Een Chinees met blauwe ogen…

LPG/G3
Na de rijimpressie eind april heb ik meteen een afspraak gemaakt voor een test van de Landwind CV9. Omdat de groene platen waren gevlogen (dat krijg je ervan met een Land…wind) moest er even iets anders geregeld worden. De test begon daarom twee dagen later maar daar was ik absoluut niet rouwig om, want ze hadden namelijk een LPG-versie voor mij geregeld. LPG rijden is qua wegenbelasting duurder dan benzine, maar als de auto in aanschaf goedkoop is dan kan het voor veel mensen ineens aantrekkelijk worden om toch op LPG te rijden. Vlak voor vertrek had ik nog even kort de Manager Network Development van LWMC aan de lijn en die vertelde mij dat het verschil in vermogen tussen LPG en benzine te verwaarlozen is. Ik was uiteraard erg benieuwd of dat inderdaad zo is want meestal staat rijden op LPG gelijk aan minder Pk’s.

Ik vertrok in de LPG-stand en ik moet zeggen dat ik het gevoel had net zoveel Pk’s aan boord te hebben als tijdens de introductie (ik reed toen in de benzineversie van 120 Pk).
In het verleden heb ik wel eens in een auto gereden met een ouder type LGP-installatie en toen voelde ik wel een overduidelijk verschil tussen het rijden op LPG of benzine.
Het meest benieuwd was ik naar hoe de Landwind CV9 zich zou houden in het grensbereik. Door de behoorlijk comfortabele vering was ik bang dat de Landwind het vrij snel af zou laten weten bij een toenemende bochtensnelheid. Maar eerst maar eens naar huis want de volgende ochtend wilde ik heel vroeg vertrekken richting Eersel in Brabant. Ik wilde twee oude vrienden bezoeken en zo kon ik meteen een mooie testrit maken met de Landwind CV9. Het eerste stuk over de ventweg langs de A44 leverde meteen een zeer fraaie foto op. De mist kwam vanuit het weiland de sloot ingerold terwijl de opkomende zon daar vol op scheen. Stoppen, snel een foto maken en snel weer verder. Mijn indruk tot nu toe was ook nu weer hetzelfde als tijdens de introductie, en ik was benieuwd of dat zo zou blijven de rest van de dag.

Snelweg
Direct na het nemen van de mist-zonfoto ben ik de N44 op gereden. Met 70 km/u ging het in kolonne richting de N14 bij Leidschendam. De mooie bochten vanaf de N44 naar de N14 voelden goed aan. De CV9 helt behoorlijk over maar de wegligging had daar gevoelsmatig niet onder te lijden. Ineens schoot me eindelijk te binnen (de avond ervoor had ik de hele avond al zitten peinzen hierover) op welke auto ik het sturen/schakelen/vering het meest vind lijken, namelijk de Suzuki Ignis van een aantal jaren geleden. Vandaar ook dat de wegligging erg lijkt op die van de Suzuki Ignis. Helemaal niets mis mee als je wordt vergeleken met een Suzuki. Op de snelweg heb ik uiteraard netjes 100 km/u gereden maar ook 120 km/u en pas voorbij Breda 150-160 km/u. Dat stuk snelweg tot aan Tilburg is namelijk één van de minst gecontroleerde stukjes snelweg in Nederland. Ik heb daar met de motor – een BMW K1300S – een keer geprobeerd een laagvliegende Apache helikopter (vlakbij is vliegbasis Gilze-Rijen) bij te houden maar zelfs met 290 km/u hield ik ‘m niet bij.

Zo snel is de CV9 dus niet maar ik moet zeggen dat ik goed de gang er in kon houden ondanks de 97 Pk sterke 1.6-liter motor. Dat moet ook wel want op deze tweebaans-snelweg rijdt namelijk erg veel vrachtverkeer. Als je dan even verslapt raak je zomaar opgesloten tussen twee vrachtwagens en kom je er bijna met geen mogelijkheid meer tussenuit. Onderweg zag ik in het voorbij rijden toch meer automobilisten als ik gedacht had naar de CV9 kijken. Toen ik bij Rotterdam reed was er zelfs een automobilist die meerdere foto’s van de CV9 maakte. De CV9 valt dus wel degelijk op in het dagelijks verkeer.

Weg van de snelweg
Bij Oirschot ging ik de snelweg af richting Oostelbeers. Bij Middelbeers aangekomen moest ik van die zogenaamde snelheidsverlagende voorzieningen (zo heten die dingen in ambtenarentaal) passeren. In dit geval zo’n vluchtheuvel met een snelle rechts-rechtdoor-links-bochtencombinatie. Voordeel van deze verkeersvoorzieningen is dat je met legale snelheid het bochtengedrag uit kan testen. Dit keer kreeg ik de CV9 met het allergrootste gemak met amper 50 km/u in onderstuur, maar toch stond ik er ook nu weer van te kijken hoe makkelijk de CV9 zich liet corrigeren. Ik had namelijk op grond van de behoorlijk comfortabele vering verwacht dat de CV9 met zwaar onderstuur weg zou glijden, en dat ik van het gas af zou moeten maar niet dus. De banden van de CV9 waar ik in eerste instantie mijn bedenkingen over had vielen mij dan ook heel erg mee qua grip.

Filmpje Elandtest Landwind CV9 op de testbaan in Lelystad

Na Middelbeers kreeg ik een aantal mooie landweggetjes met mooie bochten en verkeersdrempels. Op de verkeersdrempels kwam de comfortabele vering goed van pas want ik hoefde amper af te remmen voor de verkeersdrempels. Even later sloeg ik af richting Eersel maar nam ik per ongeluk de verkeerde weg. Helaas kon ik op die weg niet even snel in één keer draaien. Toch ging het draaien relatief snel en dat komt vooral omdat de CV9 niet zo’n bakbeest van een auto is. Verder is het zicht rondom prima en gaat het schakelen lekker soepel en dus snel, ook best handig als je even snel wilt draaien op een smalle landweg.

Ruwe diamant
Het woord diamant gebruik ik in dit geval alleen maar om aan te geven dat deze nog geslepen kan worden, daarna wordt ie namelijk alleen maar mooier. Dat ruw staat in dit geval voor de o.a. toch wat rauwe motor die je (ik althans wel) duidelijk hoort en voelt. Dat is helemaal niet erg want er zijn genoeg andere auto’s van andere automerken te koop waarbij dat ook zo is. De remmen doen het prima en toen ik een noodstop maakte op hoge snelheid bleef de Landwind netjes rechtdoor gaan dankzij het ABS, en stond ook ruim op tijd stil. Maar de remmen zijn wel minder goed doenbaar als ik ze graag zou zien. Toch heb ik wel eens nog slechter meegemaakt en dat nota bene bij een 200+ Pk hatchback van een bekend en gerenommeerd automerk. Ik bedoel maar… Verder vereisen de gasdempers van de achterklep toch wel enige kracht bij het sluiten, kwestie van iets minder sterke gasdempers erop bij een eerstvolgende update. Al met al zijn dit allemaal dingen die in zekere zin subjectief zijn.

Lastig
Sommige automobilisten merken totaal geen verschil tussen een motorblok dat werkelijk loopt als de bekende naaimachine en een iets rauwer lopend motorblok. Om over remmen maar helemaal te zwijgen, als je het over doseerbaarheid en remkracht/remvertraging hebt dan kijken de meeste automobilisten je aan alsof je Latijn praat. Ik heb daarom mijn zus (lees: de doorsnee Nederlandse automobilist) voor de foto’s nog even laten rijden in de Landwind en die vond het een fijne auto om in te rijden.
Het aanvoelen en beoordelen van dingen als bv. motorkarakteristiek en remmen is ontzettend lastig. Ik zal dat illustreren met een voorbeeld. Toen ik jaren geleden een keer een Supersport-motor opgehaald had voelde ik na amper 100 meter rijden al dat er iets niet klopte. Het motorblok voelde gewoon niet lekker aan, maar ik kon er geen vinger achter krijgen wat het nou was. Het gekke is dat ik daarna de hele testweek heb lopen twijfelen of er nou wel of niet iets mis was met het motorblok.

Ik heb toen zes andere motorredacteurs op die motor laten rijden zonder dat ik ze verteld had waar het om ging. Na het afstappen zeiden ze unaniem tegen mij dat er niets mis was met die motor. Toen ik ‘m echter terug gebracht had en bij de importeur naar binnen reed kwam de technische man de garage in gelopen en zei: “Ah dat is de enige motor waarvan ik de injectiechip nog moet vervangen, er zit namelijk een verkeerde in.” Dat wilde ik horen! Ik heb die motor daarna nog even een ochtend meegenomen om het verschil te voelen. Toen ik ‘m startte voelde ik echter stationair draaiend al dat het motorblok nu wel goed aanvoelde. Ga dat maar eens proberen uit te leggen aan iemand die nooit sleutelt en totaal geen verstand heeft van techniek. Ik sleutel al sinds mijn veertiende jaar aan tweetaktbrommers, en daarna ook auto’s en motoren, allemaal viertakten dus.

Dé Wind waait steeds vaker uit het oosten!
De wereld verandert alleen willen de directeuren/managers van de grote Westerse autofabrikanten dat blijkbaar alweer niet zien. Het verbaast mij elke keer weer hoe men blijkbaar is vergeten dat bijvoorbeeld de Westerse auto- en motorindustrie in de jaren 60 en 70 zwaar onder druk kwamen te staan door de veel goedkoper maar vooral kwalitatief véél beter producerende Japanse auto- en motorindustrie. De grootste klappen vielen in Engeland waar de complete Engelse motorindustrie letterlijk werd weggevaagd. Misschien heb ik het mis maar ik vrees toch voor een herhaling van de geschiedenis. Van de week hoorde ik op het journaal dat de Duitse werknemer in de autoindustrie wereldwijd veruit de duurste is qua loonkosten. Een dikke 3.000,- euro per werknemer per auto!

Door de crisis is bijvoorbeeld de leasemarkt compleet ingestort maar ook de gewone burger heeft minder te besteden. Het is dan ook niet verwonderlijk dat merken als Dacia heel goed verkopen, het is niet voor niets de melkkoe van Renault op dit moment. Verder doen de kleine auto’s als de Nissan Pixo, de Suzuki Alto, de Citroën C1 het erg goed. Maar met die laatste auto’s ben je er niet als autofabrikant want die Label-A auto’s genereren nou niet bepaald écht omzet en dus winst. Het ‘grote gevaar’ komt straks namelijk uit China dat in de toekomst met auto’s op de markt gaat komen uit het middensegment waarvan de nieuwprijs lager of gelijk is aan die van een 3 jaar oude occasion van een Europese of Japanse autofabrikant. Geloof me op mijn blauwe ogen…