SSS=Swinging Space Star
En dat ‘swinging’ mag je gerust letterlijk nemen want de vering/demping aan de voorzijde is zo ongelofelijk comfortabel dat alleen een bejaarde dit helemaal top vindt…. of toch niet (schrijf ik met de wijsheid van achteraf)? Toen ik weg reed en de eerste haakse bocht nam op z’n Ford Kuga’s – ik had net de Ford Kuga teruggebracht – vloog ik voor mijn gevoel zowat het naastliggende weiland in. Mama mia pleh! Ik heb het daarna wat ‘bejaarder’ aan gedaan en ben rustig richting de afslag naar Rijsenhout gereden. Het motorblok voelt lekker levendig aan en is overduidelijk een 3-cilinder (1.2-liter en niet 1.0-liter zoals ik dacht!), daar hoefde ik niet eens voor in de papieren te kijken. Deze Mitsubishi Space Star heeft een CVT wat ervoor zorgt dat-ie behoorlijk rap weg is bij een stoplicht als je het gaspedaal diep intrapt. Het motorblok laat zich dan luid en duidelijk horen, maar ja dat is ook helemaal niet erg voor een auto uit het goedkope A-segment en dito lage prijs. Toen ik de Mitsubishi Space Star reserveerde kreeg ik meteen iets interessants te horen van de PR-manager. Hij vertelde mij dat er nog een extra overbrenging in de CVT-aandrijflijn zit die ervoor zorgt dat het motorblok minder toeren draait. Toen ik van de week een vrije dag had ben ik even bij Mitsubishi-dealer Wiersema & Van Wouwe in Hoofddorp langs gereden, om te vragen of ze wat technische documentatie hebben over dit tweetraps CVT-systeem. Ik kan er niets aan doen maar als ik een auto moet testen waar iets nieuws in zit dat ik nog niet ken, dan wil ik precies weten hoe dat werkt.

Heel simpel uitgelegd komt het hierop neer: tijdens het wegrijden zal altijd de 1e overbrengingsverhouding worden gekozen. Als gedurende de acceleratie of na het bereiken van een bepaalde snelheid (vanaf ongeveer 20 km/u tot en met 110 km/u) het gaspedaal even wordt los gelaten, zal de 2e overbrengingsverhouding automatisch worden ingeschakeld. Het gevolg hiervan is een dalend toerental dat een lager verbruik oplevert. Bij een constante acceleratie zal de 1e overbrengingsverhouding ingeschakeld blijven tot zo’n 110 km/u. Gelukkig kon ik een en ander meteen goed uittesten, want ik moest vrijdagmiddag nog naar Toyota Nederland in Raamsdonksveer. Om de eventuele drukte op de A27 te omzeilen ben ik via de A59 naar Raamsdonksveer gereden, wat achteraf een hele goede keuze bleek. Het waaide namelijk heel erg hard op de Moerdijkbrug (de windgevoeligheid viel mij mee) waardoor de Mitsubishi Space Star het zo moeilijk kreeg dat-ie tussen de 1e en 2e overbrengingsverhouding ging zitten switchen. Op zo’n moment is het raadzaam om de versnellingspook in de Ds-stand te zetten, want de D-stand met zijn 2 automatische keuzes is dan niet zo handig. Goed dat Mitsubishi deze mogelijkheid heeft ingebouwd, want dat voorkomt ergernis bij de bestuurder. De rit verliep verder erg voorspoedig en ik moet zeggen dat ondanks de ongelofelijke kauwgomballenvering aan de voorzijde de wegligging mij meeviel.

Raamsdonksveer
Na mijn zuinigheidsrit in de Toyota Auris 1.8 Hybrid Lease met zomerbanden (nu haalde ik wel de door Toyota opgegeven 1:27) ben ik dezelfde weg terug naar huis gereden. Maar voor vertrek heb ik eerst even de benzinetank vol gegooid om te kijken wat stevig doorgassen voor verbruik oplevert, het bleek een respectabele 1:17,5 te zijn wat ik helemaal niet verkeerd vind. Gelukkig was het ook op de terugweg weer lekker rustig op de weg en waardoor ik lekker op kon schieten. Wat ik erg fijn vind aan deze kleine Mitsubishi Space Star is dat-ie bij stevig gas geven ook echt lekker opschiet. Binnen no time zat ik van 100 km/u op een dikke 150 km/u, wel merk je dan goed dat je in een kleine auto zit want je hoort alles. Bandengeruis, de harde wind, het motorblok, dat was wel even wennen na een week in de stille Ford Kuga. Maar dat weet je als je een auto in het A-segment koopt, dan kun je geen wonderen verwachten. Toch is deze Mitsubishi Space Star wel weer stil te noemen in vergelijking met andere auto’s uit het A-segment. Als ik eenmaal een constante snelheid reed en het toerental sterk zakte in de 2e overbrengingsverhouding was het best stil. Eigenlijk had ik met gemiddeld 100 km/u – gemiste kans dat er geen cruise control opzit – naar huis willen rijden maar vanwege de steeds weer inhalende vrachtwagens heb ik maar stevig gas gegeven. Om elke keer achter zo’n vrachtwagen te moeten blijven hangen nee laat maar!

In de buurt van Rotterdam kreeg ik een irritante bumperklevende Audi A8 (altijd weer die Audi-rijders) achter me hangen. Gelukkig was dat nog voor de mooie snelwegbocht op het Terbregseplein. Ik gaf even stevig gas om niet naar rechts te hoeven, en bij het Terbregseplein aangekomen ben ik met een behoorlijk hoge snelheid (zeker voor een kleine auto zoals deze) door de linkerbocht heen gereden. Ik voelde de carrosserie op het chassis dansen, maar het werd nooit eng of zo. Ik danste in ieder geval letterlijk weg bij de Audi A8 vandaan, en daar kunnen Audi-rijders slecht tegen. Daarna ging het in een soort van rijdende 80-file (ik ben helemaal voor die 80 km/u op de snelweg, de luchtkwaliteit voor de bewoners direct naast de snelweg is daardoor veel beter) naar het Kleinpolderplein richting A20->A13/Delft. Een rotbocht zeker voor een auto zoals deze Mitsubishi Space Star met comfortabele vering/demping. In deze bocht viel me iets op dat mij al eerder opgevallen was. Als de Mitsubishi Space Star eenmaal stevig in de veren is gedrukt dan is de wegligging best goed te noemen, maar dan moet de snelheid niet te hoog zijn. Het mooiste is een snelheid van 50-80 km/u, bij een hogere bochtensnelheid gaat-ie dansen zoals bij het Terbregseplein gebeurde.

Zondagsrijder?
Op zondag ben ik zowel heen als terug een totaal andere route gereden naar werk. Op zondag is het openbaar vervoer een prehistorisch drama (met dank aan de privatisering) en dus haal ik mijn collega uit Den Haag altijd even thuis op, en breng hem na werk ook weer netjes thuis. De enige spannende bocht op de heenweg is dan de de mooie slinger-oprit naar de A44. De weg was zeiknat en overal lagen grote plassen, ik heb het dus maar even rustig aan gedaan. De Mitsubishi helde stevig over maar het onderstuur viel mij mee toen ik de natte A44 opdraaide. Daarna ben ik beschaafd met 100-70-50 km/u naar Den Haag gereden, want de gehele route staan/hangen er zichtbare en minder zichtbare flitspalen/camera’s. Op de A12 ben ik ook alweer netjes naar het Prins Clausplein gereden, moet ook wel want ook hier hangen de nodige flitscamera’s (trajectcontrole). De hoge fly-over naar de A4 is erg mooi, en op dat moment moest ik even denken aan de automobilist die eerder die week was gaan vliegen vanaf de A20. Rustig kachelden we richting Leiderdorp, waar ik benieuwd was hoe-ie het op het rotondecircus zou gaan doen. Zwaar overhellend, en met het stuur soms een kwartslag de andere kant op dan de voorwielen, vloog ik over de eerste rotonde heen. Het mag duidelijk zijn dat de Mitsubishi Space Star niet uitblinkt in direct sturen. De bochten en rotondes daarna was het alsof we in een achtbaan zaten alleen dan wel een hele flexibele achtbaan, want de carrosserie van de Mitsubishi Space Star vloog heftig van links naar rechts.

Op werk had ik de nodige tijd om eens rustig na te denken over de Mitsubishi Space Star tot zover. Eén van de moeilijkste dingen aan deze auto vind ik de onbalans tussen de voor- en achterzijde. Als de veren aan de achterzijde te zacht zijn kun je dat heel makkelijk testen maar vooral voelen. Bij een bepaalde snelheid zullen de veren doorslaan en dan kun je de veerschotels tegen de stootrubbers aan voelen slaan. Je moet echt weten hoe dat voelt want anders schrijf net als die ANWB-journalist op (testverslag Hyundai Veloster) dat de veren hard zijn, terwijl juist het tegenovergestelde het geval is. Op de 1000-drempelweg van Rijsenhout naar Leimuiden voelde ik dat de uitgaande demping en de veren aan de achterzijde prima zijn. Lastiger was het om te voelen of de uitgaande demping aan de voorzijde goed is. De veren zijn wat mij betreft veel te zacht, maar dat betekent nog helemaal net dat de uitgaande demping niet goed is. Om te voelen of de voorkant nadeint is rijdend erg lastig, en dus heb ik het maar stilstaand geprobeerd door de voorzijde in te drukken. Mijn gevoel zegt dat de uitgaande demping redelijk tot goed is, en de veren veel te zacht.

Hoe meer ik deze auto begrijp hoe minder ik ‘m begrijp!
Na ruim 4 dagen rijden en testen was ik er nog steeds niet uit wat ik nou van deze auto moest vinden. Dinsdag was ik vrij en had ik de fotoshoot gepland staan, in jawel Den Haag of all places. Zondag had ik na werk mijn collega thuis gebracht en omdat er een file op de A12 richting Den Haag Centrum stond zijn we eraf gegaan bij industrieterrein “De Binckhorst”. Toen we langs het spoor reden zag ik links en rechts allemaal mooie fotolocaties. Op de foto’s is goed te zien dat de Mitsubishi Space Star behoorlijk overhelt in de bochten, en dan te bedenken dat er nota bene niet eens op de grens werd gereden. Ik was er nog steeds niet helemaal uit voor mezelf wat ik nou van deze vering/demping moest vinden. Te zachte voorveren, goede uitgaande demping achter, heel lichtjes nadeinen aan de voorkant, goede veren achter, of toch niet? Op de terugweg zijn we achter Leidschendam om naar Stompwijk gereden. Dat is een verschrikkelijk hotsebotseknotse stuiterweggetje, maar de Mitsubishi Space had er helemaal niets van! Het leek wel of we in een Japanse Mini Rolls Royce zaten zo heerlijk comfortabel voelde het aan. Mh wat moest ik hier nou weer mee? Eenmaal thuis heb ik even snel een tosti gegeten, en ben meteen weer in de auto gesprongen richting de Amsterdam Arena.

Rond de Arena heb je richting de snelweg een aantal hele mooie snelle haakse bochten. Een uitermate goede test voor deze Mitsubishi Space Star, want ik kende de grens van de auto nu goed. En ik moet zeggen dat-ie het verdraaide goed deed. Het leuke van deze auto is dat als je ‘m eenmaal goed in de veren hebt hangen, de wegligging veel beter is dan je zou mogen verwachten. Ook de snelwegbocht naar de A2 ging heerlijk, ik reed zowaar buitenom een grote en veel sterkere sedan voorbij. En de mooie flauwe snelwegbocht van de A2 naar de A9 ging ook heerlijk ondanks de hoge snelheid. Dinsdagavond eet ik altijd bij mijn zus en haar kinderen, en ik parkeerde de Mitsubishi Space Star voor haar Nissan Pixo. Een vergelijkbare auto dus kom dacht ik laat ik de voor- en achterzijde eens indrukken, om te kijken hoe deze veren aanvoelen. De voorkant van de Nissan Pixo voelt overduidelijk voelbaar harder aan dan de Mitsubishi Space Star. Dat klopt exact met de behoorlijk overhellende voorkant van de Mitsubishi Space Star. De achterkant van beide auto’s voelt vergelijkbaar aan, nu was ik er voor mezelf helemaal uit. De voorveren van de Mitsubishi Space Star zijn veel te zacht, en een setje Eibach-veren zullen deze auto dan ook heel erg goed doen. Tenminste, voor de automobilisten die absoluut niet van comfortabel houden.

Waardeloze zuinigheidsrit
En met waardeloos bedoel ik absoluut niet het verbruik van de Mitsubishi Space Star! Na het aftoppen van de benzinetank kwam ik omgerekend uit op een verbruik van 1:24, na de snelwegrit op en neer naar de Amsterdam Arena. Ik reed rustig de N206 op en baalde best wel dat er geen cruise control op deze Mitsubishi Space Star zit. Juist op een toch al zuinige een auto zoals deze mag een cruise control naar mijn mening niet ontbreken. Toch heb ik wel een vermoeden waarom er geen cruise control op deze Mitsubishi Space Star zit. Zodra de Mitsubishi Space Star namelijk overschakelt op de 2e overbrengingsverhouding is dat onder bepaalde omstandigheden lastig vast te houden. Ik had eerder al gemerkt dat de 2e overbrengingsverhouding met harde wind constant gaat lopen zoeken tussen de 1e en 2e overbrengingsverhouding. En dat is iets wat je nou juist niet wil! Naast problemen met harde wind merkte ik op de N206 op de stijgende delen (deze weg rijdt dwars door het duingebied) dat zich daar iets vergelijkbaars voordoet. De montage van een cruise control zou dan ook waarschijnlijk negatief uitpakken, op een jojo-effect zit namelijk niemand te wachten. Natuurlijk kan ik de CVT ook in de stand Ds zetten maar dan schiet het toerental bij een snelheid van 80 km/u met dik 1.400 toeren omhoog, maar dat is nou net weer niet gunstig voor een laag verbruik. Op een licht stijgend deel van de N206 liet ik de snelheid daarom bewust iets teruglopen, om daarna heel rustig gas gevend de snelheid weer iets te laten oplopen. Je praat dan respectievelijk over 2.200 toeren bij een snelheid van 80 km/u in de 1e overbrengingsverhouding, 1.600 toeren in de 2e overbrengingsverhouding, en 3.000 toeren in de Ds-stand. Bij 50/100 km/u is dat respectievelijk 1.800/2.400 toeren in de 1e overbrengingsverhouding, 1.200/2.100 in de 2e overbrengingsverhouding en 2.100/3.000 in de Ds-stand. Een gevoelig gasvoetje en kennis van de werking van de CVT is bij deze auto dus een absolute must!

Vlak voor de mooie snelle bocht aan het einde van de N206 zette ik de CVT in de Ds-stand, in die stand kun je namelijk op de motor afremmen in tegenstelling tot de D-stand. In de D-stand is sprake van vrijloop en rijdt de auto dus gewoon helemaal uit als je het gas loslaat. Het was heerlijk rustig op de weg, maar toch had ik geen goed voorgevoel over het 0 keer remmen. De T-splitsing ging zowaar goed maar even later moest ik afremmen voor een rij auto’s voor het stoplicht in Bentveld. Misschien als ik de CVT iets eerder in de D-stand had gezet dat ik het wel had gehaald zonder te remmen. Daarna leek het weer goed te gaan maar helaas moest ik een paar kilometer verderop remmen voor een overstekende voetganger. Twee keer remmen dus, maar daar bleef het niet bij want even verderop stak weer een voetganger over met een hond. Drie keer remmen dus en net zou nog veel erger worden dan ik had durven denken. En toch ging het rijden heerlijk en had ik zowaar een lekker zonnetje. Na de achtste keer remmen had ik zelfs de hoop op een redelijk goede afloop al helemaal opgegeven. Het werd nog wel even leuk op de bomenweg, ik had namelijk twee bumperklevers met haast. Ik was benieuwd hoe bumperkleverig ze nog zouden zijn na de twee mooie blinde bochten op de bomenweg. De eerste blinde bocht ging nog, maar de tweede blinde bocht was ik ze kwijt maar moest ik zelf ook behoorlijk aan de bak. Door de zachte veren aan de voorkant liep de Mitsubishi Space Star de bocht uit, en dus moest ik hard naar binnen sturen en dus helde de voorkant behoorlijk over. Daarna was het weinig spannend meer en was ik vooral benieuwd naar het verbruik. Na het aftanken kwam ik uit op een verbruik van 1:29,7 wat een hele nette waarde is. Toch was ik wel enigszins verbaasd over dit lage verbruik, want op de snelweg kwam ik een paar uur eerder uit op 1:24 terwijl Mitsubishi daar 1:26,3 voor opgeeft. Tijdens twee andere tankbeurten waarbij ik zeer vlot door gereden had kwam ik op respectievelijk 1:17 en 1:18. Tweemaal een zeer nette waarde die ik niet verwacht had, want bij veel andere kleine hatchbacks ligt het verbruik een stuk hoger.

Nattigheid en zo
Gelukkig voor mij viel er in de testweek ook nog wat nattigheid uit de hemel. Ik vind het zelf toch altijd wel belangrijk om te weten hoe een auto zich op nat wegdek houdt qua wegligging. Die ochtend vergat ik bijna mijn collega op te halen bij het NS-station in Leiden. Dat krijg je met als je parttime én altijd in de weekenden moet werken. Op een gegeven moment weet ik soms echt niet meer wat voor dag het is. Ik ben wel eens een keer vergeten een auto op te halen omdat ik dacht dat het een andere dag was dan het werkelijk was. Toen ik in de tunnel onder het stationsplein door reed floepte het licht aan. Het dashboard van deze kleine auto is gelukkig eindelijk eens geen ‘cheap shit’. Het Mitsubishi Multi Entertainment System met NavSat heeft een SD-kaart (zit achter het touchscreen dat omhoog kan klappen) maar ik koos er uiteindelijk voor mijn iPod Touch via de bluetooth aan te sluiten. Helaas kreeg ik geen playlist te zien en dus moest ik nummer voor nummer doorklikken, en dat vind ik dan wel weer uitermate onhandig. Gelukkig is het geluid van prima kwaliteit, en ook de NavSat beviel me prima. Grappig detail vond ik de tunnel die ik te zien kreeg op het display toen ik door de Schipholtunnel heen reed. Wat betreft de stoelen kan ik kort zijn, die zitten prima, en ook de zitruimte achterin is uitstekend voor dit type auto. De kofferbak is niet groot, maar ook hier geldt weer dat het prima is voor dit type auto. Vergelijk je het bijvoorbeeld met de zéér populaire Kia Picanto, dan gaan er ruim meer liters in deze Mitsubishi Space Star.

De tunnel uit ben ik in de bejaardenstand over de Willem de Zwijgerlaan heen gereden. Tegenwoordig schijnt er voor/na deze tunnel met enige regelmaat een VW-busje te staan (dé hightech politieauto van PON?) met zeer speciale flitsapparatuur. In de tunnel aan het einde rij ik vaak 60 km/u, maar echt alleen daar! Tja spannend toch elke keer weer die ritjes naar werk, maar niet zo spannend als met de motor. Ik zal nooit vergeten hoe totaal verbijsterd die Leidse politieagent op het display van zijn lasergun naar de gemeten snelheid keek. Dik 200 km/u (mijn record staat op 217 km/u met een Suzuki GSX-R 750) in de korte Leidse stationstunnel waar je maar 50 km/u mag rijden, dat was uiteraard in de tijd van mijn jeugdige onbezonnenheid. Hij was zo verbaasd dat hij me gewoon door liet rijden, en ik heb er gelukkig nooit meer iets van gehoord. Met deze Mitsubishi Space Star mag ik blij zijn als ik de 100 km/u haal. Bij de koeienrotonde aangekomen heb ik de Mitsubishi eens heerlijk heftig over de rotonderand heen gesmeten, en dat was heel erg leuk dankzij de erg comfortabele voorvering maar nog meer dankzij het kletsnatte wegdek. Ik gleed behoorlijk dwars over de rotonderand heen, maar desondanks bleef de Mitsubishi Space Star goed bestuurbaar. Daarna ben ik even verderop zonder te remmen door de haakse bocht heen gevlogen, en toen voelde ik het ASTC (=Active Stability and Traction Control) overduidelijk ingrijpen. Gelukkig voelde dat ingrijpen niet irritant aan, het is dus niet zo dat de Mitsubishi Space Star dood viel. Een positieve vermelding verdienen de Bridgestone Ecopia EP150 banden; Ze hebben een goede grip zowel op droog als nat wegdek. Wat ik toen nog niet wist is dat ik ‘s avonds even een onverwachte remmentest moest doen. Iemand wilde invoegen toen het allang niet meer mocht laat staan nog kon. Ik moest vol in de ankers en het scheelde minder dan een halve meter of ik was bovenop die sufkut (inderdaad het was een vrouw) geklapt. Even later flikte ze hetzelfde geintje nog een keer, sommige automobilisten kunnen echt niet rijden. Maar goed de remmen zijn dus goed gekeurd al had ik het van tevoren niet bedacht op deze manier te testen.

Achterwieltje-van-de-grond-test
Nadat ik de actiefoto’s goed had bekeken viel me op dat op geen enkele actiefoto het linker- of rechterachterwiel los kwam van het asfalt. Ondanks het sterke overhellen van de voorzijde in de bochten bleven alle vier de wielen dus keurig op het asfalt. Dat is dé verklaring voor het feit dat deze Mitsubishi Space Star een veel betere grip heeft, dan op het moment dat ik heel even dacht het weiland in te rijden direct na het ophalen. Het is maar goed dat ik een auto altijd een volle week test, want als je na zo’n goede auto als de Ford Kuga in een auto zoals deze Mitsubishi Space Star stapt, en je zou ‘m maar twee dagen testen dan ben je geneigd om een veel negatiever testverslag te schrijven dan nodig. Pas na ruim 5 dagen testen begon ik deze auto alsmaar leuker en leuker te vinden, en dat kwam vooral omdat ik merkte dat de wegligging veel beter was dan ik gedacht had. Op de laatste avond van de testweek ben ik met mijn zwager nog even naar het grote parkeerterrein in Katwijk aan Zee gereden, om te kijken of we de Mitsubishi Space Star even op drie wielen konden laten rijden. Ondanks de stromende regen lukte het, maar het linker- of rechterachterwiel kwam slechts heel minimaal los van het asfalt. Een teken dat Mitsubishi toch iets heel erg goed gedaan heeft ondanks de onbalans in de vering. Kortom als de vering goed in balans zou zijn dan zou deze kleine auto in een ongenadig scheurijzertje veranderen. In vergelijking met de Ford Kuga is dit een veel leukere, maar vooral ook vele lastiger auto om te testen. Deze auto vergt veel meer qua technische kennis van de testrijder, maar gek genoeg ook van dé rijkwaliteiten van de testrijder. Deze test is totaal anders gelopen dan ik van tevoren ingeschat had. Ik dacht dat word appeltje-eitje maar mooi niet dus! Ik noemde ‘mijn’ zwart glimmende Mitsubishi Space Star gekscherend ‘mijn’ maffia-autootje, vanwege de zwart glimmende lak, de dakspoiler en de donkere zijramen van de achterportieren.

Hoe goed is-tie nou werkelijk?
Deze vraag heb ik mezelf heel erg vaak gesteld tijdens de testweek van de Mitsubishi Space Star. Misschien wel veel vaker dan welke testauto ook die ik ooit in mijn testbare leven getest heb. Maar zolang een auto het presteert om de bestuurder van een Audi A6 3.0 TDI zo gek te maken dat-ie er op een kaarsrechte 80 km/u-polderweg met 150+ km/u vandoor gaat doe je iets goed dacht ik zo. Oh wat was die Audi-rijder ziek toen ik hem fluitend buitenom inhaalde in een lastige bocht. Heerlijk!