Ppppppanda?
Er bestaan heel wat gekke typenamen en sommigen zijn ronduit komisch vooral in een andere taal. De Fiat Croma vonden de meeste Europeanen helemaal geen gekke typenaam, maar de Nederlanders associeerden Croma met de slogan “Croma bakt en braad beter!” oftewel boter. En zo zijn er wel meer grappige en/of gekke typenamen te bedenken, wie herinnert zich niet de Hyundai Pony en dan vooral die in die felroze kleur. Maar goed grappen en grollen zijn leuk maar ik snap helemaal niets van die typenaam “Panda”. De beroemde tv-reclame uit 1983 kennen velen van mijn leeftijd vast nog wel. In die tv-reclame bracht Fiat de voordelen van de Fiat Panda voor het voetlicht. Maar ja die voordelen hadden niets van doen met die grappige slome pandabeer, oftewel de reuzenpanda. Ik heb alle mogelijke zoektermen uitgeprobeerd maar geen enkele gaf een link waar een verklaring stond voor de typenaam “Panda”. Ik vond wel een link naar een verhaal dat ging over auto’s die “Panda” werden genoemd, maar dat waren Britse politieauto’s vanwege hun striping. Tja ik kwam dus eigenlijk geen stap verder; Panda, een slome goedzak, zwart/wit, lust maar één ding: bamboeblaadjes, loopt soms op twee poten en soms op vier poten. En dan blijkt er ineens toch weer het een en ander te kloppen, de Panda is tegenwoordig namelijk ook verkrijgbaar als slome versie met 65 Pk TwinAir-motor zonder turbo en een cilinderinhoud van 964cc, je vindt de Panda of leuk of helemaal niks, de (Nederlandse) Panda lust alleen benzine, voorlopig heeft-ie alleen voorwielaandrijving maar wie weet komt er in de toekomst nog een 4×4. Maar goed maandagochtend 7 mei ben ik heel vroeg op de motor gesprongen en naar Fiat gereden.

Het was zowel op de heenweg als de terugweg absurd rustig waardoor ik lekker opschoot, maar omdat ik geen risico wilde lopen dat ik vlak voor de afslag Hoogmade/Leiderdorp alsnog in een file zou belanden, heb ik de afslag Roelofarendsveen genomen. Dit is een leuke afslag omdat als ik mazzel heb en het stoplicht op groen staat, ik heerlijk hard de haakse rechterbocht in kan hoeken. Meteen daarna volgt een tweebaans rotonde en amper een tiental meters weer eentje. Hier liet de Fiat Panda TwinAir meteen zien waarom de Panda juist met dit tweecilinder turbo-motorblok onder de motorkap zo ontzettend leuk is. Door de zachte veren in combinatie met het heerlijk felle TwinAir turbo-motorblok, vloog ik met een zwaar overhellende maar gek genoeg amper onderstuurde Panda over de rotonde heen. Héérlijk! Door de afwezigheid van files arriveerde ik al om 07.50u op mijn werk. Maar daarvoor moest ik wel eerst nog even een aanslag op mijn leven zien te overleven. Op de rotonde bij het Rijnland ziekenhuis reed een Renault Laguna vlak voor mijn neus pardoes de rotonde op (overkomt me op deze rotonde wel vaker). Dat moet je bij mij dus niet doen want ik rij gewoon door, en zo reed ik dan ook over de rotonderand net voor de Renault langs. De bestuurder keek mij stomverbaasd aan maar ja hij vroeg er dan ook om deze asociale verkeershufter.

Zeldzaam mooi!
Het was weer zo’n typisch drukke maandag (ik haat maandagen!) op mijn werk en ik was dan ook pas om 17.15u klaar. Dat werd dus geen bezoek aan het fitnesscentrum, want dan had ik al om 16.30u in de Fiat Panda moeten zitten. Na het eten ben ik daarom maar gaan hardlopen aan het strand. Het was zo’n zeldzaam mooie zonnige lenteavond, niet te koud, niet te warm, blauwe lucht met wolken, amper wind, en dan is het op het strand aan de vloedlijn heerlijk hardlopen. Op weg naar het strand ben ik eerst maar eens over de rotondes vlakbij mijn werk heen gevlogen. In tegenstelling tot wat ik verwacht had op grond van de kauwgomballenvering (ook wel bejaardenvering genoemd) bleef de Fiat Panda ‘stevig’ overeind. Het gekke is dat door het behoorlijke overhellen mij het gevoel bekroop dat ik volledig op de grens aan het rijden was. Maarrrr dat was helemaal niet zo want ondanks het overhellen en de piepende banden deed de Fiat Panda precies wat ik wilde dat-ie zou doen. Die piepende banden werden overigens niet veroorzaakt door de hoge bochtensnelheid, maar door de spinnende voorbanden omdat ik plankgas elke bocht uit accelereerde in de tweede versnelling. En of ik nou op droog asfalt of op nat asfalt plankgas de bocht uit accelereerde in de tweede versnelling dat maakte niet zoveel uit. Het voelde in beide gevallen zeker aan, maar op nat asfalt was de pret nog net iets groter.

Dit TwinAir-motorblok(je) blijft één van mijn lievelingsmotorblokken, en dan vooral vanwege dat heerlijke brommetje die dit motorblok produceert zodra het serieus toeren maakt. Wat ik nog steeds jammer vind is dat de versnellingen niet anders zijn gegeard ten opzichte van de Fiat 500/Fiat 500C met het TwinAir motorblok. Als ik binnendoor over het woonerf naast mijn huis weg reed (uiteraard in de City-stand, dat stuurt heerlijk licht), en naar de tweede versnelling overschakelde dan begon de Fiat Panda te schokken. De eerste versnelling is net te kort gegeard en de tweede versnelling juist net weer wat te lang. Als ik verder vertel dat ik op de A5 rond de 140 km/u in de derde versnelling, en bijna 170 km/u in de vierde versnelling heb gereden. dan geeft dat wel aan hoe lang de versnellingen 2, 3 en 4 gegeard zijn. Ik denk, of beter gezegd weet heel zeker, dat de Fiat Panda met andere versnellingsbakverhoudingen een stuk fijner zal rijden. Wat betreft het schakelen kan ik kort zijn, die is prima voor een auto van deze prijs alhoewel Hyundai en Kia laten zien dat het nog beter kan in deze prijsklasse.

Het begint ook met een “P”
Vrijdagmiddag was de Nederlandse introductie van de nieuwe Porsche Boxster in het Porsche Centrum Amsterdam. Vrijdag ben ik altijd vrij dus wat is er dan leuker dan in de nieuwe Fiat Panda naar de introductie van de nieuwe Porsche Boxster te rijden. Onder andere Jan Lammers zou iets vertellen over de aantrekkingskracht van de Porsche middenmotor en Candy Dulfer zou nog twee nummers van haar nieuwe album spelen. Altijd leuk op een zonnige vrijdagmiddag leek mij zo. Het ritje naar het Porsche Centrum Amsterdam kan ik dromen, niet omdat ik privé Porsche rijd maar omdat het vlak naast het AMC ligt waar ik regelmatig beroepsmatig kom. Wie denkt dat de tweecilinder Panda een sloom ding is heeft het mis. Zelfs als ik in de vijfde versnelling bij een snelheid van 100 km/u gas gaf ging de Fiat Panda er lekker vandoor (met een kortere gearing zou dat dus nog sneller gaan). De kleine turbo doet zijn werk dan ook duidelijk naar behoren! Nog leuker is het om terug te schakelen naar de vierde versnelling, want dan vliegt het toerental omhoog en hoor je die leuke typische tweecilinder motorbrom. De weg naar het AMC is behoorlijk saai maar vlakbij het AMC verandert dat in één groot feest! Vlak voor de mooie snelwegbocht van de A2 naar de A9 heb ik gas gegeven en ben snel naar de linkerbaan gegaan. Helaas kwam ik achter een Volvo stationwagon terecht die wel gas probeerde te geven maar niet durfde, maar gelukkig ging hij middenin de bocht naar de rechterbaan. In deze bocht merkte ik duidelijk dat de zachte veren er de oorzaak van zijn dat op hoge snelheid de grens van de wegligging eerder wordt bereikt dan nodig. Dat komt omdat de buitenste veren volledig dicht gedrukt worden en de veerweg tot vrijwel nul wordt gereduceerd.

Door net tegen de grens aan te blijven rijden kon ik de rest van het verkeer toch voorblijven, maar met sportievere veren zou ik nog harder door deze bocht heen kunnen. Meteen na deze bocht volgt de afslag en dat is alweer een hele mooie rechterbocht. Opvallend was ook nu weer de goede grip van de Goodyear banden (type EfficientGrip). Ik had verwacht dat deze banden in het grensbereik het toch eerder af zouden laten weten, maar nee dus. Dit is alweer mijn tweede erg goede ervaring dit jaar met Goodyear banden, de Toyota Avensis Wagon had namelijk ook erg goede Goodyear banden. Zo zie je maar weer dat je soms behoorlijk verrast kunt worden door een bandenmerk. Okay het is dan wel geen Porsche maar dat betekent absoluut niet dat je geen lol kunt hebben met een auto. Bijna alle autogekken die ik spreek over het testen van auto’s zeggen altijd tegen mij: “Het lijkt me heel erg gaaf om auto’s te testen maar een Fiat Panda laat ik liever aan anderen over!” Waarom ze altijd de Fiat Panda noemen weet ik echt niet, maar het toont wel duidelijk aan dat men het testen van auto’s zwaar onderschat. Alsof er aan/over een Fiat Panda niets te testen/zeggen valt kom op zeg.

Ff raggen
Zaterdagochtend 07.30u ben ik in de Fiat Panda gesprongen, en als ik in het weekend zo vroeg in de auto spring kan dat maar één ding betekenen en dat is dat ik moet werken. Vanwege mijn Ruslandreis (1 maand betaald verlof/augustus en 2 maanden onbetaald verlof/september-oktober) draai ik extra weekenddiensten, je moet er iets voor over hebben niet waar? Die ochtend stapte ik nog fris en fruitig in de auto niet wetende dat ik een hele zware dag tegemoet zou gaan. Waar ik me altijd weer over verbaas zijn de werkende stoplichten in de vroege ochtend. Kan iemand mij vertellen waarom ik voor een rood stoplicht op een hele grote zeer overzichtelijke totaal verlaten kruising moet gaan staan wachten (niet alle stoplichten springen automatisch op groen op het moment dat ik door rood dreig te rijden!). Dat doe ik dus ook nooit als ik zaterdag of zondag moet werken, en dus vroeg de deur uit moet. Jullie mogen gerust weten dat ik ’s ochtends gemiddeld door zo’n vijf rode stoplichten rijd (dat zijn dus de stoplichten die niet automatisch op groen springen en uiteraard zonder flitspaal). Ze doen bij B&W van Leiden net of ik een seniele oude gek ben, die niet zelf kan beslissen of hij veilig door een oranje knipperend stoplicht kan rijden.
Maar goed na het laatste stoplicht reed ik de polder in, dat scheelt weer vijf rode stoplichten op het Engelendaal/Leiderdorp. Dit was de eerste keer dat ik met de Fiat Panda serieus zou gaan raggen, en gezien de comfortabele vering/demping en de behoorlijke grondspeling zou dat wel goed komen verwachtte ik. Met een andere auto zou ik misschien iets minder hard over de rotonderand zijn gevlogen, zo niet met deze flitsend oranje Fiat Panda. En ik kan niet anders zeggen dan dat de Fiat Panda een heerlijk rag-karretje is. Normaal gesproken zijn auto’s met kauwgomballenvering niet zo goed qua wegligging, maar op de actiefoto’s kon ik duidelijk zien dat zelfs bij een hoge bochtensnelheid het rechter achterwiel aan het asfalt geplakt blijft én niet het luchtruim kiest. Ook in de haakse bocht vlak naast de McDonald’s deed de Fiat Panda het beter dan ik verwacht had. Met zwaar spinnende voorbandjes kwam ik de bocht uit geaccelereerd, maar desondanks had ik amper last van onderstuur. Wel voelde ik het TCS duidelijk ingrijpen, en nee géén ESP. Deze Fiat Panda heeft (gelukkig) geen ESP, dat is optioneel verkrijgbaar voor deze auto. Het stuurgevoel en de feedback van de Fiat Panda zijn trouwens ronduit goed te noemen. Meestal zijn het stuurgevoel en de feedback van auto’s in dit segment namelijk vaag en vaag.

Thrillseeker?
Ik zal geen beschrijving geven van mijn werkdag maar toen ik om 17.00u in de auto stapte had ik er 9,5 zware uren non-stop werken opzitten. Dus geen koffiepauze, geen lunchpauze (eten gebeurt in het weekend tussen neus en lippen door) en geen theepauze en dan ook nog eens constant 100 procent geconcentreerd moeten zijn dat sloopt een mens. Met een ongelofelijk jiha-gevoel stapte ik in de Fiat Panda, en daarna ben ik werkelijk knallend en glijdend over alle rotondes heen gevlogen. De tegenliggers zullen wel gedacht hebben wie is die malloot? Ik kan er niets aan doen maar toen ik half dwars over de rotonderanden heen gleed gaf dat gewoon een heerlijke kick. Er zullen vast heel veel mensen zijn die daar geen behoefte aan hebben maar ik wel. Ik kan gewoon niet zonder die heerlijke adrenaline-shots (veel goedkoper ook dan drank&drugs waar ik helemaal niets mee heb)! Het schijnt dat ze mensen die altijd adrenalineshots nodig hebben ’thrillseekers’ noemen. Dat zou betekenen dat ik en al mijn motorvrienden dus thrillseekers zijn. Wat een onzin zeg, ik noem het dan ook liever gewoon écht leven! Wees nou eerlijk als een soort levende dode naar je pensioen toeleven dat is toch helemaal niet leuk? ’s Avonds ben ik nog even heerlijk naar Scheveningen gereden via de Hubertustunnel. Bij de fly-over langs Madurodam hangt nog steeds een bloemenmandje aan de reling. Daar is eind vorige eeuw een zeer heftig maar vooral uitermate vreemd ongeluk gebeurd met dodelijke afloop. De VW Golf (wat anders?) hing met zijn neus in tegengestelde richting en op zijn kop over de reling. Een mooi voorbeeld van hersenloze thrillseeker die zijn grenzen ruimschoots overschreed.

Ff gas terug
Na het eten ben ik in de auto gesprongen voor een ritje op en neer naar Deventer. Onze veringexpert Paul Klop had de WP-schokbreker (voor een zéér speciale Suzuki Katana Streetfighter) van een vriend van mij onder garantie gerepareerd en die moest ik even terugbrengen. Ik had van tevoren besloten om zowel op de heen- als de terug weg constant 100 km/u te rijden. Dat viel niet mee in het begin maar eenmaal onderweg wende ik snel aan die 100 km/u. Vooral het feit dat iedereen mij in moest halen en ik lekker rustig over de vierde baan heen kachelde was een heerlijk gevoel. Juist als je rustig rijdt lijken de capriolen van de verkeersaso’s op de linkerbaan nog veel lachwekkender. Het is echt onvoorstelbaar hoe gestrest sommige automobilisten achter het stuur zitten. Ik geef toe dat ik ook wel eens haast heb maar in de auto heeft dat totaal geen zin. Als ik met 150-160 km/u richting Deventer zou knallen zou mijn tijdswinst hooguit 10-12 minuten zijn. Het enige vervoermiddel waarmee je serieuze tijdswinst kunt boeken is een motorfiets. Zo ben ik jaren op en neer gereden naar mijn Duitse ex-vriendin vlakbij Wiesbaden. Een afstand van 435 km waar ik rustig rijdend met mijn Suzuki DR800S (1:24) vier uur en 35 minuten over deed. De snelste tijd die ik ooit heb neergezet is drie uur en 30 minuten, dus slechts ruim een uur sneller. Ik schrijf slechts want daarvoor moest ik op de Duitse Autobahn wel constant 250-300+ km/u rijden met een Suzuki Hayabusa. In Nederland was 140-150 km/u met hele af en toe een uitschieter naar 170-180 km/u wel het maximum. Hard rijden is ongelofelijk leuk maar heel langzaam rijden kan ook leuk zijn. Als ik langzaam rijd dan heb ik namelijk alle tijd om rustig na te denken over van alles en nog wat. Meestal schieten me dan de beste ideeën te binnen omdat ik door niemand wordt afgeleid. En verder kom ik veel uitgeruster in Deventer aan omdat ik totaal niet gestrest achter het stuur zit.

Vlak voor Deventer nam ik de afslag Twello/Wilp omdat ik dan sneller ben waar ik moet zijn, Jeroen woont namelijk aan de rand van Deventer. De rit over de dijk van Wilp naar Deventer is ongelofelijk mooi maar vooral ook leuk, zeker als het rustig is zoals op deze rustige zondagavond. Aangekomen bij de stoplichten reed ik rechtdoor een klinkerweg op met een aantal ongelofelijk irritante steile hoge verkeersdrempels. Ik noem dit soort verkeersdrempels altijd springschansen en was benieuwd hoe de Fiat Panda het er vanaf zou brengen. Tot mijn grote verbazing kon ik zonder gas terug te hoeven nemen over de verkeersdrempels heen vliegen. Het leek wel of ik in een mini-Jeep Compass zat zo mooi vloog de Fiat Panda over de ongelofelijk irritante steile hoge verkeersdrempels heen. Het mooie aan deze Fiat Panda vind ik dan ook vooral zijn ongelofelijke veelzijdigheid. Na het afleveren van de WP-schokbreker en een drankje was het weer tijd om op huis aan te gaan met 100 km/u. In eerste instantie wilde ik over de A1 tot aan Amsterdam rijden maar toen ik onderweg tot twee keer toe in een file belandde heb ik de afslag naar de A30 richting Ede genomen. Ik haat files! Vlak voor de A30 staat nog een stoplicht. Links naast mij stond een Skoda Octavia en ik had wel even zin in een stoplichtsprintje want na 100 meter moest de Skoda invoegen. Ik ging er vol gas vandoor en voor ik het wist zat ik al in de toerenbegrenzer, snel opschakelen naar de tweede versnelling, we gingen gelijk op en de Skoda-rijder baalde stevig. Slechts met moeite kon hij nog net voor me langs, waarna die loser op de rem trapte. Hij had zich overduidelijk in de acceleratie van de Fiat Panda vergist. Aan het einde van de A30 ben ik de A12 opgereden en rustig naar huis gekacheld. Heen en terug naar Deventer (294 km – 14 liter benzine verbruikt) kwam ik exact uit op 1:21 en dat viel mij toch wat tegen. Ik had toch minimaal iets van 1:24 verwacht want dat is ook wat Fiat opgeeft. Als ik 3 kilometer per liter verder had kunnen rijden op die 14 liter benzine dan is dat toch mooi 42 km en dat is best veel. Ik heb de rit naar Deventer overigens niet in de Eco-stand (o.a. lager koppel, minder snelle gasrespons) gereden maar gewoon in de normale stand met het volle koppel en vermogen.

“Ik vind dit een hele coole auto!”
De kinderen van mijn jongste zusje (ik heb 6 broers en zussen) blijven mij verbazen. Het begon al direct nadat we ingestapt waren. Alledrie riepen ze in koor: “Kan het dak open?” Omdat de schuifpanelen dicht zaten vraag ik me af hoe ze überhaupt hebben kunnen zien dat er een schuifdak op deze Fiat Panda zit. Maar ja ze rijden vaak met me mee in testauto’s dus dan zie je maar weer hoeveel ze daar blijkbaar van opsteken. Afijn oma zei: “Nee laat dat schuifdak maar dicht, want het waait hard en het is koud buiten.” En exact tegelijk riepen de drie kleintjes in koor: “Nee het dak moet open!” En dus heb ik het dak, op het woonerf rijdend, even open gezet want eenmaal op de rondweg waaide het zo hard dat ze zelf vroegen of het schuifdak weer dicht mocht. Niet veel later zei de kleinste van de drie, een meisje van 4 jaar, iets waar ik heel hard om moest lachen. “Ik vind dit een hele coole auto”, zei ze, en even later: “Ik wil later ook zo’n coole auto.” Dat is toch hilarisch! Vlakbij hun huis in Katwijk aan Zee liggen een aantal hoge en steile verkeersdrempels en irritante snelheidsbrekers. Van mijn ritje naar Deventer wist ik dat de Fiat Panda daar helemaal niets van heeft. De kinderen gierden het uit van het lachen want die vlogen omhoog van de achterbank, dus bij elke volgende verkeersdrempel gaf ik weer even heel kort wat extra gas. De zitruimte voor de kinderen is zowel op als boven de bank zwevend prima, maar ook volwassenen hebben genoeg zit- en beenruimte op de achterbank. De bagageruimte in de ogenschijnlijk niet al te grote kofferbak valt mee. Op één 50-liter koffer na past de complete hatchback Samsonite kofferset er volledig in.

Erg leuk en verfrissend aan de Fiat Panda vind ik het dashboard en de stoelbekleding die verkrijgbaar zijn in verschillende kleuren. Direct in het oog springend is de extreem kleine handrem, dat is weer eens wat anders dan zo’n lange hendel. Verder ben ik erg te spreken over het zicht rondom, en dat vooral dankzij de goede grote zijspiegels. Achter de achteruitkijkspiegel zit een sensor die onder bepaalde omstandigheden en voorwaarden en botsing kan voorkomen. Dit systeem draagt de mooie naam “low-speed collision mitigation”, en het zal mij niets verbazen als jullie net als ik nog nooit van het woord “mitigation” gehoord hebben. Dit woord betekent “verzachten” dus waar het op neerkomt is dat het systeem een ongeluk probeert te voorkomen dan wel te verzachten als het echt niet anders kan. De voorwaarden voor het in werking treden van het “low-speed collision mitigation” zijn: de overlap tussen het voertuig en het obstakel moet groter zijn dan 40 procent van de breedte van het voertuig, de impacthoek mag niet groter zijn dan 30 graden en de snelheid mag niet groter zijn dan 29 km/u (in de folder staat “tot 30 km/u”). Beter is het natuurlijk om goed op te letten zodat je tijdig kunt remmen. Aan de voorkant heeft de Fiat Panda schijven en aan de achterkant trommels. Deze remmen zijn ruim voldoende om de negeneneenhalf honderd kilo wegende Fiat Panda op tijd stil te zetten.

Terug naar de baas in Lijnden
Na een erg leuke testweek moest de Fiat Panda weer terug naar importeur in Lijnden. Neem alsjeblieft van mij aan dat het testen van een Fiat Panda TwinAir Turbo met 85 Pk veel leuker is dan het testen van een snelle sportauto. De wegligging van de Fiat Panda is volstrekt 100 procent voorspelbaar, de grote grondspeling zorgt ervoor dat je jezelf in een mini-4×4 waant, het 2-cilinder turbo-motorblok is uniek in de autowereld en de Fiat Panda rijdt het lekkerst als je, jawel met 160 km/u over de snelweg knalt. Op de A44 zijn er gelukkig heel veel stukken waar ze geen controles uit kunnen voeren, domweg omdat ze nergens kunnen staan. En alle plekken waar ze wel kunnen staan die ken ik uiteraard allemaal. Alhoewel ze hebben sinds kort iets nieuws verzonnen door met laserguns op het viaduct bij Oegstgeest te gaan staan. Tot op de dag van het wegbrengen had ik eigenlijk nog geen enkele keer voor langere tijd 150-160 km/u gereden. Hoog tijd dus om daar verandering in te brengen. Behalve dat je met de Fiat Panda – zeker voor een auto met maar 85 Pk – behoorlijk snel op 150 km/u zit, rijdt-ie werkelijk zalig bij snelheden van 150-160 km/u. Op de A5 haalde ik trouwens bijna 170 km/u in de vierde versnelling. Ik moest echter van het gas af omdat ik de afslag naar de A9 moest nemen.

Nog maar net op de A9 volgt al snel de afslag Badhoevedorp/Lijnden waar ik achter een oud type Volkswagen Golf Cabrio belandde. De bestuurder nam de afslag Badhoevedorp/Lijnden met hoge snelheid net als ik daar ook altijd doe. Ik bleef vlak achter hem rijden met de Fiat Panda en dat zinde hem duidelijk niet. Op de rotonde splitst de weg zich in tweeën en gelukkig kwam er net even geen auto aan. Ik bleef vlak achter de Volkswagen hangen en toen we samen de bocht indoken zag ik de Volkswagen vervaarlijk wegbreken (Duitse Wiebeligheid), en dat terwijl de Fiat Panda helemaal nergens last van had. Op de helft van de rotonde voegt er verkeer in vanaf de snelweg en daar konden we allebei net voor langs (wij hebben daar overigens voorrang) en meteen daarna moesten we de rotonde af over de snelweg heen op naar de volgende rotonde. Ik hing nog steeds vlak achter de VW-rijder die nog meer gas gaf, maar wat hij ook deed het lukte hem niet om mij los te rijden. Vervolgens vlogen we over de tweede rotonde heen en ook daar bleef ik nog steeds als een zwaan-kleef-aan achter hem hangen. Een veel snellere Volkswagen Golf cabrio die niet eens een Fiat Panda af kan schudden, tja Volkswagen… Ik moet zeggen dat ik alweer zeer verrast was over de uitstekende wegligging van de Fiat Panda. Het goede aan deze nieuwe Fiat Panda is dat je exact kunt voelen waar de grens ligt, de auto is dus zo voorspelbaar als het maar kan. Na het aftanken bleek het verbruik van de Fiat Panda op 1:15 uit te komen bij constant hoge snelheden.