Full House!
Het pokerspel rond Opel duurt op het moment dat ik dit testverslag aan het schrijven ben nog steeds voort. Voor mij staat echter één ding vast en dat is dat Opel op dit moment gewoon de mooiere maar vooral ook beter betaalbare auto’s maakt in vergelijking met haar Duitse concullega’s Audi, BMW, Mercedes en Volkswagen. De Opel Insignia Sports Tourer (=ST) is op dit moment in mijn ogen de mooiste Combi voor de beste prijs. Ik heb in de wandelgangen gehoord dat ze nota bene bij Mercedes stiekem erg jaloers zijn op deze Opel Insignia ST. Bij elk ander Duits merk betaal je voor eenzelfde Combi met dezelfde luxe aan boord zomaar 20-50% meer! Normaal gesproken begin ik een testverslag nooit op deze manier maar in tijden van crisis is creativiteit gevraagd en sommigen begrijpen dat. Opel is in mijn ogen het enige Duitse automerk dat creatief bezig is en laat overduidelijk zien dat het écht anders kan. Een combi maken die zo mooi is maar vooral ook zo compleet uitgerust is voor die prijs is ongekend.

Ho!!!!!!!
Sommige dingen wil je liever niet meemaken en maak je gelukkig ook maar zelden mee. Vol in de ABS moeten remmen overkomt me wel vaker, meestal doe ik dat expres om even de boel te testen. Een enkele keer overkomt het me in het verkeer en dat zijn dan meestal van die reflexmomenten dat ik onverwachts keihard op het rempedaal moet stampen. Nu overkwam mij iets wat me dus nog niet eerder is overkomen, en het ging allemaal zo snel dat ik niet eens tijd had om te schrikken. Ik was vrijdag 18 september nog even langs geweest bij Motorcentrum Rijen om wat foto’s te maken van een testmotor. Op de terugweg ben ik toen binnendoor richting de A27 gereden. Bij de oprit reed er een vrachtwagen met trailer voor mij. Dat gaat allemaal niet erg snel dus even geduld aub. En toen, zomaar ineens, remde de vrachtwagen voor mij heel hard, iets wat niet vaak gebeurt op een oprit naar een snelweg.

Gelukkig hield ik afstand maar wat er daarna gebeurde was dus nog gekker want ik had mijn rempedaal nog niet gelost of de vrachtwagen remde direct daarna vol in de ABS en ik dus ook! Ik gleed een behoorlijk stuk door maar omdat ik alweer nog steeds voldoende afstand hield liep het goed af. Eenmaal op de snelweg bleek er een klein stadsautootje met een oud Chinees vrouwtje erin voor de vrachtwagen te rijden die met een gangetje van 40-50 km/u de snelweg opreed. Mijn neefje zou zeggen: “Wat doet zo’n fossiel op de snelweg!” Tja van sommige mensen vraag je je inderdaad af hoe het mogelijk is dat ze ooit hun rijbewijs gehaald hebben laat staan dat ze nog steeds in leven zijn na al hun capriolen die ze waarschijnlijk uitgehaald hebben in het verkeer. Maaruh goede remmen dus!

‘Der Heimat’
Omdat ik direct na het ophalen van de Opel Insignia Tourer twee weken vakantie zou hebben besloot ik zondag spontaan alsnog een paar dagen naar Duitsland te gaan. Ik kom heel vaak in Duitsland op doorreis naar Noord-, Oost-, of Zuid-Europa, maar ik heb er ook al ruim twintig jaar vrienden wonen die ik tijdens één mijn vele motorreizen heb leren kennen. Altijd leuk want in Duitsland geldt op veel plaatsen geen snelheidslimiet. Omdat er maar één CD-sleuf in het audio-systeem zit zonder CD-wisselaar (de test-Corsa had er twee) besloot ik de TomTom van mijn zus te lenen, zodat ik lekker naar mijn eigen MP3-songs kon luisteren. Resultaat: zodra het een beetje lastig werd liet de TomTom het helemaal afweten. Geen GPS-ontvangst, verkeerd of onduidelijk aangeven van afslagen kortom één hele grote gigantische ramp.

Het liefst had ik die TomTom onder één van den voorwielen gelegd en er overheen gereden. Ik heb tot nu toe alleen maar slechte ervaringen met TomTom’s dus dat zegt genoeg. Begin dit jaar ben ik met een testmotor (KTM 990 Adventure R) naar Spanje geweest en daar zat ook een TomTom op en ook dat was werkelijk één grote ramp en dan druk ik me nog heel zacht uit!!! Afijn dan toch maar de ingebouwde NavSat van de Opel Insignia ST geactiveerd en voor de muziek naar de Duitse radio geluisterd. Een goede keuze want daarna reden we zonder één foutje naar de plaats van bestemming: een pensionboederij vlakbij de Edersee.

200 km/u
Zodra ik de grens gepasseerd was ging het gas er direct vol op en met een cruise-control aan boord is dat heerlijk rijden. Snelheden van 150-170 km/u zijn een eitje voor de Opel Insignia ST maar in de buurt van de 180-190 km/u merkte ik duidelijk dat de 160 Pk/4.000 en 350 Nm/1.750-2.500 tekort schieten om de Opel Insignia ST nog met enige pit vooruit te branden. Het ging zeker niet langzaam want ik was nog altijd ruim sneller als veel andere auto’s, maar de auto’s met 200 Pk of meer schieten je dan toch met gemak voorbij. Maar met een beetje kietelen (lees: chip-tunen) heeft deze Opel Insignia ST zo een vermogen van rond de 200 Pk en een koppel van ruim boven de 400 Nm. Dat zijn waarden voor een 2-liter diesel waar je u tegen zegt.

En dat extra vermogen/koppel is dan wel genoeg om ‘m ruim over die 200 km/u door te trekken (de topsnelheid heb ik nooit gehaald!). Het motorgeluid is voor een diesel netjes, je hoort ‘m wel en als je het gaspedaal diep intrapt of een kickdown geeft dan hoor je ‘m loeien maar nergens hinderlijk.
Dat je tijdens het rijden met hoge snelheid op de Autobahn permanent goed op moet letten ipv. handsfree te bellen (ben ik een groot tegenstander van) of andere dingen te doen bleek weer eens toen ik in een supersnelle reflex met 180 km/u vol in de remmen moest. Een bestuurder van een busje vond het nodig om op het allerlaatste moment met veel te lage snelheid in te halen. Er stond nota bene “Nothilfe” op het busje, tja toen moest ik dus even heel hard lachen.

B252
Eenmaal de autobahn af kom je op één van de mooiere B-wegen in Duitsland, de B252 richting de Eder Stausee. Het is ruim 16,5 jaar geleden dat ik hier voor het laatst was, en aan de Edersee heb ik indertijd ook mijn Duitse ex-vriendin ontmoet. En het was ook mijn eerste motortrip naar het buitenland vlak na een 9 maanden lange revalidatie van een zwaar motorongeluk. Het was in dat opzicht dus wel een reis met een apart tintje. Hoe dichter we bij de Edersee kwamen hoe bochtiger en hoe mooier het werd. Ruim 4 uur na vertrek kwamen we op de plaats van bestemming aan, pension Bauernhof Büchsenschutz: een mooie pensionboerderij waar je voor minder dan de helft van een hotelovernachting kunt slapen.

Na het inchecken besloten we richting de stuwdam te rijden. De weg om de Edersee heen is extreem bochtig maar tegelijkertijd ook erg tricky gezien de vele ongelukken en de doden die daarbij vallen. Op dit soort wegen komt het grote voordeel van een dieselautomaat om de hoek kijken. Het vette koppel en het niet hoeven te schakelen zorgen ervoor dat je gemakkelijk/strak/soepel en snel door de bochten vliegt of het nou heuvel op of heuvel af is. Belangrijk is natuurlijk wel dat de wegligging goed is en dat is gelukkig ook zo bij deze Opel Insignia ST.

Volvo ‘S(loom)50’
Na een mooie dag rijden op en neer naar Bad Wildungen was het tijd om weer op huis aan te gaan. In plaats van dezelfde weg terug zijn we via Oberseelbach (vlakbij Weisbaden) naar huis gereden waar de oma van mijn ex-vriendin woont. Met namen het laatste stuk – de B456 – is ontzettend mooi.

Op de terugweg van de oma van mijn Duitse ex-vriendin – die woont in het piepkleine dorpje Oberseelbach 435 km van Leiden – naar huis heb ik de Opel nog even helemaal plankgas gehad tussen Hünxe en de Nederlandse grens bij Arnhem. Veel harder dan 200 km/u heb ik ‘m niet gekregen maar ik heb toch nog wel even lol gehad om een Nederlander in een veel snellere Volvo S50. Bijna een half uur lang probeerde hij mij in te halen maar steeds lukte hem dat net niet. Tot ik op een gegeven moment met 200 km/u naar rechts ging toen hij vlak achter me zat. Er kwam een hele lange zeer flauwe bocht aan maar met 200 km/u is dat natuurlijk wel even een ander verhaal. Afijn hij durfde mij uiteindelijk niet in te halen met 200+ km/u waardoor ik er weer voorlangs kon gaan toen ik in moest halen.

Dezelfde bocht ben ik een maand geleden op een BMW K1300S met 290 km/u doorheen gereden dus eigenlijk was die 200 km/u op vier wielen wat dat betreft een eitje. Eenmaal bij de Nederlandse grens zei mijn moeder tegen mij: “Reden we straks de hele tijd iets van 140 km/u?” Ik heb maar gewoon “Ja” gezegd. maar het geeft wel aan dat 200 km/u rijden met deze Opel Insignia ST totaal niet voelt als 200 km/u. Mijn zus en mijn neefje moesten de volgende dag verschrikkelijk hard lachen toen ik dit aan hen vertelde. Het verbruik tijdens die snelle 200 km/u-rit lag op 1:12,7 en dat is niet verkeerd voor zo’n grote auto. Met een benzineversie was ik waarschijnlijk op een veel hoger verbruik uitgekomen.

‘Meinen Heimat’
Tja en dan rij je 600 kilometer over de Deutsche Autobahn en 600 km over de meest fantastische bochtige wegen en toch had ik het idee dat ik de Opel Insignia ST niet tot op het bot had getest. Echt goed testen kan ik dan ook eigenlijk alleen in mijn ‘Eigenes Heimat’. Wat dat betreft heeft iedere testrijder zo zijn eigen testtraject(en). De testtraject(en) van mij reiken zo’n beetje van Leiden totaan Utrecht->Amsterdam->Zandvoort en weer terug naar Leiden. Alle rotondes, haakse bochten, S-bochten, richels, drempels, wegverzakkingen, op- en afritten ik ken ze allemaal en ik weet precies hoe welke auto waar reageert. Mag ook wel na de vele honderdduizenden kilometers die ik intussen onder me door heb laten rollen in Zuid-Holland met de auto/motor.

Fantastisch!
Even wachten, even wachten, ijsje kopen… Soms zit het echt niet mee, wil je even nog één keer ter bevestiging een hele mooie oprit nemen is het net even te druk vanwege het verkeer dat het industrieterrein afkomt. Uiteindelijk zijn we eerst maar een ijsje gaan kopen bij een benzinepomp. Afijn ijsje op en “Go!”. De vorige keer dat ik deze oprit (met het TC uit) reed stond de radio keihard aan en daardoor hoorde ik de banden niet glijden dan wel piepen waardoor ik achteraf het gevoel had dat het misschien toch wat harder had gekund. Met het TC uit reed ik aan het einde van de oprit naar de binnenkant van de 180-gradenbocht. Vanaf dat moment ging het gas er vol op maar tot mijn grote verrassing bleef de Insignia ondanks de spinnende voorwielen perfect zijn lijn volgen zonder met zwaar onderstuur over de voorkant weg te glijden.

Het goede gevoel wat ik de vorige keer had klopte dus inderdaad. Maar toen ontdekte ik dat als je het knopje om de TC uit te zetten 5 seconden ingedrukt houdt het ESP ook uitgaat (ik ontdek liever alles zelf als het instructieboekje lezen). Nog een keer dus maar nu met het TC én het ESP uit. Direct na 180-graden-draai begon de Insignia zwaar onderstuurd nu wel voelbaar weg te breken aan de achterkant maar dat is vrij makkelijk te corrigeren. Kortom de wegligging van de Opel Insignia ST is uitstekend. Dat de wegligging zo goed is heeft naast de goede grippy banden (Bridgestone Potenza’s) vooral ook met de goede vering te maken die een perfect compromis is tussen comfortabel en sportief. Vering blijft nog steeds een ondergeschoven kindje maar door hier meer aandacht aan te besteden krijg je een comfortabele maar toch ook erg strak sturende auto.

Lekker ruim achterin
Wat betreft ruimte hebben de passagiers helemaal niets te klagen. Okay door het mooie design heeft de kofferbak misschien wel iets aan liters inhoud ingeboet maar dat is toch nihil en wie koopt er nou een auto niet omdat één van de concurrenten bv. 10 liter meer heeft? Niemand toch want hoe vaak benut je nou die totale bagageruimte? Bijna nooit toch. Het is net zoiets als dat het zicht rondom wat minder is. Je koopt een auto toch niet omdat het zicht net een klein pietsie minder is dan bij de concurrent?

Bovendien schrijven sommige online automagazines totale nonsens door te zeggen dat de concurrentie meer bagageruimte heeft want soms is die zelfs minder of gelijk, check, check, dubbelcheck voor je iets opschrijft zou ik zeggen.
Tijdens de test moest mijn zus nog even naar de Ikea in Delft om spullen voor haar nieuwe huis te halen. Dat was uiteraard een mooi klusje voor deze Opel Insignia ST. Om alles mee te kunnen nemen moest ik wel de achterbank naar voren klappen en de twee beugels weghalen. Zowel het weghalen als terugplaatsen van de beugels is een eitje al lijkt dat in eerste instantie niet zo. Dat deze mooie Opel Insignia ST geen pakezel zou zijn heb ik dus duidelijk even ontkracht.

Interieur/zuinigheidsrit/asfalt
Het interieur van de Opel Insignia ST is op dit moment wat mij betreft absoluut de beste in zijn prijsklasse. Leren bekleding, goede audio, NavSat en overal waar je kijkt een hele mooie strakke afwerking. De zit is erg relaxed en werkelijk allles (stuur, bestuurdersstoel) is naar eigen wens af te stellen. Zelfs tijdens lange ritten waarbij ik bijna 8 uur non-stop in de auto zat stapte ik fris en fruitig weer uit. Normaal gesproken maak ik geen zuinigheidritten met auto’s zonder eco-label, maar dit keer was ik toch wel benieuwd hoe zuinig ik zou kunnen rijden met een grote diesel-combi.

De hogesnelheids Autobahnrit leverde een net verbruik op van 1:12,5 en een gemiddelde rit een verbruik van 1:15. De zuinigheidsrit leverde een verbruik op van 1:19 wat ik niet verkeerd vind voor een dergelijke auto. Wat me wel opviel is dat de rijgeluiden toch duidelijker aanwezig zijn als ik verwacht had. Aan de andere kant is het wel zo dat het nogal wat uitmaakt op wat voor soort kwaliteit asfalt je rijdt. Veel asfalt in Duitsland heeft zwaar te lijden gehad tijdens de afgelopen winter, iets waar wij nog nauwelijks last van hebben in Nederland. Rij je echter over nieuw strak zwart asfalt dan hoor je amper nog rijgeluiden. Het is dus vaak wat al te makkelijk om de auto de schuld te geven want in de luxe auto waar ik nu in rijd heb ik eigenlijk hetzelfde. Ik heb ook nog over het allernieuwste fluisterasfalt gereden in Eindhoven met de Insignia ST en dat was echt verbijsterend stil.

Minpuntjes
– Airco die altijd automatisch aangaat
– Krakende middenconsole bij hard genomen bochten
– Irritant piepende ventilator in stand 3, de meest gebruikte stand dus
– Licht springt heel erg laat aan in de stand “Auto”, pas minstens 5 seconden nadat je een tunnel in gereden bent