, die software engineering doceert aan de universiteit van Saarbrücken, zegt dat zijn specialisatie niet datgene is, wat hij zich bij een rijk sociaal leven had voorgesteld. Maar de professor heeft alle reden tot lachen, want waar een doorsnee programmeur vaak toevallig tegen een bug in de software aanloopt, gebruikt hij een zelfontwikkeld programma dat automatisch naar fouten zoekt en zelfs bij ingewikkelde problemen nooit het overzicht verliest. “Vergelijk het maar met een auto, waarvan de eigenaar in de garage klaagt dat die rammelt als hij er 80 kilometer per uur mee rijdt,” licht hij zijn tactiek toe. Zijn programma doet hetzelfde als de monteurs in de garage. De verschillende onderdelen worden een voor een getest om de bron van het probleem te vinden. Naarmate er meer gecontroleerd wordt, kunnen er ook meer oorzaken uitgesloten worden. Eigenlijk is het zoeken naar een programmafout of ‘bug’ makkelijker dan het zoeken naar de oorzaak van de rammelende auto. “We starten de test gewoon telkens weer opnieuw om het programma steeds grondiger te doorzoeken.” Modules worden één voor één uitgeschakeld, net zo lang tot het gedeelte met de fout gevonden is. De ‘Delta Debugger’ van Zeller trekt de strop rond de gezochte bug dus automatisch steeds strakker aan.”

Kort maar fel
Zaterdag moest ik werken en omdat het dan erg rustig is op de A4 besloot ik die maar te nemen, dat is uiteindelijk de kortste en snelste weg naar mijn werk. Ik reed het parkeerdek af en draaide de doorgaande weg op richting de stoplichten. Dit knooppunt is en blijft een puinhoop en dat komt omdat de wethouders niet willen luisteren naar de specialisten. Met een andere stoplicht-afstelling kan een groot deel van de problemen hier opgelost worden, maar ja een simpele stagiair verkeerskunde die slimmer is dan het college van B&W dat kan natuurlijk niet. Het beste zou uiteraard een aquaduct zijn maar waar dat met de N11 in Alphen a/d Rijn en de N14 in Leidschendam wel kan, daar kan dat in Leiden niet. Ik blijf me verbazen over de domheid en arrogantie van landelijke en plaatselijke politici, graaien en nog eens graaien maar goed besturen ho maar. Op naar de N11/A4 wat altijd weer leuk is vanwege de zeer korte tweebaans oprit, maar het lukt me vrijwel altijd om de buitenbocht te pakken. Ik zag het stoplicht op groen springen en kon precies net op tijd de korte invoegstrook oprijden en lekker op het gas een stuk of drie auto’s buitenom inhalen. Eenmaal op de A4 ging de cruise control direct op 80 km/u tot aan de afslag Hoogmade/Leiderdorp. Uit mijn werk vandaan kijk ik op de A4 en al een jaar verbaas ik me over het niet afnemen van de files. Iedereen had verwacht dat als de A4 ter hoogte van Leiderdorp van 2->4 banen verbreed zou worden de files zouden verdwijnen. Uh……. nee dus! Weer zo’n gruwelijke misvatting dat meer asfalt tot minder files zou moeten leiden. Na het verlaten van de A4 reed ik toch wel enigszins voorzichtig over de lange afrit, er zat wat vrieskou in de lucht en dan kan juist zo’n afrit erg verraderlijk zijn.

Op de grootste ovale rotonde van het rotondecircus afrijdend zit ik hier altijd te dubben hoe ik er op zal rijden. Maar 9 van de 10 keer kies ik de lastige maar o zo leuke binnenring, dus ik was benieuwd hoe de Nissan Juke zich zou houden qua wegligging. Ik had wel alvast het TRC/ESP uitgezet want dit was namelijk de enige keer deze week dat ik van deze kant over het rotondecircus heen zou rijden. Met een behoorlijk vaartje reed ik de ‘oval’ op, daarna sneed ik hard naar binnen en gaf stevig gas. Dat resulteerde uiteraard in een behoorlijk portie onderstuur, maar dankzij de uitstekend vering/demping en de dito winterbanden kon ik dat perfect controleren. Daarna reed ik over de hoogste rotonderand van het rotondecircus, maar het neerkomen op het asfalt daarna werd uitstekend opgevangen door de uitstekende vering/demping. Deze vernieuwde Nissan Juke is duidelijk beter dan zijn voorganger, en in het vernieuwen van een model zijn ze erg goed bij Nissan. Vlak na het neerkomen schakelde ik snel de Sport-stand in en gaf plankgas, en toen ik over de verzakking heen reed kwam de Nissan Juke heel eventjes minimaal los van het asfalt. Aan de andere kant van de A4 aangekomen ben ik even heerlijk aan het glijden gegaan. Gas, stuur haaks omgooien, nog meer gas, onderstuur, gas erop blijven houden, stuur weer omgooien, heerlijk gewoon!

Fotoshoot
En alweer had ik die middag fantastisch mooi weer tijdens de fotoshoot, dat is geen mazzel maar normaal met drie zonnetjes in huis waarvan de knalgele Nissan Juke het in de meest letterlijk zin is. Deze fotoshoot vond ik overigens één van de best gelukte van 2014, en dat vooral vanwege de fraaie gele kleur en de dito zwarte velgen… én natuurlijk die mooie blauwe lucht. Na de fotoshoot ben ik naar de garage gereden om de Samsonite kofferset te fotograferen. Dat was iets meer werk dan ik gedacht had want ik moest namelijk een dubbele set foto’s maken vanwege de verwijderbare bodemplaat waar ook nog weer een behoorlijke ruimte onder zit. Ik heb dus maar even netjes uitgeschreven hoeveel koffers erin passen met en zonder bodemplaat.

Bagageruimte met bodemplaat
Met hoedenplank: 2×50-liter + 3×13-liter
Zonder hoedenplank: 2×50-liter + 1×33-liter + 2×13-liter
Bagageruimte zonder bodemplaat
Met hoedenplank: 3×50-liter + 2×33-liter + 1×13-liter
Zonder hoedenplank: 3×50-liter + 2×33-liter + 3×13-liter

De op het eerste gezicht kleine bagageruimte kunnen uiteindelijk toch meer koffers in dan ik verwacht had. Zo zie je maar weer dat het ook wel eens heel erg meevalt, maar zonder meten kom je het niet te weten. Wel grappig hoe ik aan die Samsonite kofferset gekomen ben, ik mailde Samsonite met de vraag of ik in ruil voor foto’s op Autotesten.nl een set koffers kon krijgen. En tot mijn grote verbazing stond er maandag een week later een grote pallet met 12 koffers en 1 beautycase (totaal 823 liter/€3.500,-) voor mijn deur. En die heb ik nu dus al vele jaren in bruikleen van Samsonite.
Het interieur van deze Nissan Juke Tekna vind ik erg mooi, vooral het fraaie leer, de gele stiksels en de gele sierrandjes springen direct in het oog. Het harde kunststof dashboard past daar prima bij, de kritiek van sommige autojournalisten hierop vind ik onterecht. Het infotainment-systeem genaamd Nissan Connect is eenvoudig te bedienen en wijst zich vanzelf. Aangezien ik geen smartphone heb (en ook geen Facebook/Twitter/LinkedIn etc.) moest ik even in de brochure opzoeken wat voor mogelijkheden Nissan Connect daar allemaal voor te bieden heeft. [quote Nissan.nl] Het nieuwe NissanConnect zit boordevol mogelijkheden, maar is toch ongelooflijk gemakkelijk te bedienen, dankzij het 5,8 inch aanraakscherm en de nog weer uitgebreidere interface. Het systeem combineert audio van topniveau met navigatie en communicatiemedia, voor een verbinding zonder onderbrekingen en een lange lijst met apps. Met NissanConnect bent u altijd verbonden, net als uw pc, tablet en smartphone. Het is daarom geschikt voor een steeds groter aantal apps: voor interessante locaties, verkeersinformatie, parkeerplekken en pompstations, het nieuws, het weer, sportnieuws, muziek en sociale netwerken. Om het rijden gemakkelijker en veiliger voor u te maken, zijn er intelligente assistentiesystemen en navigatiefuncties aan boord. Zo krijgt u tijdig waarschuwingen voor scherpe bochten en een te hoge snelheid, een camera die om de hoek kan kijken, rijstrookgeleiding en dynamische herberekening van de rijroute. Allemaal welkome ondersteuning in diverse verkeerssituaties. U kunt luisteren naar digitale radio en radio via internet, of via Bluetooth muziek laten streamen vanaf uw mobiele telefoon of u plugt uw iPod of MP3 in de USB-ingang, om onderweg te kunnen genieten van uw eigen muziekbibliotheek. [/quote Nissan.nl]

Ik haat maandagen!
Het was weer maandag en ik ben heel erg blij dat ik die k-dag niet vrij ben. In Leiden had het nog niet gevroren maar nadat ik de startknop had ingedrukt en de stoelverwarming op “HI” had gezet zag ik in de toerenteller “2℃” knipperen. Het was dus koud maar het vroor gelukkig niet, van mij mag het vriezen bij de Friezen maar hier niet! Stoelverwarming blijft iets zaligs vind ik, eer dat de auto opgewarmd is ben ik namelijk al ruimschoots halverwege. Op de rondweg was het gelukkig rustig en kon ik dus rustig op gang komen. In de ECO-stand merkte ik wel goed dat met een koude motor de gasreactie wat aan de langzame kant is. Ik ga dat ’s ochtends zeker nog een keer uittesten door te vertrekken in de SPORT-stand. Eenmaal opgewarmd reageert het motorblok netjes op het gas, alhoewel je in de ECO-stand het gaspedaal niet snel in één keer diep in moet trappen. Dan slaat de motor behoorlijk dood maar daarom heet het ook ECO-stand. Ik was van plan rustig naar werk te kachelen, naar werk scheuren zoals nogal wat automobilisten elke ochtend en avond doen is aan mij niet besteed tenzij… Maar dat lezen jullie aan het einde van deze alinea wel. Bij de stationstunnel aangekomen moest ik nog wel even stevig gas geven in de SPORT-stand. Ze waren weer eens bezig in de stationstunnel, geen idee wat ze daar dan altijd mee bezig zijn maar het zal wel iets te maken hebben met goedkoop=duurkoop. Ik stond links voorgesorteerd bij het stoplicht maar meteen na de haakse bocht moest ik naar rechts. Bij groen gaf ik stevig gas in de SPORT-stand en vloog perfect – met het ESP/TRC aan – de mooie haakse bocht door en kon ruimschoots voor de auto naast mij naar de rechterbaan. Op weg naar werk heb ik me verder nog even vermaakt op de rotondes enzo. Waar ik me toch wel over verbaas is het grote gemak waarmee deze auto zich sportief over de rotondes en door de bochten heen laat sturen. Toevallig las ik diezelfde dag nog een leuke review van iemand die een Nissan Juke 1.6 DIG-T (190 PK) had gekocht. Hij was uitermate tevreden over de wegligging, en dan vooral bij sportief weggedrag.

Na een donkere grijze dag werken – wat moet je anders doen toch? – was ik dolblij dat ik naar huis kon. Maandagen… Op weg naar de eerste mini-rotonde had ik een of andere huppelkutje achter me duwen in zo’n vierkant dwergautootje. En een haast dat ze had zeg niet normaal gewoon, op zo’n moment ga ik dan ook expres 50 km/u rijden (je mag er overigens ook maar 50 km/u) op de cruise control. Vlak voor de mini-rotonde pakte ze de buitenring om mij in te halen, terwijl ik zwaar glijdend en behoorlijk dwars over de rotonderand heen gleed. Ik deed het erom ik weet het maar deze fantastische SUV voelt werkelijk zo lekker aan, dit is gewoon niet meer dan een beetje spelen voor deze auto. De dame lag meteen 50 meter achter en ik zag haar plankgas geven om weer bij te komen. Hardleers? Ja inderdaad. maar ik zou na de volgende grote rotonde een nog veel hardleerser zakenmannetje in een BMW Tourer achter mijn bumper krijgen hangen. Vanaf de grote rotonde pakte ik de dalende rechterbocht en zag ik mijn ooghoek de Beemer al aankomen scheuren. Met een beetje gas bij kon ik hem ruimschoots voorblijven waarna ik netjes 80 km/u ging rijden op de cruise control. Ik kon net aan zijn nummerplaat niet meer lezen dus dan zit je altijd te dicht op je voorganger. Even mijn rem intrappen had ik geen zin in, dit soort types kun je beter op hun nummer zetten. Na een kilometer of twee rechtuit rijden zag ik de BMW-bestuurder zich al helemaal klaar maken om mij in te halen op de mini-rotonde. Ik remde echter extreem laat en smeet de Nissan Juke letterlijk flauw rechts-linksom-haaks rechts driekwart over de rotonde heen. De BMW-bestuurder in zijn veel snellere, en uiteraard typeplaatjesloze, BMW Tourer maakte geen schijn van kans. Meteen na het verlaten van de rotonde reed ik weer verder met 50 km/u op de cruise control. Dat de BMW-bestuurder verschrikkelijk baalde laat zich raden, en uiteraard zat hij al snel weer bovenop mijn kanariegele achterbumper. De volgende mini-rotonde, in de volksmond koeienrotonde genoemd, zou spannend worden want hij zou en moest er langs dat was duidelijk te zien aan zijn gedrag. Gelukkig was het aankomende verkeer zodanig dat niemand ons in de weg zouden rijden. Ik ging er vanuit dat hij de buitenring zou nemen en dat deed hij ook, BMW-rijders zijn namelijk nogal voorspelbare mensen. Daarna reed ik met een behoorlijke vaart werkelijk perfect over de rotonderand heen, en alweer gaf ik hem glansrijk het nakijken. En weer ging ik daarna netjes 50 km/u rijden op de cruise control, en weer hing hij kansloos op mijn achterbumper. Hoe hardleers kun je zijn vroeg ik me toen af, terwijl ik zo wat in m’n broek zeek van het lachen.

I love the rain!
Eén van de lekkerste regenliedjes vind ik die van The Cult, vooral de ‘extended version’ is een lekker lang stuk luisterplezier. Jullie begrijpen het al het regende die dinsdagochtend, en omdat ik tegenwoordig een andere route naar mijn werk moet rijden vanaf mijn nieuwe appartement ben ik vanaf nu extra blij met regen. Direct bij mijn appartement vandaan sla ik na de stoplichten tweemaal linksaf richting de A4. De oprit naar de A4 blijft altijd weer leuk en spannend, lees het testverslag van de Citroën Grand C4 Picasso er nog maar eens op na. Mijn nieuwe route naar werk is dus zeker niet saai, helemaal niet als je bedenkt dat ik na het verlaten van de A4 over het volledige rotondecircus heen moet rijden om bij mijn werk te komen. Kortom mijn nieuwe route is werkelijk geniaal goed! Aan de kanariegele Nissan Juke 1.2 DIG-T Tekna de eer om als eerste de nieuwe route te mogen rijden. Ik had er extra veel zin in omdat deze Nissan Juke niet alleen een uitstekende wegligging heeft, het mooie is namelijk dat ook het ESP/TRC beiden uitgezet kunnen worden. Daardoor verandert deze Nissan Juke van een veilige auto in een speelbeest, of misschien is kanariegele speelvogel een betere benaming. De oprit naar de A4 was behoorlijk druk maar gelukkig lieten veel automobilisten de linker rijstrook links liggen. Mijn gevoel zegt dat veel mensen bang zijn om die rijstrook te gebruiken, terwijl het gebruiken van deze rijstrook en het daaropvolgende ritsen juist minder opstoppingen opleveren. Ik kon dus mooi links buitenom nog een aantal auto’s inhalen en al ritsend invoegen. Even dacht ik op de A4 in een file te belanden maar dat viel gelukkig mee, misschien was het wel zo’n spookfile zoals ik ooit op een Japans filmpje zag ontstaan uit het niets.

Na een kilometer of 4 over de A4 kon het feest beginnen bij de lange afrit naar de N446, maar helaas moest ik het feestje uitstellen want er reed pardoes voor mijn neus een buitenlandse truck met oplegger de afrit op. Ondanks dat het een kaarsrechte afrit is presteerde de vrachtwagenchauffeur het om met 30-40 km/u over de lange afrit heen te rijden. Heb ik weer hoor dit verzin je toch niet, rij lekker de benzinepomp aan het begin van de afrit binnen als je de weg niet weet en val mij daar alsjeblieft niet mee lastig. Aan het einde van de afrit pakte de vrachtwagenchauffeur gelukkig de buitenring zodat ik over de hoge rotonderand naar de binnenring kon duiken. Ondertussen had ik de Drive Mode al in de SPORT-stand gezet en het ESP/TRC uitgezet. Enigszins naar buiten glijdend reed ik met de linkerkant van de Nissan Juke over de hoge rotonderand heen en meteen daarna stuurde ik hard naar rechts de rotonde af. Over het viaduct heen begon de pret pas echt, alhoewel ik wel even op moest passen. In verband met de aanleg van de nieuwe pannenkoenenboerderij kan er verkeer van links komen. Gelukkig reden alle auto’s rechtdoor en hoefde ik niet stil te gaan staan, en dus kon ik heel mooi de rotonde opduiken en middenin de bocht stevig gas geven. De Nissan Juke reed met spinnende voorwielen en perfect gecontroleerd onderstuur de bocht door, en ook de rotonde af naar rechts sturend gleed ik perfect op de millimeter precies waar ik ‘m hebben wilde. Daarna kwam de mooiste rotonde en de flauwe bocht naar rechts de rotonde af, ik gaf dit keer nog iets meer gas maar ook nu weer kon ik het onderstuur perfect controleren. Het voelde best wel heftig aan dat zeker wel, maar deze auto geeft de bestuurder zo ontzettend veel vertrouwen dat die het ook aan durft. Of deze Nissan Juke beter is dan zijn voorganger durf ik dan ook met een luid en duidelijk “Ja” te beantwoorden.

LEKKER!!!
Na de Renault Wind en de Lexus LS600h L Hybrid President Line is deze Nissan Juke 1.2 DIG-T Tekna ook zo’n auto die ik heel graag niet meer in zou willen leveren. De kanariegele kleur, het waanzinnig mooie (of lelijke, er is geen tussenweg) totaal absurde design, de fraaie binnenkant, het fijne motorblok en het werkelijk sublieme weggedrag maken alles tezamen deze auto net even leuker en aantrekkelijker dan zijn concurrenten. Eigenlijk kan ik er maar één goed woord voor verzinnen, deze auto is gewoon ontzettend lekker! Voor mij betekent het woord lekker meer dan alleen de woordenboekbetekenis, het betekent voor mij ook dat ik al geniet als ik naar de auto toeloop en daarna heb ik heel veel zin om in te stappen. Kortom ik vind het gewoon lekker om achter het stuur te kruipen en ik vind het lekker om in deze auto te rijden. Zaterdag heb ik nog even mooie actie- en sfeerfoto’s gemaakt van de Nissan Juke 1.2 DIG-T Tekna, en dat was maar goed ook want alle dagen daarna waren grijs en grauw. Tijdens het rijden bleef mijn zwager zich maar verbazen over het feit dat er maar een 1.2-liter motor onder de motorkap hangt. “Weet je het echt zeker!”, vroeg hij meerdere malen aan mij. In de ECO-stand merk je dat niet zo sterk, maar in de stand NORMAL of SPORT wel. En als je het ESP/TRC uitzet en stevig gas geeft in de bocht sta je versteld hoe makkelijk je de voorbanden aan het doorspinnen krijgt. De net nieuw gemonteerde winterbanden – Continental WinterContact TS850P – kunnen trouwens ruimschoots mijn goedkeuring wegdragen. De grip van deze spiksplinternieuwe winterbanden is werkelijk uitstekend, en dat zowel op droog als nat wegdek. Op sneeuw heb ik ze helaas niet kunnen testen, maar ik ga er gezien de goede reputatie van Continental vanuit dat ook die uitstekend is.