Kiezen tussen eenvoudigheid of luxe
Nostalgie is mij ondanks mijn hang naar vooruitgang niet vreemd. Zo kan ik nog steeds genieten van de foto’s en dia’s van voor de val van De Muur. De landen in het Oostblok zaten achter het zogeheten “ijzeren gordijn”: Het “ijzeren gordijn” was een plastische aanduiding van de mijnenvelden, de tankgracht, het prikkeldraad, de wachtposten en torens die de twee ideologieën – kapitalisme vs communisme – kunstmatig scheidden. Daarbij hoorde ook de voormalige muur die Oost-Berlijn scheidde van West-Berlijn en de grens tussen Oost- en West-Duitsland. Ik weet nog als de dag van gisteren dat ik naast mijn motor zat te wachten aan de Tsjecho-Slowaakse grensovergang. En eenmaal over de grens zag ik alleen nog maar Skoda’s, Wartburgs, Trabantjes, Lada’s en natuurlijk ook Dacia’s. Het was een totaal bizarre ervaring waarvan ik nog steeds zeer dankbaar ben dat ik het bewust mee heb mogen maken. In die tijd was reizen naar het Oostblok een grote uitzondering, behalve een paar verstokte Europese communisten ging je daar als westerse toerist niet naar toe. Ik moet zeggen dat ik wel een goede reden had, ik was uitgenodigd door Tsjecho-Slowaakse kinderarts die ik had ontmoet op het AZL waar ik toen werkte. Ik heb tot op de dag van vandaag hele goede en dierbare herinneringen aan mijn motorreizen naar Oost-Europa. Eén land was ik tot vorig jaar augustus echter nog niet geweest en dat was gek genoeg Roemenië. Een land dat maar weinig West-Europeanen kennen, en eigenlijk is dat best wel jammer. Het is niet alleen een erg mooi land, de prijzen van bijvoorbeeld benzine, hotels/pensions en eten zijn er ook nog eens lekker laag. Dat een aantal Oost-Europese automerken van toentertijd nog steeds bestaan is te danken aan onder andere Renault. In het begin moest niemand iets van het merk Dacia hebben, maar als ik nu de weg op rijd zie ik bijna elke paar minuten wel een Dacia voorbij rijden.

De tijden zijn veranderd en zo ook Dacia, want de Dacia van toen is niet meer de Dacia van nu. De Dacia’s van nu zijn luxer dan de Dacia’s van toen, maar vergeleken bij veel andere westerse automerken nog steeds niet echt luxe. Luxe is natuurlijk een subjectief begrip, wat voor de één luxe is dat is voor de ander doodgewoon. Ik heb persoonlijk helemaal niets maar dan ook werkelijk niets met luxe! Overdaad schaadt naar mijn mening want als het wat minder gaat, dan krijgen mensen die altijd gewend waren in luxe te leven het ineens moeilijk. Sober leven en tegenslagen incasseren vormen een mens zeg ik altijd, alleen zo leer je wat écht belangrijk is in het leven. Tijdens mijn vele motorreizen over de hele wereld ben ik regelmatig rijke mensen tegen gekomen. Als ik dan met deze mensen praatte dan bleek altijd weer dat ze eigenlijk helemaal niet zo gelukkig waren, het draaide er altijd op uit dat ze tegen mij zeiden dat ze jaloers waren op mijn avontuurlijke leven. Deze rijke mensen kopen bijna achteloos even een nieuwe Ferrari voor erbij, terwijl ik bijna achteloos de sleutel van een Ferrari weigerde. Zij worden niet voor gek verklaard maar ik wel, vreemd toch niet waar. Maar ach ik kan altijd langsrijden bij degene die mij het sleuteltje van die Ferrari aangeboden heeft, want toen ik weigerde zei hij: “Die hou je van mij tegoed!” Kijk dan ga je iedere avond lekker slapen, ja toch niet dan.

iPod Touch
Tijdens het ophalen van de Dacia Sandero Stepway stond me een verrassing te wachten, een medewerker van Renault kwam met mijn verloren gewaande iPod Touch in zijn hand op mij afgelopen. Omdat ik ongelofelijk blij was met het terugvinden van mijn iPod Touch, besloot ik om zaterdagochtend een taart naar Renault Nieuwendijk (een medewerker daar had ‘m in de Dacia Lodgy gevonden) te brengen om de vinder te bedanken. Want wees nou eerlijk een taart kost weinig en een bedankje lijkt me toch wel op zijn plaats, en bovendien is het een hele mooie rit binnendoor van Woerden naar Aalsmeer. Maar eerst moest ik om 10.00u naar de opening van het openlucht zwemseizoen, buitenbad De Vliet opende namelijk haar deuren. Ieder jaar ben ik altijd de eerste die het maagdelijk vlakke water van het buitenbad induik, een eitje met al die langzame bejaarden om me heen. Na een heerlijke anderhalve kilometer zwemmen stapte ik weer in de Dacia Sandero Stepway. Ik zat al voor te genieten van de oprit naar de N11, een goede test voor het bochtengedrag van deze auto. Want oh wat was ik benieuwd naar de wegligging van de Dacia Sandero Stepway. Op weg naar de afslag reed ik zo lang mogelijk over de strook voor rechtdoor. Ik hoopte dat met een beetje geluk ik precies op het laatste moment op de korte linker invoegstrook kon invoegen terwijl het stoplicht net op groen sprong. Het ging precies zoals ik gehoopt had, en ik dook plankgas in de tweede versnelling de opritbocht in. De auto in de binnenbocht, die toch ook flink gas gaf, kon ik met gemak voorblijven en dat verraste me wel.

De Dacia Sandero Stepway helde duidelijk voelbaar over, maar desondanks had ik geen moment het gevoel dat de voorkant met onderstuur de scherpe opritbocht uit zou lopen. Op wat piepende banden na reed ik perfect door de opritbocht heen en bleef de auto rechts van mij ruimschoots voor, wat heet na de opritbocht zag ik nog slechts een stipje in mijn achteruitkijkspiegel. Dus ook met de acceleratie van deze 90 Pk sterke 3-pitter zit het wel goed. De bocht naar de N11 ging ook lekker en ik moet zeggen dat ik blij ben dat het ESP/TCS niet extreem krachtig ingrijpt. Daardoor kun je lekker door een bocht heen knallen zonder het gevoel te hebben dat de boel volledig dood slaat. Op de N11 heb ik de cruise control aangezet en ben met 100 km/u richting Bodegraven gereden. Ik zat nog even te twijfelen hoe ik naar Woerden zou rijden, maar uiteindelijk heb ik de eerste afslag naar Bodegraven genomen. Dat is een hele mooie lange afrit met drie mooie bochten erin. Om de Dacia Sandero Stepway meteen maar tot het uiterste te testen smeet ik ‘m met een behoorlijk hoge snelheid de eerste bocht in. Ook nu weer was de wegligging boven verwachting goed, net als in de volgende flauwe bocht. En ook de derde bocht ging lekker, maar ik moest meteen na de bocht in de remmen voor een slome dodo. De remmen zijn gelukkig prima, zowel de vertraging als de doseerbaarheid zijn gewoon goed. Wel jammer dat er nog trommels achter zitten, anno 2013 lijken schijven standaard voor én achter mij toch wel normaal.

Boeh!
Omdat ik de oplader van mijn iPod Touch kwijt was geraakt (net als de iPod Touch 1 week later ook weer teruggevonden) heb ik bij een kennis van mij die een Macshop – Stonehouse – heeft in Woerden even een nieuwe gekocht. Ik kon kiezen uit twee routes langs de Oude Rijn, allebei even mooi maar ik koos toch voor de noordkant. De zuidkant heb ik laatst nog gereden met de Ford B-Max, waarmee ik een soort van was gaan vliegen. De snelheid aan de noordkant is vrijwel overal verlaagd tot 60 km/u. Een beetje saai in de mooie flauwe bochten maar ik hou me er altijd netjes aan hiero. Gewoon lekker 60 km/u op de cruise control dus, in de uh… vierde of vijfde versnelling? Doordat de afstelling onderin aan de arme kant is valt niet alleen de gasreactie wat tegen, maar ook het koppel tussen de 1.000 en 2.000 toeren. Dat kan absoluut beter en ik raad iedere koper dan ook aan om een motortuning te laten doen. Dat het koppel precies in dit deel van het toerengebied tegenvalt kon ik goed voelen als ik 60 km/u in de vijfde versnelling reed, zodra ik terugschakelde naar de vierde versnelling draaide het motorblok veel lekkerder rond. Het is mogelijk om in de vijfde versnelling te rijden maar ik koos uiteraard voor de vierde versnelling. Het schakelen gaat overigens licht en exact, ik vermijd hier doelbewust het woord soepel. Een versnellingsbak zoals deze noem ik daarom dan ook een klakbak. Vat dit alsjeblieft niet negatief op want zo bedoel ik het namelijk niet. De nieuwe Ford Kuga waar ik een uur na het terugbrengen van de Dacia Sandero Stepway instapte, heeft een soepel schakelende versnellingsbak maar ja die kost dan ook ruim meer dan tweemaal zo veel als de Roemeen.

Woerden is trouwens een stad die ik kan aanraden om eens inkopen te gaan doen. De parkeergarage recht tegenover de Macshop rekent namelijk totale schijtprijzen in vergelijking met mijn woonplaats Leiden. Het kan dus wel degelijk goedkoop parkeren! Na het afrekenen ben ik vanwege de mooie bochten via Kamerik naar de N212 gereden. De bochtenontwerper van deze bochtenserie moet wel een coureur geweest zijn dat kan niet anders! De eerste serie bochten kon ik nog lekker hard doorheen knallen, maar daarna stuitte ik helaas op een rijdende slak mijn hemel wat reed die kerel sloom (50 waar je 80 mag). Eenmaal op de N212 is het een vrijwel saaie rechte weg naar de N201, ik schrijf expres “vrijwel” want de rotondes zijn wel erg leuk, met deze auto wel althans! De eerste twee rotondes schrok er nog niemand van mijn raggedrag, maar op de derde rotonde kreeg een Johnny de schrik van zijn leven. Hij dacht nog snel even voor mij langs te schieten in zijn Fast & Furious-auto, maar had er uiteraard niet op gerekend dat ik de kortste weg over de rotonderand zou nemen. Ik geef toe dat ik het expres deed maar ik zal die grote ogen van hem niet snel vergeten. Komend vanaf de rotonderand zag hij de Dacia Sandero Stepway recht op zich afkomen, Fast & Furious maar dan op de Roemeense manier ha, ha! Uiteraard zorgde ik ervoor dat ik net achter hem langs de rotonde verliet, maar ik denk dat hij nooit meer nog even snel voor een Dacia Sandero Stepway langs de rotonde opschiet. Op de N212 maakte ik nog iets leuks mee met een dame in een Renault Megane. Ze kwam naast me staan bij een stoplicht vlak voor mijn favo-bocht. Ze reed heel langzaam duidelijk zenuwachtig steeds verder naar voren ruim over de witte stopstreep heen. Zij had duidelijk haast en ik had wel even zin om te kijken of de 0.9-liter Dacia sneller zou zijn dan de Renault Megane. Met alvast een pietsie gas gevend trok ik volgas op, precies in de toerenbegrenzer schakelde ik razend snel over naar de tweede versnelling. Ik bleef haar voor en dat vond deze blonde dolly duidelijk niet leuk, maar ik wel! Ze bleef de hele weg naar Uithoorn aan mijn bumper gekleefd zitten, deze BBD (=Bumperklevende Blonde Dolly).

Back home!
Bij Renault Nieuwendijk vandaan besloot ik via de A4 en daarna de afslag Roelofarendsveen naar huis te rijden. De rit door de polder begint en eindigt met een paar hele mooie rotondes dus die kon ik dan mooi even alvast meenemen. Ik had namelijk totaal geen zin om tot maandag te wachten! Onderaan de afslag gaf ik meteen stevig gas en vloog mooi lichtjes glijdend (het ESP/TCS kan niet uitgeschakeld worden) de rotonde over. Ondanks de hoge bochtensnelheid hield de Dacia Sandero Stepway zich uitstekend, beter zelfs dan de dikke 4WD die even daarvoor nog op mijn bumper zat. Na de tweede rotonde was-tie al uit het zicht verdwenen, en dan heeft de Dacia Sandero Stepway alleen maar FWD. Van mij mogen ze van deze auto alsnog een 4-wielaangedreven versie maken, heel erg graag zelfs! Kijk naar de Opel Mokka die heeft een AWD-systeem dat maar net iets meer dan 60 kg weegt. Na een kilometer of vijf door de polder kwam de volgende rotonde in zicht. De rotonde waar ik altijd vanaf de andere kant op afgereden kom als ik naar werk rijd. Er kwam helaas net een auto van links aan, maar die nam gelukkig de buitenring zodat ik direct naar binnen kon duiken. Ik vloog over de rotonderand heen en kwam daardoor voor de andere auto uit die de buitenring had genomen. Zodoende wist ik tenminste zeker dat ik de koeienrotonde voor mij alleen had, want vanwege de vakantie was het rustig op de weg. Geen idee hoe het komt maar vanaf deze kant is deze rotonde altijd nét iets leuker. Ik vraag me regelmatig af hoe dat komt maar ik kan er geen goede verklaring voor vinden. Toen de Dacia Sandero Stepway zwaar glijdend over de rotonderand heen vloog, had ik zelfs ook maar niet één seconde het idee dat ik de controle zou verliezen. Dacia is wat mij betreft echt met zevenmijlslaarzen aan vooruit gesprongen de afgelopen twee jaar. Met de dag krijg ik meer bewondering voor de Roemenen die deze auto maken, en dan te bedenken dat deze auto in Nederland nog relatief duur is.

Zaterdagmiddag moest ik samen met mijn neefje nog even zijn spullen ophalen op de boerderij van een schoolvriend. Hij had een dag eerder een examenstunt gehad, en ze hadden daarom met het organisatiecomité op de boerderij (is redelijk dichtbij de scholengemeenschap) geslapen. Op weg naar de boerderij kan ik kiezen uit 3 routes en ik besloot uiteraard de zwaarste route met de meeste verkeersdrempels te nemen. Na elke verkeersdrempel voerde ik de snelheid met 10 km/u op, en hoe harder ik reed hoe beter het aanvoelde. De vering/demping van deze Dacia Sandero is niet zo goed als die van de Ford Kuga die ik na het terugbrengen van de Dacia Sandero Stepway op moest halen. Maar gezien de aanschafprijs van deze auto is dit het best haalbare en daarom dus toch erg knap gedaan. Aan het einde van de ventweg draaide de N44 op richting Den Haag, om even verderop links voor te sorteren richting Voorschoten. Deze bocht naar links is één van de mooiste, gekste en meest listigste bochten uit de omgeving van Leiden. Ik besloot plankgas de bocht in te duiken met de Dacia Sandero Stepway en dus tot het uiterste te gaan. Gezien de heftige g-krachten in deze bocht had ik verwacht dat-ie er veel moeite mee zou hebben, maar niets was minder waar. Ik gleed werkelijk als op een rails de bocht door, hoeveel meer bewijs dan dit heb ik nog nodig? Op weg naar huis reed ik iets te hard over de hoogste verkeersdrempel (kan alleen op de terugweg vanwege eenrichtingverkeer) op de route heen, want bij thuiskomst bleken twee bierflesjes kapot te zijn. De kofferbak stonk dus helemaal naar bier, maar ach het is maar alcohol en dat verdampt vanzelf dat scheelt weer.

Simpel maar goed!
Zondag ben ik eerst even met de familie op pad geweest, een goede test voor de zitruimte. De zitruimte achterin is uitstekend, en hetzelfde geldt ook voor de zitruimte voorin. De bestuurdersstoel zit prima en de stoel is goed volledig naar wens af te stellen, het stuur is alleen in hoogte en niet in diepte verstelbaar. De afwerking van deze Dacia Sandero Stepway is uitstekend, het sobere dashboard past daar naar mijn mening goed bij. Geen overbodige luxe maar een simpel strak touchscreen, met een uitstekende en fraaie NavSat. Grappig detail is dat de MP3-song waar ik op dat moment naar luisterde onderin te zien was op het touchscreen. De NavSat heb ik trouwens nog even uitgetest toen ik donderdagavond een collega naar huis moest brengen. Hij woont op een adres in Den Haag wat in bijna geen enkel adresboek van een NavSat te vinden is. Maar zowaar het lastige adres stond in het adresboek van de NavSat van de Dacia Sandero Stepway. Ook nu weer deed zich iets grappigs voor, eenmaal in de buurt van Den Haag liet de NavSat de skyline van Den Haag als achtergrond zien. Eenmaal vlakbij de afslag verdween dit weer en verscheen de pijl met daarnaast de afstand tot de afslag. Vlakbij zijn huis waren wegwerkzaamheden en daardoor moesten we een heel eind omrijden, erg onhandig maar het was niet anders. Na het afzetten ben ik een route door Den Haag gereden die ik niet vaak rijd, eigenlijk ben ik maar een beetje op mijn gevoel naar huis gereden. Wat dat betreft blijft het grappig dat je zelfs na lange tijd nog herkenningspunten hebt waarop je door een stad heen rijd.

Het was mijn bedoeling uit te komen bij de mooie bocht naast de Bijenhorst in Wassenaar. Deze mooie flauw beginnende bocht knijpt daarna ontzettend af, een bocht die je dus absoluut niet moet onderschatten. Gelukkig heb ik ‘m al zo vaak gereden (erg mooie kneedownbocht met de motor) dat ik het wel uit mijn hoofd laat om ‘m te onderschatten! Vanaf de kant waar ik vandaan kwam is het ’s avonds meestal rustig, en dus sta ik hier vrijwel altijd vooraan zoals ook nu weer. Ik pakte de binnenbocht en gaf steeds meer gas door de bocht heen. Eigenlijk is dat ook de leukste manier om door deze bocht heen te rijden. In de bocht bedacht ik me weer dat dit motorblok maar 898cc is, het is maar goed dat die Audi-rijder achter mij dat niet wist. Ik zag de dikke A5 in mijn spiegels verdwijnen toen ik plankgas gaf in de tweede versnelling. Jippiejajee wat is dit toch een heerlijke bocht! Goede wegligging, mooi direct sturen, lekker motorblok, goede zit, prima remmen, behoorlijk ruime kofferbak (hatchback kofferset + 13 liter extra), leuke frisse looks, kortom een simpele en goedkope auto uit Roemenië waar naar mijn mening geen enkele concurrent, behalve Skoda, tegenop kan.

Regen!
Maandagochtend regende het en daar was ik erg blij mee, want zo kon ik de wegligging ook nog even op kletsnat wegdek testen. En verdraaid ook die is veel beter dan ik gedacht had. Ik ben voor werk nog even over het volledige rotondecircus heen geknald, of beter gezegd geragd. Bij het verlaten van de grote rotonde kreeg ik de Dacia Sandero Stepway even behoorlijk aan het glijden. Er schoot even een heerlijke adrenaline-stoot door me heen, de lantaarnpaal op de middenberm kwam namelijk toch wel even erg dichtbij. En ik en lantaarnpalen (en regen) dat is een verhaal apart. Misschien dat ik dat verhaal ooit nog eens op ga schrijven.

Zuinige bloembollenrit
Rond de lente is het altijd een waar feest als ik overdag een zuinigheidsrit maak met een testauto, NOT! Ik heb nog nooit het tv-programma “De allerslechtste chauffeur van Nederland” gezien (ik vind BNN een omroep voor en door zwakzinnigen), maar als je een hele kudde allerslechtste chauffeurs van Nederland wilt zien dan moet je door de bollenstreek rijden als de bollen in bloei staan. Wat doen deze allerslechtste chauffeurs van Nederland zoal? Ze rijden 50-60 km/u op een doorgaande provinciale 80 km/u-weg, en zien de giga-file achter zich niet want ze hebben alleen oog voor de in bloei staande bollen. Ze geven massaal richting aan in een linker- of rechterbocht van een hoofdweg. Ze gaan zomaar midden op de weg stilstaan als ze links of rechts een mooi bloeiend bollenveld zien. Ze duiken zomaar ineens spontaan de wegkant in, en blokkeren dan vervolgens half de weg zonder dat ze het doorhebben. Ze gaan ineens heel langzaam rijden en dan ergens half op een kruising stilstaan zonder richting aan te geven of de gevarenlichten aan te doen. Dat ik 0 keer remmen zou kunnen halen vandaag had ik dan ook na amper 10 meter rijden al uit mijn hoofd gezet. De N206 afrijden ging gelukkig lekker, geen bumperklevers achter me alhoewel eentje het heel even probeerde. Maar zodra ze door hebben dat mijn cruise control vast staat op exact 80 km/u, nemen ze gepaste afstand in acht. Tijdens het rijden merkte ik duidelijk dat het koppel onderin beter kan, omdat ik vaak naar een lagere versnelling schakelde vanwege een voelbaar bokkend motorblok. De gasreactie en daarmee dus de afstelling van de injectie kan veel beter (A-label terreur!), na een tuning (90 Pk->110 Pk en 135 Nm->165 Nm) zal deze auto dan ook een totaal nieuwe auto lijken voor de bestuurder. Met name de sterk verbeterde gasreactie en het hogere koppel tussen de 2.000-3.000 toeren zorgen voor die grote verandering.

Na een paar keer remmen mag het duidelijk dat ik al snel gelijk heb gekregen, af en toe werd ik echt helemaal knettergek van het levensgevaarlijke rijgedrag van al die toeristen. Door Vogelenzang heen rijdend heb ik de cruise control vastgezet op 38 km/u, en heb daarna de snelheid tikje voor tikje omlaag gebracht. Ik merkte toen dat 30 km/u op de cruise control de ondergrens was. De rotonde kon ik gelukkig zonder te remmen overheen, de Mercedes die even daarvoor nog achter me zat te pushen heb ik niet meer terug gezien. De bomenweg ging lekker maar bij de voetgangersoversteekplaats ter hoogte van de Amsterdamse Waterleidingduinen ging het bijna mis. Het lukte me maar net om al terugschakelend naar de eerste versnelling genoeg op de motor af te remmen onder het rempedaal in te trappen. Gelukkig hoefde ik niet te remmen toen ik linksaf sloeg richting Zandvoort. Omdat de auto’s voor mij als een stelletje fossielen over de weg bewogen, besloot ik op de Van Lennepweg even een rondje te draaien over de parkeerplaats van de kerk. Het overkomt me zelden dat ik dit doe maar het was echt gekmakend hoe die malloten voor me zich gedroegen. Bij de T-splitsing aangekomen moest ik uiteraard remmen, en vlak daarna bij het stoplicht weer. Daarna ging het weer even lekker en kon ik heerlijk de vaart erin houden. Wat betreft het schakelen, de doseerbaarheid van de koppeling en het afremmen op de motor is deze Dacia Sandero Stepway een hele fijne auto. Dat draagt er mede toe bij dat ik het ondanks de tegenslag tot nu toe toch een erg leuke zuinigheidsrit vind. De weg langs de boulevard wilde het verkeer ook weer niet vlotten, maar de weg door de duinen heen en terug naar de boulevard ging daarentegen lekker vlot. Ik kreeg het zo warm in de auto dat ik zelfs even het portierraam helemaal heb open gezet. De zee zag er fantastisch mooi uit tegen de strak blauwe lucht! De weg terug naar Katwijk aan Zee heb ik op de automatische piloot gereden, ik ken werkelijk iedere bocht en rotonde als mijn broekzak. De enige bocht die mij af en toe blijft verrassen is de flauwe bocht (ik heb even een snapshot gemaakt van google maps) van de Zilkerduinweg naar de Provincialeweg. Ook nu weer ging ik er met een behoorlijke vaart doorheen, maar in tegenstelling tot voorgaande zuinigheidsritten begon de Dacia Sandero Stepway niet te glijden. Er klonk wel wat bandengepiep maar dat viel mij heel erg mee. De rest van de rit heb ik niet meer hoeven remmen, en daarmee kwam ik uit op een keer of 6-7. Maar eigenlijk boeide me dat helemaal niets! Na het volgooien van de benzinetank werd ik zowaar blij, want een verbruik van exact 1:23,3 mag je gerust fantastisch noemen.

ECO?
Op weg naar werk was het rustig, erg rustig want het was vakantie. Nou ga ik sowieso al voor de ochtendspits uit naar werk, dus ik heb gelukkig nooit last van de files voor de rotonde bij mij om de hoek. De PvdA in Leiden vond het nodig om de doorstroming te verbeteren, en dus werd het stoplicht en een aantal kruisingen weggehaald en in de plaats daarvan meerdere rotondes aangelegd. Met voorrang voor de fietsers levert dat in de ochtend- en avondspits uiteraard giga-files op, die er vroeger dus nooit stonden! Politici hebben duidelijk geen verstand van verkeer dus waarom bemoeien ze zich er dan mee? Met een rustig gangetje reed ik over de rotonde, en tijdens het draaien van het stuur zag ik plotseling een ECO-knopje zitten op het dashboard. Dat knopje had ik dus volledig over het hoofd gezien verdorie! Meteen besloot ik voor het terugbrengen de volgende dag alsnog een extra zuinigheidsrit te maken met de ECO-stand aan. Deze stand regelt alle stroomverbruikers aan boord en zorgt ervoor dat deze in hun zuinigst mogelijke stand komen te staan. Door echter het gaspedaal snel en diep in te trappen wordt de ECO-modus functie verlaten. Ik heb de ECO-modus op weg naar werk even gelaten voor wat-ie is. Onderweg heb ik puur voor de grap een aantal stoplichtsprintjes gedaan met wat Audi’s en BMW’s. Als ze dan toch toevallig naast me komen staan vind ik het altijd wel leuk om ze even te verbazen. Dacia is in de ogen van Audi/BMW-rijders nou niet bepaald een hoogstaand automerk, maar na elk stoplichtsprintje zag ik vanuit mijn ooghoek de bestuurders van de Audi/BMW met grote ogen omhoog (zij zijn laag ik ben hoog) kijken naar de fraaie blauwe Dacia Sandero Stepway.

’s Avonds uit werk vandaan ben ik niet de gebruikelijke route naar huis gereden, maar via de Stierenbrug. Via die route kan ik op de Leidse singels terecht komen, wat behalve een erg mooie route ook een prima testtraject is. Althans dat deel van de singels dat ik rijd, want dit is het enige deel van de singelroute met veel verkeersdrempels waaronder één hele hoge. De afslag naar de singelroute was zoals wel vaker spannend, dat komt omdat ik even heel snel over de tegemoetkomende baan linksaf sla. Dat deed ik om de lange rij auto’s voor het stoplicht voor rechtdoor te omzeilen. Door ver vooruit te kijken kon ik zien of er verkeer van de andere kant aankwam, even een stevige dot gas en ik vloog met een mooie draai aan het stuur het singelcircuit op. De eerste bocht is altijd weer gevaarlijk, dat komt omdat de weg nogal smal is en veel automobilisten geen bochten kunnen nemen. Ze komen dan soms recht op mij afgereden in de bocht die sukkels! Nog gevaarlijker wordt het als er vlak voor de bocht een auto aan de tegemoetkomende kant stilstaat, en een achteropkomende auto gaat inhalen terwijl ze mij niet aan kunnen zien komen. Het is dat ík daar altijd rekening mee houd, anders had ik hier al tientallen malen een aanrijding gehad. De hoge verkeersdrempel bleek geen enkel probleem voor de Dacia Sandero Stepway, met andere testauto’s moest ik zowat stil gaan staan om niets te raken.

De alsnog ECO-rit en daarna plankgas
Na een bezoek aan de fysiotherapeut vrijdagochtend ben ik direct door gereden naar ’t Heen in Katwijk aan Zee. Ik was benieuwd of ik het lage verbruik van woensdag nog weer lager zou kunnen krijgen in de ECO-stand. Nog maar net op de N206 zag ik in de verte een langzaam rijdende bollentoerist in een camper met een sliert auto’s erachter. De in bloei staande bollenvelden zijn fantastisch om te zien helemaal mee eens, maar om nou zo langzaam te gaan rijden op de provinciale weg is gewoon dom. Pak dan de ventweg naast de N206 al val mij niet lastig met je rare verkeersgedrag alsjeblieft! Uiteindelijk zorgde de bestuurder van de camper er totaal onnodig voor dat ik de eerste keer moest remmen, door voorrang te geven aan iemand die dat helemaal niet had. De bomenweg ging lekker, en ook de afslag naar Zandvoort en de T-splitsing gingen goed. Maar ja 0 keer remmen ging niet meer lukken! In Zandvoort aangekomen dacht ik even dat het goed zou gaan op de rotonde maar op het laatste moment moest ik remmen voor een aanstormende wielrenner (=asfalthijger). Daarna ben ik verder gereden richting de boulevard, over de duinenweg, omgedraaid bij Overveen en weer terug gereden. En weer moest ik verdorie remmen voor een fietser op voorrangsrotonde. Dat was gelukkig de laatste keer, 3 maal is scheepsrecht en zo kwam ik even later in Katwijk aan Zee aan. Na het aftanken kwam ik uit op een verbruik van 1:23,6. Vrijwel dezelfde waarde dus als met de ECO-stand uit.

Na het aftanken aan het einde van een zuinigheidsrit gaat het gas altijd vol open. Dit soort auto’s heten in mijn vocabulaire niet voor niets ragvoertuigen. De oprit bij ’t Heen ging voor een auto met redelijk lange veerwegen erg lekker. Ik moest de Dacia Sandero Stepway wel enigszins op het gas door de bocht heen sturen, maar als ik heel eerlijk ben ging het fantastisch voor een auto met zo’n ongelofelijk lage aanschafprijs. Natuurlijk voelde ik dat de vering/demping beter kan, maar voor een auto van dit type en deze prijs is het gewoon erg goed! Daarna ben ik richting Leiden gereden en op de grote kruising rechtsaf geslagen richting het voormalig MarineVliegkamp Valkenburg. Het stoplicht stond op groen en omdat er niemand voor mij reed kon ik met een behoorlijke snelheid de bocht induiken. Het verbaasde me elke keer weer hoe goed de wegligging van deze Dacia Sandero Stepway is, juist ook nog steeds als ik de grens opzoek! De rotonde en de S-bocht gingen werkelijk perfect, ik kon bij wijze van spreken tot op de millimeter nauwkeurig voelen wat het onderstel aan het doen was. Ik moet de Goodyear EfficientGrip wat dat betreft een groot compliment geven. De grip van deze band is voor dergelijke doodgewone band gewoon erg goed. Ik moet eerlijk bekennen dat ik deze auto onderschat heb, daarom is het des te leuker dat-ie beter blijkt te zijn dan ik dacht.

Duister
Donderdagavond ben ik nog even een blokkie om gereden via Leiderdorp en Den Haag. Ik wilde persé nog wat dingen testen, en omdat ik toch langs mijn werk kwam had ik mijn collega Fokke (bus-trein-lopen=ellende zeker ’s avonds) beloofd even thuis te brengen. Voor het ophalen van Fokke ben ik nog even in het donker over het rotondecircus heen geragd. Ik ben daarbij echt volledig over de grens heen gegaan, en nu voelde ik het TCS overduidelijk en harder ingrijpen dan tijdens alle eerdere gooi- en smijtmomenten eerder die week. Ik maakte nog wel een leuk moment mee toen ik de tweede rotonde af kwam gereden, een auto die de vanaf de binnenrotonde kwam wilde naar rechts maar had mij over het hoofd gezien. Duidelijk een gevalletje van gewoon totaal niet in de spiegels kijken! Daarna ben ik even helemaal uit mijn dak gegaan met dit Roemeense ragvoertuig, maar of ik nou hard over de hoge rotonderand heen reed, heel hard van de buiten- naar de binnenring stuurde, nog weer harder op de volgende rotonde afreed en nog weer harder een rondje over de rotonde draaide, noop het deed de Dacia Sandero Stepway weinig tot niets. Toch vond ik het best wel een beetje jammer dat ik het ESP/TCS niet uit kon zetten, het had net dat beetje meer informatie opgeleverd. Maar ESP/TCS uit of niet feit is dat deze Dacia Sandero Stepway een fantastische auto is, want bij welk ander automerk hou je zoveel geld in je zak. De concurrenten van deze auto kosten minimaal €8.000,- meer, en dat is meer dan de helft extra van wat deze Dacia Sandero Stepway kost! Het is dan ook geen wonder dat Dacia het zo goed doet, want crisis of niet dit is gewoon veel geld. Dacia verkoopt wereldwijd als een tierelier. De Roemeense fabrieksarbeiders zijn dan ook terecht heel erg trots op een auto zoals deze Dacia Sandero Stepway. Vlak voor terugbrengen heb ik de Dacia Sandero Stepway nog even afgetankt, en na een dag zeer stevig doorrijden kwam ik uit op een verbruik van 1:16,2.