De Ford Fiësta van nu…
Een blauwe Ford Fiësta uit 1978 en dan nu een blauwe Ford Fiësta uit 2014. Best grappig dat de eerste auto (van mijn zus) waarin ik jaren heb gereden na het behalen van mijn autorijbewijs (1983) een blauwe Ford Fiësta is geweest uit 1978. Dat was nog een auto vrijwel zonder elektronica (geen ABS/ESP etc.), dus met een carburateur, een ontsteking met verdeelkap + contactpuntjes, handbediende portierramen, etc. Ik denk dat veel autojournalisten niet eens meer weten wat een carburateur is, laat staan dat ze weten hoe ze contactpuntjes af moeten stellen. Tja tijden veranderen en de Fiësta van nu is dan ook een Rolls Royce vergeleken met die Fiësta van toen. Als ik nog denk aan de avonden dat ik naar de HBO-B avondopleiding in Scheveningen moest rijden samen met mijn zus. In de sneeuw bij -10 graden Celsius met een kapotte verwarming, dat was nog eens bikkelen zeg waha! In dat opzicht was mijn winterse rit op vrijdag 3 januari bij een temperatuur van maar liefst 12,2 graden extreem warm. Fiësta-temperaturen dus hartje winter, kan niet beter dus voor een week testen. Na het wegrijden bij de importeur dacht ik even dat ik de verkeerde auto had meegekregen, dit lijkt wel een Ford Focus zo mooi is tie van binnen en ook de vering/demping is helemaal top. Meest verrassende aan deze Ford Fiësta is het 1.0 liter EcoBoost motorblok in combinatie met PowerShift oftewel een 6-traps automaat. Om heel eerlijk te zijn had ik er een hard hoofd in, want weinig Pk’s en een automaat met zoveel versnellingen is meestal geen goede combinatie. Ik kan mij nog heel goed herinneren dat ik een Audi A1 met 7-traps DSG-bak heb getest, en die auto reed werkelijk waardeloos in een stadse omgeving. Bij lage snelheden van 50-60 km/u schakelde de DSG-bak altijd naar een te hoge versnelling (bv. 60 km/u – 7de versnelling – 1.100 toeren), waardoor het toerental en dus ook het koppel te laag was om de krukas nog mooi rond te laten draaien.

Mijn bezwaar bleek ongegrond want het 100 Pk sterke 1.0-liter EcoBoost motorblok krijgt de krukas met gemak rond. De keuze van een 6-traps automaat is de juiste keuze gebleken, Ford heeft haar huiswerk duidelijk beter gedaan dan Audi toentertijd. Langzaam rijdend over de verkeersdrempels van de Amstelkade voelde ik direct dat de vering/demping tegenwoordig de klasse heeft van een Ford uit het duurdere segment. Langzamerhand zie je dan ook door de jaren heen dat auto’s uit het B- en C-segment de luxe (=interieur + vering/demping) hebben gekregen van de auto’s uit de segmenten daarboven. Bij de Rai sloeg ik linksaf richting de A4, en voor het stoplicht merkte ik dat deze Fiësta geen Auto-Start-Stop heeft. Dat had nou juist bij een automaat erg handig geweest, voet op de rem houden en bij groen er weer af motor snel starten en wegwezen. Helaas zijn alleen de handgeschakelde versies zijn leverbaar met Auto-Start-Stop. Toen ik de A4 opreed heb ik nog even snel de auto op de rechterbaan ingehaald, want die maakte zo weinig vaart dat schoot niet op. Ik trapte het gaspedaal wat dieper in maar daarna duurde het even voordat de Fiësta vaart ging maken. De gasreactie is wat aan de langzame kant maar dat kom ik vaak tegen bij automaten, een tuning zal hier wonderen verrichten en ik raad dit iemand die van doorrijden houd dan ook zeker aan.

Eens even kijken
Op de A4 dacht ik even snel via de bluetooth een verbinding te maken met mijn iPod Touch. Waarom weet ik niet maar het werkte niet, daarna de iPod Touch aangesloten op de USB-ingang maar ook daar hetzelfde. Weer geen muziek uit de speakers, vreemd hoor want wat kan daar nou moeilijk aan zijn??? Uiteindelijk heb ik van armoe de radio maar aangezet, beter iets – ik heb een bloedhekel aan dat zwakzinnige gemekker van die DJ’s (vooral opperidioot Giel Beelen) – dan niets. De volgende dag heb ik een USB-stick met MP3-songs in de USB-ingang gestoken en toen werkte het ineens wel. Toen ik daarna mijn iPod Touch op de USB-ingang aansloot deed-ie ’t ineens wel, daar snap ik nou werkelijk helemaal niets van. Over de A4 naar Bodegraven rijdend merkte ik dat het 100 Pk sterke 1.0-liter EcoBoost motorblok totaal geen moeite heeft om de Ford Fiësta vooruit te branden. Als je het niet zou weten dan zou je absoluut niet geloven dat dit motorblok een 3-cilinder is. De afrit naar de N11 is een rottert want schat je ’m verkeerd in en is dus je snelheid te hoog dan vlieg je er geheid af, iets wat dus met enige regelmaat een automobilist overkomt op deze plek. Het was de eerste echte testbocht voor deze Ford Fiësta, en alhoewel ik niet op de grens reed voelde het prima aan. Wat betreft de banden had ik totaal geen idee welk merk het zou kunnen zijn. Wel wist ik zeker dat het geen Ultra High Performance banden zijn, daarvoor voelden ze niet ‘grippy’ genoeg aan. Op de N11 heb ik me netjes aan de snelheid gehouden, de ‘lonely’ motormuis met lasergun is hier het grote gevaar. Toch zie ik ze steeds minder vaak staan en dat klopt ook wel gezien het persbericht de volgende dag later dat nog maar 1 op de 20 boetes uitgeschreven wordt door een politieagent.

Op de N11 had ik nog even een leuk momentje met een verkeershufter, hij probeerde op alle mogelijke manieren mij (en ook andere automobilisten) voorbij te komen door onder andere rechts in te halen. Aan het einde van de N11 was de verkeerssituatie nogal raar waardoor ik ervoor koos achter een te langzaam rijdende auto te blijven hangen. De even daarvoor bumperklevende en rechts inhalende verkeershufter dacht voor mij uit te komen op de afslag, door nog even op het laatste moment een aantal auto’s in te halen. Maar omdat ik net iets eerder de afslag op reed dan toegestaan, en daarna plankgas gaf lukte het die verkeershufter net niet om voor mij langs te kruisen. Ik kan het niet helpen maar dit soort verkeershufters even lekker zieken kan ik soms niet nalaten. Op mijn motor word ik net iets te vaak bijna van mijn motor afgereden door dit soort idioten, ik heb er dus wel een goede reden voor. Aan het einde van de afslag liggen aan weerszijden van de N11 twee mooie rotondes. Mooi maar lastig omdat je direct de juiste baan moet kiezen, maar dat moet je maar net weten. Ik had het ESP op dat moment aanstaan en dat kon ik ook duidelijk voelen. Toch greep het ESP niet zo heftig in dat alles meteen dood slaat, het was toch nog wel een soort van spannend. Het ritje over de snelweg naar Bodegraven was me prima bevallen, en toen ik bij mijn ex-collega aangekomen uitstapte had ik het gevoel dat het een veel duurdere auto is.

Uit je eigen stad
Direct na het ophalen ben ik met een ex-collega naar de stadsboerderij van Rotterdam gereden. Ik had daar al meerdere keren positieve dingen over gelezen in de krant. Vanaf Bodegraven is het maar 32,7 km rijden, nog geen half uurtje dus. De rit voerde over de A12 en de A20 richting Delfshaven, een mooi stukje Rotterdam. Op dat moment had ik nog geen idee wat voor banden er om de velgen van deze Ford Fiësta zitten. Toen ik in een mooie bocht even wat extra gas gaf merkte ik dat de banden heel mooi weggleden. Mijn ex-collega is wel wat gewend van mij dus die schrikt gelukkig niet meer van mijn acties. Op weg naar stadsboerderij “Uit je eigen stad” had ik rustig de tijd om het interieur te inspecteren. Dat interieur ziet er bij deze wat versie met meerdere extra opties zeer goed verzorgd en luxe uit. De met leder beklede stoelen zitten uitstekend, en dat scheelt een hoop rug/schouder-pijn dat is als de stoel goed afgesteld staat uiteraard. Want een auto kan nog zulke perfect zittende stoelen hebben, als je verkeerd achter het stuur zit dan ben je amper een uur rijden al een wrak. De spiegels, het stuur en de stoelen goed afstellen zorgen er samen voor dat je met gemak lange ritten kunt maken. Uiteraard ga ik dan uit van een goede lichamelijke conditie van de bestuurder. Verder wil ik veel bestuurders ook het advies geven om vooral ontspannen achter het stuur te zitten, ik zie namelijk nogal wat bestuurders behoorlijk verkrampt achter het stuur zitten. Je kent ze vast wel, van die mensen die hun stuur bijna door midden knijpen en met hun neus zowat tegen de voorruit aan zitten.

Als andere extra optie had deze auto een Advanced Technology Navigation Pack, een aanrader alhoewel mijn iPod Touch daar anders over dacht. Ik heb geen idee wat de oorzaak is geweest want na thuiskomst kreeg ik ’m aan de praat en heeft-ie het de hele week prima gedaan. Ik kon ook spraakgestuurd nummers op mijn iPod zoeken, maar daarvoor moest ik een lijstje spraakcommando’s uit mijn hoofd leren. Het wordt hoog tijd dat een spraakcommandoloos systeem op de markt komt. De audio met 6 speakers vind ik van prima kwaliteit zeker gezien de prijs van deze auto. Eén van de leukste elektronische systemen op deze Ford Fiësta vind ik persoonlijk MyKey, alhoewel veel jongeren daar anders over denken vrees ik. Met MyKey kunnen ouders (de hoofdsleutel is de Admin-sleutel) een extra sleutel(s) zo programmeren dat; 1. De topsnelheid wordt beperkt tot bijvoorbeeld 120 km/u 2. Het maximum volume van het audiosysteem wordt gereduceerd 3. Het audiosysteem zelfs geheel wordt uitgeschakeld wanneer de bestuurder en passagiers geen veiligheidsgordel dragen 4. Dat veiligheidssystemen zoals ESC en Active City Stop niet kunnen worden uitgeschakeld. Onzin? Ik denk het niet als je weet dat bestuurders jonger dan 25 jaar twee keer vaker betrokken zijn bij een fataal(!) ongeluk. Gelukkig zaten in MijnKey geen restricties geprogrammeerd, en dat is maar goed ook want anders zou dit een test van het gehalte brommobiel zijn geworden. In Rotterdam aangekomen heb ik even stevig gas gegeven in een aantal bochten, en dat voelde heerlijk aan want ik herkende dit gevoel oftewel deze banden. Ik was dan ook niet verbaasd dat ik Hankook op de zijkant van de banden zag staan.

Fundag
Zaterdag is voor mij altijd één van de leukste dagen van de week, want het is namelijk de dag nà! Vrijdag is uiteraard de op één na leukste dag, want dat is altijd dé dag dat ik een testauto op mag halen. Zaterdag is altijd leuk omdat ik dan 9 van de 10 keer voor het eerst kijk wat een testauto kan. Soms valt dat tegen, soms sta ik perplex, en soms weet ik het gewoon nog niet zoals dit keer. Maar voordat ik aan de slag kon moest ik even mijn moeder heel relaxt rijdend naar mijn zusje brengen. Commentaar van mijn 80-jarige moeder: “Wat een fijne instap en wat een heerlijke stoel.” en even later “Wat rijdt deze auto heerlijk.” En vlak deze uitspraken niet uit, want de markt voor 65-plussers is vele malen groter dan vroeger. En dus doen de 65-plussers er toe, en dus is heden ten dage wat zij vinden belangrijker dan wat een jongere vindt. Jongeren zijn alleen maar lastig, want die spelen alleen maar met hun smartphone en kopen geen auto’s meer. Na het afzetten van mijn moeder bij mijn zusje ben ik even gaan zwemmen, en daarna even heerlijk gaan beesten met mijn Admin Key. Mijn eerste poging door de opritbocht van ’t Heen liep iets anders dan ik gedacht had. Normaal gesproken rij ik rustig op de opritbocht af in de 2de versnelling, waarna ik vervolgens plankgas geef maar met een automaat is dat wat lastiger. Ten eerste kiest de auto zelf de versnelling, in dit geval de 3de versnelling en dat is niet handig. Door plankgas te geven moet de automaat eerst terugschakelen naar de 2de versnelling, en dat is op zich niet zo erg maar meestal gaat dat niet zo subtiel. De toerentellernaald vliegt dan middenin de bocht in één keer richting de bovenste toerenregionen, en de voorbanden moeten stante pede zwaar aan de bak. Maar goed ook dit moet getest worden, maar dat het geen succes was lijkt me duidelijk. Gelukkig heeft deze Ford Fiësta een heel mooi knopje bovenaan de versnellingspook met +/- erop, voor later dus…

Na thuiskomst ben ik nog snel even een bagel gaan eten in de stad, uiteraard met mijn Renault Twizy want parkeren in het centrum met een gewone auto is niet te doen. Daarna ben ik snel naar mijn garage gereden om de Samsonite kofferset erin te passen en meten. Met hoedenplank past er: 2×50-liter + 2×33-liter + 2×13-liter in de bagageruimte en zonder hoedenplank is dat: 3×50-liter + 3×33-liter + 2×13-liter. Op de foto is maar één 13-liter beautycase te zien maar nummer 2 moet je er maar even bijdenken. Al met al heeft de Ford Fiësta 1.0 Ecoboost PowerShift een aardige bagageruimte voor een hatchback van dit formaat. Na de foto’s van de kofferset ben ik alvast wat foto’s gaan maken, maar helaas begon het te regenen zodat ik niet verder kwam dan wat sfeerfoto’s. De latere actiefoto’s (het werd toch nog even droog op de terugweg) vielen zo tegen dat ik hoopte dat het de volgende dag nog zou lukken. Op de actiefoto’s is goed te zien dat de Ford Fiësta bij stevig bochtenwerk behoorlijk uit de veren komt, maar alle vier de wielen blijven onder alle omstandigheden aan het asfalt kleven. Dat verklaart ook de uitstekende wegligging van deze auto. Als ik deze Ford Fiësta vergelijk met andere automerken dan zijn er maar een paar automerken die dezelfde uitstekende kwaliteit vering/demping hebben op vergelijkbare auto’s. En nee dat zijn niet de Duitse automerken maar de Aziatische automerken.

Een snel tussendoor testje
Gelukkig had ik er deze week nog een dag tussen zitten dat ik even met vier mensen in de auto zat. Het scheelt dat ik een grote familie heb, dan zijn er onder andere nogal wat verjaardagen in een jaar. Ik was benieuwd hoe twee volwassenen zouden zitten achterin, want de beenruimte leek mij eerlijk gezegd nogal aan de krappe kant. Maar voordat ik mijn broer en zijn vriendin ben gaan ophalen bij het Centraal-Station in Leiden ben ik nog even in een half uurtje op en neer naar het Space BusninessPark gereden in Noordwijk. Ik wilde even weten hoe de auto zou reageren met het ESP uit, want met een automaat is dat toch altijd wat anders dan met een handgeschakelde versnellingsbak. De gasreactie van het 1.0-liter EcoBoost motorblok is bij plotseling gas geven wat aan de trage kant, en dat kan bij plotseling gas geven in een bocht tot verrassingen leiden of niet dus. De afrit naar Rijnsburg heb ik de Ford Fiësta gewoon uit laten rijden, afremmen op de motor had heel weinig zin want dat doet dit motorblok vrijwel niet. Daardoor was mijn bochtensnelheid aan het einde van de afrit dan ook behoorlijk hoog. Toch bleven de vier Hankook-banden mooi aan het asfalt gekleefd, en dat is te danken aan de uitmuntende vering/demping. Die is voor een auto in deze prijsklasse en segment echt ongelofelijk goed, elk hobbeltje, verkeersdrempel maar zelfs de rotste snelheidsbrekers strijkt deze vering/demping glad alsof het een vijf maal zo dure Duitse sedan is.

Het is jammer dat er een auto links van de rotonde aan kwam gereden, anders had ik de mooie afritbocht door kunnen zetten want het ging net zo lekker. Ik reed de rotonde op en af de N206 over en daar was het weer hetzelfde maar nu ging ik verliet ik de rotonde het industrieterrein op. Ik sloeg direct rechtsaf en in de D-stand reageerde de auto ondanks de trage gasreactie prima. Met doorspinnende voorwielen vloog ik de rechterbocht door, en ook de bocht naar links voelde prima aan. Wat dat betreft zijn de Hankook banden een uitstekende keuze, deze banden verrassen niet met rare plotselinge uitglijders. Daarna heb ik nog even een rondje industrieterrein gedaan, en heb de S-stand ingeschakeld zodat ik een rondje handmatig schakelend kon doen. Dat voelde een stuk beter aan maar dat is ook logisch, want door zelf de versnelling te bepalen kun je ook het toerental regelen (en dus alvast voor de bocht verhogen door manueel een versnelling lager te kiezen), en dat is heel belangrijk als je op de grens aan het rijden bent met een automaat. Een ander belangrijk onderdeel tot slot is de stuurbekrachtiging, want een goede feedback van wat de banden doen in samenspraak met de vering/demping bepaalt in hoge mate het stuurplezier. En ook die stuurbekrachtiging is werkelijk uitstekend voor een auto uit dit segment.

Familiegedoe
Na mijn snelle tussendoor testje moest ik weer heel snel richting Leiden rijden, de achterkant van het NS-station om precies te zijn. En ook even heel erg snel opschieten is geen probleem met deze Ford Fiësta 1.0 Ecoboost, en dus knalde ik in vliegende vaart door alle bochten en over alle rotondes richting Leiden. Wel moest ik nog even toeteren onderweg, in de bocht van de A44-afrit bij het Transferium zijn veel automobilisten namelijk geneigd de bocht zwaar af te snijden. Hoe vaak ik hier al niet een bijna-ongeluk heb gehad weet ik niet meer, maar het zijn er heel wat geweest. En juist als ik zoals nu wat sneller onderweg ben moet ik extra goed oppassen. Onderweg naar het NS-station bedacht ik me dat ik de remmen nog helemaal niet had getest, en wat is er leuker dan behalve snel te rijden ook snel te remmen. De remmen achter zijn trouwens van het type trommel, iets dat je bij motorfietsen nog maar zeer zelden tegenkomt maar bij auto’s des temeer. De remmen van deze Ford Fiësta 1.0 Ecoboost laten zich prima doseren, ze vertragen uitstekend waardoor ook snel en laat remmen geen probleem is. En uiteraard heb ik ’m ook nog even voor één van de stoplichten onderweg in het ABS gegooid. Ik blijf dat altijd weer leuk vinden, alhoewel het voor mensen die dit niet verwachten vaak schrikken is. Aangezien ik heel wat stoplichten had op weg naar het NS-station, heb ik er ook nog maar wat stoplichtsprintjes aan vast geplakt. En het verraste mij (en niet alleen mij) best wel hoe snel deze 1-liter auto met automaat vertrekt, en dat komt absoluut mede door die goede automaat. Linkervoet op de rem, rechtervoet op het gaspedaal en bij groen het gaspedaal op de bodem trappen. Jiha!

Onderweg naar het NS-station zag ik op het display van mijn gsm dat mijn broer had gebeld, uiteraard had ik mijn gsm ook aan kunnen sluiten op de bluetooth functie. Maar ik heb niets met bellen in de auto ook niet met handsfree, want of je nou wel of niet handsfree belt je bent hoe dan ook afgeleid. Maar er zijn nog gevaarlijker dingen dan bellen in de auto en dat is niezen. Tijdens het schrijven van dit testverslag las ik het volgende bericht op het internet. “VELDHOVEN – Een niesbui heeft zondagmiddag voor een flink ongeluk gezorgd op de afrit Veldhoven van de N2. Een bestuurster moest niezen en raakte daardoor de macht over het stuur kwijt. Hierna raakte ze een groot verkeersbord en schoof door naar een betonnen console die de rand van de geluidswering verzorgt. Door deze klap kwam het hele motorblok los uit het voorcompartiment van de auto en belandde het voertuig op de zij op de N2.” Bij het NS-station stonden mijn broer en zijn vriendin reeds te wachten, en uiteraard vroeg ik meteen hoe de zit achterin was. Tot mijn verrassing zeiden ze allebei: “”Prima, want zo op het oog leek het mij nogal aan de krappe kant qua beenruimte.” Na thuiskomst heb ik nog even snel wat actiefoto’s gemaakt met mijn zwager, want de foto’s van een dag eerder vond ik niet goed genoeg. Daarna was het met zijn vieren richting Katwijk aan Zee voor het vieren van twee verjaardagen. Na de verjaardag heb ik mijn broer en zijn vriendin thuis gebracht, en ik moet zeggen dat de NavSat dat prima deed. Geen enkel foutje op deze altijd weer lastige route, mijn complimenten.

Feesten in een Fiësta
Na een best wel raar weekend moest ik dan eindelijk weer aan het werk, en oh wat had ik er veel zin in. Twee weken verplichte vakantie (lees: kerstsluiting) zijn leuk maar je raakt je regelmaat kwijt, want het eenzame beroep autojournalist is nou niet bepaald een beroep met regelmaat. Ik ben dan ook blij dat ik het naast mijn laboratoriumbaan doe, al is het alleen maar omdat het ene na het andere automagazine opgeheven dreigt te gaan worden. In autoland valt in de breedste zin des woords geen droog brood meer te verdienen! Dan mag ik mezelf toch tot een uitermate tevreden mens bestempelen, die als uitlaatklep in de nieuwste modellen naar zijn (andere) werk mag rijden. Vandaag was dat in de nieuwe Ford Fiësta 1.0 EcoBoost met PowerShift, een combinatie van een automaat met twee droge koppelingen zonder koppelomvormer. De eerste PowerShift had namelijk twee natte koppelingen dus dat vind ik wel verrassend, maar blijkbaar werkt dit beter en verbruikt het minder brandstof. Want hoe je het ook draait of keert een automaat verbruikt altijd meer brandstof dan de handgeschakelde versie. Het opschakelen doet de PowerShift werkelijk heel mooi en vloeiend, zeker als je bedenkt dat deze automatische versnellingsbak geen koppelomvormer heeft. In eerste instantie heb ik het ESP aan laten staan maar ik heb het al snel uitgezet. Het ingrijpen van het ESP haalt wat mij betreft een stukje rijplezier uit het rijden, sportief rijdend is het met het ESP uit een stuk leuker dan het ESP aan.

De koeienrotonde ben ik in de D-stand overheen gereden, over de rotonderand uiteraard. De Ford Fiësta gedroeg zich heel voorspelbaar, al zou een passagier die naast mij zou zitten iets heel anders zeggen. Dwars over een rotonderand heen glijden voelt eng aan, maar dat is het dus totaal niet! Alhoewel ik er wel bij moet vermelden dat het die ochtend regende, en dan glijdt een auto altijd wat makkelijker en/of meer dan als het droog is. Ik kom later nog wat uitgebreider op de banden terug, maar de Hankook Ventus S1evo zijn qua feedback echt topbanden. Omdat ik te vroeg naar werk was gereden ben ik nog een rondje over het rotondecircus heen gereden, alhoewel dat niet de bedoeling was die ochtend. Ik heb voor de eerste rotonde de versnellingspook in de S-stand gezet, gewoon omdat ik dan veel beter kan controleren wat ik aan het doen ben. In de S-stand kan ik namelijk handmatig terugschakelen (met een heel mooi klein +/- knopje op de versnellingspook) naar de tweede versnelling, waardoor ik al redelijk hoog in toeren het gas erop kan zetten. De auto begint daardoor vloeiender en gecontroleerder te glijden dan dat ik in de D-stand het gaspedaal op de bodem trap. Tijdens dat rondje werd ik bijna aangereden door een Audi-rijder (wat anders???) die niet op zat te letten, en ik even daarvoor al had betrapt op asociaal rijgedrag. De Audi-rijder schrok zich te pletter toen ik heel sneaky binnendoor (dat mag op die plek alleen doet bijna niemand het vanwege de hoge rotonderand, eigenlijk is het dan ook een domme constructiefout) naar de binnenring van de rotonde stuurde terwijl hij dat ook net van plan was.

Wat maakt een band een goede band?
Het komt niet vaak voor dat ik een merk en type band wat uitgebreider bespreek, overigens daar gelaten dat alle andere automagazines nooit iets schrijven over de banden op een testauto. En dat is vreemd want banden kunnen een auto maken en breken, zoals ik laatst weer eens meemaakte tijdens de test van de Kia pro_cee’d 1.6 T-GDi GT First Edition. Niet dat de Michelin Pilot Sport 3 nou persé slechte banden zijn, maar het is wel zaak dat je weet wat ze doen met droog én met nat weer. Op nat wegdek bleken deze banden nogal onvoorspelbaar te reageren, iets wat deze Hankook Ventus S1evo nou net níet doen. De Hankook Ventus S1evo is een fantastische blij-dat-ik-glij-band die een werkelijk perfecte feedback geeft. Zelfs als ik in de D-stand middenin in bocht plankgas geef dan nog vangen deze banden dat perfect op. Dat is bijzonder want de meeste banden laten het dan afweten, en als je dan geen al te goede bestuurder bent laten de gevolgen zich raden. Ik denk dat ze bij GP Elite deze banden graag onder hun drifauto’s zouden willen monteren. Niet elke band is namelijk geschikt om lekker mee te driften, jawel ook dat verschilt sterk per band. Ik kan mij van vroeger nog herinneren dat een bepaald type band van Yokohama bekend stond als de ultieme driftband. Ik weet zelfs nog precies de laatste keer dat ik deze banden op een andere auto had, zo goed zijn deze banden dus dat ik me dat nog kan herinneren! Persoonlijk vind ik het erg jammer dat banden net als vering/demping een ondergeschoven kindje zijn in de autojournalistiek. Maar ja ik weet wel hoe dat komt, banden zijn net als vering/demping veel autojournalisten dé ongrijpbare onderdelen van een auto. Beiden kunnen absoluut niet zonder elkaar, goede vering/demping kan een slechte band beter laten presteren, maar slechte vering/demping kan ook bij een goede band de grip dramatisch af laten nemen. Toch is de grip waar banden en vering/demping samen voor zorgen iets ongrijpbaars, en dat heeft dan weer te maken met persoonlijke voorkeur en vooral ook rijstijl. De ene coureur kan bloedhard rijden met een vering/demping setup en een bepaalde compound banden waar een andere coureur direct mee van de baan zou vliegen met zijn rijstijl. Ik blijft het mooi vinden dat er dit soort gevoelsdingen aan een auto zitten, juist dàt en niets anders maakt het testen zo leuk!

Blauw-Ford-NUL komma NUL
Zomaar een woensdagavond in januari van het jaar Anno Domini 2014 stapte ik in een blauwe Ford Fiësta 1.0 EcoBoost met PowerShift om een zuinigheidsrit te maken. In 2009 lukte het mij voor de eerste keer om mijn zuinigheidsroute met een lengte van 69,9 km af te leggen zonder te remmen. Dat was met een blauwe Ford Focus ECOnetic Start-Stop Trend 1.6 TDCi. Het stilzetten van de auto voor de benzinepomp telde ik dan niet meer, dat leek me toen oké maar vorig jaar lukte het me zelfs om ook dat zonder remmen te doen. Dat was met de Fiat 500L TwinAir Turbo 105 Easy, de ultieme zuinigheidsrit tot dan toe dus eigenlijk. Waarom een zuinigheidsrit met deze Ford Fiësta 1.0 EcoBoost PowerShift Titanium? Deze auto heeft de onhebbelijke eigenschap dat-ie vrijwel niet afremt op de motor. Na het loslaten van het gaspedaal blijft deze auto nog heel lang uitrijden, erg vervelend voor zoiets als een zuinigheidsrit. Eigenlijk was een zuinigheidsrit met deze auto dus gewoon gekkenwerk. Gelukkig zit er op de versnellingspook een piepklein knopje met +/- rechts bovenaan zodat je toch handmatig terug kunt schakelen. Veel verwachtte ik er niet van maar ach het is beter dan helemaal niets. Na het volgooien van de benzinetank (1:15 met behoorlijk sportief rijgedrag) hoopte ik dat ik niet meteen al hoefde te remmen, het was namelijk erg druk op de weg zo net voor etenstijd. Mijn calculatie was dat ik op een keer of 5 remmen uit zou komen, zo niet meer want met een automaat 0 keer remmen halen is erg lastig. Maar het was nog niets eens dit wat mij zorgen baarde, ik was meer bezorgd of ik het lage opgegeven verbruik wel zou halen.

Eenmaal op de N206 ging de cruise control er direct op, gelukkig zijn de bedieningsknopjes hiervan op het stuur (en ook de andere knopjes) verlicht. Heel even probeerde een Audi mij nog te pushen maar echt bumperkleven werd het nooit. Hij had gelukkig snel door dat ik absoluut niet van plan was om sneller dan maximum snelheid van 80 km/u te rijden. Toevallig had ik net diezelfde middag een krantenartikel gelezen waarin stond dat BMW-rijders de meest agressieve automobilisten zijn. En Audi-rijders dan dacht ik meteen, maar gelukkig stond er verderop in dat artikel nog de volgende zin: “Na BMW worden automobilisten met een Land Rover of Audi ook bestempeld als verkeerstokkies.” De beruchte bocht van de N206 bij De Zilk overleefde ik met gemak, voor mij dus geen bezoek aan de sloot aan weerskanten van de weg. Nu zou het erom gaan spannen en ik was benieuwd naar het remmende vermogen op de kritische punten van de route. Bij De Zilk had ik de auto al zoveel mogelijk uit laten rollen in de D-stand, en dat was me goed bevallen. Nadeel daarvan was dat ik heel ver vooruit moest kijken, maar vooral ook een heel constante snelheid moest rijden. In Vogelenzang ging het bijna mis vanwege een inparkerende auto én een afslaande auto. Door supersnel terug te schakelen met behulp van het geniale knopje op de versnellingspook lukte het me zowaar om de snelheid eruit te halen. Het motorblok maakte wel veel toeren maar doet dat overigens wel heel erg makkelijk. De meeste motorblokken hoor en voel je duidelijk protesteren bij dergelijk hoge toerentallen zo niet dit technologische hoogstandje van Ford.

Op naar de bomenweg en de spannende afslag naar links en die lukte gelukkig ook zonder te remmen. Nog maar exact één kilometer naar de T-splitsing van de Leeuwerikenlaan met de Zandvoorterweg. De laatste paar keren moest ik hier steeds remmen, en ook nu weer was het druk zag ik vanuit de verte. Ik liet de auto uitrollen en schakelde terug naar de 1ste versnelling, en heel langzaam uitrollend zag ik de bui al hangen. Van links kwam net een rij auto’s en ook van rechts zag ik auto’s aankomen, maar hoe ik het heb geflikt weet ik niet maar ik kon net achter de laatste auto van links glippen en net voor de eerste auto van rechts linksaf slaan richting Zandvoort. Zou het dan toch gaan lukken??? De route door Zandvoort liep werkelijk subliem, elke bocht en rotonde reed ik de Ford Fiësta 1.0 EcoBoost PowerShift Titanium perfect op de grens door- en overheen. De boulevard en de duinenweg verliepen dit keer gelukkig probleemloos, geen plotseling afslaande idioten of andersoortige types. Toch heb ik meerdere keren heel dicht bij een remactie gezeten, niet zo verwonderlijk met een automaat. Dat het ook op de terugweg goed bleef gaan is vooral te danken aan het heel ver vooruit kijken en mijn vloeiende rijstijl. Eenmaal terug op de N206 richting Vogelenzang begon ik erin te geloven dat dit weer eens een nul keer remmen zou kunnen worden. Bij Katwijk aan Zee aangekomen heb ik de auto de hele oprit lang alleen maar uit laten rijden. Een goede keuze want daardoor kwam ik aan het einde precies goed uit, ik kon daardoor precies mooi tussen twee auto van links en rechts door afslaan naar ’t Heen. Daarna lukte het me om de Ford Fiësta uit te laten rijden in de N-stand en ik viel precies stil voor pomp 2. De tweede zuinigheidsrit met NUL komma NUL keer remmen, maar dit keer met een automaat en dat is heel wat lastiger. Her verbruik viel me mee en tegen, mee omdat 1:23,46 een mooie waarde is maar tegen omdat Ford 1:25,64 opgeeft als laagste verbruik.

Na het tanken ben ik uiteraard nog even in de S-tand met het ESP uit naar huis geplankt! En dit keer heb ik er nog een extra schepje bovenop gedaan ten opzichte van de vorige keer. Ik reed in de 2de versnelling met een toerental van tegen de 3.000 toeren op de opritbocht af. In de apex gaf ik plankgas waarna ik heel mooi met doorspinnende voorwielen perfect door de bocht heen reed of beter gezegd gleed. Ik vind het knap van Ford dat deze auto dit zo goed doet, want let wel deze auto heeft geen TVC (=Torque Vectoring Control) oftewel een elektronisch sperdif. Daarna ben ik vol op de grens over de rotonde richting de S-bocht bij voormalig MarineVliegkamp Valkenburg gereden. Op de rotonde afvliegend met een behoorlijk hoge snelheid bekroop mij even het gevoel dat dit niet zo slim was. Ik had op het allerlaatste moment nog rechtdoor kunnen vliegen over de rotonde heen, maar ondanks de hoge snelheid besloot ik de rotonde tegen mijn gevoel in toch driekwart te nemen. En toen stond ik toch wel even perplex van wat deze tenslotte toch behoorlijk doodgewone Ford Fiësta aan kan. Hieruit blijkt maar weer wat goede vering/demping in combinatie met goede banden voor uitwerking hebben. Zo goed had ik het absoluut niet verwacht!

Kwijt!
Donderdagochtend ben ik vroeger dan normaal naar werk gereden, ik moest ’s middags naar een receptie van een nieuwe medische kliniek in Vleuten en had absoluut geen zin om daarvoor uren op te nemen. Ik kon meteen doorrijden bij het NS-station, want Fokke SMS-te dat hij de autosleutel die zijn vrouw nodig had nog in zijn broekzak had zitten. Hij zat net in de trein – die gelukkig nog niet was vertrokken, ha, ha – en moest dus weer helemaal naar huis lopen. ESP uit en gas erop want ik wilde op de laatste dag nog even één keer kijken hoe ver ik nou echt kon gaan met deze Ford Fiësta 1.0 EcoBoost PowerShift Titanium. De auto was namelijk nog geen enkele keer volledig uit balans geraakt, terwijl ik toch echt serieus aan het gooien en smijten was geweest. De koeienrotonde ging super met een hele mooie dwars glijdende Ford Fiësta vloog ik over de rotonderand heen. Het deed me denken aan een Aziatische testauto die ook Hankook banden had, en ook net zo’n goede vering/demping als deze Ford Fiësta. Dat geeft duidelijk aan hoe belangrijk de combinatie banden en vering/demping zijn, naast uiteraard een goede balans van de auto. Op het rotondecircus aangekomen twijfelde ik nog even of ik rechtsaf zou slaan den de kleine rotonde mee zou pakken, maar ik ben toch maar rechtdoor gereden. Vanaf deze kant komend kan ik een hogere snelheid aanhouden en dat maakt het een stuk leuker. Via de buitenring van de grote rotonde vloog ik de rotonde op en weer af na een driekwart rondje. Vlak voor het verlaten van de rotonde schakelde ik terug naar S2 en gaf plankgas, waarna ik heel mooi glijdend van de rechter- naar de linkerbaan gleed.

Op de volgende rotonde ben ik met een voor deze auto behoorlijk hoge snelheid half over de hoge rotonderand heen gevlogen. Na het landen met de linkerkant van de auto moest ik meteen hard naar rechts sturen. Het onderstel (met torsie-as achter) hield zich fantastisch, zeker als je bedenkt dat het op comfort gericht is. Nog maar een schepje er bovenop dus! Ik vloog over het A4-viaduct heen en aan de andere kant remde ik af voor de verzakking, maar niet teveel want ik wilde dat “schepje er bovenop” inhouden. Nog maar net in balans dankzij de goede vering/demping na de verzakking moest ik hard naar rechts sturen en vrijwel meteen daarna weer naar links half over de rotonderand heen. Ook nu weer hield de Ford zich goed, nog wel, nog wel, want toen ik na de rotonderand de binnenring opreed en plankgas gaf was het onderstel eindelijk volledig de weg kwijt. Ik gleed volledig ongecontroleerd naar de buitenring, maar dankzij de goede banden/vering/demping herpakte de Ford Fiësta zich weer snel en reed ik weer een adrenalineshot rijker over de A4 heen. Ik moet zeggen dat het mij wel verbaasde hoe ver ik moest gaan om deze doodgewone personenauto, nota bene zonder elektronisch sperdif!, volledig uit balans te krijgen. Met die Ford Fiësta uit 1978 was ik waarschijnlijk het talud afgereden en ondersteboven op de A4 beland of zoiets. In 34 jaar tijd is er veel veranderd, heel veel veranderd ten goede uiteraard. Het enige jammere aan moderne auto’s vind ik dat er teveel elektronica in zit.