Kleine witte tornado
In mijn hoofd had ik een totaal andere voorstelling van de Skoda Citigo, maar toen ik ‘m in de ondergrondse parkeergarage zag staan in het spierwit vond ik ‘m meteen leuk. Kleine auto, 5-deurs, 3-cilinder 1.0-liter motorblok, een vermogen van 60 Pk, dat wordt gegarandeerd een weekje dikke pret. Na het wegrijden was ik direct verrast door het fijne strakke onderstel, de vering/demping is voelbaar veel beter dan gemiddeld in deze klasse. Eigenlijk is het gebrek aan Pk’s daardoor nog leuker, want de goede vering/demping maakt het mogelijk de snelheid er stevig in te houden. Toen ik de A28 op wilde rijden had ik bijna een aanrijding (vrouw/grote haast/Fiat 500) op de invoegstrook. Veel tegemoetkomende auto’s rijden daar namelijk doodleuk over het eerste deel van ‘mijn’ invoegstrook naar de invoegstrook voor de A28 noordelijke richting. Ik heb dat hier al zo vaak meegemaakt dat ik in staat ben om gewoon een keer door te rijden, en het dan maar op een aanrijding aan te laten komen. Op de A28 heb ik de cruise control op 100 km/u vastgezet, en ben via de A12 en de A2 naar Breukelen (en uiteindelijk Loenen a/d Vecht) gereden. Ik zou die ochtend op bezoek gaan bij een van Autotesten.nl waar ik wel eens mee mail. Hij geeft hardlooptraining maar helaas ging dat niet door, want mijn lichaam is nog steeds veel te beurs vanwege mijn motorongeluk. Toen ik door Breukelen heen reed wist ik meteen mijn fotolocatie voor de volgende fotoshoot. Het is duidelijk alweer veel te lang geleden dat ik hier geweest ben!

Naar huis toe ben ik binnendoor gereden via Kockengen, Kamerik en Woerden, een fantastisch mooi testtraject met mooie bochten. De brug over het Amsterdam-Rijnkanaal (een idee van NSB-leider Anton Mussert, voor de oorlog hoofdingenieur van de Utrechtse waterstaat) kon ik nog even heerlijk hard door de haakse rechterbocht heen knallen, en ook de rotonde was nog leuk. Daarna was het gedaan met de pret, want ik reed achterop een oranje VW Golf die nog net niet stond te kamperen. En of het nog niet erg genoeg was kwam ik na het afslaan van de oranje VW Golf achter een 60 km/u-file (de maximum snelheid ter plekke is 80 km/u) te rijden op de N401. Ik heb niets tegen automobilisten die zich aan de snelheid houden, want dat doe ik zelf 9 van de 10 keer ook. Maar automobilisten die overal te langzaam rijden, of onzeker tot bijna angstig achter het stuur zitten die zijn een gevaar op de weg. Gelukkig viel het dit keer mee, maar soms zie ik andere automobilisten levensgevaarlijke capriolen uithalen om dit soort kampeerders of angsthazen in te halen.

Minder is meer
Natuurlijk had ik even het gevoel dat de Skoda Citigo niet van zijn plek wilde, niet zo verwonderlijk als je even daarvoor nog in een 1-liter driecilinder met 125 Pk reed. Ruim het dubbele aantal Pk’s van deze Skoda Citigo! Maar vermogen zegt mij niet zoveel want wat heb je aan veel Pk’s als de wegligging van een auto “K” is. En over Pk’s die mij niet zoveel zeggen gesproken, een dag eerder vertelde ik iemand nog het verhaal dat ik de sleutels van een Ferrari Marinello had geweigerd (zie: Renault Wind). Maar goed, nadat alle kampeerders en angsthazen afgeslagen waren had ik eindelijk de weg vrij. En nog wel de leukste weg op de route, want de slingerweg langs Kamerik is een uitermate spannende weg. Spannend omdat het een smalle slingerweg is die geen fouten toelaat. Ondanks het feit dat deze Skoda Citigo een kleine goedkope auto is valt de wegligging mee heel erg mee. Thuis gekomen las ik op de Skoda website dat deze Skoda Citigo een verlaagd onderstel heeft, en dat kon ik goed voelen in de flauwe bochten. De carrosserie helt amper over en samen met de voor deze auto uitstekende vering/demping zorgt dat voor een goede wegligging. Ik had bij elke bocht het gevoel dat het nog harder had gekund. Eenmaal in Woerden was het weer kruipen geblazen, en ook op de weg langs de Oude Rijn ging het langzaam. De snelheid is daar verlaagd van 80 km/u naar 60 km/u, zoals op veel provinciale wegen het geval is. Dat is prima voor mijn Renault Twizy maar te langzaam voor deze Skoda Citogo. Toch heb ik me netjes aan de snelheid gehouden, want ik had totaal geen zin in een bon.

Na kilometers lang 60 km/u rijden kwam ik dan eindelijk aan bij de rotondes en lange flauwe bochten om Bodegraven heen. Na de haakse bocht naar rechts mocht ik eindelijk weer gas geven, want op die weg geldt weer een maximum snelheid van 80 km/u. De Skoda Citigo reed als een kart door de haakse bocht, de wegligging bleek nog weer beter dan ik al dacht. Daarna heb ik het gas erop gezet en ben met 100 km/u door de flauwe bocht heen gereden. Ook dat voelde goed en vooral erg zeker aan, terwijl er toch maar smalle banden om de 14-inch velgen van Skoda Citigo liggen. De rotonde na de flauwe bocht ben ik zo goed als rechtdoor overheen gevlogen, en ondanks de rotonderand raakte de Skoda Citigo niet uit balans. Vervolgens belandde ik achter een langzaam rijdend busje en was het uit met de pret. Een flauwe bocht en een rotonde later reed ik de N11 op, zette de cruise control aan pruttelde richting Leiden. Pas bij de oprit naar de A4 werd het weer leuk, want ik kwam bijna vooraan te staan bij het stoplicht. Voor mij stond namelijk een Subarrel Outback die véél meer Pk’s heeft dan de Skoda Citigo. De oprit naar de A4 is een hele mooie lange strakke bocht, eentje waar je het gas er mooi op kan zetten door de bocht heen. Ik bleef met het allergrootste gemak achter de Subarrel plakken, dus met de wegligging van de Skoda Citigo zit het wel goed.

Hoe goed?
Dat ik nu al weet dat de Skoda Citigo een goede wegligging heeft betekent natuurlijk niet dat ik daarna als een kampeerder over het rotondecircus heen gereden ben. Ik kom zeer zelden vanaf deze kant op het rotondecircus afgereden, dus die kans liet ik me niet ontglippen. Voor mij reed een busje, achter mij een bumperklever en daarom liet ik de afstand expres wat oplopen. Als het busje dan de buitenrand van de rotonde zou kiezen kon vlak daarvoor vaart maken en er links langs schieten. Het ging precies zoals ik gehoopt had, ik schoot er links langs zette het gas er vol op in de tweede versnelling en vloog over de rotonderand heen. Normaal gesproken zijn de meeste auto’s in deze prijsklasse even de weg kwijt na de ‘landing’, maar dat had de Skoda Citogo totaal geen last van. Over de snelweg heen verwachtte ik dat de Skoda Citigo het wel lastig zou gaan krijgen. De rotonde daar is niet het probleem, maar het feit dat ik op de rotonde vol naar links moet sturen en daarna meteen weer vol naar rechts de rotonde af geven een behoorlijke druk op het onderstel. Tot mijn verrassing viel het onderstuur erg mee en gleed de Skoda Citigo amper weg. Ik moet er wel bij vermelden dat het ESP op dat moment aan stond, maar dan nog. Even verderop ligt weer een rotonde, en ook hier krijgt de Skoda Citogo het weer flink voor zijn kiezen. Ook hier was het weer vol naar rechts-links-rechts sturen, en omdat ik de snelheid iets had opgevoerd voelde ik het onderstel nu wel gaan glijden. Maar door de goede vering/demping in combinatie met het verlaagde onderstel, bleef het uiteindelijk beperkt tot een niveau wat zelfs de slechtste automobilist van Nederland nog aan kan. Nog maar een uurtje onderweg was ik er eigenlijk al uit wat betreft de wegligging.

Wie echter geen behoefte heeft aan een al te goede wegligging, of beter gezegd een sportieve vering/demping hoeft zich geen zorgen te maken. Het mooie van Skoda is dat ze ook Citigo’s zonder verlaagd onderstel in hun aanbod hebben. Dat vond ik namelijk een nadeel aan bijvoorbeeld de Kia Picanto, die is zeer comfortabel afgeveerd, te comfortabel voor mij. De volgende dag op weg naar werk heb ik me ook weer heerlijk uitgeleefd, de Skoda Citigo nodigt daar namelijk toe uit. Niet dat rustig rijden niet leuk is, maar zodra ik een bocht of rotonde zag ging het gas erop. Van alle kleine auto’s vind ik deze qua wegligging met kop en schouders boven de rest uitsteken. En wie nou denkt dat alle Skoda’s hetzelfde zijn als alle vergelijkbare Volkskwagen-zusjes heeft het mis. Zo testte ik een aantal jaren geleden de Skoda Super Combi, en die kwam in tegenstelling tot vergelijkbare Volkswagens qum laude uit de test. Later hoorde ik uit eerste hand dat zelfs de Volvo-technici van de Volvo-fabriek in Zweden zéér lovend waren over deze auto, ook zij hadden net als ik geen kritiek op deze auto. Ik moest dan ook hard lachen toen ik boze brieven van Duitse lezers (lees: verstokte Volkswagen-rijders) in het ADAC-blad las dat Skoda (te?) veel waar voor zijn geld biedt.

‘Sparsamfahrt’
Drie cilinders, 60 Pk, 1.0 liter cilinderinhoud, dat moet zekersteweten een verbruik van ruim boven de 1:20 opleveren. Na een bezoek aan de fysiotherapeut heb ik extra vroeg gegeten zodat ik niet te laat aan de zuinigheidsrit hoefde te beginnen. Tot en met de zuinigheidsrit had ik behoorlijk stevig door gereden en ik was benieuwd naar het verbruik na het aftanken in Katwijk. Het bleek dat de Skoda Citigo 1 liter op 17,4 km had verbruikt, niet verkeerd voor een benzine-auto. De rit begon meteen goed, want ondanks het drukke verkeer lukte het me om zonder te remmen de rotonde te nemen. Gelukkig heeft deze Skoda Citigo cruise control en die heb ik dan ook meteen aangezet. Met 80 km/u ben ik richting Vogelenzang gereden, en eindelijk had ik een keer geen last van bumperklevers. De scherpe bocht aan het einde van de N206 ging lekker, lichtjes glijdend knalde ik de bocht door. In Vogelenzang geldt een maximum snelheid van 30 km/u, een snelheid waar je met deze Skoda Citigo wél op de cruise control kunt rijden. Bij heel veel auto’s kan dat namelijk niet, deze Skoda Citigo haalt minimaal 22 km/u. De beide stoplichten staan rond dit tijdstip altijd aan, maar gelukkig stonden ze allebei op groen. In de verte zag ik dat het erg druk was op en rond de rotonde, maar net op het moment dat ik over de rotonde heen ‘gleed’ was het even rustig. De bomenweg had ik zowaar niemand direct voor mij rijden, gelukkig maar want dan kan ik de cruise control op 60 km/u laten staan. Dat is wel zo leuk in de twee mooie bochten, waar bijna iedere automobilist onnodig remt. Het linksaf slaan richting Zandvoort lukte nog zonder te remmen, maar de T-splitsing was zo druk dat ik wel moest remmen. Jammer maar helaas, en niet veel later moest ik weer remmen voor het stoplicht dat op rood sprong. Twee keer remmen was een feit, maar dat daar had ik ook wel op gerekend.

De rotondes op weg naar het Circuitpark Zandvoort gingen lekker, ik hoefde niet één keer te remmen. Wel viel me op dat het nieuwe asfalt van de weg naar het Circuitpark er weer afgeschraapt was. Geen idee waarom maar nadat deze weg maanden afgesloten is geweest nu dit weer. De weg langs het strand en door de duinen heen ging lekker, het voetgangersstoplicht zat ook mee en zo kon ik weer aan de terugweg beginnen. Het viel me op dat ik weinig damherten zag dit keer. Tijdens de zuinigheidsrit met de Toyota Auris 1.8 Hybrid heb ik er vele tientallen gezien. Over de boulevard rijdend zag ik in de verte een langzaam rijdende file voor de rotonde. Ik liet meteen het gas los om niet op drie keer remmen uit te hoeven komen. Geen idee waarom de auto voorop zo ongelofelijk langzaam reed, maar dat ging werkelijk helemaal nergens over. Daarna zat gelukkig alles mee maar ik moest nog wel even glimlachen om de bestuurder van een Kia Picanto die me elke keer zat te pushen. Steeds als ik door een scherpe bocht heen reed of over een rotonde heen vloog viel hij tientallen meters terug. “Leer liever eens sturen in plaats van steeds zo te zitten pushen!”, dacht ik bij mezelf. De rest van de rit verliep probleemloos maar bij de afrit naar de benzinepomp in ‘t Heen kneep ik ‘m wel even. Maar het afremmen op de motor lukte prima en zo reed ik met slechts twee keer remmen achter mijn oren het onbemande benzinestation binnen. Het verbruik kwam uit op 1:24,3 (dat is ook exact wat Skoda opgeeft!) wat een uitstekende waarde is.

Dit is goed maar dat kan beter!
Stap in een Kia of Hyundai van een vergelijkbare prijs en het eerste dat je direct opvalt is het luxe interieur. Wat dat betreft zijn de auto’s van het VAG-concern te sober uitgerust. Een USB-ingang moet anno 2013 wat mij betreft in elke auto zitten, een beetje kleur in het interieur is toch niet teveel gevraagd, een nette afwerking lijkt me logisch ook al is het de niet zichtbare kofferbak, en een goede kwaliteit audio kost volgens mij ook de hoofdprijs niet. Het is niet voor niets dat de directeur van de Volkswagen AG (=VAG) heeft gezegd dat de grootste concurrentie voor Volkswagen uit het oosten komt. Toch moest ik wel lachen om een paar negatieve opmerkingen van andere autojournalisten. Zo las ik nogal wat klachten over de afwezigheid van een knopje voor de elektrische raambediening in het linkerportier voor het raam in het rechterportier. Lastig als je even de weg moet vragen, ahum denk ik dan waarom zou je de weg willen vragen met een NavSat aan boord? Uiteraard heb ik het even uitgetest en ik merkte dat als je toch al richting het rechterraam buigt je met het grootste gemak bij dat knopje kunt. Misschien als je armen hebt die half zo lang zijn dat het dan lastig wordt, maar normaal gesproken is dat niet het geval en dus vind ik deze opmerking gezeik om niks. Hetzelfde vind ik wat betreft de opmerking over de ramen aan de achterkant die alleen op een kiertje gezet kunnen worden, ook gezeik om helemaal niks vind ik want veel kleine auto’s hebben dergelijke ramen.

Erg goed vind ik de ruimte aan de binnenkant en de grootte van de kofferbak, beiden verrasten mij gezien de geringe grootte van deze auto. In de meesten van dit soort kleine auto’s past de helft minder koffers in de achterbak! Behalve de achterbak is dus ook de zitruimte achterin en voorin ronduit ruim. Met vier volwassenen in de auto is het dan ook absoluut geen proppen geblazen. Een ander pluspunt naast de ruimte vind ik de goed zittende stoelen, ik heb geen enkele keer pijn in mijn kont gehad en dat is wel eens anders. Erg fijn en handig vind ik de demonteerbare NavSat bovenop het dashboard (tegenwoordig breken ze je auto ook al open om een ingebouwde NavSat te stelen), en verder vind ik de eenvoudige bediening van het touchscreen display erg fijn. Een grappige feature vind ik de weergave van een open portier op het display, dat vind ik er grappig uitzien. Maar als ik heel eerlijk ben neem ik wat soberder uitrusting ten opzichte van de Aziaten voor lief, persoonlijk vind ik de uitstekende wegligging en dito rijeigenschappen namelijk belangrijker dan het interieur. Alhoewel, stoelverwarming vind ik wel erg belangrijk en gelukkig had deze Skoda Citigo dat zowaar! Wat de Skoda Citigo niet heeft en ook niet mag hebben (typegoedkeuring!) is een trekhaak. Toch zijn er blijkbaar wel mogelijkheden voor een fietsdrager, google maar op: “Skoda Citigo trekhaak”.

De aandrijving & Co
De laatste jaren zijn er behoorlijk wat driecilinder 1-liter motoren op de markt gekomen, zowel atmosferisch als met een turbo. Er zitten nogal wat verschillen tussen, het ene blok klinkt meer dan een driecilinder dan het andere, het ene motorblok is stiller dan het andere, het ene motorblok draait soepeler dan het andere. Het motorblok van deze Skoda Citigo klinkt alleen hoog in toeren als een echte driecilinder. Ondanks de slechts 60 Pk laat de Skoda Citigo zich met gemak in de vijfde versnelling met 50 km/u voortbewegen. Het toerental komt dan net boven de 1.000 toeren uit. Toen ik net ingestapt was dacht ik even dat het gaspedaal links zat, het koppelingspedaal laat zich namelijk heerlijk licht bedienen en is perfect doseerbaar. Voor de versnellingsbak geldt hetzelfde verhaal, ook daarvan gaat de bediening heerlijk licht. Ik beschouw dit altijd als een groot pluspunt want er is niets irritanter dan een auto die stroef schakelt, en waarvan de koppeling slecht doseerbaar is. Het rijden in deze Skoda Citigo is door deze pluspunten dus ronduit goed te noemen. Toch heb ik wel een puntje van kritiek en dat is de afstelling van het motorblok. Tijdens het optrekken voelde ik vibraties die duiden op een te arme afstelling, iets dat vaak voorkomt vanwege de strenge emissie-eisen. Ik ben toen uiteraard meteen op de site van Ventura Tuning gaan zoeken naar de Skoda Citigo.
In de vermogensgrafiek is duidelijk te zien dat het koppel behoorlijk toeneemt na een tuning, wat weer betekent dat het motorblok rijker komt te staan onderin. En rijker onderin betekent dat het motorblok beter oppakt tijdens het optrekken. En wie nou denkt dat de Skoda Citigo meer gaat verbruiken na een tuning kan ik blij maken, na een tuning is niet alleen de driveability beter maar daalt het verbruik ook vrijwel altijd.

Wie denkt dat de Skoda Citigo een slome auto is heeft het stiekem toch een beetje mis. Natuurlijk is een auto met 60 Pk van ze lang zal ze leven niet snel te noemen, maar dat bedoel ik niet. Wat ik bedoel is iets anders want door de lange versnellingsbakverhoudingen kun je deze Skoda Citigo in de tweede versnelling doortrekken tot aan bijna 100 km/u. Als je een goed reactievermogen hebt en dus snel weg bent in de eerste versnelling, heel snel opschakelt naar de tweede versnelling en ver doortrekt in toeren dan gaat het rapper dan je zou verwachten. Zo waren de stoplichtsprintjes dan ook veel leuker dan ik vooraf had verwacht. Het was dan uiteraard wel zaak om het stop-/startsysteem uit te zetten! Het stop-/startsysteem op deze Skoda Citigo is me overigens uitermate goed bevallen, meestal zet ik dit systeem namelijk direct uit. Wat me direct opviel was dat het stop-/startsysteem op deze Skoda Citigo ook met een nog koude motor gewoon werkt. Negen van de tien keer is dat namelijk niet het geval, en treedt het systeem pas in werking nadat de motor opgewarmd is. Een vermeldenswaardig systeem dat ik gelukkig niet uit heb hoeven testen is het “City Emergency Braking”. Als de Citigo bij een snelheid van maximaal 30 km/u een stilstaand object dreigt te raken, dan remt de auto geheel zelfstandig af. Een handig systeem om kop-staartbotsingen in de file of in de stad te voorkomen. Ik denk dat ik voor het testen van een dergelijk systeem binnenkort maar eens ergens een groot piepschuim blok ga regelen. De remmen (geventileerde schijven voor en trommels achter) heb ik uiteraard wel getest en die bevielen mij uitstekend, zowel op de remkracht als de doseerbaarheid heb ik niets aan te merken.

Misdragen!
Omdat ik nog aan het revalideren ben van het motorongeluk op 18 februari (de revalidatie van mijn rechterhand duurt 3 maanden) ging ik ruim voor de spits naar huis, en dus had ik de weg bijna voor me alleen bij wijze van spreken. Ik ben dus meerdere keren over het rotondecircus heen geragd, want dat is echt geweldig leuk met dit kleine autootje. Juist omdat ik maar 60 Pk tot mijn beschikking had moest ik de vaart erin houden door zo min mogelijk te remmen. De Continental ContiPremiumContact2 banden zijn me uitstekend bevallen, dankzij de uitstekende vering/demping, het verlaagde onderstel en het lage gewicht van deze auto had ik voor mijn gevoel oneindig veel grip. Toen ik het ESP uitgezet had zag ik iets grappig gebeuren. Onder de 35 km/u verscheen op de plek van de kilometerteller dat het ESP uitstaat, reed ik harder dan 35 km/u dan zag ik alleen de kilometerstand. Met het ESP uit werd het rijden in de Skoda Citigo nog veel leuker! Met vol spinnende voorbanden knalde ik met de Skoda Citigo als op een rails door de bochten en over de rotondes heen. De opritbocht bij ‘t Heen was zelden zo leuk als met deze kleine auto, en ook de S-bocht bij het voormalig MarineVliegkamp Valkenburg kon ik zonder enig probleem plankgas doorheen. Waar het houdt het in hemelsnaam op dacht ik op een gegeven moment??? En na een motortuning bij Ventura heb je volgens mij nog veel meer pret met deze Skoda Citigo, en met de 75 Pk-versie is het helemaal feest. Die 75 Paardenkrachten worden er dan dik 84 en het koppel stijgt van 95 naar 107 Nm, dan praat je dus over een regelrechte atmosferische kart. Schroef er bij wijze van spreken een turbo op en het wordt helemaal lachen, gieren brullen!

Aan het einde van de testweek gekomen ben ik donderdagavond na het eten nog even als afscheidsrit door alle mooie bochten in en om Leiden/Leiderdorp/Valkenburg ZH en Katwijk aan Zee heen geknald. Voor mij is dat 200 procent pure lol waar ik verschrikkelijk van kan genieten! Ik betrapte me erop dat ik heel erg van dit kleine autootje gaan houden tijdens deze testweek. Nog veel meer dan een hele grote dure Jaguar XJ of een Range Rover Supercharged. Er zijn mensen die dat maar niet willen en kunnen begrijpen, maar dan kan ik alleen maar zeggen dat iemand die de sleutel van een Ferrari heeft geweigerd moet je ook niet proberen te begrijpen. Ik weet zeker dat ik ooit nog een keer in een Ferrari zal rijden, het punt is alleen dat het voor mij geen doel op zich is. Een Ferrari is maar een dom stuk metaal waarin ik me behoorlijk kan misdragen, maar geef mij m’n Renault Twizy maar die is vele malen leuker. En geloof mij als ik zeg dat ik me ook in een Twizy kan misdragen! Gewoon niet remmen en het gas erop houden, dan is zelfs een elektrische Twizy niet stil meer. De Skoda Citigo was overigens wel behoorlijk stil, zelfs bij een snelheid van 140-150 km/u! En net als met de Twizy remde ik zo min mogelijk, maar als ik hard moest remmen dan hadden die geen moeite om dit lichte autootje op tijd tot stilstand te brengen.

Polderen
Eigenlijk was ik op donderdag vrij geweest maar omdat ik woensdag naar het Binnenhof moest om met twee VVD kamerleden te praten had ik geruild. Door een reactie van mij op een persbericht werd ik totaal onverwacht door de VVD uitgenodigd voor een symposium patiëntveiligheid (heeft maandag 25 februari plaats gevonden) in de oude zaal van de Tweede Kamer. Daarna had ik de organisatoren – de twee VVD kamerleden – een mail gestuurd met mijn visie op patiëntveiligheid met als titel “Minder fouten met minder regels door meer discipline”. Aan de hand daarvan werd ik uitgenodigd om de twee VVD kamerleden te komen praten. Het IVF-laboratorium waar ik werk is namelijk volkomen transparant, maar vooral ook erg veilig vanwege het gebruik van RFID-tags (lees: RFID-chips), de dubbelchecks en het steriele werken. Wisten jullie dat artsen slechts in 20 procent(!) van de gevallen dat ze hun handen moeten wassen dat ook doen! Door deze ‘vieze’ artsen zijn er heel veel totaal onnodige ziekenhuisinfecties, en dat kost ons als burgers jaarlijks vele honderden miljoenen euro’s. De zorg kan dus veel goedkoper als artsen maar ook IC-verpleegkundigen (die het overigens beter doen dan de artsen) netjes hun handen zou wassen. En nou komt het verrassende want auto’s testen is voor mij exact hetzelfde als werken op een laboratorium! Het maakt voor mij niets uit wat voor werk ik doe, goed je werk doen heeft namelijk alles met discipline te maken. Door het debat over het sociaal akkoord ging het bezoek helaas niet door, en heb ik toen maar een mooie rit door de polder gemaakt.

Polderen heeft voor veel Nederlanders een negatieve klank door het politieke gebruik van dit woord, maar voor mij staat polderen voor lekker door de polder heen rijden met de auto of motor. Het polderlandschap blijft een bijzonder landschap dat uniek is in de wereld. Het is namelijk land dat wij Nederlanders hebben terug veroverd op het water. Een bekende Engelse uitspraak hierover zegt denk ik genoeg: “God created the world but the Dutch created Holland.” In Leiden is veel water (grachten en singels) maar pas als je het boven het water gelegen Leiden uit rijdt kun je goed zien dat de huizen onder het waterniveau liggen. Op dat moment weet je dat je in de polder bent beland, en hoe groot het poldergebied is kun je goed zien op de Google-foto. Hoe belangrijk goed onderhoud van de dijken is hebben we kunnen zien bij de dijkdoorbraak in Wilnis. Ik kan zelfs na meer dan 30 jaar ‘polderen’ nog steeds genieten van het fascinerende polderlandschap. “Nederland is zo plat!”, zeggen buitenlanders altijd tegen mij. Maar toch! Toen ik vorig jaar naar Armenië ben gereden heb ik ongelofelijk mooie landschappen en vergezichten gezien, maar als ik dan weer terug ben in dit kleine platte snertlandje voel ik me weer helemaal thuis. Katwijk aan Zee is voor mij de mooiste badplaats ter wereld, de duinen, de boulevard, de ‘Kattukkers’, de afwatering kortom er gaat niets boven Katwijk. Het verbruik na dit fraaie autoritje kwam uit op 1:23,8 wat ik heel erg netjes vind.