Mi(e)To?
Zelden heeft een auto zoveel indruk op mij gemaakt als de eerste Alfa Romeo MiTo. Dit was de allereerste auto met een elektronisch sperdif die ik heb getest, en die dankzij dat elektronische sperdif (én het DNA-systeem) zowel op droog als op kletsnat asfalt diepe indruk op mij heeft gemaakt. Ik had nooit gedacht dat het nog beter zou kunnen, totdat ik in de Alfa Romeo Giulietta stapte en in de stromende regen dingen heb gedaan die ik voor absoluut onmogelijk hield. Daarvoor moest ik het DNA-systeem wél in de A-stand zetten, want in de D-stand viel er met de Giulietta absoluut niet op de grens te rijden in de regen (en hetzelfde geldt uiteraard ook voor de MiTo). Die A-stand is ronduit geniaal, want het zorgt ervoor dat alle veiligheidssystemen op high-alert komen te staan. Ik moet er wel bij zeggen dat als ik de Giulietta of MiTo niet op de grens gereden had in de regen, ik nooit had geweten hoe ongelofelijk goed de wegligging van deze auto’s in de regen is. Het op de grens rijden van een auto tijdens de testweek – op zowel droog als nat asfalt! – is dus geen onzin maar pure noodzaak! Waarom ik het testverslag hiermee begin heeft de volgende reden. Afgelopen week had ik een discussie met Ted Sluymer van Autokiosk.nl over de lengte van mijn testverslagen. Volgens Ted lezen mensen alleen de +/- punten van een autotest en dat is het dan. Volgens Ted willen ze namelijk alleen een bevestiging van hun keuze meer niet, en dat is voor mij dan ook dé reden dat ik nooit +/- punten onderaan mijn testverslagen schrijf. Ik wil dat de lezers de +/- punten zelf uit een testverslag halen dan wel op de foto’s kunnen zien, zoals bijvoorbeeld de grote van de bagageruimte. Als een lezer alleen de +/- punten leest, kan hij naar mijn mening namelijk verschrikkelijk op het verkeerde been gezet worden en dus een kat in de zak kopen. Mijn mening over deze Alfa Romeo 1.3 JTDm ECO is namelijk in alle opzichten (stuurgevoel, wegligging, ergonomie, vering/demping en verbruik) véél positiever in vergelijking met de andere online automagazines. En om die positieve mening te reduceren tot wat lullige nietszeggende +/- punten vind ik een uitermate simplistische vorm van (hersendode!) autojournalistiek.

Allround-er
Een zwarte MiTo met op de achterflanken het AR-logo in het wit erop geplakt, erg fraai naar mijn mening. Net zo fraai als het uiterlijk moet ook het verbruik van de zuinige 1.3 JTDm-motor (CO2-uitstoot 90 g/km, de vorige versie had 95 g/km) zijn. Slechts 85 Pk heeft dit 1.3-liter motorblok, net zoveel Pk’s als het hitsige 1.5-liter motorblok van de leuke Renault Twingo die ik in 2011 heb getest. Ik was dan ook zeer benieuwd naar deze zuinige diesel-MiTo. Na het starten merkte ik al snel dat de hitsigheid in de N-stand ver te zoeken is. De gasreactie is namelijk ronduit slecht, het duurde voor mijn gevoel een eeuwigheid voordat het motorblok reageerde. Pas ruim boven de 2.000 toeren had ik het gevoel dat het motorblok tot leven kwam! Eerst maar eens in de N-stand richting Kroymans in Hilversum, om de Fisker Karma af te spreken voor een test. Gelukkig heeft deze ECO-MiTo een NavSat (jammer genoeg geen touchscreen) aan boord zodat ik de kortste weg naar Kroymans kon intoetsen. Die kortste weg loopt via de A2/N201 langs de zeer fraaie Loosdrechtse Plassen. Ik ga hier zeker nog een keer een fotoshoot doen in de zomer. Verder heeft deze Alfa Romeo MiTo 1.3 JTDm gelukkig ook een cruise control, geen knopjes op het stuur maar een degelijk hendeltje linksonder de richtingaanwijzer. Genietend van de omgeving reed ik voor ik het wist Hilversum binnen. Na een heerlijke cappuccino en een kort gesprek met dhr Severijn had ik de Fisker Karma geregeld voor woensdag 25 april.

Nadat ik de Fisker Karma had geregeld ben ik via de A27 en de A12 weer naar huis rijden. Hoe het kwam weet ik niet maar ik nam de verkeerde afslag waardoor ik de A1 op reed richting Amersfoort. Soms zit ik zo in gedachten in de auto om alvast inspiratie op te doen voor het testverslag dat ik finaal vergeet naar de borden te kijken. Er flitsen dan zo ongelofelijk veel gedachten tegelijk door mijn hoofd, en soms floept daar dan zomaar ineens iets uit naar boven waar ik iets mee kan. Wat dat betreft blijft inspiratie iets geks en onnavolgbaars dat zich niet laat sturen. Even verderop ben ik de A1 af gegaan en weer om gedraaid richting de A27, iets wat ik achteraf helemaal niet erg vond gezien de mooie op- en afritten. Ik merkte direct dat de wegligging van deze Alfa Romeo MiTo 1.3 JTDm ECO in korte snelle bochten uitstekend is maar dat de wegligging in lange snelle op- en afritbochten minder strak is. Ik voelde het onderstel torderen op hoge snelheid maar daarover later meer. Wat me verder bij thuiskomst direct opviel is het chronische gebrek aan grondspeling. Nou las ik de volgende nogal domme opmerking: “Alfa, als jullie de facelift lanceren, willen jullie dit dan alsjeblieft ter harte nemen? Kijk dan tevens even naar de lage voorkant van de auto. We wisten keer op keer op bij verkeersdrempels een schrapend geluid onder de auto vandaan te laten komen.” Tja je kunt natuurlijk ook zelf even 2 cm van de maar liefst 4 cm lange kunststof beschermstrippen (zie foto) afzagen.

Mijns-inziens-Toch-okay
Het klinkt misschien gek als ik schrijf dat ik deze Alfa Romeo MiTo één van de beste sportief sturende comfortabele hatchbacks vind. In vergelijking met de allereerste MiTo’s (de 1.4 MultiAir en de 1.6 JTDm) die ik getest heb is de vering/demping van deze 1.3 JTDm veel beter oftewel comfortabeler, echter zonder dat er sprake is van nadeinen. Aan de ene kant levert deze MiTo dan iets in op sportief niveau, maar het comfort is zo ontzettend veel beter dat ik daar prima mee kan leven. De goede uitgaande demping in combinatie met deze set veren strijkt alle oneffenheden perfect glad, alhoewel de vering/demping nog enigszins last heeft van stick-slip maar dat is nieuwigheid. Ik merkte dat heel goed toen ik bijvoorbeeld over dwarsnaden heen reed voor/op/na de Van Brienenoordbrug. De manier waarop het onderstel deze dwarsnaden uitdempt is echt fantastisch. Ik was dan ook zeer verbaasd toen ik in een testverslag de volgende tekst las: “Alfa heeft geprobeerd de MiTo een sportief veerkarakter mee te geven, maar dat is niet echt gelukt. Hij kan korte oneffenheden niet verwerken en daardoor komt de auto op dwarsnaden en sommige verkeersdrempels bikkelhard over. Pas bij grote hobbels veert de boel echt in. Maar komt het geheel eenmaal in beweging, bijvoorbeeld op lange oneffenheden en bij uitwijkmanoeuvres, dan blijkt de demping te soepel te zijn.” In dit onleesbare commentaar worden begrippen zoals stick-slip, torderen, uitgaande demping en vering verkeerd geïnterpreteerd en bovendien ten onrechte gebruikt.

Zoals ik al schreef ben ik lyrisch over de vering/demping wat betreft het comfort. Als het comfort uitstekend is dan moet dat uiteraard betekenen dat de MiTo inlevert op het sportieve vlak. Dat klopt inderdaad alhoewel ik eerlijk moet bekennen dat de wegligging bij sportief rijgedrag in het grensbereik niet eens zo slecht is. In korte haakse en/of snelle bochten merkte ik al wel iets, maar ik merkte pas écht goed dat de comfortabele vering/demping overduidelijk tekort schiet in lange flauwe bochten en dan vooral op hoge snelheid. De MiTo werd zo ver in de veren gedrukt dat er geen veerweg meer over was, met als gevolg dat het onderstel ging torderen, en uiteindelijk ook bijna uitbreken. Zover heb ik het uiteraard niet laten komen want dan is het gewoon einde verhaal. Ik ben vrijdagochtend vlak voor het terugbrengen nog even naar Paul Klop gereden om hem te vragen wat hij van de vering/demping van deze Alfa Romeo MiTo 1.3 JTDm ECO vindt. Ik had Paul namelijk het stukje tekst gemaild, en was dus zeer benieuwd wat hij ervan vond. Uiteraard wist ik zijn antwoord al, maar ook ik wil soms gewoon een bevestiging van mijn mening. Toen Paul uitstapte zei hij precies wat ik ook van de vering/demping vindt, maar hij zei er nog iets bij. Paul had twee gekneusde ribben maar had daar tijdens zijn rit in de MiTo amper last van gehad. Paul was dan ook erg onder de indruk van het stuurgevoel en de uitstekende feedback die dat oplevert.

Regendansje, bidden om regen, noop TGIS!
Er zijn maar heel weinig auto’s die mij spontaan aanzetten tot het doen een regendansje. Als motorrijder heb ik een ongelofelijke bloedhekel aan regen en als automobilist soms – wanneer ik een cabrio heb bijvoorbeeld – maar niet als ik een Alfa Romeo MiTo of Giulietta mag testen. Met deze auto’s is één regendag een absoluut vereiste, want als je een MiTo of Giulietta niet in de A-stand (A=Allweather) hebt gereden dan heb je deze auto eigenlijk niet getest. Maar ik had zowaar alle geluk van de wereld dat het tijdens de zeer zonnige testweek zowaar op één van de dagen zou gaan regenen, en wel op zondag de dag des Heeren. En daarvoor hoefde ik geen regendansje te doen of voor te bidden. Verder had ik ook nog eens alle geluk van de wereld dat ik die zondag moest werken. Het voordeel daarvan is dat ik dan vroeg op moet staan en het doodstil is op de weg. Dat is wel zo handig als je volledig op de grens wil rijden in de regen. Na het instappen heb ik meteen de A-stand ingeschakeld. Wel zag ik tijdens het starten dat het voorgloeien langer duurde dan de dag ervoor, het was die nacht dan ook behoorlijk koud geweest. Het voorgloeien begint duidelijk pas na het omdraaien van de contactsleutel, en niet na het ‘unlocken’ met de contactsleutel.

De eerste echte bocht voelde meteen goed aan, ik voelde het elektronische Q2-systeem (overigens samen met het ASR en VDC!) direct alles corrigeren. Op naar de volgende haakse bocht waar de bochtensnelheid weer iets hoger lag. Het voelde aan alsof ik met een veel lagere snelheid door de bocht reed, maar in werkelijkheid reed de Alfa Romeo MiTo tot op de millimeter binnen de lijnen vol knallend de bocht door. De ultieme test zou even later volgen op het rotondecircus bij Hoogmade/Leiderdorp. Ik rij nooit meteen over de eerste rotonde richting Hoogmade, maar sla altijd eerst rechtsaf omdat die haakse bocht zo gruwelijk mooi is. Deze haakse bocht is wat mij betreft één van de mooiste haakse bochten van Zuid-Holland. Om de regentest wat extra glans te geven gaf ik extra gas vlak voor de bocht. Iedere andere hatchback zou zwaar glijdend door de bocht gaan en met zwaar onderstuur over de voorwielen wegglijden. Het voelde aan alsof Alfa Romeo MiTo 1.3 JTDm ECO het liefst van alles zou willen doen behalve de goede kant op rijden, maar dat gebeurde niet omdat het elektronische Q2-sperdifferentieel samen met het ASR en het VDC ervoor zorgde dat de haakse bocht tot in de opperste graad van perfectie werd genomen.

Jiha!
Na de haakse bocht volgde een 360-graden rondje over de eerstvolgende rotonde en kon het rotondefeest beginnen. Het is bijna onvoorstelbaar hoe dwars de spinnende voorwielen op de carrosserie stonden in en na de bocht, maar desondanks liet de MiTo zich door de bochten sturen alsof ik op droog asfalt reed. De grootste uitdaging moest er nog aankomen, want over de hoge rotonderand heen rijden van de volgende grote rotonde is in de regen toch echt een heel ander verhaal dan met droog weer. Ongelofelijk maar tijdens het neerkomen en direct hard insturen naar rechts over de A4 heen gaf de MiTo geen krimp. Over de A4 heen reed ik naar de tweede grote rotonde, die vooral leuk is vanwege de jump die je maakt na de verzakking over de A4 heen. Na het landen van de MiTo moest ik meteen naar rechts insturen en een rondje draaien over de rotonde weer terug over de A4 heen. Dat rondje is het leukst als je de van de buitenring naar binnen snijdt. Direct na het harde insturen naar links moet je namelijk weer hard naar rechts insturen en volgt een jump over de verzakking. In de A-stand is de wegligging van deze MiTo zo extreem goed op nat asfalt, daar kan geen enkele andere hatchback aan tippen.

Het blijft mij dan ook verbazen dat geen enkele autojournalist deze A-stand getest heeft in de stromende regen. Zo lees ik bijvoorbeeld ergens op een online automagazine de volgende totaal onzinnige uitspraak: “DNA staat in dit geval voor Dynamic, Normal en Allweather. De minst inspirerende stand, Allweather, betuttelt de bestuurder om hem tegen zichzelf te beschermen. Wij raden het iedereen aan bij sneeuw rustig te rijden, en beschouwen de A meer als voltooiing van een pakkende afkorting. Het is een instelling die niemand echt nodig heeft.” Nou kun je zeggen dat ik toevallig mazzel had dat het altijd wel een keer regende tijdens mijn testen. Maar ik kan me niet voorstellen dat als je 5-10 Giulietta’s en MiTo’s hebt getest, je helemaal nooit ook maar één dag regen hebt gehad. Volgens mij hebben deze autojournalisten de A-stand gewoon nog nooit in de regen geprobeerd. Dus om dan te schrijven dat niemand deze A-stand echt nodig heeft vind ik persoonlijk extreem dom! Maar ja dat krijg je als je het zuur in je DNA (A staat voor Acid) mist, dan zijn je hersencellen dood oftewel je bent hersendood.

Rondje strand
Een dag voor de meteorologische lente zou beginnen keek ik tegen een strakblauwe lucht met een mooi fel lentezonnetje aan. Wat doe je dan als je die middag eerder klaar bent op werk? Inderdaad dan rij je even een rondje langs het strand, oftewel via Valkenburg ZH naar Katwijk aan Zee en daarna door naar Noordwijk aan Zee en weer naar huis. Soms vraag ik wel eens af hoe vaak ik door een bepaalde bocht heen ben gereden. In Zuid-Holland is er geen enkele B-weg die ik niet ken én overheen gereden ben. Eigenlijk is het bijna onvoorstelbaar hoeveel asfalt er in Nederland ligt. Behalve dat het asfalt van uitstekende kwaliteit is hebben ze ook nog eens overal mooie bochten in getekend. Kom daar maar eens om in de USA waar veel wegen rechter dan kaarsrecht zijn, ik werd daar echt knettergek van en ben letterlijk dat land uitge-vlucht door mijn vakantie halverwege af te breken. Daar zien ze mij écht helemaal nooit meer, en ook vanwege die idiote mentaliteit! We hebben dan wel geen bergen zoals de Zwitsers, maar voor de rest hou ik heel veel van ons kleine mooie kikkerlandje. Er liggen zo ongelofelijk veel mooie bochten, rotondes én soorten bestrating per vierkante kilometer in deze provincie, als testrijder kun je daar alleen maar van dromen. De kunst van het testrijden is te onderscheiden waar een auto het net even anders doet dan zijn andere naamgenoten. Ik heb namelijk al meerdere MiTo’s gereden en weet nog precies hoe die reageerden in welke bochten en rotondes. En deze ECO-MiTo is inderdaad anders dan zijn naamgenoten. Ik durf zelfs te stellen dat dit de beste MiTo is omdat deze ECO-MiTo het breedste publiek aanspreekt als het op comfort, stuurgevoel en verbruik aankomt.

In alle verschillende soorten en maten bochten, op alle verschillende soorten en maten verkeersdrempels was deze MiTo veruit de meest comfortabele van alle MiTo’s die ik gereden heb. Maar er was één bocht waar deze MiTo het moest afleggen tegen de andere MiTo’s, en die bocht is hoe kan het ook anders de opritbocht bij ‘t Heen in Katwijk aan Zee. Ik ben in alle drie de standen van het DNA-systeem door de opritbocht bij ‘t Heen gereden. In de A-stand had ik verwacht dat het een eitje zou zijn maar de veiligheidssytemen moesten serieus aan de bak om deze ECO-MiTo netjes op de ideale lijn te houden. In de N-stand kreeg de MiTo het al een stuk lastiger, maar in de D-stand merkte ik overduidelijk dat de vering/demping aan zijn grens zat. Het onderstel begon weg te breken en dat is iets wat me bij die eerste MiTo niet is overkomen in deze opritbocht. Het mag duidelijk zijn dat de vering/demping de beperkende factor is op deze ECO-MiTo. Dat geeft helemaal niets want met een simpele ingreep is deze ECO-MiTo om te toveren tot een SNECO-MiTo met de SN van SNel. Een sportieve Eibach verlagingsset van een paar honderd euro’s maken samen met een goede motortuning van deze Alfa Romeo MiTo 1.3 JTDm ECO een dieselmonstertje.

Weddenschap verbruik
Vlak voor ik de garage uit reed bij de importeur riep ik nog door het geopende portierraam dat een verbruik van 1:30 met de zuinigheidsrit volgens mij wel haalbaar moest zijn. Donderdagavond 22 maart, aan het einde van een heerlijke zonnige lentedag, vertrok ik na het avondeten met mijn neefje voor de zuinigheidsrit. Na het volgooien van de brandstoftank – ik blijf het vreemd vinden dan mensen wel benzinetank zeggen maar geen dieseltank – reed ik zonder te remmen heel rustig gas gevend de N206 op. Daarna ging meteen de cruise control erop en dacht ik rustig richting Vogelenzang te rijden. Niet dus want bij Noordwijkerhout moest ik eraf omdat de N206 daar tijdelijk is afgesloten. Aan het einde van de afrit zagen we dat het viaduct volledig was gesloopt, blijkbaar waren er gebreken geconstateerd. Even zoeken op het internet leverde het volgende op. [quote Zuid-holland.nl] Vervanging viaduct Herenweg Noordwijkerhout – Het huidige viaduct Herenweg is gebouwd in 1964. Het viaduct is groot genoeg maar het heeft niet meer de vereiste sterkte omdat het beton is aangetast. Om de veilige passage van het verkeer in de toekomst te garanderen is het noodzakelijk om dit viaduct te vervangen. Het nieuwe viaduct zal ongeveer dezelfde afmetingen hebben als het oude. Het wordt ook op dezelfde plaats gebouwd. Wel krijgt het viaduct een veel hogere draagkracht door het gebruik van hedendaags sterker beton. [/quote Zuid-holland.nl] Omdat we eraf moesten en er een stoplicht aan het einde van de afrit op rood stond moest ik wel remmen of ik nou wilde of niet, jammer daar gaat een 0 keer remmen aan mijn neus voorbij. Aan het einde van de afrit reden we gewoon rechtdoor aan de andere kant er weer op. Alles ging lekker alhoewel de schakelindicator af en toe aangaf dat ik terug moest schakelen. De vijfde versnelling bleek bij 50 km/u net wat te laag in toeren en dat voelde ik ook. Duidelijk een goede schakelindicator dus!

Maar dan vlak voor Vogelenzang, in de bocht van de Margrietenlaan naar de Bartenweg, kwam er over de brug een Volkswagen Golf van rechts die geen voorrang had. Ik zag aan de bestuurder dat hij het toch wilde proberen, maar op het laatste moment besloot hij om het toch maar niet te doen en ineens toch weer wel, waardoor hij half op de weg kwam te staan. Een uitermate domme actie en ik kon maar net aan een botsing voorkomen door er, nota bene zonder te remmen, op het laatste moment heel koelbloedig omheen te sturen. En geloof het of niet maar in de bocht van het restaurant net voor de bomenweg moest ik weer remmen op een plek waar ik anders nooit hoef te remmen. Een auto van een bewoner (er staan daar een aantal huizen) die linksaf wilde slaan moest wachten voor tegemoetkomend verkeer. Rustig kachelden we verder in ons Italiaanse dieseltje richting Zandvoort, gelukkig zonder over de weg springende damherten uit de Amsterdamse waterleidingduinen (laatst had een motorrijder hier nog een aanrijding met een damhert). Op geen enkel lastig punt hoefde ik te remmen dus ik baalde behoorlijk van die twee onontkoombare remacties. De rit over de boulevard was erg mooi, we konden nog net de zon in de zee zien zakken. Daarna gebeurden er gelukkig geen gekke dingen meer. Wel lette ik extra op dat ik zoveel mogelijk in een hogere versnelling bleef rijden, en de auto ook zo lang mogelijk uit liet rollen. Dat scheelt weer extra dieselen ik was dan ook benieuwd waar ik op uit zou komen. Geloof het of niet maar na het volgooien van de brandstoftank kwam ik na even snel hoofdrekenen uit op een fantastisch verbruik van 1:32,7. Op en neer van Werkendam vanaf mijn huis heb ik zeer stevig door gereden, en kwam ik nog steeds uit op een hele nette 1:18,5! Al met al scoort deze Alfa Romeo 1.3 JTDm ECO qua verbruik dus zéér goed! Waar blijft verdorie toch die MultiAir-diesel??? Daarmee moet een nog lager verbruik te realiseren zijn volgens mij.

Test van de rest
Na al dat getest zou ik in mijn enthousiasme bijna een aantal dingen vergeten zoals het interieur, het schakelen, koppeling etc. Wat mij namelijk behoorlijk verbaasde is het lekkere schakelen, de perfect doseerbare koppeling hebben ze gelukkig behouden. In alle andere MiTo’s was het geen hard punt van kritiek maar het kon absoluut beter. En zie hier de versnellingsbak van deze ECO-MiTo is absoluut beter dan voorheen. Dat het een 5-bak is geworden verbaast mij niets, een 6-bak is gewoon net een versnelling teveel voor een 1.3-liter motor met slechts 86 Pk. Bovendien is de auto zeer zuinig dus voor een lager verbruik is een 6-bak wat mij betreft sowieso overbodig. Ook voor de herrie is het totaal niet nodig want deze diesel-MiTo is lekker stil, zowel bij 110 km/u als 150 km/u had ik niets te klagen over dieselherrie dan wel windgeruis. Het 1.3-liter diesel motorblok hoorde ik hooguit ‘s ochtends tijdens de koude start, maar voor de rest mag het dieselgeklop geen naam hebben. Wat betreft het interieur kan ik kort zijn, dat ziet er perfect verzorgd uit. Ik ben daarvoor expres nog even bij Bas van Autobeklederij v/d Werf langs gereden. Bas was vooral te spreken over de stoelen, mooi afgewerkt en vooral ook een erg goede zit. De voorstoelen zitten werkelijk als gegoten, zelfs na non-stop een lange afstand rijden stapte ik weer fris en fruitig uit de auto. De achterbank is ook prima behalve dat de zitruimte voor twee volwassenen aan de krappe kant is. Het gaat maar daar is ook alles mee gezegd. Da bagageruimte viel mij mee, op één 50-liter koffer na ging de hele hatchback-kofferset erin. De audio en de NavSat zijn ook prima alhoewel de USB-ingang en bediening beter kunnen, nee moeten! Het moet verdorie toch mogelijk zijn de playlist in alfabetische volgorde tevoorschijn te toveren op het beeldscherm. Het geluid uit de speakers is prima voor deze prijsklasse dus ik daar zwijg ik verder over.

Motortuning
[quote Squadra tuning – Daan van der Keur]
Vermogen: 85 Pk->108 Pk
Koppel: 200 Nm->249 Nm
Topsnelheid: +190 km/u
Verbruik: daalt nog meer

De 1.3 JTDm is motor is geen afgeleide van de overbekende 1.9/2.4 JTD-motoren. Het is een op zichzelf staande motor met een kleine cilinderinhoud. 1.248 cc om precies te zijn. Dit is tevens de enige motor waar geen Bosch EDC dieselinjectie-systeem op zit. Het gebruikte common-rail systeem is van Italiaans fabrikaat en komt uit de schappen van Magneti Marelli. Dit betekende voor ons een nieuwe weg, oftewel een nieuw boek geschreven in een vreemde taal. Maar gelukkig kan men alles leren. Hoewel we qua gedachtegang soms flink wat jaren terug in de tijd moesten om begrip te krijgen van de regelstrategieën. Het Magneti Marelli-systeem is heel duidelijk niet zo geavanceerd en doordacht als het Bosch EDC common-rail systeem.

Een kleine motor vraagt om een kleine turbo om op lage toeren in staat te zijn koppel te leveren. Blijkbaar is dat toch niet helemaal gelukt, getuige het verschil in de opgave van het toerental waarbij het maximale koppel bereikt wordt. De fabriek belooft 200 Nm bij 1.750 toeren, maar dat is met de beste wil van de wereld niet gelukt. Uit diverse metingen is gebleken dat het maximale koppel pas wordt bereikt bij 2.500 toeren. Die beloofde 200 Nm zit er dan ook net niet in, wel 190 Nm om precies te zijn. Maar dat zijn verschillen waarover men eigenlijk niet mag zeuren. In de praktijk betekent dit dat men deze kleine diesel haast als een benzine moet rijden om de gang er een beetje in te houden, veel schakelen is dan ook noodzakelijk. De standaard bijna 90 Pk’s komen er overigens exact uit, en boven de 4.000 toeren is de adem ook nog niet op. Een toerental van 4.500 bleek geen enkel probleem voor deze kleine 1.3-liter dieselmotor.

Na onze chiptuning verbeterd het motorkarakter enorm. Het maximale koppel is veel hoger en wordt bovendien bij een lager toerental reeds bereikt. Bij 2.200 toeren is nu maar liefst een koppel van dik 250 Nm beschikbaar, en het maximum vermogen stijgt naar ruim 108 Pk. Maar veel belangrijker is het feit dat de motor nu wel bij 1.800 al flink wakker wordt. Tevens hebben we weer veel aandacht besteed aan de gasrespons en is een motortemperatuursbegrenzing ingebouwd. De kleine maar dappere 1.3 JTDm hangt nu een stuk gewilliger aan het gas.

Extra informatie
– Chiptuning heeft geen invloed op energielabel en CO2 uitstoot
– Toerenbegrenzer ongewijzigd
– Temperatuursafhankelijke koppel beperking bij koude en te hete motor
– JTD turbo’s
– Type injectiesysteem: Magneti Marelli
– Type EPROM: Flash EEPROM
[/quote Squadra tuning – Daan van der Keur]