All the small things!
Geen idee of je wel eens naar het MTV Cribs hebt gekeken maar dat is dus een programma op MTV waarin popsterren hun huis/huizen en auto’s laten zien. Een popster heeft natuurlijk nooit één auto maar het liefst voor elke dag een andere auto. Ik vind het echt een walgelijk Amerikaans programma, het enige dat ik er leuk aan vind is dat alle popsterren (volgens mij alleen Amerikanen) die meedoen zichzelf totaal voor paal zetten. Die sukkels hebben dus echt totaal niet door hoe ongelofelijk dom ze overkomen met hun simplistische onzinpraat. Waarom zit er nou niet zelfs ook maar één popster bij die gewoon in een normaal huis woont, en een Opel Agila 1.0 ecoFLEX voor de deur heeft staan vraag ik me dan altijd af. Al die poeha leidt er alleen maar toe dat ze zich steeds gekker gaan gedragen. Voor politici en hoge ambtenaren geldt precies hetzelfde, dat zijn tegenwoordig ook net popsterren lijkt het wel. Kijk maar naar Berlusconi of laatst nog DSK – Dominique Strauss Kahn – de directeur van het IMF (Internationaal Monetair Fonds) wat vanaf nu voor in de eeuwigheid zal staan voor I Must Fuck. Het IMF kan maar beter zijn naam veranderen, ha, ha. Al deze mensen hebben één ding gemeen en dat is dat ze de kleine dingen van het leven niet waarderen. En één van die kleine dingen is deze Opel Agila 1.0 ecoFLEX. Als ik de directeur van het IMF was geweest dan had ik zeker weten met tien keer meer lol door de straten van New York gescheurd in een Opel Agila 1.0 ecoFLEX dan met die patserige Porsche Panamera waar DSK in reed. In het drukke ochtendverkeer is deze kleine Opel Agila de ideale auto om overal mee tussendoor te kruipen. Waar ik met andere testauto toch altijd op moet letten of ik er wel tussen pas, daar lukt dat met deze kleine Opel Agila eigenlijk altijd.

Bekend geluid!
Nog geen seconde na het intrappen van het gaspedaal hoorde ik al wat voor motorblok er onder de motorkap hangt. Het geluid van een driecilinder is zo uniek dat kan niet missen, en inderdaad las ik even later op de Opel-site dat deze 1-liter Opel Agila een driecilinder motorblok heeft. In de praktijk vind ik de 1-liter driecilinders feller aanvoelen dan de 1-liter viercilinders die ik getest heb. Een kleine driecilinder heeft een mooiere vermogens/koppel-verhouding dan een kleine viercilinder, en juist dat maakt deze auto zo leuk. Omdat ik op vrijdag altijd vrij ben moest ik tot maandag wachten voordat ik de drukke ochtendspits in kon duiken. Omdat er overal aan de weg wordt gewerkt ben ik met deze kleine auto duidelijk in het voordeel. Op een aantal plekken is het letterlijk slalommen en sommige kunstmatige aangelegde doorgangen zijn behoorlijk smal. Het gebrek aan Pk’s wordt dus volledig gecompenseerd door een overvloed aan vloeiend rijgedrag. Engelsen gebruiken het woord vloeiend/fluently om aan te geven dat je net als water overal doorheen stroomt. Omdat ik de stoplichtenloop blind uit mijn hoofd ken durf ik links te gaan staan waar andere automobilisten dat vaak niet durven, omdat je vrijwel direct na het stoplicht weer naar rechts moet. Als ik vooraan sta weet ik precies wanneer het stoplicht op groen springt en ben ik altijd als eerste weg. Ook als er een dikke Audi of BMW naast me staat want die reageren vrijwel altijd 1-2 seconden te laat. Met dat felle driecilindertje ben je juist de eerste meters erg snel en die 1-2 seconden zijn dan precies genoeg.

Onthaasten
Tegenwoordig wordt dit woord bijna niet meer gebruikt, geen idee waarom niet want het zou een hoop mensen goed doen. Ik heb al dat onzinnige gehaast in de westerse wereld nooit begrepen. Kijk maar eens goed om je heen dan moet je gewoon wel lachen om al die druk doende mensen met hun smartphones. Het begint ’s ochtends al met hun e-mail, SMS-jes en hun agenda checken op hun smartphone en dat gaat zo de hele dag door. In de wachtkamer, in de auto, op de WC, op de fiets, aan het strand, tijdens werktijd, in de klas en zelfs in bad. Volgens mij ben je dan behoorlijk verslaafd alleen zien deze mensen dat anders, fijn voor hen zou ik zeggen. Ik denk dat ik per maand net zo vaak mijn GSM (zo’n smartphone begin ik niet aan) check/gebruik als die verslaafden op één dag. Ik heb zodoende dus tijd zat over om andere leuke dingen te doen zoals een zuinigheidsrit. Om die zuinigheidsrit te kunnen doen moest ik de Opel Agila wel één dag later dan gepland terugbrengen. Dat bleek gelukkig geen probleem te zijn en als dank daarvoor heb ik ‘m de volgende dag naar de Opel-dealer in Oosterhout gebracht. Het record met een 1-liter driecilinder benzinemotor staat tot nu toe op naam van de Nissan Pixo met 1:27,4 en dat is niet verkeerd. Ik was dus zeer benieuwd waar ik met de Opel Agila op uit zou komen. De Opel Agila was direct vanaf de eerste meters al in het nadeel ten opzichte van de Nissan Pixo. Waar ik in de Nissan Pixo de zuinigheidsrit met twee volwassenen heb gereden daar heb ik ‘m met de Opel Agila met vier volwassenen erin gereden.

Nou heeft deze Opel Agila 3 Pk’s minder dan de Nissan Pixo en weegt iets meer maar dat zegt niets weet ik uit ervaring. Na het aftanken moest ik voor de allereerste keer direct remmen op de eerste rotonde vlak na de benzinepomp. Maar officieel begint de zuinigheidsrit pas op de N206 dus deze remactie kon ik wegstrepen. Deze Opel Agila heeft geen cruise control en dus kwam het gas geven puur op en alleen op mijn rechtervoet aan. Met vier personen aan boord constant exact 80 km/u te blijven rijden blijkt dan best lastig. Zo mooi als een cruise control lukt het een mens niet. Tot aan Vogelenzang ging het best lekker, maar na Vogelenzang reed ik ineens achterop een onthaaste Duitser. Met een file aan Nederlanders achter hem reed hij over de bomenweg richting Bentveld. Nou vind ik onthaasten geen probleem maar geef dan alsjeblieft wel richting aan! Omdat de Duitser pas op het laatste moment zonder richting aan te geven vlak voor mijn neus alsnog links afsloeg leidde dat bijna tot een aanrijding, en dus mijn eerste keer remmen. Ik heb hem daarna maar op een verkeersdrempel (hij reed zeer onthaast over de verkeersdrempel heen) ingehaald dat leek mij wel zo veilig voor allebei. Het was redelijk rustig op de weg dus de T-splitsing lukte weer eens zonder te remmen. Het was heerlijk weer en dan is de lange Zandvoortse boulevard één van de mooiere om overheen te rijden. Alles ging werkelijk perfect maar het bleef helaas niet bij één keer remmen, want bij de kruising (één van de drie lastige kruisingen) met de Zandvoortselaan moest ik voor de tweede keer remmen. Het bleef uiteindelijk bij twee keer remmen, en na het aftanken volgde nog een verrassing want het verbruik kwam uit op slechts 1:29,4 en dat is een hele mooie waarde. Stevig doorrijdend kwam ik aan het eind van de testweek uit op 1:17, ook geen slechte waarde al met al.

Optrekken-opschakelen-terugschakelen-koppeling
Tijdens de zuinigheidsrit (totale afstand 70 kilometer) ben ik naast heel gedoseerd gas geven eigenlijk alleen maar non-stop bezig met opschakelen-terugschakelen-ontkoppelen. Dat moet ook wel want ik mag namelijk niet remmen, althans dat probeer ik tijdens elke zuinigheidsrit weer. De teller staat op dit moment op driemaal nul keer remmen; Ford Focus Econetic/Fiat Punto Evo/Hyundai i10. De koppeling van de Opel Agila is goed doseerbaar en grijpt mooi aan, kortom een schoolvoorbeeld van hoe het moet. Het schakelen gaat licht en nauwkeurig alleen is het wel zo’n typische klakbak (daarmee bedoel ik het klakgeluid dat je hoort als je de versnellingspook in een lagere/hogere versnelling zet) zoals ik het altijd noem. Exact hetzelfde als de Suzuki Splash, Nissan Pixo die waarschijnlijk dezelfde toeleveranciers hebben dan wel in dezelfde fabriek van de band rollen. De enige kleine auto’s die van mij een tien krijgen voor het schakelen zijn de 2011 versies van de Hyundai i10 en de Kia Picanto. Maar waar de ene kleine auto minder scoort op een bepaald onderdeel daar scoort de andere kleine auto weer beter op een ander onderdeel. Zo vind ik de wegligging van deze Opel Agila duidelijk strakker dan die van vergelijkbare auto’s van andere automerken. Tijdens de zuinigheidsrit kon ik perfect afremmen op de motor, wat dat betreft vind ik een driecilinder 1.0 liter motorblok fijner dan een viercilinder 1.0 liter motorblok. Het leukste is het afremmen op de motor in de eerste versnelling, hoog in toeren ronkt het driecilinder motorblok dan fantastisch mooi. Wat betreft de power stond ik nog te kijken van de acceleratie. Okay om de power van dit 1-liter driecilinder motorblok echt aan te spreken moest ik het toerental over de 4.000 heen jagen, maar dat is gezien het fraaie driecilindergeluid alleen maar leuk. Het was trouwens geen enkel probleem om bij 120 km/u terug te schakelen naar de derde versnelling en dan door te trekken tot ruim boven de 4.000 toeren als ik even ‘snel’ in wilde halen. Ook constant 140-150 km/u rijden is geen enkel probleem met deze Opel Agila.

Verrassend goed
Een goede remedie tegen eindexamenstress is om even een heerlijk blokkie om te rijden in de bollenstreek. De zoon van mijn zus doet eindexamen voor het Atheneum-B en dat is behoorlijk zwaar. Dus zijn we na het eten in de auto gestapt om te genieten van het fraaie zomerweer. Uiteraard was ik ook benieuwd hoe de Opel Agila zich zou houden in het grensbereik waar daar was eigenlijk nog niet echt aan toegekomen. Tijdens de ritten tot dan toe kwam de Opel Agila op mij over als een comfortabel afgeveerde mini-MPV. En met comfortabel bedoel ik dus kauwgomballenvering en dat betekent meestal een wegligging die te wensen over laat. De rit begon op de ventweg naast de A44 met de waarna we verder reden over de N44. Ergens aan het begin sloegen we af de bossen van Wassenaar in waar alle grote dure huizen staan die niet eens vanaf de weg te zien zijn. Daarna zijn we even op en neer naar de Wassenaarse Slag (strandopgang van Wassenaar) gereden en dachten we even in een horrorfilm beland te zijn. In de bomen links en rechts van de weg zaten namelijk nesten van processierupsen. Deze nesten bestaan uit een zeer dicht spinsel wat er erg onwezenlijk uitziet. Daarna zijn we van Wassenaar langs de duinen naar Katwijk gereden. Bij de kantineweg kwamen we de eerste serieuze bochten tegen. Het gekke is dat ik de hele tijd het gevoel had dat de Opel Agila het in het grensbereik niet zou trekken, maar dat is dus absoluut niet zo! Het bizarre is juist dat ook al staan de voorwielen voor je gevoel dwars op de auto, deze toch gewoon mooi bestuurbaar blijft en niet met zwaar onderstuur de weg af dreigt te glijden. En dat nota bene zonder ESP want dat zit er namelijk niet standaard op! De 15-inch Continental ContiPremiumContact2 banden compenseren de kauwgomballenvering dus ruimschoots met hun uitstekende grip. Erg verrassend want dat had ik totaal niet verwacht. De oprit bij ’t Heen en de rotonde + S-bocht bij het voormalig MarineVliegkamp Valkenburg gingen werkelijk voorbeeldig goed. Ik heb de Opel Agila zelfs nog extra hard de S-bocht ingehoekt, met een hogere snelheid dus dan ik normaal gesproken doe, maar ook daar had de Opel Agila helemaal niets van! Op dezelfde dag dat ik de Opel Agila terug heb gebracht moest ik de nieuwe Kia Picanto ophalen. De wegligging van de nieuwe Kia Picanto is nog meer op comfort gericht dan de Opel Agila. In het grensbereik voelt de Kia Picanto duidelijk minder strak aan dan de Opel Agila en met vier volwassenen aan boord is het verschil nog groter. Al met al moet ik dan ook eerlijk bekennen dat deze Opel Agila een stuk beter is dan ik in eerste instantie ingeschat had.

Op maat gemaakt voor den Ollander
Wij Nederlanders zijn nog steeds het langste volk ter wereld en in veel auto’s komen we dan ook bijna met ons hoofd tegen het dak aan. Grappig genoeg heeft deze Opel Agila een heel hoog dak (vooral voorin) waardoor zelfs lange mensen uitstekend in deze kleine auto passen. De zit/hoofdruimte voor de passagiers achterin is ook uitstekend. Alhoewel drie volwassenen voor korte ritten prima te doen is, raad ik het voor langere ritten niet aan. De bagageruimte is voor een kleine auto okay, de kleinste kofferset ging er zonder problemen in zoals in alle kleine auto’s van dit formaat. De audio viel mij eerlijk gezegd mee, maar om heel eerlijk te zijn zou ik meteen na aankoop iets beters in laten bouwen. Het harde kunststof dashboard en de stoelbekleding van de Opel Agila die ik mee had gekregen, zagen er nogal saai uit vergeleken bij het uitermate vrolijk gekleurde dashboard en de frivole stoelen op de persfoto’s. Dat kwam omdat ik een andere Opel Agila Edition mee had gekregen, de saaie kleur van het interieur was vanwege de demo-inzet voor de zakelijke markt bewust zo gekozen. Wil je een vrolijke Opel Agila dan is dat dus geen enkel probleem! Ook geen probleem maar toch even wennen is de contactsleutel zonder afstandsbediening (achteraf bleek dat ik per ongeluk de reservesleutel mee had gekregen). Daardoor kon ik de Opel Agila alleen openen door aan de bestuurderskant de contactsleutel in het portierslot te steken. Na eenmaal omdraaien opent het bestuurdersportier en na tweemaal omdraaien openen de andere drie portieren en de achterklep. Sommige mensen zullen het ouderwets vinden maar ik vind het wel iets veiligs hebben. Ik heb namelijk al meerdere keren in mijn omgeving meegemaakt dat de contactsleutel van iemand werd gestolen op werk. De dief hoefde daarna alleen maar over de parkeerplaats te lopen en op het ‘unlock-embleem’ van de contactsleutel te drukken om de auto te vinden.

Eén handje
Het lijkt misschien gevaarlijk maar ik zie dat toch anders. Het rijden met één hand, en daarmee bedoel ik dus één hand aan het stuur waarmee je ook moet op/terugschakelen, is prima te doen met deze Opel Agila. Ik oefen dit soort dingen regelmatig omdat het me een keer is overkomen dat ik mijn hand ernstig bezeerd had (er werd eerst gedacht aan een breuk maar de hand bleek zwaar gekneusd) en daardoor met één hand naar het ziekenhuis moest rijden. In dit geval was het extra vervelend omdat het mijn rechterhand was, met alleen je linkerhand rijden is – ook al ben ik links – namelijk nog lastiger dan met alleen je rechterhand. Het goede van dit soort oefeningen is dat je jezelf veel meer bewust wordt van alle handelingen die je uit moet voeren om auto te kunnen rijden. Het overschakelen met je linkerhand is een stuk lastiger qua coördinatie dan met je rechterhand. En opschakelen is dan nog weer makkelijker dan terugschakelen. Je moet namelijk razend snel terugschakelen voor een bocht en dan snel je hand weer aan het stuur doen. De reden dat ik met één hand aan het stuur moest rijden kwam omdat ik een grote bos bloemen moest halen voor een collega die met zwangerschapsverlof ging. Deze grote bos bloemen was zo mooi gemaakt dat als ik ‘m neer zou leggen op de passagiersstoel of op de vloermat de bos zou beschadigen. Ik heb de bos toen maar op de passagiersstoel gezet en met mijn rechterhand rechtop gehouden. Afgezien van één klein zwabbertje (wat me ook wel eens overkomt met twee handen aan het stuur) ben ik zonder problemen met één hand aan het stuur over een rotonde en een aantal kruisingen terug naar de IVF-kliniek gereden.