Silver Lightninkje
Een piepkleine auto met een piepklein motorblokje mét CVT, kijk da’s nog eens heel wat anders. Bijna iedereen die mij in de Ford Focus ST-3 2.0 CDTi (mijn testauto voor deze Mitsubishi Space Star) had zien rijden zei – nadat ik verteld had dat de Mitsubishi Space Star 1.0 Bright CVT mijn volgende testauto zou zijn – tegen mij dat het testen van zo’n mooie sportieve Ford vast vele malen leuker is. Ze beschouwen de kleine saaie auto’s zoals deze Mitsubishi Space Star 1.0 Bright CVT als een soort bijproduct die ik nou eenmaal móet testen omdat dat er nou eenmaal bijhoort. Ik snap daar helemaal niets van want juist zo’n kleine grappige auto kun je vaak veel meer lol hebben dan in een auto die alles goed doet, en waar je dus als bestuurder minder uit de kast hoeft te halen qua rijvaardigheid. Om met de Ford Focus ST-3 snel onderweg te zijn komt best wel de nodige rijvaardigheid om de hoek kijken, maar geloof me als ik zeg dat ik in deze Mitsubishi nog véél meer een beroep moet doen op mijn rijvaardigheid dan in de Ford Focus ST-3. De rit van Amstelveen naar Mel Jongen (=webmaster Autotesten.nl en woont in Leiden vlakbij mijn appartement) was een mooi ritje om alvast even te wennen aan deze kleine Japanse auto. Ik moest eerst even mijn weg naar de snelweg zien te vinden, en dan moet ik altijd weer wennen aan de wirwar van wegen die ze hier de afgelopen jaren hebben neergeplempt. Ineens zag ik Aalsmeer staan en herkende ik de weg weer die ik moest rijden. Het motorblokje met slechts 71 Pk en 88 Nm koppel bij respectievelijk 6.000 en 5.000 toeren draait zoemend rond. Rustig gas gevend kon ik prima met het verkeer meekomen, wat dat betreft presteert het motorblok prima.

Ik ben tot aan Hoofddorp rustig blijven rijden waar ik de A4 op moest draaien, en ik had zowaar de hele mooie lange oprit voor me alleen. Ik zette het gas erop en moet zeggen dat ondanks de kauwgomballenvering de Mitsubishi Space Star niet het toepasselijke luchtruim koos, maar netjes aan het asfalt gekleefd door de mooie opritbocht reed. Daarna gaf ik voor het eerst plankgas en vloog het toerental naar 6.000 toeren, en bleef het 71 Pk sterke motorblokje non-stop accelereren. En ik moet eerlijk zeggen dat die acceleratie helemaal niet zo verkeerd is gezien de slechts 1-liter driecilinder DOHC (verrassend!) en maar 71 Pk. Zelfs op de A44 waar in de regel stevig door wordt gereden kon ik prima meekomen. De afrit bij het Transferium had ik zowaar eindelijk weer eens voor mezelf, en ik stuurde langs de vangrail (=ideale lijn) richting de voorsorteerstrook voor linksaf. En geloof het of niet maar dat deed deze kleine Mitsubishi Space Star verrassend goed met zijn 14-inch Bridgestone Ecopia banden. Natuurlijk helde de carrosserie flink over, maar desondanks kon ik ’m netjes op de ideale lijn houden. Daarna ben ik eerst even naar huis gereden om mijn motorspullen te dumpen. Bij Mel aangekomen stond hij al klaar en konden we meteen vertrekken richting Rica Engineering in Wateringen. Een mooie rit met mooie bochten en de eerste echt testrit van deze Mitsubishi Space Star.

Klein is goed
Naar de A4 rijdend is het altijd maar weer afwachten of het druk is, en dan is het wel zo handig als je een kleine auto hebt. Je kunt dan net even makkelijker van rijstrook wisselen of even in een gaatje duiken. In dit geval was dat niet nodig want ik stond als 2de bij het stoplicht voor linksaf. De auto voor mij sloeg rechtsaf waardoor ik lekker het gas erop kon zetten in mijn favoriete Leidse bocht. De Citroën C5 naast mij had de snelheid van de Mitsubishi Space Star totaal verkeerd ingeschat, want toen hij naar rechts wilde (de baan voor rechtdoor naar de A4) zag hij maar net op tijd dat ik naast hem reed. Die bestuurder dacht zeker dat klein betekent dat ik een slak ben of zoiets, nou mooi niet dus beste Citrofiel. Op weg naar de A4 kwam ik achter een grote zwarte Amerikaanse Pick-up te rijden, en auto die mij bekend voorkwam en dat klopte ook zag ik aan de bedrijfsnaam. Ondanks de dikke V8 bleef ik in de bochten, op de rotonde en de oprit naar de A4 met gemak achter ’m hangen. Hij herkende mij niet zag ik en dus heb ik ’m maar ingehaald en ben verder gereden. Op de A4 kon ik prima meekomen alhoewel ik wel een beetje baalde dat ik geen cruise control had. Helaas heeft alleen de 1.2-liter Instyle dat en dat vind ik toch wel een gemiste kans. Maar misschien is het als accessoire verkrijgbaar (ik zag ‘m in de online brochure niet in de accessoirelijst staan) en als dat zo is dan raad ik dat ten zeerste aan. We reden lekker 100 km/u richting Wateringen en af en toe gaf ik even wat gas bij, en ja dan moet je het gaspedaal diep intrappen maar dan gebeurt er tenminste ook iets. Dat is dan weer het voordeel van een CVT die richting de 6.000 toeren schiet en daar blijft staan terwijl de motor blijft accelereren. Kom daar bij een handgeschakelde versie maar eens om, dat kun je mooi vergeten ook al is deze versie op papier het zwakst. De Mitsubishi Space Star 1.0 CVT MIVEC ClearTec AS&G Bright heeft de langste acceleratietijd van 0-100 km/u (15,2 sec.) en de laagste topsnelheid (166 km/u).

Ik trok me dus eerlijk niet zoveel aan van die papieren cijfertjes, al helemaal niet omdat ik net van de Ford Focus ST-3 2.0 TDCi was overgestapt in dit kleine Japanse CVT-wonder. Nog volledig gewend aan de Ford Focus ging ik dus een rijstijl aanhouden die nou niet bepaald bij deze auto past. Zelfs op 50 procent van de rijstijl van de Ford Focus ST-3 had ik het gevoel dat ik bijkant de bocht uitvloog. Maar nou komt het, dat gebeurde dus niet! Ook de listige afrit bij Wateringen ging uitstekend, ik zag Mel glimlachen naast mij en zijn hand naar boven gaan om ‘iets’ te grijpen. Om de een of andere reden vind ik dat best wel grappig, want wees nou eerlijk wie zeiden er allemaal tegen mij dat je geen lol kunt hebben in zo’n kleine auto. Lol moet je zelf maken, of je nou in een Ferrari rijdt, een Subaru of een Burton iedere auto heeft zijn charme. Ik vrees echter dat veel autojournalisten dat niet snappen, vooral die van Top Gear niet waar het vrijwel uitsluitend om snelle auto’s draait. Ik las net dat de 3 heren voor een totaal absurd astronomisch bedrag een autoprogramma gaan maken voor de tv-tak van Amazon van Jeff Bezos. Ik vind Top Gear een zwaar achterhaald supersaai autoprogramma waar werkelijk helemaal niets leuk aan is. De nieuwe generatie kijkt helemaal geen tv meer, dus ga toch wieberen stelletje verlepte Engelse hippies jullie zijn totaal passé. Maar ja dat mag je niet zeggen, want je móet en zal die Engelse idioten leuk vinden. Straks worden ze misschien wel links en rechts ingehaald door autojournalisten die live auto’s gaan testen met behulp van “Superstream”.

Handig
Bij Rica Engineering aangekomen moest ik parkeren in een kleine ruimte, maar dankzij de kleine draaicirkel was dat geen enkel probleem. Kijk dat is nou weer eens een groot voordeel van een kleine auto. Na het gesprek zijn we weer dezelfde weg terug gereden naar Leiden. De oprit bij Wateringen ging heerlijk want ik had ’m lekker voor me alleen, dat kwam ook weer omdat ik als kleine auto net even in een gaatje kon duiken dat ik zag. Met een grote auto was me dat absoluut niet gelukt en had ik achter dat fossiel die nu achter mij reed moeten blijven hangen. Precies mooi op de grens rijden reed ik door de opritbocht heen. Zelfs Mel was verbaasd hoe goed deze kleine auto met kauwgomballenvering dat doet. En eenmaal weer op de A4 heb ik even stevig gas gegeven, gewoon om te kijken hoe de Mitsubishi Space Star zich zou houden op hoge snelheid. Met het gaspedaal op de bodem en de toerentellernaald strak tegen de 6.000 toeren aan accelereerde ik heel behoorlijk richting de 150 km/u. Wat dat betreft heb ik toch liever een CVT in zo’n kleine auto dan een gewone automaat of een handbak. Na Mel thuis gebracht te hebben ben ik eerst maar eens gaan eten, want dat is typisch iets wat ik nog wel eens vergeet op mijn vrije vrijdag. Na het eten ben ik even een nieuwe helmmuts gaan halen in Zoeterwoude-Rijndijk. Ik was ’m verloren (tijdens het terugbrengen zag ik dat-ie naast mijn motor lag) en ik draag nou eenmaal graag een helmmuts. Op de weg er naartoe heb ik toch wel even hard gelachen. Op de toerit naar de A4/N11 twijfelde ik nog of ik de motorrijder in zou halen die in de binnenbocht reed, had ik het maar gedaan want ik kon met zeer groot gemak op gepaste afstand aan zijn achterwiel blijven hangen. Ik zou me werkelijk kapot schamen op mijn motor als er iemand in een Mitsubishi Space Star achter mij zou hangen.

Even verderop volgde de mooie afrit naar de N11 en daar ben ik dan ook even via de binnenbocht langs de vangrail sturend heel strak doorheen gereden. Het onderstel ging voelbaar zoeken maar ook nu weer verbaasde de Mitsubishi Space Star mij door niet de weg kwijt te raken. Het vergt de nodige stuurmanskunst maar het kan dus wel met deze auto. Na mijn nieuwe helmmuts gekocht te hebben ben ik nog even gaan tanken. Ondanks mijn sportieve rijstijl kwam ik toch uit op een nette 1:17,84 en dat viel mij mee. Terug naar Leiden rijdend moet ik via de mooie opritbocht van de N11 de A4 weer oprijden. Ik rij deze bocht nou al een behoorlijk tijdje en ik ga ’m nog steeds elke keer weer leuker vinden. Het is een makkelijke bocht zo op het oog, alleen is het wel de kunst het gas er op te blijven houden. Ook nu weer deed de Mitsubishi Space Star het boven verwachting goed, alhoewel het natuurlijk wel een stuk heftiger aanvoelde dan in die Ford Focus ST-3 een week eerder. In mijn achteruitkijkspiegel zag ik een zwarte VW Polo met hoge snelheid naderen. Ik ging net op tijd naar links zodat ik na de flauwe afritbocht bij de rotonde meteen goed zou zitten. De VW Polo dacht duidelijk met groot gemak voor mij langs te kunnen kruisen, maar dat ging dus mooi niet door want ik was ’m te snel af met mijn Mitsubishi Space Star. Dat vind ik nou zo leuk aan zo’n kleine Japanse underdog-auto, iedereen vind je een Calimero, maar het valt ze uiteindelijk dus vies tegen als ze achter mij aan moeten sluiten.

Het regent katten en honden
Toen ik maandagochtend na een heerlijk weekend werken weer naar werk reed, wist ik dat ik een zware dag tegemoet ging. Maar ach liever een zware dag op mijn werkplek dan op de weg, want het regende namelijk, en dat betekent voor veel Nederlanders een zware dag op de weg. Voor mij betekent regen “Feest!” want als het even kan wil ik toch minimaal één regendag in mijn testweek hebben. Op weg naar werk begon ik heerlijk rustig met slechts een minimale beroering van het gaspedaal. Wat dat betreft is rijden in een auto met CVT altijd weer apart, je kunt met heel minimaal gas geven extreem rustig optrekken. Een beetje vergelijkbaar met mijn elektrische Renault Twizy. Eenmaal een paar kilometer onderweg gaf ik iets meer gas, maar veel harder dan 50-55 km/u reed ik niet. Tot aan de LOI want daar ging het gas erop, ik wilde even de rij voor het stoplicht inhalen zodat ik de koeienrotonde voor mij alleen had. Ik zie heel vaak dat voor een stoplicht met twee rijstroken iedereen toch op één rijstrook achter elkaar gaat staan. ik snap echt helemaal niets van dit domme kuddegedrag, het zorgt namelijk voor een slechtere doorstroming. Gewoon naast elkaar gaan staan voor het stoplicht, en daarna ritsen hoe moeilijk kan dat zijn? Gelukkig voor mij zijn Leienaren kuddedieren op de weg, en dus had ik de linker rijstrook helemaal vrij. Uiteraard kreeg ik nadat ik als leider van de kopgroep de polder inreed een klevertje achter mij aan, na het stoplicht neem ik altijd iets gas terug (i.v.m. laserguns en zo) en dat irriteert sommige automobilisten. Daar snap ik niets van want gaan zij mijn boete betalen als ik word geflitst of gelaserd?

Ik had totaal geen idee wat de Mitsubishi Space Star zou doen als ik in de regen over de rotonderand van de koeienrotonde heen zou rijden… of glijden? Deze auto heeft geen ESP-knopje (ESP/TRC heet bij Mitsubishi ASTC=Active Stability en Traction Control) en dus kan het niet uitgezet worden en dat is dus lekker makkelijk, maar om heel eerlijk te zijn had ik nog niet één keer iets gemerkt van ingrijpen van het ASTC. Maar goed ik reed dus op de koeienrotonde af en zag in mijn ooghoek de klever (VW Polo, je verwacht het niet, kleintje irriteert ander kleintje) de buitenring opduiken. Ik reed zonder af te remmen op de koeienrotonde af, mijn gevoel zij namelijk dat dit kleintje dat wel zou trekken. En inderdaad gleed de kleine Mitsubishi Space Star groots over de rotonderand heen. Niet slecht en het leukste was natuurlijk dat die VW Polo ver achter lag na de rotonde. Ik sloeg rechtsaf richting het rotondecircus, en ook die bocht ging veel beter dan ik verwacht had. Nu maar eens kijken hoe de Mitsubishi Space Star zich gaat houden in de scherpe bochten van het rotondecricus. Op de eerste grote rotonde reed ik meteen lekker sportief over de buitenring, daarna over de hoge rotonderand en over de A4 vlak langs de vangrail. Ook dat ging veel beter dan ik had durven hopen, dit was eigenlijk best leuk ook al is het geen sportauto zoals de Ford Focus ST-3. Op de ovale rotonde met verzakkingen voor en na afrijdend wist ik eigenlijk al wat het ging worden. De Bridgestone Ecopia banden hebben een werkelijk uitstekende grip op nat asfalt, en dus reed en gleed ik precies zoals ik wilde tot op de millimeter perfect over de grote ovale rotonde heen.

Gaar en gebroken!
Het was een zware maandag en ik haat maandagen dan ook, maar oké dan voelt het des te lekkerder als ik me na werk even uit kan leven. Ik besloot nog even een rondje rotondecircus er tegenaan te gooien, want dat gaat werkelijk nooit vervelen. En dan zou je verwachten dat zo’n rondje met een kleine auto zoals deze Mitsubishi Space Star 1.0 CVT MIVEC ClearTec AS&G Bright (wat een ongelofelijke mond vol niet waar) helemaal niet leuk is. En dat is dus absoluut niet waar want een auto met een laag gewicht is altijd leuk, en dat komt omdat een auto met een laag gewicht ongelofelijk makkelijk te corrigeren is. Natuurlijk helt de carrosserie van deze Mitsubishi Space Star behoorlijk over, wat ook duidelijk te zien is op de actiefoto’s. Zelfs toen ik mijn zwager vroeg langzaam aan te doen helde de Mitsubishi Space Star nog steeds over. Maar aangezien het mij nooit irriteerde noem ik het dan ook niet als negatief punt. Ik begon op de kleine rotonde over de brug bij Hotel Tulip Inn, en uiteraard nam ik de binnenring. Het is eigenlijk verbazingwekkend hoe makkelijk deze kleine Japanner zich over de rotonderand heen laat glijden.

Natuurlijk moet je daarvoor beter kunnen sturen dan de gemiddelde automobilist, maar dan heb je ook ongelofelijk veel lol. Daarna pakte ik op de grote rotonde de buitenring – en dan helt de carrosserie echt heel sterk over geloof me – maar ondanks dat ik het stuur helemaal omgooide en de auto dwars weg gleed verloren de banden nooit hun grip. Wat dat betreft moet ik de Bridgestone Ecopia EP150 in de maat 165/65-R14 dan ook een groot compliment geven. Deze banden zijn echt top en dat terwijl het nota bene eco-banden zijn! Ik besloot bij de eerstvolgende rotonde om te draaien en weer terug te rijden richting Leiden. Na een mooi 360-graden rondje reed ik weer richting Leiderdorp, waar ik een tegemoetkomende automobilist aan het lachen kreeg. Op de koeienrotonde nam ik de binnenring en dat deed ik blijkbaar zo mooi glijdend over de rotonderand dat een tegemoetkomende automobilist mij breeduit lachend aankeek. In Leiden aangekomen ben ik via Het Corpus naar huis gereden, want op de Plesmanlaan is het op dit moment een puinhoop. De aanleg van een nieuwe weg rondom het Transferium én de opstoppingen op de kruising bij Holiday Inn en even verderop in De Stevenshof zorgen voor een verkeerschaos die alleen maar erger en erger zal worden de komende weken/maanden.

CVOM
Omdat er geen post meer wordt bezorgd op maandag, en omdat mijn bezwaarschrift die ik maandag zou posten misschien wel niet op dinsdag aan zou komen heb ik ’m dus zelf maar gebracht. Ik had een boete gekregen van twee agenten in burger die zich niet hadden gelegitimeerd (een agent in burger moet zich ALTIJD ongevraagd legitimeren), en even daarvoor bijna een frontale botsing hadden veroorzaakt met nota bene twee kinderen in de auto. Ik had voorrang maar op het allerlaatste moment reden ze alsnog door, waardoor ik een noodstop moest maken om een aanrijding te voorkomen. En dat scheelde dus echt maar hooguit 10-20 centimeter! Ik zal jullie het hele verhaal besparen maar ze zaten gewoon hartstikke fout, maar mijn bezwaar werd afgewezen door de OVJ en dus laat ik het nu voorkomen bij de kantonrechter. En díe bezwaarbrief moest dus uiterlijk 1 week voor 25-8-2015 binnen zijn op het CVOM en dat was dus dinsdag 18-8-2015. En dus ging ik dinsdagochtend vroeg op pad om mijn bezwaarbrief zelf naar Utrecht te brengen. Het regende die ochtend nog steeds dus dan kun je wel raden wat er gebeurt als óók nog eens de vakanties voorbij zijn. [quote RTLNieuws.nl] Veel fileleed door ongelukken – Ongelukken op verschillende plaatsen zorgden voor lange files en veel vertragingen. Het ergst was het rond Amsterdam waar op de A1 rond 08:30 uur 21 kilometer file stond voor knooppunt Watergraafsmeer. Op de A2 stond het op diverse plaatsen vast met een totale lengte van 19 kilometer. Bij Rotterdam ging het mis op de A15 richting Europoort. Zes auto’s reden op elkaar waardoor automobilisten tussen Rotterdam en Spijkenisse te maken kregen met bijna een uur vertraging. In de richting Den Haag ging het fout op de A12 bij Gouda. Zeven auto’s reden daar even na 06:00 uur op elkaar. [/quote RTLNieuws.nl] Nederlanders en rijden in de regen blijft een recept voor totale verkeerschaos, altijd en overal maar weer want afstand houden in de regen ben je nou helemaal betoeterd joh.

Veel te vroeg op mijn vrije compensatiedag stapte ik in de Mitsubishi Space Star, want vandaag ging ik de sterren van de hemel rijden. Voor mijn appartement moest ik tweemaal linksaf en gelukkig kon ik bij het 1ste stoplicht doorrijden ondanks dat de brug open stond. Bij het 2de stoplicht moest ik wachten maar ik wist dat ik als eerste mocht gaan rijden als de brug weer dicht was. Vroeger was hier 1 rijstrook maar dat zijn er gelukkig 2 geworden, maar vlak na de linkerbocht wordt het weer 1 rijstrook. Er kwam een Volvo V80 naast me staan met de duidelijke intentie even voor mij langs te kruisen in dan wel na de bocht. Bij groen gaf ik even plankgas om de CVT op stoom te laten komen, en inderdaad kwam die Volvo-bestuurder er niet langs tot zijn verbazing. Daarna reed ik richting de N11 waar ik de oprit helemaal voor mij alleen had. De afrit naar de N11 ging ook heerlijk maar dit keer nam ik noodgedwongen de buitenbocht, en alhoewel dat ook lekker ging pak ik hier als het ff kan toch liever de binnenbocht. De g-krachten op de auto hier zijn behoorlijk, maar toch lukte het mij om met groot gemak de Mitsubishi Space Star strak door de S(nelweg)-bocht heen te sturen. Op de N11 ben ik netjes 90-100 km/u gaan rijden want ik was lekker vroeg en had totaal geen haast. Aan het einde van de N11 heb ik de 1ste afslag naar Bodegraven genomen, want de oprit naar de A12 is altijd een drama.

Lekker rustig binnendoor rijdend kon ik toch genieten van mijn eigen muziek, want op een persfoto zag ik waar de USB-ingang verstopt zit. Ergens onder een richel van het handschoenenvak, geen idee waarom juist daar maar het zij zo. De kwaliteit van de audio houdt niet over maar beter iets dan niets. Wil je iets beters dan kun je deze als accessoire kopen: Clarion Mitsubishi edition, volledig geïntegreerd navigatiesysteem, 6,2 inch Touch screen display, cd/mp3/dvd-speler, USB multimediaslot, Europa kaartdata,TMC, geïntegreerde Bluetooth Parrot carkit. Op de rondweg om het centrum heen besloot ik rechtsaf te slaan en langs de zuidkant van de Oude Rijn naar Woerden te rijden. Dat was lekker rustig totdat ik in de buurt van Nieuwerbrug kwam, toen regende het werkelijk tegenliggers. Lullige is alleen dat er aan de kant van de tegenliggers op de gehele route auto’s geparkeerd staan en ik dus voorrang heb. Maar wat denk je? Inderdaad ze reden allemaal als domme schapen achter elkaar aan, ze namen dus gewoon voorrang nou dat krijg je in mijn ogen nog altijd. Ik heb al die aso’s dus uiteraard geen voorrang gegeven, en ja dan moet je bij mij achteruit rijden als het niet anders kan. Jammer dan! Natuurlijk heb ik ook automobilisten voorrang gegeven, maar dat waren degene die het niet namen maar kregen.

En zo belandde ik dus via Nieuwerbrug op de A12 waar ik uiteraard in de file belandde, maar gelukkig was die richting Utrecht niet zo lang als in de richting Den Haag/Rotterdam. Ik probeerde zo langzaam mogelijk op te trekken en dat houdt in dat de Eco-meter 3 groene blokjes aangeeft. Zolang er niemand achter je zit lukt dat maar 1 of 2 groene blokjes is realistischer. Rustig optrekkend naar 100 km/u (=2.000 toeren) liet ik bij 100 km/u aangekomen het gas los om daarna weer voorzichtig op het gaspedaal te trappen zodat er 3 groene blokjes te zien waren in plaats van 2. Op zo’n moment was ik dolblij geweest met een cruise control. Bij de kruising met de A2 aangekomen nam ik de mooie lange afslagbocht van de A12 naar de A2. Precies op dat moment zat er een Volkswagen Tiguan achter mij te duwen, maar eenmaal op de afslag trapte ik langzaam het gaspedaal steeds dieper in en reed steeds sneller bij ’m weg. Ik had beloofd de sterren van de hemel te rijden en dan doe ik dat dus ook, jullie dacht toch niet dat ik een grapje maakte of zo. Bij het CVOM aangekomen heb ik mijn bezwaarschrift persoonlijk afgegeven en dat gaf me best een goed gevoel. Ik heb weinig op met Justitie die steeds meer op de Stasi-regime uit het vroegere Oost-Duitsland gaat lijken. Lees dit maar eens: http://tinyurl.com/otrqzf6 dan lees je hoe ziek en gestoord onze overheid wel niet is. Michael Gorbatsjov zei nog niet zo lang geleden: “The most puzzling development in politics during the last decade is the apparent determination of Western European leaders to re-create the Soviet Union in Western Europe.” Tja…

Terugweg
Nadat ik over het hek van de sneltram was geklommen kon ik aan de andere kant van de weg weer in de Mitusbishi Space Star stappen om ook op de terugweg weer de sterren van de hemel te rijden. Richting de snelweg rijdend viel me nu pas op hoeveel er veranderd is in dit deel van Utrecht. Persoonlijk vind ik het wel jammer dat de grote rotonde op deze plek is verdwenen, net als de mooie oprit linksaf naar de A12. Nu is het allemaal minder leuk dan toen (=Motorbeurs in Utrecht), maar goed de oprit naar rechts is toch ook best leuk. Ik had de buitenbocht van de oprit, en ook helemaal vrij, en dus kon ik heerlijk de sterren van de hemel rijden. Ik reed met groot gemak alle grotere auto’s in de binnenbocht voorbij, en daarbij helde de Mitsubishi Space Star behoorlijk over. Maar wees gerust het voelt achter het stuur zittend lang niet zo erg aan als dat het eruit ziet op de actiefoto’s. Ik vroeg mijn zwager af en toe nog zo om even wat langzamer te rijden, dit om te laten zien dat de Mitsubishi Space Star minder overhelt met een fossielenrijstijl. Eenmaal op de A12 had ik twee keuzes, of doorrijden naar de N11 of eraf bij De Meern en binnendoor naar de N11. Aangezien het alweer een tijdje geleden was dat ik via De Meern gereden ben koos ik voor die route. Het begint met een hele mooie bocht naar links en daarna veel bochten en rotondes in alle soorten en maten. Ik kwam voor het stoplicht naast een dame in een Kia Picanto te staan. Ik was vast besloten voor haar langs te kruisen in of na de bocht, want na het stoplicht gaat het van 2 rijstroken naar 1 rijstrook. Ik ga plankgas en bleef ook in de bocht plankgas geven, dat was genoeg om de verrassend felle dame (misschien is in Nederland Pikanto een beter typenaam) in de Kia Picanto voor te blijven.

Na de bocht kon ik even een paar kilometer rechtdoor rijden, maar daarna begonnen de rotondes en bochten weer. Qua sturen voelt deze Mitsubishi Space Star eigenlijk niet eens zo verkeerd aan voor zo’n kleine goedkope auto. En dat geldt ook voor de vering/demping die is namelijk ook best heel aardig. Natuurlijk stuurt de Mitsubishi Space Star niet zo absurd direct als de Ford Focus ST-3, maar ik heb genoeg kleinere auto’s getest die minder direct sturen dan deze Mitsubishi Space Star. Nadeel van het superdirecte sturen van de Ford Focus ST-3 is echter dat de draaicirkel nogal groot is, terwijl de draaicirkel van de Mitsubishi Space Star juist erg klein is. Na het rechte stuk volgen er nog twee rotondes voordat je op de weg langs de Oude Rijn beland. De eerste rotonde maakt het niet zoveel uit of je de binnen- of buitenring pakt, bij de tweede rotonde wel en ik verbaas me er elke keer weer over dat ik het flik om toch weer bijna fout te rijden. De rotonde af richting de Oude Rijn is een ongelofelijk listige bocht, dit omdat ik me op de een of andere manier elke keer weer laat verrassen. Eén keer ben ik hier bijna in de fout gegaan maar ach iedereen maakt wel eens een fout. De Mitsubishi Space Star liet zich heel mooi door de S-bocht heen sturen.

Langs de Oude Rijn rijdend kon ik rustig maar genieten van al het mooie landschap, ik schrijf rustig want in een CVT-automaat hoef je weinig handelingen te verrichten buiten het sturen. Zelfs remmen is niet persé nodig want even in de L-stand (voor in de bergen en als het sneeuwt) remt de auto behoorlijk op de motor af. Zodra ik de auto had ‘afgeremd’ tot de juiste snelheid zette ik de versnellingspook in één vloeiende beweging weer in de D-stand. Uitermate handig om later in de week op de motor af te kunnen remmen tijdens de zuinigheidsrit. In de buurt van Woerden reed ik over de Oude Rijn heen en net over de brug reed ik de rotonde op waar ik meteen vol in de ankers moest voor een ‘blinde’ oude man die gewoon doodleuk vlak voor mijn neus de rotonde opreed. Toen ik toeterde presteerde hij het zelfs nog om hard te remmen zodat ik bijna alsnog op zijn auto knalde. Nou ja de remmen van de Mitsubishi presteren in ieder geval goed, gewoon keihard met twee voeten op dat grote rempedaal stampen en je staat lekker snel stil met die slechts 840 kg. Voor heeft de Mitsubishi Space Star schijfremmen en achter zowaar trommels, iets wat ik vooral bij kleine auto’s nog volop tegenkom. De volgende dag heb ik puur om te testen ook nog een noodstop in de stromende regen gemaakt. En dat deed de Mitsubishi Space Star verrassend goed, maar dat heeft uiteraard niet alleen met de goede remmen te maken maar vooral ook met de goede Bridgestone banden. Na thuiskomst ben ik nog even snel de Samsonite kofferset gaan fotograferen, en dat viel me niet eens tegen gezien de grootte van deze kleine auto.

Samsonite kofferset
Met hoedenplank: 1×50-liter + 2×33-liter + 2×13-liter
Zonder hoedenplank: 1×50-liter + 4×33-liter

Ga ik die 1:27 halen??? Afijn de zuinigheidsrit…
Na een rit op en neer naar Schagen, waarbij ik zoveel mogelijk de drie groene blokjes in beeld had gehouden, kwam ik uit op 1:19,96 dus bijna 1:20. Toen ik in de online-brochure las het laagste verbruik volgens de brochure 1:27 zou moeten zijn, was ik uiteraard zeer benieuwd of ik dat zou gaan halen met mijn zuinigheidsrit. Op weg naar Katwijk aan Zee kwam er op de Dr Lelylaan in Leiden een snelle zwarte Japanse sportauto achter me hangen. Maar wat hij ook deed hij kwam mij niet voorbij en daar baalde hij duidelijk ongelofelijk van. In de bocht op de kruising naast Holiday Inn probeerde hij het weer, maar het resultaat was dat we naast elkaar kwamen te staan voor het stoplicht van de tweede kruising. Ik weet precies wanneer het stoplicht op groen springt, en dus had ik de CVT in stand D staan en mijn voet aan het rem- en gaspedaal vast geplakt. Bij groen gaf ik plankgas en weer moest hij het afleggen in de haakse bocht naar de A44 want ik had de gunstiger binnenbocht. Maar ja dan nog… er is niets leukers dan in een underdog-auto rijden zoals deze Mitsubishi Space Start 1.0 CVT. Nu kon ik nog even gas geven want straks moest ik als een verschrikkelijk fossiel gaan rijden, want op zo’n moment haal ik echt alles uit de kast om die 1:27 te halen. Het was gelukkig rustig op de weg want anders zou ik vast en zeker een hoop scheldende automobilisten achter me krijgen hangen. Het aftanken leverde een verbruik op van 1:16, mijn hoogste tot nu toe maar ja mag het met overal plankgas geven. In dat licht bezien viel die 1:16 mij juist nog mee, want met andere kleine auto’s kwam ik soms wel op 1:10 – 1:12 uit met een dergelijke rijstijl.

Bij de start de rotonde over de N206 op zat er gelukkig niemand achter mij. Om de drie groene blokjes vast te houden moet je wel zo ongelofelijk langzaam het gaspedaal steeds dieper intrappen, dat is echt bijna niet te doen maar goed alles voor een laag verbruik. Eenmaal op de invoegstrook reed ik nog steeds maar 60 km/u, en dat terwijl ik minimaal 80 km/u (op dat stuk geldt nog 100 km/u) moest rijden op de N206. Maar het lukte me om de drie groene blokjes vast te houden, waha wat voelde ik me op dat moment een ongelofelijk fossiel zeg. Op het eerste stijgende gedeelte – ik rij hier tenslotte langs en door de duinen heen – lukte het me voor het eerst niet om de drie blokjes vast te houden. Om 80 km/u te kunnen blijven rijden moest ik het gaspedaal zo ongelofelijk minimaal ietsepietsie dieper intrappen dat er nog maar twee groene blokjes in beeld waren. Bij de haakse bocht ter hoogte van De Zilk aangekomen kon ik mijn snelheid goed vasthouden. En ook in Vogelenzang ging het best goed en zelfs de T-splitsing lukte zonder te remmen. Om toch enigszins af te remmen schakelde ik de versnellingspook bij het naderen van een kruising/rotonde/splitsing naar de L-stand. Dat was precies genoeg om de auto zover af te remmen dat ik niet teveel vaart had en zo het overzicht kon behouden zonder te hoeven remmen. Even ter verduidelijking het toerental in de drie verschillende rijstanden — 50 km/u: D-stand = 1.250 toeren — Ds-stand = 2.500 toeren — L-stand = 3.250 toeren. Op weg naar de boulevard in Zandvoort was het twee keer even heel erg naadje. Een net niet overstekende voetganger (stond alleen maar naast het zebrapad te wachten) en een scootmobiel zorgden even voor paniek. Maar het ging goed en ik zat dus nog steeds op nul keer remmen, en dat is voor een CVT-auto gewoon erg goed. De spoorbomen bleven gelukkig open en ook de weg langs het CPZ ging goed.

En ja hoor alweer kreeg ik te maken met fossielen op de boulevard, meerdere keren seinen en zelfs toeteren hielp niet. Normaal gesproken rijden Duitsers goed maar deze was nota bene zelfs nog erger dan ik, en ik dacht deze avond de grootste fossiel van Nederland te zijn. Op de duinenweg kon ik weer heel voorzichtig gas geven en heel langzaam naar de 80 km/u accelereren. Ik had een goed gevoel over het verbruik, maar 1:27 voelde wel nog steeds als onhaalbaar. Met 1:25 zou ik eerlijk gezegd al heel erg blij zijn. Op de terugweg bleef het verbazingwekkend goed gaan want ik stond nog steeds op nul keer remmen. Maar ja zodra je dat denkt gaat het meestal fout, en inderdaad maakte ik de fout de versnellingspook te laat in de L-stand te zetten. Op de rotonde van de Kostverlorenstraat met de Zandvoortselaan had ik net iets teveel vaart om niet af te hoeven remmen zodat ik tussen twee auto’s door kon schieten. Jeetje wat baalde ik zeg want de rest van de zuinigheidsrit bleef het goed gaan. Kruising na kruising, bocht na bocht en rotonde na rotonde hoefde ik niet te remmen. Omdat het me toen toch niets meer kon schelen moest ik ook remmen aan het einde van de afrit bij ’t Heen, en ook dat had eigenlijk niet nodig geweest. Maar goed twee keer remmen is natuurlijk helemaal niet slecht. Het aftanken leverde een verbruik op van een zeer nette 1:27,6 wat beter is dan het opgegeven verbruik in de online brochure. De vraag is echter of mijn rijstijl als fossiel realistisch was, en die vraag moet ik met nee beantwoorden. Het kan wel maar ik denk dat een verbruik van 1:23 – 1:25 iets realistischer is. Op de dag van het terugbrengen heb ik geprobeerd zo constant mogelijk 100 km/u te rijden. Na aftanken in Amstelveen kwam ik uit 1:21,6 wat niet slecht is, maar ik had eerlijk gezegd een lager verbruik verwacht.