3-maal is scheepsrecht!
Voor veel automobilisten blijft het nog steeds wennen, want een 3-cilinder was namelijk totaal niet des auto’s. Afgezien van wat kleine automerken zoals Suzuki en Daihatsu was een auto met een driecilinder motor bij de grote automerken niet leverbaar. De afgelopen jaren is daar duidelijk verandering in gekomen, en nu hebben grote automerken zoals Ford, Nissan, Toyota meerdere driecilinders in hun gamma. Wat ik wel jammer vind is dat het uitgesproken driecilindergeluid tegenwoordig minder goed te horen is als vroeger. Ik kan me nog herinneren dat als ik in de Suzuki Alto van mijn zwager reed ik luid en duidelijk kon genieten van het driecilindergeluid. Jammer dat juist dat nou net een beetje verloren is gegaan in het huidige driecilindergeweld. Voor ik bij Renault weg reed heb ik geprobeerd mijn iPod Touch via de bluetooth aan te sluiten maar dat lukte helaas keer op keer niet. Omdat het USB-kabeltje nog in de binnenzak van mijn leren overal zat moest ik even wachten tot ik thuis was voor ik mijn iPod Touch aan kon sluiten. Het LG-scherm met daarop alle functionaliteiten kan mijn goedkeuring ruimschoots wegdragen, het ziet er mooi en overzichtelijk uit. Verder ziet alles aan boord eruit zoals ik van Renault gewend ben, het knopje voor de cruise control/snelheidsbegrenzer zit nog steeds naast de handrem, de versnellingspook ziet er erg Renault uit, kortom van binnen is het een Renault met van buiten een duidelijk andere verpakking. De mooie lichtblauwe kleur met ronde daksticker vind ik erg verfrissend, en gezien de bekijks die ik had was ik niet de enige. Wat mij meteen opviel tijdens het wegrijden is de heerlijk lichte en goed doseerbare koppeling, wat samen met de soepel schakelende versnellingsbak meteen al een heel dik pluspunt oplevert.

Bij Renault vandaan ben ik meteen naar huis gereden om mijn natte kleren op te drogen. Tijdens mijn korte motorrit van Leiden naar Schiphol-Rijk regende het zo hard dat zelfs mijn regenoveral geen soelaas bood. En ik was die ochtend ook al nat geregend op de weg terug van Raamsdonksveer (=Toyota) naar Leiden. Lekker daggie verdorie!!! Na thuiskomst heb ik eerst even een douche genomen om weer op te warmen. Het korte ritje naar huis was me goed bevallen, Renault heeft duidelijk werk gemaakt van de Clio. Dit is duidelijk geen haastklus geweest maar een goed doordachte hatchback, iets meer dan 900 kg voortgestuwd door bijna 900 kubieke centimeter cilinderinhoud. En verdraaid dat doet dit driecilinder motorblok gewoon erg goed. Gelukkig vond ik nog een foto van de vermogensgrafiek met koppelkromme, en daarin is duidelijk te zien hoe sterk dit kleine turbo-motorblok laag in toeren is. Dat krachtige koppel zorgt ervoor dat deze auto zo lekker rijdt, lekkerder zelfs dan veel viecilinders. Dat heeft te maken met het feit dat een driecilinder een mooiere verhouding koppel/vermogen heeft dan een viercilinder.

Doe wat!
Zaterdagochtend ben ik vroeg mijn bed uitgestapt om te gaan fitnessen en zwemmen. Na het fitnessen ben ik naar Katwijk aan Zee gereden en toen beging ik een oerstomme fout. Bij het stoplicht linksaf de N206 op wilde ik een Honda CR-V inhalen, maar zelfs toen ik terugschakelde leek het nog steeds alsof het motorblok totaal overleden was. Tja dat krijg je ervan als je nog zit te slapen, de Eco-stand stond namelijk ingeschakeld. Prima voor een zuinigheidsrit maar dus niet om even snel een andere auto in te halen! Omdat het zwembad pas om 10.00u open gaat besloot ik even een rondje over het industrieterrein. Van tevoren had ik al gezien dat het ESP niet uitgezet kon worden, en dat deze Renault Clio daarnaast ook tractie- en onderstuurcontrole heeft. Aan het einde van de afslag reed ik via de rotonde over de N206 heen en via de volgende rotonde naar het industrieterrein, waar ik regelmatig foto’s maak en/of het nodige testwerk verricht. Na de benzinepomp sloeg ik rechtsaf de verlaten vrachtwagenparkeerplaats op. Ik had dus alle ruimte om de Renault Clio vol op het gas door de bocht heen te jagen. De Renault Clio bleef dankzij de elektronische veiligheidssystemen netjes op de ingezette lijn. Ik besloot nog een rondje te rijden en ‘m de tweede keer met een nog hogere snelheid de bocht in te hoeken. Ook nu weer gaf de Renault Clio geen krimp, maar meteen daarna gooide ik het stuur heel hard om naar links. Dit was zelfs voor deze Renault Clio teveel gevraagd, ik draaide een rondje en daarna stuurde ik netjes glijdend over vier wielen (is alle ruimte voor op deze redelijk grote vrachtwagenparkeerplaats) weer de doorgaande weg op. Daarna ben ik nog even heerlijk over het volledig uitgestorven Space BusinessPark gescheurd.

Na even hard door de haakse bocht te zijn geknald ben ik richting de rotonde bij de ESTEC gereden. Door het lage gewicht van zowel de auto als het motorblok laat de Renault Clio zich heel licht (lees: makkelijk) over de rotonde heen draaien. Ik kon de auto perfect net tegen glijden aan over elke rotonde heen sturen. Na een kort rondje over de boulevard – ik moet altijd de zee even zien – ben ik via ’t Heen terug naar huis gereden. Ik vind het altijd het leukste als er bij het oprijden van de oprit niemand achter mij rijdt. Dan kan ik lekker langzaam op de opritbocht afrijden, en precies bij het ingaan van de bocht het gas er vol opzetten in de tweede versnelling. De veiligheidssytemen (ESP, TRC, onderstuurcontrole) doen hun werk perfect, want de hele bocht door bleef de Renault Clio perfect op de juiste lijn. Toch had ik liever gezien dat het ESP/TRC uitgezet kunnen worden. Het geeft mij namelijk een beter idee van de balans van deze auto als ik met alles uit nog een keer door dezelfde bocht rijdt. Maar ach het is niet anders, feit blijft dat de Renault Clio gewoon goed aanvoelt en de bestuurder een zeker gevoel geeft.

Ziek!
Zaterdagochtend was ik nog wezen fitnessen en zwemmen, ’s middags heb ik nog een fotoshoot (achteraf gelukkig maar!) gedaan met mijn zwager, en ’s avonds was het in één keer BAM! Ik heb de hele nacht liggen zweten en rillen van de koorts, duidelijk een gevalletje van griep. Testen zat er dus helaas even niet in, maar ja ziek worden plan je niet dat overkomt je. Gelukkig was ik twee dagen voor het terugbrengen weer beter en kon ik toch alsnog mijn testwerk afronden. Donderdagochtend moest ik mijn moeder vroeg in de ochtend naar mijn jongste zus in Katwijk aan Zee brengen om op te passen. Een mooie gelegenheid om de oprit bij ’t Heen en de S-bocht bij voormalig MarineVliegkamp Valkenburg onder natte omstandigheden te nemen. Op droog asfalt gaf de Renault Clio geen krimp dus ik was benieuwd wat-ie op nat asfalt zou doen. Vlak voor de bocht gaf ik plankgas en middenin de bocht begon de Renault Clio zowel voor als achter weg te breken, logisch want het ESP trok het niet meer om de Renault Clio te corrigeren. Een totaal andere reactie dan op droog asfalt, maar wel een begrijpelijke. Als ik het ESP uit had kunnen zetten dan was dit niet gebeurd, en als de Renault Clio een elektronisch sperdif had gehad ook niet. In de S-bocht bij voormalig MarineVliegkamp Valkenburg brak de Renault Clio daarentegen niet weg toen ik plankgas gaf. Uiteraard heeft dat met de loop van de bocht te maken, want in deze bocht stuurde ik alweer het rechte stuk op nog voordat de Renault Clio uit kon breken. Nogal wat autojournalisten vinden dit soort testen grote onzin en dus totaal overbodig.

Toen ik mijn moeder ’s middags op moest halen heb ik niet de standaardroute gekozen, maar de route via de ventweg langs voormalig MarineVliegkamp Valkenburg, en daarna via industrieterrein ‘s-Gravendijck de route van zaterdagochtend. Het asfalt was weer opgedroogd dus ik wilde alles nog een keer dubbelchecken zoals dat hoort. Ik nam de afslag op de N206 met een behoorlijke snelheid, en net als de vorige keer voelde ik het onderstel zoeken naar grip. Een hoge bochtensnelheid in een flauwe bocht daar is deze Renault Clio dus niet geschikt voor, maar daar maken ze dan ook die mooie RS-versies voor. Eenmaal op het industrieterrein ‘s-Gravendijck ging het gas er weer op, en op de vrachtwagenparkeerplaats hoekte ik de Renault Clio hard de bocht in. Dit soort korte haakse bochten liggen de Renault Clio duidelijk beter. Voor een gewone hatchback met gewone vering/demping en gewone winterbanden presteert de Renault Clio uitstekend. Wat ik vooral fijn vind aan de Renault Clio is het voorspelbare karakter van deze auto. Dat voorspelbare karakter is voor een groot deel te danken aan de mooie krachtsontplooiing van het 0.9 liter driecilinder turbo-motorblok. Na het testen van een hele rits driecilinder turbo-motorblokken, durf ik wel te stellen dat ik dit motorblok het fijnste vind van allemaal.

Naar de tandarts
Bij de meeste mensen woont hun tandars vlak om de hoek, zo niet die van mij want die woont in Hoevelaken. Het is een ex-collega met wie ik ooit op een genetica-laboratorium werkt en die voor tandarts is gaan studeren. Ze heeft na haar afstuderen een keer mijn gebit nagekeken en is dat daarna altijd blijven doen. Maar dit keer moest ik niet alleen voor mezelf bij haar langs, maar ook vanwege mijn nieuwe zwager die nog een tandarts en implantoloog zoekt. Een mooi snelwegritje dus waarbij ik meerdere aspecten van de auto kon belichten. Voor een hatchback in deze prijsklasse ik de zit, het schakelen (=koppeling + versnellingsbak) en het sturen dé pluspunten. Op weg naar de N11 heb ik de Renault Clio in de Eco-stand laten staan, en daardoor uit is de gasreactie minder snel. Verder heeft deze Renault Clio S&S waardoor bij de stoplichten de motor afslaat. Wat opvalt bij het wegrijden als het groen wordt, is dat de motor al bij de minste geringste beroering van het koppelingspedaal aanslaat. Ik vind dit soort S&S-systemen erg fijn omdat ik daardoor in één vloeiende beweging – koppeling intrappen/direct in de versnelling zetten/gas geven – weg kan rijden. Ondanks de verminderde gasreactie kan ik tijdens het optrekken bij de stoplichten, prima meekomen met de rest van het verkeer. Wat duidelijk opvalt is dat alles weinig kracht kost, het koppelingspedaal gaat lekker licht, de auto stuurt lekker licht maar niet té licht, het schakelen gaat lekker soepel en licht en omdat de zit ook uitstekend is maakt dat het rijden in deze Renault Clio tot een ontspannende bezigheid.

Lekker 100 km/u rijdend zag ik aan het einde van de N11 plotseling een schaap in het water staan. Toevallig was dat vlakbij de boerderij van een oude bekende van mij. Ik heb dus direct bij de eerstvolgende afslag de N11 verlaten, en ben daarna via een wirwar van weggetjes naar zijn boerderij gereden. Toevallig was Thomas thuis en hij vertelde mij toen dat er nog nooit een schaap verdronken is en dat-ie wel weer uit de sloot zou klimmen. Als een schaap met zijn vier poten in de lucht ligt dan moet je overigens wel altijd direct handelen, een schaap kan dan namelijk niet zelf overeind komen en gaat dan altijd dood. Na een gezellig praatje reed ik een half uur later dan gepland de N11/A12 weer op. Op de A12 ging de cruise control er direct weer op, en ben ik met een snelheid van 100 km/u richting Utrecht gereden. Gelukkig viel er geen sneeuw en was het relatief rustig op de weg. Of het komt omdat het vrijdag is of omdat er een extra rijstrook is bijgekomen op de A28 weet ik niet maar eindelijk kom ik hier weer eens normaal doorrijden. Eenmaal bij Amersfoort nam ik de afslag richting Hoevelaken. Dat is een listige afslag met daarna een mooie haakse bochtenserie richting de hoofdweg naar Hoevelaken. Na een gezellig bezoek inclusief heerlijke lunch ben ik weer rustig naar huis gereden, en eenmaal thuis was ik benieuwd naar het verbruik bij constant 100 km/u op de snelweg. Ik kwam uit op een hele nette 1:21,25 in de Eco-stand (bijna uitsluitend op de cruise control) en dat is ruim lager dan de opgegeven 1:27.

Zuinigheidsrit
Ruim 9 dagen na het ophalen van de Renault Clio kon ik dan eindelijk aan mijn zuinigheidsrit beginnen. Na mijn plotselinge griepaanval zaterdagavond heb ik ruim 5 dagen op bed gelegen, de eerste nacht heb ik zelfs liggen ijlen zo ziek was ik blijkbaar. Het zweet liep in straaltjes over mijn rug die nacht, en ik heb heel raar gedroomd. Maar omdat het geen probleem bleek om de Renault Clio een paar dagen langer te houden kon ik alsnog alles testen. Zaterdagochtend vertrok ik rond 10.30u richting Katwijk aan Zee via de ventweg van de N206. Ik wilde namelijk nog even de vering/demping testen op de verkeersdrempels, en aan het einde nog even lekker hard over de rotonde heen. Op de snelweg was me op de langsrichels bij viaducten al opgevallen dat de vering/demping alle oneffenheden mooi glad strijkt. Voor een gewone hatchback in deze prijsklasse is een dergelijk vering/demping-niveau gewoon goed te noemen. Het kan beter (zoals de Renault Wind) maar daar zit een kostenplaatje aan vast zo simpel is dat. Aan het einde van de ventweg ben ik er even goed voor gaan zitten, waarna ik vol op het gas door de rotondebocht heen ben gevlogen. De Renault Clio gleed mooi naar de linkerbaan, waarna ik op het stoplicht afrijdend meteen weer gas kon geven want het werd nét groen en de linkerbaan was vrij. Na het volgooien van de benzinetank verheugde ik me op de zuinigheidsrit. De 1:21,25 van een dag eerder gaf mij goede hoop dat ik op een mooie waarde uit zou moeten kunnen komen. N206, Cruise Control, 80 km/u, Vogelenzang here we come! Aan het einde van de N206 kreeg ik een net-niet bumperklever achter me hangen, maar in de haakse bocht was ik ‘m al snel weer kwijt. Het lastige deel van de zuinigheidsrit was eindelijk begonnen! In de bocht bij de brug dacht ik even dat een auto op het laatste moment er nog voor zou duiken, maar gelukkig bedacht de bestuurder zich op tijd. Door Vogelenzang heen mag je maar 30 km/u rijden, altijd een leuke gelegenheid om uit te testen tot hoe langzaam de cruise control kan gaan. Langzamer dan 36 km/u bleek niet mogelijk maar ik las op de site van het OM dat ze me dan niet eens geflitst hadden.

[quote OM.nl]
De snelheidsapparatuur van de politie is zo ingesteld dat er geflitst wordt bij snelheden die 7 km of meer boven de maximaal toegestane snelheid ligggen. + Wegbeheerders die 30-km-zones instellen zonder deze infrastructurele aanpassingen (=drempels, bloembakken, bochten etc.), hoeven niet op extra handhavingstoezicht te rekenen.
[/quote OM.nl]

De bomenweg was weer eens ouderwets mooi in een winters voorjaarslandschap.

In de verte zag ik tegen de bosrand aan veel damherten, meer dan normaal op dit tijdstip van de dag. De T-splitsing zat er aan te komen en ik probeerde zo langzaam mogelijk op de T-splitsing af te rijden. Helaas reed al een tijdje een uitermate slome en zeer irritante autmobilist voor mij, die in een gewone BMW over verkeersdrempels heen reed alsof hij in een ultralage Lamborghini reed. Ik redde het net niet om zonder te remmen verder te rijden, de BMW-rijder trok nét iets te laat op. Eén keer remmen was dus een feit! Daarna reed ik op het volgende obstakel af, het stoplicht bij Bentveld. Gelukkig kon ik op tijd vaart minderen en het lukte me net aan om niet te remmen. Op de weg naar Zandvoort zag ik links van mij alweer een grote kudde damherten, die als het nieuwe ecoduct bij Bentveld klaar is over kunnen steken van de Amsterdamse Waterleiding Duinen richting Nationaal Park Zuid Kennemerland. De weg naar de boulevard ging lekker, maar ook nu weer moest ik bijna remmen voor een auto die plotseling ergens wilde parkeren waar dat niet mag. Op de boulevard had ik weer lol om een auto die eerst zat te pushen, maar na een hoge verkeersdrempel in mijn achteruitkijkspiegel verdween. Daarna zag ik ‘m weer dichterbij komen, maar na de rotonde was het weer bye, bye, zwaai, zwaai. Op de boulevard kon ik lekker 60 km/u rijden, uiteraard op de cruise control want daardoor kon ik genieten van het mooie uitzicht op zee. Op de weg door de duinen pas ik altijd op, maar het is alweer een hele tijd geleden dat ik de politie hier heb zien staan controleren. Ze staan daar meestal met een lasergun dus voordat je ze ziet ben je al te laat. Aan het einde van deze weg mag je maar 50 km/u en dat lijkt heel erg langzaam, maar ik zou willen adviseren hou je er maar aan! Na een 360-graden draai over de rotonde kon ik de terugrit aanvangen. En ook nu weer moest ik remmen, dit keer voor een plotseling overstekende voetganger. Jammer en met even later nog weer een remactie bij het stoplicht in Bentveld was 3 keer remmen een feit, past goed bij deze 3-cilinder. Dan het aftanken in Katwijk aan Zee, het verbruik kwam dit keer meer in de buurt van het opgegeven verbruik namelijk 1:25. Maar dat is nog steeds geen 1:27 en ik denk eerlijk gezegd dat je die alleen haalt na een tuning.

Maandag eerste werkdag!
Eigenlijk was ik vrij maandag 11 februari maar ik was het thuis zitten zo zat na een week griep dat ik maar ben gaan werken. Bovendien kon ik daardoor toch nog mijn broodnodige test over het rotondecircus doen, want een test zonder het rotondecircus kan gewoon niet. Ik wil het geen racecircuit noemen maar noem het mijn thuiscircuit, een stukje weg dat ik als mijn broekzak ken en waarvan ik precies weet hoe ver ik op elke rotonde en in elke bocht kan gaan. Tot nu toe had ik de grenzen van deze Renault Clio goed leren kennen, maar dat waren grenzen in/op specifieke bochten/rotondes. En die bochten en rotondes zijn net weer anders dan de rotondes en bochten op het rotondecircus in Leiderdorp. Wat deze bochten en rotondes zo speciaal maakt is dat ik ze niet alleen erg leuk vindt maar ook erg goed ken. Nadeel daarvan is dat je overmoedig kunt worden, wat me een paar keer overkomen is met de motor. En zoals jullie weten zijn er maar twee mogelijkheden met een motor, ’the good side up’ óf ’the good side down’. Een paar keer ben ik door het oog van de naald gekropen, en liep bv. een highsider maar net goed af. Wat dat betreft geeft het op vier wielen rijden dan ook wel zo’n veilig gevoel. Behalve dat veilige gevoel kun je in een auto ook net wat makkelijker glijden, met een motor is dat een stuk lastiger. De openingsrotonde is de koeienrotonde en de manier waarop de Renault Clio daar overheen gleed gaf me direct een goed gevoel. Deze hatchback is mooi in balans, en samen met de ‘driveability’ zorgt dat voor een goed rijdersgevoel. Eigenlijk was ik achteraf blij dat ik ziek geweest ben, want toen ik na 5 dagen ziek zijn weer instapte merkte ik pas hoe goed deze auto is.

’s Avonds uit werk vandaan had ik er helemaal zin in om over het rotondecircus naar huis te rijden. Na de éénbaans rotonde bij het Rijnland Ziekenhuis in Leiderdorp kreeg ik een knalgele Seat Ibiza achter mij aan die er ook duidelijk zin in had. Op de tweede rotonde pakte ik de binnenring en de Seat Ibiza de buitenring. Door de perfecte glijdbaarheid van de Renault Clio nam ik (zonder de maximum snelheid te overtreden!) meteen een behoorlijke voorsprong op de Seat Ibiza. Daarna reed ik rustig verder en haakte de Seat Ibiza weer aan. Op de volgende rotonde moest de Seat Ibiza wel achter mij aansluiten, want de buitenrotonde leidt richting de A4. Deze grote rotonde is een heerlijke draai-rotonde, waar je het gas er voor driekwart mooi op kunt houden. Eraf is ook leuk maar het blijft opletten vanwege de vluchtheuvel want die wil je niet raken. En weer zat de Seat Ibiza (er schoot op de rotonde nog even een andere auto voor ‘m langs, maar die reed rechtdoor) achter mij en dit keer reden we op mijn favoriete rotonde van de terugweg af. Er zat nog een langzaam rijdende auto voor me, maar die nam bij mijn favo-rotonde gelukkig de buitenring. Zodra het kon gaf ik gas en schoot (net als de Seat Ibiza) achterlangs naar de binnenring, hield het gas er stevig op en draaide een perfect driekwart rondje waarna ik glijdend rechtsaf sloeg. Doei Seat Ibiza! Daarna nog even fantastisch glijdend over de rotonderand van de koeienrotonde en mijn dag was weer helemaal goed. De knalgele Seat Ibiza bleef me overigens volgen, volgen, volgen, pas vlakbij mijn huis sloeg de Seat Ibiza linksaf waar ik rechtsaf ging.

Wat zal de toekomst brengen?
Op het moment dat ik dit testverslag aan het schrijven was las ik berichten in het nieuws over de gecancelde Auto Rai, dalende autoverkopen en jongeren die steeds minder vaak een eigen auto kopen. Waar gaat dat in hemelsnaam naartoe vraag je je dan af? Als ik naar mezelf kijk dan kan ik niet anders dan concluderen dat ik ongelofelijk blij ben met mijn Renault Twizy, ik geloof heilig in deze vorm van elektrisch vervoer. Dit klein grappige elektrische autootje is samen met mijn motor, mijn fiets en de benenwagen toch de ultieme vorm van perfect totaalvervoer. Ik heb mijn Renault Twizy nu ruim anderhalve maand en ik heb echt de grootste lol met dit autootje. Natuurlijk was het af en toe koud, maar daar heb ik sinds kort een nieuwe bodywarmer met losse li-ion accu voor. Ik kan dit systeem (van de Engelse firma exo2) echt iedereen aanraden, ik ben namelijk al warm nog voordat ik in de Renaul Twizy stap. Ik hoop dat Renault doorzet met auto’s zoals de Renault Twizy, ik denk namelijk dat er voor dit soort auto’s wél animo is bij de jongeren om er eentje aan te schaffen. Hoe dan ook zal er in de toekomst veel gaan veranderen als ik het krantenartikel in Trouw moet geloven met als titel “Een eigen auto hoeft niet meer zo nodig”. Waar het om draait is dat de jongeren van na 1980 andere dingen véél belangrijkers vinden dan een auto. En dan bedoel ik dingen zoals een smartphone, met altijd en overal toegang tot het internet, en dus altijd contact met je vrienden, collega’s en eventueel de rest van de wereld, dat is voor deze jongeren de ware vrijheid. Verder valt te lezen dat ze fysiek contact niet meer zo nodig vinden. Auto’s vinden ze hopeloze dingen: duur, parkeerplaatsen zijn amper te vinden en ze staan bovendien altijd vast in het verkeer als je je wilt verplaatsen.

Tijdens lekker rustig app’en, pingen, facebooken en twitteren in de bus of trein heb je geen last van files en alsmaar stijgende brandstofprijzen en verzekeringspremies. Jongeren van pakweg 18 t/m 34 jaar zien alleen maar een wereld vol spullen om zich heen. Zij ervaren dus overvloed en in zo’n wereld is bezit niet meer van belang. Toegang tot goederen en diensten, daar gaat het om dus wat je dan ziet is een overgang van bezit naar gebruik. Zelfs in Amerika, waar autobezit in de genen zit, laten de statistieken zien dat jongeren minder auto’s kopen en dat degenen die er wel een hebben minder ritjes maken. Het gaat daarbij vooral om jongeren die in de grote stad wonen. Het bezit van een auto zegt hun niet veel meer, de kosten spelen zeker een rol, maar ze hebben ook een alternatief in de vorm van fietsen, scooters of openbaar vervoer. De Amerikaanse auto-industrie verwacht dan ook geen groei meer van de eigen markt, en is al blij met vervanging van het bestaande autopark. Maar ook daar zijn ze niet helemaal gerust op. Ze richten hun blik meer en meer op slim stadsvervoer en dan met name op elektrische fietsen en bussen. Ook kopen ze bedrijfjes op die via internet actief zijn met autodelen. Trendwatcher Hilde Roothart ziet de ‘oude’ industrie meedenken. Ze zijn erg bezig met mobiliteitsconcepten. Waar en wanneer kun je het beste met welk vervoer op pad gaan, dat soort gedachten. Maar het zijn nog maar gedachten, erg veel gebeurt er niet. Ze schrijft die traagheid toe aan het feit dat de klassieke auto-industrie nog de bulk van haar geld verdient met het verkopen van auto’s. Daardoor wil men de overgang geleidelijk laten verlopen en dus gaan de voorlopers ermee aan de haal. Ze moeten oppassen geen Kodak te worden. Ooit een gigant in de fotowereld, maar te weinig oog voor de opkomst van de digitale fotografie. Kodak ging in korte tijd teloor, iets wat zeker ook gaat gebeuren met een aantal automerken want er zijn er gewoon teveel van.