De Deurtjes-Auto
Toen ik een maand geleden over de A27 richting Raamsdonksveer reed zag ik langs de snelweg een bord met daarop 123keukendeurtjes.nl en daar moest ik aan denken bij deze Mini met zijn 6 deuren vandaar de titel. Ik blijf het een erg leuk concept vinden die twee deurtjes aan de achterkant in plaats van een conventionele achterklep, dus ik snap dan ook werkelijk niets van al dat gemekker van al die zeikwijven van een autojournalisten in hun testverslagen. Ik wist dat ik een Mini Clubman diesel op ging halen maar niet of het een versie met een handgeschakelde dan wel automatische versnellingsbak was. Het enige dat ik wist is dat er een diesel onder de motorkap zou hangen, maar niet wat voor één, dus de drie- of de viercilinder. Ik had de mail + factsheet per ongeluk verwijderd en daar baalde ik stevig van. Omdat ik zowel mijn motor als mijn Renault Twizy nodig had de komende week ben ik maar gaan fietsen naar Rijswijk. Een fietstochtje van net geen 17 kilometer dus dat was goed te doen. Aangekomen bij de uitleenmannen heb ik eerst maar even een kopje koffie gedronken want de auto stond net in de wasstraat. Na het in ontvangst nemen van de sleutel liep ik naar een lichtblauwe Mini Clubman met zwart glimmende velgen met Bridgestone Potenza S001 banden in de maat 18-inch. Qua grip hoefde ik me dus totaal geen zorgen te maken de komende week. Na het plaatsnemen kon het afstellen van alles wat er af te stellen valt beginnen, waarbij me direct opviel hoe donker/slecht het zicht door de achteruitkijkspiegel is. Na het starten met de grappige startknop reed ik na het openen van de slagboom de weg op, waarna ik besloot langs het Vlietkanaal terug te rijden want ik had geen zin in de snelweg. Het 2-liter dieselblok pakt lekker op en laat zich heerlijk schakellui rijden, op het lange rechte stuk heb ik uiteraard het ACC (=Adaptive Cruise Control) aangezet. Toen ik op het plusknopje drukte om de snelheid op te voeren naar 60 km/u schoot mij meteen weer te binnen dat een lichte druk +1 km/u is en een harde druk +10 km/u.

Bij Leidschendam aangekomen besloot ik gezien de drukte rechtdoor te rijden en onder de A4 door langs de Stompwijksche Vaart terug naar Leiden te rijden. Dat ze de vering/demping goed onder handen genomen hebben (ik wist op dat moment nog niet dat deze Mini Cooper D Clubman DDC* heeft) voelde ik meteen op de eerste meters klinkerweg. Langs de Stompwijksche Vaart geldt een maximum snelheid van 60 km/u, maar vanwege het testwerk voer ik de snelheid op het rustige stuk altijd even op naar 80 km/u. Omdat het zo lekker ging lette ik even totaal niet op de snelheid en tot mijn grote verbazing reed ik zonder dat ik het aan het onderstel merkte 100 km/u. Dat kan alleen maar als de vering/demping uitmuntend is want anders had ik direct gemerkt dat ik veel te hard reed. Ondertussen nam ik de tijd om even alle knopjes van de boordcomputer door te nemen. Het enige dat ik niet uitkreeg waren die bloedirritante verkeersberichten, maar nadat ik op goed geluk op een knopje met een raar icoontje drukte stond het uit. Wat dat betreft vind ik deze Mini heerlijk, ik hou wel van al die knopjes en dingetjes. Er is niets leukers dan zelf uit te vinden wat nou wat is. Bij Stompwijk aangekomen reed ik de asfaltweg op om even verderop op de rotonde na een driekwart draai koers te zetten richting Leiden. Bij de Europaweg gaf ik voor het eerst even stevig gas, en ik moet zeggen dat de gasreactie fantastisch is. BMW en diesels is duidelijk een goede combi maar dat wist ik al na de Mini Cooper D 1.5 waarmee ik een verbruik van 1:35 heb gehaald.
*DDC=Dynamic Damper Control

Gas erop!
Na het eten ben ik meteen gaan zwemmen want dat hoort bij mijn dagelijkse rituelen sinds ik mijn rug heb gebroken bij een motorongeluk. Vandaar ook dat ik heel goed op mijn houding let zowel met lopen als zitten en dan met name zitten in een auto. Jammer toch dat daar zo weinig aandacht aan wordt besteed tijdens de rij-opleiding. Op weg naar het zwembad heb ik de ventweg langs voormalig MarineVliegkamp Valkenburg genomen, dit vanwege de drie asfalten verkeersdrempels en de mooie S-bocht + rotonde aan het einde. Dan kon ik na het zwemmen mooi nog even de Samsonite kofferset fotograferen, want ik was best wel benieuwd hoeveel koffers er in de ogenschijnlijk kleine bagageruimte passen. Op weg naar de ventweg had ik weer eens de pech achter een fossiel te belanden, toen ik hem inhaalde zag ik waarom meneer zat uitgebreid te bellen achter het stuur. In de bocht onder de N206 door moet ik altijd weer lachen en huilen tegelijk, hoeveel automobilisten hier richting aangeven naar rechts terwijl ze gewoon doorrijden op de hoofdrijbaan is echt ronduit lachwekkend. Ik gaf stevig gas in de mooie slingerbocht maar het onderstel gaf geen krimp, maar ja ik had ook niet anders verwacht met zulke goede grippy banden. Goede banden en dito vering/demping=goede wegligging. Direct na de bocht begint tegenwoordig een 30-zone dus ik kon meteen even mooi uittesten hoe langzaam ik kan met de ACC. Zoals ik stiekem al hoopte had bleek dat 30 km/u te zijn, maar wat ik ook ontdekte is dat er naast het ACC ook een CC op zit. Door 1 van de 2 knopjes (maakt niet uit welke van de 2) waarmee je de afstand tot je voorligger instelt een paar seconden ingedrukt te houden schakel je het ACC uit en heb je een gewone CC. Op weg naar de ventweg moet ik altijd door een paar smalle haakse bochten heen rijden. Ook dat ging makkelijker dan je zou verwachten van deze toch wat langere en zwaardere Mini Clubman. Ik reed met redelijk normale snelheid (=iets sneller dan toegestaan) over de asfalten verkeersdrempels heen en ik moet zeggen dat dit wel heel erg goed aanvoelde. Mijn rapportcijfer voor de vering/demping ging dan ook meteen met een punt omhoog.

Bij de S-bocht + rotonde aangekomen nam ik wat gas terug, zodat ik zeker wist dat ik in de S-bocht gas kon geven net als de rotonde op en af. Ik gaf stevig gas in de 2de versnelling en vloog perfect door de S-bocht en daarna net zo perfect de rotonde op en af. Met het DSC aan uiteraard maar om heel eerlijk te zijn voelde ik het DSC niet aan het werk. Bij de afrit naar ’t Heen kon ik ook heel mooi op de grens rijdend door de afritbocht heen rijden. Na het zwemmen besloot ik weer via ’t Heen terug naar huis te rijden, deze 1ste keer besloot ik het DSC aan te laten staan. Omdat een diesel al vroeg zijn maximaal toerental heeft besloot ik langzaam in de 2de versnelling op de apex af te rijden dan plankgas te geven en daarna middenin de bocht over te schakelen naar de 3de versnelling. Ik reed werkelijk loeistrak langs de witte en afgezien van wat licht gepiep was het nagenoeg perfect. Huh??? Kijk dat had nou net even dus totaal NIET verwacht van deze Mini Cooper Clubman D. Dit is zo totaal anders dan met de Mini Cooper D met dat speelse geniale 1.5-liter driecilinder diesel motorblok. Het ging zo makkelijk en fantastisch mooi dat het bijna eng goed was als ik het zo uit mag drukken. Ik ben maar rustig naar mijn garage gereden om de Samsonite kofferset te fotograferen. Ik pakte de op één na kleinste set uit de garage, maar zelfs dat zou niet passen was mijn verwachting. Na het openen van de deurtjes wachtte mij een verrassing in de vorm van een bodemplaat en twee ingenieuze hendeltjes waardoor de gedeelde achterbank één vaste stand naar voren geplaatst worden. De bodemplaat omhoog doen is alleen handig als je iets moet vervoeren wat hoger is dan met bodemplaat erin. Want meer koffers kunnen er niet in omdat de bodemplaat namelijk niet verwijderd kan worden. De gedeelde achterbank in één of twee delen naar voren zetten voor een iets grotere bagageruimte is alleen mogelijk met kinderstoelen achterin maar niet met volwassenen. Deze twee opties heb daarom ik niet meegenomen.

Samsonite kofferset
Met hoedenplank: 4×33-liter
Zonder hoedenplank: 3×50-liter + 3×33-liter + 1×13-liter

Fotoshoot
Zaterdag zou een spannende dag worden want we MOESTEN echt persé die dag de fotoshoot doen, want mijn zwager kon op de hele mooie zonnige zondag niet en de rest van de week zou slecht zijn. Rond half 4 in de middag zou de zon gaan schijnen maar ja te lang wachten kon ook niet. We zijn dus toch alvast maar naar Oud Ade gereden in de hoop dat de zon dan door zou komen tijdens de fotoshoot. Vandaar dat het op sommige foto’s wat bewolkt is en op sommige foto’s juist zonnig. Gelukkig had ik een lichtblauwe auto mee dat maakte het fotograferen met bewolkt weer een stuk makkelijker. De foto’s heb ik gemaakt in een gebied dat onder Oud Ade valt maar als je het niet weet rij je er zo voorbij. Na de sfeerfoto’s zijn we naar Het Corpus gereden voor de actiefoto’s en toen was de lucht intussen al helderblauw net als de kleur van de Mini. Op de actiefoto’s is goed te zien dat de Mini Cooper D Clubman alle wieltjes een het asfalt gekleefd houdt. Logisch ook gezien de onafhankelijke achterwielophanging, dan moet je wel heel erg gek doen wil je één van de binnenste achterwielen van het asfalt liften. Ik was ondanks de in eerste instantie bewolkte lucht uiteindelijk erg blij met zowel de sfeer- als de actiefoto’s. Eenmaal thuis ben ik op het internet informatie gaan zoeken over het 2.0-liter diesel motorblok van BMW. En toen merkte ik iets grappigs op want de slogan TwinPower Turbo Technologie zorgt ervoor dat nogal wat mensen denken dat dit diesel motorblok twee turbo’s heeft en dat is dus absoluut pertinente onzin. Het 2-liter viercilinder diesel motorblok heeft namelijk een turbo met variabele turbinegeometrie! Verder zijn er twee versies beschikbaar de 150 Pk/4.000 – 330 Nm/1.750 in deze Mini Cooper D Clubman en de 190 Pk/4.000 – 400/1.750-2.250 in de Mini Cooper SD Clubman.

In tegenstelling tot het handje vol motorblokken heb je voor het interieur een werkelijk eindeloze keuze uit het aantal kleuren interieursfeerverlichting, maar liefst 770 beschikbare kleurnuances of 12 afgestemde kleurinstelling las ik in de online brochure. Samen met het aantal kleuren en soorten stoffen en leren bekleding, in combinatie met verschillende pakketten genaamd Chili/Pepper/Salt en zoiets als watervalverlichting gaat het zelfs mij letterlijk duizelen. Feit is en blijft dat Mini auto’s maakt die op geen enkel ander automerk lijken en dat ze ook nog eens een uitstekende wegligging hebben. Het dashboard vind ik in vergelijking met de eerste nieuwe Mini’s een ware verademing, je moet er even aan wennen qua bediening maar zodra je alles door hebt is het een eitje. Erg handig vind ik de HUD (=Head Up Display) vooral als je de NavSat aan hebt staan, waar en wanneer je af moet slaan wordt grafisch erg fraai weer gegeven. Verder heeft deze Mini uiteraard Mini Connected zodat je met bijvoorbeeld met de smartphone-apps XL Journey Mate App en Glympse van alles van tevoren kunt plannen en instellen. Ik kan mij goed het nut hiervan voorstellen ondanks dat ik geen smartphone heb, maar blijf onderweg tijdens het rijden alsjeblieft van je smartphone af. Laatst werd ik binnen 1 uur tijd bijna 3 keer van mijn motor gereden door automobilisten die met hun smartphone zaten te spelen. Oh en voor ik het vergeet, deze Mini Cooper D Clubman heeft een Harman Kardon audio-systeem, en niet zo maar eentje maar een specifiek voor deze Mini Cooper D Clubman door Harman Kardon ontworpen audio-systeem. Fantastisch!!!

Familie-Mini
Zondag moest ik (wie anders?) de familie rijden en dus mocht iedereen de Mini Cooper D Clubman even bewonderen. Aangezien ze achterbanken gewend zijn voor mensen met geamputeerde benen hoorde ik een bewonderend “Ooohhhhh” achter mij, want inderdaad de beenruimte op de achterbank is ongelofeloos ruim voor een Mini. Dikke pluspunten voor de Mini Clubman dus! De Mini Clubman is overigens niet gebaseerd op de 3- of 5-deurs Mini het is dus een compleet nieuwe auto. De Mini Clubman is 9 centimeter breder dan de 5-deurs en een forse 27 centimeter langer. Het interieur vond mijn familieleden ook erg mooi, net als de twee grappige deurtjes aan de achterkant. Na iedereen weer thuis gebracht te hebben ben ik eerst even gaan zwemmen, om daarna even een rondje over het SBP heen te knallen. Eerst een rondje met het DSC uit dan zou ik ’s avonds voordat ik mijn moeder weer op moest halen bij mijn zus in Katwijk aan Zee een rondje doen met het DSC aan. Ik was erg benieuwd wat het onderstel van deze langste en zware (nee het is niet de zwaarste want de Cooper SD/SD All4 zijn nog zwaarder ) Mini zou doen op mijn thuiscircuit. Het was keirustig dus ik kon lekker mijn gang gaan in de MID-stand want de SPORT-stand voegt niets toe namelijk. De demping is sportiever, de gasreactie is feller en de stuurbekrachtiging directer maar ik vond dat verschil te weinig om voor de SPORT-stand te kiezen, ik kies dan liever voor de middenweg als testrijder. De demping is in de MID-stand hetzelfde als in de GREEN-stand, grappig dat veel autojournalisten totaal over het hoofd gezien hebben dat hun auto DDC aan boord heeft. Sorry hoor maar dan doe je je werk gewoon niet goed, ik merkte op de weg langs de Stompwijksche Vaart meteen dat de vering/demping uitmuntend is. En als de vering/demping uitmuntend is wil ik altijd weten waarom dat zo is!

Over de N206 rijdend zette ik het DSC uit en nam de afslag naar Klei-Oost, de lastige listige bocht die je nooit moet onderschatten. Ik had aardig wat vaart waardoor ik middenin de bocht wat bij moest remmen, en toen voelde ik iets raars gebeuren dat ik niet zo vaak voel. De Mini Cooper D Clubman leek te gaan dweilen en uit te willen breken maar dat gebeurde dus niet! Het bleek het zogenaamde CBC oftewel Cornering Brake Control dat ik aan het werk voelde. Het voelt best wel grappig aan maar je moet er wel volledig voor op de grens rijden dat dan weer wel. Na de rotonde reed ik over de N206 heen en bij het verlaten van de rotonde aan de overzijde ging het gas er vol op. Ik vloog de haakse rechterbocht in, gas gevend door de flauwe linkerbocht en hop lekker hard dwars de vrachtwagenparkeerplaats op. Daarna er weer af, hard naar rechts en weer hard naar links richting de ESTEC. De asfalten verkeersdrempels voelden geniaal goed aan, net als de haakse rechterbocht met asfalten verkeersdrempel net voor de bocht. Maar ja ik kan er niets aan doen dit was zo retesaai, het onderstel leek wel met superlijm aan het asfalt gekleefd te zijn. Nog maar een tandje erbij dus want ik wil wel echt weten wat-ie kan verdorie! Dus de volgende asfalten verkeersdrempel vloog ik overheen en zelfs de hoogste asfalten verkeersdrempel remde ik wel even iets voor af (een truc om de auto in de veren te drukken zodat-ie precies op de verkeersdrempel weer uitveert) maar minder dan ik normaal gesproken zou doen want mama mia wat is de wegligging van deze auto goed zeg. Zelfs toen ik na het landen de rotonde verliet en plankgas door de blinde rechterbocht heen reed bleef de Mini Cooper D Clubman perfect op de ideale lijn. Klasse! En dat laatste geldt ook voor de uitstekende remmen, die perfect te doseren zijn en uitstekend vertragen.

’s Avonds moest ik mijn moeder weer ophalen en besloot ik hetzelfde rondje nog een keer te doen maar nu met het DSC aan. Bij de meeste auto’s is op de grens rijden met het DSC (=andere benaming voor ESP) aan saai en vervelend omdat het systeem vaak hard ingrijpt in het grensbereik. Ik was dus benieuwd wat het DSC van deze Mini Cooper D Clubman zou doen. Ik heb ooit lang geleden een Mini Cooper S Works getest en die viel in elke bocht zowat helemaal stil als je ook maar even te hard door een bocht heen reed. Gelukkig zijn de huidige Elektronische Stabiliteits Programma’s een stuk geavanceerder en laten ze meer toe dan vroeger, je hebt in snelle sportauto’s zelfs een Sport-ESP dat meer toelaat dan een gewoon ESP. Net als het rondje SBP met het DSC ging ik er ook nu helemaal voor, en dat betekende dus een zéér sportieve rijstijl. Maar hoe hard ik ook pushte de Mini Cooper D Clubman liet zich niet uit balans brengen. Het enige waar ik stevig van baalde is die rare achteruitversnelling, want bij zeer sportief rijgedrag drukte ik de versnellingspook soms door de weerstand heen (voor de R moet je hard naar links drukken vanuit N, en dan ook nog weer naar voren dus druk je er per ongeluk doorheen dan is er niets aan de hand). Doe mij dan ook alsjeblieft zo’n omhoogtrek-knopje à la Opel op de versnellingspook. En het schakelen zou ook wel iets soepeler mogen als ik eerlijk ben. Voor deze Cooper D is overigens optioneel een 8-traps Steptronic beschikbaar voor wie dat wil. Maar feit blijft dat deze Mini Cooper D Clubman een fantastisch goede wegligging heeft, en dat is uiteraard te danken aan de uitmuntende vering/demping én de fantastische Bridgestone Potenza S001 banden. Na het rondje SBP heb ik de tank nog even vol gegooid om te kijken wat het verbruik zou zijn met mijn sportieve tot zéér sportieve rijstijl van de afgelopen dag. Ik kwam uit op 1:14,81 en dat vind ik gezien mijn sportieve rijstijl helemaal niet verkeerd voor een 2-liter diesel.

Maandag – Zuinigheidsrit
Toen ik zondag na het aftanken een 1:14,81 noteerde was ik toch wel een klein beetje teleurgesteld. Oké deze Mini Cooper D Clubman heeft 18-inch wielen dus daardoor verbruikt-ie meer maar toch! Ik besloot om maandagochtend een zuinigheidsrit te maken, dan wist ik in ieder geval hoe ik tegen deze toch wat hoge verbruikswaarde aan moet kijken. De zuinigheidsrit heb ik in de GREEN-Mode verreden maar dat was puur voor de grap want de MID-Mode en SPORT-Mode zijn exact hetzelfde qua motortuning. De verschillende Modi hebben hoofdzakelijk betrekking op de demping=Dynamic Damper Control=elektronische demping, en op de gasreactie + stuurbekrachtiging (en een klein beetje op de eco-afstellingen van andere systemen aan boord). Na het aftanken kon ik ondanks de drukte zowaar zonder te remmen de N206 oprijden. Na het activeren van de ACC zette ik ‘m vast op 80 km/u, en dat kon zowaar in de 6de versnelling alhoewel ik dan wel onder 1.500 toeren reed. Het optimale koppel begint namelijk vanaf 1.750 toeren. Op de licht stijgende stukken van de N206 schakelde ik wel even terug naar de 5de versnelling, dat kan namelijk heel makkelijk omdat het ACC geactiveerd blijft. Aan het einde van het rechte stuk van de N206 aangekomen ging ik iets eerder dan gewoonlijk van het gas af. De weg was nat en dan ben ik toch iets voorzichtiger vooral omdat ik deze banden nog niet op nat wegdek heb getest. En dat banden zeer verrassend kunnen reageren op nat wegdek kun je lezen in de testverslagen van de Mazda 2 en de Kia pro cee’d GT First Edition 1.6 T-GDi. Met 70 km/u op de teller reed ik nog steeds harder dan gemiddeld door de haakse bocht heen, maar ja dat is puur ervaring want ik ben al vele honderden malen door deze bocht heen gereden. In Vogelenzang aangekomen moest ik verdorie remmen want er was één rijbaan afgesloten vanwege snoeiwerkzaamheden. Op de bomenweg kon ik weer normaal verder rijden, maar ik zat wel steeds te twijfelen of ik nou 60 km/u in de 4de dan wel de 5de moest rijden. De versnellingsbak is redelijk lang gegeard en daardoor rij je altijd laag in toeren, maar 1.200 of 1.500 toeren is niet alleen 300 toeren verschil maar vooral ook een verschil in koppel. Ik denk dat als ik had mogen kiezen ik de versnellingsbak net iets anders had gegeard zodat ik makkelijker zou kunnen kiezen in welke versnelling + bijbehorend toerental ik rijd.

Op de T-splitsing lukte het me op miraculeuze wijze om zonder te remmen linksaf te slaan. De 6-versnellingsbak schakelt precies en lekker alleen had het voor het mooie nét wat soepeler gemogen. En de achteruit (hard doordrukken naar links vanuit Neutraal) blijf ik een ramp vinden, van mij mogen ze net als bij Opel zo’n omhoogtrek-knopje op de versnellingspook zetten. Op weg naar de boulevard had ik weer de nodige fossielen voor me rijden, wat een ramp is dat toch rij verdomme gewoon door als je de weg niet weet of ga even ergens stilstaan! Op de duinenweg was één rijstrook afgesloten vanwege werkzaamheden aan de zijkanten in het duin. Ik mocht dus maar 50 km/u rijden in plaats van 80 km/u, maar met een cruise control aan boord is dat prima te doen. Er gebeurde onderweg nog wel iets vreemds met de ACC, want die schakelde automatisch uit terwijl de auto die het ACC registreerde gewoon aan de kant van de weg stond en niet half op de weg of zo. Misschien moeten ze daar bij BMW nog eens goed naar kijken want het was niet de eerste Mini waarbij me dit overkwam. Op de terugweg had ik gelukkig geen last van fossielen want daar ben ik behoorlijk allergisch voor geworden. En helaas moest ik weer remmen voor overstekende voetgangers, mijn tweede remactie was een feit. Ik moet wel zeggen dat deze 2-liter diesel zich in de hogere versnellingen amper op de motor af laat remmen, want pas in de 2de en 1ste versnelling is er sprake van een serieuze vertraging. Nou kun je doordat het rode gebied pas boven de 5.000 toeren begint al vrij snel naar de 2de en vervolgens de 1ste versnelling terugschakelen dus dat maakt veel goed. Op de weg terug reed er nog een Duitser achter mij en toen ik in mijn achteruitkijkspiegel keek zag ik de dame achter het stuur met haar handen gebaren naar haar moeder naast haar alsof ze twee deurtjes open deed. Die twee deurtjes van achteren vallen dus echt wel op dat mag duidelijk zijn. De rest van de rit was lekker uitrijden en niet meer spannend want in elke spannende bocht reed er een fossiel voor mij. Aftanken leverde een verbruik van 1:24,07 op en toen ik na ging kijken wat het moest zijn met 18-inch wielen bleek dat 1:25 te zijn. Nou ja het is heel dicht in de buurt en wie weet als ik wat vloeiender had kunnen rijden en niet zo vaak vaart had hoeven minderen en weer optrekken had ik het wel gehaald. Duidelijk is wel dat ik de extreem goede waarde van het 1,5-liter driecilinder dieselblok toen met de Mini Cooper D van geen kanten haal. Hetzelfde 1,5-liter driecilinder dieselblok van de Mini Cooper D is ook voor deze Mini Clubman te krijgen en dan heet-ie Mini One D Clubman en zou het laagste verbruik 1:27,77 moeten zijn.

‘Spielerei’ in de regen
Donderdag had ik vroeg in de middag een afspraak met iemand in Lisse, een mooi ritje binnendoor die heen droog verliep maar terug gelukkig voor mij jipppiejahé kletsnat. Eindelijk kon ik de Mini Cooper D Clubman dan ook in de regen testen, en dat deed ik uiteraard met het ESP uit want met het ESP aan wordt elke vorm van onderstuur direct gecorrigeerd. Niet leuk dus! Het eerste stuk richting de snelweg A44 was vooral rechtdoor, maarrr wel met behoorlijk wat rotondes tussen de rechte stukken. Op de eerste rotonde gaf ik op de binnenring even een dot gas in de 2de versnelling, waarna de voorkant meteen heel mooi over de voorwielen lichtjes opzij gleed. De 18-inch Bridgestone Potenza S001 banden (standaard liggen er 205/55-R16 om de velgen) laten zich perfect controleren op nat asfalt. Op de volgende rotonde weer en op de grote rotonde bij Sassenheim kon ik de voorbanden dan eindelijk echt even door laten spinnen. Ik besloot niet verder binnendoor maar richting de A44 te rijden, want daar heb je een hele mooie opritbocht à la ’t Heen. Helaas reed er een vrachtwagen voor me uit maar omdat er niemand achter mij zat kon ik heel even bijna stil gaan staan zodat ik de opritbocht helemaal vrij had. Ik reed rustig naar de apex van de bocht en gaf daarna stevig gas in de 2de versnelling. Ik kon de Mini Cooper D Clubman perfect op het gas en tot op de millimeter precies controleren, het is écht een waar feest om met deze auto in de regen te rijden! Maar de koek was nog niet op want aan het einde van de A44 (=begin van de N44) ben ik binnendoor via Voorschoten verder gereden. Vanaf de N44 zijn er twee banen voor linksaf en de meest linkerbaan was nog vrij en dus ik stond lekker vooraan bij het stoplicht. Dit is één van de mooiste S-bochten in de wijde omgeving omdat-ie van heel wijd heel snel afknijpt naar heel smal. Ik trok snel op zodat ik ruim voldoende ruimte aan de rechterkant (het is daar precies op dat gedeelte in bocht behoorlijk breed) zou hebben om eventueel onderstuur op te vangen. Na het snelle optrekken gaf ik middenin de bocht in de 2de versnelling stevig gas bij en vloog werkelijk perfect op voorwieldriftend op het gas door het tweede deel van de S heen. Dit was de perfecte afsluiting van een erg leuke week in een fantastisch leuke anders-dan-anders stationwagon.