“Whaaaahhhh!!!”
Zet een groep BMW-rijders geblinddoekt op een rij stoelen, rij de Dacia Lodgy voor neem de blinddoeken af en ze roepen in koor zekersteweten de titel – “Whaaaahhhh!!!” – van dit testverslag. Ik denk zelfs dat er BMW-rijders zijn die als ze met een collega, die een Dacia Lodgy heeft, mee zouden moeten rijden ergens naartoe (zoals wij bv. op werk doen als we naar een symposium gaan) ze dat zouden weigeren. Na het inleveren van de Renault Clio zou je verwachten dat ik met een geweer tegen mijn hoofd* de Dacia Lodgy moest testen. Zoiets kun je toch niet vrijwillig doen, dat bestaat niet! Leg een intekenlijst voor de Dacia Lodgy op een autoredactie neer en ik garandeer je dat een jaar later de lijst nog steeds leeg is. Maar net als met de eerste GFT-bak (die Dacia had echt GFT in het kenteken!) die ik getest heb van Dacia, was ik ook nu weer verrast over het gemak waarmee deze auto over ’s Heren wegen dendert. In eerste instantie reed ik richting de A4, maar ergens halverwege draaide ik om waar het niet (meer) mag. Ik realiseerde me namelijk dat ik alle tijd van de wereld had en daarom veel beter binnendoor terug kon rijden, dan kon ik meteen de 1000-drempelweg meepakken en de rotondes bij Leiderdorp. Laat ik meteen maar beginnen met fijne rijden van deze grote gezinsauto. De zit, de koppeling, het schakelen, het motorblok, het sturen, het is allemaal even verrassend goed! De eerste bochten gingen ook lekker dus ik was benieuwd naar de eerste verkeersdrempel. En verdorie nog aan toe de vering/demping is ook uitermate verrassend ongelofeloos goed voor een dergelijk grote goedkope gezinsauto. Eerst maar eens met 50 km/u over een verkeersdrempel, 60 km/u (meteen over de verkeersdrempel vliegend een sloom bestelbusje ingehaald), 70 km/u, 80 km/u, 90 km/u en zelfs bij 100 km/u bleef de Dacia Lodgy het verrassend goed doen. Geen piepje of kraakje echt helemaal niets van dat alles! En dat allemaal onder het genot van een heerlijk muziekje afkomstig van mijn iPod Touch. Ik stelde me tijdens het rijden zo voor dat ik in een vet gewrapte Dacia Lodgy reed, kijk maar eens naar die wrap-foto wat voor moois ze er tegenwoordig allemaal van kunnen maken. Als een auto er niet aantrekkelijk uitziet dan maak je er zelf toch iets leuks van, wrappen is tegenwoordig een hele normale en betaalbare manier van je auto een eigen look geven.

*De uitspraak “een geweer tegen zijn hoofd” is afkomstig van Dick Hoogland, eigenaar van een motorzaak in een boerderij in Kwadijk. Toen ik nog motoren testte deden we de vermogensmetingen altijd bij Dick Hoogland, en Dick heeft helemaal niets met choppers. Dus toen een redacteur die privé op een supersport rijdt (en dus ook niets met choppers heeft) bij hem aankwam op een chopper zei hij tegen zijn medewerkers: “Er komt iemand binnen met een geweer tegen zijn hoofd!”

Flying Dacia-Daan
Na de 1000-drempelweg ben ik langs het water van Leimuiden naar Roelofarendsveen gereden. Ondanks de behoorlijke hoogte van de Dacia Lodgy, was ik geen moment bang dat ik de lage onderdoorgang van de brug bij Leimuiden zou raken. Ik ben trouwens wel benieuwd hoe hoog een auto moet zijn om deze onderdoorgang te raken. Bij de A4 aangekomen nam ik de buitenring van de grote rotonde, en toen merkte ik meteen dat deze auto enigszins last heeft van onderstuur bij hard insturen en vroeg het gas erop zetten. Iets wat gezien de lengte van deze auto niet zo verwonderlijk is. Het ESP/ASR corrigeren het onderstuur met groot gemak, en ik reed dan ook zonder een centje pijn vrolijk verder. Op de provinciale weg langs de A4 wilde ik de cruise control aanzetten, maar het bewuste knopje bleek jammer genoeg een snelheidsbegrenzer. Een snelheidsbegrenzer is voor veel mensen misschien handig, maar als je ‘m vergeet uit te zetten en met 50 km/u probeert de snelweg op te rijden…. Ik gebruik zo’n ding dus echt helemaal nooit dus doe mij dan ook maar een cruise control. Aan het einde van de provinciale weg door de polder volgen er twee dubbelbaans minirotondes. Bij de eerste kom ik vrijwel altijd van de linkerkant aanrijden, dus ik was dan ook blij dat ik ‘m eindelijk eens van een andere kant kan nemen. Gezien de lengte van de Dacia Lodgy verwachtte ik dat-ie op de rotonderand wel wat problemen zou geven, maar helemaal niets daarvan. De Dacia Lodgy gleed werkelijk prachtig gecontroleerd over de rotonderand heen, waarna ik weer hele mooi het asfalt op kon sturen. Op de volgende rotonde idem dito, met de wegligging van deze auto zit het dan ook wel goed. In snel genomen bochten had ik wel iets last van onderstuur, maar om heel eerlijk te zijn viel het mij meer mee dan tegen.

Bij het eerste stoplicht aan de rand van de stad heb ik meteen maar een stoplichtsprintje gedaan, en ook daar liet de Dacia Lodgy meteen zien dat-ie lekker vlot is. Het 115 Pk sterke Tce-motorblok van Renault presteert uitstekend, niet alleen qua vermogen maar vooral ook qua soepelheid. Omdat ik van tevoren nooit iets lees over de auto waar ik in ga rijden, verkeerde ik in de veronderstelling met een 1.6 liter motor onderweg te zijn. Dat bleek toch een ruime 400cc minder te zijn, want dit turbo-motorblok heeft slechts een cilinderinhoud van 1.200cc oftewel 1.2 liter. Dat Renault dit fraaie motorblok onder de motorkap van deze grote goedkope gezinsauto heeft gehangen vind ik een uitstekende en uitermate slimme zet. De autojournalistiek heeft toch al niet veel op met het automerk Dacia, maar hiermee neemt Renault de autojournalistiek alle zeilen uit de wind. Dit kleine turbo-motorblok is ongelofelijk soepel waardoor je deze grote Dacia Lodgy heerlijk schakellui kunt rijden. Hoe goed de Dacia Lodgy in elkaar steekt, en hoe lekker soepel de versnellingsbak schakelt kan ik met een leuk trucje laten zien. Tijdens het optrekken bij een stoplicht reed ik weg zonder mijn handen aan het stuur, en schakelde ik op van 1->2->3-4 met mijn linkerhand. De Dacia Lodgy bleef netjes op zijn rijbaan rechtdoor rijden, veel auto’s willen tijdens optrekken namelijk nog wel eens naar links of rechts trekken.

Ff raggen!
Na een heerlijke week testrijden was ik bijna vergeten even heerlijk te gaan raggen de Dacia Lodgy. Ik moest en zou weten waar de uiterste grens ligt van deze grote gezinsauto/pakezel. Zaterdagmiddag was ik nog even met een Zwitserse wereldreiziger (net terug van een motorreis door Noord- en West-Afrika) wat gaan drinken in een strandtent in Katwijk aan Zee met mijn Renault Twizy. Na het opladen van mijn Renault Twizy heb ik ‘m in de garage gezet, en ben nog even gaan raggen in de Dacia Lodgy. Zaterdagavond is het altijd overal heerlijk rustig op de weg, en heb ik dus alle ruimte om even helemaal op de grens te rijden. Enigszins teleurgesteld moest ik constateren dat het ESP zichzelf bij 50 km/u weer automatisch inschakelt (in Nederland worden alle Dacia Lodgy’s overigens gratis uitgerust met ESP, het is een optie die niets kost). Maar okay dat mocht de pret niet drukken want dan is het juist de sport om ‘m dwars door het ESP heen te drukken. Op weg naar ’t Heen ben ik nog even over de ventweg langs de N206 gereden, want daar kan ik aan het einde het gas er vol opzetten terwijl ik vlak langs de rotonde scheer. Met doorspinnende voorbanden scheerde ik langs de rotonde terwijl het ESP zich weer inschakelde. Voordat het ESP zich inschakelde voelde het lekkerder aan. Maar ja ik begrijp de overweging wel om het ESP boven de 50 km/u automatisch in te schakelen. Dus op wat piepende banden en wat lichtjes glijden na, moet ik eerlijk bekennen dat de Dacia Lodgy dit veel beter deed dan ik verwacht had.

Maar nu de opritbocht nog want die is toch wel een behoorlijk stuk heftiger. Ik reed aan de oostkant de N206 af, daarna over de rotonde rechtsaf onder het viaduct door en er aan de andere kant weer op. In de tweede versnelling reed ik op de bocht af en gaf vol gas, waarna het even goed leek te gaan maar middenin de opritbocht begon de Dacia Lodgy aan de voor- en achterkant weg te breken. Niet gevaarlijk of zo maar ik moest de boel wel even corrigeren om ‘m weer op de ideale lijn te krijgen. Daarna ben ik weer terug gereden naar de rotonde want van de andere kant is-tie net wat lastiger. Ik heb vanaf die kant minder speelruimte, oftewel minder asfalt om de boel te corrigeren. Het gekke is dat het er in deze S-bocht een stuk heftiger aan toe leek te gaan, terwijl het effect op de wegligging minder was dan in de opritbocht bij ’t Heen. Al met al was ik behoorlijk verrast over de wegligging van deze Dacia Lodgy. Ik had écht verwacht dat de Dacia Lodgy compleet de weg kwijt was geraakt. Zéér, zéér verrassend, maar ja deze auto verraste mij direct na het wegrijden al in alle mogelijke opzichten. Gezien de verkoopprijs had ik dit absoluut niet verwacht, wat dat betreft mijn grote complimenten dus aan Renault. Het enige echte serieuze minpunt is wat mij betreft dat deze Dacia Lodgy in de onafhankelijke Euro NCAP crashtest drie van de vijf sterren scoort. Dat moeten er natuurlijk gewoon vijf worden bij de eerstvolgende verbeterde versie, zeker gezien het feit dat vergelijkbare Renaults allemaal vijf sterren scoren in de Euro NCAP crashtest.

Beter!
Wie denkt dat het interieur en de audio van een Dacia gedateerd aandoet moet ik helaas (zwaar) teleurstellen. Het begon meteen al met het aansluiten van mijn iPod Touch, via de USB-ingang dan wel via Bluetooth (zelfs in sommige veel duurdere automerken niet mogelijk!) kon ik probleemloos mijn MP3-songs beluisteren. Het meest verrassende vond ik echter het prima geluid uit de luidsprekers. En geloof het of niet maar dit fraaie multimediasysteem inclusief NavSat is standaard in deze Prestige-uitvoering. Het dashboard ziet er strak en netjes verzorgd uit, en nee ik ga niet zeiken over het hoge kunststofgehalte. De zit achter het met leer beklede stuur is heerlijk rechtop en deed mij denken aan die van een bestelbusje. Maar het is vooral de combinatie van heerlijk zitten/sturen/schakelen/koppelen/remmen samen met het fantastische 1.2-liter direct ingespoten turbo motorblok, en dito vering/demping die het rijden in deze Dacia Lodgy zo verrassend maakt. Achter de bestuurder zitten de passagiers ook al net zo heerlijk en ruim, ook daar geen klachten dus. Achter de passagiers op de achterbank wacht de grootste verrassing van deze MPV, namelijk de gigantische bagageruimte. Tot mijn grote verbazing moest ik de complete Samsonite kofferset uit mijn garage halen. Maar toen kwam het meest verbijsterende want op één 50-liter koffer na past de volledige Samsonite kofferset in de Dacia Lodgy. De ruimte onder de afdekhoes is trouwens ook behoorlijk groot, daar passen drie 117-liter koffers + drie 33-liter koffers + een 13-liter beautycase in. Deze test eindigt net zo verrassend als-tie begonnen is, verrassend snel en de tekst is dus een stuk korter dan ik verwacht had. Dat mijn ritje naar huis op de motor ook zo verrassend ‘snel’ zou eindigen, nee ook dat had ik niet verwacht vandaar die vreemde laatste alinea.

“Whaaaahhhh!!!” en flying Domme Daan
De titel is natuurlijk ook geheel anders uit te leggen, zo van: “Whaaaahhhh wat is deze auto goedkoop!!!” – “Whaaaahhhh wat een ruimte!!!” – “Whaaaahhhh wat schakelt-ie lekker!!!” – “Whaaaahhhh wat rijdt-ie lekker!!!” – “Whaaaahhhh wat is deze auto stil!!!” – “Whaaaahhhh wat kuste ik het asfalt keihard met mijn motor op weg naar huis!!!” Ik had een snelheidscontrole te laat gezien op het laatste stukje A44 vlakbij mijn huis, precies daar waar ik dus altijd heel even het gas opendraai. Ik kneep in een reflex mijn voorrem te hard dicht, en omdat ik geen ABS heb was het of pech hebben of geluk. Helaas had ik pech en remde mezelf onderuit, waarna ik keihard tegen het asfalt smakte. Zo ben ik vorig jaar nog zonder een schrammetje op te lopen met de motor op en neer naar Armenië – www.facebook.com/RuslandreisDaan – gereden, en dan ga ik nu op zo’n ongelofelijk domme wijze op m’n plaat. Nadat ik verkeerd was afgestapt ben ik letterlijk als een torpedo (dus met mijn hoofd vooruit, gezicht naar het asfalt gericht, mijn beide handen voor mijn zakie) met 50 m/s op amper 30 cm langs de vangrail tientallen meters kaarsrecht doorgegleden. Ik had hartstikke dood moeten zijn maar heb alleen een bokserfractuur aan mijn rechterhand meer niet. Als ik mijn linkerarm langs mijn lichaam had gehad was ik die waarschijnlijk kwijt geweest, of als ik was gaan tollen/draaien/buitelen was mijn lichaam waarschijnlijk totaal verbrijzeld geweest, en als ik met mijn hoofd richting de vangrail was gegleden dan was ik zelfs met 5-10 m/s (dus aan het einde van mijn glijpartij) dood geweest want met je hoofd vooruit breek je altijd je nek.

Het leek net alsof mijn beschermengeltjes een glijbaan voor mij hadden aangelegd langs de vangrail. Hoeveel geluk kan een mens hebben??? In 1992 had ik ook een heftig motorongeluk, en ook dat was na een lange motorreis en ook op de 18de van de maand. Bij dat motorongeluk hadden de ambulancebroeders mij bijna een dwarslaesie getild, want ik had namelijk een instabiele wervelbreuk. Bij bewusteloosheid zijn ze volgens het protocol verplicht de schepbrancard te gebruiken, maar vraag me niet waarom ze zich daar niet aan hielden. De neurochirurg zei later in het ziekenhuis tegen mij dat als ik 5-10 seconden later bijgekomen was uit mijn bewusteloosheid die ambulancebroerders mij een dwarslaesie hadden getild. En dan nu dit motorongeluk waarbij ik als een torpedo tientallen meters langs de dood (=vangrail=koppensneller=frietensnijder) ben gegleden. Het gekke is dat ik links van de motor afgestapt ben (=beter dan uitstappen), maar dat de motor wel de vangrail geraakt, de velg bleek na het ongeluk namelijk kapot vandaar de lekke voorband. Ik had dus beter in de Dacia Lodgy naar huis kunnen rijden, in plaats van met mijn motor die 0 sterren scoort in de Euro NCAP crashtest.