Life 1s a Burton!
Hoe moet ik dit testverslag in hemelsnaam beginnen? Een auto zonder Pk’s, met/zonder gordels, met/zonder dak, zonder airbags, zonder stuurbekrachtiging, met carburateurs, zonder moderne elektronica, met/zonder afijn verzin het zelf maar, die zo verschrikkelijk leuk is dat ik er nog steeds sprakeloos van ben. Het overkomt mij nooit maar nu dus wel! De hele tijd was ik maar aan het nadenken hoe ik moest beginnen, wat ik moest schrijven, of misschien niet moest schrijven, of misschien moest ik gewoon in lettergrootte 72 de volgende letters onder elkaar zetten K-E-I-G-A-A-F, paar mooie foto’s erbij en klaar is kees. Maar ik heet helemaal geen kees en dus was ik nog lang niet klaar. Iedereen kent de uitdrukking “Life is a bitch” wel en dat is het leven af en toe ook voor sommige mensen. Mijn motto is meer van het type “Life is a beach” tenminste dat was het tot vorige week vrijdag. Na het ophalen van de Burton heb ik dat veranderd in “Life is a Burton” en in dit testverslag zal hopelijk duidelijk worden waarom. Ik kan me heel goed voorstellen dat er mensen zijn die liever opteren voor “Life is a Ferrari”. Ach Ferrari, ik ben waarschijnlijk de enige autojournalist van de hele melkweg die bedankte toen hij het sleuteltje van een Ferrari aangeboden kreeg. Het blijft voor mij een volslagen raadsel waarom vooral mannen volledig in katzwijm vallen voor een Ferrari. Wees nou eens heel eerlijk, een Ferrari is eigenlijk helemaal geen mooie auto. Een Jaguar E-type dat vind ik pas een mooie auto net als de Burton, ook al is het maar een kitcar op basis van een 2CV.

Wat kan je nou helemaal met een Ferrari in Nederland? Met een Ferrari kan ik nergens in Nederland de topsnelheid van die auto halen, terwijl ik met de Burton bijna constant de topsnelheid rijd. Met een Ferrari val je op maar met een Burton nog veel meer! Ik ben twee keer naar Zandvoort geweest (20/21 augustus tijdens het Ferrari-weekend van een Duitse Ferrari-club en 24 augustus tijdens vrij rijden – www.vrijrijden.nl – waar Paul Klop aan deelnam) tijdens de testweek, en alle twee de keren keken er meer mensen naar de Burton dan naar de Ferrari’s die er stonden. In een Ferrari vind iedereen je een patser maar in een Burton vind iedereen – én vooral vrouwen heb ik gemerkt – je hééééél erg lief. Oh ja en de politie ook want door de Burton bespaarde ik me toch maar mooi een boete! Toen ik na Dieren eenmaal de A12 op reed hingen er twee blonde dames half uit het achterraam van een auto enthousiast naar mij te zwaaien. En zo ging dat maar door de hele weg naar huis, ik bedoel uiteraard niet alleen maar blonde dames en niet allemaal half uit het raam hangend. Het mag duidelijk zijn met de Burton ben je gewoon van alle auto’s de grote lieveling op de weg. Iedereen vind je aardig, lief, leuk afijn noem het allemaal maar op.

What life? Een file zul je bedoelen!
Dat “life” kon ik even helemaal vergeten want ik reed voor het eerst sinds maanden weer eens een “file” in. Een file op de A1 oftewel een f1le en niet zo’n kleintje ook. Toch kon ik nog van ‘half life’ spreken want ik zat op de motor, en dus kon ik nog langzaam tussen de file doorrijden en dat is nog altijd honderd maal beter dan stilstaan! En dus arriveerde ik redelijk op tijd in Zutphen bij de Burton Car Company BV, alwaar ik hartelijk ontvangen werd door Iwan. Na eerst even mijn motor onder een afdak geplaatst te hebben kreeg ik een rondleiding door het bedrijf. En nee hier geen smetteloze high tech research afdeling maar vier 2CV-motorblokken op een werktafel, draaibanken, een krukaspers kortom het betere en vooral ook leukere sleutelwerk. Geen diagnosestekker ergens insteken en kijken wat er loos is maar kleppen en contactpuntjes (af)stellen met een voelermaatje, cilinders honen, carburateurs reviseren dit is het échte sleutelwerk. En wie denkt dat deze oude techniek volledig achterhaald en nutteloos is wil ik graag even op het volgende wijzen. Ik ben in het verleden voorzitter geweest van de Stichting GTI, waarvan het doel was wereldreizigers die per auto/motor de wereld over reisden van alle mogelijke informatie (carnet de passage, reisinformatie, visa, vaccinaties etc.) te voorzien.

Een ander belangrijk deel van die informatie had betrekking op de preparatie van het voertuig. En op reis gaan met een moderne 4WD buiten Europa is vragen om problemen! Een goede Duitse vriend van mij is in het verleden journalist geweest en die vertelde mij een keer een verhaal van een 4WD-woestijntest. Zo had o.a. Mercedes zijn high tech 4WD’s de Sahara ingestuurd. Deze woestijntest kende een dramatische afloop voor Mercedes (ze hebben alles uit de publiciteit weten te houden), want geen enkele van de 4WD’s haalde de finish. Alles wat stuk ging was niet even snel te repareren want A ze hebben die onderdelen niet in de Afrikaanse landen in en rond de Sahara en B ze hebben ook de apparatuur niet om deze onderdelen te repareren. Leuk al die moderne techniek maar je komt er buiten Europa dus niet ver mee! Hoe gek het ook mag klinken met een oude Citroën 2CV kom je nooit voorgoed stil te staan, en juist deze 2CV is de basis van de Burton die ik al heel erg lang dolgraag wilde testen. En laat ik nou op het download-gedeelte van de Burton website een foto van een Burton in de woestijn tegenkomen. Burtons zijn trouwens de hele wereld al over gereisd: St. Petersburg, Benin, Zuid-Afrika, Singapore, Canada, Noordkaap, Zuid-Amerika en Australië.

Nummer 1
“Ik wil je graag deze Burton meegeven”, zei Iwan tegen mij terwijl hij zijn huissleutel nog snel even van de sleutelbos haalde. “Slik nummer 1”, de auto van de directeur himself, heb ik weer net als toen met de Mitsubishi Lancer Evolution X. Lees die test er nog maar eens op na, dat was een hele leuke test in velerlei opzicht. De Burton nummer 1 hebben we trouwens niet laten vliegen zoals de Mitsubishi Lancer Evolution X, één wieltje in de lucht leek me wel zo respectvol voor deze auto. Wat ik echter nog niet wist was de kilometerstand van de Burton nummer 1. De Burton nummer 1 heeft de allerhoogste kilometerstand van alle auto’s die ik ooit getest heb, maar liefst dik 238.000 km bleek er op de teller te staan. En dan praat je alleen over Burton-kilometers want voor de transplantatie naar deze Burton heeft dit motorblok nog een ander leven gehad van 180.000 kilometer in een Citroën 2CV. Het 652cc motorblok heeft 5 Pk meer dan een standaard 2CV-motorblok. Met een afgedraaid vliegwiel (3 kilo minder) en een Powertube komen daar nog eens 4 Pk bij. Nu snapte ik ook waarom ik zo goed mee kon komen met het overige verkeer op de A- en B-wegen.

Er zijn overigens reeds vergevorderde plannen om een 2CV-motorblok uit te rusten met een kleine turbo van een motorfiets. Ergens tussen de 60-80 Pk behoort dan zomaar tot de mogelijkheden, en dat op een gewicht van rond de 500 kg! Kijk dat is erg leuk, daarmee kun je het zelfs de wat snellere sportauto’s behoorlijk moeilijk maken op bochtige wegen. Toen ik de Burton nummer 1 terugbracht stond het 2CV turbo-motorblok in aanbouw toevallig in de werkplaats. Uiteraard heb ik even gevraagd of ik er foto’s van mocht maken zonder het doekje er overheen. Dat bleek geen probleem en bij deze kan ik jullie melden dat op zondag 4 september, tijdens de open dag bij de Burton Car Company in Zutphen, het turbo-motorblok voor het eerst te zien en horen zal zijn! Er zijn al eerder pogingen gedaan om een 2CV motorblok uit te rusten met een turbo, maar het probleem daarbij was de grootte van de turbo. Ruimtegebrek en het aanjagen van de turbo bleken een probleem te zijn. De keuze voor een kleine turbo van een motorfiets zal beide problemen naar mijn mening ondervangen. De olietemperatuur van de Burton-turbo zal geen probleem zijn want de olietemperatuur is standaard namelijk wat aan de lage kant. Een grotere oliekoeler zal dan ook waarschijnlijk niet nodig zijn.

[quote Wikipedia]
De 2CV werd geproduceerd van 1949 tot 1990. Bij de lancering had de auto een motor van 375cc met een vermogen van 8 Pk en een topsnelheid van 65 km/u. In 1954 werd het vermogen opgevoerd tot 10 Pk, wat de maximum snelheid op 80 km/u bracht. In 1974 steeg het vermogen naar 24 Pk en kwam de topsnelheid op 102 km/u te liggen. Latere versies uit de jaren tachtig hadden een motor met een cilinderinhoud van 602cc, een vermogen van iets meer dan 30 Pk, en een topsnelheid van 120 km/u. Het 2CV-motorblok is in de laatste verschijningsvorm opgeboord tot 652cc en voorzien van elektronische ontsteking. Dit blok werd gemonteerd in de Citroën LNA- en Visa-modellen. Inmiddels zijn er voor de reguliere 2CV-motor (602cc) ook diverse elektronische ontstekingen beschikbaar gekomen. Ondanks de toegenomen prestaties (een bijna verdubbeling van motorinhoud, vier keer meer vermogen en een bijna twee keer zo hoge topsnelheid) bleef het gewicht van de hippie-auto steken op 495 tot 510 kilogram.
[/quote Wikipedia]

Stuur, hout, sturen
Aangezien ik bijna uitsluitend moderne auto’s test moet ik altijd even behoorlijk wennen aan de afwezigheid van stuurbekrachtiging. Toen ik vorig jaar een keer in de matzwarte kever van Mel reed (de webmaster van Autotesten.nl) overkwam me exact hetzelfde. De eerste paar bochten had ik het idee dat ik elke keer bijna de bocht ‘uitvloog’, maar dat wende gelukkig snel en niet veel later reed ik over de N348 richting Dieren. Ik wilde bij Dieren de A348 oprijden richting de A12 Arnhem/Utrecht. Helaas bleek daar een lange file te staan, mijn tweede al op deze dag sinds maanden, en dus was het aansluiten in de rij en gedwongen posen. De Burton trok ongelofelijk veel bekijks in de file en wat mij opviel is dat iedereen sympathiek naar mij lachte of een duimpje opstak. Met een dure snelle sportauto overkomt me zoiets echt niet. De rit naar huis was redelijk spannend want met inhalen moest ik wat verder vooruit kijken dan normaal. De topsnelheid van de Burton nummer 1 komt met moeite op 140 km/u maar dat is pas na een lange aanloop. In het begin zat ik op de achterbank (de zitbank is officieel een achterbank) veel te gespannen achter het stuur merkte ik. Waarom weet ik niet maar na een uurtje of twee rijden zat ik al veel meer ontspannen achter het fraaie afneembare houten stuur (vergemakkelijkt het instappen voor de dikke dan wel minder lenige mensen onder ons). Iwan drukte mij voor vertrek op het hart het stuur elke keer goed vast te klikken na het instappen. Ik zag me in gedachten al met het stuur in de lucht zitten op de snelweg. De gaatjes in het aluminium stuurrad zijn trouwens ook niet ongevaarlijk. Tijdens het stranduitje vertelde de directeur van de IVF-kliniek dat een vriend van hem een keer zijn vinger in zo’n gat had gestoken met 120 km/u op de snelweg, en die er vervolgens niet meer uitkreeg. Zoiets moet je zeker niet op de Stelvio-pas doen, ha, ha.

Fotoshoot
Het weekend na het ophalen van de Burton zou het prachtig weer worden en dus had ik zaterdag heel vroeg afgesproken met Mick om foto’s te maken. Omdat ik al een tijdje niet meer in Heemstede, Aerdenhout en Zandvoort was geweest besloten we die kant op te gaan. Maar we zijn eerst nog even foto’s gaan maken op de Zuid-boulevard van Noordwijk aan Zee. Een mooie plek die vele malen mooier en vooral rustiger is dan de schreeuwerige Noord-boulevard. De Burton (elke Burton als je het mij vraagt) is een ongelofelijk fotogenieke auto die voor een fotograaf een genot is om te fotograferen. Toch was het vanwege de bewolking en de constant veranderende lichtval lastig om de juiste camera-instellingen te vinden. Aan de andere kant is de bevrediging des te groter als de foto’s goed gelukt blijken te zijn, en dat was zo. Ook Mick vond het rijden in de Burton ongelofelijk leuk, en was net als ik onder de indruk van de wegligging.

Op de foto’s is trouwens goed te zien dat de Burton mooi, maar vooral niet teveel!, overhelt in de bochten. En dan te bedenken dat de uitgaande demping van schokbrekers aan de voorzijde helemaal niets meer voorstelde. Als ik de linker- dan wel de rechtervoorkant indrukte dan zag ik deze een aantal keren nadeinen, net zo dramatisch als de Mitsubishi Lancer Evolution X destijds. Verder was ook het fusee aan een revisie dan wel vervanging toe, en Iwan had mij gevraagd deze dingen zelf op te sporen dus bij deze. Kun je nagaan hoeveel beter de wegligging zal zijn als er rondom goede schokbrekers opzitten (de schokbrekers van een eend liggen overigens horizontaal) en er andere velgen met plakbanden opzitten. Het mag duidelijk zijn de uitstekende wegligging van het chassis van de oude eend is geen fabeltje maar echt waar!

Helemaal niet verkeerd!
De eerste dag had ik nog zoiets van “Dit is leuk rijden maar met slechts 35 Pk en geen stuurbekrachtiging gaat het bochtenwerk nooit iets worden natuurlijk!”. Maar helaas voor mij zat ik er weer eens gruwelijk naast, dat overkomt me wel vaker de laatste tijd verdorie. Eenmaal gewend aan de Burton merkte ik dat de wegligging helemaal niet verkeerd is. En dat nota bene met doodgewone Michelin ZX 135/80-15 banden. Als ik op rotondes de snelheid er goed in hield dan liet ik de meeste auto’s met gemak achter me. En of ik nou de binnen- of buitenring nam, ik kwam – zaterdag althans – altijd als eerste de rotonde af. Het gebrek aan Pk’s wordt dik gecompenseerd door een zeer groot gebrek aan gewicht (daardoor remt de Burton ook erg goed, ondanks de schijven voor en trommelremmen achter), en dat blijkt een heel groot voordeel te zijn! Eenmaal op gang is het vooral zaak die gang erin te houden (vooral niet remmen dus!) en dat bleek totaal geen probleem te zijn, ondanks de afwezigheid van stuurbekrachtiging. Die afwezigheid van stuurbekrachtiging begon ik na verloop van tijd steeds leuker te vinden. Waar ik normaal gesproken een auto slechts met wat kippenkracht hard een bocht inhoek, moest ik dat met deze Burton totaal anders doen. Het sturen kost meer kracht en gaat daardoor veel rustiger en minder abrupt, waardoor ik de Burton heel netjes een bocht in liet glijden als het ware. En zo werd het maandag, de eerste werkdag, en dus dramatische taferelen vanwege een aantal afgesloten wegen rondom de wijk waar ik woon. Uiteindelijk viel het toch wel mee en was ik sneller de wijk uit dan ik gedacht had. Ik was blij dat ik een handdoek bij me had voor het zwemmen, want daarmee kon ik de voorruit aan zowel de binnen- als de buitenkant afdrogen voor het broodnodige zicht.

Genietend van mijn topless rit naar werk bedacht ik me dat dit mijn eerste cabrio is van 2011. En net deze week is het eindelijk weer eens mooi zonnig, en geloof het of niet maar dat heb ik altijd als ik in een cabrio rijdt. Eindelijk reed ik na lang stilstaan, vanwege grote wegwerkzaamheden Willem de Zwijgerlaan, dan de polder in. Bij het stoplicht ter hoogte van de LOI kwam er links een Volvo naast me staan. Door heel alert te reageren, en dus ‘snel’ (wat heet?) op te trekken bleef ik de verraste Volvo-rijder voor en moest deze achter mij invoegen. En zo ging dat eigenlijk heel vaak of jullie het willen geloven of niet. Zelf was ik ook uitermate verrast maar hieruit blijkt maar weer dat een auto met slechts 35 Pk en een laag gewicht minder langzaam is dan je zou denken. De volgende dag kwam er 50 meter na het stoplicht een VW Polo zeer irritant achter me hangen. Dat de VW-rijder mij verderop in wilde halen was me direct duidelijk. Een VW Polo heeft ruim meer dan tweemaal zoveel Pk’s als de Burton, maar weegt uiteraard ook een stuk meer. Daardoor achtte ik de Burton dus zeker niet kansloos op de koeienrotonde een paar 100 meter verderop. En inderdaad pakte de VW-rijder de buitenring zoals ik al verwacht had. Zonder te remmen (alleen op de motor) reed ik, zonder dat de Burton ging glijden, over de rotonderand heen en kwam net voor de VW-rijder de rotonde weer af. Toen ik de Burton terugbracht vertelde Iwan mij dat hij zijn broer in een Burton op een bochtige weg slechts met veel moeite bij kon houden in zijn Porsche. Kijk dat zegt genoeg denk ik!

Schakelen met de duw-, draai- en trekstang
Voor wie er nog nooit in een Citroën 2CV (of een Renault 4) heeft gereden zal het schakelen een hoogst opmerkelijke bezigheid zijn. De lange versnellingspook lijkt nog het meest op een hockeystick die recht naar voren richting de versnellingsbak loopt. In de Citroën 2CV steekt de versnellingspook uit het dashboard, maar in de Burton zit deze op de bodem gemonteerd omdat de Burton natuurlijk een totaal ander soort auto is. Je schakelt met het gebogen gedeelte waar een ronde zwarte knop op zit. In de 1ste versnelling zetten is de pook een klein stukje naar links draaien en naar je toe trekken. De 2de versnelling is de versnellingspook is een klein stukje naar rechts draaien van je af duwen, de 3de versnelling is de versnellingspook recht naar je toe trekken tot je niet verder kunt en de 4de versnelling is van je af duwen en in neutraal de versnellingspook iets naar rechts draaien en dan weer verder duwen tot je niet verder kunt. En om ‘m in zijn achteruit te zetten moet je de versnellingspook net als bij de 1ste versnelling iets naar links draaien maar dan duwen.

Het is even wennen en voor sommige mensen went het nooit, maar ik vind het ongelofelijk leuk. Bij veel auto’s kun je ruim voordat je stil staat de auto al in de 1ste versnelling zetten. Bij deze Burton lukt dat ook wel maar dat kun je beter niet doen omdat de 1ste versnelling maar half gesynchroniseerd is. De synchromesh werkt alleen beneden de 5 km/u! Alhoewel ik later een mailtje van Iwan kreeg waarin stond dat in deze Burton het motorblok van een Citroën Visa zit en die is wel volledig gesynchroniseerd. Grote voordeel van deze versnellingsbak is dat je tijdens een stoplichtsprint de versnellingspook alleen maar van je af hoeft te duwen en daarna recht naar je toe te trekken, dat gaat een stuk sneller dan met een conventionele versnellingspook. En nou komt het, op bochtige en/of bergachtige wegen hoef je de versnellingspook vrijwel alleen van 2 naar 3 te trekken of van 3 naar 2 te duwen. Versnelling 1 en 4 gebruik je dan namelijk vrijwel niet, mooi en lekker simpel toch!

Dagje Zandvoort
Onze veringexpert Paul Klop gaat regelmatig met een vriend (Ruben de luchtveringexpert, zie testverslag Range Rover Supercharged) van hem vrij rijden met een speciaal daarvoor geprepareerde Peugeot 205. Rubens moeder gaat overigens gewoon boodschappen doen in deze Peugeot 205 zonder achterbank dit op semi-slicks staat. Ik had beloofd om woensdagmiddag 24 augustus even langs te rijden. Net rond de tijd dat ik gepland had te vertrekken werd het droog, het kon niet beter want met een cabrio in de plenzende regen rijden nee laat maar. Onder de stoelen, of beter gezegd bank, ligt wel een stoffen kap maat om die erop te zetten had ik dus totaal geen zin in. Dan had ik bij wijze van spreken nog liever mijn regenoveral aangetrokken en mijn motorhelm opgezet. Ik kon aan een heerlijke rit beginnen want ik had net een nieuwe cd-rom met nieuwe mp3-songs gebrand. Tegenwoordig is het een stuk makkelijker dan vroeger met Limewire. Ik zoek op YouTube gewoon de originele video van een liedje op, copy/paste de URL in de “YouTube to mp3 Converter” website klik op “Convert” en klaar is kees. Het mooie aan deze Burton nummer 1 is dat er een uitstekende audio in zit, Iwan houdt namelijk net als ik ook van een stevig muziekje tijdens het rijden.

Danza Kuduro van Don Omar is toch wel het ultieme zomerliedje, en in deze open Burton klinkt het nog veel lekkerder dan in een gewone auto. De rit naar Vogelenzang was anders dan anders dit jaar, de Burton was namelijk mijn allereerste cabrio van dit jaar! Cabrio rijden vind ik persoonlijk nog steeds de lekkerste vorm van autorijden, maar dat komt vast omdat ik een motorrijder ben. Ik was dan wel geen zuinigheidsritje aan het doen, maar met een boxerblok zoals dit is afremmen op de motor heerlijk en dus heb ik zo min mogelijk geremd. Daarna ben ik linksaf geslagen richting het circuit en kwam er een zwarte Suzuki Swift (oei!) achter me rijden, en steeds dichter achter de me rijden en zo ging dat maar door. Ik reed gewoon overal de maximum snelheid en dat is 50 km/u, vervolgens 60 km/u en daarna 30 km/u. Op het stuk van 30 km/u kwam de zwarte Suzuki Swift wel heel erg dicht achter mij rijden, en stopte ik om te vragen wat de vrouw nou wilde. Ze deed het portierraampje open en begon me toch een ongelofelijke scheldpartij dat wil je echt niet weten, en waarom? Joost mag het weten.

Reutel
Eén van de leukste en tevens ook meest herkenbare dingen van een 2CV-motor is het uitlaatgeluid in hogere toerenregionen. Volgens mij zat er op deze Burton een andere uitlaat waardoor dat overbekende reutelgeluid nog duidelijker te horen is. ‘s Ochtends tijdens een koude start, mét ouderwetse handchoke, leek het net alsof er een mitrailleur stond te ratelen. Het gekke is dat als de motor eenmaal op temperatuur was het uitlaatgeluid bij hetzelfde toerental heel anders klinkt. Als de olie eenmaal op temperatuur was (er zit een olietemperatuurmeter op) trok ik de Burton nummer 1 altijd net zo ver door in toeren dat het reutelgeluid te horen was. Toen ik op de eerste testdag de Burton op het woonerf parkeerde kwam er direct een Italiaanse buurman naar buiten gelopen. “Ik hoorde een uitlaatgeluid wat ik al heel lang niet meer gehoord heb!”, zei hij tegen mij. Niet lang daarna kwamen er nog meer buren naar buiten gelopen om de Burton te bewonderen. Ze waren allemaal weg van de Burton en het feit dat de carrosserie van de Burton op een 2CV-onderstel+motorblok stond maakte de pret nog groter. Nou staat er elke week een andere testauto, en soms zelfs hele mooie sjieke dure testauto’s, op het woonerf en iedereen weet dat ik auto’s test. Maar nog nooit in al die jaren kwamen er zoveel mensen naar een testauto kijken. Dat is toch ongelofelijk lachen, zo’n simpele goedkope Burton trekt meer bekijks dan welke dure testauto dan ook!

Rijden met Mel
Donderdagavond ben ik nog een groot rondje gaan rijden met Mel Jongen, de webmaster van Autotesten.nl, want iemand die in een matzwarte VW Kever rijdt moet ook even in deze Burton gereden hebben. Net toen ik binnenkwam wilde Mel op de motor springen om naar de Chinees te rijden en zijn bestelling op te halen. “Kom we springen samen in de Burton!”, zei ik tegen Mel. En zo reden we een paar tellen later richting Katwijk-Binnen, Mel moest trouwens wel even wennen aan het schakelen. Na een heerlijke Chinese maaltijd (ik had al gegeten maar het was zo lekker dat ik nog maar wat heb gegeten) zijn we in de Burton gestapt om een rondje door Leiden te rijden. En alweer was iemand van Autotesten.nl helemaal weg van de Burton! Ondanks dat de Burton verre van perfect is blijkt de charme van deze auto zo onvoorstelbaar groot te zijn dat je wel om moet gaan! Toen we over de Hooigracht reden hadden ik en Mel even een fantastisch moment.

Toen we bij de stoplichten linksaf voorgesorteerd stonden richting de Ingenieur Driessenstraat kwam er een politiebusje de hoek om. Toen de politieman achter het stuur ons zag stak hij spontaan en breed lachend zijn duim in de lucht. Het was zo ontzettend grappig om te zien dat ik en Mel even heel hard moesten lachen. Politie en Burton, het blijkt een goede combi te zijn, eerder die week had de Burton me al een boete bespaard. Na het ritje door de stad zijn we nog even binnendoor naar Roelofarendsveen gereden en van daaruit over de A4 naar Leiderdorp. Op de A4 hebben we het snelheidsrecord met deze Burton gevestigd, maar liefst 150 km/u op de teller hebben we gehaald. Na het ritje met Mel hebben we samen het dakje gemonteerd want er was voor vrijdag behoorlijk heftige regen voorspeld. De montage van het stoffen dakje is vrij eenvoudig en binnen een paar minuten gepiept. Daarna ben ik nog even naar mijn garage gereden om te kijken hoeveel Samsonite koffers er in de kofferbak passen. Dat bleken er verrassend veel te zijn! Ook onder de motorkap is nog plaats voor 100 liter bagage zodat de bagagecapaciteit samen op maar liefst 710 + 100 liter komt.

Droog
De volgende dag ben ik al om 06.45u in de Burton gestapt want op Buienradar.nl zag ik een verschrikkelijke regenbui aankomen. Uiteindelijk heb ik het de hele weg droog gehouden dus achteraf bezien had ik de hele week topless kunnen rijden! Iedereen roept wel dat we zo’n slechte zomer hebben maar tot nu toe heb ik van alle testauto’s een fotoshoot kunnen doen en is geen enkele testweek volledig verregend. Vaak is het vooral een kwestie van perceptie, men roept van alles maar als je naar het werkelijke aantal regendagen gaat kijken valt dat heel erg mee. Met het dakje erop was het wel iets lastiger om de Burton in te stappen of beter gezegd kruipen. Ik heb dan ook alle geluk van de wereld dat ik vroeger veel geturnd heb en ook nu nog steeds erg lenig ben. Dikke mensen zullen iets meer moeite hebben om in deze Burton te stappen (alhoewel het stuur kan verwijderd worden), maar ik heb tot nu toe alleen maar slanke mensen in een Burton zien rijden. Verder is het zo dat de bank niet versteld kan worden, ben je dus pak ‘m beet 1 meter en 60 centimeter lang dan vrees ik dat je de pedalen, van deze Burton althans, niet gaat halen. Maar elke Burton wordt op maat gemaakt of kan aangepast worden dus ook als je klein bent is het geen enkel probleem om Burton te rijden. Even met een lang iemand langs Burton rijden en je kan zelf weer terug naar huis rijden. De test van deze Burton was voor mij de leukste autotest tot nu toe. Ik heb niet eerder zo’n ontzettend leuke auto getest die zowel mij, de passagier als iedereen op de weg blij maakt. Dit is wat mij betreft de ultieme feel-good-auto, dus ja ik ga er ook eentje kopen waarschijnlijk na mijn Ruslandreis in 2012.