1 apr-i-1…0?
De week dat ik de Hyundai i10 mocht testen viel samen met de introductie (alleen kijken niet rijden) van de nieuwe McLaren MP4-12C in het Louwman Museum in Den Haag. Een grotere tegenstelling is bijna niet mogelijk, een piepklein zuinig stadsautootje tegenover een superhigh-tech supersportauto. Zelfs een Ferrari Enzo is een zeepkist vergeleken bij deze McLaren MP4-12C. Het vering/dempingsysteem van deze supersportauto is namelijk volstrekt uniek en ongekend goed. Er zijn mensen die moeten de McLaren MP4-12C hoe dan ook hebben, gewoon voor de heb en de pats. Persoonlijk vind ik dat soort mensen erg armzalig want ze hollen van de ene supersportauto naar de volgende supersportauto. Erin rijden doen ze bijna niet want als hun vriendjes er ook allemaal één hebben zijn ze ‘m alweer zat. Ik heb een aantal keer van dit soort ‘unspeakibly rich’ mensen gesproken, en het eind van het liedje was dat ze na een lang gesprek jaloers waren op mijn fantastisch leuke vrijbuitersleven. En dat is precies waar het om draait, het levensgeluk zit ‘m in de pi(10)epkleine dingen van het leven. Tijdens dat gesprek ging het o.a. over mijn werk op het laboratorium (het modernste IVF-laboratorium ter wereld) van de IVF-kliniek waar ik werk, over de avonturen die ik beleefd heb tijdens mijn vele verre motorreizen en over het testen van auto’s en motoren (ik rijd/reed elke week in/op een andere auto/motor). En die ‘unspeakibly rich’ mensen……… wel die hadden helemaal niets te melden dat was voor mij het meest bizarre aan dat gesprek. “Rich but unspeakibly boring” zouden de Engelsen zeggen. Waar ik maar mee wil zeggen dat je totaal niet rijk hoeft te zijn om een ontzettend leuk en spannend leven te hebben. Wat me echter nog het meest veranderd heeft is het motorongeluk waarbij ik bijna een dwarslaesie opliep. Ik had verlamd moeten zijn (dat zei de neurochirurg in het ziekenhuis ook tegen mij) maar ben het niet, en waarom weet ik nog steeds niet en ik zal het ook wel nooit weten. Sindsdien beschouw ik elke dag als een heel groot cadeautje en daarom snappen mensen me niet als ik zeg dat ik net zoveel lol heb in deze Hyundai i10 als straks in die McLaren MP4-12C. Een goed en leuk testverslag schrijven zoals over deze Hyundai i10 i-Catcher, uiteraard met mooie foto’s erbij, vind ik een ongelofelijke kick. Dat heeft namelijk helemaal niets maar dan ook niets te maken met het soort auto die ik mag testen. Ik schrijf expres “mag” want ik moet namelijk helemaal niets, zodra ik geen plezier meer in het testen heb stop ik er direct mee. Voor mij is een auto namelijk geen verlengstuk van mijn penis zoals bij nogal wat automobilisten/autojournalisten het geval is.

Lente
Op weg naar huis had ik het nog droog maar ‘s middags regende het pijpenstelen. Gelukkig was het ‘s avonds droog en de volgende dag was het strakblauw en mooi zonnig weer. Ik had weekenddienst en dat betekende vroeg opstaan en over een bijna lege weg naar werk. Eigenlijk heb ik twee ideale banen, een hele leuke parttime baan op het laboratorium van een IVF-kliniek en autojournalist/fotograaf. Vooral in de weekenden is de weg naar werk altijd vrijwel leeg en beschik ik zodoende over het perfecte testtraject. De dag ervoor had ik al gemerkt dat er geen ESP (is een optie van €650,-) op deze Hyundai 1.2i i10 i-Catcher zit, HEERLIJK! Het gas erop en glijdend over de rotondes en door de bochten, jiha. Maar voordat ik ook maar één ding ga schrijven over deze i10 ga ik deze auto 10 hele dikke punten geven voor de versnellingsbak. Het schakelen gaat werkelijk ongekend soepel en precies, de kwalificatie fenomenaal goed is dan ook volkomen terecht! Er zijn auto’s die het 10-voudige of meer dan deze simpele i10 kosten en die niet eens ook maar een klein beetje in de buurt komen van deze versnellingsbak. Zo die punten zijn alvast binnen nu de rest van de auto nog. Het had die ochtend licht gevroren en dan pas ik toch altijd een beetje op, zeker in de polder bij Leiderdorp. Maar gelukkig viel het mee, de rotonderanden waren nat maar niet glad. De rest van de weg naar werk heb ik de snelheid iets meer opgevoerd en dat was dikke pret. Het leuke van deze Hyundai i10 is dat deze auto erg zeker aanvoelt qua weggedrag. Het is een auto die je niet snel zal verrassen, zelfs niet in het uiterste grensbereik en dat nota bene zonder ESP. En dat mag best uitzonderlijk genoemd worden in dit segment.

Blauw engeltje of blauw duiveltje?
Een aantal weken geleden mocht ik op een vrijdagavond in de witte Saab 9-3X voor reddende engel spelen omdat een vriend uit Amsterdam net zijn rijbewijs was kwijt geraakt. Hij stond langs de A44 op een parkeerplaats met zijn motor. Het grappige was dat ik net voor die avond een reminder in mijn GSM-agenda had gezet om hem te bellen. Geen idee hoe het kan maar toen ik een paar weken later deze Hyundai i10 aan het testen was, en op een dag aan een vriendin uit Hoevelaken moest denken werd ik diezelfde avond door haar gebeld. Ze had ‘s middags spullen gekocht bij Leen Bakker in Leiderdorp en was toen vergeten na het inladen van de spullen een gereedschapskist (met een paar honderd euro aan spullen erin) terug te zetten in de auto. Ze belde mij op of ik even wilde gaan kijken of de gereedschapskist er misschien nog stond. Ik ben direct op de fiets gesprongen en over de busbrug naar de Hyundai i10 gefietst. Door een reconstructie van de rondweg in mijn wijk staat het verkeer elke ochtend muurvast, en dus heb ik de Hyundai i10 maar aan de andere kant van het water gezet. Fiets op slot gegooid, de i10 gestart en heel snel wegwezen wat altijd weer een goede test is voor een koppeling. De koppeling is van deze i10 is goed doseerbaar en heeft een mooi aangrijppunt maar krijgt geen 10 van mij net als de versnellingsbak, ik hou het bij een 8. Na twee hoge drempels vloog ik over de derde schuine drempel (drempel in een bocht) het asfalt op. Het was toch rustig op de weg en dan kan ik mooi even dingen testen die ik overdag als het druk is nooit zou kunnen doen. De vering/demping van deze spotgoedkope Hyundai i10 is werkelijk uitstekend. Waar de veren van andere kleine auto’s al door zouden slaan daar heeft deze Hyundai i10 gewoon nog veerweg over. Net niet te hard maar toch stevig door rijdend reed ik richting de kruising bij Holiday Inn. Elke bocht die volgde reed ik met een big smile, en dankzij het 85 Pk sterke felle 1.2 liter motorblok, met spinnende voorbanden lekker strak sturend doorheen. De koeienrotonde (zo heet deze rotonde met koeienbeelden in de volksmond) nam ik bijna rechtdoor, en ondanks dat ik de Hyundai i10 bijna dwars voelde glijden bleef de auto perfect bestuurbaar. Elke keer als ik dacht nu zit ik over de grens dan bleek dat niet zo te zijn. Volgens mij kun je zelfs achterstevoren en ondersteboven met dit kleine autootje deze koeienrotonde over. Afijn de gereedschapskist stond er nog en ze was dan ook dolblij toen ik haar opbelde met dit blijde bericht. Op de terugweg maakte ik het nog bonter en reed ik met de wielen bijna helemaal dwars staand, de toerentellernaald in het rood, en net niet achterstevoren de rotondes over, en alweer geen centje pijn. De Hyundai i10 verraste me nergens met extreem onderstuur maar bleef gewoon netjes bestuurbaar zoals het hoort. Werkelijk fantastisch goed! De 14-inch Kumho-banden krijgen van mij dan ook een goede beoordeling, op droog asfalt dan uiteraard.

Ford Foc-us
De volgende dag reed ik naar mijn werk en gebeurde er iets totaal onverwachts. Vanaf de stoplichten bij de LOI, waar ik weer lekker links vooraan was gaan staan, kreeg ik een Opel Astra achter me aan. Die dacht waarschijnlijk dat ik het gas erop zou houden maar dat doe ik daar vrijwel nooit. Ze staan daar namelijk regelmatig te flitsen dan wel te laseren. Dus reed ik netjes met 50 km/u de polder in op de eerste rotonde af. Ik had weer eventjes veel zin in zo snel mogelijk de rotonde over en dan pak ik altijd de binnenring. Tenminste binnenring? Zeg maar gerust dat ik de binnenring eigenlijk rechts liet liggen en rechtdoor over de rotonderand heen vloog. Ik voelde de Hyundai i10 lichtjes dwars gaan maar dat mag geen naam hebben. De balans van het chassis, het directe stuurgedrag, de goede vering/demping, maar vooral de afwezigheid van het ESP op deze Hyundai i10 geven deze auto een hele hoge pretfactor. Vlak na deze rotonde ging ik op weg naar de tweede rotonde maar vlak voor deze rotonde sla ik altijd rechtsaf richting de A4. Middenin deze bocht naar rechts zit een drempel, en exact op het midden van deze drempel is een oversteekplaats voor fietsers. Toen ik de afslag naar rechts nam reed er een blauwe Ford Focus voor mij die net als ik na het nemen van de afslag gas gaf. Terwijl we allebei in de bocht accelereerden ging de vrouw in de Ford Focus in één keer vol in de remmen. Gewoon zomaar zonder enige aanleiding stopte ze op het allerlaatste moment voor een paar fietsers die wilden oversteken maar op die plek geen voorrang hebben. Ondanks mijn supersnelle remactie (ik weet nu intussen wel dat deze i10 goede remmen dankzij deze mevrouw) kon ik door het natte asfalt niet voorkomen dat de i10 richting de achterkant van de Ford Focus bleef glijden. Er was nog maar één mogelijkheid om een botsing te voorkomen en dat was de i10 de graskant insturen. En alsof deze uitwijkactie voorgeprogrammeerd zit in mijn hersenen (trainen op een slipbaan heeft dus wel degelijk zin!) deed ik precies exact dat wat ik hiervoor schreef. Door mijn razendsnelle uitwijkreflex voorkwam ik een botsing. Ik kwam tot stilstand in het gras met een uitgevallen motor. Dat laatste hoort ook een dergelijke remactie want als het goed is heb je namelijk geen tijd meer om de koppeling in te trappen bij een noodremactie. Zelf geef ik op deze plek ook regelmatig voorrang aan fietsers, alleen kijk ik dan altijd ruim van tevoren in mijn achteruitkijkspiegel om precies dit soort dingen te voorkomen. Wat betreft het afstand houden kon ik achteraf concluderen dat ik voldoende afstand had gehouden. Alleen had ik er geen rekening mee gehouden dat de remweg van de Kumho-banden op nat asfalt langer is dan ik gedacht had. Achteraf best een domme fout van mij maar aan de andere kant ook een hele goede test. Als ik auto/motor rijd dan kijk ik namelijk altijd om me heen of ik uit kan wijken.

i0
Donderdagavond 24 maart na een fantastische strakke en indrukwekkende presentatie van de McLaren MP4-C12 in het Louwman Museum in Den Haag was het tijd voor de zuinigheidsrit naar Zandvoort vice versa. Kleine auto, strakke wegligging, perfecte handgeschakelde 5-versnellingsbak, geen idee waarom maar ik had een heel goed gevoel dat dit wel eens de derde “0” zou kunnen worden oftewel nul keer remmen. Eigenlijk heb ik er nooit zo over nagedacht maar direct na het aftanken bij de benzinepomp voor de Albert Heijn in Katwijk aan den Rijn (ook wel Katwijk-Binnen genoemd) ligt een rotonde waar ik nog nooit voor heb hoeven remmen terwijl die kans levensgroot is. Gelukkig ging het dit keer ook weer goed. De rit naar Vogelenzang was anders dan met de vorige kleine auto’s omdat deze Hyundai i10 geen cruise control heeft en ik op de lange stukken dus zelf gas moet geven. De eerste bocht vlak na De Zilk ging lekker en de volgende drie bochten idem dito. Vogelenzang was ook een eitje maar daarna kwam de eerste echte lastige kruising. Naar de eerste versnelling schakelend kon ik behoorlijk de snelheid uit de i10 halen en pas op het allerlaatste moment zag ik dat de auto van rechts nog net ver genoeg verwijderd was om ruim voor ‘m langs te kunnen schieten. De T-splitsing die na de S-bocht volgt is de lastigste op de hele route, maar ik had mazzel dat ik net tussen twee stoplichtladingen in zat en daardoor niet hoefde te remmen. Ik begon er in te geloven dat het me voor de derde keer in successie zou gaan lukken om de zuinigheidsrit met 0 keer remmen uit te rijden. Toch ging het nog bijna twee keer mis omdat een auto voor mij afsloeg en pas op het allerlaatste moment richting aangaf. De eerste keer was op de terugweg over de boulevard tegenover het circuit van Zandvoort. Door de rijstijl van de auto voor me goed in de gaten te houden had ik al gezien dat de bestuurder vreemd rijgedrag vertoonde. Alleen daardoor gokte ik erop dat de bestuurder af zou slaan en dat deed hij ook alhoewel het toch nog onverwachts kwam omdat hij pas op het allerlaatste moment richting aangaf. De tweede keer had ik het ook goed ingeschat door ook weer erg goed op het weggedrag van de bestuurder die voor mij reed te letten. Ook deze bestuurder vertoonde vreemd rijgedrag door met wisselende snelheid te rijden en ik zag dat hij steeds naar rechts aan het kijken was. En inderdaad sloeg hij plotseling af naar rechts een inrit van een huis in. Het scheelde niet veel of ik had moeten remmen maar door razend snel naar de eerste versnelling te schakelen kon ik de i10 lekker fel op de motor af laten remmen. Daarna was het een eitje om de zuinigheidsrit uit te rijden. Voor de derde keer heb ik met een auto de zuinigheidsrit (van bijna 57 kilometer) uitgereden met 0 keer remmen. De Hyundai i10 is echter de eerste Aziaat waarmee me dat gelukt is. Wat betreft het verbruik kan ik kort zijn, wat er fout ging tijdens het aftanken weet ik niet maar het verbruik klopte werkelijk van geen kanten. Vandaar dat ik het verbruik dit keer buiten beschouwing laat.

Er passen 16 kinderen in
Hoeveel mensen passen er in een telefooncel, een Smart, etc. iedereen heeft de foto’s of filmpjes hiervan vast wel eens gezien. Geloof het of niet maar in deze Hyundai i10 passen maar liefst 16 kinderen, ik zat er zelf naast dus ik heb het met eigen ogen gezien. Ingevroren ‘kinderen’ oftewel cryo-embryo’s (=in vloeibare stikstof oftewel bij -196 graden Celsius ingevroren embryo’s) om precies te zijn. Op de laatste testdag van de i10 moest ik voor mijn andere baan cryo-embryo’s ophalen bij twee ziekenhuizen, het Catharina Ziekenhuis in Eindhoven en het UMC in Utrecht. De ouders van deze cryo-embryo’s willen deze ter beschikking stellen voor embryo-donatie vandaar dat ze naar onze IVF-klniek moesten verhuizen want wij zijn de enige IVF-kliniek in Nederland die dat doen. Mijn baas weet dat ik auto’s test en dat ik altijd bereid ben dingen op te halen. Ik krijg daarvoor een nette kilometervergoeding en mijn gewerkte uren, ik blij, mijn baas blij en die ouders blij. Het vervoeren van medisch-biologisch materiaal door bijvoorbeeld DHL is namelijk erg duur. Het enige dat ik mee moest nemen was een speciaal droog transportvat. De vloeibare stikstof zit in de wand van dit vat dus als deze omvalt zit niet mijn hele auto onder de rook. Vrijdagochtend stapte ik al om 07.30u in de Hyundai i10 want ik wilde rond het middaguur weer thuis zijn. Naar Eindhoven toe heb ik de keuze uit twee mogelijkheden, of via Utrecht/’s Hertogenbosch of via Breda/Tilburg. De laatste route vind ik mooier maar die is wel 15 kilometer langer en omdat ik op tijd terug wilde zijn ben ik over Utrecht/’s Hertogenbosch gereden. De rit ging gelukkig zeer voorspoedig en omdat ik lekker vroeg in de auto was gestapt was ik ook weer lekker op tijd terug. De totale rit van 283 kilometer duurde viereneenhalf uur, en ondanks dat ik behoorlijk stevig heb door gereden (120-145 km/u) kwam ik uit op een heel net verbruik van 1:17,7. Na deze lange ochtendrit was ik nog positiever over het 85 Pk sterke 1.2 liter motorblok dan ik al was. Zelfs op hogere snelheid kun je nog prima snelheid maken met deze Hyundai i10 indien nodig.

Gestoorde slak?
Toen ik bijna bij de IVF-klniek was gebeurde er iets heel raars, het lijkt verdorie wel of ik het aantrek. Nadat ik de afslag Hoogmade had genomen zag ik halverwege deze extreem lange afslag in de verte een zeer langzaam rijdende (iets van 30 km/u) auto. Omdat ik erg weinig trek had om daar nog een kilometer achter te gaan hangen (ga liever op de vluchtstrook rijden als je pech hebt) haalde ik de auto met gepaste snelheid over de vluchtstrook in. Toen ik ter hoogte van de auto was probeerde de bestuurder mij doelbewust de weg af te rijden maar dat mislukte. Daarna gaf hij ineens vol gas en kwam als een dolle achter mij aan. Gelukkig ken ik de rotondes daar erg goed en ging ik glijdend de twee grote rotondes over en reed ik die mafketel met gemak helemaal zoek. Na de tweede grote rotonde keek ik om en zag iets geks, de bestuurder draaide om en reed dezelfde weg weer terug. Ik maak echt wel eens gekke dingen mee (dit hele testverslag staat er vol mee, ha!) maar dit vond ik eerlijk gezegd wel heel erg bizar. Toen ik ‘s avonds in bed een online krant zat te lezen op mijn Macbook kwam ik het volgende bericht tegen en dacht even: “Misschien was dit ‘mijn’ bestuurder wel.” Online krantenbericht: “De A12 tussen Utrecht en Den Haag is vrijdagavond rond kwart over negen na een ongeval afgesloten tussen Nootdorp en het Prins Clausplein. Dat heeft de ANWB gemeld. Iets na tien uur gingen drie rijstroken van de vier weer open, aldus Rijkswaterstaat. Volgens een zegsman van het Korps landelijke politiediensten (KLPD) week een automobiliste uit voor een andere auto die nagenoeg stil stond. De automobiliste botste vervolgens tegen de vangrails aan beide zijden van de weg. Zij is ter plekke nagekeken door hulpverleners, aldus de zegsman van het KLPD.”

De binnenkant
Na al mijn bizarre belevenissen, die vooral betrekking hadden op de bewegende delen en de buitenkant van de Hyundai i10, als laatste dan eindelijk iets over de binnenkant. Die hebben ze namelijk net als de buitenkant en de uitstekende wegligging ook goed voor elkaar bij Hyundai. Direct in het oog springen de USB-aansluiting, de iPod-aansluiting, het mooie dashboard, de prima afwerking kortom voor een kleine auto valt er weinig te klagen. De kofferruimte is trouwens ook niet verkeerd want de kleinste kofferset verdwijnt – zonder hoedenplank – toch maar mooi volledig in de kofferbak. De ruimte voor de passagiers is ook uitstekend en een eigen portier om in te stappen vergroot het gemak alleen maar. Voor de bestuurder geldt hetzelfde, het in hoogte verstelbare stuur en de makkelijk verstelbare stoel zorgen ervoor dat je de i10 altijd prima onder controle hebt (N.B. met de juiste afstellingen, dus geen strandstoelstand!). Uiteraard ging ook deze ‘mean and lean’ Hyundai i10 weer helemaal ‘clean’ terug naar de importeur. Gelukkig was ik zo klaar met de Hyundai i10 want een kleine auto wassen neemt gelukkig niet veel tijd in beslag. Na de wasbeurt wilde ik toch heel graag weten wat de topsnelheid van deze Hyundai i10 is. Vanaf de wasbox naast het Total pompstation reed ik de ventweg (direct naast de A44) op richting Wassenaar. Bij de grote kruising in Wassenaar draaide ik de A44 op en gaf, met een compleet lege snelweg voor me, vol gas. De eerste kilometers gingen redelijk snel maar vanaf 150 km/u ging het steeds langzamer. Toch kroop de i10 langzaam maar zeker naar de papieren topsnelheid toe van rond de 170 km/u maar het had nog harder gekund. Nadeel was dat ik daarna op een drukker stuk snelweg terecht zou komen (laatst nog stonden ze daar óp de vluchtstrook met laserguns) en daarom ben ik bij Leiden-Zuid de snelweg maar afgegaan. Aangekomen bij Hyundai stond er een mooie i1 op mij te wachten oftewel mijn fiets. Na het terugbrengen van de Hyundai i10 ben ik onder het genot van een heerlijk lentezonnetje naar huis gefietst. Zou McLaren ook fietsen maken?