Statige Clio
Toen ik na thuiskomst naar het merk en type banden keek – Vredestein Snowtrac 3 – van de Renault Clio Estate moest ik even glimlachen. Ik had zojuist een zeer natte rit achter de rug van Schiphol-Rijk naar Leiden. En aangezien ik geen plannen had voor een wintersportvakantie met deze auto, moest ik het 10 procent hogere verbruik dus voor lief nemen. Tja de winter van 2013/2014 lijkt meer op een verlengde herfst dan op een echte winter, gelukkig maar want ik heb totaal behoefte (meer) aan sneeuw. Van mij mag het snel lente worden maar dan ook echt lente, en niet die maandenlange kou van vorig jaar. Nadeel van die maandenlange kou was dat nogal wat mensen hun winterbanden langer op hun auto lieten zitten. Dat is niet slim want dat kost zomaar 10 procent meer brandstof, en dat is met de huidige brandstofprijzen een behoorlijk bedrag. Die 10 procent heb ik overigens zelf in de praktijk uitgetest, dit omdat ik het niet wilde geloven maar het klopte exact. Ik heb dat getest met een hybride van een automerk waar ik altijd het opgegeven verbruik van haal zo niet beter. Dus die ene keer dat ik het niet haalde reageerde ik heel verbaasd, maar de importeur hielp me uit de droom door mij te wijzen op het 10 procent hogere verbruik van winterbanden. Ik heb toen vervolgens met exact dezelfde auto op zomerbanden een paar maanden later weer een zuinigheidsrit gedaan, en toen scoorde ik inderdaad een 10 procent lager verbruik. Langer dan nodig, of totaal onnodig op winterbanden rijden kost dus 10 procent meer brandstof, let daar dus goed op!

Vrolijk met Vredestein
Zaterdagochtend zat ik al om 07.10u in de auto naar Katwijk aan Zee in de stromende regen. Krielemenee wat een ongelofelijk takkenweer was het zeg en het houdt maar niet op, maar 100x maal liever dit weer dan zo’n pak sneeuw zoals in de USA. Met zo’n pak sneeuw valt er niet veel te testen behalve dan die winterbanden van Vredestein, maar ik test liever alle onderdelen van een auto en dan zullen het merk en type banden mij helemaal een worst zijn. Net als dat er vrijwel geen slechte auto’s meer gemaakt worden, zo worden er ook vrijwel geen slechte banden meer gemaakt. Oké ik kom nog wel eens banden tegen die mij verrassen (Michelin Pilot Sport 3 in de regen), maar dat geeft dan ook wel weer een (adrenaline)kick. De rit naar Katwijk aan Zee heb ik uiteraard rustig gereden, want A de auto moest nog opwarmen en B mijn moeder van 80 zat naast mij. Als de motor nog koud is en het buiten ook koud is dan merk je dat toch wel goed met optrekken. Maar eenmaal warm loopt dit TCe 90-motorblok als een tierelier. Tegenwoordig mag je op de Voorschoterweg langs de Kwantum 60 km/u, let wel richting Valkenburg want de andere kant op is gek genoeg 50 km/u. Heel vreemd maar goed ik maak daar handig gebruik van, door 50-60 km/u over de mooie verkeersdrempels daar heen te rijden. De vering/demping van deze Renault Clio Estate is comfortabel met een sportief tintje. Op de wat glooiender asfalten verkeersdrempels werkt dat perfect, maar zodra de verkeersdrempels wat steiler worden of bij snelheidsbrekers merk je direct die sportieve tint. De veren spreken op dat moment net iets te hard aan om nog comfortabel te kunnen noemen. Toch heb ik veel liever dit dan een minder sportieve tint, de wegligging is daardoor namelijk net wat strakker. Overigens hebben deze schokdempers iets last van stick-slip (dit verdwijnt overigens met de kilometers), waardoor je geneigd bent de veren harder in te schatten dan ze in werkelijkheid zijn.

Terug naar huis rijdend zag ik dat het ESP niet uitgezet kan worden, maar dat vond ik niet zo’n ramp. Waarom niet? Wel omdat dit ESP redelijk wat toelaat krijg je het gevoel dat deze auto een elektronisch sperdif heeft. Uiteraard heb ik even de opritbocht bij ’t Heen meegepakt, en dat ging precies zoals ik verwacht had. Heel mooi, strak sturend (het sturen gaat redelijk licht, maar wel lekker direct) en toch ook een beetje glijdend, het kan eigenlijk niet beter voor dit type auto. Dat het zo mooi gaat heeft 3 redenen: 1 De uitmuntende Vredestein banden 2 Het erg goede ESP en 3 Het feit dat dit een stationwagon is. En dat laatste lijkt raar maar is het niet, want de wat zwaardere achterkant (ten opzichte van de hatchback) compenseert heel mooi voor de wat zwaardere voorkant (vanwege het motorblok). De Clio Estate heeft daardoor een mooiere balans dan de Clio Hatchback, en dat merk je goed als je extreem op de grens rijdt. En dat laatste heb ik even heerlijk gedaan op de rotonde + S-bocht bij het voormalig MarineVliegkamp Valkenburg. Ik had groen voor rechtsaf maar op dat moment heb ik me nog netjes gedragen. Daarna heb ik gas gegeven en ben snoeihard de rotonde op gereden, ik wist dat de snelheid veel te hoog lag en dus moest de Renault Clio Estate wel gaan glijden. Dat deed-ie heel erg mooi en zeer gelijkmatig, de feedback van de Vredestein banden is wat dat betreft subliem. Daarna heb ik heel even het gas gelost waarna de banden weer grip kregen, waarna ik weer plankgas gaf voor de S-bocht. Ook dat ging (vergelijkbaar met de Renault Captur) perfect op de ideale lijn blijvend, beter dan dit kan echt niet voor een auto van deze prijs in dit segment.

Oma ophalen en boodschappen doen
Tussen de middag ben ik even een bagel gaan eten met mijn Renault Twizy, en daarna heb ik direct even foto’s van de Samsonite kofferset gemaakt. En daar verraste de Renault Clio Estate mij toch behoorlijk, want er ging veel meer in de bagageruimte dan ik gedacht had. Er passen veel meer koffers in de Renault Clio Estate dan je op grond van de kleine buitenkant zou verwachten. Hetzelfde had ik ook bij de Dacia Logan MCV, daar passen ook veel meer koffers in dan je zou verwachten. Best knap dat een designer dat voor elkaar weet te krijgen, en buiten dat begin ik het design van de Clio/Clio Estate steeds mooier te vinden. Er passen met afdekhoes 3×50-liter + 3×33-liter + 3×13-liter Samsonite koffers in de bagageruimte en zonder afdekhoes 2×70-liter + 3×50-liter + 2×33-liter + 1×13-liter Samsonite koffers. Hierbij moet ik wel vermelden dat ik de verwijderbare bodemplaat eruit heb gehaald. Na het fotograferen van de Samsonite kofferset ben ik eerst nog even naar huis gereden. Dat heb ik gedaan via een heel mooi sluipweggetje met allemaal verschillende soorten verkeersdrempels. Daarna wist ik het heel erg zeker, de schokdempers hebben last van matige stickslip en veren zijn aan de sportieve kant. Ik twijfelde nog heel even of ik de juiste conclusie getrokken had, maar daar was ik nu heel erg zeker van. De uitgaande demping is trouwens uitstekend!

Dat laatste heb ik even getest op een heel mooi nieuw punt in mijn testtraject op het Space Business Park. Ze hebben daar op drie plaatsen vlakbij elkaar asfalten verkeersdrempels aangelegd. Eén daarvan ligt vlak voor een hele mooie bocht naar rechts, en eentje ligt vlak voor een rotonde. Waarom zijn deze twee verkeersdrempels goud waard voor een autojournalist? Afhankelijk van de snelheid kan ik iets zeggen over de uitgaande demping en de vering. Een auto met te weinig uitgaande demping zal het niet lukken om de heftige landing na de verkeersdrempel uit te dempen. Voor die rechterbocht was het iets heftiger dan voor de rotonde, want direct na de landing voor de rechterbocht moest ik meteen insturen. Bij de rotonde kwam de auto met 4 wielen los, en was het vooral een kwestie van hard remmen (de remmen laten zich goed doseren en vertragen uitstekend) om op tijd de juiste snelheid te hebben voor het op- en afsturen van de rotonde. In beide gevallen gedroeg het onderstel van de Renault Clio Estate zich voorbeeldig. Deze Renault Clio Estate overtreft tot nu toe al mijn verwachtingen!

Herten? deel 1
Toen ik maandagochtend wakker werd en wat rond zat te neuzen op de nieuwssites las ik dat Pieter van Vollenhoven een aanrijding had gehad met een hert. Mh laat dat geen voorbode zijn van mijn zuinigheidsrit van maandagmiddag verdorie… Er lopen namelijk een paar duizend damherten in het gebied rond Vogelenzang, Bentveld en Aerdenhout. Deze Renault Clio Estate TCe 90 heeft een Eco-modus en dus MOEST ik wel een zuinigheidsrit maken. En omdat ik toch vrij was én het ook nog eens toch mooi weer was besloot dat het vandaag dan toch maar moest gebeuren. Ik had een ongelofelijk waardeloze zondag achter de rug op werk, een essentieel computerprogramma (voor afspraken/uitslagen/digitale dubbelchecks) werkte niet, en nog meer dingen die het er niet beter op maakten. Ik had dus even een rustmoment nodig zoals een heerlijke zuinigheidsrit. Toen ik vertrok was het net droog, het zonnetje begon te schijnen en ik had er helemaal zin in. Het aftanken in ’t Heen leverde een verbruik tot dan toe op van 1:11, wat mij niet verbaasde gezien mijn sportieve rijstijl de eerste 3 dagen. Ik vertrok direct met het goede gevoel van NUL keer remmen, raar dat je dat soms meteen al weet. Ik heb de zuinigheidsrit uiteraard gemaakt in de Eco-modus, maar dat lijkt me volkomen logisch. Ik was blij dat ik weer een auto met een handgeschakelde versnellingsbak had. Om zuinig te kunnen rijden is een handgeschakelde versnellingsbak toch veruit superieur aan een automatische versnellingsbak. Het ritje naar Vogelenzang ging lekker, geen bumperklevers of ander irritant volk te bespeuren. De bochten liepen ook lekker, gewoon heel mooi vloeiend en dat is toch wel knap gezien de prijs van deze auto. Het goede gevoel van de eerste 3 dagen komt nu dus volledig tot zijn recht in deze veeleisende zuinigheidsrit.

In Vogelenzang aangekomen kon ik de cruise control gelukkig op 36 km/u vastzetten, bij veel cruise controls lukt dat pas vanaf 40 km/u. Natuurlijk zou ik hier officieel 30 km/u moeten rijden, maar bij die snelheid rijdt iedereen bijna bij je naar binnen. De beide stoplichten zaten mee en dat is overdag altijd maar de vraag. De bomenweg liep lekker maar in de bochten reed er een auto voor me die in bijna elke bocht stond te kamperen, dat was even minder juist omdat die bochten zo mooi zijn. En als klap op de vuurpijl viel die auto bijna helemaal stil op de verkeersdrempel naar de Nachtegalenlaan. Ik kon nog net razend snel naar de 1ste versnelling schakelen en zo de snelheid eruit halen, maar het scheelde heel erg weinig of ik had moeten remmen. De T-splitsing zag er druk uit vanuit de verte maar net op het moment dat ik er nog maar een paar meter van verwijderd was, nam ik de snelle beslissing om het erop te wagen en dat lukte door eventjes snel gas te geven. Er kwam namelijk geen verkeer van links maar wel een Duitser van rechts, en heel rustig rijdend had ik dat niet gered. Het stoplicht op de Zandvoorterweg zat voor het eerst sinds lange tijd weer eens mee. Maar even later verslikte ik me bijna in een fietster in de zeer lastige linkerbocht van de Kostverlorenstraat (ja zo heet die straat echt). Je moet daar achter de fietsers blijven in die bocht, en of het nog niet erg genoeg was kwamen er ook nog eens 2 grote vrachtwagens van de andere kant. Maar ook dit liep goed af want ik had er reeds op geanticipeerd. Het is aan de uitstekend schakelende versnellingsbak, en de dito aangrijpende koppeling te danken dat de Renault Clio Estate zich zo vloeiend laat rijden. Klasse!

Herten? deel 2
Na de bloedmooie rechterbocht, die ook weer heerlijk ging, zat de spoorwegovergang gelukkig ook mee. Nog steeds nul keer remmen dus, dat kon toch bijna niet mis gaan (maar dat heb ik vaker geroepen). De weg naar het circuit is nog steeds éénrichtingverkeer, maar nu moest ik bij de rotonde aangekomen ook nog eens een stuk over de busbaan. Rustig opschakelend reed ik de boulevard op, en met 60 km/u op de cruise control reed ik met een mooi uitzicht op zee verder. Het was me al opgevallen dat de schakelassistent een heel leuk schakelpookje laat zien met een pijltje naar boven of naar beneden. Waarna ik me afvroeg of die schakelassistent wel dezelfde adviezen geeft in de normale modus en de Eco-modus. De rit over de duinenweg heb ik heel even wat extra gas gegeven, dit om een vrachtwagentje met aanhanger+auto erop voor te blijven. Ik had geen zin om achter deze combinatie te moeten blijven hangen bij het naderen van de rotonde vlak bij Overveen. Na het omdraaien had ik nog steeds dat goede gevoel en ik was benieuwd of het bij nul keer remmen zou blijven. Op de terugweg over de boulevard had ik een irritante automobilist achter mij (een Audi hoe kan het ook anders) en een slome onzekere automobilist voor mij. Een situatie die tot een remactie zou kunnen leiden met een beetje pech. Gelukkig sloeg de auto voor mij rechtsaf de parkeerplaats op en kon ik relaxt verder rijden, want na een snelle rotondeactie was ik die Audi gelukkig kwijt. Ik had op dat moment nog zeker 10 moeilijke punten en dus mogelijk potentiële remmomenten te gaan. Maar ook door Zandvoort heen (de terugweg langs het het circuit is nog steeds éénrichtingverkeer) bleef het goed gaan, ook al had ik ook nu weer een paar angstmomenten. Maar door zeer alert te reageren kon ik steeds weer voorkomen dat ik moest remmen. En zo reed ik uiteindelijk Katwijk aan Zee binnen met nul keer remmen. En ook de hoeveelheid verbrande benzine was netjes want 1:22,56 plus 10 procent is 1:24,82 en dat is een hele mooie verbruikswaarde maar helaas wel iets hoger dan in de brochure vermeld staat. Twee dagen voor het terugbrengen heb ik de tank nog vol gegooid en daarna heel netjes gereden, dus 50/60/80/100 km/u. Op de dag van het terugbrengen kwam ik na het aftanken uit op een zeer nette 1:21,7.

Op de automatische piloot
Hoe vaak overkomt het je dat je tijdens het rijden plotsklaps realiseert dat je een stuk kwijt bent? Komt dat door de routine van alledag, het in gedachten achter het stuur zitten, of zoals we dat zo mooi noemen de “op de automatische piloot rijden”. Waar ligt dat aan? Misschien is het wel aardig om te melden dat ik daar op de motor vrijwel nooit last van heb, maar in de auto juist des te vaker. Het heeft dus sowieso met afgeleid zijn te maken, maar uiteraard ook dat je op een motor wel om kunt vallen maar met een auto niet. Het feit dat je om kunt vallen zorgt ervoor dat er meer zintuigen aan het werk gezet worden, en meer zintuigen betekent meer alertheid tijdens het rijden. Het is een verdraaid lastig onderwerp want om alert te kunnen zijn moet je wel uitgeslapen én bovendien fit zijn. Ik rook bijvoorbeeld niet en drink nog minder alcohol (alleen bier en absoluut geen sterke drank) in 1 jaar tijd dan de gemiddelde alcoholist in 1 dag. Verder train ik elke dag mijn reflexen en dat scherpt mijn zintuigen en vergroot dus mijn alertheid. En zo stapte ik dus op dinsdagochtend in de auto en reed naar het NS-station om mijn collega Fokke op te halen. En ik wachten, wachten, wachten, mh heb ik me vergist? Eenmaal op werk zag ik dat Fokke donoravond had, en dat had hij ook tegen mij gezegd donderdagmiddag (ik werk vrijdag niet en ik was maandag vrij). Hoezo op de automatische piloot? Het blijkt ook voor mij elke keer weer ontzettend moeilijk om die automatische piloot uit te zetten.

De weg naar het NS-station heb ik rustig gereden in de Eco-modus, en ook nu weer verbaasde ik me over het ogenschijnlijke gemak waarmee deze auto zich laat rijden. Neem nou de koppeling, de versnellingsbak (oftewel het schakelen) en het S&S-systeem, ze werken zo feilloos mooi samen dat het allemaal als vanzelf gaat. De koppeling grijpt heel mooi en gelijkmatig aan, het schakelen gaat heel direct en nauwkeurig en het S&S-systeem werkt naadloos. De motor is nog niet één keer uitgevallen na het opnieuw starten voor een stoplicht. Vaak wil het daar nog wel eens fout gaan met een S&S-systeem, dus het mag duidelijk zijn dat Renault zijn zaakjes ook bij deze auto weer goed voor elkaar heeft. En als alles dus als vanzelf gaat dan maakt dat het rijden leuker én makkelijker. ’s Ochtends was het droog en wist ik dus precies wat ik kon verwachten, een probleemloze rit naar werk. ’s Avonds was het een heel ander verhaal want het toen was ongelofelijk pleurisweer, het zeek werkelijk van de regen. Ik heb me dan ook totaal niet ingehouden maar er overal zonder medelijden nog een schepje bovenop gegooid. De eerste rotonde ging ik vrijwel dwars glijdend overheen, dit had ik gewoon even hard nodig. De volgende rotonde reed ik heel mooi op de grens overheen, en toen ik rechtsaf moest slaan gleed ik heel mooi door de dalende rechterbocht. Echt een onbeschrijfelijk lekker gevoel! Daarna ben ik zolang mogelijk met 80 km/u op de volgende rotonde afgereden, en pas op het allerlaatste moment remde ik en smeet de Renault Clio Estate vrij bruut over de binnenring. Desondanks reed en gleed-ie heel mooi driekwart over de rotonde heen, en de koeienrotonde ben ik ouderwets loeihard overheen geknald. Ondanks de stromende zeikregen gleed de Renault Clio Estate geen enkele keer ongecontroleerd weg. Vredestein: Nederlandse kwaliteit, ze kosten wat maar dan heb je ook wat!

Ik ben er klaar mee
Nee en dan bedoel het niet zoals me overkwam tijdens de zuinigheidsrit van de Renault Clio R.S. Turbo 200 EDC CUP. Dit keer bedoel ik heel simpel dat ik nu al klaar ben met deze test, dit is zo’n typische auto die alles goed doet en waar ik slechts minimale op- en aanmerkingen op heb. Opmerkingen zoals “De kont maakt ‘m een tikkeltje minder koersvast bij hevig sturen, maar bij een normaal rijgedrag weet de Estate net zo te overtuigen als de hatchback” die ik las in een ander online testverslag kan ik dan ook totaal niet onderschrijven. Het tegenovergestelde is juist waar zoals ik hierboven duidelijk heb uitgelegd! Mijn enige kritiek betreft de iets te arme afstelling van het TCe 90-motorblok helemaal onderin, en de stickslip van de schokdempers. De eerste heb je slechts minimaal last van, en de tweede verdwijnt vaak vanzelf naarmate de auto meer kilometers maakt. Waar ik het nog wel even over moet hebben voordat ik een eind aan dit testverslag brei is het interieur, de zit/hoofd/beenruimte, de audio etc. Daarvoor moest ik nog wel even in de stromende regen naar buiten lopen, en op de achterbank plaatsnemen omdat ik nooit met meer dan 2 mensen in de auto heb gezeten. De zit achterin (2 volwassenen en 1 kind) is prima maar voor nog meer beenruimte ben je aangewezen op de Renault Mégane Estate. De hoofdruimte achterin is ook voldoende terwijl deze voorin ruim voldoende is. De stoelen zitten lekker alhoewel het schuimrubber voor de langere afstanden (bv. vakantie) wat aan de zachte kant is.

Behalve het frisse design aan de buitenkant springt ook het kleurige design aan de binnenkant direct in het oog, en dat allemaal dankzij de Nederlander Laurens van den Acker die Directeur Design is bij Renault. In het begin moest ik behoorlijk wennen aan de nieuwe Clio, maar nu vind ik ‘m maand na maand steeds mooier en mooier worden. Dutch design rulez! Het bekende R-Link van Renault is ook zoiets dat ik steeds meer ga waarderen, dit is nu al de 4de Renault die ik test die R-Link aan boord heeft. Toen ik R-link intypte kwam ik o.a. op renaultforum.nl terecht, waar ik het nodige las over de lusten en lasten van R-Link. Neem bv. deze post: “Nog eens nagedacht over R-Link. Is grotendeels dubbelop als je al een smartphone of tablet hebt. Voor zowel R-Link geld uitgeven als ook voor je smartphone/tablet is aan mij niet besteed. Laat onverlet dat de TT navigatie, de achteruitrij-camera, de ECO tips en dat met die luchtkwaliteit de moeite meer dan waard zijn. Betekent in mijn geval dat ik (zoals ik het nu zie) alleen geld moet/ga uitgeven aan TomTom.” Ik heb dan wel geen smartphone maar ben het wel eens met de opmerkingen in deze post. Het geluid uit de 4 x 20W bass-reflex speakers is trouwens verrassend goed, wat te danken is aan een nieuw speakersysteem.

Renault is Renault niet meer…
Dat lijkt een rare titel voor een alinea maar ik bedoel het juist positief. Het huidige Renault lijkt van geen kanten meer op het Renault van pak ‘m beet 10 jaar geleden. Het inlijven van Dacia door Renault in september 1999 blijkt achteraf een werkelijk gouden greep te zijn. Wie had ooit durven voorspellen dat het Roemeense automerk Dacia niet alleen een totaal eigen gezicht zou krijgen, maar ook nog eens verdraaid goed zou verkopen. Met de laatste stand van de techniek qua motorisatie is Dacia geen lachertje meer, maar een automerk dat ieder zichzelf respecterend Europees automerk dolgraag zou willen bezitten. En waar Dacia het goed doet profiteert Renault daar gek genoeg ook van, maar dan om een hele andere reden. De Nederlander Laurens van den Acker is sedert 2009 Senior Vice President of Corporate Design bij Renault, en sinds zijn komst is er duidelijk iets veranderd. Het mooiste voorbeeld is denk ik wel de nieuwe Renault Clio, de Renault Twizy en de net voorgestelde spiksplinternieuwe achterwielaangedreven Renault Twingo. Renault is weer fris en verrast waar andere automerken, met name de Duitse (waar alle topdesigners juist vertrekken), dat allang niet meer doen. Een teken aan de wand???