“Kijk mama zonder handen!”
De titel kom ik later nog op terug maar hij schoot me zomaar ineens te binnen. Als kind riepen we dat altijd maar dan wel op de fiets met “Kijk mama zonder tanden” er achteraan. De Honda CR-V heeft de twijfelachtige eer om als eerste SUV de benaming “Cool Rag-Voertuig” gekregen te hebben op de redactie. Ik was dus benieuwd of de nog weer nieuwer dan nieuwe CR-V deze titel ook nog steeds zou verdienen. Grappig genoeg moest ik meteen al ‘raggen’ met de CR-V, want toen ik na thuiskomst de Samsonite kofferset wilde fotograferen stond er een file van hier tot Tokio op de Dr Lelylaan in Leiden. Omkeren kon wel maar vanwege de hoge rijbaanscheiding kun je dat met een normale auto wel vergeten. Zo niet met deze Honda CR-V want zonder enig probleem ragde ik over de hoge rijbaanscheiding heen. Eitje! Daarna ben ik via een andere weg naar mijn garage gereden. Een weg met veel verkeersdrempels, waarvan er een aantal behoorlijk hoog zijn. Vlakbij de Formido ligt een scheve verkeersdrempel waar je heerlijk overheen kunt raggen met een auto zoals deze Honda CR-V. Het voelt anders aan dan met de Ford Kuga, de vering/demping van de Honda CR-V is wat comfortabeler of zachter zo je wilt. Wat dat betreft verschilt de vering/demping van deze nieuwe Honda CR-V niet zoveel van die van de eerste CR-V die ik heb gereden. In eerste instantie denk je onderweg te zijn met een te comfortabele SUV, zo één die in het grensbereik vast en zeker totaal af laat weten. Nou zal dat bij deze Honda CR-V minder snel het geval zijn dan met de vorige CR-V (voorwielaangedreven benzine-versie, staat niet op Autotesten.nl) die ik gereden, want de 2.2 i-DTEC die ik mee had beschikt over AWD. Ik ben over alle verkeersdrempels heen gevlogen met een snelheid (nog niet eens de maximum snelheid) waarbij de gemiddelde hatchback tijdens het landen in tweeën knakt dan wel het motorblok op straat beland, maar deze CR-V doet dat dus alsof het niets voorstelt. Dat vind ik altijd zo lekker aan het rijden in een SUV zoals deze Honda CR-V, het moet wel ongelofelijk gek worden wil deze auto het moeilijk krijgen in de stadsjungle. In het terrein zal het een ander verhaal zijn maar zandpaden (zoals in de Achterhoek) en het normale lichte terreinwerk moeten geen enkel probleem zijn voor deze Honda CR-V. Het elektronische gestuurde 4WD-systeem is van het type Real Time AWD, dat houdt in dat de CR-V altijd voorwielaangedreven is tenzij de omstandigheden vragen om 4WD. En dat kan zijn op natte of gladde ondergrond, maar ook als ik bijvoorbeeld de grens opzoek in een snel genomen scherpe bocht.

Ophalen
Het ophalen van de Honda CR-V was wel grappig, want behalve dat het alweer een tijd geleden is dat ik een Honda getest heb, was ik erg benieuwd naar de wegsituatie rondom Honda Nederland. In eerste instantie wilde ik de Honda CR-V ‘s middags met mijn zwager ophalen, maar ik besloot toch om ‘m meteen na het wegbrengen van de Fiat 500L op te halen. Ik had mijn motor nog nodig die week, maar die zou ik dan ‘s middags samen met mijn zwager wel even ophalen. Toen ik rechtsaf sloeg richting Honda zag ik dat de mooie rotonde (leuk testobject) aan het einde verdwenen was, maar nog erger de weg naar Honda was eenrichtingverkeer geworden. Gelukkig kon ik op de motor over het fietspad verder rijden, en zo kwam ik via de verkeerde kant bij Honda Nederland aan. Na mijn motorspullen achterin gemikt te hebben – helaas heeft deze Honda CR-V geen automatische voetbediening van de achterklep zoals de Ford Kuga – de stoel, het stuur en de spiegels afgesteld te hebben kon ik vertrekken. Ik ben meteen maar rechtsaf geslagen, want dat is korter dan de nieuw aangelegde weg. Op weg naar de grote T-splitsing of beter gezegd kruising (je kan tegenwoordig namelijk ook rechtdoor), zat ik nog te twijfelen over de route naar huis. Uiteindelijk heb ik toch maar voor de A4/A44 gekozen, oftewel de kortste en snelste weg naar huis. In de mooie bocht naar rechts kon ik goed voelen dat de vering/demping op een hoog niveau staat, comfortabel en erg goed gedempt maar toch weer heel anders dan de Ford Kuga. Dat blijft me werkelijk ongelofelijk fascineren dat twee auto’s vergelijkbare vering/demping hebben maar desondanks totaal verschillend aanvoelen. Daar heb je het weer het woord aanvoelen of voelen, een woord dat onontbeerlijk is voor het goed testen van een auto.

Qua wegligging voelt deze nieuwe Honda CR-V goed aan, geen onderstuur, glijden niets van dat alles. Maar ik zat nog lang niet op de grens, het ESP stond aan dus het echte werk moest nog komen. Rustig optrekkend viel me direct op dat de automatische versnellingsbak (5-traps automaat met koppelomvormer) werkelijk naadloos opschakelt. Wel jammer dat de automaat meer diesel ‘eet’, want de handgeschakelde versie is zeker in de stad een stuk zuiniger; 6,7 tegenover 8,2 liter per 100 km en op de snelweg 5,8 tegenover 6,8 liter per 100 km. Het is in dat opzicht dan ook erg jammer dat de 1.6 i-DTEC uitvoering hier nog niet te koop is, die komt pas in het najaar van 2013. Wat mij echter een prima optie lijkt is een dieselmotor met IMA, waardoor de automatische versnellingsbak geen koppelomvormer meer nodig heeft. De gemonteerde stuurflippers zijn overigens zeer welkom, want ik schakel liever handmatig terug zodat ik op de motor af kan remmen, waardoor ik een vloeiender rijstijl aan kan houden dan met normaal remmen. Op de snelweg heb ik meteen de cruise control aangezet, waarbij ik zag dat het een ACC betreft en dus heb ik meteen de afstand tot mijn voorganger op minimaal ingesteld (=1 blokje van de 3). Ik heb een beetje een hekel aan ACC omdat het vaak ingrijpt als ik dat niet of nog niet wil. Als het rustig is dan is ACC prima maar bij druk verkeer heb ik liever de mogelijkheid om net als bij de Toyota Prius Wagon te kunnen switchen tussen ACC en CC. Eenmaal op de A44 heb ik even stevig door gereden met 140-160 km/u op de snelheidsmeter.

Verjaardag
Diezelfde avond had ik een verjaardag want mijn oudste broer was jarig. Na de verjaardag zou ik mijn moeder en mijn jongste broer en zijn vriendin even thuis brengen. Mijn broer en zijn vriendin wonen op één van de mooiste plekjes in Amsterdam, namelijk aan de Amstelkade in een huis waar ooit de allereerste coffeeshop van Nederland gevestigd was. Behalve een mooie plek is het ook een rotplek en dan bedoel ik voor NavSat’s want het is me regelmatig overkomen dat een NavSat hier volledig de weg kwijt raakte. Gek genoeg wees de NavSat (HDD Navigatie) van de Honda CR-V me direct de goede weg, alsof-ie wist dat ik niet rechtdoor kon rijden. Deze weg was ik nog niet eerder gereden op aanwijzingen van een NavSat, maar ik kwam precies goed uit dus de NavSat van de Honda CR-V is goed bevonden. Op de terugweg heb ik het “LKAS” (Lane Keeping Assist System) aangezet om eens te kijken of dat goed zijn werk doet. Niet dat ik zo’n type ben dat in slaap valt achter het stuur, maar ik wilde wel eens kijken of het een zinvol accessoire is. En ik moet eerlijk bekennen dat het LKAS van de Honda CR-V een erg fijn systeem is dat vrijwel geruisloos zijn werk doet. Zo geruisloos en goed dat ik besloot mijn handen van het stuur af te halen en de Honda zelf te laten sturen. En dat ging zowaar een behoorlijk tijdje goed totdat er even kort een oranje signaallampje ging branden dat ik het stuur weer vast moest pakken. Erg grappig want dit had ik niet verwacht, de Honda registreert dus aan de hand van kleine stuurcorrecties of de bestuurder al dan niet zelf stuurt. Met mijn moeder naast me zittend kon ik dus letterlijk zeggen: “Kijk mama zonder handen!”

Daarna heb ik bij de afrit in Leiden ook nog meteen maar even de ACC-test gedaan. Ik laat de ACC dan zelfstandig afremmen en wacht net zolang totdat er een signaallampje gaat branden en/of er een signaal klinkt. Ik wist van andere Honda’s al dat het ACC van Honda de auto niet zelfstandig stilzet zoals een Volvo (met automaat uiteraard) dat wel doet. En inderdaad klonk er ruim op tijd een waarschuwingssignaal en ging er een oranje signaallampje branden én zette het ACC zichzelf automatisch uit. Uiteraard heb ik daarna nog even gewacht om het CMBS te testen, oftewel het Collision Mitigation Brake System. De eerste actie van het CMBS is een visueel + audiosignaal, daarna volgt het automatisch aantrekken van de veiligheidsgordels en voel je dat de Honda CR-V begint te remmen en als laatste actie zal de Honda CR-V uit zichzelf hard remmen. Maar zover liet ik het uiteraard niet komen, en dus mocht ik het laatste stukje zelf hard op het rempedaal trappen. De remmen zijn overigens uitstekend en prima te doseren. Honda schat (na extrapolatie van een Duitse studie naar de hele EU) dat als alle auto’s uitgerust zouden zijn met CMBS dit 19.000 ongevallen per jaar zou voorkomen en bij 153.000 ongevallen de ernst ervan danig zou verminderen. Dat is nogal wat dus eigenlijk zou DMBCS net als ABS gewoon een standaard voorziening moeten zijn. Met name het inrijden op een file zou hiermee fors in aantal dalen denk ik, én juist die ongevallen zijn vaak zéér ernstig. Het is dus altijd beter zelf alert te blijven en met niets anders dan autorijden bezig te zijn!

Relaxte zaterdag
Vakantie, bewolkte dag, 50 procent minder warm dan vrijdag en dus een dag om even lekker uit te slapen. Nou is voor mij uitslapen iets van 09.00u of zo, ik ben niet zo’n langslaper. Ik kon ook niet té laat opstaan want ik moest even naar mijn zus in Katwijk aan Zee. Een mooie gelegenheid voor een drempeltest (=vering/demping en grondspeling), beoordeling van het bochtengedrag en uiteraard een stoplichtsprintje. Na het instappen bedacht ik me dat ik in deze grote Honda rond aan het rijden was alsof het een stadsauto is. Dat geeft duidelijk meteen de grote kwaliteit van deze nieuwe Honda CR-V aan, en dat is dat je werkelijk geen moment het idee hebt met een grote auto onderweg te zijn. Verkeersdrempels zijn uiteraard een eitje voor deze Honda CR-V, de auto sprong er overheen alsof ze er niet lagen. En dan zijn er werkelijk automobilisten die in dit soort auto’s heel hard afremmen voor een verkeersdrempel, en er heel langzaam overheen rijden alsof ze bang zijn om iets te beschadigen aan hun 4WD/SUV. Aan het einde van de ventweg smeet ik de Honda CR-V lekker hard over de rotonde en meteen daarna de rechterbocht in. Het VSA (=Vehicle Stability Control) stond op dat moment aan en dat kon ik voelen, alhoewel het me meeviel eerlijk gezegd. Het stoplichtsprintje op de N206 won ik glansrijk, en dat is vooral te danken aan het naadloze opschakelen van de automaat met behulp van de stuurflippers. De automatische versnellingsbak krijgt van mij dan ook een hele goede beoordeling. Eerst maar eens even plankgas door de opritbocht bij ‘t Heen (zo heet dat industrieterrein nou eenmaal) heen. Door de AWD kon ik het gas er zonder problemen ophouden, ondanks dat de banden (Michelin Latitude Sport, werkelijk uitstekende banden) zeer heftige piepgeluiden produceerden. Het is toch wel kicken om met zo’n grote en behoorlijk zware auto zo hard door een scherpe bocht heen te knallen. Daarna ben ik nog even heel hard door de S-bocht naast het voormalig MarineVliegkamp Valkenburg heen gereden. Zelden ben ik zo perfect glijdend over vier wielen door deze S-bocht heen gereden. Dat geeft een heerlijk gevoel in je lijf kan ik je vertellen! Daarna nog even lekker strak door de mooie rechts-links-bocht Valkenburg uit. Een bocht met behoorlijk hoge g-krachten, maar desondanks bleef de Honda CR-V in het juiste spoor.

Wel merkte ik goed het verschil tussen een scherpe bocht en een flauwe bocht. In een scherpe bocht ging de Honda CR-V vooral op één voorwiel hangen, en dat levert een nogal hard piepende linker- of rechtervoorband op. In een flauwe bocht daarentegen hangt de Honda CR-V meer netjes evenwijdig op de twee buitenste wielen, en daardoor voelt het allemaal wat mooier en minder spectaculair aan. Eenmaal thuis gekomen ben ik in de Renault Twizy gesprongen om te gaan zwemmen, dat is namelijk erg goed voor mijn revalidatie. Na het zwemmen moest ik alweer naar Katwijk, want mijn zusje had gebeld of mijn moeder op wilde passen. En omdat het te koud was om te fietsen had mijn moeder gevraagd of ik haar wilde brengen. Graag zelfs want dan kon ik mooi even testen hoe de Honda CR-V zich houdt met het VSA uit. Zoals ik al dacht is de Honda CR-V leuker met het VSA uit, zoiets kun je moeilijk onder woorden brengen. Met het VSA uit voelt het rijden vloeiender aan, het enige is dat het wel een beetje lef vraagt want 9 van de 10 keer gaat het goed, maar die ene keer dat het niet goed gaat moet je op kunnen vangen. Zaterdagmiddag was het heerlijk rustig op het Space BusinessPark, en daardoor kon ik me genadeloos uitleven. Toch moet ik eerlijk bekennen dat het enigszins saai was, de Honda CR-V deed namelijk alles perfect zoals het hoort. Maar misschien dat het een stuk leuker wordt na een tuning. Bij Ventura-tuning zag ik dat het vermogen van het 2.2 i-DTEC motorblok stijgt van 150 Pk->182 Pk en het koppel van 350 Nm->410 Nm.

Zondagrijder
Die zondag moest ik op pad met meerdere familieleden, en ze waren allemaal zeer te spreken over de zitruimte voor- en achterin. Naast de uitstekende zitruimte werden ook de met leer beklede stoelen (voorstoelen verwarmd) als “heerlijk zittend” beoordeeld. En omdat een aantal van mijn familieleden wat pijnlijke spieren en gewrichten heeft (moeder gescheurde bovenbeenspier, een zus met reuma) werd de ruime hoge instap door hen zeer gewaardeerd. Na het starten ging de muziek aan dan dat betekende in dit geval mijn iPod Touch, die ik had aangesloten op de USB-ingang in de midden-console. Aansluiten via de bluetooth probeer ik al maar niet eens meer, de afwezigheid van een songlist waar je doorheen kan scrollen vind ik veel te onhandig. Je kunt overigens als je dat wilt 10 Gb aan muziek opslaan op de HD. Het geluid uit de vele speakers is van uitstekende kwaliteit, en de persoonlijke instellingen zijn in te stellen op het 7-inch touchscreen. Naast de iPod is het ook mogelijk DVD’s te kijken op het 7-inch touchscreen. Verder kun je ook op het i-MID (intelligent Multi Information Display) tussen de snelheidsmeter en de toerenteller, allerlei functies (verbruik, tripmeter etc.) bekijken en bedienen vanaf het stuurwiel. De beelden van de achteruitrijcamera zijn hier ook te zien, dan wel in het geval van deze Executive-uitvoering op het 7-inch touchscreen. Persoonlijk vind ik een achteruitrijcamera op een grote auto altijd wel een must. Zeker op krappe parkeerplaatsen kan het je helpen om samen met de parkeersensoren net wel in te parkeren, in plaats van nog weer 10 rondjes te moeten rijden. Erg handig aan de achterbank vind ik de zogenaamde one-motion neerklapbare leuningen en zittingen. Er zijn maar weinig andere SUV’s waarbij dat zo makkelijk gaat als bij deze Honda CR-V.

2 maal ‘t Heen en weer!
Dat is weer eens wat anders dan de Alpe d’HuZes of een ritje met Fyra waar de stukken vanaf vliegen. Soms is het wel eens goed je agressie op een gezonde manier af te reageren, want als ik lees dat die stichting Alpe d’HuZes meer dan 37 miljoen euro op de bank geparkeerd heeft staan als dood geld en ik hoor op het NOS-journaal over het miljard euro kostende Fyra-rampenplan dan snap ik het even niet meer. Er is veel geld nodig voor kankeronderzoek (ik heb zelf lang geleden voor een KWF-project gewerkt) maar bijna geen enkel ingediend onderzoeksplan wordt goed gekeurd, en dus dienen wetenschappers maar geen eens meer verzoeken in. En dan dat Italiaanse maffia-treinstel, daar moet je toch gewoon hard om lachen dat zoiets kan anno 2013. Ik heb een bloedhekel aan al die zogenaamde goede doelen gekregen, en de politiek had ik al nooit iets mee, politici zijn allemaal meningloze zakkenvullers. Krijg allemaal het heen en weer dacht ik bij mezelf, ik ga mezelf even verblijden met 2 maal ‘t Heen en weer. Poging 1: D-stand met het VSA aan. Poging 2: D-stand met het VSA uit. Hoe gek het ook klinkt is poging 1 logischerwijs ook de lastigste poging, want juist in die stand zal het VSA (zo Honda noemt haar ASR/ESP) alles doen om proberen de Honda CR-V te corrigeren. En omdat ik nogal hard en heftig de opritbocht indook lukte het ‘t VSA – ook dit systeem heeft zijn grens – niet om de boel te corrigeren, waardoor ik stevig aan de bak moest om de wegbrekende Honda CR-V op de ideale lijn te houden. Met het VSC uit ging het veel lekkerder, want door het niet ingrijpen van het VSC gleed ik fantastisch mooi met 4 zwaar piepende banden door de opritbocht. Eenmaal op de N206 kreeg ik een randdebiel in een Audi A5 achter op mijn bumper hangen. Na een harde trap op de rem hield hij meteen meer afstand, en bij het stoplicht vroeg ik aan de Anton Geesink achter het stuur wat er nou zo moeilijk is aan netjes afstand houden. Hij dreigde uit te stappen maar zolang iemand niet met een pistool zwaait laat ik me niet intimideren. Daarna reed ik verder richting de rotonde en S-bocht bij de ventweg van voormalig MarineVliegkamp Valkenburg. Deze S-bocht is niet te scherp maar loopt mooi rond, een pietsie flauw zeg maar. En dat is precies het soort bocht waar de Honda CR-V met het VSA uit heel mooi over vier wielen glijdend doorheen gaat. Qua sturen vind ik deze Honda CR-V trouwens erg fijn, niet zo vaag als sommige concurrenten maar ook niet te direct kortom precies goed.

Snel klaar of toch niet?
Zelden ben ik zo snel klaar geweest met het testen van een auto. Ook voor deze test geldt dat ik er net als bij de Ford Kuga snel klaar mee was, maar net als in het geval van de vering/demping was het toch weer net even anders. Testen is wat dat betreft eigenlijk een rare bezigheid, want wees nou eerlijk het is eigenlijk zo subjectief als het maar kan. Maar aan de andere kant toch ook weer niet, want slechte vering/demping blijft gewoon slechte vering/demping niets meer en niets minder. Wat betreft het rijden gelden weer hele andere dingen, want de ene automobilist houdt van comfortabel en luxe en de ander van sportief en spartaans. De één zal nooit van zijn leven de grens opzoeken maar de ander juist vaak. Toch zoek ik de grens van een auto niet alleen op voor die laatste groep automobilisten, integendeel zelfs! Toch wordt mijn manier van testen in de autojournalistiek als totaal onzinnig beoordeeld. Tijdens de testweek van deze Honda kreeg ik echter de bevestiging dat mijn manier van testen de enig juiste is. Waarom? Ik ontving ik een mailtje in mijn mailbox van een Audi Q7-eigenaar die mij mailde i.v.m. een vreemd ongeval. Hij mailde mij omdat hij na het lezen van mijn testverslag van de Volkswagen Scirocco het idee had dat hij exact dezelfde plotselinge onbestuurbaarheid – de Audi Q7 was na het eenzijdige ongeval total loss – had meegemaakt als ik. Ik was daar overigens niet de enige mee want Mick Kleijwegt (fotograaf van de TVR-Club) had exact hetzelfde meegemaakt met een Volkswagen Scirocco, en hij was wél de bocht uitgevlogen in Noordwijk aan Zee. Ik vermoed op dit moment dat het iets te maken heeft met een storing in het elektronische dempingsysteem. Er waren namelijk geen remsporen te zien (een storing van het ABS en/of het ESP was dus uitgesloten) nadat ik uitgestapt was en de weg was ook totaal niet glad. Net als bij mij werd de klacht volgens deze man in de doofpot gestopt door Pon, en dat is natuurlijk een uitermate kwalijke zaak.

Want wees nou even heel eerlijk, als zowel ik als Mick als die lezer deze storing hadden gehad op het verkeerde moment op de verkeerde plek dan hadden we dood kunnen zijn. Als de Volkswagen Scirocco onbestuurbaar was geworden in een rechterbocht van een tweebaansweg provinciale weg, en er was net een vrachtwagen of bus van de andere kant aangekomen dan had het vrijwel zeker uitgedraaid op een frontale botsing en dus zes plankjes. Na de mail van die lezer ben ik eigenlijk pas serieus na gaan denken over het feit dat er elk jaar misschien wel meerdere eenzijdige of tweezijdige ongelukken gebeuren met als oorzaak een elektronische storing. Als de bestuurder van een auto met zo’n elektronische storing na het ongeval dood is kan er nooit meer achterhaald worden wat de oorzaak is geweest, want het uitlezen van de door mij geteste Volkswagen Scirocco leverde volgens Pon geen storing op. Maar een ander exemplaar testen mocht ook niet van Pon, en dus heb ik de test van de Volkswagen Scirocco gepubliceerd met alles erop en eraan. Dat is dus de reden dat ik daarna nooit meer een Volkswagen heb getest. Maar er is meer aan de hand want het afgelopen jaar ben ik ook wat dieper gedoken in het te water raken van auto’s. Veel auto’s veranderen namelijk in een kluis (ramen en/of deuren kunnen niet meer geopend worden) waardoor de overlevingskans van de inzittenden vrijwel 0 is. De moeder van die twee kinderen in Utrecht weet daar alles van, haar kinderen zonken voor de ogen van haar en de redders naar de bodem van het kanaal. Die kinderen zijn echt niet in staat om met zo’n oranje hamertje de zijruiten in te slaan. Na lang zoeken vond ik op Rijksoverheid.nl het vertrouwelijke rapport uit 2008 over dit onderwerp, de toenmalige minister van Verkeer Camiel Eurlings was verantwoordelijk voor het onder de pet houden van dit rapport. En ondanks de macht die hij toen had heeft Camiel Eurlings niets veranderd aan dit zeer gevaarlijke probleem. De dood van die kinderen was totaal onnodig en had voorkomen kunnen worden, als hij toen met dat rapport – http://tinyurl.com/cjncfgp – in handen iets had ondernomen! Tja zo kunnen jullie weer eens lezen dat het testen van auto’s – net als het ministerschap! – geen vrijblijvende bezigheid is voor meningloze zakkenvullers (iets wat Camiel Eurlings nu wel doet bij de KLM).