Bbbbbbbb….
Wat moet ik in hemelsnaam van die “B” maken? Als deze auto nou de S-Max had geheten was het makkelijk geweest, namelijk de “Stijlloze-Max”. Maar Ford heeft helaas al een S-Max dus dat gaat ‘m niet worden. BS-Max was wat dat betreft de een nog betere keuze geweest: B-Stijlloze Max. Toen ik bij Ford naar binnen stapte schrok ik wel even, er lag niets klaar aan de balie en dat is normaal gesproken altijd het geval. Maar gelukkig was alles in orde, er kwam iemand naar beneden en 5 minuten later reed ik in de B-Max naar huis. Het mooie bij Ford is dat ze aan de Amstel zitten en het testen meteen na de slagboom al begint. En dus wist na amper 100 meter rijden al dat de vering/demping helemaal des Fords is. Op de President Kennedylaan kon ik iets meer gas geven en gokte ik dat er een 1.6-liter motorblok onder de motorkap voor de aandrijving zorgt. Thuis gekomen zag ik dat het een 1.0-Ecoboost motorblok met 120 Pk bleek te zijn. Daar stond ik toch wel van te kijken, want als ik met de cruise control gas gaf (door het plus-knopje in te drukken) ging-ie er behoorlijk rap vandoor. Het voelde voor mij duidelijk meer dan 120 Pk. Ik heb op het laatste stukje A44 nog heel even 150 km/u gereden, en dat ging echt heel erg makkelijk. Want wees nou eerlijk een 1-liter driecilinder die zo’n grote auto voort moet bewegen en dat zo goed doet is best verrassend.

Vlak na thuiskomst belde mijn zus op of ik haar, mijn moeder en de schoonzus van mijn broer op kon halen in Alphen a/d Rijn. Ze moesten vrijdagochtend naar de begrafenis van de schoonvader van mijn broer geweest, en onderweg naar Wageningen hadden ze autopech gekregen op de N11 ter hoogte van Alphen a/d Rijn. De dynamo bleek stuk maar gelukkig gebeurde het net in de buurt van een industrieterrein waar allemaal autobedrijven zitten. Ze vielen stil op de parkeerplaats tegenover een autoverhuurbedrijf, en waren zodoende slechts 10 minuten te laat in Wageningen. Omdat de auto ‘s middags nog niet klaar was belde mijn zus of ik hen op kon halen. Gelukkig was het vrijdag en dus niet druk op de weg, de Churchilllaan in Leiden wil op dat tijdstip nog wel eens muurvast staan. En aangezien dat de enige goede verbindingsweg naar de A4 is, heb je als automobilist weinig keus dan om in de file te gaan staan. Bij de A4 aangekomen besloot ik iets langer rechtdoor te rijden, zodat ik op het laatste moment het korte stukje invoegstrook van de oprit naar de A4 kon nemen. Het stoplicht was net op groen gesprongen, en met een stevige dot gas kon ik buitenom drie auto inhalen en nog net voor het verdrijvingsvlak invoegen. En alweer liet de Ford B-max mij verbaasd staan van de acceleratie van dit 1.0-liter Ecoboost motorblok met turbo die tot wel 248.000 toeren mag draaien. Ik had behoorlijk wat vaart toen ik de opritbocht instuurde, maar de wegligging van deze Ford B-max is dankzij de uitstekende vering/demping, Bridgestone Potenza banden en het TVC (Torque Vectoring Control=electronisch sperdif) werkelijk uitstekend.

B van Builen?
Het is maar goed dat ik tijdens een testweek altijd met meerdere mensen in een auto rijd, dat is het voordeel van een grote familie (ik heb 6 broers en zussen) want daardoor word ik altijd wel eens gevraagd om te rijden. Vaak omdat één van de partners met de auto weg is, maar uiteraard ook omdat ik wel eens een mooie dure auto heb. In dit geval vond ik iets waar ik nooit tegenaan was gelopen als ik de hele week alleen in de Ford B-Max gereden had. Door het ontbreken van de B-stijl ben je als achterpassagier geneigd je hoofd meer naar voren te steken dan normaal tijdens het instappen. Op het moment dat mijn zus instapte deed ik het voorportier dicht, en die raakte haar tegen de zijkant van haar hoofd (het viel gelukkig mee ze had alleen een kleine buil). Nou zijn die voorportieren sowieso al steviger – en dus zwaarder – uitgevoerd dan normaal vanwege het ontbreken van die B-stijl, dus tijdens het instappen raad ik aan het/de voorportier(en) pas dicht te doen als de achterpassagier(s) is/zijn ingestapt. Na het instappen ben ik rustig naar Leiden gereden, het verdriet van de begrafenis was nog duidelijk aanwezig. Logisch want ondanks zijn hoge leeftijd van 89 kwam zijn dood totaal onverwacht. Deze veel te lange winter met zijn veel te lange griepepidemie heeft bij heel wat ouderen longontsteking veroorzaakt, en dat is op die leeftijd vaak funest.

Ondanks het gewicht van vier volwassenen aan boord merkte ik weinig tot geen verschil met een lege Ford B-Max. Hier komt dan ook één van de grote voordelen van een 3-cilinder om de hoek kijken, namelijk een vrijwel perfect vermogen/koppel-verloop. Daardoor merkte ik tijdens het optrekken bij stoplichten en laag in toeren rijden niets van de nadelen van een 4-cilinder. De 1.0-liter Ecoboost motor van de Ford B-Max die ik mee had gekregen had een vermogen van 120 Pk, maar het schijnt dat de 100 Pk-versie ook ruim voldoende is. Omdat ik benieuwd was wat een tuning oplevert heb ik nog even op de site van Ventura-tuning gekeken. Het vermogen van de 1.0 Ecoboost motor stijgt van 120 Pk -> 142 Pk en het koppel van 170 Nm -> 205 Nm. Maar belangrijker dan de toename van het vermogen + koppel is denk ik de daling van het verbruik. Dat verbruik viel mij namelijk nogal tegen want bij stevig doorrijden kwam ik met gemak uit op 1:12, maar gek genoeg kwam het verbruik bij zuinig rijden niet boven de 1:17 uit. Ik heb geen zuinigheidsrit gedaan maar ik herinner mij nog van de Ford Focus 1.0 Ecoboost dat ik daarmee ook bij lange na niet het opgegeven verbruik haalde. Op dat gebied heeft Ford dus nog het nodige huiswerk te doen, want het moet volgens mij geen enkel probleem zijn om het laagste opgegeven verbruik te halen.

B-day
De “B” van laten we het houden op baldadig, want in wezen is dat toch wat een autojournalist doet als hij aan het testen is. Negen van de tien keer houd ik me aan de verkeersregels, maar soms moet ik die wel overtreden om te kijken hoe een auto zich gedraagt onder extreme omstandigheden. Alhoewel de omstandigheden niet altijd extreem zijn, want even 180 km/u rijden om te kijken hoeveel herrie doordringt tot het interieur is niets extreems aan. Het enige extreme hieraan is hoogstens de boete die ik zou kunnen krijgen als ik geflitst word, maar dat word ik niet want ik heb mijn eigen speciale flitsloze testtraject op de A44. Maar om heel eerlijk te zijn vind ik hard rijden behalve erg leuk tegelijkertijd nogal stompzinnig, want het veroorzaakt een draaikolk in de benzinetank. En dus ben ik zaterdagochtend op weg naar het zwembad even lekker ‘sloom’ uit mijn dak gegaan. Met sloom bedoel ik dat ik 50 km/u rijd, rechtdoor én in de bochten. Ik zeg altijd maar zo: “Hard rijden kan iedereen, maar een goede rijtechniek is een heel ander verhaal.” Eén van de testonderdelen waarbij ik tot in mijn vingertoppen gebruik maak van pure rijtechniek is de zuinigheidsrit. Als ik een zuinigheidsrit maak met een eco-auto ziet dat er af en toe behoorlijk baldadig uit. Zuinig rijden is niets anders dan zo min mogelijk gas geven en zo min mogelijk remmen. Dat betekent een vrijwel constante snelheid rijden, zowel rechtdoor als in de bochten en dat kan er behoorlijk heftig uitzien.

Maar door net even een tandje minder op te zetten rijd ik eigenlijk efficiënter, niet op of over de grens maar net daaronder. Net onder de grens voel ik beter wat een auto doet, de vering/demping werkt net wat subtieler en dus krijg ik een beter beeld van een auto. Veren die op hun stootrubbers klappen zijn misschien leuk maar het is een onbruikbaar testresultaat. Veren die ik voel inveren en daarna weer door de uitgaande demping perfect gedempt voel uitveren, daar kan ik iets mee als testresultaat. Ook nu weer las ik ergens iets over harde vering, nou neem van mij aan dat er in deze klasse geen enkele auto aan de vering/demping van deze Ford B-Max kan tippen. Ford staat met haar complete gamma nog steeds op eenzame hoogte als het om uitstekende vering/demping gaat. Na het zwemmen ben ik uiteraard even over ‘t Heen naar huis gereden. De opritbocht was zelfs plankgas in de tweede versnelling een eitje voor deze Ford B-Max. Maar ja met zulke goede vering/demping, Bridgestone Potenza banden en het TVC (=elektronisch sperdif) kan het niet fout gaan. Ik had bij elke bocht het gevoel dat het nog veel harder kon. Met een andere Ford – een Focus – ben ik daarom een keer zo zwaar over de grens heen gegaan, dat het resulteerde in een auto die maar door bleef glijden. Om dit te bereiken moest ik wel heel erg veel moeite doen, dus dat geeft wel aan hoe ongelofelijk ver ik moest gaan om dwars door alle veiligheidssytemen heen te breken. Die grens ligt voor de gewone automobilist – Jan en Truus dus – dus gelukkig onbereikbaar ver weg.

Taart!

Vrijdagmiddag laat werd ik gebeld door Volvo Cars Nederland dat er een Volvo V40 Cross Country voor mij klaar stond. Oeps daar was duidelijk iets mis gegaan in de communicatie, en het zou me niets verbazen als ik de bevestigingsmail van mijn aanvraag per ongeluk weg gegooid heb. Na mijn motorongeluk was ik er af en toe namelijk even niet helemaal bij vanwege de pijn over mijn hele lichaam. Als er iets fout gaat zoals in dit geval dan heb ik altijd de vaste gewoonte om te trakteren. Dat doe ik al vanaf het allereerste moment dat ik auto’s test, net als het aftanken en wassen van een testauto. En dus ben ik zaterdagmiddag in de Ford B-Max gesprongen, en naar Beesd gereden om taart te bestellen bij de plaatselijke bakker voor de PR-dames van Volvo Cars Nederland. Het was fantastisch mooi weer en dus absoluut geen straf om even op en neer naar Beesd te rijden. In eerste instantie had ik er de pest in dat ik de N44 langs Wassenaar had genomen, want ik stond al snel in een file vanwege een ongeluk. Maar achteraf bleek dat een hele goede keus te zijn geweest, want de N11 was namelijk in de richting Bodegraven afgesloten vanwege wegwerkzaamheden. Gelukkig loste de file uiteindelijk redelijk snel op, en al snel reed ik op de A12 richting Utrecht. De maximum snelheden op en rondom het Prins Clausplein zijn ronduit lachwekkend. Soms word ik zo moe van dit soort onzinnige verkeersregels, maar ach cruise control aan en lekker achterover leunend naar mijn eigen MP3-muziek luisteren ontstresst enorm. Ik moet eerlijk bekennen dat ik af en toe stevig gas gegeven heb. Maar ja het 3-cilinder motorgeluid klinkt dan ook heerlijk tussen de 3.500-6.000 toeren.

Waar waar ik nog het meest verbaasd over ben zijn de tussensprintjes met even snel terugschakelen en inhalen. De versnellingsbak schakelt overigens heerlijk soepel en nauwkeurig, typisch Ford dus net als de mooi aangrijpende en goed doseerbare koppeling. De versnellingsbakverhoudingen zijn mooi gekozen (ze passen perfect bij het 3-cilinder karakter), zo kun je deze Ford B-Max in de tweede versnelling doortrekken tot zo’n 80 km/u. Ik miste een zesde versnelling dan ook totaal niet, en dat overkomt me niet zo vaak in een auto die het wel aan kan. Na een rit met sterk afwisselende snelheden nam ik de afslag naar de A2 richting het zuiden. De afslag bij Beesd is een mooie afslag, met daarna een fraaie overzichtelijke rotonde en richting het dorp een hele mooie soort van halve S-bocht. Een serie bochten die het uiterste van een auto vergen, tenminste als je stevig gas geeft. Ondanks het heftige heen en weer smijten valt het overhellen van de carrosserie ontzettend mee. Dat heeft uiteraard alles te maken met de uitmuntende vering/demping, want die zorgt behalve voor het tegengaan van overhellen er vooral voor dat de banden wegcontact houden. En wegcontact betekent zoveel als grip, en die grip kun je wel overlaten aan de uitstekend presterende Bridgestone Potenza’s. De uitstekende wegligging van deze Ford B-Max is dus perfect in overeenstemming met mijn testresultaten. Voor de bestuurders die dit nog niet sportief genoeg is, heeft Ford als accessoire een Eibach verlagingsset waarmee de auto ca. 25 mm wordt verlaagd.

Fotogeniek
De zomertijd is voor mij ieder jaar weer iets om naar uit te zien, langer licht betekent dat ik al vrij snel ook weer ‘s avonds foto’s kan maken. Het is nogal onhandig als ik alleen aangewezen ben op de weekenden en een eventuele doordeweekse dag. Op die doordeweekse dag moet mijn zwager dan ook maar net vrij zijn, met hem doe ik namelijk vrijwel alle fotoshoots. Omdat ik graag zelf de foto’s maak (goede scherpe actiefoto’s maken is veel lastiger dan jullie denken), moet ik dus iemand hebben die net zoveel durft als ik qua rijden. Het zou toch wel raar zijn als ik iets schrijf in de trant van scheuren/knallen/raggen en op de foto’s rijdt iemand door de bochten als een fossiel, dat lijkt mij nou niet bepaald geloofwaardig. Dat de andere online automagazine fossielenfoto’s bij hun testverslagen zetten moeten zij weten, ik zou me helemaal kapot schamen voor dergelijke flutfoto’s. Uiteraard vraag ik altijd aan mijn zwager wat hij van een testauto vindt, en hij was net als ik lovend over de vering/demping, de wegligging en de rijeigenschappen van de Ford B-Max. Alleen merkte hij net als ik op dat het linkerportier meer dan eens op het display aangaf dat het niet goed gesloten was. Ik heb werkelijk geen idee of dat iets te maken heeft met het hogere gewicht van de portieren van deze B-stijlloze auto, maar het was opvallend dat het zich vaak voor deed.

De volgende dag ben ik nog even lekker wezen zwemmen in Katwijk aan Zee. Een goede gelegenheid om op de terugweg nog even ‘t Heen en het Space BusinessPark te bezoeken. Zondagmiddag is het uitgestorven op beide industrieterreinen, want dan zitten de meeste Katwijkers in één van de 25(!) kerken. Ik had het rijk dus helemaal voor mij alleen en ondanks dat de Ford B-Max geen scheurijzer is, had ik het prima naar mijn zin met deze MPV. Maandag moest ik werken en kon ik kijken hoe de Ford B-Max zich zou houden in mijn favoriete testbochten en uiteraard op mijn favoriete testrotondes. Ondanks de grootte en de lengte van de Ford B-Max kostte het me geen enkele moeite om ‘m door de bochten en over de rotondes heen te smijten alsof ik in een Ford Focus zat. Grappig is in dit geval dat andere automobilisten totaal niet verwachten dat je met deze grote auto dit soort dingen kan doen. Even snel voor mij de rotonde op schieten kun je dan ook maar beter uit je hoofd laten, ha, ha. En ben je toch zo eigenwijs dat je de gok neemt dan kan ik niet anders dan heel hard remmen, wat me deze week dus ook weer een paar keer overkwam. Aan de ene kant denk ik dan “klojo” en aan de andere kant is het voor de auto alleen maar een goede test. Bij deze kan ik dus vermelden dat de remmen uitstekend zijn en dat ze de Ford B-Max op tijd – gelukkig maar voor die klojo’s – weten stil te zetten.

“Verwacht altijd het onverwachte!!!”
Leo Krippendorf (inderdaad de Leo van RTL Autowereld) roept deze kreet altijd weer tijdens rijvaardigheidstrainingen. En wie laatst die komeet in Rusland over de snelweg heeft zien vliegen, en daarna met ongelofelijke knal hoorde neerkomen weet dat Leo ook dit hiermee bedoelt. Ik moest donderdagavond naar Woerden voor een gesprek met iemand die de advertentiewerving voor Autotesten.nl gaat doen. Het was verschrikkelijk takkenweer, een prima gelegenheid om te kijken hoe de wegligging van de Ford B-Max is op nat asfalt. Zoals ik al verwacht had is de wegligging ook op nat asfalt uitstekend, het kan nog beter maar dan moet je Yokohama S.drive banden laten monteren. Ik heb dit type banden één keer op een auto gehad en was werkelijk totaal verbijsterd over de waanzinnig goede grip van deze banden op nat asfalt. Zoals altijd was het weer eens een drama om op de N11 zien te geraken. Om op tijd in Woerden te zijn ben ik binnendoor buiten Bodegraven om via de zuidroute langs de Oude Rijn naar Woerden gereden. Deze weg had ik duidelijk al veel te lang niet meer gereden. Om Bodegraven heen heb ik nog even die hele mooie lange flauwe bocht gereden, ik kwam met 90-100 km/u glijdend de bocht uit geaccelereerd. De tegemoetkomende automobilist zag ik met de angst in zijn ogen naar mij kijken, maar ja die man wist niet hoe goed de wegligging van een Ford B-Max is. Nu dus wel!

Op het laatste stuk langs de Oude Rijn gebeurde er weer typisch iets wat alleen maar kan gebeuren als je op de automatische piloot rijdt. Ruim na de woonwijk langs het water ligt een verkeersdrempel, die lag er altijd al alleen hebben ze ‘m ergens in de afgelopen maanden stevig opgehoogd. Helaas was dat door de kleur stenen in het zwakke avondlicht niet goed te zien. Ik reed er dus met een – voor die nieuwe verkeersdrempel althans! – te hoge snelheid overheen (op de oude verkeersdrempel was deze snelheid namelijk geen enkel probleem). De Ford B-Max kwam bijna helemaal los en veerde vervolgens zo diep in dat het onderstel even helemaal de weg kwijt was, en zwaar begon weg te breken terwijl het stuur zowat uit mijn handen werd geslagen. Het is maar goed dat ik vele rijvaardigheidstrainingen heb gevolgd bij Leo Krippendorf want anders was dit geheid fout afgelopen (ik zag mezelf bij wijze van spreken al ondersteboven in de sloot rechts naast de weg liggen). Een wijze les dus weer om helemaal nooit maar dan ook nooit op de automatische piloot te rijden, maar nog belangrijker altijd beide handen aan het stuur te houden! Ik weet zeker dat ik niet de enige ben die dit overkomen is, ik ben lid van de MAG (Motorrijders Actie Groep) en in hun maandblad heb ik wel eens verhalen gelezen over verkeersobstakels waar doden bij zijn gevallen. Voor een motorrijder zijn sommige verkeersobstakels zoals bijvoorbeeld die halfronde bollen levensgevaarlijk, want als het regent zie je die nauwelijks als het donker is.

Alle andere dingen
Een hulpmiddel dat ik nog niet eerder tegen gekomen ben is een bijzondere veiligheidsvoorziening genaamd “Emergency Assistance”. Zodra de airbags worden geactiveerd wordt direct het landelijk noodnummer gebeld. Dit werkt zonder tussenkomst van Ford en is daarom gratis! Nou zou je kunnen denken wat een onzin, want als ik een eenzijdig ongeval krijg en bewusteloos ben heeft dat totaal geen zin. Fout want niet jij als bestuurder krijgt iemand aan de lijn, maar een computerstem vertelt de alarmcentrale in de taal van het land waar het ongeval heeft plaats gevonden waar de auto zich bevindt. Maar dan blijkt maar weer eens wat voor prehistorisch achtergebleven fossielenland wij zijn, want ons 112 schijnt geen computer-gegenereerde boodschappen te accepteren. Het wordt echter gebracht onder het mom van: “Helaas voor ons is het KLPD er minder gecharmeerd van en daarom is deze veiligheidsvoorziening in ons land buiten werking gesteld.” Wie zich nog de dramatische introductie van het C2000-systeem herinnert weet wat voor ongelofelijke corrupte puinhoop het bij onze politie/justitie is. Gewoon geen onzijdig ongeval krijgen dus op een afgelegen en/of bosrijke plek zoals die automobilist op de A1 – Google maar eens op: “bestuurder ongeval A1 pas na 3 dagen gevonden” – die omkwam door een reeks van misverstanden. En nee ik ga niet beginnen over de vele knopjes op het dashboard, ik vind het niet onoverzichtelijk maar ik schijn een uitzondering te zijn. De Sony audio is een goede keuze, het is mooier en beter dan de standaard audio. USB, bluetooth, handsfree bellen en 8 speakers plus een 4-inch TFT-kleuren display. Niets te klagen dus al met al. Wat betreft de zitruimte heb ik geen klachten, en de bestuurdersstoel en de zitpositie zijn ook uitstekend. De ruimte in de kofferbak lijkt wat tegen te vallen, maar dat komt vooral vanwege het feit dat deze Ford B-Max groter lijkt dan-ie in werkelijkheid is. Uiteindelijk bleek de standaard hatchback Samsonite kofferset er volledig in te passen plus een extra beautycase (die heb ik niet vandaar 2×13 liter in de optelling).