Gestaalde perfectie in beweging
Elk automerk heeft zo zijn eigen type waarmee het bekend en groot is geworden, maar in het geval van de Mitsubishi Colt is er toch echt wel sprake van een wel heel bijzondere voorgeschiedenis. Het is die ene auto waarmee het Japanse merk zoals vele van haar concullega’s aanvankelijk haar aandeel van de Europese markt heeft veroverd, en in een later stadium op ronduit spectaculaire wijze de reusachtige Noord-Amerikaanse markt waar het op het eerste gezicht geen schijn van kans had, en juist dat laatste onderscheidt Mitsubishi van die concurrentie, want “Ik heb jullie auto’s nodig, en jullie hebben mijn dealernetwerk nodig”, zo sprak Lee Iacocca (zie foto met Ford Mustang op de achtergrond) in 1978 in een telefoongesprek met de Mitsubishi-bonzen in Nippon over een uitruil die deel zou moeten uitmaken van zijn Chrysler-reddingsplan.

Typisch zo’n aanbod dat je als ambitieuze autofabrikant niet kunt weigeren, en niet lang daarna stond de Colt op een podium met draaischijf in een van de gigantische Chrysler fabriekshallen in Detroit, waar directie, arbeiders en United Auto Workers vakbondslieden alike waren bijeengeroepen voor een introductie door Iacocca himself: “Zien jullie hoe perfect de carrosserie-delen van deze Dodge Colt (lees: Mitsubishi, zie foto Dodge Colt 1980) op elkaar aansluiten? Zo gaan wij voortaan auto’s bouwen”, punt. Door de grote vraag naar kleine(re) en zuinige auto’s waren de Dodge Colt’s en Plymouth Sapporo’s daarna niet aan te slepen. Mitsubishi had als gevolg daarvan in een klap zijn felbegeerde netwerk en bijbehorende verkoopsuccessen aan de andere kant van de stille plas. En zelf heb ik ook een bescheiden bijdrage geleverd aan dit succes: in 1980 heb ik een nieuwe Dodge Colt aangeschaft die ik zowel zakelijk als privé heb gebruikt toen ik nog in Calgary woonde en werkte.

Chrysler had vervolgens de auto’s die het publiek wilde, en voorkwam daarmee een dreigend faillissement. Een mammoetlening met een looptijd van vijf jaar van de overheid werd door Iacocca binnen drie jaar terugbetaald met de boodschap: jullie zijn nog erger dan een bank. Met rente. Met een onderhoudsbeurt voor het Vrijheidsbeeld “Lady Liberty” in de toen failliete stad New York. Geef mij maar een leger van dat soort kerels, want de onderliggende boodschap was – en is! (sic!) – wat mij betreft glashelder, universeel en tijdloos.

Colt Ralliart
Met de introductie van de Colt Ralliart maken we even een automotive crisis jump met het Colt-paardje van drie decennia. Mitsubishi heeft met deze uitvoering kennelijk – bewust of minder bewust – haar Colt succes en Rally successen willen vieren, en de harde cijfers liegen er dan ook niet om: krap 1.100 kg en 146 bruikbare Pk’s. Kijk, daar kun je wat mee. Als doorgewinterde motorrijders zijn wij op de redactie van Autotesten.nl wel wat gewend op het gebied van pure prestaties, maar dit 1.468cc turbogeladen blokje liet al snel zien dat het hier gaat om prestaties die wij zouden willen betitelen als gecontroleerd explosief. Hierbij moet ik even iets ophelderen over turbogeladen motoren in het algemeen: de eerste generatie GarrettAirResearch turbo’s zoals die te vinden zijn in de Porsche’s en Saab’s van weleer waren ronduit irritant door hun inherente ‘turbolag’.

Zelf had ik destijds een oer-Garrett gemonteerd op mijn 1978 Mazda RX7, die daarmee van 100 Pk naar 150 Pk ging, maar veel moeilijker berijdbaar werd door genoemde lag-vertraging. Ongecontroleerd en vooral vertraagd kwam het beschikbare vermogen er in één keer in, vergelijkbaar met de smalle powerband van een oudere snelle tweetakt. Maar gelukkig zijn we nu zo’n dertig jaar verder. De moderne turbo’s zijn niet alleen veel compacter geworden, maar het extra vermogen komt er keurig gedoseerd in, en in het geval van de Ralliart net rond het middengebied van het toerenbereik, maar nog belangrijker: onmiddellijk wanneer je er een beroep op doet. Dat betekent heel concreet meer rij-sensatie, meer voorspelbaarheid en doseerbaarheid, en dus veiliger, zonder dat dit dankzij de moderne technieken al teveel ten koste gaat van het verbruik, kortom: bruikbaar vermogen met een zuinige en praktische sportieve compact-auto.

Vormgeving+Xtra Texture a.u.b.
Als ik terugdenk aan mijn Colt uit 1980, dan is er heel wat gebeurd op het gebied van vormgeving. Grote winst is er geboekt aan binnenruimte dankzij het “cab-forward”-design, waarbij de wielen op de hoeken van de auto zijn geplaatst. Waar die oudere 80’er versie nog veel weg had van een sober gelijnd vierkant doosje dat vergelijkbaar is met de dertien-in-een-dozijn Golfjes, is er nu sprake van vlotte, speelse lijnen met een agressieve smoel en gespoilerde achtersteven. Leuk detail is het Ralliart logo in de grill, op de dorpels en op de hatchklep, waarmee deze uitvoering zich onderscheidt van de overige Colt-modellen, net dat kleine beetje Xtra. Antraciet gekleurde sportvelgen maken het Ralliart accent compleet. De kuipstoelen bieden een comfortabele zit, al had ik naar mijn smaak graag wat meer Xtra Texture gezien voor de afwerking en gebruikte materialen ervan.

Woon-werk Ralliart
Voor mijn werk leg ik wekelijks gemiddeld ongeveer driehonderd kilometer af, waarbij ik de snelweg gebruik om van het ene naar het andere bochtige traject te komen. Door de onregelmatige regelmaat gebeurt dit zowel bij nacht en ontij als voor dag en dauw. Met de Colt Ralliart is dat kicken omdat je op dat soort tijdstippen lekker kunt doorrijden, en de bekken van medeweggebruikers vallen dan ook met regelmaat wijd open bij een ehh… geestdriftige rijstijl. Zo kwam ik een Volvo S50-rijder tegen die maar niet snapte of wilde snappen hoe ik zo snel van de oprit tussen het ‘fastlane’-verkeer op de snelweg terecht was gekomen. “Hoe kan dat nou? Ik ben toch veel “groter” en sneller dan zo’n “klein” k..autootje?!” zag ik hem denken. Hij MOEST en ZOU er dus weer voorbij, wat hem na verschillende vergeefse pogingen uiteindelijk lukte, maar toch. Zo zie je maar, één van de charmes van zo’n “klein” donderdoosje op wielen. Lachuh!

Boerenweggetjes-Ralliart
Weg van de snelweg wordt met de Ralliart een belevenis op zich. Supersmal, hobbelig, drempels, bruggetjes, de Colt Ralliart blijft er allemaal stoïcijns onder. Door zijn compacte afmetingen kun je er ongegeneerd mee beesten over smalle weggetjes en dijkjes, no problem. Tegenliggers? Ruimte genoeg om – ook op snelheid – bliksemsnel uit te wijken, en in de meeste gevallen kan het gas er gewoon op blijven. Eigenlijk verbaasde ons dat niet, gezien het track-record van het merk op rallygebied. Dan weet je intussen wel hoe je een wielophanging moet ontwerpen die zowel strak als redelijk comfortabel is afgeveerd.

Stads- en haakse bochten Ralliart
Ook in de stad bleef de sportieve Ralliart de aandacht trekken. Zo kwam een voorbijganger op leeftijd op me af tijdens parkeren om te vragen hoe deze beviel. Voor mijzelf was het leuk dat hij begon over een 1980 Colt (toeval bestaat toch niet!) die hij nog steeds heeft (!) maar nu deze nieuwe overweegt aan te schaffen. Wij hadden dus wel even wat te bespreken. En nog leuker werd het toen hij vertelde dat die motor uit 1980 nog altijd kurkdroog was! Hiermee werd duidelijk dat de Kunst van het Colt-rijden bestaat uit het uitrijden ervan, oftewel: gestaalde perfectie in beweging, met als bonus een lange adem. Is er dan helemaal geen kritiek op de Mitsubishi Colt Ralliart? Jawel. Er liggen Continental Sportbanden om.

Als je in een superkrappe haakse en oneffen bocht de “banzai-modus” inschakelt – lees: pin op de plank zet – dan neigen deze banden naar een bliksemsnelle grip-geen-grip-grip reactie, waardoor het stuurwiel uit je handen dreigt te slaan zodra de grip is hervonden. Die zou ik dus inruilen voor een setje plakkerige Bridgestone Potenza’s of Dunlop Sportmaxen voor optimale grip (zodat je niet net als Theo op de foto op slechts drie banden door de bocht gaat, red.). Let wel: onder die omstandigheden ben je uiteraard heel enthousiast bezig in de Ralliart-cadans. Tot besluit een kleine waarschuwing: denk om je rijbewijs, want dit donderdoosje heeft verslavende rijeigenschappen, en wil keer op keer laten zien waartoe ie allemaal in staat is, ook al gaat het allemaal heel vloeiend en soepel bij modaal gebruik. Het is maar dat je het weet.