Asfaltzeilen
08.30u – vrijdag 12 juli 2013, VVV oftewel mijn Vaste Vrije Vrijdag. Met het vooruitzicht van een hele mooie zonnige zomerweek én de Citroën DS3 Cabrio als testauto sprong ik met een jippiejahé-gevoel op mijn motor. Eenmaal op de A44 begon het te motregenen, maar dat was voorspeld dus daar lag ik totaal niet wakker van. Ik reed lekker rustig met 100 km/u over de snelweg, toen ik ter hoogte van Sassenheim een rij vrachtwagens zag opdoemen. Ik gaf gas en haalde ze met zo’n 120 km/u in, en toen ik in mijn linkerspiegel keek zag ik ‘m al aankomen. Dé Audi-rijder (A5 Coupé, het ergste soort) en ik wist ook al precies wat er zou gaan gebeuren en in welke volgorde. Als motorrijder kan ik aan de rijstijl van een automobilist al van ver zien wat hij/zij (in 99,9 procent van de gevallen een hij) gaat doen. Het makkelijkst te voorspellen is het gedrag van de Audi-, BMW-rijder. Hij begon met op amper een metertje van mijn achterwiel te hangen, de standaard-procedure van de altijd gehaaste Audi-rijder. Ik kneep even in mijn voorrem om hem duidelijk te maken dat hij dat bij mij niet moet doen. Uiteraard kwam de boodschap niet aan, want iemand met een beetje hersenen koopt nooit en te nimmer een Audi A5 Coupé. Ik kneep nog maar eens een keer in mijn voorrem, en toen ook dat (uiteraard!) niet werkte nog een keer maar dit keer behoorlijk hard. Daarna probeerde hij mij rechts in te halen precies zoals ik al voorspeld had. Dat ging uiteraard niet door want even naar de 3de versnelling terugschakelen, en de toerentellernaald van mijn motor vloog naar boven de 12.000 toeren. Terwijl ik er vandoor vloog zag ik rechts van mij zo’n grote kraanauto van Mammoet rijden. Ik draaide mijn gashendel dicht en tufte met 80 km/u naast de kraanauto rustig over de A44, terwijl achter mij de bestuurder van de Audi A5 zowat ontplofte. Daarna probeerde hij me een keer of drie van mijn motor te rijden, precies zoals het volgens het Audi-verkeershufter-instructieboekje hoort.

Ik had er genoeg van schakelde drie versnellingen omlaag, en zag de slome Audi A5 al snel als een heel klein stipje in mijn linkerspiegel. Eenmaal weer rustig op de snelweg A4 rijdend maakte A5-rijder nog heel opzichtig een foto van mij met zijn smartphone. Een Audi-rijder met een smartphone??? Ik zeg altijd: “Een smartphone=hulphersenen”, en ik vrees dat je dat in dit geval letterlijk moet nemen. Daarna heb ik de A5-rijder nog een tijdje gevolgd, want ik ben altijd benieuwd hoe dit soort verkeershufters (vind ik een mooier woord dan verkeerscriminelen) zich gedragen. Het is maar goed dat ik wel netjes afstand hield, want vlak voor mijn neus zag ik de bestuurder van de Audi A5 bijna tegen een andere auto aanrijden. Beide auto’s reden heftig slingerend verder, commentaar overbodig denk ik. Maar het was nog niet voorbij want een paar kilometer verderop sloeg hij af naar de A5, en ja echt waar ook daar veroorzaakte hij weer bijna een aanrijding. En dan zeggen ze tegen mij dat ik dit soort dingen altijd opzoek… NOT! Ironisch trouwens dat toen ik de Citroën DS3 op ging halen in 2010 ik ook bijna tegen de vangrail werd geplakt door een automobilist. Een Citroën ophalen, tja het kost wat moeite, iedere keer weer. De volgende keer neem ik de trein naar de Amsterdam Arena (Citroën zit daar vlak om de hoek), ik heb namelijk nog nooit een Audi op een treinrails zien rijden.

Zuinigheidsrit
Een 3-cilinder benzinemotor met een inhoud van 1,2 liter en een vermogen van 82 Pk, de enige versie van de DS3 Cabrio met een A-label. Ik kwam dus niet onder een zuinigheidsrit uit, zeker niet gezien de vele negatieve publiciteit in de media over de onzuinige zuinige auto’s. Citroën geeft een laagste verbruik op van 1:24,4 een waarde die volgens mij met groot gemak haalbaar moet zijn. Voor de zuinigheidsrit was ik nog even bij mijn zwager langs gereden om een fotoshoot af te spreken. Zijn zoon had net de dag ervoor vakantie gekregen en had wel zin om mee te rijden. En dus zette ik vlak na vertrek meteen de MP3-song “Holiday” van de band Green Day op met de volumeknop wijd open. Het was niet zo druk op de N206, maar dat is ook logisch want het was etenstijd, vrijdag en de vakanties zijn begonnen. Bij de benzinepomp aangekomen stond iemand de benzinetank van zijn bootje te vullen. Hij had zijn auto echter zo neer gezet dat hij de benzinepomp voor hem half blokkeerde. Pech voor hem maar ik heb de Citroën ervoor gezet en ben achteruit gereden tot bijna op zijn bumper, dat kon ook dankzij de aanwezige parkeersensoren. En zelfs toen moest ik de benzineslang nog behoorlijk ver uittrekken! Na het aftanken lukte het me ondanks de drukte in ‘t Heen toch om zonder te remmen de N206 op te rijden. Gelukkig heeft de Citroën DS3 Cabrio cruise control en die ging er dan ook meteen op. Ik reed met het dak dicht om de stroomlijn zo gunstig mogelijk te houden, pas bij snelheden van 50-60 km/u of lager had ik besloten het dak open te doen. Het ritje ging erg lekker en aan het einde van het rechte stuk van de N206 gekomen was ik benieuwd naar de snelheid in de bocht. Ruim voor de bocht schakelde ik de cruise control uit, en vlak voor de bocht schakelde ik terug naar de vierde versnelling. De snelheid lag behoorlijk hoog maar desondanks had de Citroën DS3 Cabrio hier geen enkel probleem mee. Eenmaal in Vogelenzang aangekomen heb ik het dak direct open gezet, met snelheden van 30-60 km/u tussen de woningen en de bomen zal een open dak echt niet een veel hoger verbruik opleveren. Het dakje open is echt heerlijk, en net als bij de Fiat 500C vind ik een open dak zoals dit het fijnste rijden. Een cabriolet zonder B- en C-stijl is mooi, stoer en leuk maar praktisch is anders. En zo reed ik met het dak en de ramen open richting Zandvoort. Het ging nog steeds lekker en ik zat nog steeds op 0 keer remmen! Maar niet lang meer want aan het einde van de Zandvoortselaan stopte iemand voor mij om een andere auto uit te laten parkeren. Ik liet meteen het gas los maar het mocht niet baten, ik moest net aan remmen of ik wilde of niet.

Op de rotonde hoefde ik niet te remmen maar in de bocht na het rechtsaf slaan kreeg ik de schrik van mijn leven. Een niet al te slimme buitenlandse vrachtwagenchauffeur had zijn kapotte vrachtwagen precies in het blinde gedeelte van de lastigste linkerbocht op de zuinigheidsroute stil gezet. Pas toen ik al in de bocht reed werd ik plotseling geconfronteerd met de vrachtwagen. Niet alleen de plaats was dom gekozen (de weg loopt daar af dus hij had ‘m makkelijk wat naar beneden kunnen laten rollen) maar de vrachtwagenchauffeur had ook nog eens rood-witte paaltjes die op de stoep stonden om zijn vrachtwagen heen gezet. Ik kon net aan om de vrachtwagen heen sturen maar klapte daarna bijna frontaal op een tegemoetkomende Saab. De bestuurder van de Mercedes achter mij was volledig de weg kwijt want die stuurde zowat de stoep op om de vrachtwagen te ontwijken. De vrachtwagenchauffeur had er beter aan gedaan bij zijn vrachtwagen te blijven, 112 te bellen maar vooral het tegemoetkomende verkeer te waarschuwen. Wat een dwaas die man! Ik moest dus weer remmen maar dit keer deed ik dat maar al te graag. Daarna heb ik een werkelijk fantastisch ritje over de boulevard gereden, met uitzicht op de vele kleurige kitesurfers op de Noordzee. De rit door de duinen en terug naar de boulevard ging als vanouds probleemloos, gelukkig dit keer geen politie met laserguns. Nou rijd ik altijd netjes de maximum aangegeven snelheid, maar ik vind het zo lullig voor die motorrijders die heel eventjes gas geven. Je rijbewijs kwijt raken vanwege even twee tellen gas geven vind ik nogal zwaar overdreven! Ik moest trouwens op de terugweg over de duinenweg nog een keer remmen voor een rood stoplicht, pech het was niet anders. De terugweg naar Katwijk verliep probleemloos maar ik moest helaas in ‘t Heen nog één keer remmen. Na aftanken kwam ik uit op een verbruik van 1:29,1.

Scheveningen
Vroeger was Scheveningen een mooi idyllisch dorpje aan zee, maar sinds Den Haag er de scepter zwaait is dit dorpje verworden tot een afgrijselijk lelijke steenpuist aan zee. Desondanks besloot ik zaterdagavond toch naar Scheveningen te rijden, maar dan wel binnendoor via Wassenaar en niet via de N44. Na de zuinigheidsrit had ik een goed gevoel gekregen over deze auto, en wist ik precies waar de grens ligt van wat mogelijk is. Samen met mijn zwager en mijn zus stapte ik in de Citroên DS3 Cabrio waarna we via de westelijke ventweg langs de A44 naar Wassenaar zijn gereden. Diezelfde middag had ik trouwens de ‘vliegenvanger’ ontdekt, in tegenstelling tot andere cabrio’s moet je deze handmatig los maken. Na een mooie rit door het fraaie en rustige dure deel van Wassenaar ben ik even de N44 opgereden. Dat moest ik wel doen want via de andere route mag je niet meer rechtsaf slaan richting Scheveningen, zoals vroeger wel het geval was en vraag me niet waarom ze dat zo gemaakt hebben. Ter hoogte van de Waalsdorpervlakte sloeg ik rechtsaf richting Scheveningen, een weg die ondanks de aanleg van de Hubertustunnel gelukkig niet is veranderd. Vroeger was de nu verdwenen klinkerbocht bij de niet meer bestaande stoplichten erg leuk, maar ik kan er wel mee leven dat die er niet meer is. Bij de stoplichten naast de verdwenen Frederikkazerne sloeg ik rechtsaf richting de (hoe lang nog bestaande?) Scheveningse gevangenis. Het was tot nu toe een werkelijk heerlijke avondrit precies zoals ik in gedachten had. Eenmaal op de Scheveningse boulevard moest ik toegeven dat dit één van de zeer weinige goede dingen is die Den Haag verwezenlijkt heeft in Scheveningen. Na de boulevard ben ik over de kinderkopjesweg bij de haven gereden, een ongelofelijk heftige stuiterweg waarop een auto behoorlijk door elkaar geschud wordt. De Citroën DS3 Cabrio liet geen kraakje of piepje horen, zo mag ik het inderdaad graag horen. Ik heb expres nog even een foto gemaakt om te laten zien hoe die klinkerweg eruit ziet.

De terugweg naar Leiden was erg leuk om verschillende redenen, en wel vanwege een paar mooie bochten. Na de Scheveningse haven ben ik via het Omniversum terug gereden richting Den Haag centrum. Bij de kruising richting het begin van de A12 aangekomen stond het stoplicht op groen, en op dat moment reed ik achter een Audi A6 Avant TDI. Omdat de bestuurder stevig door reed richting de mooie linkerbocht, en de middelste van de 3 rijstroken vrij was, besloot ik in het midden te gaan rijden naast een ook al stevig door rijdende Alfa Romeo GT. Met zijn drieën reden we op de mooie linkerbocht af, ik hield de snelheid er stevig in en met slechts licht piepende banden reed ik heel mooi en superstrak door de bocht. De wegligging van de Citroën DS3 Cabrio is werkelijk uitstekend, zo uitstekend dus dat-ie met groot gemak een Audi A6 Avant (mijn ultieme wraak op de Audi-rijder uit de 1ste alinea) en een Alfa Romeo GT achter zich liet. En dat met een 3-cilinder 1.200cc motorblokje onder de motorkap! Citroën heeft duidelijk werk gemaakt van de het onderstel en de vering/demping van deze DS3 Cabrio. Eenmaal op de A12 besloot ik de A4 op te rijden en er bij Leidschendam weer af te gaan. De afslag bij Leidschendam was ik erg benieuwd naar want daar komt erg veel druk op de banden te staan. Zoals altijd ging ik er bij de laatst mogelijke uitvoegmogelijkheid af. Omdat er niemand voor mij reed kon ik de snelheid in de bocht opvoeren precies tot aan de grens. En oh wat ligt die grens ver van deze uiteindelijk toch doodgewone Citroën DS3 Cabrio, en dat met nota bene doodgewone Michelin Energy Saver banden. Na deze bocht kan ik niet anders dan Citroën een groot compliment geven, de wegligging van deze DS3 Cabrio is veel beter dan die van de DS3 die ik in 2010 getest heb. Na deze bocht ben ik binnendoor langs het water richting Stompwijk gereden, waar ons nog een oude DS oftewel ‘Snoek’ tegemoet kwam rijden. Deze klinkerweg is op langzame snelheid voor geen enkele auto een probleem, voer je de snelheid echter op naar de daar geldende maximum snelheid dan is het een ander verhaal. Alleen met goede vering/demping is het dan nog lekker rijden (lees: stuiteren), en met de Citroën DS3 Cabrio was het dus heerlijk stuiteren.

Het is ZOMER!!!
Mijn allereerste cabrio dit jaar en wat denk je het wordt zowaar meteen zomer. Het grappige is dat het altijd mooi weer is/wordt als ik een cabrio test. Mijn vrienden zeiden al tegen mij: “Ga jij de rest van de zomer maar cabrio’s testen.” Er bestaat voor mij niets heerlijkers dan met een open dak rijden, zelfs in de winter is cabrio-rijden heerlijk hoe gek dat ook mag klinken. Ga het maar eens proberen, verwarming op de hoogste stand, stoelverwarming aan (ja ook dat heeft deze Citroën DS3 Cabrio), petje op, heerlijk! Omdat ik nog steeds niet kan hardlopen vanwege mijn gekneusde organen, maar ik toch niet stil wil zitten ga ik ‘s avonds drie maal per week wandelen. En dat wandelen doe ik aan de rand van de Leidse binnenstad, langs de Zoeterwoudse singel om precies te zijn. Ik wandel dan door het park een rondje van brug naar brug. Ik neem dan vrijwel altijd mijn Renault Twizy maar woensdagavond heb ik de Citroën DS3 Cabrio genomen. Het voordeel van deze plek net buiten de stad is dat ik niets hoef te betalen voor het parkeren. De parkeertarieven gaan tegenwoordig werkelijk helemaal nergens over, aan mij verdienen ze dan ook niets. Voor het wandelen ben ik eerst nog even naar het rotondecircus gereden bij Hoogmade/Leiderdorp. Vanwege de uitstekende wegligging van deze Citroën DS3 Cabrio, wilde ik wel eens zien wat deze auto écht in huis heeft. Ik ben dus de normale route die ik altijd naar mijn werk rijdt gereden. Op de koeienrotonde aangekomen moest ik helaas de buitenring nemen, want de Audi A3 voor mij nam de binnenrand. Ondanks de langere afstand van de buitenring kon ik de Audi A3 makkelijk inhalen, een kwestie van de snelheid erin houden en gelukkig kan dat met deze auto dankzij de uitstekende wegligging.

Bij het rotondecircus aangekomen had ik weer pech, er kwam net een rij auto’s aan toen ik rechtsaf wilde slaan. De volgende rotonde was het weer raak, ook hier moest ik weer wachten en was de vaart er dus uit. Op de rotonde kon ik eindelijk vaart maken en terugrijdend richting Hoogmade. Met piepende banden reed ik de rotonde af, maar om nou te zeggen van “Wow” nou nee. Deze Citroën DS3 Cabrio kan veel meer meer hebben, en dus gaf ik nog een beetje extra gas op de buitenring van de volgende grotere rotonde. Met zwaar piepende banden kwam ik heel netjes de buitenring afgereden. Op naar het snelwegviaduct en vlak daarvoor rotonde met de hoogste rotonderand van alle rotondes. Ook dit ging de Citroën DS3 Cabrio erg goed af, eigenlijk verbazingwekkend goed voor een dergelijke auto. Op het viaduct gaf ik stevig gas en aangekomen bij de verzakking (een behoorlijke verzakking) aan de andere kant van het viaduct ging ik stevig in de heerlijk bijterige en goed te doseren remmen. Op dat moment voelde ik de Citroën DS3 Cabrio lichtjes torderen, maar wel duidelijk een stuk minder dan bij de Citroën DS3 het geval was. Geen idee waarom maar bij het oprijden van deze rotonde dook er weer net een auto voor mij de rotonde op. Weer foetsie snelheid dus verdorie! Daarom besloot ik nog maar een extra rondje over het rotondecircus te doen. Het tweede rondje ging precies zoals het hoort, overal maximaal op de grens over de rotondes heen. Bij de verzakking op de terugweg kwam ik zelfs eventjes een heel klein beetje los van het asfalt. En op de voorlaatste rotonde nam ik de bocht na de rotonde zo hard dat de Citroën DS3 Cabrio over vier wielen begon te glijden. Maar zelfs dat bracht ‘m niet uit zijn evenwicht, de banden hervonden hun grip en ik reed verder alsof er niets aan de hand was. Cool! Het had overigens totaal geen zin om het ESP uit te zetten, want dat wordt boven de 50 km/u weer automatisch geactiveerd.

De aandrijflijn
Net als de vering/demping vind ik de aandrijflijn van een auto erg belangrijk. Er is niets irritanter dan een hakerig schakelende versnellingsbak of een bokkende aandrijving. Gelukkig hebben ze dat bij Citroên goed voor elkaar, de 5-versnellingsbak schakelt heerlijk soepel en precies. Het enige minpuntje is dat het 1.2 liter driecilinder motorblok onderin wat arm afgesteld staat. Tijdens het wegrijden bij stoplichten pakt het motorblok bij heel rustig wegrijden niet mooi op (de gevolgen van de achterlijke label-terreur van de EU), maar geef je een heel klein streepje gas bij dan merk je hier niets meer van. Een probleem dat heel makkelijk opgelost kan worden door de hoeveelheid geïnjecteerde brandstof iets rijker te zetten. Een makkie voor een goede tuner, en ik verwacht dan ook dat deze Citroën DS3 Cabrio na een goede tuning mooi oppakt. Het motorblok is met zijn 82 Pk krachtig zat om deze 1.007 kilogram zware Cabrio goed op gang te jagen. Ik heb nooit ook maar één keer tijdens de testweek het idee gehad dat die 82 Pk niet voldoende zouden zijn. Alleen als ik de snelweg met de 120-130 km/u even snel in wilde halen, merkte ik dat ik terug moest schakelen naar de vierde versnelling om serieus vaart te maken. Maar gelukkig wil het driecilinder motorblok graag toeren maken, dus dat maakt het uiteindelijk toch weer leuk. Door de goed schakelende 5-versnellingsbak en het gretig in toeren klimmende driecilinder motorblok, was het toch erg leuk om stoplichtsprintjes te doen. Tijdens zo’n stoplichtsprintje moest ik wel op tijd en razend snel overschakelen, want voor ik het wist greep de toerenbegrenzer in.

Binnenin de bijna-cabrio
Is dit wel een échte cabrio vroeg iemand aan mij tijdens de testweek. Tja daar kun je heel lang over discussiëren maar welk antwoord daar ook uitkomt, dus laten we daarom eens kijken wat de definitie van een cabrio is. Dit vond ik op Woorden Nederlandse Taal: “cabriolet zelfst.naamw. [verkeer] een carrosserievorm van een auto gekenmerkt door een neerklapbaar en opvouwbaar dak”. Uiteraard is deze omschrijving nogal breed, want het dak van deze Citroën DS3 Cabrio is opvouwbaar, maar er staat niets in de omschrijving over de aan- of afwezigheid van een B/C-stijl. Strikt genomen naar de omschrijving is de Citroën DS3 Cabrio dus wel degelijk een cabriolet. Maar ach wat boeit het eigenlijk het dak kan eraf en daar gaat het tenslotte om. Eigenlijk vind ik die B/C-stijl wel lekker want dat geeft nog een beetje beschutting. In een volledig open cabrio zit ik soms helemaal weg te branden, en da’s niet fijn als ik eerlijk ben. De bekleding is van stof maar gelukkig is het mooie stuur wel met leer bekleed. Om mij heen kijkend had ik het gevoel dat Citroën zich er absoluut niet met een Jantje van Leiden vanaf heeft gemaakt. Het interieur oogt fraai en ziet er goed afgewerkt uit, en zeker voor een cabrio in deze prijsklasse ook nog eens lekker luxe. Wat dat betreft is Citroën de laatste jaren goed bezig, zeker met de in 2010 opnieuw geïntroduceerde DS-lijn. De audio viel mij ook mee, mijn iPod Touch kon zonder problemen aangesloten worden. Het gekke is namelijk dat ik de laatste tijd nog wel eens problemen heb, vraag me niet waardoor dat komt maar het zij zo. Ik ben geen elektronica-expert, dus om dat nou ook nog eens uit te gaan zoeken nee laat maar. Het geluid uit de speakers is prima, maar ik had ook niet anders verwacht van Citroën. De bagageruimte lijkt erg klein en lastig toegankelijk, maar dat blijkt uiteindelijk toch best mee te vallen. Ik kreeg er met redelijk gemak drie 33-liter Samsonite koffers en een beautycase in. De achterklep gaat op het eerste gezicht nogal vreemd open, maar na een paar keer begon ik de manier van openen steeds ingenieuzer te vinden.

Terug met 100 km/u
De terugrit heb ik meteen een snelwegrit van gemaakt met 100 km/u als maximum snelheid. Ik was benieuwd of de Citroën DS3 Cabrio net zo in zou storten als de Fiat 500 L. Dankzij de cruise control was het makkelijk om de 100 km/u vast te houden. De cruise control zit links onderaan het stuur, en ik vraag me regelmatig wat nou handiger is dít of van die knopjes op het stuur. Nu ik dit schrijf schiet mij opeens te binnen dat ik de laatste tijd regelmatig ruzie had met telefoonknopjes op het stuur. Ik ben eruit, ik kies dan toch liever voor bediening à la Citroën. Om toch nog een redelijke afstand te rijden ben ik bij Amsterdam op de A2 verder gereden richting Utrecht. Omdat ik geen zin had om bij een grote pomp te tanken heb ik bij Breukelen de snelweg verlaten. Ik herinnerde me nog een leuke kleine benzinepomp in Kockengen. Na het volgooien van de benzinetank kwam ik uit op een schamele 1:20, dat viel me toch wat tegen alhoewel het een stuk beter is dan de Fiat 500L. Met stevig doorrijden kwam ik trouwens meerdere keren uit op een verbruik van 1:14-1:15. En zo kwam er een einde aan de testweek van mijn eerste cabrio dit jaar. Niet zo vreemd gezien het bizar koude voorjaar, dat leek werkelijk helemaal nergens op. Misschien had ik eerder een cabrio af moeten spreken, dan was het vast eerder mooi weer geworden. Vlak voor het terugbrengen heb ik nog even bij verschillende snelheden met het dak driekwart tot helemaal open gereden. Maar of ik nou 100-120-130-140 of zelfs 150 km/u reed, ik heb helemaal niets gemerkt van een opgevouwen klapperend cabriodak. Deze Citroën DS3 Cabrio is mij uitstekend bevallen, en dat heeft vooral te maken met de uitstekende wegligging, het goede sturen, de lekkere zit, de toegankelijke prijs en ik verwacht dan ook dat deze Citroën DS3 Cabrio het beter gaan doen dan de Citroën Pluriël.

De overeenkomst tussen zee en asfalt
Deze titel heb ik gekozen omdat het mijn eerste cabrio van dit jaar was, maar meer nog omdat ik de week ervoor ben wezen zeezeilen bij de Kanaaleilanden. Het was alweer ruim 33 jaar geleden dat ik voor het laatst had gezeild. Dat was met de examenklas van de HAVO in 1980, ik heb toen veel aan het roer gestaan en vond het werkelijk prachtig. Het was een behoorlijk grote zeewaardige zeilboot, en met de juiste wind was dat op het IJsselmeer en de Waddenzee Genieten met een hele grote G. Dus toen de nieuwe vriend van mijn zus vroeg of ik zin had om mee te gaan op een zeilreis naar de Kanaaleilanden hoefde ik niet lang na te denken. Hij organiseert alle zeilreizen voor de ANWB en schrijft ook boeken, checkt vaarkaarten etc. De Kanaaleilanden zijn typisch van die eilanden waar ik nooit met de motor naartoe zou gaan. Met de boot er naartoe is verreweg de beste en mooiste manier om deze eilanden te bezoeken. We zouden wel vertrekken vanaf Cherbourg dus dat stuk – 776 km – moesten we per auto doen. Ik heb verschrikkelijk genoten van deze zeilreis, maar één ding was mij meteen duidelijk en dat is dat je geen zwakke maag moet hebben. Nou is iedere zeezeiler wel eens een keer zeeziek geweest, maar dat is heel normaal. Van alle Kanaaleilanden vond ik Sark (één van de kleinste en minst bekende Kanaaleilanden) verreweg het mooist. De zeilreis van Jersey naar Sark heb ik op een kleine zeilboot meegevaren, en dat was écht ongelofelijk mooi. Af en toe gingen we lekker plat door de bocht om het zomaar eens te zeggen, of we stampten zo hard over de hoge golven dat het water vol over het dek vloog.

Om na zo’n dag op het anker te overnachten in een fantastisch mooie baai voor het eiland Sark, was dan ook een heel goed idee van de nieuwe vriend van mijn zus. Mijn idee om vanaf het strand in de baai terug te zwemmen naar de boot was minder goed. De watertemperatuur was slechts 10-12 graden (8-10 graden te laag voor de tijd van het jaar), steenkoud dus, maar omdat ik 3-4 maal per week 1.500 meter buiten zwem bleef mijn goed getrainde hart rustig doortikken. Maar vanwaar dit begin van het testverslag? De reden is dat ik tijdens mijn motorreis naar Armenië vorig jaar weken van slag ben geweest vanwege de gruwelijke vervuiling die ik overal onderweg gezien heb. Met name het overal aanwezige plastic werd ik letterlijk doodziek van. En ook nu weer zag ik overal rotzooi en troep drijven op zee, zelfs in de maagdelijke baai van Sark zag ik op en rond het strand o.a. piepschuim, plastic etc. Word het ooit nog wat met deze wereld vroeg ik me in de baai van Sark hardop af. Elektrisch rijden, kleinere auto’s met kleine zuinige motoren (zoals dus deze Citroën DS3 Cabrio), en natuurlijk de nieuwe Citroëns met het revolutionaire Hybrid Air, het helpt allemaal mee. Maar dat kan alleen als de regeringen van alle Europese landen inzetten op duurzaamheid, zo niet dan komt het nooit meer goed naar mijn mening. Doorgaan op de oude voet is totaal zinloos, en getuigt van zeer weinig realiteitszin.