Vrijdag 20 juni???
Het is maar goed dat Theo van Honda Nederland vrijdag 14 juni tegen mij zei: “Ik had je gisteren al verwacht” anders was het ophalen van deze Volvo V40 Cross Country weer fout gegaan. Nadat Theo dat tegen mij gezegd had heb ik thuis gekomen de planning “Autotesten 2013” geopend en daar zag ik dat er geen vrijdag 14 juni maar vrijdag 13 juni stond bij de Honda CR-Z. En toen ik naar de week daarop keek zag ik “Volvo V40 Cross Country – vrijdag 20 juni t/m vrijdag 27 juni” staan. Geen idee hoe ik deze stomme fout heb kunnen maken, maar ik heb er dus meteen een mailtje uit gedaan naar Volvo in Beesd. Ik had geen zin om weer te trakteren, en dus heb ik gemaild dat ik niet op vrijdag 20 juni maar op vrijdag 21 juni de auto op zou komen halen. Want in plaats van de datum had natuurlijk ook de dag fout kunnen zijn, waardoor ze bij Volvo dachten dat ik donderdag 20 juni de auto op zou komen halen. Wel erg toepasselijk om deze Volvo V40 Cross Country juist op de langste dag van het jaar op te halen. In tegenstelling tot bij ons merken de Zweden niet direct dat de dagen korter worden na 21 juni, want de zon gaat daar – zeker in het hoge noorden – amper onder in de zomer. Wie nog nooit in het noorden van Finland, Noorwegen of Zweden is geweest kan ik het ten zeerste aanraden om daar een keer naartoe te gaan. Het is een heel apart landschap zoals ik dat nergens anders in Europa heb gezien. Mijn allermooiste herinnering is een rendierkudde die de weg overstak waarop wij reden. We zagen de kudde in de verte al richting de weg lopen, maar toch werden we desondanks verrast door de snelheid van de rendierkudde. We moesten hard in de remmen met onze motorfietsen en toen pas zagen we hoe groot deze beesten zijn, maar vooral ook hoe immens groot zo’n kudde rendieren is. Het is een beeld dat ik niet snel zal vergeten en voor mij was deze gebeurtenis de mooiste van de hele motorreis op en neer naar Moermansk. Het enige dat dit nog kan verbeteren is het aanschouwen van het noorderlicht, wie weet ga ik ook dat nog een keer met eigen ogen aanschouwen. En wie weet rijd ik dan naar het hoge noorden in een gehuurde Volvo XC60/90 met AWD.

Rondje om Beesd
‘Blink-blink’, ah daar staat-ie de Volvo V40 Cross Country die een week van mij is. Na een halve striptease (ik had mijn normale kleding onder mijn leren en regenoverall aan) kon ik instappen. Na het plaatsnemen en afstellen van de bestuurdersstoel, stuur en spiegels reed ik rustig richting het hek. Waarom moet ik in hemelsnaam een hele week rijden, om er achter te komen wat ik nu al weet. In plaats van het spreekwoordelijke “Rondje om de kerk” zou een “Rondje om Beesd” dus al genoeg zijn (de Volvo-importeur is gevestigd in Beesd, red). Toen ik de A2 opdraaide aan de andere kant van de spoorlijn had ik zoiets van: zit goed – stuurt lekker – mooie looks van buiten en van binnen – sterke 5-cilinder diesel – fijne automaat – fantastische vering/demping uh… wat zal ik eens gaan schrijven over deze fraaie Volvo V40 Cross Country? Ik heb meteen maar stevig gas gegeven want de mooie lange flauwe bocht aan het einde van de oprit is gewoon lekker. Op de snelweg heb ik meteen de cruise control aangezet, en die bleek van het type ACC (=Adaptive Cruise Control). Een Adaptive Cruise Control is niet altijd even leuk in elke auto, maar WEL in een Volvo en al helemaal een Volvo met automaat. Helaas moest ik tot Bodegraven wachten om die zogenaamde ‘Queue Assist’ uit te testen. Op de snelweg kon ik heerlijk achterover leunen en op de ACC richting de A12 rijden.

Wat ik erg fijn vind aan dit ACC is dat deze lekker duidelijk overzichtelijk is, je kunt precies zien wat de aangegeven snelheid is en wat de ingestelde snelheid is na één druk op de accellerate-knop. Tijdens het vastzetten van de snelheid blijft de cruise control op exact de ingestelde snelheid staan. Stel je rijdt 103 km/u dan blijft de cruise control ook vast staan op die 103 km/u. Druk je op de accellerate-knop dan zal de snelheid stijgen naar 105 km/u en vervolgens 110 km/u etc. Eenmaal bij Bodegraven zag ik in de verte de eerste stoplichten opdoemen, de gelegenheid om de ‘Queue Assist’ uit te testen. Ik heb het vermoeden dat veel automobilisten maar ook autojournalisten dit systeem niet durven te gebruiken dan wel niet weten dat het erop zit. Ik ontdekte het bij toeval (ik lees namelijk nooit instructieboekjes) omdat ik altijd test tot hoever ik kan gaan met een ACC. De meeste ACC’s schakelen zichzelf op het laatste moment uit, en sommigen hebben iets wat op het ACC van deze Volvo lijkt. Deze Volvo V40 Cross Country met 6-traps automaat (met zeer fraaie verlichte knop op de versnellingspook) zet zichzelf namelijk stil – mits er uiteraard iemand voor je rijdt – voor een stoplicht. Het mooie van het ACC met ‘Queue Assist’ is dat je daarna niets meer hoeft te doen dan even met je voet een klein tikje op het gaspedaal geven bij het stoplicht. De auto rijdt daarna verder op de ingestelde ACC-snelheid.

Fotoshoot
Een donkere auto is altijd lastig met een fotoshoot, tenzij het mooi zonnig weer is en die mazzel had ik dus. Althans tijdens het maken van de sfeerfoto’s want amper een uur eerder had ik tijdens het maken van de actiefoto’s aan grijze lucht. Toch was ik tevreden over zowel de actie- als de sfeerfoto’s, alhoewel ik bij de actiefoto’s meer moeite heb moeten doen om goed belichte foto’s te krijgen. Wat mij direct opviel na het downloaden van de foto’s, is de discrepantie tussen mijn gevoel en de realiteit. Voor mijn gevoel helde de Volvo V40 Cross Country meer over dan in werkelijkheid. Op de actiefoto’s vond ik het overhellen er namelijk minder erg uitzien dan ik verwacht had. Wat ik verder ook erg vreemd vond was dat ik voor mijn gevoel hoger zat dan op de foto, een beetje vergelijkbaar met de XC-versies van Volvo. Wat dat betreft is deze Volvo V40 Cross Country een beetje een vreemde auto, hij zit een beetje tussen een gewone personenauto en een SUV in. Zo zie je dus maar weer hoe belangrijk goede actiefoto’s zijn om mijn gevoel achter het stuur en de werkelijkheid weer te kunnen geven.

Fokke zonder Sukke ophalen
Dinsdag hoefde ik pas in de middag te beginnen want het was namelijk donoravond. En aangezien het die avond prikavond was moest ik bij 12 spermadonoren bloed afnemen. Leuk? Ja en nee eigenlijk, want bloed prikken is alleen leuk als het lukt. En er zitten altijd wel mannen (vrouwen zijn sowieso moeilijker te prikken) tussen die moeilijk te prikken zijn, dat houdt bijvoorbeeld in dat je het bloedvat wel voelt maar niet ziet of dat het wegrolt een zogenaamd rolvat. Wat dat betreft lijkt bloed prikken ook wel een beetje op auto’s testen, het is ook een kwestie van gevoel. Maar eerst moest ik Fokke ophalen, want als ik en Fokke samen donoravond hebben haal (NS-station Leiden) en breng (Den Haag) ik hem altijd. Aangezien Fokke nogal fors (=lang en breed) is was ik benieuwd hoe hij de zit zou vinden in de Volvo V40 Cross Country. De zit bleek prima alleen moest hij de zitting wel iets laten zakken om niet met zijn hoofd de hemel te raken. De weg van het NS-station naar mijn werk is kort, maar het was wel de eerste dag naar werk met de Volvo C40 Cross Country. Een prima gelegenheid om de wegligging met het DSTC aan te testen, dan kon ik de volgende dag dezelfde weg rijden met het DSTC uit. Ik zat nog heel even te twijfelen wat ik zou doen, de binnen- of de buitenrotonde nemen. De binnenrotonde met zijn rotonderand is natuurlijk het leukst en die werd het dan ook. Eigenlijk zou ik wel eens heel graag met een high-speed camera foto’s maken van een testauto die met een behoorlijke snelheid over de rotonderand rijdt. Het is namelijk een behoorlijk ingewikkeld vering/demping-banden/grip-balansverhaal wat er plaatsvindt, veel ingewikkelder dan hard door een bocht heen rijden. Bij hard door een bocht heen rijden hangt een auto aan één kant in de veren, en zijn de banden bepalend voor de grip. Die grip is naast het soort band in grote mate afhankelijk van de kwaliteit van de vering/demping.

Bij het op- en afrijden van een rotonderand gebeurt er echter veel meer, daar veren de vier veren op vier verschillende momenten in en uit, en voor de uitgaande demping (de meeste auto’s hebben geen ingaande demping!) geldt hetzelfde verhaal, en dan zijn er ook nog de vier banden en het naar rechts-links-rechts sturen. Er gebeurt dus teveel om op te noemen dus ga dat maar eens analyseren! En toch zijn dit soort acties broodnodig om de wegligging (=balans-banden/grip-vering/demping) te analyseren, al is het maar op gevoel en aan de hand van actiefoto’s. Maar goed ik reed dus met een behoorlijke snelheid over de rotonderand, en dat voelde erg goed aan want de auto gleed er werkelijk als vanzelf overheen. Precies zoals ik verwacht had van een auto met uitstekende vering/demping. Daarna ben ik nog even plankgas door de haakse bocht bij het rotondecircus heen gereden. Het leuke aan deze bocht is dat ik vaak pas op het laatste moment kan beslissen wat ik ga doen. Omdat auto’s die van links komen rechtsaf kunnen slaan (en niet altijd richting aangeven) of voor mij langs kruisen kan ik in de ochtendspits vaak pas op het laatste moment plankgas geven. Zo ook dit keer en met piepende banden reed ik mooi strak door de bocht heen, terwijl ik het DSTC en het elektronisch sperdif mooi gedoseerd voelde ingrijpen. Na een heerlijke avond werken – 12 van 12 keer raak geprikt met bloed afnemen – stapte ik met Fokke in de Volvo C40 Cross Country richting Den Haag. Onderweg vroeg ik Fokke zijn huisadres in te typen in de NavSat om te kijken of deze het lastige woonadres blindelings zou vinden. En zoals ik verwacht had van een degelijke Zweedse auto was dat het geval.

Snipperuurtjes
Omdat ik dinsdagavond een uur langer had gewerkt en ik nog wat overuren had staan heb ik woensdagmiddag 2,2 snipperuren opgenomen. Zodoende kon ik direct na het ICSI-en om 14.15u op huis aan in mijn Renault Twizy. Ja ook ik bespaar op brandstofkosten en dus rijd ik geen overbodige kilometers meer in een testauto zoals ik vroeger wel vaak deed. Deze overheid ‘steelt’ steeds meer geld van de hardwerkende Nederlandse burgers, en dus doe ik mijn best om ervoor te zorgen dat deze ‘roverheid’ zo min mogelijk BTW, accijns en andere belastingen binnenkrijgt. Dat ze nu al zo in paniek zijn in Den Haag dat ze de burgers oproepen toch alsjeblieft weer dingen te gaan kopen, moet ik verschrikkelijk hard om lachen. Neem het huis waar ik woon, in 1983 was de kale huur daarvan 14 procent van een modaal salaris, nu is de huur van datzelfde huis 43 procent van een modaal salaris. En dan vinden ze het nog gek ook dat de burgers geen geld meer hebben om nog dingen te kopen. Thuis aangekomen ben ik direct in de Volvo V40 Cross Country gesprongen richting het fitnesscentrum, ik moest namelijk krachttraining doen voor mijn rechterhand. Na de krachttraining ben ik over de ventweg langs het voormalig MarineVliegkamp Valkenburg richting Katwijk gereden. De verkeersdrempels voelden aan alsof ze maar half zo hoog waren, en dat allemaal dankzij de uitstekende vering/demping. Op de S-bocht en de rotonde afrijdend zat ik te twijfelen wat ik zou doen: D-stand/DSTC aan = D-stand/DSTC uit = Sport-stand/DSTC aan = Sport-stand/DSTC uit. Ik koos voor D-stand/DSTC uit en dus vloog ik met piepende én doorspinnende voorbanden langs de rotonde en er meteen weer af naar rechts/links.

De 2-liter vijfcilinder turbo-diesel is lekker sterk en in het begin (toen ik de auto ophaalde regende het) dacht ik van: “Die gaat er met mij vandoor als ik plankgas geef in een bocht zoals ‘t Heen.” Maar dat komt vooral omdat bij een kickdown het vijfcilinder diesel-motorblok even na moet denken, waarna-ie er als een dolle vandoor spurt. Het bleek allemaal niet zo heftig te zijn als ik gedacht had. Logisch ook want welke Volvo is er nou onveilig??? Bij Volvo zal je nooit zoiets overkomen als met die Audi en die Volkswagen waar ik over schreef in de laatste alinea van de Honda CR-V. Op de afrit naar ‘t Heen merkte ik al dat deze Volvo V40 Cross Country goed is, want om deze afrit met piepende banden te nemen lukt me met maar weinig auto’s. Dat komt door de aanwezigheid van Torque Vectoring oftewel een elektronisch sperdif. De oprit aan de andere kant nam ik eerst in de Sport-stand met het DSTC aan, en dat was een eitje want de Volvo V40 Cross Country volgde exact de ideale lijn. Bij de kruising met Valkenburg ZH draaide ik even snel om met de standaard procedure, een stevige dot gas, stuur hard omgooien en de auto draait vanzelf om zijn as. Daarna heb ik het DSTC uitgezet en was ik erg benieuwd hoe het er dit keer aan toe zou gaan. Uh een heel stuk heftiger (en vooral leuker!) dus ondanks het elektronische sperdif! Ik moest op het gas sturend de bocht door om de uitbrekende Volvo V40 Cross Country op de ideale lijn te houden. Dit was veel leuker dan met het DSTC aan, echt véél leuker!

Adviesjes
De Volvo V40 stuurt lekker licht maar ik kan mij goed voorstellen dat er mensen zijn die dat te licht vinden. Met licht bedoel ik absoluut niet vaag of ongevoelig of niet direct of zoiets, ik bedoel heel doodgewoon licht en niet meer dan dat. Ik ben persoonlijk niet zo iemand die snel roept dat een auto ongevoelig of vaag stuurt of weet ik veel wat voor vage termen veel autojournalisten gebruiken. Voor de automobilisten die dit té licht vinden heeft Volvo een optie waarmee je via “MY CAR” de stuurbekrachtiging op “Laag”, “Midden” of “Hoog” kunt instellen. Iets anders, wat geen optie van Volvo is, maar ik toch iedereen aan kan raden is een tuning, want daardoor zal deze Volvo V40 Cross Country sneller op het gas reageren. Het even nadenken verdwijnt en de gasreactie zal veel directer aanvoelen, waardoor het reeds grote rijplezier nog weer groter wordt dan het al is. Na wat zoekwerk vond ik de volgende tuning van het vijfcilinder D4-motorblok, na een tuning stijgt het vermogen van 177 Pk->200 Pk en het koppel van 400 Nm->450Nm. Ik schreef al dat de gasreactie zal verbeteren na een tuning, maar wat nog belangrijker is dat het koppel onderin stijgt. En meer koppel onderin – dus bij een lager toerental – zorgt ervoor dat de auto lekkerder rijdt. Het zou me zelfs niets verbazen als ook het typische dieselgeluid na een koude start minder wordt. Nu hoor je het motorblok na een koude start even, maar zodra deze opgewarmd is hoor je niets meer. Na ‘t Heen ben ik ook nog even naar het SpaceBusiness Park gereden voor het betere gooi- en smijtwerk. Hier heb ik meteen maar het DSTC uit gezet en de Sport-stand aan, want hoe de auto reageert met het DSTC aan weet ik nu wel.

Voor ons land is de huidige crisis een drama maar voor mij als autojournalist een zegen. De soms half afgebouwde uitgestorven industrieterreinen zijn voor mij prachtige ‘testcircuits’. Hier hoef ik met helemaal niemand behalve mezelf rekening te houden, want nog een keer ziek zijn accepteren mijn collega’s niet. Na met 180 km/u van de motor afgestapt te zijn (slechts een gebroken rechterhand) en exact 4 maanden later door mijn linkervoet te zijn geklapt, kreeg ik het dwingende advies van ze tijdens mijn zeilreis rondom de Kanaaleilanden in een hangmatje te gaan liggen en verder niets te doen. Dus vooral geen zeilen hijsen, niet in masten klimmen en meer van dat soort gevaarlijk gedoe aan boord. Mijn eerste rondje ging lekker maar desondanks was ik niet tevreden. Ik had het gevoel dat ik de grens nog niet had bereikt, nog een streepje gas erbij dus! Maar zelfs bij serieus ‘harken’ gaf de Volvo V40 Cross Country geen krimp, en dit is nog maar de voorwielaangedreven versie. Ik heb daarna nog één serieuze poging gedaan om de Volvo V40 Cross Country in onbalans te krijgen, maar ik merkte dat de grens zo ver weg ligt dat je daarvoor echt het circuit op moet. Verrast? Nou nee eigenlijk niet als ik de kwaliteit van Volvo in ogenschouw neem, elke Volvo die ik tot nu toe heb getest komt goed tot uitstekend uit de test.

Elektronische veiligheidssytemen
Volvo staat wereldwijd bekend om de zeer goede veiligheid van haar auto’s, geen wonder want Volvo heeft het oudste testlaboratorium van de wereld. Zo was Volvo het eerste automerk dat al haar auto’s standaard van een driepuntsgordel voorzag. Maar Volvo ging verder met het ontwikkelen van nieuwe veiligheidssytemen door de jaren heen. Volvo noemt haar veiligheidssystemen tegenwoordig Driver Support Line. Naast het ACC met Queue Assist heeft Volvo nog vele andere veiligheidssystemen.

[quote Volvocars.nl]
– Collision Warning met Full Auto Brake – Voorkom problemen. Collision Warning waarschuwt als u een voertuig zo snel nadert dat er kans is op een botsing. Negeert u de waarschuwing en dreigt een botsing, dan worden de remmen volledig automatisch geactiveerd om een botsing te voorkomen of de gevolgen zo gering mogelijk te houden.
– Pedestrian Detection met Full Auto Brake
Met radar­ en cameratechnologie kan Volvo voetgangers voor uw auto detecteren. Het systeem kan u waarschuwen als een voetganger onverwachts een stap opzij doet en, als u niet op de waarschuwing reageert, automatisch remmen om de voetganger te ontwijken.
– Driver Alert Control (DAC)
Blijf alert en houd controle. Driver Alert Control houdt uw rijgedrag in de gaten en waarschuwt u als u tekenen van vermoeidheid of gebrek aan concentratie vertoont, en stelt dan beleefd een pauze voor.
– Lane Keeping Aid (LKA)
Houd uw positie. Als u uit uw rijstrook dreigt te raken, helpt Lane Keeping Aid u in de rijstrook te blijven via een voorzichtige stuurcorrectie. En verlaat u onbewust toch uw rijstrook, dan wordt u gewaarschuwd door trillingen in het stuurwiel.
– Blind Spot Information System (BLIS)
Onthul de blinde vlek. Met radarsensoren in de achterbumper creëert BLIS een controlezone achter en aan de zijkanten van uw auto. Als een auto in de dode hoek zit of snel van achteren nadert, geeft BLIS een waarschuwingssignaal.
– Lane Change Merge Aid (LCMA)
Kijk achterom. LCMA scant continue de weg tot 70 meter achter u en waarschuwt u wanneer een voertuig u snel van achteren nadert.
– Cross Traffic Alert (CTA)
Ogen in uw achterhoofd. Wanneer u bijvoor­ beeld achteruit wegrijdt uit een parkeerplek met beperkt zicht, wordt u door Cross Traffic Alert gewaarschuwd voor naderend verkeer van beide zijden.
[/quote Volvocars.nl]

Gelukkig verfijnt Volvo deze veiligheidssystemen continue merkte ik. Zo produceert deze Volvo V40 Cross Country niet meer constant dat irritante geluidssignaal waar ik in de Volvo S60 last van had. Ik ben overigens wel van plan om een keer het ‘Pedestrian Detection met Full Auto Brake’ uit te testen op het grote parkeerterrein in Katwijk aan Zee met een paspop dan wel een groot stuk piepschuim. Dat is toch een stuk leuker dan een gewone remmentest, want die test doe ik uiteraard ook altijd. Meestal doe ik dat als ik op een stoplicht af kom rijden, ik rem dan zo laat mogelijk en ga op het laatste moment vol in de remmen (het ABS wordt dan uiteraard ook altijd geactiveerd). De remmen van deze Volvo V40 Cross Country zijn prima te doseren en vertragen uitstekend, niets op aan te merken dus. Toen ik dit testverslag aan het schrijven was las ik nog een bizar krantenartikel dat over weigerende remmen. [quote Trouw.nl] Vier Belgen zijn in de Oostenrijkse bergen uit een rijdende auto gesprongen toen de remmen van het voertuig dienst weigerden. Het ongeluk gebeurde zaterdag op een bergpas bij Mühlbach am Hochkönig. De remmen van de auto waren oververhit geraakt tijdens een afdaling, en de 28-jarige bestuurster kon niet meer stoppen voor een verkeerslicht. De auto stortte even later in een bedding van een rivier. Eén van de inzittenden brak een been. De anderen hadden schaafwonden. De Belgen waren op weg naar Kroatië, melden Vlaamse media. [/quote Trouw.nl] Tja in de bergen moet je natuurlijk zo veel mogelijk op de motor afremmen, want als je dat niet doet oververhitten de remmen uiteraard. En dat oververhitten houdt in dat remschijven roodgloeiend worden, dat vervolgens de remvloeistof gaat koken (met moderne remvloeistoffen is die kans overigens kleiner dan vroeger), en de remblokken ‘fading’ gaan vertonen.

Pleh!
Op de terugweg ben ik nog even over de A44 richting Voorschoten gereden, want ik wilde nog even door de mooie S-bocht op de grens met Wassenaar heen rijden. Toen ik de stoplichten bij Wassenaar naderde zag ik dat er een auto met pech stond op de linkerstrook. Iedereen reed er omheen maar ja dat schiet niet op natuurlijk op dit zeer drukke gedeelte aan het einde van de A44! Ik heb de Volvo V40 Cross Country met alarmlichten aan achter de auto van de man geparkeerd, en heb de man geholpen zijn auto naar de kant (tegen de vangrail aan van de uitvoegstrook) te duwen. Hij vertelde mij dat de koppeling het had begeven. Daarna wilde ik teruglopen naar de Volvo en werd daarbij zowat overhoop gereden door meerdere automobilisten die allemaal haast hadden. Tja Nederland anno 2013, allemaal bellend en Whatsappend achter het stuur, je kunt net zo goed allemaal blinden achter het stuur zetten dat maakt geen enkel verschil. Wat zijn we toch een vreemd land geworden wat dat betreft, niemand helpt elkaar nog (daar is dit voorval weer eens een mooi voorbeeld van), iedereen heeft altijd en eeuwig maar haast en totaal geen geduld. Twee dagen hiervoor zag ik op de drukke Willem de Zwijgerlaan in Leiden nog twee eenden de weg oversteken. Net op het moment dat ik langs reed was het heel even rustig, maar als de stoplichten op groen springen gaat het weer los. Ik heb de Volvo V40 Cross Country op de middenberm geparkeerd en de eendjes de weg over gejaagd, want ik weet 200 procent zeker dat ze anders dood waren gereden. Nogal wat automobilisten kijken helemaal niet om zich heen, die zijn alleen maar met hun smartphone of andere totaal kansloze dingen bezig.

Kansloze dingen zoals even een flesje water drinken, of even de radio/NavSat bedienen, of even een boterham eten. Het schijnt dat je eigenlijk met helemaal niets anders bezig mag zijn dan autorijden, maar je mag wel handsfree bellen. Snappen jullie het nog dan snap ik het ook, regeltjes, regeltjes en nog eens achterlijke regeltjes. Maar er wettelijk voor zorgen dat van iedere(!) auto de deuren en ramen nog gewoon open kunnen als deze te water raakt kon minister Camiel Eurlings gek genoeg niet. Het zal mij allemaal een worst zijn, als ik even een ander liedje wil opzoeken dan doe ik dat gewoon! Uiteraard had ik mijn iPod Touch aangesloten via de USB-poort. De audio van deze Volvo V40 Cross Country is uitstekend, geen premium maar wel prima dus. Het dashboard is zoals ik van Volvo gewend ben mooi, strak, plat en overzichtelijk. De grafisch weergegeven snelheidsmeter met toerenteller in het midden deden mij meteen denken aan die van de Jaguar XJ. Voordeel van een grafische weergave is dat bij de eco-versie (de 1.6 liter diesel) in de eco-stand een verbruiksmeter en schakelinidicator te zien zijn, en in de sport-stand de snelheid en de motortemperatuur. Wat betreft de zit van de fraai gevormde stoelen kan ik alleen maar lyrisch zijn, werkelijk uitstekend zowel voor als achter. De zit achterin is ook prima maar nog verder naar achteren blijkt de kofferbak wat klein uit te vallen. Ik had de inhoud van bagageruimte wat groter ingeschat, maar meer dan de standaard hatchback Samsonite kofferset ging er echt niet in.

Zen-Zuinigheidsrit
Donderdag kwam ik total loss uit werk thuis, eindelijk vakantie maar oh wat was ik gaar. Geen idee wat voor rare beweging ik had gemaakt, maar de spieren in mijn onderrug zaten helemaal vast. En mijn rechter bovenarm die zwaar gekneusd was geweest na dat motorongeluk in februari speelde ook weer op. Tja het herstellen na zo’n motorongeluk duurt wel eventjes, geen weken maar maanden dus! Toen ik in 1992 mijn rug heb gebroken heb ik ook heel lang moeten herstellen, of beter gezegd revalideren dat is een beter woord. Toen heb ik geleerd met pijn om te gaan op een hele andere manier, zonder Tramal (=morfineachtige pijnstiller) of Methadon want zo ongelofelijk heftig was de pijn in het begin. Sommigen noemen het zelfhypnose, andere mediteren afijn geef het beestje zelf maar een naam. Door mezelf te ontspannen en goed te concentreren op iets kon ik de pijn te lijf gaan met ‘eigen’ middelen. Het is niet makkelijk maar al doende leert men niet waar. Na dat heftige motorongeluk is mijn pijngrens een heel stuk opgeschoven, maar ik heb vooral ook anders leren omgaan met pijn. Eén van mijn manieren om te relaxen is door bijvoorbeeld een zuinigheidsrit maken. De Volvo V40 Cross Country mag dan wel geen eco-auto zijn, maar ik had ongelofelijk veel zin in een zuinigheidsrit die donderdagavond. Gewoon even lekker helemaal ontspannen (=Zen) en verder vond ik het toch ook wel spannend om te kijken hoe zuinig ik deze 2-liter vijfcilinder diesel kan laten rijden. En oh wat is deze Volvo V40 Cross Country geschikt voor een Zen-Zuinigheidsrit, alles aan deze auto lijkt er als het ware voor ontworpen te zijn (ZZ=Zweedse Zen).

Na het aftanken ben ik genietend van een fraaie avondzon de N206 opgereden, ik had er ongelofelijk veel zin in. Dit zijn van die zeldzaam mooie zomeravonden waar ik ongelofelijk van kan genieten, en een auto zoals deze Volvo V40 Cross Country helpt daar dik aan mee. Ondanks dat de cruise control van het type ACC is – de auto remt dus zelf af – heb ik ‘m toch aangezet. Zodra ik echter te dicht bij een voorligger dreigde te komen (sommige automobilisten rijden maar 70-75 km/u) heb ik het ACC uitgezet, want ik rem niet tijdens een zuinigheidsrit maar ik wil natuurlijk ook niet dat de Volvo voor mij remt. Bij De Zilk aangekomen heb ik ruim voor de bocht het ACC uitgezet, de versnellingspook in de Sportstand gezet en handmatig teruggeschakeld. De remmende werking van het motorblok viel me wat tegen, maar het was ruim voldoende om de snelheid er wat uit te halen. Met 80 km/u deze scherpe bocht induiken kan misschien wel, maar omdat ik geen vrij zich heb lijkt me dat niet verstandig. Na deze mooie scherpe bocht reed de irritant achter mij hangende auto meteen 150 meter achter me. En bocht na bocht werd de afstand met mijn irritante achterligger groter, en het enige dat ik daarvoor hoefde te doen is niet remmen en vloeiend sturen. En het mooiste is ook nog eens dat niet remmen en vloeiend rijden brandstof bespaard. Pas in Vogelenzang kwam-ie weer achter me plakken, maar desondanks bleef ik netjes 35 km/u rijden op de ACC.

De rotonde na Vogelenzang is voor mij de leukste rotonde van de zuinigheidsroute, A omdat-ie een mooie hoge rotonderand heeft en B omdat je er met een behoorlijke snelheid overheen kunt vliegen. En dus zag ik de irritante achterligger na de rotonde alleen nog als een stipje in mijn achteruitkijkspiegel. De bomenweg ging lekker net als de afslag richting Zandvoort, en zelfs de T-splitsing ging zowaar zonder te hoeven remmen. Ik moest daarvoor wel een razend snel een vreemde actie uitvoeren die zo snel ging, dat ik nu niet eens meer weet hoe ik het nou gedaan heb. Op dat punt kun je namelijk pas op het allerlaatste moment zien of er verkeer van links of rechts komt vandaar. Bij het stoplicht in Bentveld moest ik helaas remmen, dom, dom, dom want ik had gewoon beter moeten anticiperen. Richting het Circuitpark Zandvoort rijdend keek ik naar links en had toen pas door hoe ongelofelijk heerlijk ontspannen ik achter het stuur van de Volvo V40 Cross Country zat. Deze auto klopt werkelijk als een bus, dat hebben die Volvo-ontwerpers en Volvo-technici heel knap gedaan. De weg richting de boulevard vanaf de rand van Zandvoort is voor mij één van de mooiste van Nederland. De fraaie knusse huisjes aan deze weg zijn de mooiste van alle kustplaatsen in Nederland. Bij de boulevard aangekomen reed er een zeer lachwekkende automobilist één auto voor mij. De beste man remde voor iedere verkeersdrempel, en als je weet hoe hoog (of beter gezegd hoe ongelofelijk laag) die daar zijn dan moet je bijna janken van het lachen. Net alsof zijn auto beschadigd als hij daar met 60 km/u overheen zou rijdt. De rit terug naar Katwijk ging zo goed als perfect, slechts drie keer heb ik moeten remmen en da’s best goed met een automaat. Het aantal afgelegde kilometers gedeeld door het aantal liter diesel leverde een verbruik op van 1:22,9 en dat is heel dichtbij het door Volvo opgegeven verbruik.

JIHA!!!
Na het aftanken was ik meteen in de feeststemming, Sport-stand aan en het DSTC uit en gaan met die banaan door de opritbocht bij ‘t Heen, ik wilde ‘m nog één keer plankgas nemen! En uiteraard ook de rotonde en S-bocht bij voormalig MarineVliegkamp Valkenburg. Normaal gesproken ben ik zelden zenuwachtig maar dit keer wel, want gisteren moest ik hier serieus aan de bak en ging het niet zoals ik wilde. Maar oefening baart kunst want toen ik plankgas gaf in de Sport-stand vloog de Volvo V40 er vandoor. Met zwaar piepende en vol doorspinnende voorbanden vloog ik door de bocht. Het allermooiste was het uitkomen van de bocht, dat ging wel zo mooi gecontroleerd en lekker daar kan ik als testrijder verschrikkelijk van genieten. Op de N206 aangekomen kon ik nog net voor een BMW X3 invoegen, op naar de rotonde + S-bocht. Ook nu weer was ik zenuwachtig want de vorige keer ging het niet zoals ik wilde. Het stoplicht stond op groen en dus kon ik met een lekker vaartje rechtsaf slaan richting de rotonde. Omdat ik even af moest remmen voor een andere auto liep dat niet zoals ik wilde, maar de S-bocht ging werkelijk perfectementi! Ik merkte dat ik nog weer verder kon gaan dan ik gedacht had, mijn bewondering voor de wegligging van deze Volvo V40 Cross Country is na deze twee mooie acties weer verder gestegen. Dit is mijn zoveelste Volvo die ik test, maar alles op een rijtje gezet ook de beste. Dat beste zit ‘m vooral in de mooie algehele balans van deze auto, zodra ik plaats genomen had was het goede gevoel er meteen. Het is een soort gevoel van totale kalmte een misschien wel typisch Zweeds gevoel, denk maar aan al die beroemde Zweedse tennissers die zelf onder de grootste hoogspanning doodkalm op de baan stonden. Ik kan iedereen van harte aanraden een keer naar Zweden te gaan om dit gevoel te ervaren, het gevoel van “Haast wasda???” Ik heb wel eens meegemaakt dat een auto bleef staan wachten op mij, terwijl ik nog zeker 300 meter van die auto was verwijderd. Die totale rust, kalmte en geduld is iets wat wij Nederlanders niet meer kennen. Ik probeer het wel eens in het verkeer, netjes rijden dus 30 km/u rijden in een 30-zone, iedereen voorrang geven die daar recht op heeft, stoppen voor een zebrapad, een fietser voor laten gaan die van rechts komt, maar het effect is dat iedereen gaat toeteren, naar zijn hoofd wijzen etc. Tja Nederlanders…

Zelfstandig terug naar de baas
Nou ja bijna zelfstandig dan, met een beetje hulp van Daan. Omdat ik op tijd in Amsterdam moest zijn voor een afspraak ben ik vroeger dan normaal – 07.00u – in de auto gestapt, om deze Volvo V40 Cross Country terug te brengen naar de baas in Beesd. Ik had verwacht dat het een saai snelwegritje zou worden maar dat viel achteraf heel erg mee. Ik wilde nog een aantal dingen uittesten dus daar had ik mooi exact 73 km lang de gelegenheid voor. Na vertrek van huis heb ik direct de ACC ingeschakeld en op 50 km/u vast gezet. Nu kon ik zonder te remmen naar Beesd rijden, want zolang ik niet vooraan zou komen te staan bij een stoplicht remt de Volvo C40 Cross Country namelijk voor mij. Iedereen die ik vertelde dat ik de Volvo V40 Cross Country alles voor mij liet doen keek me totaal ongelovig aan, met grote ogen waarin stond te lezen: “Durf jij daarop te vertrouwen???” Toch is dat precies wat een autojournalist moet doen, vertrouwen hebben in de elektronische hulpsystemen van een te testen auto. Let goed op, ik schrijf hulpsystemen! Het zijn dus geen elektronische systemen waar je altijd blind op moet vertrouwen! Want dat het wel eens mis kan gaan ondervond ik met de Volkswagen Scirocco 1.4 TSI die van het ene op het andere moment volledig onbestuurbaar werd, en dat nota bene meerdere keren tijdens de testweek. Op zo’n moment moet je als testrijder razend snel kunnen reageren, en dus over ongelofelijk goede reflexen beschikken. En het mag dan ook geen wonder heten dat ik mijn reflexen dagelijks train. Als ik dat niet zou doen dan had ik al heel lang geleden tussen 6 plankjes gelegen. Ik voel me dus aan mijn lezers verplicht om deze hulpsystemen te testen, en dat doe ik dan dus ook heel braaf (en graag!). Bij elk stoplicht remde de Volvo V40 Cross Country braaf af, en indien nodig zette de ‘Queue assist’ de auto ook volledig stil. Een klein tikje met mijn voet op het gaspedaal was genoeg om de auto weer in beweging te zetten, waarna het ACC weer optrok tot 50 km/u dan wel de langzamere snelheid van mijn voorganger.

Op de snelweg heb ik iets meer gas gegeven, dat was dus gewoon even op het knopje + drukken. Ik was namelijk benieuwd waar het verbruik op uit zou komen met wisselende snelheden, dus zo tussen de 100 km/u en 130 km/u. Gelukkig was het vrijdag want dan is het rustig op de weg, en zijn er zelden files op de A12/A2. In de buurt van de afslag naar de A2 dook er plotseling een Mercedes-busje tussen mij en mijn voorligger. Het paste net aan maar desondanks reageerde het ACC reageerde niet heftig met een brute remactie. Op de A2 gebeurde daarna iets vergelijkbaars toen ik van rijbaan wisselde. Ik kwam vlak achter alweer een Mercedes-busje terecht, maar ook nu weer reageerde het ACC heel rustig. Het ACC op deze Volvo V40 Cross Country is wat mij betreft dan ook het beste ACC dat ik tot nu toe ben tegen gekomen op een auto. Ik heb ook nog even uitgetest hoe lang ik de Volvo – met het ACC aan – zelf kon laten sturen met behulp van het ‘Lane Keeping Aid’. In tegenstelling tot bij de Honda CR-V klonk er geen signaal dat ik mijn stuur vast moest houden, maar schakelde het ACC zichzelf automatisch uit. Toen ik de A2 verliet regende het gelukkig nog steeds. Onderaan de afslag richting het dorp ligt een hele mooie rotonde en twee dito bochten. Ik heb plankgas gegeven blind vertrouwend op het Torque Vectoring dat werkelijk perfect ingreep. Het voelde zo lekker aan dat ik het niet kon laten om het in de volgende bocht (en ook op de terugweg) nog een keer te doen. Na het wassen heb ik de auto afgetankt bij de ex-Khadaffi benzinepomp vlakbij de importeur. Ondanks redelijk stevig doorrijden kwam ik uit op een hele nette 1:18.