Rooie Ragbak
Waarom ik ’m over het hoofd heb gezien weet ik niet maar het zij zo, en dus heb ik alsnog besloten de Ford Fiësta ST te testen. Als rasechte Leienaar (denk aan Rubberen Robbie) kon ik – zeker gezien mijn rijstijl met dit soort auto’s – na het zien van deze knalrode Ford Fiësta ST natuurlijk geen enkele andere titel bedenken. Maar is-tie dat ook? Door de NSS (=Nuclear Security Summit) zaten de wegen rondom Leiden van zondagmiddag tot woensdagochtend vroeg vrijwel volledig op slot, en dus kwam de verschuiving van de ophaaldag van maandag naar woensdag mij best goed uit. Obama kwam even in zijn ‘Beast’ – zo heet zijn gepantserde Cadillac – naar Den Haag en daar moet dan de hele Randstad voor op slot, hoeveel gekker wil je het hebben? Kost een paar 100 miljoen zodat Mark pRutte kan laten zien dat hij het beste jongetje van de klas is. Wat ben ik dan toch blij dat ik een gewoon mens ben, nou ja gewoon… iedere week een andere auto rijden is natuurlijk niet écht gewoon. Even een weekje met fantastisch mooi lenteweer in mijn eigen rooie ‘Beast’ rondrijden, of beter gezegd over ’s Heeren wegen knallen. Om de Ford Fiësta ST een beetje bijtijds op te kunnen halen ben ik woensdag heel vroeg naar werk gegaan.

Dan kon ik tussen de middag even snel op de motor naar Amsterdam en weer terug in de Ford Fiësta ST (het bleek de ST2 las ik in de persmap) naar Leiderdorp. De oprit naar de A10 ging lekker maar niet veel anders dan vergelijkbare hatchbacks. Daarna was het in 1 rechte streep over de A10/A4 naar de afslag Hoogmade/Leiderdorp, waar ik voor de 750 meter over het rotondecircus (3 rotondes) meteen het ESP maar heb UITgezet. Ik ben behoorlijk snel over de rotondes heen gevlogen, maar om nou te zeggen dat het spectaculair aanvoelde… Tja wat zal ik deze auto noemen? Ik beschouw het in ieder geval niet als een echte Hot Hatch. Wees nou eerlijk: slechts 184 Pk (20 seconden 200 Pk in overboost), slechts 205/40-R17 banden, slechts iets verlaagd, slechts een torsie-as achter, slechts een elektronische sperdif, slechts iets sportievere veren en schokdempers. Oké slechts een beetje een Hot Hatch dan. Hot Hatch Light?

Rare rijtest
Dit is de allereerste keer zolang ik auto’s test dat ik een andere autojournalist citeer omdat ik zijn testverslag fantastisch vind. Op zoek naar wat informatie stuitte ik op een testverslag van de Ford Fiësta ST op TopGear.com, een automagazine (én autoprogramma) waar ik geen hoge pet van op heb. Ik vind namelijk dat Top Gear de juiste mix van entertainment/infotainment in hun autoprogramma volledig door hebben laten slaan naar totaal zwakzinnig entertainment. Het testverslag van ene Tom Ford (what’s in a name?) verraste mij dan ook zeer. Lees even mee wat hij schrijft over de Ford Fiësta ST: “Saying that, it feels so deliciously playful that you can have mighty fun on even the smallest of roads – it’s the anti-supercar driver’s car.” of “It’s not slow as such, it just requires that you pay attention when you want to go fast. That turbo engine is torquey enough, but you have to wring the absolute 6.500 rpm best from it. When you do, you’ll be smiling. Not from the engine note – it’s a bit droney, if we’re honest – but from the chassis; this thing is superb,” en de mooiste zin “And if you switch off all the traction control stuff – which you can – via a ‘Sport’ mode halfway house – you can even get the back end to swing about a bit when you lift and brake. That is roadtester speak. It’s also childish and a bit dangerous to do on a road. We’d never do that on a road. Nobody should. Not even if it makes you laugh.” Lees het hele testverslag maar even, ik heb ongelofelijk zitten glimlachen omdat het precies verwoord wat ik in mijn hoofd had nog voor ik een letter op papier had gezet. Er zijn dus gelukkig nog autojournalisten die het wel snappen, in tegenstelling tot Johnny the Selfkicker Jeremy Clarkson. Afijn genoeg geluld verder met mijn eigen testverslag.

Ik had vakantie en dus was het mooi weer want dat is namelijk een vaststaand feit. Jullie geloven mij niet? Wel in 2013 ben ik pas in juni voor het eerst op vakantie gegaan, en jawel het werd pas in juni eindelijk voor het eerst dat jaar mooi weer. Dat vroege warme weer kwam als geroepen, want een Ford Focus ST testen met mooi zonnig weer is fantastisch leuk. Of toch niet? Na twee dagen rijden had ik nog geen enkel adrenaline-moment gehad, deze auto heeft mij tot nu toe nog geen enkele keer kunnen verrassen. Met het ESP voelt alles aan als ’Totally in control’, maar ook met het ESP volledig UIT vond ik het geen enkel moment ook maar een beetje spannend worden. In de brochure las ik dat het TVC (=Torque Vectoring Control) is verbeterd en nu eTVC heet (de “e” van “enhanced”), en dat het ESP tegenwoordig drie standen (AAN/SPORT MODE/UIT) kent. Tja nog maar 3 testdagen te gaan en ik heb eigenlijk nog geen woord op papier. Het stomme was dat ik eigenlijk totaal geen idee had wat ik moest gaan schrijven. Ik had eigenlijk hetzelfde gevoel als in de laatste Ford Kuga, perfecte 6-versnellingsbak en dito aangrijpende en doseerbare koppeling, uitstekende sportieve maar tevens óók comfortabele vering/demping, fantastische Recaro sportstoelen, uitstekende wegligging, dus ja wat moet je dan??? Vrijdagmiddag ben ik eerst maar eens een bagel gaan eten bij Frank in de stad met mijn Renault Twizy. Daarna ben ik even 1,5 km gaan zwemmen in Katwijk aan Zee, ja ook in de Renault Twizy om even de bovenkamer leeg te maken.

Afijn terug van zwemmen ben ik weer in de Ford Fiësta ST2 gestapt, en na het boodschappen doen richting Katwijk aan Zee gereden. Krijg ik me verdorie toch vlak na vertrek een ongelofelijk fossiel voor me rijden in zo’n oeroude geïmporteerde Duitse stinkdiesel-Mercedes. En hij bleef maar voor me rijden en dus ben ik maar even stil gaan staan op de ventweg naast de N206, want zelfs als ik veel te langzaam reed dan reed ik nog te hard voor dit fossiel. Mercedes=Met Enige Rijlessen Controleert Elke Dwaas Een Slagschip, tja zo kun je er dus ook tegenaan kijken. Ik ben even stil gaan staan omdat ik de vering/demping even wilde testen op de asfalten verkeersdrempels op de ventweg naast voormalig MarineVliegkamp Valkenburg. En nog moest ik weer even wachten omdat ik die Mercefes (met de “f” van “fossiel”) weer in het zicht kreeg. Uiteindelijk heb ik een meter of 100 voor de hoogste verkeersdrempel het gaspedaal op de bodem getrapt. Ik vloog met een veel hogere snelheid als bedoeld over de verkeersdrempel, maar tot mijn grote verbazing bleef de harde klap van de landing uit. De sportieve (maar niet spijkerharde!) vering/demping van deze Ford Fiësta ST2 is toch beter dan ik gedacht had, dat stukje ‘ingebouwd’ comfort doet zijn werk uitstekend.

Bizar!
Vlak voor het wegrijden heb ik snel nog even onder de auto gekeken en gezien dat de Ford Fiësta ST2 een torsie-as heeft (ging ik trouwens ook vanuit, maar check-check-dubbelcheck). Goed om te weten want een auto met een torsie-as reageert in het grensbereik toch net even anders dan een auto met onafhankelijke wielophanging achter. En ja hoor op de afslag van de N206 naar industrieterrein Klei-Oost reed de Mercedes alweer voor me. Als ik mijn Ford Fiësta ST2 zou duwen ‘reed’ ik nog harder dan dit fossiel, dit verzin je gewoon echt niet! En dus ben ik maar even de Slome Trut (=ook ST) gaan uithangen op de afrit. Daardoor kon ik toch nog even genieten van de afritbocht en de Ford Fiësta ST2 met piepende banden al remmend/glijdend de rechterbocht inhoeken (uiteraard met het ESP volledig UIT) met twee vingers in mijn neus. Mh dit was eigenlijk niet de bedoeling maar gaf me wel een gevoel van “met deze auto kan ik misschien toch wel héél erg ver gaan”. Op de rotonde reed de Mercedes weer voor mij, en op de volgende rotonde ook, en ja hij nam ook daarna de afslag die ik wilde nemen. Mama mia, wanneer verdwijnt deze Duitse Oorlogskruiser eindelijk uit mijn gezichtsveld??? En eindelijk sloeg hij dan af maar wel mijn favoriete kant op, en dus ben ik ten einde raad maar rechtdoor gereden. Heel even twijfelde ik om rechtsaf te slaan de vrachtwagenparkeerplaats op, maar dan liep ik de kans om weer die Mercedes-rijder tegen het lijf te rijden. En dus sloeg ik linksaf maar vanwege mijn frustraties met die Mercedes-rijder gaf ik iets te enthousiast gas. Ik hoekte de Ford Fiësta ST2 zo hard de bocht in dat-ie behoorlijk heftig heen en weer dweilend, en met doorspinnende en zwaar piepende voorbanden door de bocht heen vloog. Nice!

Kan deze auto mij dan toch een adrenalinekick bezorgen? Ik gaf plankgas en vloog over de eerste flauwe verkeersdrempel heen, en daarna idem dito over de volgende iets hogere verkeersdrempel. Om ‘m daarna meteen weer plankgas de rechterbocht in te hoeken, waar ik ook weer met doorspinnende en mooi gillende banden doorheen vloog. Alweer nice! Daarna vloog ik op mijn favoriete dubbele-verkeersdrempel af. De lange lage verkeersdrempel merkte ik amper iets van zo goed is de uitgaande demping. Toch betrapte ik mezelf er ook nu weer op dat ik de vering/demping, ondanks de uitstekende werking, toch wel behoorlijk (té?) comfortabel vind. De korte hoge verkeersdrempel voelde bij het oprijden niet al te heftig aan, maar met vier wielen loskomen en dan landen voel je écht wel! Dat het nog veel heftiger kan kun je mooi op die ene foto van die rallyauto zien. Als ik zo hoog zou springen met deze Ford Fiësta ST2 dan zou ik bovenop de rotonde vlak na de verkeersdrempel landen. Aangezien ik kort na de landing die rotonde op en af moest rijden kon ik het niet té gek maken. Maar ik kon het zowaar net zo gek, zo niet gekker, maken dan met de Renault Clio R.S. Turbo 200 EDC CUP begin dit jaar. Het verbeterde elektronische sperdif van Ford – eTVC – doet wat het op papier beloofd te doen. Ik vloog plankgas met vol doorspinnende voorbanden retestrak langs de vluchtheuvel. Very, very nice! Maarrr nog steeds geen adrenalineshot… Wat doe ik verkeerd? Moet ik dan echt nog gekker doen??? Mhhh…

Ik had daarna nog één kans om even gek te doen, namelijk de noordelijke oprit van de N206. Helaas was het redelijk druk en moest ik bijna tot tweemaal toe een 360-graden rotondedraai maken. Bij de tweede 360-graden rotondedraai sloeg het bejaarde echtpaar voor mij gelukkig rechtsaf richting Rijnsburg. Helaas reed er verderop een taxibusje dus heb ik heel even het gaspedaal los gelaten, om een paar seconden later plankgas te geven. 1, 2 en plankgas in de 3de versnelling vloog ik al glijdend met zwaar piepende banden de N206 op. Ongelofelijk gaaf maar alweer geen adrenalineshot, terwijl ik toch echt alweer het gevoel had zwaar over de grens aan het rijden te zijn. Deze auto is zo mooi in balans dat je het volgens mij ongelofelijk dol moet maken om je bijnieren een adrenalineshot te laten fabriceren. Wat moet je daar nou mee als autojournalist, wat moet ik in hemelsnaam voor advies geven aan een potentiële koper. Dus ben ik toch ook nog maar even over de rotonde en door de S-bocht bij het voormalig MarineVliegkamp Valkenbrug heen geknald. Natuurlijk had ik alle mazzel van de wereld dat het veel te mooi weer was voor de tijd van het jaar. Voor voldoende grip is een temperatuur van rond de 20 graden wel zo fijn, maar er is nog iets wat van groot belang is en dat is de rijstijl van de bestuurder. Op de actiefoto is goed te zien dat je het binnenste achterwiel een behoorlijk eind van het asfalt kunt liften. Het is dus zaak niet al te hoekig maar vooral vloeiend te rijden, daarmee voorkom je dat de auto niet al te extreem overhelt. En de rotonde + S-bocht, tja eitje en alweer geen adrenalineshot verdorie.

Totaal anders!
In de vorige alinea maakte ik al even een vergelijking met de Renault Clio R.S. Turbo 200 EDC CUP. Die heeft namelijk ook een 1.6-liter turbo motorblok met ook 200 Pk, maar dat lijkt werkelijk van geen kanten op het 1.6-liter turbo motorblok van de Ford Fiësta ST2. Het motorblok van de Ford Fiësta voelt minder fel aan, en is werkelijk heerlijk smeuïg over het gehele toerengebied. Zelfs in de 6de versnelling vanaf 100 km/u trekt het motorblok er nog behoorlijk goed aan. Maar ook 50-60 km/u rijden in de 6de versnelling bleek geen enkel probleem. Daarmee is deze Ford Fiësta ST2 voor het dagelijks gebruik een stuk aantrekkelijker dan je op het eerste gezicht zou denken. Maar als je ‘m op zijn staart trapt gaat de Ford Fiësta ST2 er rap vandoor. Tijdens een droog-rij-ritje over de A44 (doe ik altijd na een wasbeurt in de wasbox) zag ik dat in de 2de versnelling een snelheid van 90 km/u mogelijk is, en verder heb ik ook nog even 200+ km/u gereden en dan is het comfort van de vering/demping goed merkbaar. Op dat moment twijfelde ik weer aan het monteren van een sportieve verenset op deze Ford Fiësta ST2. Aangezien ik nog steeds het gevoel had niet het maximale uit deze Ford Fiësta ST2 gehaald te hebben, heb ik besloten het advies over het al dan niet monteren van een sportieve verenset nog even uit te stellen. Mijn complimenten trouwens voor deze fantastisch fijne 6-versnellingsbak, echt een sublieme schakelbak precies zoals het hoort!

Minder subliem vind ik de audio, en dan bedoel ik niet zozeer het geluid als wel de software. Mijn iPod Touch deed met enige regelmaat erg raar, iets dat ik niet herkende van andere testauto’s van Ford. Dat er wel degelijk iets aan de hand is kwam ik bij stom toeval achter toen ik een persbericht over Blackberry las. Blackberry mag op de smartphone-markt dan ter ziele zijn, bij autobouwers is hun besturingssysteem QNX (de QNX-technologie, sinds 2010 eigendom van BlackBerry, is de standaard om navigatie-, communicatie- en entertainmentsystemen in auto’s aan te sturen) erg populair. Lees even mee: [quote Z24.nl] Ford verruilt Microsoft voor QNX – Vorige maand maakte Ford nog bekend dat het afstapt van Microsoft-software voor het besturingssysteem van zijn auto’s, Sync, ten faveure van QNX. Al met al is QNX in de helft van de auto’s met een besturingssysteem te vinden. Onder andere Audi, Honda, Hyundai, Porsche, en Volkswagen maken van de technologie gebruikt. Op het moment is QNX waarschijnlijk het waardevolste onderdeel van BlackBerry. Waarom is QNX zo populair bij autobouwers? Het is relatief goedkoop en erg stabiel. Met Microsoft-software had Ford bijvoorbeeld constant problemen. Het bedrijf verstuurde zelfs USB-sticks met software updates naar klanten, in een poging om de problemen te verhelpen. [/quote Z24.nl]

Huh?
Zaterdagochtend 07.15u, 4 graden Celsius (het sneeuwvlokjesteken brandde!), Ford Fiësta ST2, ESP UIT, rotondecircus Hoogmade/Leiderdorp. Ik reed rechtdoor de grote rotonde op in plaats van rechtsaf de haakse bocht door. Even voor ik ga werken snel een rondje over het uitgestorven rotondecircus. Ik stuurde hard naar links over de rotonde heen en voor ik het wist brak de achterkant al weg. Oeps dat had ik niet verwacht na mijn goede ervaringen op het Space BusinessPark in Noordwijk. Vervolgens stuurde ik hard naar rechts om de rotonde te verlaten, en alweer wilde de achterkant me direct voorbij komen zetten. Ik besloot het rondje toch af te maken, en reed richting de A4. Ik reed over de nieuwe lagere rotonderand en gaf plankgas (dan heb je 20 seconden vol vermogen tot je beschikking, daar kom ik later nog op terug) en vloog met naarstig naar grip zoekende voorbanden de rotonde op en af. Over de A4 heen rijdend heb ik even rustig aan gedaan, om daarna op de grote rotonde aan de oostkant het gas er weer op te zetten. Terug naar de andere kant word je als bestuurder geconfronteerd met misschien wel één van de meest vreemde, maar ook één van de meest mooie rotondestructuren. Daarvoor moet je overigens wel de 360-gradendraai vanaf de westkant maken, dan benut deze rare rotondeconstructie optimaal.

Maar ook hier wilde de Ford Fiësta ST2 direct uitbreken aan de achterkant. Dit was helemaal niet leuk (er zijn werkelijk autojournalisten die dit leuk en stoer vinden, waha!) maar ja met een buitentemperatuur van 4 graden Celcius, en koude ultra high performance Bridgestone Potenza RE050A banden kon ik ook niet veel anders verwachten. Dit voorbeeld illustreert heel goed waarom het zo ongelofelijk belangrijk is altijd maar weer op dezelfde plekken, op verschillende tijdstippen en onder verschillende omstandigheden te testen. Misschien was het leuk geweest als de Ford Fiësta ST2 op dit moment, net als de Peugeot 208 GTi, even geen elektronisch sperdif had gehad, maar ja het is nou eenmaal of het een of het ander. Om die reden is een vergelijkingstest tussen deze twee auto’s dan ook een totaal belachelijke vertoning. Uit werk vandaan ben ik nog snel even naar de garage gereden om de Samsonite kofferset te fotograferen. Met hoedenplank kwam ik op: 1×50-liter + 3×33-liter + 1×13-liter en zonder hoedenplank: 2×50-liter + 3×33-liter + 2×13-liter. Al met al prima voor een auto zoals deze Ford Fiësta ST2. Een andere meting, die van het verbruik, heb ik er helaas maar één van. En dat is een verbruik van 1:9,3 wat hoger is dan het hoogste verbruik dat Ford opgeeft. Ik heb geen idee of het laagste verbruik van 1:20,8 haalbaar is, ik heb het niet eens willen proberen!

Sun(ny)day
Met beginnend mooi warm weer gaan mensen gek doen, de zomer in de bol hebben heet dat geloof ik. Ik baalde ongelofelijk die zondag, want maandag moest ik de Ford Fiësta ST2 alweer terugbrengen. Maar eerst maar eens lekker uitslapen (08.30u is voor mij uitslapen) en genieten van dat uurtje langer licht. Daarna heb ik ontbeten en nog wat testverslagen afgemaakt. Om 11.30u ben ik in de auto gesprongen om een fotoshoot te doen met mijn zwager. Dit keer een plek waar ik al een hele tijd geen actiefoto’s meer had gemaakt, het industrieterrein aan de zuidkant van Nieuw-Vennep. Het is daar op zondag volledig uitgestorven en dat moest dan ook wel één of meerdere mooie spectaculaire foto’s opleveren, zeker met die strakblauwe lucht en dat warme zonnetje. En inderdaad kreeg ik precies wat ik graag hebben wilde, die ene mooie actiefoto met daarop een knalrode Ford Fiësta ST2 die zijn binnenste achterwiel ruim van het asfalt lift. En uiteraard verder nog meer mooie actiefoto’s van voor, van achter, van boven en van onderen. Het verduidelijkte (foto-analyse is zo’n ongelofelijk belangrijk onderdeel van mijn testverslagen) voor mij in ieder geval veel van mijn rijervaring tot dat toe met de Ford Fiësta ST2. Na de fotoshoot moest ik wel weer even tegen mezelf zeggen: “Daan dit is geen RS maar een ST!” Het is en blijft toch eigenlijk niet meer dan een gewone Ford Fiësta met een vleugje ‘pimp’ er overheen. Dat merkte ik ook duidelijk aan de remmen, die zijn uitstekend alleen ging ik natuurlijk weer zo gek met deze auto doen (gewoon omdat het kan!) dat ik betere remmen zou wensen. Onzin!

Sins on a Sunny Sunday!
“Kun je nog even deze tas met eten bij Doreth (=mijn jongste zus) langsbrengen?” Ik zocht nog een excuus om nog één keer een wél zwaar adrenalineverhogende rit te maken over het Space BusinessPark in Noordwijk, en kreeg ‘m gewoon zomaar in mijn schoot geworpen. Nog één keer wilde ik helemaal tot het gaatje gaan met de Ford Fiësta ST2, zodat ik zeker wist dat als ik ‘m maandag terug zou brengen ik alles uit deze auto had gehaald. Toen ik de rotonde verliet ging het gas er direct vol op, en dit keer sloeg ik wel meteen rechtsaf om even verderop plankgas – je moet dit motorblok echt helemaal uitwringen – de vrachtwagenparkeerplaats op te knallen. Met vol doorspinnende voorbanden gleed ik zijdelings over deze fantastisch mooie plak asfalt. Nu had ik eindelijk wel het gevoel dat ik alles uit deze Ford Fiësta ST2 aan het halen was. Raar maar waar maar mijn hele lichaam stond dit keer wel werkelijk helemaal stijf van de adrenaline! Ik vloog terugschakelend naar de 2de versnelling rechtsaf de vrachtwagenparkeerplaats af, en meteen weer linksaf richting de ESTEC met doorspinnende voorbanden en een heerlijk over het asfalt dweilende Ford Fiësta ST2. Met de meeste voorwielaangedreven hatchbacks uit dit segment zonder elektronisch sperdif zou het alle hens aan dek geweest zijn om op de weg te blijven. Zo niet met deze Ford Fiësta die dankzij het vernieuwde e-TVC perfect aan het asfalt gekleefd blijft. Het enige waar je goed op moet letten is dat je strak en netjes stuurt, te heftig gooien en smijten levert een liftend binnenste achterwiel op. En een liftend binnenste achterwiel zorgt ervoor dat de achterkant je voorbij wil komen zetten. Ik besloot dit keer plankgas over de asfalten verkeersdrempels heen te vliegen, en in vergelijking met de vorige keer leek het wel hoe harder hoe beter! Na de laatste verkeersdrempel hoekte ik ‘m heel hard (maar wél mooi vloeiend zodat het binnenste achterwiel niet zou liften) in de 2de versnelling de haakse rechterbocht in. Het stuurgevoel had van mij voor het mooie nog wel iets directer gemogen, maar ja gezien de lage aanschafprijs ben ik dik tevreden.

En dan nu de lange lage en korte hoge verkeersdrempel, waarvan vooral die laatste een echte scherprechter is. De Ford Fiësta ST2 landde mooi na de korte hoge verkeersdrempel, maar omdat er een tegenligger aankwam moest ik helaas iets van het gas. Een goed excuus voor nog een rondje over het Space BusinessPark dus. Bij de eerstvolgende rotonde sloeg ik dus weer plankgas rechtsaf, en een paar honderd meter verderop ging ik weer heerlijk dwars glijdend met vol doorspinnende voorwielen de vrachtwagenparkeerplaats over. En weer ging het daarna haaks rechtsaf en meteen weer haaks linksaf, lekker om te doen maar hier moet je dus wel het koppie erbij houden. In beide bochten heb je totaal geen speelruimte, en er staan ook precies op de verkeerde plekken lantaarnpalen. Ik had er dit keer nog meer lol in dan de vorige keer, en voelde de adrenaline werkelijk uit mijn bijnieren spuiten. En weer over de lange lage en korte hoge verkeersdrempel heen, dit keer zonder vaart te minderen. De lange lage verkeersdrempel ging perfect, maar op de korte hoge verkeersdrempel kwam ik met vier wielen los van het asfalt. De landing was zo hard dat ik alle vier de schokbrekers/veren volledig in de stootrubbers voelde slaan. Meteen daarna reed ik het na een heftige landingszwabber de rotonde op en vloog er weer plankgas af. De Ford Fiësta ST2 vloog met vol doorspinnende voorbanden perfect lichtjes glijdend de rotonde af en de flauwe rechterbocht in. Dit was verreweg het allerbeste en allerlekkerste moment van de testweek. En oh wat is deze auto goed – lees: hoe méér je ‘m mishandelt hoe beter – voor de prijs die je ervoor moet betalen. Maar zoals Tom Ford al in zijn mooiste Engels schreef: “That is roadtester speak. It’s also childish and a bit dangerous to do on a road. We’d never do that on a road. Nobody should. Not even if it makes you laugh.” Ha, ha, ha, ha, ha, ha……….

Resumé
Dit beschouw ik toch wel als één van mijn meest verrassende testen ooit. Dat komt omdat ik in eerste instantie totaal niet door had hoe goed deze auto is. Pas als je in deze auto rijdt alsof hij elk moment van de weg af kan vliegen, ja echt!, pas dan krijg je hét gevoel waar je naar op zoek bent. Tja is het dan toch een échte Hot Hatch? Qua Pk’s zeg ik heel hard “Nee!” maar qua rijden zeg ik “Ja” en ik denk, nee ik weet zeker dat het nog beter kan. Monteer een sportieve Eibach-verenset en laat ‘m tunen en deze auto zal ervoor zorgen dat de adrenaline letterlijk uit je bijnieren spuit. Wat een totaal bizarre auto dit, die vrees ik door de meeste autojournalisten verkeerd op waarde wordt geschat. En met verkeerd bedoel ik dat-ie een vergelijkingstest wint om de verkeerde reden. Dan nu eindelijk even iets over die 20 seconden 200 Pk want dat is toch eigenlijk wel een beetje een vreemd verhaal. Het komt er kort gezegd op neer dat de ingenieurs van Ford tegen een probleem aanliepen tijdens het testen. Ik las dat de levensduur van de motor dusdanig negatief werd beïnvloed als die 200 Pk volledig werd aangesproken gedurende langere perioden, dat ze besloten om dit probleem op te lossen door een maximum van 20 seconden het volle vermogen toe te staan. Tja wat moet je nou in hemelsnaam met zo’n mededeling? Tijdens mijn rondjes over het Space BusinessPark lift ik bijna elke paar seconden het gaspedaal, en het gaspedaal liften betekent dat die 20 seconden opnieuw ingaan. Eigenlijk loop je dus alleen tegen die begrenzing – lees: de motor wordt afgeknepen naar slechts 182 Pk – aan als je gaat Autobahn-burnen zoals ik dat altijd noem.

Dan even naar de tuning want dat is een lastige, er bestaat namelijk een officiële fabriekstuning die echter alleen in Engeland mét officiële fabrieksgarantie wordt verkocht. Ford Engeland heeft samen met race-engineeringsbedrijf Mountune het vermogen van twee hatchbakcs (Fiësta ST en Focus ST) een tuning ontwikkeld zónder dat je de garantie verliest. Het enige nadeel is dat Ford Nederland deze Engelse tuning (nog) niet erkent. De Fiësta ST, met standaard 182 pk en 240 Nm, krijgt voor omgerekend €690,- een nieuw luchtfilter en aanzuigbuis. Samen met een een software-tweak voor de 1.6-liter EcoBoost zorgt dat voor een stijging naar 215 Pk aan vermogen en 320 Nm aan koppel. Het laat de Ford Fiësta ST in 6,7 seconden naar de 100 km/u sprinten. Verder vond ik nog een tuning in 3 uitvoeringen van de firma RaceChip. Standaard: 134 kW/182 Pk – 240 Nm | RaceChip TB: 158 kW/215 Pk – 316 Nm | RaceChip TB Pro2: 166 kW/226 Pk – 332 Nm | RaceChip TB Ultimate: 169 kW/230 Pk – 346 Nm. Geen idee trouwens of die 20-secondenregel na één van deze 3 tuningen nog steeds opgaat. Ik blijft dat tunen trouwens een lastig verhaal vinden, want welke tuner is nou écht goed? Ik lees over een en dezelfde tuner vaak net zoveel positieve als negatieve verhalen, dus ja wat moet je daar dan mee? Wie het weet mag het zeggen.

Zelfreflectie
In de week na het terugbrengen van de Ford Fiësta had ik een zeldzaam moment van extreme zelfreflectie. Tijdens het schrijven van dit testverslag zette ik de afgelopen testweek eens op een rijtje, en kwam tot de conclusie dat ik echt niet goed bij mijn hoofd ben. Welke gek doet dit nou allemaal met een auto, én schrijft het ook nog eens allemaal bijna letterlijk op zonder iets te verzwijgen? “Gewoon kappen met dat auto’s testen Daan!”, zei ik tegen mezelf. Om niet lang daarna weer tot de conclusie te komen dat ik het maken van mooie actiefoto’s, en het schrijven van testverslagen zo verschrikkelijk zou missen dat ik er voorlopig toch nog maar mee door blijf gaan. En voor ik het finaal vergeet te melden, het uitlaatgeluid is pure klasse voor een 1.6-liter viercilinder.

Tja……… en als ik geen Leienaar was geweest dan was de titel van dit testverslag “Rooie Klasbak” geweest.