Mondeo Wagon rekent af met suffig imago

Ondergeschoven kindje?
Stationwagons of ‘breaks’ als carrosserie-stijl hebben mij eigenlijk nooit zo kunnen bekoren. In mijn jongere jaren vond ik ze ‘lomp’, ‘lelijk’ en niet ‘sportief’. Rijdende koektrommels kortom. Meer recentelijk overheerste bij mij de indruk dat het wagon-concept in praktische zin allang was ‘achterhaald’ met de komst van de vele ruimteauto’s. Zo heeft er bij mij dan ook door de jaren heen de – naar nu blijkt onterechte – premisse postgevat dat de stationwagon het toonbeeld is/was van de gezapige gezinsauto c.q. boodschappenauto waarmee de doordeweeks zakelijk en praktisch ingestelde pa met ma, de kids en de huisdieren er in het weekend op uit trokken naar camping of vakantiehuisje, of er hun spulletjes mee gingen ophalen bij de Ikea, gevolgd door een etentje bij de drive-in van McDonalds. Niks mis mee, maar wel ehh… saai.

Daardoor heb ik eigenlijk nooit zoveel aandacht besteed aan deze carrosserie-variant op het bekende luxe sedan-thema. Van welk merk dan ook laat dat duidelijk zijn. En zo kon het ook gebeuren dat ik na werkelijk miljoenen autokilometers (ik overdrijf niet!) nu voor het eerst (!) in mijn leven een wagon kreeg toegeschoven, in dit geval voor een testweek in de vorm van de nieuwe Ford Mondeo Titanium S. Eenmaal oog in oog met de Mondeo Wagon moest ik al meteen één van mijn vooroordelen grondig gaan herzien: deze is naar mijn smaak en geheel onverwacht nog mooier gelijnd dan de Mondeo sedanversie. Het 175 Pk sterke 2.2 Duratorc TDCi diesel-juweel, het ESP en het Titanium S pakket maakten vervolgens gehakt van al mijn andere waanideeën over de wagon. Wat gebeurde hier? Wel, het door mij categorisch ondergeschoven kindje heeft genadeloos al mijn rare ideeën over de stationwagon in de loop van deze testweek hardhandig bij het grofvuil gezet.

En nu staat bij mij intussen het schaamrood op de kaken voor mijn bekrompen vooroordeel oven stationwagons in het algemeen. Want na een weekje sturen met de Titanium S Wagon ben ik helemaal genezen, en in het dagelijks gebruik zag ik ook nu pas hoeveel van dit soort auto’s er eigenlijk rondrijden over de Nederlandse wegen. Gek, dat je op bepaalde auto’s in het verkeer pas gaat letten als je er zelf mee aan het rijden bent. Het concept is dus wel degelijk nog altijd springlevend, alle ruimteauto’s ten spijt, en nu begrijp ik waarom. Het relaas van een sedan- en coupé-liefhebber, die in de kortste keren is omgeturnd tot ‘Wagoneer’… en zeg nou zelf, dat verzin je toch zeker niet?

Duratorc=elastiek!
De aanduiding ‘Duratorc’ is – vertaald naar de daadwerkelijke prestaties, want daar gaat het tenslotte om – een ander woord voor duurzaam koppel: 400 Nm, en 420 Nm bij overboost, dat liegt er niet om. In doodgewone Jip-en-Janneke taal betekent dit een blok dat zich net zo stil, krachtig en soepel gedraagt als menige benzinemotor met een dergelijke (en vaak zelfs grotere) inhoud. Na een extreem korte opwarmperiode van nog geen enkele minuten kan er al een beroep worden gedaan op de ronduit elastische eigenschappen ervan: het maakt niets uit in welke versnelling van de voortreffelijke handgeschakelde zesbak je zit, overal is kracht en souplesse meteen voorhanden. Stad, platteland, provinciale weg, snelweg, filerijden, het maakt allemaal niets uit. Overal maakt deze wagon zich lichtvoetig en comfortabel uit de voeten, en door de enorme stijfheid geeft de carrosserie daarbij geen krimp.

Comfortabel+strak
Vooral dat laatste is belangrijk, want alleen met een goed blok en dito transmissie ben je er natuurlijk nog niet. En het is juist dat sportief getinte stille comfort dat het rijden ermee tot zo’n genot maakt. Onder tergend langzame omstandigheden is het de uitgesproken rust die het interieur en de absoluut complete uitrusting uitstralen die de bestuurder daar doorheen helpen, en bij het snellere bochtenwerk – dat andere uiterste – is het de uitgekiende wielophanging die door zijn progressief opbouwende hardheid deze bak feilloos op koers houdt, daarbij geholpen door het ESP. Hetzelfde geldt voor de stuurinrichting, waarvan de bekrachtiging al even uitgekiend progressief van aard is. Opnieuw is het in zijn totaliteit deze fraaie combinatie van uitgebalanceerd strak EN comfortabel rijden zoals ik dat al eerder tegenkwam bij de door ons geteste Focus CC. Nog niet eens zo lang geleden waren dit volstrekt onverenigbare tegenstrijdigheden, die nu als vanzelfsprekend worden beschouwd in het zakelijk segment.

Deze huidige stand van de techniek heeft ervoor gezorgd dat de nieuwe generatie Mondeo de vergelijking kan doorstaan met werkelijk alles wat er in het verleden door kon gaan voor automobielen die beantwoordden aan de meest veeleisende klanten, zowel op het gebied van veiligheid als dat van luxe en comfort. Uitgerust met het Titanium S pakket blijft er helemaal niets meer te wensen over qua uitrusting, zo compleet, logisch en doeltreffend is de wagon daarmee van alle moderne en eigentijdse gemakken voorzien.

Wagon vs Sedan
Het kan dus verkeren. In de loop van deze testweek is de Mondeo Titanium S Wagon als een natuurlijk verlengstuk aan mij gaan groeien. Wie mij dit nog niet zo lang geleden zou hebben voorgehouden, die zou ik voor knettergek hebben verklaard. Toen de nieuwe Mondeo sedan uitkwam, was ik er helemaal wild van, zo mooi vond en vind ik vooral de lijnen van die auto. Nu wij ruim een jaar verder zijn, en nu ik gezien heb waartoe respectievelijk de moderne wagon- en diesel-variant toe in staat zijn, heeft Ford voor mij opnieuw de kaarten geschud. En als ik zou moeten kiezen dan zou ik van deze twee nu zonder nadenken de wagon prefereren, helemaal in deze uitvoering met de statige Panther Black metallic lak, en de chroom accenten. En dat ik daarvan niet zoveel Ford-rijders hoef te overtuigen, blijkt wel uit de grote aantallen Mondeo wagons die er al rondrijden.

Geen wonder dat het Ford moeder-concern ondanks de crisis nog geen doorstart heeft moeten maken (dit in grote tegenstelling tot haar beide concullega’s GM en Chrysler in de VS), maar zelfs een relatief bescheiden winst heeft weten te boeken. Leuke bijkomstigheid is dat ik in het geval van de wagon niet meer bij kennissen om een Caddy zal moeten zeuren als ik eens een doe-het-zelf-meubeltje moet gaan ophalen bij de Ikea, of mijn zolder moet gaan opschonen van het pre-crisis geconsumeerdere grofvuil wat er staat. En zo wint het praktische het alsnog van het emotionele in contemporain autoland: alweer zo’n ogenschijnlijk onoverbrugbare tegenstelling. Ford laat zien dat tegenstellingen niet bestaan: het ene is slechts het meerdere of mindere van het andere. Kritiek? Mwah… met een verchroomde grille is-ie helemaal af, vooruit dan. De geïntegreerde klasse en het praktisch gebruik van de Ford Mondeo Titanium S smaken naar meer. Aangename kilometers welteverstaan.