Klein priemertje!
Je zou denken hoe kleiner hoe ‘slechter’ – lees: minder goede wegligging/stuurgedrag/vering-demping/etc. – maar bij het automerk Mazda gaat dat absoluut niet op vandaar deze titel (twee is overigens het enige even priemgetal). Ik zat nog geen 50 meter in de Mazda 2 toen ik al een joepie-gevoel had. Zo hoort een motorblok op te pakken onderin, en zo hoort een versnellingsbak te schakelen! De witte Kia Rio die ik een uur geleden terug had gebracht stond veel te arm onderin, en dat is uitermate irritant bij steeds maar weer optrekken vanuit stilstand. De weg richting de A12 is één van de leukere routes in zijn soort, vanwege de ongelofelijk mooie en overzichtelijke op-/afritbochten. Ik heb even een screenshot van Google Maps op die plek gemaakt. Toen ik de eerste mooie bocht indook was daar meteen dat goede lekkere gevoel. Zelfs met nog koude banden liet de Mazda 2 direct zien dat-ie tot de top in zijn segment behoort. Die banden – Toyo Proxes R39 185/60-R16 – zijn absoluut geen topbanden dus als zelfs deze banden goede grip hebben, dan moet de vering/demping wel uitstekend zijn en dat is tie dus ook. Bij Gouda aangekomen kon ik eindelijk weer eens de mooie lange oprit met die gruwelijk mooie bocht naar de A12 nemen. In deze bocht kun je in het begin al opschakelend heerlijk gas bij blijven geven, tot het moment dat je voelt nu hangt de auto perfect in de bocht. Op de snelweg ging de cruise control erop en ben ik lekker 100 km/u gaan rijden, al viel dat niet mee door het drukke vakantieverkeer. Bij de afslag Woerden reed er helaas een vrachtwagen voor mij op de afrit, jammer want dit is ook zo’n mooie bocht tot aan het stoplicht en daarna. Ik wilde nog even binnendoor naar Breukelen rijden, om even na te praten met de PR Manager van Kia.

Voor het stoplicht bij het BP-pompstation sloeg de motor af, maar dankzij het geniale i-stop start/stop-systeem start de motor razend snel en kun je snel weer wegrijden. Dat komt doordat de zuigers in een bepaalde stand gaan staan na het afslaan zodat het opstarten sneller gaat. Een conventioneel start/stop-systeem start de motor in 0,7 seconden terwijl i-stop er slechts 0,35 seconden over doet. Kijk dat noem ik nou innovatief bezig zijn, daar kunnen andere automerken een voorbeeld aan nemen. Na het BP-pompstation begon de route binnendoor naar Breukelen via Kockengen. Vooral het bochtige stuk na de rotonde rechtsaf is een leuk stuurstuk. De weg is er relatief smal en de bochten haaks dan wel lekker slingerend met een soort van kerbstones. De Mazda 2 liet zich werkelijk heerlijk strak door de bochten heen sturen, ik had het na amper een uurtje rijden al heel erg naar mijn zin in deze kleine hatchback. Bij Breukelen aangekomen hoopte ik dat er niemand voor me zou rijden op de ventweg naast de A2, er onderdoor en aan de andere kant het industrieterrein op. De bocht na de rotonde langs de vangrail is aan lastige omdat het een blinde bocht is en na het dalende gedeelte waar meteen een rare flauwe bocht met meteen weer een scherpe bocht komen. Ik had niemand voor me en de Mazda 2 liet zich heel mooi strak door de lastige bochtencombinatie heen sturen.

Breukelen -> Leiden
Na mijn gesprek met de PR Manager van Kia – ik was erg vroeg dus ze was er nog niet – over de Kia Rio die ik die ochtend had teruggebracht ben ik weer op huis aangereden. En nu heb ik eindelijk weer eens de route via Kamerik binnendoor naar Woerden kunnen rijden zonder irritante veel te langzaam rijdende automobilisten. Je mag daar 80 km/u maar veel automobilisten staan hier vaak letterlijk te kamperen in deze mooie doodnormale bochten. Dat is helemaal nergens voor nodig als je goed door de bocht heen kijkt, en kàn autorijden want dat blijkt nogal moeilijk voor veel bestuurders. De Mazda 2 liet zich in ieder geval heel mooi door de Kamerikse bocht heen sturen, wel jammer dat de mooie oneffenheid in de laatste blinde bocht is verdwenen. Daar kreeg de rechter voorkant van de auto dan altijd even een soort van heftige ‘tik’ door de verzakking, een uitstekende test voor de vering/demping want als die goed is dan had de te testen auto er amper last van. Oneffenheden zoals deze zijn voor mij goud waard, ze leveren een schat aan informatie op over met name de demping. Bij auto’s zoals deze Mazda 2 is dat uitsluitend uitgaande demping, want alleen auto’s uit de duurdere segmenten hebben ook ingaande demping. Verder is natuurlijk de vering van groot belang want veren met de juiste veerspanning zorgen ervoor dat de auto netjes op tijd in- en uitveert. Te langzaam in- en uitveren als gevolg van een te slappe veer en/of teveel uitgaande demping is funest voor een goede wegligging (=grip banden) en balans. Ook een te groot verschil tussen de voor- en achterkant is slecht voor de wegligging en een goede balans. Het is dus nog niet zo eenvoudig als het lijkt om een auto zo goed te maken als deze Mazda 2.

Bij Woerden aangekomen ben ik binnendoor langs de Oude Rijn naar Bodegraven gereden, tegenwoordig een 60 km/u weg en dus was ik blij met de cruise control. Bij Bodegraven aangekomen besloot ik anders dan met de Kia Rio weer eens linksaf te slaan bij de eerste rotonde. De drie rotondes en mooie blinde bocht bij Goedhart Motoren zijn een uitstekende test voor deze Mazda 2. De eerste rotonde ging lekker, met twee banden op de rotonderand en twee banden op het asfalt. Dat zorgt voor een verschil in grip maar de Toyo Proxes R39 banden hebben (droog althans) een uitstekende grip waardoor de Mazda 2 netjes op de (lees: mijn) ideale lijn bleef. Veel automobilisten kiezen ervoor om op het asfalt te blijven rijden op rotondes, en daardoor leggen ze niet alleen een langere weg af maar ze moeten ook afremmen en weer gas geven. Het niet rijden van de ideale lijn kost dus meer brandstof want je haalt namelijk de snelheid uit de auto. Ik zeg altijd maar zo: “Die rotonderanden hebben ze niet voor niets gemaakt, dus maak er gebruik van en zorg ervoor dat je zo min mogelijk hoeft te remmen en weer gas geven.” Het is niet voor niets dat ik zo zuinig rijd tijdens mijn zuinigheidsritten, de ideale lijn – niet remmen – een zo constant mogelijke snelheid – en vooral een goede beheersing van de rechtervoet zijn allemaal even belangrijk. De één kan niet zonder de ander. En dat dit ook bij deze Mazda 2 tot een zeer verrassend resultaat leidt kunnen jullie verderop in het testverslag lezen.

Bij Goedhart Motoren aangekomen kon ik nog even lekker gas geven in de mooie lange blinde flauwe bocht. Met sportbanden van bijvoorbeeld Bridgestone/Continental/Dunlop/Michelin zou de wegligging nog beter zijn geweest, maar als ik zie hoe goede deze doodgewone Toyo-banden het doen dan vraag ik me af hoe goed nog beter wel niet is. Op de N11 ben ik lekker op de cruise control met het overige verkeer meegesukkeld. Voor controles hoef ik niet echt bang te zijn want de politie staakt nog steeds, en dat betekent dus veel minder controles dan wel controles met +20 km/u hoger afgestelde mobiele flitsapparatuur. Goede zaak! Aan het einde van de N11 aangekomen stond ik vooraan bij mijn sinds kort weer mooiste dubbelbaans opritbocht naar de A4. In het eerste licht haakse gedeelte kun je direct vol op het gas, maar daarna is het alleen nog maar plankgas doorhalen. De meeste automobilisten durven dat niet of kennen de bocht niet, dus meestal heb ik het asfalt voor mij alleen. De Mazda 2 bleef netjes op de ideale lijn, en ondanks de hoge g-krachten gaf het onderstel geen krimp. Ik ben verdorie nog geen eens een uurtje onderweg, en ik heb al net zoveel geschreven als in de test van de Ford Mondeo 5-deurs. De Ford Mondeo is in zijn segment net zo’n fantastische auto als de Mazda 2, dus in dat opzicht hebben ze duidelijk iets gemeen. Eenmaal op de A4 verheugde ik me al op de afslag naar de Europaweg, een dubbelbaans afslag waar je altijd de linkerbaan moet nemen om goed uit te komen. Maar het is niet alleen om goed uit te komen, want deze linkerbaan is veel leuker maar ook moeilijker. Ik stuurde de Mazda 2 hard rechts-links-rechts-links door de mooie afknijpbocht de rotonde op en af. Fantastisch voor zo’n kleine auto!

Even uitrusten
Na thuiskomst ben ik er maar eens goed voor gaan zitten, niet om te eten maar om eerst even een bak aan informatie in mijn Macbook op te slaan. Wat blijft auto’s testen toch leuk en vooral zeer interessant werk, steeds als ik denk dat ik niet meer verrast kan worden sta ik versteld van een doodgewone auto. Ik zei het laatst nog weer tegen Roel van Rica Engineering: “Waarschijnlijk ben ik de enige mens ter wereld die het sleuteltje van een Ferrari geweigerd heeft.” Het heeft geen zin om uit te leggen waarom – dat snappen mensen toch niet – maar het is echt waar. Testen is voor mij een wetenschappelijke kijk op het fenomeen auto en of dat nou een Renault Twizy is of een Lamborghini Aventador LP 750-4 Superveloce dat interesseert mij werkelijk helemaal niets. Een auto is staal – carbon – chassis – carrosserie – banden – vering/demping – elektro-/diesel-/otto-/wankel-motor – kortom genoeg parameters. Een parameter is in de exacte wetenschappen een onbekende of variabele die de uiteindelijke toestand van een systeem (=auto), dan wel de uiteindelijke waarde van een uitdrukking bepaalt wanneer deze een waarde toegekend krijgt. Alles tezamen zorgen deze parameters voor een rijdende auto die zich gedraagt zoals de ontwerpers het bedacht hadden. Maar ja helemaal exact weet je het nooit het kan ook zo maar zijn dat die auto iets raars doet onder bepaalde omstandigheden. Neem bv. die Mercedes die faalde voor de Zweedse Eland-test, waarna het filmpje de hele wereld over ging. En soms rij je zomaar ineens in een doodgewone auto die verschrikkelijk goed klopt dat het gewoon ronduit geniaal goed is, zoals de Renault Wind en de Peugeot RCZ 1.6 THP 200 Pk. En ja ook deze Mazda 2 is zo’n auto waarbij alles op zijn plek valt, en dat is heel bijzonder en bijna niet van tevoren zo te bedenken.

Na het eten ben ik naar Katwijk aan Zee gereden om de kinderen van mijn jongste zus op te halen. Ze zouden het weekend bij oma slapen, dan konden mijn zusje en zwager rustig het huis en de caravan op orde brengen. Zondagmiddag zouden ze dan weer opgehaald worden, om voor 3 weken naar de camping in Doorn te vertrekken. De Mazda 2 mag dan geen grote auto zijn maar de zitruimte achterin is prima ook voor een volwassene, en uiteraard helemaal voor kinderen die echter altijd weer vechten wie voorin mag zitten. Gelukkig heeft deze auto geen schuifdak – wat ik open en dicht moet doen – en was het warm zodat het niet erg was dat ze de ramen open en dicht deden. Ik kom uit een groot gezin (6 broers en zussen) dus ik ben wel wat gewend, ik denk dat mensen die dat niet zijn helemaal gek zouden worden van die drie kinderen. Na ze bij oma gebracht te hebben ben ik door gereden naar mijn appartement, ik wilde namelijk even kijken hoe groot de bagageruimte van de Mazda 2 is. Het zag er niet groot uit maar wie weet viel het mee. Wat wel typisch is dat zonder hoedenplank er maar 1 koffer meer in past, de ruimte onder de hoedenplank is dus behoorlijk groot.

Samsonite kofferset
Met hoedenplank: 1×50-liter + 3×33-liter + 2×13-liter
Zonder hoedenplank: 2×50-liter + 3×33-liter + 2×13-liter

Zomergeweld
Het was me het dagje wel zeg die zaterdag de 25e juli, overal afgebroken takken op de weg en ook nogal wat omgewaaide bomen. Zware zomerstormen zijn vrij zeldzaam maar dit jaar hadden we er weer eens eentje van formaat. Ik moest zaterdagavond naar vrienden in Spijkenisse, en las op het internet dat er nogal wet (snel)wegen afgesloten waren vanwege omgewaaide bomen die de weg blokkeerden. De A44 bij mij om de hoek was bv. uit de richting Amsterdam -> Leiden volledig afgesloten. Ik ben maar gewoon gaan rijden (voor vertrek heb ik nog even afgetankt en kwam ik uit op 1:18,25 met normaal tot sportief rijgedrag) dan zou ik wel zien, ik kon altijd nog omkeren ergens onderweg. Maar het viel zowaar mee, behalve bij Wassenaar (lees: weg naar Voorschoten) heb ik verder geen afgesloten weg gezien. Omdat ik totaal geen haast had en het erg rustig was op de weg, besloot ik er meteen ook maar een snelwegzuinigheidsrit van te maken. Een ritje van ruim 100 km was daar namelijk een uitstekende gelegenheid voor leek mij. Na de ventweg bij Wassenaar stonden alle stoplichten op groen waardoor ik met een vrijwel constante snelheid van 50 km/u dan wel 70 km/u richting de A12 kon rijden. Dat is mooi want een zo constant mogelijke snelheid – mede dankzij de cruise control – is van groot belang voor een mooie verbruikswaarde. Toch blijft het grappig dat je juist tijdens dit soort ritjes goed kunt zien hoe veel automobilisten met zeer wisselende snelheid rijden.

Ik weet uit gesprekken met veel automobilisten dat de meesten de cruise control amper dan wel nooit gebruiken. Geen idee waar die angst vandaan komt maar wat kan er nou fout gaan tijdens het gebruik van en cruise control? Op de A12 rijdend moest ik switchen naar de A4/A13 richting Rotterdam, een mooie fly-overbocht die maar weinig automobilisten met de cruise control op 100 km/u durven nemen, laat staan als het wegdek nat is. Zo kwam ik achter een BMW X5 te rijden waarvan ik toch had verwacht dat-ie met zijn vierwielaandrijving met groot gemak met 100 km/u door deze fly-overbocht zou rijden. Niets bleek minder waar want de BMW X5 liet zijn snelheid zakken naar slechts 80 km/u. Gelukkig ging de BMW X5 net voor de bocht naar rechts zodat ik toch nog lekker snelheid kon maken. Het enige dat deze bocht eigenlijk wat eng maakt in de regen is de dwarsrichel tussen de fly-over gedeelten die middenin de bocht ligt. Zeker in de regen zet een auto hier dan een stapje opzij, en dat ervaren veel automobilisten als uitermate eng. Daarna was het weer lekker 100 km/u richting Rotterdam. Nou ja lekker? Zelfs in de lange zeer flauwe bocht bij Delft kon ik nog met groot gemakt met 100 km/u op de cruise control behoorlijk wat auto’s inhalen. Nederlanders en rijden in de regen het is toch wat zeg, man, man, man… Daarna kon ik me alvast verheugen op de mooie bocht naar de A20.

Rustig
Tot aan de A20 was het behoorlijk rustig op de weg ondanks het tijdstip, oké het is weekend en het stormde de hele dag maar toch. Ik was er blij mee want daardoor kon ik ongelofelijk mooi constant 100 km/u rijden. Ik had werkelijk geen flauw idee wat het laagste verbruik van deze Mazda 2 is volgens de brochure, en dat maakt deze snelwegzuinigheidsrit ook des te leuker omdat ik niet wist waar ik op uit zou kunnen komen. De afslag naar de A20 zat er helaas weer een auto voor mij, en die maakte het wel heel erg bont want die ging met 60 km/u door de mooie afslagbocht. Daarna voegde de auto voor mij ook nog eens waardeloos in, en voegde vervolgens een andere automobilist waardeloos uit… tja c’est la vie. Op dan maar naar de Beneluxtunnel en daarna de mooie bochtenserie richting Spijkenisse. Eigenlijk was het wel jammer dat ik me vanwege de snelwegzuinigheidsrit aan een maximum snelheid van 100 km/u moest houden. Je kan zoveel harder door deze bochten heen verdorie, daar had ik het even later nog met barefoot-waterskiër/motorrijder/taxichauffeur Bas nog over op het feestje waar ik naar op weg was. En toch kon ik ook hier weer met 100 km/u op de cruise control de nodige auto’s inhalen. Bij de nieuwe Botlekbrug ging ik even de fout in, maar dat is logisch want deze nieuwe weg + brug staat niet in de NavSat. Uiteindelijk ben ik via de oude Botlekburg Spijkenisse binnen gereden, ook leuk want dat is een hele mooie haakse bocht. Door het natte asfalt moest ik wel wat voorzichtig doen, want deze haakse bocht is ook vrij smal. Door heel netjes te sturen kon ik toch mooi het bumperklevende petje achter mij los rijden, en daar rijden er hier in Spijkenisse heel wat van rond.

Onovertroffen SkyActiv-techniek
Eenmaal in Spijkenisse ben ik heerlijk rustig naar het woonadres van mijn vrienden toe gereden. De NavSat gaf het heel erg duidelijk aan, en het grappige van deze NavSat is dat je in een tunnel ook echt een grafische tunnel op het display krijgt te zien. Wat ik erg fijn vind aan deze Mazda 2 is dat de auto zich zowel op de snelweg als binnendoor net zo lekker laat rijden. Dit is zo’n typische alleskunner die zich overal thuis voelt en dat allemaal dankzij goed en lekker sturen/schakelen-koppelen/zitten/etc. Het 1.5-liter motorblok laat zich bovendien heerlijk afwurgen tot net boven de 1.000 toeren in 3de/4de/5de versnelling 30/40/50 km per uur rijdend en ook op de cruise control als je dat wilt. Ja je leest het inderdaad goed een 1.5-liter motorblok uiteraard zonder turbo, maar wel met de – in mijn ogen – onovertroffen Mazda SkyActiv-techniek. Na een gezellige avond kon de rit naar huis aanvangen, maar dan wel via een andere weg terug. De weg over de zuidelijker gelegen brug over de Oude Maas, een weg die het uiterste van de bestuurder vraagt bij scherp sturen. Het leuke is dat er in dit gedeelte erg veel petjes wonen, die qua uiterlijk van hun auto en/of uitlaatgeluid maar vooral ook hun rijgedrag nogal opvallen laat ik maar zeggen. Met name de enkelbaans mini-rotondes na de burg over de Oude Maas op weg naar de snelweg zijn leuk maar lastig. Perfect dus om petjes te zieken die overal van links en rechts op mij af kwamen gevlogen.

Omdat ik met een snelwegzuinigheidsrit bezig was betekende dat uiteraard dat ik mij ook op de binnenwegen aan de maximum snelheid moest houden. Netjes 50 km/u dus en laat dat nou geen petjessnelheid zijn, en dus moesten ze wel achter mij aansluiten elke keer. En laat ik het maar heel eerlijk toegeven; die mini-rotondes in Spijkenisse zijn verdomde lastig om (zo) snel (mogelijk) overheen te rijden… want A je kunt niet over de rotonde heen kijken en B de smalle rotonderand bestaat deels uit kinderkopjes. Dus ik geef dan ook maar eerlijk toe dat ik op de eerste Spijkenisse mini-rotonde, waar ik nog niet eerder in mijn leven zo snel overheen gereden ben, voor de rotonde even mijn aha-momentje had. Maar de Mazda 2 deed het werkelijk voortreffelijk, het onderstel en de banden gaven geen krimp. En die petjes, tja die snapten er waarschijnlijk helemaal niets van, eerst reed die auto voor hun de hele tijd sloom 50 km/u en ineens was-tie uit het zicht verdwenen. Ik zeg het altijd maar weer, ga maar eens proberen op een rondweg waar je 50 km/u mag ook werkelijk proberen die 50 km/u vol te houden door de cruise control vast te zetten op 50 km/u. De eerste keer zit je peentjes te zweten geloof mij maar! Ik was direct na vertrek al enthousiast maar na deze rit nog meer, deze kleine hatchback is absoluut van uitzonderlijke klasse.

Goede banden maar…
Op weg naar huis was het asfalt hier en daar nog nat, en ja ook op de afslag bij Leidschendam. Omdat ik alle vertrouwen had in de wegligging van de Mazda 2 hield ik de snelheid er goed in. Middenin de grote, brede, lange gruwelijke g-bocht voelde ik ineens iets onder me gebeuren. Logisch want de banden hadden uiteraard minder grip op het natte asfalt, maar dit voelde toch een beetje eng aan. Het was maar een heel kort moment maar het bleef wel hangen. Het was absoluut niet zo dat de Mazda 2 het slecht deed, verre van dat want het leek wel of de andere auto’s stonden te kamperen. Ik reed rustig verder door de drie tunnels richting Wassenaar, waar de voor motorrijders mooie kneedownbocht ligt naast Restaurant Bijhorst. En daar bleek dat mijn enge voorgevoel volledig juist was, middenin de bocht gleed de Mazda 2 opzij zonder dat daar nou echt een reden voor was. Deze Toyo Proxes R39 185/60-R16 banden zijn absoluut geen regenbanden, zo slecht als dit (de Michelin Pilot Sport 3 is ook zo’n slechte regenband) kom ik maar zeer zelden tegen. Bijna thuis ben ik meteen even naar de eerste de beste onbemande benzinepomp gereden om te kijken hoe zuinig ik had gereden. Ik had de gehele weg overal netjes de maximum snelheid gereden (=50/70/80/100 km/u) en kwam uit op een hele nette 1:21,6. Maar ik kan niet ontkennen dat ik stiekem op een nog lager verbruik had gehoopt. De gedachte aan een zuinigheidsrit drong zich vanaf dat moment op, en toch stelde ik het gek genoeg steeds weer uit. Ik ging met een tevreden gevoel naar bed, want wat is er nou heerlijker dan een auto testen die klopt als een bus.

Toen ik de volgende ochtend had ontbeten heb ik nog even wat aan dit testverslag gewerkt en daarna mijn zwager gebeld. Na wat koekeloeren op Buienradar.nl dachten we het juiste moment gevonden te hebben om te vertrekken. Maar helaas zijn niet alle buien te zien op Buienradar.nl, maar gelukkig stelde de regen die we onderweg nog even over ons heen kregen niet al teveel voor. De fotoshoot ging lekker alleen had iets meer zon en blauw wel leuk geweest, maar dankzij de witte kleur zijn de foto’s toch mooi geworden. Na de fotoshoot ben ik even snel op en neer naar het Space Business Park gereden. Gezien de positieve resultaten was ik benieuwd hoe de Mazda 2 zich zou houden bij sportief rijgedrag. Het was gelukkig droog want op nat asfalt mis ik het vertrouwen in deze banden. Droog presteren ze gewoon goed en ook bij sportief rijgedrag laten ze het niet afweten. Ik heb eerst een rondje met het ESP aan gedaan, en daarna een rondje met het ESP uit. Zelfs met het ESP aan kun je behoorlijk ver gaan voordat het voelbaar ingrijpt, daar hou ik persoonlijk wel van want een te snel én hard ingrijpend ESP is irritant. Het rondje met het ESP uit ging net even lekkerder, maar dat is logisch als alle beperkingen zijn opgeheven. Het motorblok mag dan 1.5-liter meten het heeft toch op papier maar 90 Pk/6.000 – 148/4.000 maar wél een compressieverhouding van 14,0:1 wat erg hoog is voor een benzinemotor. Toch voelt het aan als meer dan 90 Pk en ik mis die turbo eerlijk gezegd totaal niet. Gewoon iets meer toeren maken (>3.000 toeren) en je hebt hetzelfde resultaat, maar dan wel met een veel lager verbruik! Kijk dat is nou de SkyActiv-technologie van Mazda.

Regen=gevaarlijk
Ik had al iets geschreven over deze Toyo Proxes R39 banden in de regen, die zodra je een sportieve rijstijl aanhoudt erg onvoorspelbaar worden. Ik wilde natuurlijk dolgraag weten waar de grens van deze banden ligt, want ik kan wel schrijven dat het zus en zo aanvoelt ik wil weten waar de echte grens ligt. Dus toen het die avond weer begon te regenen ben ik alsnog weer in de Mazda 2 gestapt en richting Katwijk aan Zee gereden waar ik alle ruimte heb op het grote parkeerterrein vlak aan Zee. Het rare gevoel waar ik eerder over schreef voelde ik ook nu weer, al waren het korte momenten van even een stapje opzij. Toen ik echt op de grens ging rijden gebeurde er iets raars, van het ene op het andere moment waren de Toyo Proxes R39 banden alle grip kwijt. Het kwam er dus op neer dat de Mazda 2 op dat moment weg gleed zonder dat ik ook maar íets daar tegen kon doen. Thuis gekomen ben ik maar eens gaan zoeken op het internet of ik iets over deze banden kon vinden als ik aan de zoekterm “Toyo Proxes” de woorden “gevaarlijk” en “regen” toevoegde. Bij de eerste zoekresultaten zag ik direct zinnen met daarin het woord “levensgevaarlijk” en toen wist ik genoeg. Rij je dus wel eens sportief en doe je dat ook graag in de regen net als ik, dan raad ik je ten zeerste aan deze Toyo Proxes R39 banden te laten vervangen door bv. Bridgestones, Michelins, Pirelli’s etc. Ik blijf het vreemd vinden dat het schrijven over banden in de autojournalistiek zo’n ondergeschoven kindje is. Dat ik er steevast wel over schrijf heeft vast te maken met het feit dat ik ook motor rijd. Motorrijders die hun steppies en knietjes aan het asfalt rijden zijn namelijk bandenfetisjisten. Een bandenfetisjist kun je herkennen aan het feit dat hij/zij geen schaamranden op zijn achterband heeft. Geen schaamranden op je voorband is bij veel motoren een stuk lastiger op de openbare weg en lukt dan ook vrijwel uitsluitend op het circuit want daar heb je verkantingen in de bochten.

Feest
Een paar weken geleden had ik van BMW Nederland een uitnodiging gekregen voor de première van de nieuwe Mission Impossible in Amsterdam. Omdat ik niet zoveel heb met Tom Cruise en eigenlijk ook niet met films kijken besloot ik twee vrienden die net verloofd waren de twee bioscoopkaartjes te geven. De week voor de première waren ze net verloofd, en als klap op de vuurpijl had ook nog eens beloofd dat ik ze op en neer zou rijden naar Pathé bij de Amsterdam Arena. Een leuk ritje want dan kon ik even testen hoe zuinig de Mazda 2 is met meerdere personen erin. Ik had ze van tevoren gewaarschuwd dat ik als een fossiel zou rijden, want zuinigheid en laag verbruik en zo. Om op tijd in Spijkenisse te zijn moest ik iets vroeger van werk vertrekken, maar gelukkig is bij mij op werk nooit een probleem. Het was vakantie en dus had ik geen last van files en kon ik volop genieten van de mooie snelwegbochten op weg naar Spijkenisse. Na bijna een week rijden was ik zeer tevreden over deze kleine Mazda. Het is zo razend knap om zo’n kleine auto zo goed te maken, want ga maar na bij duurdere auto’s mag het allemaal wat maar kosten. En dus is de vering/demping van een dure auto altijd goed, net als het stuurgevoel, de bekleding en de vulling van de stoelen, de audio en ga zo maar door. Om een kleine auto dus toch met kop en schouders boven de rest uit te laten steken moet je als autofabrikant dan ook oneindig veel meer moeite doen. Het MOET goedkoper maar toch goed en dus zul je op zoek moeten gaan om de juiste spullen bij elkaar te zoeken om bijvoorbeeld goede vering/demping te krijgen. En verdraaid bij Mazda bewijzen ze dat hét kan, de stoelen zitten uitstekend, het stuurgevoel is perfect, de vering/demping is uitstekend, de balans is uitstekend, de versnellingsbak is uitstekend, het motorblok is absoluut top en de audio + NavSat + HUD zijn ook erg mooi kortom dit is een topauto.

Op weg naar Nathasja en Marco reed ik meerdere grotere en snellere met gemak zoek in de snelwegbochten, en dat terwijl ik niet eens stevig gas mocht geven want ik moest zuinig rijden. Na een heerlijke maaltijd konden we vertrekken richting Amsterdam. Het werd een rustige rit zonder enige vorm van oponthoud, zelfs de nieuwe Botlekbrug deed het, ha, ha. De nieuwe Botlekbrug kent namelijk nogal wat softwareproblemen sinds de opening exact 2 weken geleden. Na het afzetten van Marco en Nathasja bij Pathé (= recht tegenover de Amsterdam Arena) heb ik even getankt bij het pompstation waar ik altijd alle testauto’s van Citroën en Peugeot aftank. Ik kwam uit op 1:20,78 wat ik een hele mooie waarde vind voor een snelwegrit met 3 volwassen mensen aan boord. Daarna ben ik even op bezoek gaan bij mijn broer die op de Weesperzijde in Amsterdam woont. Maar helaas was hij niet thuis en dus ben ik maar wat bochies gaan pikken die ik in Amsterdam goed ken. De eerste was de mooie grote maar lastige S112-rotonde en de net zo lastige oprit naar de A10. Ze zijn lastig omdat de bochten niet standaard zijn maar net even iets meer afknijpen dan gewoonlijk. Tijdens het aanremmen en tegelijkertijd opsturen van de rotonde voelde ik het onderstel even licht dweilen. Maar dat mag gezien de moeilijkheidsgraad dus chapeau voor de Mazda 2. De oprit naar de A10 ging ook fantastisch lekker, net als even later de afrit naar de Arena. Wat een heerlijk avondje, dit vind ik dus oneindig veel leuker dan de première van zo’n film.

Toch maar wel!
Donderdagavond las ik de mij toegemailde brochure van de Mazda 2 nog een keer, en die 1:27 bleef maar door mijn hoofd zingen. Want die 1:27 was nog best ver verwijderd van de 1:21,6 die ik op de snelweg had gehaald. En zo vertrok ik rond 22.00u vanaf ’t Heen in Katwijk aan Zee voor de zuinigheidsrit die een verbruik van 1:27 of meer op zou moeten leveren (voor vertrek heb ik nog even afgetankt: 228,9 km/13,57 ltr = 1:16,86 en dat was na lekker sportief doorrijden terug van Pathé A’dam naar Spijkenisse en weer naar Leiden). Ik geloofde er eerlijk gezegd niets van dat ik het zou halen, de laatste tijd ben ik namelijk meerdere keren behoorlijk teleurgesteld in de verbruiksresultaten van testauto’s na een zuinigheidsrit. Ik vertrok overigens toch met goede moed voor een zuinigheidsrit in het donker, dit omdat de Mazda 3 en de Mazda CX-5 al hadden laten zien dat de lage verbruikswaarden in de brochure geen sprookjes zijn. Gelukkig had mijn Mazda 2 een cruise control, ik beschouw dat als een onmisbaar hulpmiddel tijdens een zuinigheidsrit. Ik besloot dit keer een extra moeilijkheid aan mijn zuinigheidsrit toe te voegen, door op de cruise control door de eerste serie bochten tussen De Zilk en Vogelenzang heen te rijden. Eens kijken of dat leuk is zodat ik er een gewoonte van kan maken. Aan het einde van het rechte stuk N206 aangekomen bij De Zilk reed ik met 70 km/u op de cruise control door de mooiste bocht van de zuinigheidsroute heen. Ik ga de komende maanden eens kijken of ik ook de 80 km/u kan vasthouden waarmee ik aan kom rijden. De rit naar Vogelenzang ging gelukkig probleemloos, want om de een of andere reden lijken auto’s hier uit de lucht te komen vallen. Vogelenzang binnen rijdend schrok ik want ik zag dat er op mijn weghelft dranghekken over een gedeelte van de weg stonden. Dat hadden gemeentewerkers gedaan vanwege omgevallen bomen, en dus moest ik gedwongen over de weghelft van het tegemoetkomen verkeer heenrijden. Gelukkig kon ik nog net voordat er een auto mij tegemoet kwam langs de dranghekken rijden, want anders had ik geheid moeten remmen.

Op de bomenweg heb ik maar even wat extra afstand gehouden tot mijn voorganger, want die reed zo onzeker en met wisselende snelheid dat ik vreesde te moeten remmen. De afslag richting Bentveld ging goed en zelfs de drukke T-splitsing lukte me met veel kunst en vliegwerk zonder te remmen. Op de Zandvoorterweg kwam er een bumperklever achter me hangen, maar ja ik mocht niet remmen dus liet ik het maar zo. Ik was heel benieuwd wat hij zou doen op en na de rotonde vlak voor in Zandvoort binnen reed. Ik reed heel strak op mijn razend snelle rotonde-rijstijl over de rotonde, waarna de bumperklever een meter of 50 achterop lag. En inderdaad hield hij daarna wel netjes afstand, dat is toch grappig of niet soms? Zandvoort inrijdend bleef het lekker gaan totdat ik – voor mijn gevoel althans – net te laat zag dat de spoorbomen dicht waren. Maar gelukkig was ik net op tijd met afremmen op de motor en door de oplopende weg lukte het mij om precies stil te vallen achter de auto voor mij. Het verraste mij volledig dat het lukte om op tijd stil te vallen, een verrassing die ik alleen maar kan toeschrijven aan de kwaliteiten van de Mazda 2. En het leek wel alsof ik dit momentje nodig had, want daarna bleef het maar lekker en goed gaan. De boulevard ging lekker, de mooie duinenweg ging lekker, en ook dezelfde weg terug ging lekker. Een paar kilometer voor Vogelenzang kwam de meest gestolen auto van Nederland (= Audi A5) achter me rijden. Af en toe zat-ie te pushen totdat ik ’m een paar keer te snel af was in de blinde bocht op de bomenweg, de rotonde en de mooie slingerbocht bij De Zilk. Daarna hield-ie ineens wel netjes afstand. De zuinigheidsrit bleef maar goed gaan, nog steeds nul keer remmen dus het moest lukken dit keer! En zowaar lukte het me dit keer zelfs om stil te vallen bij de onbemande benzinepomp in ’t Heen zonder te remmen. en het resultaat was er dan ook naar: 1:29,33. Wat een waardige afsluiting van een fantastisch leuke testweek in wat mij betreft de beste auto in zijn segment/prijsklasse. Oh en ondanks dat ik niet hoefde te remmen zijn de ‘hohouders’ uitstekend, en dat ondanks dat de Mazda 2 trommels achter heeft.