Volvo XC40 Ultimate Recharge Pure Electric 2022 – autotest

 

Deze testauto werd ons aangeboden door Volvo Car Nederland

Ook elektrisch weer typisch Volvo

Samenvatting
Soms, heel soms heb je van dit auto’s die je naarmate de testweek vordert steeds leuker gaat vinden en de Volvo XC40 Recharge Pure Electric (= Single motor) is zo’n auto. Best raar want toen ik instapte in Beesd en weg reed had ik helemaal niet zo’n lekker gevoel als toen ik ‘m weer terugbracht. Het grootste compliment dat ik deze auto kan geven is misschien wel het feit dat ik ‘m leuker vind qua rijden dan de Tesla Model Y Performance. Waarom? Wel de Tesla Model Y Performance is zo belachelijk goed dat de grens van die auto zo ver ligt dat je zelfmoord aan het plegen bent als je over die grens heen gaat. Deze Volvo XC40 Recharge Pure Electric laat zich echter met groot en zeer speels gemak alle kanten op gooien. Ik heb nooit ook maar één moment gehad dat ik dacht: “Nu ben ik ‘m kwijt.” En juist dat gevoel dat je in een testauto rijdend precies weet de grens ligt maar vooral ook hoe die testauto reageert in het grensbereik – lees: zich met groot gemak gecontroleerd op de grens laat rijden – maakt hoe goed en leuk je die testauto vindt. In dit geval is dat keileuk omdat de Volvo XC40 Recharge Pure Electric precies deed wat ik wilde zelfs toen ik ‘m iets te overmoedig de mooie linkerbocht van de N11 naar de A4 inhoekte. Zelfs in dat absolute grensbereik liet de Volvo XC40 Recharge Pure Electric zich nog steeds perfect controleren mede dankzij de onafhankelijke wielophanging achter. Dat het nuttig is om dit te weten bleek laatst weer eens toen ik in de auto van mijn zus rijdend een auto (+ smartphone-verslaafde achter het stuur) recht op mij af zag komen. Ik kon niet anders dan plotseling uitwijken en kwam daardoor noodgedwongen in het grensbereik (dit is dus de enige reden dat ik dit ook altijd test!) van de auto terecht zonder dat ik daarom had gevraagd. Het is dan heel goed om te weten dat je weet hoe de auto waar je in rijdt zich gedraagt in het grensbereik. Ongelukken veroorzaken al genoeg files dus voorkomen, ook al is het je schuld niet, is wel zo fijn. De elektrische actieradius is uitstekend, en loopt van 350-400 km op de snelweg-in de stad. De eerste volledig elektrische Volvo is wat mij betreft dus een schot in de roos. Tijdens de testweek van deze auto was de première van de nieuwe elektrische Volvo EX90. Een fraaie SUV maar wel ruim tweemaal zo duur als deze Volvo XC40 Recharge Pure Electric.

Plus: Driveability – Instappen en wegwezen gevoel – Zit

Min: Soms in D/R te zetten zonder het rempedaal te hoeven intrappen – Stick-slip

Testverslag
Eindelijk weer eens een Volvo in de test, dat is alweer een behoorlijke tijd geleden en ik had er dan ook heel veel zin in. Het blijft toch altijd weer leuk dat een Volvo opgehaald moet worden in Beesd. Die plaatsnaam blijft gewoon één van de grappigste Nederlandse plaatsnamen. Het zou donderdagochtend gaan regenen dus ik baalde als een stekker want ik wilde persé met mijn Yamaha Tracer 700 de Volvo XC40 Recharge Pure Electric (= Single motor) ophalen. Op mijn kleine Honda MSX 125 moet ik namelijk helemaal binnendoor en daar had ik die donderdag net even totaal geen zin in. Gelukkig voor mij had Buienradar het helemaal mis en had ik het volledig droog tot aan Beesd. Het was uiteindelijk een heerlijk ritje en om het met twee slagbomen afgesloten Volvo-terrein op te komen ben ik gewoon dicht achterop de auto van een Volvo-medewerker aangereden. Gelukkig was er een hele aardige medewerker die een mooi droog plekje in een opslagloods wist voor mijn motor want het zou behoorlijk regenachtig worden de komende week. Na mijn motor binnen geparkeerd te hebben ben ik naar de Volvo-balie gelopen waar ik hoorde dat ze wel het uitleenformulier hadden maar nog geen autosleutel + auto. Na het tekenen van het uitleenformulier kwam dezelfde Volvo-medewerker die mij zonet had geholpen binnen gelopen met de sleutel van de Volvo XC40 Recharge Pure Electric Ultimate. Hij had ‘m direct links om de hoek de schuifdeuren uit op de parkeerplaats gezet. Het starten was wel apart, er was nergens en startknop te vinden en ook een pasje neerleggen zoals in een Tesla (kun je overigens ook openen met je smartphone) was niet het geval. Het is gewoon ontgrendelen -> instappen -> zitten en in D(rive) zetten en gas geven + wegwezen. En dat in D(rive) zetten kon ik doen zonder dat ik mijn voet op de rem hoefde te houden, best bizar want het ontbreken van die beveiliging ben ik nog nooit eerder tegen gekomen. Juist het feit dat je eerst op de rem moet trappen zorgt ervoor dat kinderen niet zomaar weg kunnen rijden in een auto met een automatische of in dit geval een zogenaamde Single-speed versnellingsbak.
Ik reed het Volvo-terrein af richting de A2 en nog maar net op de snelweg begon het te regenen. Ik zette de ruitenwisser op interval en ik zag dat die maar liefst 6 standen heeft. Daarna ging de Adaptive Cruise Control erop en reed ik met 100 km/u richting Utrecht. Het aan- en uitzetten van dit ACC werkt vrij simpel. Voor SET druk je op het knopje met het Cruise Control-icoon en voor RESUME moet je op het knopje daarboven drukken met de open cirkel + pijltje. Deze ACC heeft 5 afstandstreepjes wat 1 meer is dan gemiddeld. Kort drukken op plus/min = +/- 5 km/u en lang ingedrukt houden = +/- 1 km/u precies het omgekeerde van alle andere auto’s. Op de snelweg rijdend heb ik de na een paar kilometer rijden de Stuurhulp/LKA/LDW/Etc. uitgezet want al die stuurcorrecties ben je snel zat daar word je helemaal gek van. Gelukkig blijven al deze veiligheidssytemen na opnieuw starten uitstaan. JOEPIE zo zie ik het graag! Daarna heb ik geprobeerd om de Tripmeter met behulp van een drukknopje op het linkerhendel te resetten maar die wilde absoluut niet naar “0” gereset worden. Automotive software blijft toch een dingetje hoor. Omdat het intussen weer droog was geworden en zou blijven besloot ik de A2 te verlaten en via Lopikerkapel binnendoor terug te rijden. Ik had mijn pocketcamera bij me dus dan kon ik in en rondom het pittoreske Lopikerkapel alle sfeerfoto’s maken. Het zou de komende week namelijk elke dag gaan regenen dus dan had ik die alvast maar. In de fraaie afritbocht van de A2 naar de Lekdijk liet ik de banden al even lekker piepen. De vering/demping is lekker beweeglijk zoals ik het graag zie op een SUV. Een beetje overhellen is juist wel lekker want daardoor kun je deze auto heel mooi op de grens rijden zonder verrast te worden. De Lekdijk is een heerlijke aaneenschakeling van bochtige dijkwegen en niet voor niets zeer geliefd bij motorrijders. De Volvo XC40 Recharge Pure Electric liet zich heerlijk door de bochten heen sturen en verraste mij geen enkele keer. Het vermogen/koppel komt er mooi en gelijkmatig in en dat is voor de meeste automobilisten die van brandstof naar elektrisch switchen wel zo fijn.

Vermogen en koppel van de versie met Single motor en met Twin motor

Single motor
Elektrisch/FWD/Automaat – Vermogen/Koppel: 231 Pk/330 Nm – Actieradius: 419 km – Acceleratie 7,4 sec.

Twin motor
Elektrisch/AWD/Automaat – Vermogen/Koppel: 408 Pk/660 Nm – Actieradius: 436 km – Acceleratie 4,9 sec.

Lachen met Bas
Na Lopikerkapel ben ik binnendoor naar Oudewater gereden en van daaruit naar de A12 en daarna via Bodegraven over de N11 naar Leiden. Na een gezapige ACC-rit richting Leiden lukte het me om precies goed voor te sorteren aan het einde van de N11. Daardoor kon ik als eerste de mooie haakse linkerbocht induiken met daarna de flauwe rechterbocht naar de A4/N206. Ik gaf voor het eerst plankgas en moet zeggen dat ie dan best wel van kiet gaat, niet absurd hard zoals de Tesla Model Y Performance maar ook niet bepaald langzaam. Ik vloog werkelijk heerlijk strak met net aan piepende banden door de haakse linkerbocht en de lange flauwe rechterbocht heen. Daarna gaf ik nog even stevig gas bij om een rechts inhalende auto voor te blijven richting de rotonde naar de Hofvlietweg/Europaweg. Dat is namelijk en hele lange flauwe bocht die als je er goed-strak-snel doorheen rijdt daarna heel mooi alle auto’s die rechts rijden voor kan blijven na de rotonde want die moeten invoegen ik niet! Ik besloot meteen naar mijn garage te rijden om foto’s van de Samsonite kofferset te maken en meteen door te rijden naar Bas voor zijn altijd weer heerlijke commentaar.

Samsonite kofferset
Kofferbak
Met hoedenplank: 4×50-liter
Zonder hoedenplank: 4×50-liter + 2×33-liter + 4×13-liter

Voorkant
2×13-liter

Daarna ben ik snel naar Bas gereden en die had een hele hoop te vertellen tot mijn grote verrassing. Hier even een opsomming van wat Bas allemaal zag:
1 – Vagina’s dat is vakjargon voor de spleetvormige ventilatieroosters
2 – Dun laagje stof in plaats van plastic in de vakken van de portieren dat werkt geluiddempend
3 – Mooi dashboard met grappige figuurtjes aan de passagierskant
4 – Waarom Skai-bekleding in het midden met stoffen bekleding aan de randen
5 – Mooie kleur hemel

Nummer 1 moest ik even hard om lachen, ik had die term ‘Vagina’ voor spleetvormige ventilatieroosters nog nooit eerder gehoord.
Nummer 2 vond ik wel een goede van Bas want als je drank morst in de vakken van de portieren dan krijg je hard plastic wel makkelijk weer schoon gesopt maar dat dunne laagje stof niet. Het is wel stiller tijdens het rijden dat dan weer wel.
Nummer 3 is wel heel apart vooral ‘s avonds want dan licht het gek genoeg bruin op.
Nummer 4 vond ik een hele goede van Bas want je hebt veel liever stoffen bekleding in het midden en Skai bekleding aan de randen want Skai plakt als een gek als je zweet in de zomer.
Nummer 5 was mij absoluut niet opgevallen maar Bas had helemaal gelijk want meestal is de hemel van een auto zwart dan wel licht en dit zit er precies tussenin.
Ik was dus weer dolblij met het commentaar van Bas want dit had ik absoluut niet zien aankomen. Ik heb ‘m afgelopen week nog gebak gebracht om weer eens even te laten merken hoe blij ik ben met zijn commentaar over het interieur van de auto’s die ik mag testen.

Paars lampje blijft branden
Eenmaal thuis heb ik de Volvo XC40 Recharge Pure Electric aan de oplaadpaal schuin voor mijn deur gehangen om de 69 kWh Li-ion accu op te laden. Dat duurde wel even want na 10 maal proberen (het paarse laadledje ging verdorie maar niet branden) ging het laadledje rood branden = storing. Maar daarna lukte het ineens wel en ging het laadledje dan eindelijk paars branden. Ik moest echter nog wat spullen uit de auto pakken en ontgrendelde ‘m dus weer en toe zag ik dat het laadledje paars bleef branden terwijl bij alle andere testauto’s na ontgrendelen het laadledje op groen springt en het opladen dus wordt onderbroken. Na het eten ben ik via het Wassenaarse Bos naar Den Haag gereden want er is niets leukers dan met een SUV over de hoge snelheidsbrekers daar heen springen. Linksaf richting het Wassenaarse Bos reed er een Audi Q5 voor mij die zo langzaam over de scheve verkeersdrempel en de superlage snelheidsbrekers (hooguit 7 cm hoog) heen reed dat het wel leek alsof die auto van porselein was. Hij sloeg gelukkig linksaf naar de N44 zodat ik de weg helemaal vrij had voor mezelf. De haakse rechterbocht ging lekker en de eerste snelheidsbreker ook maar daar voelde ik iets raars. Omdat ik er langzaam overheen reed en het leek alsof er stalen stangen op de plek van de schokbrekers zaten wist ik het meteen = stick-slip. Stick-slip is een natuurkundig fenomeen dat zich voordoet in bv. schokbrekers als de weerstand van de gebruikte keerringen te hoog is doordat er goedkope keerringen gebruikt zijn. Daarna draaide ik naar links de Schouwweg op en toen gebeurde er iets geks wat me al héééééél erg lang niet was overkomen. Nadat ik met 50 km/u over de allerhoogste snelheidsbreker was gesprongen werd mijn veiligheidsgordel automatisch vast getrokken. Het is me een keer eerder overkomen maar dat is zoveel jaren geleden dat ik het mij nog maar vaag kan herinneren. Dit is trouwens een zinvol veiligheidssysteem want het voorkomt namelijk zwaarder letsel bij een ongeluk met zeer hoge impact vertelde een trauma-arts mij ooit.

Op de opeenvolgende snelheidsbrekers voerde ik de snelheid op met +10 km/u en toen voelde ik duidelijk dat de Volvo XC40 Recharge Pure Electric bij hogere snelheden minder last had van heftig in- en uitveren. En dat komt natuurlijk omdat je op hogere snelheid geen last hebt van stick-slip die overigens na verloop van tijd vanzelf verdwijnt na het inslijten van de keerringen. Net voor het einde van de Schouwweg wilde ik linksaf slaan zoals altijd maar die weg was afgesloten dus ik moest verplicht rechtdoor en via de rotonde naar de N44 rijden. Op de N44 was het lekker rustig dus ik kon lekker doorrijden en ook de afslag naar de N14 was rustig. Bij Kijkduin heb ik even een heerlijke Cappuccino gedronken. Op de terugweg ben ik weer dezelfde als altijd gereden dus via de Haagsche snelheidsbrekerweg = Aronskelkweg. Heerlijk al die jumps dat blijft toch altijd weer leuk om te doen! Omdat ik donderdagmiddag wilde gaan zwemmen was ik van plan binnendoor via Duinrell naar Katwijk aan Zee te rijden maar toen ik een file in de verte zag ben ik toch maar via de N44 -> A44 -> N206 gereden. De toerit van de A44 naar de N206 ging lekker precies op de grens rijdend, dat vind ik toch wel erg fijn aan deze auto. Het gevoel klopt zonder na te hoeven denken mede dankzij de uitstekende grip van de 20-inch Pirelli Scorpion All Season 2 banden. Daarna reed ik naar zwembad Aquamar via een andere route dan normaal omdat ik van de andere kant aan kwam rijden. In de afrit naar Katwijk aan Zee zit een mooie slinger die als je vlak en strak langs de vangrail rijdt zonder gas terug te nemen doorheen kunt rijden. Het wegdek was vochtig maar desondanks kon ik er net zo hard doorheen als op droog asfalt.

TGIF
Thank God It’s Friday! Ik ben lekker vroeg opgestaan voor de tweede dag naar mijn nieuwe parttime baan want ik ben nu 60 jaar oud en heb besloten met deeltijdpensioen te gaan. Daarom heb ik een andere baan gezocht waar ik wel korter kan werken namelijk 2,5 in plaats van 4 dagen. Dan heb ik ook meer tijd om af en toe eens een auto te testen die ik niet een volledige week mee kan krijgen. Dan kan ik dus testen van dinsdag t/m donderdag of van donderdag (= plus weekend) t/m dinsdag. Heerlijk ik heb er helemaal maal zin in! Toen ik vertrok met een 100 procent volle Li-ion accu stond de tripmeter nu wel ineens op “0”. Hoe dan? Als ik op de Reset-knop druk lukte het namelijk niet! Ik heb wel vaker elektrische auto’s gehad die automatisch op “0” sprongen nadat ze 100 procent vol geladen waren en blijkbaar is dat bij deze elektrische Volvo dus ook het geval. De snelste weg naar mijn nieuwe parttime baan is nogal saai en rechtuit en daarom heb ik besloten ‘s ochtends eerder van huis te vertrekken en daarna binnendoor via Oegstgeest -> Warmond -> Sassenheim en daarna via de A44 richting Hoofddorp naar mijn nieuwe parttime baan te rijden. Door deels binnendoor te rijden heb ik net als vroeger naar Kijkduin de nodige rotondes, haakse bochten en verkeersdrempels/snelheidsbrekers op weg naar mijn werk. Wat mij direct opviel in de flauwe bochten op weg naar de N206 is dat het ACC de auto niet sterk automatisch afremt zoals bij de meeste auto’s met ACC wel het geval is. Prima dus wat mij betreft want sommige auto’s vielen bijkant stil in een snel genomen bocht met het ACC aan en dat wil je niet! Op mijn mini-motor en in mijn Renault Twizy rij ik een kortere en dus snellere route binnendoor omdat ik over/door alle fietspaden/fietstunneltjes heen rij en zo grote stukken af kan snijden. In de auto moet ik ‘s ochtends vroeg aansluiten in de, gelukkig erg korte, files de wijk uit. Daarna kan ik lekker doorrijden totdat ik de A44 op rij. De eerste rotonde de wijk uit is altijd erg leuk en lekker want die heeft namelijk geen hoge rotonderand maar een gladde rotonderand van een bepaald soort steen. Ik zal eens bij een stratenmaker navragen hoe die steensoort precies heet want ik heb werkelijk geen flauw idee. Doordat deze rotonderand glad is glijdt een testauto hier altijd lichtjes naar rechts en als het regent iets heftiger maar wel mooi gecontroleerd naar rechts.

Over de brug heen volgt exact zo’n zelfde rotonde en doordat ik vlak langs de hoge beplanting (kun je in een hoge auto net aan overheen kijken) kan rijden en er hier geen kruisend fietspad na de rotonde is kun je net even harder over deze rotonde heen rijden en daarna het stuur hard omgooien naar rechts. Na de verkeerslichtenzooi richting de A44 sloeg ik rechtsaf richting het Sylvius Laboratorium waar ik lang geleden heb gewerkt. Dat is tegenwoordig een wirwar van allerlei soorten wegen en fietspaden met allemaal verschillende kleuren asfalt en steen. Als je hier niet bekend bent, of beter gezegd geen echte Leienaar bent, dan verdwaal je als een achterlijke. Ik sloeg linksaf het Science Park op en reed via de wirwar van soorten en kleuren wegen/weggetjes naar de Wassenaarseweg waar ik op de rotonde een fraaie snelle driekwart draai maakte richting de Endegeesterstraatweg. De vroegere ‘Gekkenkliniek’ hier heette Endegeest dus iedereen waar vroeger toen ik jong was een streepje doorheen liep of die gek deed die was rijp voor Endegeest. De meeste ‘gekken’ kenden we allemaal en hadden we de grootste lol mee als kind. Mooie tijden waren dat maar helaas zijn die voorbij en komen ze nooit meer terug. De haakse rechterbocht naar de Endegeesterstraatweg ging perfectementi. Daarna reed ik over de klinkerweg naar de Rhijngeesterstraatweg. Het gekke is dat je hier niets merkt van die stick-slip maar dat klopt want de snelheid ligt hoger en de oneffenheden volgen elkaar heel snel op. Om stick-slip te testen moet je dan ook een truc toepassen en dat is langzaam over een snelheidsbreker heen rijden. Na Oegstgeest reed ik richting Warmond en tot aan Warmond is het rechttoe rechtaan. Bij Warmond zijn ze al een tijdje bezig met wegwerkzaamheden, aan de ene kant vervelend maar aan de andere kant een mooie test want ik moet dan kruip-sluip-weggetjes rijden. De Volvo XC40 Recharge Pure Electric liet zich ondanks zijn grootte erg makkelijk door de smalle dorpsstraatjes manoeuvreren. Uit werk vandaan ben ik gaan zwemmen en vrijdagavond heb ik mijn moeder uit eten genomen naar de Pannenkoekenboerderij tegenover het Panbos iets dat ze al heel erg lang wilde. Corona en zo weet je wel.

Zaterdag
– Om 09.00u brood halen bij Den Dulk in Valkenburg ZH, allemaal totale knettergekke idioten onderweg!!!
– Zwemmen om 10 uur iets eerder weg gegaan
– Na het zwemmen actiefoto’s gemaakt met mijn zwager Sipke
– Na de lunch met ma samen naar mijn jongste zus Doreth gereden en boodschappen gedaan bij de Lidl
– Daarna nog even snel naar de garage gereden want ik had op een foto gezien dat deze auto voor ook een kleine bagageruimte heeft, niet groot maar toch weet je

Stadszuinigheidsrit
Deze stadszuinigheidsrit begon heel raar want na de eerste procent verbruik was de gereden afstand 2,8 km en dat liep naar gelang ik meer kilometers had gereden op naar 3,0 -> 3,2 -> 3,4 -> 3,6 -> 3,8 -> 4,0 km per verbruikte procent acculading en dat vond ik best raarrrr op z’n Leids gezegd. Blijkbaar had de Li-ion accu even de tijd nodig om op te warmen want die is namelijk vloeistofgekoeld. Het was zondagochtend en dus lekker rustig op de weg vooral ook omdat het hard regende. En verder zit ook nog eens bijna heel Katwijk aan Zee in de kerk dus dat scheelt ook weer een hoop verkeer. Ik ben via de N206 naar Katwijk aan Zee gereden want daar mag voorlopig voor hele lange tijd maar 50 km/u gereden worden vanwege wegwerkzaamheden. Een kort stukje 30 of 60 km/u is niet erg maar ik probeer tijdens een stadszuinigheidsrit zoveel mogelijk 50 km/u te rijden. De hoge rotonderanden op de Westerbaan waren geen enkel probleem voor de Volvo XC40 Recharge Pure Electric. Ik reed expres zo hoog mogelijk over de rotonderand omdat een SUV dat gewoon zonder enig probleem aan moet kunnen en dat was in dit geval ook zo. Op de gewone rotondes waar ik niet over de rotonderanden – want stoepranden – heen kan rijden liet de Volvo XC40 Recharge Pure Electric zich ook makkelijk de rotonde op- en afsturen. Dat verraste mij toch wel want zo licht is deze Volvo XC40 Recharge Pure Electric nou ook weer niet. De balans en de driveability is dus uitstekend en dat maakt ook dat je je als bestuurder ongelofelijk op je gemak voelt tijdens het rijden. De One Pedal Drive functie is trouwens erg fijn tijdens zo’n zuinigheidsrit want daardoor hoef ik totaal niet te remmen. Zelfs toen ik het gas losliet bij het naderen van een op rood springend verkeerslicht en ik dacht dat ik moest remmen stond ik precies op tijd net voor de witte streep stil. Als je het rijden met de One Pedal Drive goed beheerst zullen de remblokjes waarschijnlijk een autoleven lang meegaan. Na een mooie rit over de boulevard van Katwijk aan Zee ben ik richting Noordwijkerhout gereden en op de rotonde vlak voor het oude dorp weer omgedraaid want ik zat toen precies op 5 procent verbruikte acculading. Na het omdraaien ben ik voor een groot deel dezelfde weg terug gereden. Op de tripmeter zag ik dat het er steeds gunstiger begon uit te zien en dat ik waarschijnlijk omgerekend op 400 km elektrische actieradius zou uit gaan komen.
Verbruik: 10 procent – Tripmeter: 40,0 km = Actieradius: 400 km

YouTube-filmpje One Pedal Drive


Rondje kletsnat Space Business Park

Zondagmiddag ben ik na het zwemmen naar het Space Business Park gereden want dat ligt om de hoek van het zwembad. Ik was benieuwd hoe leuk het rijden op de grens zou zijn want er zit geen ESP- of TRC-knopje op deze Volvo XC40 Recharge Pure Electric en ook in het Menu/Instellingen/Rijsystemen staat geen schuifje ESP en/of TRC. Bij de rotonde naast de noordelijke oprit naar de N206 draaide ik om en reed weer richting het Space Business Park. In de haakse rechterbocht gaf ik stevig gas en merkte dat de voorwielen even doorspinden maar niet voor lang want toen greep het TRC in. Er gaat overigens geen lampje branden dus het is puur gevoelsmatig dat ik weet dat het TRC ingrijpt. De flauwe linkerbocht ging lekker waarna ik het stuur van de Volvo XC40 Recharge Pure Electric hard naar links omgooide en plankgas gaf de vrachtwagenparkeerplaats oprijdend. Ook nu weer voelde ik iets maar weer greep het TRC in. Ook de links-rechts-combinatie ging lekker maar echt leuk zoals een elektrische auto aanvoelt met het ESP/TRC uit (= vol doorspinnende voorwielen en gecontroleerd door de bochten heen glijdend) werd het nooit. De haakse rechterbocht met de lage verkeersdrempel ervoor voelde ook geen moment spannend aan maar wel heel mooi gecontroleerd. Dus ja deze Volvo XC40 Recharge Pure Electric is een auto die je in de stromende regen nooit onaangenaam zal verrassen. De hoge verkeersdrempel voelde lekker aan en zelfs op de allerhoogste verkeersdrempel bleef de Volvo XC40 Recharge Pure Electric uitstekend aanvoelen. De rotonde met blinde rechterbocht kon ik heel mooi licht glijdend doorheen rijden maar echt spannend… noop! Maar ja deze auto is dus wel heel erg veilig ook in regenachtige omstandigheden en dat is waar het om draait. Terugrijdend naar de vrachtwagenparkeerplaats had ik in de opeenvolgende haakse bochten dikke pret maar de flauwe linkerbocht was juist weer saai. En daarna volgde de lange noordelijke oprit naar de N206 en die was juist weer spannend leuk want ik gleed met dik 100+ km/u lichtjes glijdend de N206 op. Daarna ging ik heel mooi strak de N206 weer af bij ‘t Heen en draaide onderaan de afrit om voor de mooiste opritbocht van Zuid-Holland. Ik besloot heel strak tegen de grasrand aan te rijden en niet plankgas maar wel stevig gas te geven. Daardoor reed ik precies op de grens heel mooi glijdend door de opritbocht heen. Deze auto kan dus wel degelijk leuk zijn op de grens rijdend maar zodra je iets teveel gas is het over en uit en wordt de vaart er elektronisch uitgehaald (ESP en/of TRC) om het maar eens mooi te omschrijven.

Snelwegzuinigheidsrit
Maandagavond besloot ik om 18.45u in de Volvo XC40 Recharge Pure Electric te stappen voor een snelwegzuinigheidsrit. Ook nu weer reed ik op de eerste verbruikte procenten na elke procent meer kilometers. In eerste instantie was ik bang slechts 250 km elektrische actieradius te halen op één acculading maar gelukkig bleef het oplopen. Morgen moet ik naar Doetinchem voor een testrit op de Brekr Model B, verreweg de leukste elektrische brommer van Nederland. De Brekr is een handgebouwde elektrische brommer uit de Achterhoek. Ik denk dat deze elektrische brommer voor veel automobilisten een aantrekkelijk alternatief is voor de auto. Geen wegenbelasting, spotgoedkope elektriciteit versus peperdure benzine/diesel en nooit in de file hoeven staan is op afstanden van pak ‘m beet 20-30 km woon-werkverkeer zeer de moeite waard lijkt mij. Ik kon lekker doorrijden op de A44 en hoefde slechts een paar maal in te halen. Toch valt het mij de laatste paar maanden op dat veel meer automobilisten dan voorheen 80-90 km/u op de snelweg rijden om brandstof te sparen. Logisch want als je op elke liter benzine/diesel zo’n 5-10 km meer rijdt is dat nogal wat op een volle tank brandstof. Hetzelfde geldt overigens ook voor de stroomprijs per kWh die bij sommige energiereuzen behoorlijk is gestegen. Het leven is er al met al door die domme en zéér ondoordachte boycot van Rusland door de EU niet goedkoper op geworden maar juist peperduur. Nou ja voorlopig betaal je met een elektrische auto geen wegenbelasting en is elektriciteit nog altijd goedkoper dan benzine/diesel dus ben je nog (wel) steeds spekkoper.

Maar voor hoe lang nog vraag ik me steeds vaker af. Bij de A4 aangekomen sorteerde ik alvast naar rechts voor richting de afrit naar Hoofddorp. Ik kwam precies goed uit en kon zonder van het gas te hoeven gaan door de afritbocht heen rijden totdat er ineens een mafketel in een truttenschudder besloot zonder richting aan te geven mijn rijstrook op te duiken. Gelukkig kon ik net na de bocht (1-> 2 rijstroken) om ‘m heen rijden en zodoende mijn snelheid toch aardig vasthouden. De grip van de 20-inch Pirelli Scorpion All Season 2 banden is uitstekend want in deze hoge g-krachtenbocht waarbij de druk op de linker- en rechterwielen heel snel wisselt voel je perfect of de banden het trekken of niet. Wat dat betreft bof ik dat ik motorrijder ben want op een motor rij je letterlijk op twee postzegels zegt een Amsterdamse motorvriend van mij altijd. Als ik met 160 km/u van de N11 naar de A4 mijn steppies over het asfalt laat schrapen dan is dat een onbeschrijfelijk heerlijk gevoel juist vanwege het feit dat je slechts met de grootte van twee postzegels contact hebt met het asfalt en er niets fout gaat. Nou ja niets, ik ben wel eens op minder dan 30 centimeter letterlijk als een menselijke torpedo (= vizier op het asfalt en mijn handen voor mijn ballen) langs de vangrail gevlogen. De aarde van de plantjes onder de vangrail zat op mijn helm zo bizar dichtbij de hemel was ik. Daar kun je maar beter niet over nadenken… En dat was niet de enige keer dat ik dood had moeten zijn. “Somebody up there likes me”, zeg ik dan ook altijd maar.
Leiden A44 -> A4 – Hoofddorp Vice Versa
Na het bereiken van de 10 procent verbruik kon ik het niet laten om nog even te kijken wat de topsnelheid is en die blijkt 164 km/u op de snelheidsmeter te zijn
Verbruik: 10 procent – Tripmeter: 35,6 km = Actieradius: 356 km

Op en neer naar Brekr in Doetinchem
Dinsdag 8 november ben ik op en neer gereden naar Doetinchem om een testrit te maken op een Brekr model B. Dat is een superhippe elektrische brommer bedacht in de Achterhoek en gebouwd in Veghel. De heenweg was supersaai want vrijwel alleen maar snelweg. Op een gegeven moment kwam ik op een N-weg richting Doetinchem terecht en belandde ik achter een superslome-blinde-dove-met-1-been-in-het-graf-rijdende-bejaarde. Ik maak echt veel gekke dingen mee op de weg maar dit was gewoon zielig en eng tegelijk. Is er dan niemand in de kring van zijn naasten die tegen deze bejaarde zegt dat hij maar beter zijn rijbewijs in kan leveren omdat hij een gevaar op de weg is voor zowel anderen als zichzelf. Bij Brekr aangekomen zag ik dat het net aan zou kunnen redden op één acculading maar dat risico van net-wel of net-niet ging ik toch maar niet lopen en dus heb ik de Volvo XC40 Recharge Pure Electric Ultimate toch maar opgeladen op een parkeerplaats met oplaadpaal vlak om de hoek bij Brekr. De testrit was erg leuk en nadat ik alle informatie en foto’s had die ik nodig had voor een mooie rij-indruk ben ik weer op huis aangereden. Ook de terugweg was weer supersaai maar de Volvo XC40 Recharge Pure Electric in de uitvoering Ultimate is zo lekker en comfortabel dat zowel de heen- als de terugrit toch heel erg aangenaam waren. Ik had nog wel een leuk momentje op de terugweg vlakbij huis. Van de N11 -> A4/Europaweg ging ik zo hard door de haakse linkerbocht heen – nee echt ik deed dat niet expres – dat de Volvo XC40 Recharge Pure Electric lang en hard met zwaar piepende banden opzij gleed. Het moet er spectaculair uit hebben gezien want iedereen om mij heen keek naar mij. Maar het was voor mij het bewijs dat deze auto gewoon erg goed is omdat ik heel erg goed aan kan voelen wat de auto doet dan wel gaat doen want ik hield ‘m met het allergrootste gemak onder controle. Want nu grijp ik even terug op de Tesla Model Y Performance die zo’n belachelijk goede wegligging heeft dat ik absoluut niet kon aanvoelen wat de auto zou gaan doen bij uitbreken. Dan rij ik toch liever in deze Volvo XC40 Recharge Pure Electric waar ik tenminste mee kan ‘spelen’ omdat ik precies weet en kan voorspellen wat deze auto gaat doen. Bij de Tesla Model Y Performance kon ik dat absoluut niet en dat vond ik eigenlijk best wel eng.

Huh?
Woensdag ben ik met de Volvo XC40 Recharge Pure Electric Ultimate naar mijn werk gereden en ik had thuis al gekeken waar ik ‘m op kon laden. Dat bleek een Total-oplaadpaal te zijn en dat was voor mij de allereerste keer dat ik een elektrische auto in een oplaadpaal van Total heb geplugd. Toen ik ‘m in mijn pauze eraf wilde halen bleef de oplaadkabel vastzitten aan de oplaadpaal. Huh? Wat ik ook probeerde ik kreeg ‘m niet los verdorie nog ‘s an toe zeg! Na een paar minuten laadchip er wel/niet tegenaan houden kon ik de laadkabel ineens los trekken. Heel erg vreemd dit dus ik ben benieuwd of het mij met de Land Rover Discovery Sport P300e PHEV R-Dynamic SE ook weer overkomt. We gaan het zien.

Dé zuinigheidsrit
Op de voorlaatste avond voor het terugbrengen heb ik als laatste test toch nog even de gewone zuinigheidsrit gereden gewoon omdat die iconisch is in mijn testgamma en dus niet mag ontbreken. Omdat ik de Volvo XC40 Recharge Pure Electric om de hoek bij mijn werk nog had opgeladen hoefde ik weer thuis gekomen uit werk maar de helft van mijn woonwerk-rit bij te laden waardoor ik direct na het avondeten kon vertrekken. Nou dat begon al lekker met een lange file op de N206 naar Katwijk aan Zee dus ik ben maar door Valkenburg ZH gereden en net voor Katwijk aan den Rijn weer naar de N206 gereden. Dat scheelt een hoop tijd want als het vast staat op de N206 sta je echt een tijd te wachten. Eenmaal op de N206 ging het ACC erop en ik was benieuwd hoeveel gekken ik deze avond weer tegen zou komen. En ja hoor vlak nadat het van 2->1 rijstrook ging kwam er een vrouw die te laat van werk was vertrokken bovenop mijn ‘kont’ zitten en dan praat ik dus over hooguit 2,5 meter afstand op, gelukkig voor haar, droog wegdek (en dat moet bij 80 km/u pak ‘m beet 32 meter zijn op droog wegdek en 48 meter op nat wegdek). Ik trapte maar eens hard op de rem, ze snapte het niet en dus trapte ik nog maar iets harder op de rem, ze snapte het nog steeds niet en dus trapte ik nog harder op de rem waarna mijn snelheid zakte tot onder de 50 km/u. Zou ze het nu dan eindelijk snappen? Het leek er wel op want nu hield ze ineens wel afstand. Maar goed ook want anders had ik de Volvo XC40 Recharge Pure Electric even stil gezet en aan haar gevraagd wat ze niet snapt aan een wit bord met rode rand met in het zwart 80 erop. Blijkbaar kon ze mijn gedachten lezen…… En zo reed ik met een heerlijk gevoel richting De Zilk en met heerlijk gevoel bedoel ik ook echt een heerlijk gevoel. Tijdens de testweek ben ik deze Volvo XC40 Recharge Pure Electric steeds meer gaan waarderen. Geen idee maar waarom maar dag na dag voelde ik me beter thuis in deze auto en dat overkomt mij niet zo vaak. Eigenlijk is dat het allermooiste wat een autojournalist kan overkomen.
Verbruik: 20 procent – Tripmeter: 79,4 km = Actieradius: 397,1 km

Terug naar de Baas in Beesd!
Nou dat was me weer wat hoor donderdagochtend. Na het intypen van het Volvo-adres in Beesd zag ik de oranje en rode lijnen op de A12 al verschijnen op de NavSat. Ik ben dus uiteraard níet via de A12 en dus níet via Utrecht naar Beesd gereden. Nee het zal eens niet zeg man-man-man hou op schei uit met die dagelijkse monsterfiles. Ik ben dus vrijwel volledig binnendoor naar Beesd gereden en pas bij Nieuwegein ben ik de A2 opgereden want daar stond gelukkig geen file (meer). Onderweg had ik nog wel even een schrikmoment toen een of andere blinde vlak voor mijn neus een rotonde opreed. Alleen door razend snel naar links uit te wijken en vol in de ankers te gaan kon ik een aanrijding voorkomen. Nou ja een beetje late remmen-test maar die zijn dus gewoon goed in de praktijk getest en goed bevonden.

 

Specificaties

Jaargang

2022

Carrosserie

SUV

Transmissie

Singlespeed

Aantal deuren

5 deuren of meer

Brandstof

Elektriciteit

Type motor

Elektrisch

Acceleratie (0-100/sec)

7,4 seconden

Topsnelheid

160km/u

Vermogen

170(231) kW (pk)/rpm

Koppel

330 nm/rpm

Aandrijving

Voorwielaandrijving

Remmen voor

Geventileerde schijven

Remmen achter

Schijven

Draaicirkel

11,4 meter

Overig

Type bekleding

Stof en Skai-leer

Velgen

20-inch

Milieu en veiligheid

C02 uitstoot

0 gram/km

Energielabel

A

Afmetingen

Lengte

4.425 mm

Breedte

2.034 mm

Hoogte

1.652 mm

Wielbasis

2.702 mm

Spoorbreedte voor

1.601 mm

Spoorbreedte achter

1.626 mm

Massa leeg

1.923 kg

Max. toelaatbare massa

2.460 kg

Laadvermogen

537 kg

Aanhanger geremd

1.500 kg

Aanhanger ongeremd

750 kg

inhoud bagageruimte

419 liter

Bandenmaat

235/45-R20

Kosten aanschaf

Kosten gebruik per maand