Kleine Koreaanse Winnaar
Een nieuwe kleine auto in deze moordende prijsklasse is altijd interessant, en dan bedoel ik in de zin van hoeveel luxe en ruimte krijgt de autokoper voor zijn geld. Dat de beste ruime en luxe autootjes uit het verre oosten (lees: Japan en Zuid-Korea) komen is een feit dat volgens mij niemand zal betwisten. Wat dat betreft snap ik er helemaal niets van dat er nog steeds mensen zijn die een veel te dure en vooral veel te kaal uitgeruste Duitser kopen. Op de Hyundai i20 aflopend was ik verrast over de frisse looks van de auto, deze kleine auto ziet er verre van saai uit. En die bruine (zou ik later nog een keer meekrijgen voor de fotoshoot) in de e-brochure ziet er zelfs erg sjiek uit, zo valt er voor iedereen wat te kiezen. Na het instappen keek ik eens even rustig om mij heen, ik had namelijk toch alle tijd van de wereld. Dit was overduidelijk de duurste uitvoering, en aan het geluid te horen een benzine-uitvoering. In de e-brochure bleek het te gaan om de Hyundai i20 1.2i HP Premium. Na het installeren van mijn MP3-stick, het afstellen van de hoofdsteun, spiegels, stoel en stuur schakelde ik de 1ste versnelling in en reed weg op vier Pirelli Cinturato P1 verde banden. Een voor mij totaal onbekende band dus ik was zeer benieuwd naar de grip. Mijn eerste kritiekpuntje had de Hyundai i20 direct al te pakken, bij vloeiend rustig optrekken merkte ik dat de injectie onderin een pietsie te arm staat. De PR-manager van Hyundai zou tegen mij zeggen: “Het is allemaal de schuld van de label-Taliban!” En hij heeft natuurlijk helemaal gelijk, dus mijn eerste advies na mijn eerste kritiek is dan ook om er een lichte tuning tegenaan te gooien. Even iets rijker onderin is genoeg om dit probleempje te verhelpen, niets aan de hand dus beste mensen.

Na de rotonde draaide ik de oprit naar de A44 op, en gezien de pit van het 1.2-liter motorblok schatte ik het vermogen zo rond de 80 Pk. De oprit met zijn fraaie scherpe bocht voelde goed aan, het onderstel-vering/demping-banden zijn duidelijk goed op elkaar afgestemd. Op de snelweg zag ik tot mijn verbazing de knopjes van een cruise control op het stuur, dat had ik niet verwacht maar ik was er wel erg blij mee. Na het activeren van de cruise control ben ik met 100 km/u naar Leiden gereden. Aangekomen bij het Transferium trapte ik maar op de rem om de cruise control te deactiveren want ik zag geen cancel-knopje op het stuur. Pas later zag ik dat het activatieknopje een dubbelfunctie heeft, je kunt er namelijk de cruise control mee uitzetten én deactiveren. Op de afrit reed er helaas een lesauto voor mij uit zodat ik er net niet de vaart in kon houden linksaf de voorsorteerstrook opsturend. Bij de stoplichten linksaf sneed er (echt altijd hier!) weer eens iemand de bocht af, even toeteren hielp maar ik word er soms zo moe van. Is autorijden nou echt zo ontzettend moeilijk??? Na aankomst thuis heb ik eerst even boodschappen gedaan bij Appie, waarna ik een vergeten rugzak van mijn neefje naar Katwijk aan Zee heb gebracht. Omdat mijn moeder bij mij in de auto zat heb ik heel netjes en rustig gereden via de normale doorgaande route.

Fijne aai-20
Ik noem het altijd maar ‘Tai Chi-rijden’ en daarmee bedoel ik dat ik langzaam rijd (30 km/u of 50 km/u) binnen de bebouwde kom en daarbij geen handeling teveel doe en vooral geen meter teveel rijd. Zo min mogelijk remmen, zoveel mogelijk de snelheid erin houden en overal de kortste weg nemen (dus over de rotonderand heen rijden en bochten afsnijden indien mogelijk). Wat er ook bijhoort is precies zo snel over een verkeersdrempel heen rijden dat de vering/demping geen boink-geluid produceert. En geen boink-geluid betekent dat de wielen te alle tijde aan het asfalt gekleefd blijven. In wezen is dit de rijstijl die ik ook toepas tijdens mijn zuinigheidsritten, alleen zitten daar nog wel een aantal stukken weg bij waar ik 60 km/u en 80 km/u rijd. En dus merkte mijn moeder er helemaal niets van dat ik de vaart er goed in had zonder te snel te rijden. ‘Tai Chi-rijden’ is veel effectiever dan hard op het gas en vol in de remmen, alleen je moet het even doorkrijgen en jezelf deze rijstijl aanleren. Het goede aan deze i20 is dat deze auto uitermate geschikt is voor deze rijstijl, de zit is netjes rechtop en relaxt, de versnellingsbak schakelt fabuleus soepel, het stuurgevoel is mooi direct voor een dergelijke auto, de wegligging is uitstekend dankzij de voor deze klasse uitstekende vering/demping kortom de op zijn Engels uitgesproken aai-20 is een koopje. De banden bevallen mij tot nu toe prima, deze 16-inch Pirelli Cinturato P1 verde banden hebben een uitstekende grip. Ik was dan ook benieuwd hoe ze zich zouden houden in het grensbereik, het zijn namelijk geen High Performance banden. [quote Pirelli.com] The tyre for city and compact cars. Good control in both dry and wet conditions ensuring a comfortable driving experience. Reduction of rolling resistance, especially in urban situations. [/quote Pirrelli.com]

Ik ziek en vervolgens zwager ziek=>geen actiefoto’s… of toch wel?
En dan word je in het weekend zomaar ineens ziek verdorie, ook aan mij ging de buikgriep niet voorbij. Ik had al vanaf een week voor de kerst last van spierpijn en zeer plaatselijke hoofdpijn maar dat zette maar niet door. Ontzettend balen en zo gingen er dus een paar testdagen verloren, jammer maar helaas. Mijn excuses hiervoor. Verder zijn de actiefoto’s dit keer van Hyundai Press en niet van mij, want de eerste keer dat we – ik en mijn zwager – foto’s wilde maken was hij ziek en de tweede keer was het precies andersom. Daarna kon mijn zwager niet meer vanwege dagdiensten de rest van de week en hield het dus gewoon op. Gelukkig gebeurt dit maar hooguit één keer in de twee jaar dus ik mag niet klagen. Maarrr geen nood want toen ik dit aan de PR-manager van Hyundai Nederland vertelde zei hij dat ik direct even een nieuwe afspraak moest maken. En zo kon ik van 20-23 februari een fraaie bruine Hyundai i20 meekrijgen voor een fotoshoot, want ja er gaat (voor mij althans) toch echt niets boven eigen sfeer- en actiefoto’s. Wat wel grappig is dat ook deze bruine Hyundai i20 een 1.2i HP-motor heeft, maar dan met 15-inch Michelin Energy Saver banden om de velgen. Deze Hyundai i20 zou dus zuiniger moeten zijn dan de witte Hyundai i20 1.2i HP met 16-inch wielen die ik eerder mee had gekregen.

Op de snelweg zou ik 1:25 moeten halen met de 15-inch wielen in plaats van de 1:23,8 met 16-inch wielen. Aangezien ik vrijdagmiddag naar Amsterdam moest i.v.m. een ernstige klacht over twee agenten in burger (zij moeten zich altijd ongevraagd legitimeren), had ik dus een mooie gelegenheid om uit te testen of deze Hyundai zuiniger is. Ik ben met exact 100 km/op de cruise control naar de Bijlmer gereden en ik had alle geluk van de wereld dat ik geen file had. Na het gesprek ben ik met een goed gevoel naar huis gereden, ook nu weer met 100 km/u op de cruise control. En ook nu weer had ik alle geluk van de wereld precies daar waar de files begonnen er op ’mijn’ snelweg geen file stond. De volgende ochtend moest ik werken en ben ik iets vroeger uit bed gestapt om de tank vol te gooien. Het verbruik kwam uit op exact 1:25 (hetzelfde als in de brochure vermeld staat) wat ik netjes vind voor een snelwegzuinigheidsrit met een snelheid van 100 km/u. En zo kon ik nog een leuk extraatje toevoegen aan dit testverslag dankzij deze Hyundai i20 met 15-inch velgen.

Rondje niet-zo-aai20 deel 1
Na het zeer aaibare ritje met mijn moeder werd het tijd voor een minder aaibaar ritje, want ik wilde wel eens zien hoe goed deze tot nu toe goed bevallen Hyundai i20 écht is. En daarvoor ben ik even op en neer naar het Space BusinessPark gereden, verreweg het beste testterrein dat een autojournalist zich maar kan wensen. Normaal gesproken levert een rit over het Space BusinessPark geen extra informatie op, dit omdat een auto uit deze prijsklasse het bij licht sportief rijgedrag al af laat weten. Logisch want wat kun je nou verwachten van de kwaliteit van de vering/demping en de banden. Gezien de prijs van de i20 kan dat natuurlijk nooit veel zijn zou je denken, maar dat blijkt in de praktijk dus heel erg mee te vallen. Althans tot nu toe dan want door mijn ziekte was ik nog niet toegekomen aan de échte test. Op weg naar ’t Heen heb ik gematigd sportief gereden, en ik was benieuwd naar het verbruik na stevig doorrijden. Dat bleek 1:15 te zijn en verbaasde mij niet echt, want ik had er goed de vaart ingehouden tot nu toe. Na het aftanken reed ik de N206 weer op en af en zag ik helaas twee vrachtwagens voor mijn neus opdoemen, precies voor de mooie scherpe afritbocht. Door gas terug te nemen kon ik er nog wat leuks van maken, gewoon pech hebben dus. Na de rotonde kon het gas er weer op en had ik de weg helemaal vrij, over de rotonde en op 3/4 er weer af. Eerst even een rondje met het ESP/TRC aan en dan een rondje met het ESP/TRC uit. Uiteraard wist ik van tevoren al dat het eerste rondje het minst leuk zou worden maar ik wilde ’m persé even gedaan hebben.

De eerste haakse bocht ging lekker waarna ik flink gas gaf in de mooie flauwe bocht richting de vrachtwagenparkeerplaats. Daar aangekomen stuurde ik met een stevige ruk aan het stuur linksaf de vrachtwagenparkeerplaats op, en meteen greep het ESP vol in wat ik duidelijk merkte aan de wielen en het motorvermogen. Het ESP doet dus uitstekend zijn werk wat erop neerkomt dat deze auto in noodsituaties veilig is. Voor zoverre je van veilig kunt spreken want hoe hoger de snelheid hoe geringer het effect van het ESP uiteraard zal zijn. Maar zonder ESP weet je zeker dat het altijd slecht afloopt dus in dat geval kun je het maar beter wel hebben. De snelle rechts-links-bocht de vrachtwagenparkeerplaats weer af ging uitstekend, het onderstel en de banden van de Hyundai i20 gaven vrijwel geen krimp. Het kleine beetje onrust en wegglijden zijn voor een dergelijke auto nihil te noemen. Nog niet eens zoveel jaren geleden zou ik hier een lantaarnpaal uit de grond gereden als ik dit had gedaan met een dergelijke type auto. Op naar de asfalten verkeersdrempels, de haakse bocht en de rotonde. Vlak voor het insturen van de haakse bocht stuurde ik iets naar links zodat ik na het nemen van de asfalten verkeersdrempel goed uitkom. Dan de hoogste asfalten verkeersdrempel en de rotonde, ik hield het gas er stevig op maar niet té het is tenslotte maar een gewone hatchback. Na het neerkomen stuurde ik heel strak de rotonde op en af, mama mia wat ging dat lekker. Van mij mogen ze net als de Ford Fiesta ST2 ook een Hyundai i20 ST (op basis van die WRC-versie – zie foto) maken!

Rondje niet-zo-aai20 deel 2
Terug op de vrachtwagenparkeerplaats zet ik de auto even stil en zet zowel het TRC als het ESP uit door het knopje aan paar seconde langer ingedrukt te houden. Dit wordt dan het enige echte rondje waarin de Hyundai i20 mag laten zien wat-ie ECHT kan! Ik gaf gas en draaide met doorspinnende voorbanden een rondje linksom zodat ik weer kon beginnen bij het begin. Daarna nam ik de rechts-links-bocht met het gas er vol op in de 2de versnelling, en tot mijn verbazing bleef de voorkant netjes op de juiste lijn. Met een minimum aan onderstuur knalde ik door beide bochten heen, werkelijk fantastisch! Dit is vele malen leuker dan met het ESP/TRC aan en het rijdt ook veel lekkerder omdat de auto nu wel vaart bleef maken. Hoe kan het dat deze op één na kleinste Hyundai zo goed is? DOM van mij(!) Natuurlijk steekt deze Hyundai i20 met kop en schouders boven de concurrentie uit, want de heftige 300+ Pk WRC-versie is namelijk van deze auto afgeleid. Alleen al om die reden kan het standaard dus geen slechte auto zijn. Neem bijvoorbeeld de schijfremmen voor én achter, kijk zo hoort het nou mensen. Ik heb dit één keer eerder meegemaakt met de Chevrolet Cruze, ook die auto was belachelijk goed en ja ook die auto had als basis gediend voor een racemonster namelijk de WTCC-versie.

Groot in klein
Terug in Leiden besloot ik bij mijn zwager langs te rijden om te vragen wat hij van de nieuwe Hyundai i20 vindt. Bij hem aangekomen zei hij iets heel interessants tegen mij: “Het lijkt wel of deze auto iets van automerk A, automerk B, automerk C, automerk D etc. heeft.” Daar had ik nou helemaal niet bij stil gestaan toen ik op de auto afliep bij de importeur, maar om eerlijk te zijn moest ik ’m wel gelijk geven. Ik vind het in ieder geval een fraai vorm gegeven auto die er niet uitspringt, maar aan de andere kant ook absoluut niet saai is ook van binnen niet! Het is een auto die in zijn klasse duidelijk een nieuwe maatstaf zet, zeker ook qua zitruimte en bagageruimte. Na het bezoek aan mijn zwager ben ik naar mijn garage gereden om de standaard hatchback-kofferset op te halen en te fotograferen. En dat viel mij heel erg mee want zonder bodemplaat gaan er behoorlijk wat Samsonite koffers in.

Samsonite kofferset
Met bodemplaat:
Met hoedenplank: 1×50 liter + 2×33 liter + 1×13 liter
Zonder hoedenplank: 2×50 liter + 2×33 liter + 1×13 liter
Zonder bodemplaat:
Met hoedenplank: 3×50 liter + 1×13 liter
Zonder hoedenplank: 3×50 liter + 2×33 liter + 2×13 liter

Na het fotograferen van de kofferset ben ik nog even naar de Hyundai-importeur gereden om mijn fiets daar neer te zetten. Mijn zwager had me namelijk gebracht met zijn auto en dus had ik geen vervoer achter gelaten. Tot mijn verrassing paste mijn fiets er makkelijk in alhoewel de achterklep niet dicht kon. Maar met een sjorband was dit probleem snel opgelost en zo stond mijn fiets amper een kwartier later al bij de Hyundai-importeur in Sassenheim.

Toen ik de Hyundai i20 wilde aanvragen kreeg ik een mailtje terug met de vraag wat voor smartphone ik heb. Die heb ik niet en dus was het ook niet van belang wat voor type smartphone-dockingstation er in de Hyundai i20 (een i-Motion met Premium-pakket) zat die ik mee zou krijgen. De relatief goedkope i-Motion van €13.965,- heeft overigens al een smartphone-dockingstation, USB-aansluiting, parkeersensoren achter, cruise control, TMPS en ja zelfs Hill-start Assist Control en een Lane Departure Warning System. Daarnaast omvat de standaarduitrusting zes airbags, ESP/VSM maar ook elektrisch bedienbare en verwarmbare buitenspiegels. Een ander sterk punt is de hoge NCAP-score dankzij het gebruik van veelvuldig gebruik van ultrasterk staal. Verder is de Hyundai i20 lekker ruim dus de passagiers achterin hebben ruim voldoende beenruimte in deze kleine B-segment auto. Je mag gerust stellen dat deze Hyundai i20 in alle opzichten een goede auto is. En dat de audio dan ook nog goed is mag je ronduit verrassend noemen voor zo’n kleine auto.

Zwart/Wit
Het is heel lang geleden dat ik een zuinigheidsrit heb gemaakt in het pikkedonker, ik kan het me zelfs niet eens meer herinneren! Na het volgooien van de benzinetank in ’t Heen reed ik de N206 op en toen ik de cruise control erop wilde zetten lukte dat niet. Pas na een paar kilometer ging er een lampje bij (lees: zag ik voor mijn neus) me branden, één van de portieren zat niet goed dicht. Om de cruise control opnieuw te kunnen activeren moest ik het contact aan/uit zetten maar ik was net vertrokken dus dat ging ’m absoluut niet worden. SHIT! Heb ik weer hoor. Dus reed ik maar op mijn gas-voet-control richting Vogelenzang, ik kon niet anders maar baalde stevig dat mag duidelijk zijn. Aan het einde van de N206 was ik verrast over hoe donker het daar is, ik had af en toe echt het gevoel dat ik op een hele andere weg reed. Toch was het verschrikkelijk genieten met een kraakheldere sterrenhemel boven mijn hoofd. Bij De Zilk aangekomen was ik wel benieuwd hoe het afremmen op de motor zou gaan, dat viel me namelijk nogal gevoelsmatig nogal tegen. Uiteindelijk bleek het mee te vallen en kon ik door terug te schakelen naar de 3de versnelling de snelheid voldoende omlaag brengen voor de scherpe – volgens sommigen zeer gevaarlijke – bocht (zie testverslag Range Rover Sport Supercharged 5.0 V8 2013). Gelukkig was het deze avond niet glad want dan had ik zomaar in één van die twee sloten kunnen belanden. Je weet het niet… Drie bochten verder had ik een goed gevoel want nog steeds nul keer geremd, oké een beetje voorbarig want alle moeilijke splitsingen en kruisingen moesten nog komen. Na Vogelenzang reed ik de bomenweg op met mijn hersenen op ‘high alert’ vanwege een eventueel overstekend(e) hert(en). Dat de kans daarop aanzienlijk is gestegen heb ik vorig jaar tweemaal gemerkt op deze route (lees: mijn zuinigheidsroute). Overdag of in de avondschemer kun je deze grote beesten nog zien – als je tenminste niet met je smartphone aan het spelen bent – aankomen maar in deze stikdonkere nacht is dat uitgesloten.

Het bleef gelukkig goed gaan zelfs bij de T-splitsing in Aerdenhout hoefde ik niet te remmen. Het was een hele mooie avond en het is lang geleden dat ik zò intens heb genoten van een autorit. Nou ben ik wel iemand die van rijden in de nacht houdt, en dat is vooral vanwege de stilte op de weg. Na het stoplicht zag ik dat de weg van Bentveld richting Zandvoort eindelijk klaar was. In Zandvoort aangekomen reed ik een of andere totale malloot achterop zoals je maar zelden meemaakt. Hij reed 30 km/u waar je 50 km/u mag, onnodig richting aangeven in bochten op de hoofdrijbaan, bijna stil gaan staan voor een verkeersdrempel, schrikken van een spoorwegovergang, afijn die man heb ik dus direct na de spoorwegovergang ingehaald. Jammer van dat beetje extra benzine maar deze gek moeten ze zijn rijbewijs afpakken. Pas later schoot me te binnen dat hij wel dronken leek, ondanks het feit dat hij niet slingerde. Hem eenmaal ingehaald draaide ik mijn heerlijk snelle vloeiende driekwart rondje over de rotonderand richting het Circuitpark. Er is niets lekkerders dan een route rijden waarvan je letterlijk elke bocht, kruising, T-splitsing en rotonde kunt dromen. En om dan ook nog eens die 50 km/u vast te houden is helemaal leuk en spannend, probeer het maar eens dan zul je merken dat het best tegenvalt. De boulevard was lekker rustig en de duinenweg richting Overveen idem dito. Een mooie gelegenheid om de auto even uit te laten rollen en stil te zetten zonder op de rem te trappen, daarna het contact aan en uit zodat ik de cruise control weer zou kunnen gebruiken. De cruise control deed het nu weer en dat maakte de totaal probleemloze terugrit een stuk aangenamer. Weer in ’t Heen aangekomen lukte het me om de auto stil te laten vallen voor de benzinepomp zonder te remmen. Dit is de tweede dat ik een zuinigheidsrit heb gemaakt met écht nul keer remmen. Jiha! Het verbruik kwam uit op 1:26,8 wat ruim beter is dan de opgegeven 1:23,8.

Herhalingsoefening
Omdat ik de Hyundai i20 nog een keer af moest spreken omdat de fotoshoot geen doorgang kon vinden, had ik de mogelijkheid er dus nog een keer een paar dagen in te mogen rijden. Het grappige was dat ik na het schrijven van het testverslag opnieuw in dezelfde auto stapte, en mezelf daarna afvroeg of het überhaupt wel klopte wat ik eerder al geschreven had. Ik was benieuwd of ik niet te positief dan wel te negatief was geweest in mijn oordeel. En het verrassende aan die tweede herhalingsoefening was dat ik enthousiaster was dan de eerste keer. Het was absoluut niet zo dat ik mijn testverslag zou willen herschrijven, want ik was al enthousiast maar het geeft daarmee wel aan hoe goede deze auto is. Negen van de tien keer is het namelijk andersom, een tweede keer – wie kent dat gevoel niet – valt eigenlijk altijd tegen. Of kwam het misschien door de sjieke bruine kleur dat ik het meer naar mijn zin had in de Hyundai i20. Ik vond het in ieder geval vermeldenswaardig om af te sluiten met deze alinea.