GGG: Goed Geweldig Groen
Eén ding heeft deze mooie groene Renault Clio RS Cup zeker niet en dat is een groen A-label. En om heel eerlijk te zijn boeit mij dat ook werkelijk helemaal niets. Na alle onthullingen over de vele onwaarheden in het ultieme rapport over “Global warming” kan ik dus weer met een gerust hart verschrikkelijk gas geven. Gletsjers in de Himalaya blijken helemaal niet zo snel te smelten als voorspeld, 55% van Nederland loopt helemaal niet onder water, over de invloed van zonnevlekken op ons klimaat is nog maar amper iets van bekend etc. Tja praat mij niet over wetenschappers (in mijn geval de medische wetenschap) want daar weet ik alles van. Ik heb zelf aan meerdere promotieonderzoeken meegewerkt op het LUMC, en dat er soms behoorlijk gemarchandeerd werd met de onderzoeksresultaten om iemand te kunnen laten promoveren, was algemeen bekend maar iedereen deed alsof zijn neus bloedde. Eén van de allermooiste voorbeelden van wetenschapsfraude ooit is die van een prominente Amerikaanse wetenschapper (Dr. William A. Summerlin van het New Yorkse prestigieuze Sloan Kettering Institute) die fraude had gepleegd met zwarte en witte muizen in een langlopend transplantatie-onderzoek. Hij gaf later toe dat hij de huid, van in werkelijkheid van witte naar witte getransplanteerde muizen, met een zwarte viltstift had gemerkt zodat het leek alsof de huid van een zwarte naar een witte muis was getransplanteerd.

Tegenwoordig draait alles om het binnenhalen van zoveel mogelijk onderzoeksgeld en dat haal je alleen binnen met klinkende onderzoeksresultaten. Tja en dan is de stap naar het ‘mooier’ maken van de resultaten een zeer kleine stap. Een bekende kritische wetenschapper, waar ik laatst een lezing van heb bijgewoond op een embryologen-congres, zei tegen het publiek dat 98 procent van het wetenschappelijk onderzoek zo de prullenbak in kan. Verder zei hij ook dat van heel veel klinische toepassingen nog nooit onomstotelijk is bewezen dat ze werken, want er is namelijk nog nooit wetenschappelijk onderzoek naar gedaan. Men doet/zegt dus heel vaak iets alleen maar omdat iedereen het zo doet/zegt, en exact zo gaat het ook vaak in de autojournalistiek. Iemand schrijft iets over een auto en omdat diegene bekend staat als een prominent autojournalist schrijft vervolgens iedereen hetzelfde. Tja overschrijven en/of napraten is gelukkig nooit mijn sterktste kant geweest.

Oude bekende maar dan in’mean green’!
De Renault Clio RS hebben we vorig jaar reeds getest en dat is mij, op de voorbanden na, toen uitstekend bevallen. Denk nou niet dat het eerste wat ik gedaan heb is kijken welke banden er om de mooie zwarte velgen liggen (het zijn overigens Michelin Pilot Alpin’s 205/50-R17 iets smaller dus als de orginele zomerbanden). Nergens voor nodig, zoiets gebeurt één keer en daarna nooit meer. Bovendien is het altijd weer spannend om het ESP uit te zetten en dan gewoon maar te kijken wat er gebeurt. Maar eerst wil ik even één ding duidelijk maken en dat is dat deze Cup-versie absoluut niet te vergelijken is met de gewone RS. De Cup-versie weegt 35 kilogram minder dan de gewone versie, de overbrengingsverhouding van het stuurhuis is met 7,5 procent verminderd (2,55 stuuromwentelingen voor de RS Cup tegen 2,74 voor de RS), de vering is maar liefst 30 procent stugger en het chassis is 7 mm verlaagd. Dat lijkt niet veel maar geloof me als ik zeg dat het werkelijk een wereld van verschil is.

Met name de stuggere vering en de directere besturing zorgen ervoor dat deze Cup-versie veel strakker aanvoelt. Vanaf het allereerste moment voelde ik dat deze Reanult Clio RS Cup een hatchback als weinig andere is. Deze auto klopt gewoon, de mooie groene kleur, de zwarte velgen en het strakke sturen maken deze Renault Clio RS Cup tot een precisieinstrument. Zelden heb ik andere auto’s zo laten staan kamperen in bochten en op rotondes. Ik kreeg soms echt het idee dat de andere auto’s achteruit reden zo ontzettend hard reed ik over rotondes en door bochten heen. HEERLIJK!!!

Heerlijk!
Bij een dergelijke auto hoort uiteraard ook een mooi uitlaatgeluid. En ook dat klopt, er zit een lekkere grom in die niet té is maar wel beter hoorbaar als in de gewone Clio RS. Alles bij elkaar zorgde dat ervoor dat ik elke ochtend met een extra adrenalineshot in deze auto stapte. De versnellingsbak is exact dezelfde als die van de gewone RS en dus gewoon erg goed. De close-ratiobak mét korte schakelwegen schakelt heel nauwkeurig en samen met de uitstekend doseerbare koppeling was ik dan ook bij elk stoplicht lekker snel weg. En dat was soms nodig want door de veranderde verkeerssituatie naar mijn werk kon ik wel een auto met wat extra pit gebruiken. Doordat op veel plekken het verkeer van twee naar één baan gaat is het altijd weer spannend om, het liefst vooraan, in de linkerrij te gaan staan en voor de auto naast mij in te voegen.

Zo stond er op een ochtend een Mercedes E230 rechts naast mij die ik hoe dan ook (ik voelde gewoon dat de bestuurder van de Mercedes direct vol gas zou geven bij groen) voor moest blijven om te kunnen invoegen. Hoe dan ook? Ja want als je eenmaal vol gas optrekt dan is er geen weg terug. Tijdens het wachten voor het rode stoplicht twijfelde ik nog even of ik het ESP aan zou laten of uit zou zetten. Ik heb het ESP maar aan gelaten want bij iets te enthousiast gas geven op nat wegdek sta je zomaar met spinnende voorwielen zo goed als stil voor het stoplicht. Ik won het sprintje maar net en bij het volgende stoplicht keken we elkaar nog even lachend aan.

Na het stoplicht moest ik nog een keer invoegen en omdat er een bus reed was dat natuurlijk een eitje. Ik kreeg echter wel meteen een Alfa achter me aan die waarschijnlijk ook elke ochtend dit traject rijdt. Dus bij de eerstvolgende rotonde was het aan mij de keus of ik de binnen- of buitenring zou pakken. Die inschatting is altijd vrij moeilijk te maken omdat het overgrote deel van de automobilisten geen dan wel op het verkeerde moment richting aangeeft. Rotondes blijken voor veel automobilisten wel heel erg lastige opstakels te zijn. Op het laatste moment besliste ik om de buitenring te pakken, je moet de Clio RS Cup dan hard de bocht inhoeken en dat gaat echt geweldig goed met deze auto. Ook het uitacceleren gaat perfect en met het ESP uit is het ook nog eens net wat spannender.

Al glijdend voegde ik voor de Alfa weer in om meteen daarna rechtsaf te slaan, het gas er weer vol op te zetten en over de flauwe drempel heen middenin de bocht alweer glijdend in te voegen. Een kilometer of twee verderop ligt de grootste rotondekermis van Nederland maar helaas moest ik rechtsaf. Alhoewel helaas… de bocht naar rechts is één van de mooiste gruwelijke hoekbochten die ik ken. Je hebt daar namelijk meters asfalt om over weg te glijden. Ik had het ESP uitstaan en voelde de voorbanden doorspinnen terwijl ik de toerentellernaald dol zag draaien op het dashboard. Een dag later ben ik door deze bocht gereden met het ESP aan en dat verschil merk je heel erg goed. Het ESP corrigeert alles perfect en dus niet irritant, maar wel voelbaar maar dat is heel normaal.

Irritante Audi A3-rijder
Soms denk ik wel eens dat ik honing aan mijn bumper heb hangen. Net als tijdens de test met de gewone Renault Clio RS kwam ik ook nu weer een zeer irritante Audi-rijder tegen. Na een geslaagde fotoshoot in Eindhoven reed ik terug naar huis. In mijn achteruitkijkspiegel zag ik hem met grote snelheid naderen. Met minimaal de dubbele toegestane snelheid reed hij over de John F. Kennedylaan in Eindhoven richting Ekkersrijt. Bumperkleven, voorsorteren zonder richting aan te geven en net toen ik linksaf voorgesorteerd had gooide hij zijn Audi voor de Renault. Op de A58 bleef hij vervolgens zo irritant van links en rechts inhalen dat het mij pas op het allerlaatste moment nog lukte om in te voegen op de invoegstrook naar de A2. Dat op het allerlaatste moment invoegen had voor mij helaas de consequentie dat ik een noodstop moest maken. Wat er precies gebeurde weet ik niet maar feit is dat ik vol in de remmen moest.

Gelukkig heeft de Renault Clio RS Cup zulke goede remmen dat de remweg korter is dan van veel andere hatchbacks en alléén daardoor redde ik het om voldoende te vertragen. Als ik een andere hatchback met minder goede remmen had gehad dan had ik het echt niet gehaald. De adrenaline spoot zowat mijn oren uit en ik vervloekte de Audi A3-rijder vanwege zijn asociale rijgedrag. Tijdens de rit terug naar huis heb ik nog even uitgetest wat nou precies het aantal toeren is in welke versnelling bij een bepaalde snelheid. In dit geval heb ik 100 km/u als kruissnelheid genomen. Derde versnelling – 100 km/u – 5.500 toeren, vierde versnelling – 100 km/u – 4.500 toeren, vijfde versnelling – 100 km/u – 3.500 toeren, zesde versnelling – 100 km/u – 3.000 toeren. Na een snelle rit terug naar huis bleek het verbruik 1:9,8 en toen ik een dag later heel rustig reed kwam ik uit op 1:11 dus dan kun je maar beter net zo goed gas geven.

Geen papegaai
De rest van het testverslag over het interieur (de door ons geteste Cup-versie had net als de gewone RS ook AC en audio aan boord en is dus duurder als de kale Cup-versie) en zo moeten jullie maar in het testverslag van de gewone Renault Clio RS lezen want die verschilt namelijk niet van die van de Cup-versie. Dezelfde tekst twee keer opschrijven vind ik namelijk een beetje onzinnig.

[quote Paul Klop]

Clio RS Cup
€23.990,- Euri is heel veel geld voor een Clio… Maar dit is er dan ook niet zomaar een! Niet de eerste de beste die je zult tegenkomen, nee niets van dat alles! Deze Clio RS Cup is eerste klas speelgoed, made in France! Maken ze daar speelgoed dan? Jep! Het bewijs daarvan heb ik mogen proberen van Daan, de (gewone) RS-versie had ik al gereden dus ik had wel bepaalde verwachtingen van deze kar. Toch was m’n eerste indruk “WOW!” wat een coole bak om te zien, felgroene kleur, dakspoiler, luchthappers en gigamooie wielen + banden. Tijd voor de testrit, eerst mét ESP maar al heel gauw zonder, werkt trouwens wel top! Het ESP grijpt niet té snel in en corrigeert zeer netjes. Maar zonder rijdt wel een stuk leuker natuurlijk! Met +/- 200 pk aan de voorwieltjes op nat wegdek (helaas was het die dag droog) is zonder twijfel funfactor 10!

De wegligging is opvallend goed, duidelijk beter dan de (gewone) die ook zeker niet verkeerd is. Het voelt allemaal net iets directer aan en de Cup-versie helt minder over waardoor de auto lekker stijf en strak aanvoelt. Daarnaast is hij ook prachtig in balans, de voor en achterkant voelen gelijk aan ipv. dat de achterkant zoals bij veel auto’s ietsie zachter is. Het heeft natuurlijk ook met de korte wielbasis en de goede gewichtsverdeling te maken. De demping is lekker maar het was dan ook maar 3 graden buiten. Ik wil deze auto in de zomer nog wel een keer met 30 graden buitentemperatuur proberen, meestal heeft dat namelijk wel invloed. Doordat de olie in de schokdempers bij hogere temperaturen dunner wordt, zou het kunnen dat de demping wat zachter aan gaat voelen, waardoor de auto minder sportief en dus comfortabeler aanvoelt. Wel zullen de bandjes dan meer grip hebben dus met dat sportieve gedrag zit het ook dàn zeker wel goed!

Het mooie aan het motorblok vind ik dat het atmosferisch is. Ongeblazen Pk’s dus! Deze auto vreet wel bandjes trouwens als je een beetje gas geeft. Het is één van de eerste Franse auto’s waar ik ontzettend lol mee heb gehad! Tenslotte is het ook erg comfortabel toeren met deze RS Cup, de bediening is erg soepel en vergt zeer weinig kracht en moeite, het gaat allemaal als vanzelf! De Recaro-kuipstoel zit erg lekker totdat je er uitstapt, doordat de kuipstoel hoge randen aan de zijkanten heeft kost het meer moeite om er eruit te komen als erin. Dat is het enige minpuntje wat ik me kan herinneren, gek eigenlijk want tijdens rijden zit het als gegoten. Dus het komt er eigenlijk op neer dat ik niks te zeuren heb, en dat wil wel wat zeggen uit mijn mond…

[/quote Paul Klop]