Een auto goed testen in amper één uurtje…
Kan dat? Natuurlijk kan dat máár daar zijn wel een paar belangrijke vereisten voor nodig. Het testtraject moet allerlei soorten bochten (haakse bochten, flauwe bochten etc.), lage en hoge verkeersdrempels, springschansen (=van die kleine hoge bruggetjes, geintje) etc. bevatten. Maar nog veel belangrijker is dat de te testen auto van een kaliber is dat het ook kan. Dat klinkt ongelofelijk idioot en raar wat ik nu schrijf, maar als een auto aan alle kanten klopt dan weet ik namelijk direct na het wegrijden de uitkomst al. De laatste keer dat ik in een auto stapte waarbij ik direct na het wegrijden al het gevoel had dat alles klopte was de Peugeot RCZ 200 Pk. Tja gevoel, het gevoel dat de vering/demping perfect is, het gevoel dat de versnellingsbak perfect is, het gevoel dat het motorblok perfect getuned is, het gevoel dat…. Zonder gevoel is een testrijder nergens, zintuigen zijn dus ontzettend belangrijk voor een testrijder. Maar nog belangrijker dan dat is de volgende vraag, hoe weet je nou wat je moet voelen??? Hoe schakelt dé perfecte handmatige versnellingsbak? Hoe voelt perfecte vering/demping aan? Hoe voelt een perfect afgesteld motorblok aan? Hoe voelen banden met uitstekende grip aan? Eigenlijk draait het hierbij uitsluitend om ervaring, een goed geheugen en steeds opnieuw – bereidt zijn om te – leren. Mijn hersenen zijn eigenlijk één grote database waar ik uit put als ik aan het testrijden ben. Dus steeds als ik een auto getest heb, waarvan de vering/demping vrijwel perfect is (bv. de Peugeot RCZ 200Pk, de Renault Wind en de Volvo V60) dan sla ik dat op en gebruik dat als referentiewaarde.

Maar hoe weet je in hemelsnaam wat je moet voelen, maar vooral ook wat goed is? Daarvoor kun je alleen maar te rade gaan bij dé specialisten, zoals bijvoorbeeld veringspecialist Paul Klop van Hyperpro. Paul heeft mij laten zien hoe een volledig gedemonteerde schokbreker/schokdemper eruit ziet, en daarna verteld wat welke onderdelen doen. Vervolgens heeft hij mij laten zien en voelen wat veervoorspanning doet, wat ingaande en uitgaande demping doen en hoe het voelt als je die volledig open en dicht schroeft. Uiteraard was dat met een motorfiets want bij een auto (alleen raceauto’s) kan dat niet, motorrijden is dus gek genoeg van essentieel belang voor het goed testen van vering/demping bij auto’s. Voor tuning geldt hetzelfde, ik ben een keer naar Ruud Fredriks gestapt en die heeft mij precies uitgelegd wat ik moet voelen. Hoe voelt een te arm afgesteld motorblok aan? Hoe voelt een te rijk afgesteld motorblok aan? En nog belangrijker hoe voelt een perfect afgesteld motorblok aan? En met perfect bedoel ik de gasreactie, het oppakken onderin, de (tussen-)acceleratie etc. Ook hier weer heb ik de meeste kennis te danken aan het motorrijden, toen motortuning namelijk reeds gemeengoed was voor de gewone motorrijder stond het in de autowereld nog compleet in de kinderschoenen. Ik herinner me nog heel goed de eerste keer dat ik bij Ruud weg reed met een perfect afgesteld motorblok. Het verschil met even daarvoor is niet te beschrijven, het was net of ik een nieuwe totaal andere motor onder mijn kont had. En banden? Tja echte motorrijders (dus zonder schaamranden op hun banden, en met afgesleten voetsteunen) zijn nou eenmaal bandenfetisjisten, en grip op 2 wielen luistert een stuk nauwer dan op 4 wielen. Een motorfiets kan nou eenmaal onderuit gaan en een auto niet, dus voelen wat banden doen is heel belangrijk voor een motorrijder.

Aan het einde van het verhaal komt het samenspel tussen alle verschillende onderdelen. Want slechte vering/demping heeft namelijk grote gevolgen voor de grip van de banden. Dus in dat ene uurtje testen put ik uit een gigantische database aan ervaring die zit opgeslagen in mijn hersenen. En in dat opzicht is de mens uniek want een computer kan (nog?) niet de verbanden leggen die een mens wel kan, daarvoor zijn het eenvoudig weg teveel gevoelsvariabelen die een rol spelen. Wie weet kan de quantumcomputer dat straks wel, in universiteit van Delft hebben ze namelijk – naar mijn bescheiden mening – het meest bizarre experiment in de geschiedenis van de mensheid uitgevoerd. [quote tudelft.nl] Verstrengeling – Verstrengeling is misschien wel het vreemdste en meest intrigerende gevolg van de wetten van quantummechanica. Als twee deeltjes (bijvoorbeeld elektronen) verstrengeld zijn, smelten hun identiteiten samen: hun gezamenlijke toestand is exact bepaald, maar de identiteit van elk afzonderlijk is verdwenen. De verstrengelde deeltjes gedragen zich als één, ook als ze ver van elkaar verwijderd zijn. Einstein geloofde deze voorspelling niet en noemde dit ‘spooky action at a distance’, maar experimenten hebben laten zien dat de verstrengeling echt is. Verstrengelde toestanden zijn interessant voor computers omdat hiermee vele berekeningen tegelijk uitgevoerd kunnen worden. Een quantumcomputer met 400 rekeneenheden (quantumbits) kan bijvoorbeeld al meer bits aan informatie tegelijk bewerken dan het aantal atomen in het heelal. De laatste jaren is het al gelukt om quantumbits binnen een chip met elkaar te verstrengelen. Nu is het voor het eerst gelukt om dat te doen met quantumbits die op verschillende chips zitten. [/quote tudelft.nl] Einstein zei verder over dit fenomeen: “Ik vind het een ontolereerbaar idee dat een elektron dat blootgesteld wordt aan straling zou kiezen uit zijn eigen vrije wil, niet alleen het moment om (op een positie) te springen, maar ook zijn richting. In dat geval zou ik liever timmerman zijn, of zelfs werken in een speelhal, dan een natuurkundige.” Lees hier het volledige zéér interessante en volgens Einstein spooky artikel: http://tinyurl.com/cjhwrso

Analyseren
Zo snel analyseren als een computer (ervan uitgaande dat alle variabelen in die computer zitten) kan ik niet, maar ik kan wel in een split second verbanden leggen die puur en alleen gebaseerd zijn op gevoel. Een computer kan helemaal niets met een woord als gevoel, een computer kan alleen iets met metingen die zijn uitgedrukt in cijfers! Ik analyseer dus volledig op mijn gevoel wat er allemaal met een testauto gebeurd als ik er iets (=over een verkeersdrempel heen rijden, hard door een bocht heen knallen etc.) mee doe en trek daar een conclusie uit. Maar ja ik heb tijdens het testen al vaker gemerkt dat wat de één wel voelt dat een ander dat niet voelt. Het gaat er in dit testverslag dus alleen maar om wat ik voel vertaald in woorden, en daar moeten jullie het mee doen. Dat is dus ook dé enige reden dat een door mij geschreven testverslag niet uitwisselbaar is. Ik schrijf dus geen templates om het maar een heel cru te zeggen, een testverslag van mij beschrijft hoe en wat een bepaalde testauto onder bepaalde omstandigheden doet. En oh mijn hemel wat doet deze Ford Kuga dat verschrikkelijk goed, de oude was goed maar deze nieuwe Kuga is Beter met een hele grote “B”.

Van A(mstel) naar Beter
Direct na de slagboom bij de uitgang van het Ford-gebouw aan de Amstel sloeg ik rechtsaf richting de A10. Geen idee of het door de goede vering/demping of mooi op het gas reagerende motorblok kwam, maar voor ik het wist vloog ik harder over de verkeersdrempels heen dan de bedoeling was. Ik landde daardoor ook harder dan de bedoeling was, maar ik wist wel meteen dat de vering/demping werkelijk uitstekend is net als de grondspeling! Voor het RAI-gebouw kwam ik gelukkig links vooraan te staan, dat is namelijk een hele mooie bocht met daaropvolgend een hele mooie opritbocht. Ik stond voor het stoplicht met de motor uit – vanwege het start/stop-systeem – dus het was zaak op tijd te reageren om snel weg te zijn. Gelukkig reageert het start/stop-systeem naadloos, grijpt de koppeling perfect aan en is de gasreactie subliem, zodat het starten en optrekken perfect ging. De Ford Kuga reed mooi door de bocht heen, de setting van de vering/demping is perfect, en daardoor dus ook de wegligging en de grip. Het stoplicht naar de oprit stond al op groen en dus kon ik de Ford Kuga lekker de opritbocht insmijten. Als op een rails reed ik door de bocht heen en gaf meteen daarna stevig gas, iets wat nogal wat automobilisten niet doen als ze moeten invoegen (minstens zo irritant als bumperkleven). Het 1.6-liter Ecoboost motorblok met 6-versnellingsbak reageert werkelijk fantastisch mooi op het gas, dit is echt genieten geblazen. Eenmaal op de A10 besloot ik op het laatste moment de afslag naar de A10-West te nemen. Ik moest een nieuwe helm kopen want die had een hele harde klap gehad tijdens het motorongeluk in februari. Ik koop mijn motoraccessoires altijd bij Hein Gericke en die zit in Westpoort aan de N200. De stijgende en dalende slingerweg daar naartoe is één van de weinigen in zijn soort. Omdat ik vooraan stond bij het stoplicht kon ik lekker snel optrekken, en de Ford Kuga met een behoorlijke vaart over de slingerweg rijden. Ondanks dat ik de Ford Kuga behoorlijk in de veren voelde duiken gaf het onderstel geen krimp! Dat is naast de uitstekende vering/demping uiteraard mede te danken aan de onafhankelijke wielophanging achter, en een paar dikke stabilisatorstangen (=anti-roll bars) voor en achter. Maar ook nog iets nieuws wat ik niet eerder ben tegen gekomen, namelijk hydrobush-trillingdempers (zie foto) aan de voorzijde. Deze trillingsdempers zorgen ervoor dat de trillingen van de voorwielen op het wegdek gedempt worden, met als gevolg een beter bestuurbare auto.

Nadat ik mijn nieuwe Schuberth helm (de stilste helm die er te koop is) had besteld verheugde ik me al op de net nieuw geopende oprit naar de A5 vlak om de hoek. Toen ik op het stoplicht afreed stond er helaas een auto voor mij en een truck met oplegger naast mij. Heb ik weer hoor! Gelukkig durfde de te langzaam optrekkende auto voor mij niet langs de truck. En zo kon ik dus door stevig gas te geven nog voor het verdrijvingsvlak voor de truck langs. Daardoor kon ik in de mooie snelle rechterbocht het gas er vol opzetten. Ook met een zeer hoge bochtensnelheid blijkt de Ford Kuga netjes en strak op zijn lijn te blijven. Op de A5 rijdend besloot ik om via de 1.000-drempelweg van Schiphol-Rijk via Rijsenhout naar Leimuiden te rijden. Met een steeds hogere snelheid vlieg ik over de glooiende asfalten verkeersdrempels heen. Met een snelheid van 60 km/u komt de Ford Kuga net niet los, en voel ik de auto heel mooi inveren en weer perfect gedempt uitveren. Bij de dubbele snelheid (heel even maar) komt de Ford Kuga helemaal los, maar ook nu weer blijft de auto netjes mooi stabiel en goed bestuurbaar na de landing. Poeh hé ik voelde al dat deze Ford Kuga een goede auto is, maar dit verrast mij toch wel. Op naar de grote kruising bij de brug naast Leimuiden, waar je als je rechtsaf slaat een lap asfalt van hier tot Tokio voor je neus hebt liggen. Ik stond vooraan bij het stoplicht waardoor ik de gehele lap asfalt voor me alleen had. Jullie weten het antwoord natuurlijk al, ook nu weer gaf de Ford Kuga geen krimp. Maarrr het ESP/TCS stond nog steeds aan dus ik had nog hoop op een uitglijder.

Weekend=Werken deel 1
Eindelijk zou ik dan weer eens een complete weekenddienst draaien. Mijn lichaam was intussen zo goed hersteld dat ik dat wel aandurfde. Het is alweer een tijdje geleden dat ik op een heerlijke rustige zaterdag- en zondagochtend vrijwel de hele weg voor mezelf had. Rond die tijd – 07.30u – is het zo rustig dat ik eigenlijk alles kan doen en laten wat Teeven (ik vind dat een gruwelijk enge man) verboden heeft. Ik besloot om op zaterdagochtend het ESP/TCS aan te laten staan, en op zondagochtend het ESP/TCS uit te zetten. Tweemaal dezelfde route met misschien totaal verschillende testresultaten, maar misschien ook wel dezelfde testresultaten, wie zal het zeggen. De route die ik in het weekend rijd is altijd een andere dan doordeweeks, dat komt omdat deze route doordeweeks twee keer zoveel tijd kost. Ik reed heel rustig over de Churchilllaan richting de A4, weinig spannend dat zou het pas worden bij de oprit naar de A4. Ik reed de oprit op via de buitenste baan, waardoor de zijdelings krachten groter zijn omdat ik een hogere snelheid aan kan houden. Omdat het ESP/TCS aanstond voelde ik dat de Ford Kuga zich inhield, op de grens rijden is dan minder leuk. Ondanks het inhouden was het toch leuk want dit toont vooral de veiligheid van de Ford Kuga aan in extreme omstandigheden. Op de A4 moest ik 80 km/u rijden omdat ze dat nou eenmaal zo bedacht hebben op dit nieuwe bredere stuk A4. Ik was dan ook blij toen ik eindelijk de tunnelbak uit reed, het was nu nog maar een klein stukje tot aan de afslag Hoogmade/Leiderdorp. Eenmaal op de afslag heb ik langzaam aan het gas erop gezet. Deze extreem lange afrit heeft een hele mooie verzakking voor en na het bruggetje over de HSL-tunnelbak, daarna een mooie flauwe bocht en dan het rotondecircus van zijn mooiste en meest enerverende kant. Met een auto zoals deze Ford Kuga is het rotondecircus vanaf deze kant extra leuk, omdat de lange veerwegen hier goed van pas komen. Direct nadat ik de rotonde was opgereden moest ik eerst hard naar rechts en links sturen, en vervolgens nog harder naar links over de rotonderand heen, om de binnenring te kunnen pakken.

De Ford Kuga vloog omhoog en kwam aan de linkerkant even helemaal los, meteen daarna kwam de mooiste rotonderand/bocht/verzakking achter elkaar. Elke keer weer heb ik het idee dat het nog harder kan, maar het blijft een hele listige combinatie achter elkaar. Ook nu weer vloog de Ford Kuga alle kanten op (wel steeds de goede!), terwijl ik het gaspedaal op de bodem trapte. Op dat moment had ik graag even in de 2-liter diesel met 4WD gezeten, volgens mij is die uitvoering nog beter qua wegligging en acceleratie. In dat opzicht mist de 1.6-liter Ecoboost echte power, het blok is werkelijk fantastisch en wie weet krijg je na een tuning precies dat wat ik nu mis. Er is overigens ook een 1.6-liter Ecoboost-versie met 182 Pk. Over de A4 geef ik weer plankgas en reed en gleed zo hard als mogelijk over de rotonde aan de westkant van de snelweg heen. Daarna weer snel van rechts naar links naar rechts sturend de rotonde af. Op weg naar de heftigste combinatie van twee rotondes vlak achter elkaar. Vanaf de voorlaatste rotonde kun je zo absurd veel g-krachten op een testauto zetten, dat sommige auto’s teveel wordt en ze ongecontroleerd kunnen gaan glijden. Zover laat ik het uiteraard nooit komen, want dan ben ik allang van het gas gegaan. De Ford Kuga blijft door het ESP/TCS, TVC (Torque Vectoring Control) en DCC (Dynamic Cornering Control) netjes op zijn lijn, maar oh wat was ik razend benieuwd hoe de Ford Kuga zich zou houden met het ESP/TCS uit. Om nog even na te genieten van deze mooie dag ben ik ‘s avonds na het eten nog even door de bollenstreek heen gereden. Door de sterk verlate lente stonden de bollen dit jaar pas erg laat in bloei. En fraai was het met al die bloeiende hyacinten, tulpen, narcissen etc.

Weekend=Werken deel 2
Meteen na het instappen zondagochtend heb ik eerst de stoelverwarming aangezet, dat is heerlijk zo vroeg in de ochtend als het nog fris is. Daarna heb ik via de boordcomputer – het was even zoeken zonder instructieboekje – het ESP/TCS uitgezet. Om een goed vergelijk te kunnen maken heb ik exact dezelfde route naar werk gereden als zaterdagochtend. Omdat ik niet aan woorddiarree doe zal ik jullie de beschrijving van deze rit besparen. Ik kon in alle bochten en op alle rotondes het gaspedaal op de bodem trappen, want zelfs met vol doorspinnende voorwielen bleef de Ford Kuga als een HSL-lijn op een rails door de bocht gaan. Hier moest wel iets elektronisch aan de hand zijn en dat klopt ook want deze Ford Kuga heeft zowel Torque Vectoring Control als een verbeterd Dynamic Cornering Control. Deze elektronische systemen maken het mogelijk om met het ESP/TCS uit, als een rallyrijder over ‘s Heeren wegen en rotondes heen te vliegen met twee vingers in de neus. Wat moet ik hier verder nog over zeggen? Deze combinatie werkt bij deze Ford Kuga briljant, en maakt van deze SUV een schoothondje. Elke, of beter gezegd welke bocht dan ook, kon ik met het gaspedaal op de bodem en vol doorspinnende voorwielen doorheen knallen. Zelfs op kletsnat asfalt kon ik met de Ford Kuga tekeer gaan alsof het een snelle hatchback was à la de Alfa Romeo Giulietta (=best sturende auto op kletsnat wegdek). Wat een ongelofelijk knappe auto dit en dat voor een prijs die ronduit laag is ten opzichte van de concurrentie. Bij de Duitse automerken zou ik geen enkele voorwielaangedreven SUV weten aan te wijzen die in de buurt komt van deze Ford Kuga. Tijdens de fotoshoot zag ik af en toe wat zwarte strepen op het asfalt verschijnen, en één keer lukte het zelfs om het binnenste achterwiel van het asfalt te lichten. Om het binnenste wiel van het asfalt te lichten moet je echt heel erg ver gaan, wat duidelijk aangeeft hoe goed deze Ford Kuga is. Na zondag heb ik het ESP/TCS regelmatig uitgezet, gewoon omdat het gevoelsmatig lekkerder rijdt zonder dat de veiligheid in het geding komt.

Even wat belangrijke feiten op een rijtje
[quote Ford Kuga Brochure]
Betere chassisonderdelen
De lichter en stijver gemaakte MacPherson voorwielophanging helpt de onafgeveerde massa van de auto en het weggeluid te verminderen.

Hydrobush-trillingdempers voor
De onderste hefbomen beschikken over hydrobushes, die de trillingen van de wielen op de weg dempen en helpen de controle over het stuur te verbeteren.

Schokdempers voor
Een speciaal klepsysteem voor de schokdempers zorgt voor een uitstekend rijcomfort, terwijl de controle over de carrosserie gehandhaafd blijft.

Elektrische stuurbekrachtiging
De elektrische stuurbekrachtiging (EPAS) van de Kuga gebruikt alleen energie als aan het stuur wordt gedraaid. Op rechte wegen helpt het dus vermogen en brandstof te besparen. (Standaard)

Torque Vectoring Control
Dit systeem verbetert de tractie, de wegligging en de wendbaarheid tijdens het nemen van bochten door het motorkoppel dat naar de voorwielen wordt gestuurd voortdurend af te stemmen op de grip van elk wiel afzonderlijk. Het resultaat is een veel prettiger rijervaring. (Standaard)

Verbeterde Dynamic Cornering Control (eDCC)
Verbetert de wendbaarheid en helpt de auto responsiever te maken door de distributie van de motortorsie tussen de twee voorwielen en de voor- en achteras uit te balanceren.
[/quote Ford Kuga Brochure]

Kers op de taart
Sommige auto’s hebben net dat beetje meer dat andere auto’s niet hebben, juist om die reden vind ik het jammer dat Ford niet voor een innovatief dashboard heeft gekozen. Gezien de stand van de huidige techniek, en dan bedoel ik de tablets en zelfs ‘hand gesture control’ (geen touchscreen maar handbewegingen op afstand, zie: Samsung Smart TV ES8000), had ik het persoonlijk heel erg stoer gevonden als de Ford Kuga een iPad-achtige bediening had gehad. Minder knopjes dus en wat mij betreft hadden ze er een beeldscherm met ‘hand gesture control’ in gezet. Andere automerken komen reeds met systemen die hier dicht bij in de buurt komen, dus dit is geen toekomstmuziek meer naar mijn mening. Deze auto verdient zoiets moois gezien zijn uitstekende comfort, fijne stuurgevoel en werkelijk uitmuntende wegligging. Genoeg over het dashboard, op naar de met leder beklede voorstoelen. Ik heb daar niets op aan te merken, zowel de elektrische bediening als de zit zijn uitstekend. En iets verder naar achteren geldt dat passagiers achterin heerlijk ruim zitten, en nog weer verder naar achteren kwam ik iets leuks tegen. Toen ik mijn helm, handschoenen, helmmuts, motorlaarzen, motorjack en motorbroek in de kofferbak wilde leggen had ik geen hand meer vrij om de achterklep open te doen. “Dat hoeft ook niet”, zei de PR-manager tegen mij, “gewoon even je voet midden onder de achterkant steken en dan gaat de achterklep vanzelf open. Fantastisch toch! Ik heb een filmpje gevonden op YouTube waar je een en ander kunt zien, en er blijkt zelfs nog een extra handigheidje voor in de (parkeer)garage in te zitten. De kofferbak is vergelijkbaar met zijn concurrenten en dus qua grootte gewoon ruim voldoende.

Automatisch met de voet openende achterklep

Donderdag vrij=Final day!
De laatste dag van het testen was daar, ik had eigenlijk geen zin om nog iets te testen. Nadat ik met een Leids raadslid van GroenLinks een ritje had gemaakt in mijn Renault Twizy (ik wil een oplaadpaal voor mijn huisdeur), moest ik de Ford Kuga nog ophalen bij mijn garage. Ik besloot op weg naar huis nog even om te rijden via Katwijk aan Zee, want zonder de opritbocht in ‘t Heen is een testverslag niet compleet. Voor het stoplicht op de kruising van Katwijk-Binnen en Valkenburg ZH kwam ik naast een Audi Q5 Hybrid 2.0 TFSI quattro te staan. Een vergelijkbare SUV met echter 245 Pk, en dat zijn er toch 95 meer dan de 150 Pk van de Ford Kuga. Toen het stoplicht op groen sprong dacht ik op het laatste moment (nog niet wetende dat de Audi Q5 Hybrid 245 Pk heeft!): “Ach waarom zou ik ook geen stoplichtsprintje doen?” Ik trok heel snel op en zag tot mijn grote verbazing dat de veel sterkere Audi Q5 Hybrid werkelijk geen meter op me uitliep. Ver doortrekkend in de versnellingen duurde het tot ruim in de derde versnelling voordat de Audi Q5 Hybrid enigszins op me begon uit te lopen. En dan te bedenken dat die Audi Q5 Hybrid nota bene Tiptronic heeft, dat is Audi’s benaming van haar automatische versnellingsbak. Beetje suf als je dan pas na veel moeite een veel zwakkere en veel goedkopere concurrent (de Audi Q5 Hybrid kost maar liefst €65.730,- oftewel bijna het dubbele) kan lossen.

Ik heb het ESP/TCS uitgezet en ben daarna in de tweede versnelling plankgas door de bocht in ‘t Heen gereden. Ondanks de zwaar doorspinnende voorwielen kon ik de Ford Kuga met gemak op de ideale lijn houden. Heerlijk! En nee dit was nog niet de opritbocht maar de nog lastiger afrit aan de oostkant, waar ik maar zeer zelden op de grens rijdend doorheen rijd. Het vertrouwen van mij in deze auto is zo groot dat ik het zonder enig probleem aandurfde, als het hier fout gaat beland je namelijk op de oprit ernaast en dat wil je echt niet meemaken geloof me. Ik reed onder het viaduct naar de opritbocht, en ook nu weer gaf ik in de bocht plankgas in de tweede versnelling. De Ford Kuga leek heel even uit te breken maar uiteindelijk toch niet. Ik reed met zwaar doorspinnende voorwielen als op een rails door de opritbocht heen. Tja is deze auto überhaupt van slag te krijgen? Na het avondeten heb ik de Ford Kuga gewassen in de wasstraat, want ik had geen zin om dat de volgende ochtend vroeg te doen. Maar ja nadat ik de Ford Kuga had gewassen kon ik het niet laten om nog even een blokkie om te rijden. Ik ben toen in plaats van bij de stoplichten aan het einde van de ventweg naast de A44 nog even linksaf geslagen richting Den Haag en op de grote kruising bij Wassenaar ben ik linksaf richting Voorschoten voorgesorteerd. Eén van de mooiste maar tevens ook lastigste bochten in de wijde omgeving. Eindelijk begon de Ford Kuga dan zwaar te glijden, maar dat had vooral te maken met de heftige G-krachten in deze bocht. Heerlijk!!! Op weg naar huis heb ik de benzinetank alvast even vol gegooid, want ik was wel benieuwd naar het verbruik. Stevig doorrijden leverde een verbruik op van 1:13, en eerder die week was ik al twee keer uitgekomen op 1:17. Dat is ook wat Ford opgeeft en gewoon netjes dus voor een auto van dit formaat en gewicht.

Ai!
Dan heb ik verdorie een auto met een parkeerhulpsysteem in de vorm piepjes en een fraaie achteruitrijcamera rij ik toch nog ergens tegenaan. Nou was het niet één of andere een domme actie van mij of zo, maar meer een kwestie van domme pech. Toen ik naar een Mitsubishi-dealer in Hoofddorp reed om wat technische informatie op te vragen over de Mitsubishi Space Star, was er een vrachtwagenchauffeur die blijkbaar net zijn rijbewijs had gehaald. In de voorlaatste bocht was hij zo verschrikkelijk aan het klooien dat ik maar even achteruit gereden ben. Tijdens dat achteruit rijden had ik de aanhanger die langs de kan van de weg stond wel gezien, maar wat ik niet kon zien was dat er een dunne stalen staaf wel een meter aan de voorkant uitstak. En die raakte ik dus wat een kleine scherpe snee in de onderkant van de bumper veroorzaakte. Maar ach dacht ik bij mezelf dat is niets vergeleken bij die Litouwse vrachtwagenchauffeur die in mijn woonplaats Leiden op 5 maart een spiksplinternieuwe nieuwe Ford Kuga letterlijk tegen een spoorwegviaduct plette, zie foto. [quote District16.nl] 05-03-13 Leiden: Vrachtwagen ramt spoorviaduct – Dinsdagmiddag is een vrachtwagen uit Litouwen, met daarop een van de eerste modellen van de nieuwste generatie Ford Kuga, tegen het spoorviaduct op de Lammenschansweg in Leiden aangereden. De hagelnieuwe Ford SUV, een demonstratiemodel, was in een klap total loss. Het treinverkeer tussen Leiden Centraal en Utrecht was hierdoor enige tijd gestremd. Prorail wilde namelijk eerst onderzoeken of het spoorviaduct geen constructieve schade had opgelopen. Dat bleek na het onderzoek niet het geval te zijn. De vrachtwagenchauffeur mocht met zijn oplegger, met daarop het lekkende wrak van de Kuga, niet meer verder rijden van de politie. Hij parkeerde zijn combinatie bij de Leidse Ford-dealer, een stukje verder op de Lammenschansweg, om zijn lading door een bergingsbedrijf eraf te laten halen. De chauffeur kwam bij het ongeval met de schrik vrij. [/quote District16.nl]