Pampapaard
Je hebt wel eens van die dagen dat je totaal afgedraaid op de bank neerploft en niet weet waarom je zo total loss bent. Vrijdag 8 januari was zo’n dag voor mij! Nog maar net wakker was het snel Ontbijte-Pleite-Wasbox, de WOP-relatie van een autojournalist zullen we maar zeggen. Ik begon in de auto, daarna stapte ik op de motor, daarna op de fiets, toen in de trein, een lange wandeling naar de Ford-importeur, en daarna weer in een auto deze Ford EcoSport dus. Een kleine SUV à la de Opel Mokka en de Renault Captur om maar eens twee populaire mini-SUV’s te noemen. Aangekomen bij Ford Nederland zocht ik het parkeerterrein af naar ‘mijn’ Ford EcoSport maar ik zag geen enkele Ford EcoSport staan. Dat klopte ook want die bleek voor de verandering binnen te staan. Na de nodige uitleg bleek ik in de verbeterde versie te gaan stappen van de Ford EcoSport. Alle autojournalisten voor mij hebben dus de oude versie getest, en dus is deze Ford EcoSport met onder andere verbeterde geluiddemping, geoptimaliseerde wielophanging en dito stuurbekrachtigingssysteem de échte Europese versie van het Zuid-Amerikaanse origineel. Vergeet dus de oude versie en de oude testverslagen want dit is de Ford EcoSport zoals tie nu in de showroom staat! Helaas kan ik ’m niet vergelijken met de oude versie, maar gezien de af en toe behoorlijke zeurverhalen die ik las na thuiskomst wist ik direct dat ‘mijn’ Ford EcoSport een totaal andere auto is. Het rustige ritje van 020 naar 071 was zo rustgevend dat ik het idee had in een Ford EcoTank te rijden. Deze Ford EcoSport is niet groot en niet zwaar maar voelt aan alsof-ie als een huis op de weg ligt vandaar EcoTank dus. De totale onverstoorbaarheid van het rijwielgedeelte vind ik best wel bizar voor zo’n kleine SUV, dit past namelijk veel meer bij een hele grote zware peperdure SUV.

Nou heeft Ford de vering/demping van haar auto’s altijd erg goed voor elkaar dus dat was geen verrassing voor mij. De verrassing zit ’m in de stabiliteit en het rijden-op-rails-gevoel, en als ik dan in mijn geheugen ga graven kom ik inderdaad bij de Ford Kuga uit. Groot verschil met de Ford Kuga is de torsie-as achter in plaats van onafhankelijke achterwielophanging, en dat maakt deze (verbeterde!) Ford EcoSport alleen nog maar indrukwekkender. De rit naar Leiden werd slechts afgelegd met een snelheid van 100 km/u maar dat maakt niets uit met een auto die zò goed is. De belangrijkste informatie die ik oppik tijdens het rijden is namelijk niet snelheidsafhankelijk. De PR Manager van Ford Nederland had mij iets verteld over de Zuid-Amerikaanse oorsprong van deze Ford EcoSport, dus toen ik thuis was heb ik meteen de zoekterm “Ford EcoSport Zuid-Amerika” ingetypt. Na 10 minuten lezen was ik er al helemaal klaar mee en kan met een gerust hart zeggen dat alle testverslagen van de vorige versie (iedereen noemde Zuid-Amerika in het testverslag vandaar) door de plee gespoeld kunnen worden. Die paar bochten van het Transferium tot aan huis waren genoeg voor die conclusie, en dat met het ESP nota bene nog aan. De Europees afgestemde wielophanging is perfect, maar ja nu nog de Zuid-Amerikaanse terreinkwaliteiten. Hoeveel is daar van over gebleven in deze verbeterde Europese versie van het ‘EcoPampapaard’? Voor mijn gevoel meer dan genoeg en dan is mijn vraag waarom Ford deze kleine SUV niet net als de Opel Mokka heeft uitgerust met een 4×4-systeem.

‘Rustaaagh’
Vrijdagavond stond er een trouwreceptie in een strandtent Katwijk aan Zee op het programma van een nichtje van mij. Ik ben daar samen met mijn moeder naartoe gegaan (zij had namelijk de uitnodiging gehad) in de Ford EcoSport. Ik heb extreem rustig gereden gewoon omdat ik daar zin in had, en dan merk je dat dit ondanks de maar 125 Pk’s perfect met deze auto kan. De 5-versnellingsbak schakelt heerlijk soepel en precies, maar ik vroeg me wel af waarom ze bij Ford niet hun nog net iets betere 6-versnellingsbak uit het onderdelenrek gepakt hebben? De Ford Focus 1.0 Ecoboost 125 Pk die ik vorig jaar getest heb had namelijk wel een 6-versnellingsbak. Wat opvalt is dat dit motorblok onderin al bij een heel laag toerental veel koppel heeft. Gevoelsmatig lijkt het (mijn zwager zei tijdens de fotoshoot namelijk exact hetzelfde) wel alsof het meer is dan van die Ford Focus 1.0 Ecoboost 125 Pk, en dat bleek ook te kloppen 20 Nm meer wel te verstaan. Je kunt deze Ford EcoSport dus heerlijk schakellui rijden, en als je dan het gas intrapt gaat-ie er meteen vandoor. Het is zelfs mogelijk om 50 km/u in de 5de versnelling te rijden, maar in de 4de versnelling rijdt het wel net wat lekkerder. Dit karakter past perfect bij een auto die ook gebruikt kan worden op slechte wegen en licht terrein, of bijvoorbeeld zandpaden zoals in het oosten van het land. Uiteraard ben ik diezelfde avond nog even op zoek gegaan naar het originele Pampapaard waar deze Europese versie van de Ford EcoSport van afstamt. Want ik was best wel benieuwd hoe het meer dan 10 jaar oude origineel eruit zou zien. Die lijkt er dus totaal niet op maar de ‘refresh’ uit 2007 (zie foto) vind ik er al een stuk beter uitzien. Ik vond ook nog een leuk stukje tekst op Autoevolution.com over de oorsprong van de Ford EcoSport.

[quote Autoevolution.com] Emerging markets like South America play a crucial role in Ford’s ambitions plans. But because Brazil has very particular demands, special vehicles had to be created. Developed by the Ford-US Truck Vehicle Center, the EcoSport is basically a re-bodied version of the European Fusion, which in turn is based on the Fiesta. The first generation of this mini-SUV was launched in 2003 with a choice of small petrol engines that could also run on ethanol. Like the Fusion, the EcoSport is only available with front-wheel drive, and the only model sold with a four-speed automatic is the 2.0-liter petrol range-topper. In 2007, the first generation EcoSport received a refresh which stayed in production until 2012.The EcoSport is one of Ford’s best-seller models in Brazil, Argentina, Venezuela and Mexico. In 2011 sales reached 700,000. [/quote Autoevolution.com] Vandaar ook de titel Pampapaard, een grappige uitdrukking die rallyrijders gebruiken voor hun 4WD. Dat er veel koffers achterin deze mini-SUV passen verraste mij, want toen ik de zijlings scharnierende achterklep open deed schrok ik even. Maar na goed kijken bleken de achterste leuningen (de achterleuning is in twee delen neerklapbaar) verstelbaar, die stonden namelijk in de strandstoelstand. Door de beide leuningen iets naar voren te zetten in een meer normale stand bleek er toch behoorlijk wat koffers in te passen. Nou begin ik ook meer te begrijpen waarom deze kleine pakezel zo populair is in Zuid-Amerika.

Samsonite kofferset
Met hoedenplank: 3×50-liter + 2×33-liter + 4×13-liter
Zonder hoedenplank: 3×70-liter + 2×50-liter + 2×13-liter

Geen zon
Mijn zwager en ik zeggen altijd gekscherend dat als we foto’s gaan maken de zon schijnt, maar dit keer was dat niet zo. We mochten nog blij zijn dat de fijne miezerregen net opgehouden was. Ach de foto’s zijn weer mooi geworden en eentje is wel erg leuk, want daar staat precies het reclamebord met heel groot “DAAN!” er nog net op aan de linkerkant. Dat bord gaat trouwens over vloeken dus dat is dan weer minder, maar goed ik heb zelf ook en hekel aan vloeken dus ach dan mogen ze mijn naam wel misbruiken. Wat mij duidelijk opviel aan de actiefoto’s is dat het overhellen ruimschoots binnen de perken blijft, zeker voor een auto met lange veerwegen is dat bijzonder. En het wordt nog interessanter als je weet dat de Ford EcoSport aan de achterkant een torsie-as heeft. Dan zou je verwachten dat-ie het binnenste achterwiel van het wegdek lift in een snel genomen haakse bocht, maar nee dus en dat vond ik best wel verrassend. Na de fotoshoot heb ik mijn zwager thuis gebracht en ben naar mijn appartement gereden. In de mooie bocht ter hoogte van zwembad De Vliet gebeurde er iets geks. Een man in een auto rechts van mij wilde middenin de bocht naar mijn weghelft. En geloof het of niet maar hij vond het raar dat ik toeterde, en even verderop voor het stoplicht stapte hij uit en kwam naar mij toegelopen. Ik deed het portierraam een klein kiertje open en keek in het gezicht van een – hoe kan het ook anders – verwarde man met een hele rare blik in zijn ogen. Hij vroeg waarom ik geen plaats maakte voor hem, waarop ik antwoordde dat het nogal lastig is om plaats te maken middenin een bocht en hij bovendien al voorgesorteerd stond voor richting de A4. En als je al hebt voorgesorteerd dan moet je die rijrichting volgen makkelijk zat, daar staat namelijk een boete op van een paar honderd euro!

Na het stofzuigen, boenen, planten water geven en meer huishoudelijk gedoe ben ik weer naar moeders gereden voor het avondeten. En om het ritje wat op te leuken ben ik via de meest verschrikkelijke verkeersdrempelwegen daar naartoe gereden. Het leukste vind ik het als er een dikke 4WD achter me rijdt, want geloof het of niet maar 99 van de 100 keer remmen de bestuurders van deze auto’s voor zelfs een lage verkeersdrempel. Ik vraag me dan altijd af of ze dat nou doen uit puur automatisme zonder na te denken, of hebben ze werkelijk geen idee wat hun auto kan on nog erger waarom er überhaupt schokdempers op hun auto zitten. Als ik zie wat ik met deze auto kan dan zou ik bijna stoppen en die bestuurders even bij mij in laten stappen. De verkeersdrempels in de Rooseveltstraat voelden lekker aan, maar die zijn slechts een opwarmertje voor die van de Hoge Morsweg. Dat zijn hele vervelende rotdingen waar je bijkans gelanceerd wordt en daarna altijd vervelend op de voorwielen landt. Een auto die lacht om deze verkeersdrempels is een uh, uh, ik zoek een woord maar kan er niet opkomen. De eerste verkeersdrempel moest ik schuin nemen en dat ging lekker, daarna volgde een snelheidsbreker en een rechter klinkerbocht. En toen kwamen de twee ‘lanceerplatformen’ en de rare schuine verkeersdrempel. Zonder gas terug te nemen reed ik over de eerste bolle verkeersdrempel heen, en ondanks de heftigheid (met de Mazda CX-3 of Renault Captur kon dat absoluut niet*) bleek het geen enkel probleem voor de Ford EcoSport. En ook de 2de verkeersdrempel ging fantastisch mooi, en bij de laatste schuine verkeersdrempel moet ik altijd even eerst heel snel naar rechts kijken en dan meteen gas geven. Die laatste is het leukste omdat de linker- en de rechterkant op verschillende momenten in- en uitveren maar de Ford EcoSport reed werkelijk superstrak rechtdoor alsof er geen verkeersdrempel lag. Mooi, mooi, mooi zo hoort het, dat hebben die Ford-technici in Lommel verdraaide goed gedaan.
*Grondspeling: Ford Ecosport – 200 mm/Mazda CX-3 – 155 mm/Opel Mokka – 190 mm/Renault Captur – 170 mm

Beter dan!
Na eerst weer even voor taxi gespeeld te hebben kon ik constateren dat de zitruimte achterin prima is voor twee volwassenen. Verder kreeg het zitcomfort de nodige complimenten dus dat zit wel goed. De stoelen voorin zitten ook uitstekend dus de verbeteringen hebben duidelijk hun vruchten afgeworpen. Na mijn taxirit ben ik naar Katwijk aan Zee gereden voor mijn ‘laatste’ zwempartij, want daarna had ik mijn dure zwemabonnement van 227,- euro per jaar er al uit. Maar eerst heb ik even de benzinetank vol gegooid omdat ik wilde weten hoeveel benzine een kwarttank is. Het bleken 10,41 liters Euro 95 te zijn maar omdat ik niet wist hoeveel kilometer er met de Ford EcoSport waren gereden voor het op nul zetten van de tripmeter had ik geen verbruiksmeting. Daarna ben ik snel naar het Space Business Park gereden want ik wilde zo snel mogelijk weten hoe goed deze mini-SUV echt is. Op de afrit naar Klei-Oost heb ik in het “Menu” bij “Vehicle settings” het Traction Control (het ESC blijft aanstaan mailde de importeur mij) alvast uitgezet of beter gezegd het vinkje verwijderd. Ik heb zelfs na veel zoekwerk op het internet nergens kunnen vinden of deze Ford EcoSport wel of geen TVC (Torque Vectoring Control) heeft ook wel een elektronisch sperdif genoemd. In de eerste mooie bocht de rotonde af gaf ik stevig gas waarna de voorwielen vrij makkelijk doorspinden op het nog natte asfalt. Zonder onderstuur stoof ik op de volgende bocht af, wat doet vermoeden dat de Ford EcoSport Torque Vectoring Control heeft, maar ik kreeg na het terugbrengen de bevestiging van de PR Manager van Ford dat deze Ford EcoSport echter géén TVC heeft. De volgende haakse rechterbocht gaf ik plankgas maar ook nu weer nul komma niks onderstuur. Ik reed snel en strak de flauwe linkerbocht door en reed zo lang mogelijk rechtdoor zodat ik des te harder en heftiger linksaf de vrachtwagenparkeerplaats op kon sturen. En heftig was het want ik gleed zijdelings voorwieldriftend naar de andere kant de vrachtwagenparkeerplaats. Daar stuurde ik heel mooi rechts-links de vrachtwagenparkeerplaats weer af, over de lage verkeersdrempel en daarna de iets hogere verkeersdrempel voor de haakse rechterbocht. Maar wat ik ook deed de Ford EcoSport liet me duidelijk merken zich totaal niet geïmponeerd te voelen.

De hoge verkeersdrempel + rotonde + blinde rechterbocht dan maar als scherprechter? Waar ik met de meeste auto’s toch even gas terugneem dan wel even hard en kort in de remmen ga daar hield ik het gas er gewoon op. De landing na de hoogste verkeersdrempel was perfect en geloof het of niet beter dan de Volvo XC90, beter dan de Mazda CX-5, beter dan de Opel Mokka, beter dan de Renault Captur, beter dan de Nissan X-Trail, beter dan de Renault Kadjar, beter dan de Range Rover Sport Supercharged 5.0 V8, beter dan de Mitsubishi Outlander PHEV… Dit was zo onbeschoft goed, mooi, nauwkeurig en precies. Wow! Dat eerste goede gevoel wat ik had op weg naar huis van Amsterdam naar Leiden kwam er nu dus óók in het grensbereik volledig uit. Dat is nou precies wat ik bedoel met als een auto goed is dan voel je dat ook rustig rechtuit rijdend. Dit was zo ongelofelijk goed dat ik het nog een keer over moest doen. Wat mij opviel is dat je met deze Ford EcoSport zelfs in de smalste en dus lastigste bochten nog het gas er vol op kunt zetten. Je kunt zo ongelofelijk mooi en gecontroleerd met doorspinnende voorwielen door de lastigste bochten heen sturen dat is gewoon ongelofelijk leuk en gaaf. Kijk dat is nou de kracht van een vast testtraject, want alleen dàn kun je testauto’s met elkaar vergelijken en de juiste conclusies trekken. Het volgende rondje SBP was zo niet nog perfecter en ik moet de 17-inch Hankook Ventus Prime2 dan ook even een eervolle vermelding geven. De manier waarop deze banden doorspinnend hun grip weten te behouden, en het zelfs op nat asfalt niet af laten weten is top! Maar ja ik blijf nu wel zitten met de hele GROTE vraag hoe goed de ‘niet-verbeterde’ versie is waar al die testverslagen over gaan die ik gelezen heb. De ervaring leert echter dat ik tijdens het testen dingen vind die andere autojournalisten over het hoofd zien of niet eens opmerken. Zoals bv. de Opel Insignia OPC 2.8 V6 Turbo 4×4 325 Pk die ruim 69 Pk minder bleek te hebben op de vermogensbank wat niemand voor mij had opgemerkt, of de Volvo XC90 Inscription D5 AWD die begrenst bleek in de 1ste en 2de versnelling, of Peugeot 508 Berline GT 2.0 BlueHDi die perfect vering/demping had maar niemand die dat door had, en zo kan ik nog wel even doorgaan.

Zuinig paard? (het was meer van “Hu peerd!”)
Eigenlijk had ik het helemaal niet op mijn lijstje staan, maar aangezien ik met andere modellen van Ford met exact hetzelfde 1.0 Ecoboost motorblok niet het opgegeven verbruik haalde, was ik toch wel heel erg benieuwd of deze Ford EcoSport met snel teruglopende benzinemeter het wel zou halen. Ik geloofde er vooraf helemaal niets van, want daarvoor liep die benzinemeter mij iets te snel terug. Maar goed er stond nou eenmaal het woordje “Eco” in de typenaam en dan moet ik van mezelf kijken of dat klopt. Na het volgooien van de brandstoftank startte ik de motor en reed weg en toen ik op de N206 de cruise control activeerde zag ik dat de Traction Control nog uit stond. Dat houdt dus in dat de cruise control ook met de Traction Control uit het gewoon blijft doen, in tegenstelling tot de meeste andere testauto’s. Het regende maar voor een zuinigheidsrit maakt dat niets uit, het maakt het alleen maar leuker als ik eerlijk ben. Tijdens de rit vroeg ik mij af hoeveel keer ik deze zuinigheidsrit intussen wel niet gereden heb. En toch verveel ik me geen enkele keer, het blijft altijd weer een fantastisch mooie rit. Een paradijselijke rit zoals ik het zelf altijd noem, en toen moest ik denken aan een krantenartikel dat ik die ochtend gelezen had. De titel van dat krantenartikel op Trouw.nl was “Arita Baaijens: de kunst is te leven op de rand van het mysterie” en ging over een vrouw die op zoek was naar het (haar?) paradijs op aarde. Ik had wel medelijden met die vrouw, want steeds maar weer vond ze het niet. Hoe dom kan je zijn dacht ik toen, want als je het paradijs voor je neus al niet ziet dan kun je de hele aardbol afzoeken maar zul je het nooit vinden. Ik heb heel wat over deze aardbol gereisd op mijn motor, en ongelofelijk mooie dingen gezien. Zoals toen ik 10 augustus 2012 op mijn 50-ste verjaardag in het Turkse plaatsje Amasya belandde. Google maar eens op “Amasya” dan krijg je de meest spectaculaire foto’s te zien die je maar kunt bedenken. Zo’n paradijselijk cadeautje op je 50-ste verjaardag mag je gerust een verrassing noemen, wie verwacht er nou zo’n mooie plaats letterlijk in the middle of nowhere.

Maar eenmaal terug in Nederland was ik toch weer blij in Leiden te zijn, en dan moet ik altijd weer even snel naar het strand van de mooiste badplaats ter wereld namelijk Katwijk aan Zee. En dat meen ik echt als ik dat zeg! Als je het paradijs voor je neus niet ziet kun je de hele wereld afzoeken, maar zul je het nooit vinden want dan snap je het gewoon niet. Ga de route (Katwijk aan Zee -> Vogelenzang -> Aerdenhout -> Bentveld -> Zandvoort -> Bloemendaal aan Zee -> Overveen vice versa) van mijn zuinigheidsrit maar eens rijden dan snap je – als het goed is – wat ik hiermee bedoel. En zo is het ook met auto’s testen, ik kan net zoveel genieten van deze verrassend goede Ford EcoSport als van een Jaguar F-Type Convertible. Maar mijn paradijselijke droom werd wreed doorbroken door een fossiel in een Volvo XC70 Cross Country die stil ging staan voor een lege rotonde, én daarna stil ging staan middenin een blinde bocht zonder kruisend of hinderlijk ander verkeer, én die extreem langzaam over de spoorwegovergang in Zandvoort heen reed. WAHA waarom moet dit fossiel nou juist weer precies voor mijn wielen terecht komen! Ik heb tweemaal getoeterd maar het hielp allemaal niets, en toen heb ik haar – een vrouw van rond de 65 – maar ingehaald. Tijdens het inhalen zag ik een boos pratende man naast haar zitten, dus misschien had ze wel ruzie met haar man en was ze compleet van slag. Excuses ik neem mijn woorden terug, want nu had ik ineens medelijden met haar.

Ik reed rustig opschakelend verder en draaide met een hele mooie glijdraai (=uitstekende balans) over de rotonde naast het CPZ heen. Maar ook nu weer reed ik een fossiel (ook een echtpaar) achterop, want op de boulevard kon ik niet harder dan 40-50 km/u terwijl je daar je 60 km/u mag rijden. Ik ben toen maar over zee uit gaan kijken net als al mijn voorliggers. Op de duinenweg zag ik rechts twee politieauto’s staan, maar ze bleken niet aan het laseren. Op de terugweg heb ik nog een keer goed gekeken, en ik vermoed dat het iets met damherten te maken had want ze stonden bij een open hek. Op de terugweg reed er weer een fossiel voor mij, dit keer een echtpaar in een oude Mercedes. Langzaam rijden is goed voor het verbruik, maar dit is nou niet bepaald het beeld dat ik heb bij een zuinigheidsrit. Dit begon af en toe meer op een kwakkelrit te lijken dan een zuinigheidsrit. Ik probeerde de moed erin te houden maar dat viel niet mee, want jawel op de Zandvoorterweg ver-Zand-de ik alweer in een weinig Voort makende rij auto’s. Aaarghhh! Het enige dat mij nu nog blij kan maken is een mooi verbruik dat lager is dan in de brochure vermeld staat. Kijkend naar de benzinemeter had ik goede hoop, en gelukkig was het na de rotonde rechtsaf richting Vogelenzang gedaan met de fossielen. En na rustig uitrijden kwam ik uit op 71,4 km / 3,12 ltr Euro 95 = 1:22,88. Kijk dat is mooi want het laagst vermelde verbruik in de brochure is 1:21,27 dus daar ga je met een zuinige rijstijl 1,6 km per liter overheen.

Maandag ik vind u lief!
Na een fantastisch leuk testweekend met uitstekende testresultaten op zowel het gebied van wegligging als verbruik, was het tijd voor een rondje glijden over het ‘Circ du Rotonde’ in Leiderdorp. Ik had het gevoel dat ik precies wist wat ik kon verwachten, want A – Sublieme Ford automobiel B – Sublieme Hankook Ventus Prime2 banden. Dat de Hankook Ventus Prime2 om de velgen van de Ford EcoSport zo goed presteren heeft duidelijk te maken met de uitstekende vering/demping en de dito balans. Toch blijft het oppassen geblazen in de regen, want in het grensbereik willen sommige banden nog wel eens de weg kwijt raken. De rit naar mijn werk ging lekker en zonder poespas, geen bumperklevers of verkeershufters gewoon lekker met het maandagochtend verkeer meekachelen. De koeienrotonde ging erg lekker want ondanks dat de Ford EcoSport lichtjes dwars weggleed op de rotonderand liet-ie zich heel mooi de rotonde weer afsturen. Omdat ik op tijd op mijn werk wilde zijn besloot ik uit werk vandaan een rondje rotondecircus te doen. Zo gezegd zo geDaan en gelukkig was het wegdek nat, want dat is nou eenmaal leuker. Na een rustig rondje om de motor op te warmen begon ik weer bij het begin. Uiteraard had ik de “Traction Control” van tevoren uitgezet, en dat merkte ik meteen in de eerste de beste buitenring van de grote rotonde.

De Hankook Ventus Prime2 banden passen perfect bij deze auto en lieten zich heel mooi gecontroleerd op het gas voorwieldriftend over het natte asfalt sturen. En dat zonder onderstuur… HEERLIJK! Ik reed verder richting de A4 en nam de kleine rotonde half over de hoge rotonderand, en stuurde strak langs de vangrail over de A4 heen. Aan de andere kant aangekomen hield ik de snelheid hoger dan ik normaal doe, en dat komt door het grote vertrouwen dat ik heb in de wegligging. Maar eerst moest ik even in mijn ogen wrijven want uit de polder vandaan kwam er een vrachtwagen met trailer met hoge snelheid op de rotonde afgestormd. Waarom? Hij wilde mij voor zijn maar had blijkbaar niet in de smiezen dat ik naar binnen ging snijden. Dat naar binnen snijden ging perfect net als even het gas erop zetten, waarna ik even naar rechts gleed en meteen daarna over de hoge rotonderand rechtsaf over de A4 heen stuurde. Nu begon het echt leuk te worden, de volgende rotonde was namelijk leeg en ik kon dus lekker gas geven en al glijdend vanaf de binnenring heel mooi rechtsaf de rotonde weer afsturen. En daarna kwam de mooiste rotonde en ondanks stevig gas geven in de 2de versnelling gleed de Ford EcoSport als op een rails de rotonde over en weer af heel mooi naar rechts sturend terwijl de wielen nog dwars doorspinnend de andere kant op stonden. Wat een leuke maar vooral goede en dus fantastische auto deze Ford EcoSport, vooral omdat ik niet verwacht had dat-ie zò goed zou zijn.

Vering/demping… het blijft lastig
De volgende dag ben ik heel goed op de vering/demping gaan letten, over kleine oneffenheden rijdend, over een rotonderand heen vliegend, langzaam en iets sneller over een snelheidsbreker rijdend, over dwarsrichels heen rijdend, etc. etc. En daarbij viel mij op dat ik geneigd was het steeds anders te interpreteren, wat overigens niet vreemd is bij een auto die wat hoger op de pootjes staat. Langere veerwegen betekent meestal een bepaald soort (in dit geval terrein-)setup, maar in dit geval hebben de Ford-technici de terrein-setup weer wat richting de gewone weg getrokken. Een combinatie-setup dus en dat is verdomde moeilijk vertelde Paul Klop van Hyperpro mij eens. We hadden het toen over de vering setup van Supermotard, een motor waarmee je zowel in het terrein als op de openbare weg goed uit de voeten moet kunnen. Vergelijkbaar met deze Ford EcoSport dus, en die vering setup is lastig omdat de Ford EcoSport zowel in het terrein als op het asfalt goed moet presteren. Aangezien er hier in Europa veel minder op onverharde wegen gereden wordt dan in Zuid-Amerika weet ik zeker dat de vering/demping van deze Ford een andere setup heeft meegekregen van de Ford-technici in vergelijking met het origineel uit Zuid-Amerika. Dus iets meer een asfalt-setup dan een terrein-setup, maar niet zoveel dat het terrein volledig ondergeschikt is. Laten we zeggen 60 procent weg en 40 procent terrein. Maar nou komt het want dat maakt de vering setup van deze Ford EcoSport zo speciaal, die 60/40 is in beide gevallen uitmuntend. Maar hoeveel beter is deze verbeterde Ford EcoSport ten opzichte van de eerste serie die in Europa verkocht is? Ik weet het niet maar gezien de teneur in de eerdere testverslagen van die eerste Europese versie ga ik er blind vanuit dat deze verbeterde versie duidelijk beter is.

Voor de goede orde hier nog even de verbeteringen ten opzichte van de vorige versie die ik tegenkwam op de Belgische website Groenlicht. [quote Groenlicht.be] Op en nabij Ford’s testcentrum in Lommel werd de ophanging integraal herzien wat resulteerde in een 10 mm lager koetswerk, een 17 procent stijvere achteras, 19 procent stijvere anti-rolbar en een nieuwe calibratie voor de elektronische stuurservo. Tenslotte werd ook voor nieuw rubber gekozen en komt de EcoSport vanaf Titanium-uitrustingsniveau nu standaard op Goodyear’s Efficient Grip maatje 205/50 R17. [/quote Groenlicht.be] Tja dat maakt mij dan weer benieuwd naar die Goodyear’s ten opzichte van de Hankook’s. Omdat ik om therapeutische redenen halve dagen werk kan ik elke dag zwemmen en kom ik dus ook elke dag in de buurt van het Space Business Park. Omdat ik nog één keer een rondje SBP met de Traction Control áán wilde doen heb ik dat voor het zwemmen uit ge-Daan (mooi hè dat bord met “Daan” op die foto). Ik had namelijk eerder al een rondje gedaan, maar was totaal vergeten op te schrijven hoe dat voelde. Aangezien ik me het niet meer voor de geest kon halen (overkomt me zelden) zat er dus niets anders op dan het nog een keer te doen. Met de Traction Control aan is aan de ene kant uiteraard minder leuk, maar aan de andere kant toch ook wel weer leuk. Omdat de voorwielen niet doorspinnen op het natte asfalt stuurt de Ford EcoSport net wat strakker door de bocht heen. Het grote voordeel van deze auto is dat het ESP pas laat ingrijpt, en pas als je heel erg gek doet grijpt-ie keihard in. Het rondje ging lekker, net als de opritbocht bij ’t Heen en de rotonde + S-bocht voormalig MarineVliegkamp Valkenburg, maar echt spannend werd het natuurlijk nooit. Dat kan ook niet want het is vooral erg veilig met alle veiligheidssystemen aan, maar toch vond ik het leuk en dat zegt iets over deze auto.

Ter afsluiting
Met dat achterwiel op de zwaaideur (heet officieel ‘swing gate’-ontwerp) vind ik ’m eerlijk gezegd leuker. En wat denk je… jawel na het verwijderen van het achterwiel – waar alleen de autojournalisten over liepen te zeiken – kreeg Ford nogal wat vragen van consumenten waar dat achterwiel was gebleven. Het achterwiel is daarom – met dank aan de autojournalisten – voortaan als accessoire te bestellen voor slechts 250,- euro. Het is overigens wel zo dat de zwaaideur in deze vernieuwde Ford EcoSport in elke stand kan blijven staan dus ook op een kier. Wat betreft het dashboard en de audio kan ik kort zijn, die is prima maar het is niet het nieuwste systeem van Ford zoals in de laatste Ford Focus die ik heb getest. Vanaf dit jaar komt er echter een 5-inch Sony audio-systeem met NavSat, DAB-radio en achteruitrijcamera beschikbaar. En als ik mag kiezen zou ik die blind nemen zonder na te denken. Wat mij verder nogal verbaasde zijn de trommelremmen aan de achterkant, niet dat de Ford EcoSport niet goed vertraagd of zo maar ik vind het nogal ouderwets. Uiteraard heb ik ter controle nog even een noodstop gemaakt en de Ford EcoSport stond ruim op tijd stil.