300!
De ‘simpele’ broer (=Peugeot 208 GTi 1.6 THP) van deze Peugeot 208 GTi 30th Anniversary Edition werd massaal als een Not-so-Hot Hatch neergesabeld. Leuk maar Hot? Nou nee dus, althans volgens de hersendode Nederlandse autojournalistiek. Na een spectaculair begin moest ik mezelf even volledig resetten terug in de tijd (toen was je namelijk dolblij als je elke avond weer levend thuis was gekomen in je Hot Hatch), en toen kwam ik tot een geheel andere conclusie. De rookwolk in mijn achteruitkijkspiegel aan het begin van de A44 in Wassenaar kan ik nu nog om glimlachen. Jep de Peugeot 208 GTi bleek wel degelijk een Hot Hatch te zijn geschreven met HH-kapitalen. Om mij alvast even lekker te maken besloot ik op zoek te gaan naar wat filmpjes van de op papier retegave supercoole Peugeot 208 GTi 30th Anniversary Edition – mét een mechanisch Torsen LSD (=Limited Slip Differential) – mét Brembo remklauwen – mét zeer fraaie alcantara kuipstoelen etcetera. Het eerste filmpje dat ik vond stond op Autoweek.nl, waar de Peugeot 208 GTi 30th Anniversary Edition over het asfalt werd gejaagd als een slome slak. Heel even dacht ik een leuk filmpje gevonden te hebben op een Facebookpagina van Peugeot over de Peugeot 208 GTi 30th Anniversary Edition genaamd “208 GTi 30th test drive”. Daar zag ik de kleine superhete Peugeot halverwege het filmpje volledig dwars met rokende banden over mijn scherm vliegen, maar daar hield het net beginnende spektakel dan ook meteen mee op. Maar het was mij meteen duidelijk dat je met deze Peugeot 208 GTi 30th Anniversary Edition veel meer kunt, dan in dat zwaar slaapverwekkende Autoweek-filmpje te zien is.

Woensdagochtend 3 juni (13 juni had leuker geweest) trok ik mijn koeienvel aan en stapte op de motorloze fiets richting mijn garage, waarna ik op mijn motor richting De Amsterdam Arena zou rijden om de Peugeot 208 GTi 30th Anniversary Edition op te halen. Ik had mijn spiegelreflexcamera meegenomen omdat ik nu eindelijk wel eens een foto wilde maken van het ophalen van een Peugeot bij het gebouw van de Deutsche Bank waar de Peugeot-importeur zetelt. Na het wegrijden moest ik even naar een scooterzaak in Hilversum om de manual van de Piaggio MP3 LT 500i.e. Sport ABS-ASR langs te brengen. Die had ik even onder het zadel vandaan gehaald maar was ik daarna totaal vergeten weer terug te leggen. Omdat de motor en de banden nog koud waren hield ik me de eerste kilometers heel erg in. Desondanks leek de achterkant me toch even voorbij te komen zetten in de mooie opritbocht naar de A9, dat belooft dus dikke pret als het er straks echt heftig aan toe zal gaan. Daarna volgde de mooie bocht van de A9 naar de A2 waar mij meteen duidelijk werd dat het met de wegligging wel goed zit. Ik liet op de fly-over namelijk met groot gemak een BMW, Audi en ander snel spul achteruit rijden. Op de A2 paste ik mijn snelheid netjes aan, want je moet toch wel oerstom zijn als je bij deze trajectcontrole een boete oploopt. Bij Vinkeveen verliet ik de snelweg om binnendoor verder te rijden naar Hilversum.

Oude stad – Nieuw verkeer
Hilversum is zo’n typische stad met een centrum dat bezwijkt onder het moderne verkeer, gelukkig had ik vandaag mazzel dat het niet druk was. Na het afgeven van de manual van de Piaggio MP3 LT 500i.e. Sport ABS-ASR heb ik Myckel gebeld en zijn adres gevraagd, want die stond gek genoeg niet in mijn telefoon. Na het instellen van de NavSat ben ik naar Loenen aan de Vecht gereden, absoluut met grote voorsprong één van mijn favoriete dorpen in Nederland. Ik had beloofd bij Myckel (een lezer van Autotesten.nl) op bezoek te gaan en een stukje te gaan rijden. Nou moest hij toevallig nog twee mensen bezoeken die heel toevallig vlakbij elkaar wonen en ook heel toevallig in mijn favoriete bochtenrijke Houten. “Kom me over drie kwartier of een uurtje maar weer ophalen”, zei hij tegen mij nadat ik hem bij mens nummer 1 had afgezet. Ik ben meteen naar het industrieterrein Rondeel gereden, hoe toepasselijk kan een naam zijn denk je dan. Ik kan de haakse bochten, S-bochten etc. dromen dus het ESP uit en knallen met die Peugeot. Ik voelde het Torsen-LSD meteen in de eerste bocht al aan het werk gaan, als je weet wat je moet voelen voelt het bij wijze van spreken als een auto-orgasme zo lekker. Maar wat ik ook deed het lekkere gevoel van de Peugeot RCZ-R wilde maar niet komen, het was leuk maar eigenlijk was ik behoorlijk teleurgesteld. En dat laatste vertelde ik ook aan Myckel, leuke auto maar niet echt bijzonder zoals ik wel verwacht had. Hoe kan dat nou in hemelsnaam vroeg ik me af… Was ik te lief? Kende ik de auto nog niet goed genoeg? Ik moest ineens weer terugdenken aan de Renault Megane RS met ook een mechanisch sperdif en ook dat was een auto die mij in eerste instantie zwaar tegenviel. Zou het dan dit keer ook weer zo zijn?

Nadat ik Myckel had afgezet besloot ik binnendoor via Breukelen, Kockengen, Kamerik, Woerden en Bodegraven terug naar Leiden te rijden. Onderweg heb ik het eerste stuk van de route met het ESP aan gereden, maar dat was zo ontzettend teleurstellend vanwege het elke keer ingrijpen dus UIT met dat ding. Het was helaas nogal druk op de weg dus ik heb maar weinig momenten gehad waar ik wat kon testen. Het bleef dus bij wat leuke bochten en mini-rotondes. Het was best leuk maar toch had ik ook nu nog steeds niet het lekkere jippiejahee-gevoel in mijn lijf. Bij de N11 aangekomen kon ik nog wel even heerlijk de op-/afrit naar de A4/N206 opknallen. En toen voelde ik dat het wel goed zit met de wegligging op hoge snelheid, ik had namelijk het idee dat de vering/demping net wat té comfortabel zou zijn. De acceleratie is trouwens niet verkeerd voor maar 208 Pk, je hoort dan ook van die heerlijke ploffen uit de uitlaat komen. De 6-versnellingsbak schakelt soepel en precies, alleen had ik zo graag een kort pookje met korte schakelwegen in deze auto gezien. Zo’n lange pook met dito schakelwegen past gewoon niet bij deze kleine snelle hatchback, zoiets als de 6-versnellingsbak van de Honda CR-Z vind ik wel wat. Thuis gekomen had ik een onrustig gevoel van binnen, zo’n vaag kriebelend adrenalinegevoel. Het was pas de eerste testdag ik weet het, maar ik moest van mezelf die vrijdagavond even de grens opzoeken.

Artikel 5
Laat ik beginnen met het ESP want dat is het allereerste wat ik, iedere keer als ik in deze auto stapte, meteen heb uitgezet. Dat moest ook wel want anders kun je deze auto onmogelijk testen, het draait bij deze auto namelijk om het Torsen LSD en dan wil je absoluut niet dat het ESP ingrijpt. Na mijn leuke dagje met blote-voeten-man Myckel – happy2run.nl/myckel – besloot ik na het zwemmen nog even een rondje over het Space Business Park te knallen. Tot nu toe vond ik de Peugeot 208 GTi 30th Anniversary Edition best leuk, maar zeker niet spectaculair wat ik juist wél had verwacht. Toen ik de N206 verliet bij Klei-Oost waren mijn verwachtingen dan ook niet erg hoog gespannen, goed vergelijkbaar dus met mijn eerste ervaringen in de Renault Mégane RS. Op de afrit gaf ik naar de bocht toe nog even extra gas, wat tijdens het remmen en insturen resulteerde in een lichte achterkant. Maar eenmaal in de bocht ging het gas er weer op en trok het Torsen LSD de auto weer in het rechte spoor. De rotonde verlatend gaf ik stevig gas en voelde ik de voorwielen zoeken naar grip terwijl ik een overmaat aan heerlijke ‘torque steer’ in mijn stuur voelde. Over de N206 heen kon het serieuze werk dan ook echt beginnen, ik stuurde de rotonde op reed er driekwart overheen en gaf plankgas in de 2de versnelling. Met een wild heen en weer zwabberende voorkant – perfect in toom gehouden door het Torsen LSD – vloog ik op de volgende bocht af. De haakse bocht ging lekker net als de flauwe bocht naar de vrachtwagenparkeerplaats. Daar hoekte ik de Peugeot 208 GTi 30th hard naar links de vrachtwagenparkeerplaats op, door het heerlijke kleine stuur hard naar links om te gooien. Met een onvoorstelbaar lange zijdelingse drift gleed ik naar rechts, om daarna perfect in één vloeiende beweging weer rechtdoor en rechtsaf de vrachtwagenparkeerplaats af te sturen en vervolgens meteen weer hard naar links.

Op de lage asfalten verkeersdrempel afrijden besloot ik de vaart erin te houden, en ondanks de heftige reacties in het onderstel wist de vering/demping de boel mooi in de rechte lijn te houden. Die vering/demping kom ik nog op terug, want dat is toch wel een verhaal apart vind ik. Ik reed op de haakse rechterbocht met vlak daarvoor weer een lage asfalten verkeersdrempel af (zie foto met binnenste rechter achterwiel ruim van het asfalt), en ondanks de korte jump in de bocht bleef de Peugeot 208 GTi 30th dankzij het Torsen LSD toch netjes op de ideale lijn. Op naar de iets hogere en de hoogste asfalten verkeersdrempel + rotonde + waanzinnige bocht naar rechts de rotonde af. Op de iets hogere rotonde hield ik het gas erop en de Peugeot 208 GTi 30th kwam even los van het asfalt, maar de heftige landing was desondanks perfect. Op de hoogste rotonde afrijdend remde ik even kort hard af vlak voor de asfalten verkeersdrempel. Dat deed ik om de auto even in de veren te laten duiken, zodat-ie precies op de verkeersdrempel weer uit de veren zou komen en dus geen harde klap zou krijgen. Een doodsimpel trucje dat perfect werkt, maar je moet het wél even weten! De sprong over de hoogste verkeersdrempel was behoorlijk heftig net als de landing, waarna ik razend snel moest remmen én terugschakelen naar de 2de versnelling en meteen weer vol op het gas. De halfblinde bocht is best lastig maar zoals deze Peugeot 208 GTi 30th door deze bocht vloog is werkelijk subliem. Dat doen echt maar heel erg weinig auto’s dit kleine superbommetje na. Daarna ben ik nog even via de noordelijke oprit de N206 opgereden, en uiteraard moest ik nog even door de opritbocht bij ’t Heen. Beiden gingen ‘errug’ lekker maar ik had wel het idee dat het nog harder kon.

Last but not least besloot ik niet over de N206 maar over de Kooltuinweg langs het voormalig MarineVliegkamp Valkenburg naar huis te rijden. Geen goede keuze bleek achteraf maar ja wat is wijsheid, alhoewel ik wel weer goed wegkwam net als een week eerder met mijn Renault Twizy. Toen ik de rotonde naast De Zanderij opreed zag ik van rechts een Volkswagen Passat Stationwagon met een te hoge snelheid op de (voorrangs)rotonde af komen rijden. Vlak voor mijn neus reed hij door en ik kon maar net – al toeterend en remmend – een aanrijding voorkomen. Kan gebeuren dacht ik en concentreerde me alvast weer op de mooie S-bocht, maar ook daar had ik pech want er liep een wandelaar op de weg middenin de S-bocht. Ik besloot te keren en het nog een keer over te doen, maar net op het moment dat ik wilde keren stopte de Volkswagen Passat Stationwagon naast mij. “STOP POLITIE”, stond er in rode letters op het matrixbord waarna de politieagent uitstapte en mij naar mijn rijbewijs vroeg. “Als je wat achter je naam hebt staan (bv. in 2015 al 10 verkeersovertredingen of een recente rijontzegging) dan heb je een probleem!”, zei hij tegen mij. Ik vertelde hem dat ik een auto aan het testen was, en dat deze auto niet van mij was. Ik dacht laat ik maar gewoon eerlijk zijn, en vooral niet met hem in discussie gaan over zijn kwalijke rijgedrag. Na wat heen en weer gepraat met de centrale zei hij tegen mij: “Het is oké maar doe de volgende keer wat rustiger aan of ga naar Scum of zo als je wat wilt testen. Je krijgt geen boete(s) want we staken.” Ha, ha dat is al de tweede keer (de vorige keer was met mijn Renault Twizy) in 1 week tijd dat ik geen boete(s) krijg vanwege het feit dat de politie staakt voor een betere CAO. Het intro-liedje van Alfred Jodocus Kwak zong even door mijn hoofd, JIHA wat een mzzl!

Fotoshoot
Donderdag besloot ik de fotoshoot te doen samen met mijn zwager, en ik koos voor de fraaie woonwijk naast de LOI voor de sfeerfoto’s en het Space Business Park voor de actiefoto’s. In de woonwijk kreeg ik het nog even aan de stok met een vrouw die begon te mekkeren over het feit dat ik foto’s aan het maken was in hun sjieke woonwijk. “Beste mevrouw”, zei ik, “dit is gewoon openbare weg en ik mag hier foto’s maken!” Wat heb je toch een ongelofelijk gekke mensen op deze planeet rondlopen, alsof zij mag bepalen of ik daar wel of niet foto’s mag maken. De foto’s zijn mooi geworden waarna we via tunnel voor NS-station Leiden-Centraal naar Katwijk zijn gereden. ik had mijn zwager al gezegd dat hij het ESP uit moest zetten want alleen dan is deze auto leuk. De reden dat ik voor het Space Business Park heb gekozen heeft te maken met de aanwezigheid van alle soorten bochten, verschillende hoogten verkeersdrempels, rotondes en natuurlijk de grote vrachtwagenparkeerplaats. Na een aantal actiefoto’s wist ik ineens dat ik de mooiste en beste actiefoto had geschoten, de foto waarop het binnenste rechter achterwiel een behoorlijk eind los kwam van het asfalt. Dat is op de plek waar een asfalten verkeersdrempel vlak voor de rechterbocht ligt, de allerbeste plek voor zo’n foto. Door met een hoge sluitertijd een multishot te maken zit er altijd wel één goede mooie foto bij en dat klopte ook. Alleen zag ik dat het binnenste achterwiel iets hoger van het asfalt was gekomen dan ik verwacht had. Nou had ik zelf al eerder gemerkt dat dit erg makkelijk gaat, dus echt verbazen deed het mij ook weer niet. Ik vermoed dan ook dat mijn zwager even het gas heeft los gelaten in de bocht, want dan breekt bij deze snelle kleine hatchback de achterkant erg snel uit. Jullie snappen wel dat ik erg blij ben met een zwager die net zo goed kan rijden als de fotograaf, omdat hij precies weet wat ik hebben wil krijg ik dat ook.

Na de fotoshoot ben ik wat gaan eten thuis en daarna wilde ik gaan zwemmen. Dat liep iets anders dan ik gedacht had, want toen ik de Voorschoterweg op wilde rijden zag ik een auto een fietser aanrijden (lees: aantikken) die voorrang had en daarna doodleuk door reed. Ik bedacht me geen seconde en ging achter de auto aan, maar daarvoor moest ik echter wel door een breed stuk gras heen rijden. Dus toen ik het gas erop zette in het gras spoot ik er als een rally-auto met zwaar doorspinnende voorwielen – en kluiten door de lucht vliegend – vandoor. Ik toeterde naar de auto en die ging meteen aan de kant, waarna ik mijn rechter portierraampje open deed en tegen hem zei dat hij toch echt even terug moest rijden (hij wist natuurlijk dat ik zijn kenteken had) naar die fietser die intussen alweer overeind stond. Ik ben zelf ook nog even terug gereden naar de fietser om te vertellen dat de auto eraan zat te komen. Het is niet de eerste keer dat ik achter een doorrijder aan ben gegaan, ik kan heel erg slecht tegen dergelijk asogedrag. Uiteindelijk lag ik dus iets later dan verwacht in het zwembad. Na het zwemmen kon ik op weg naar huis maar aan één ding denken en dat was nog een rondje over het Space Business Park/door de opritbocht bij ’t Heen, maar dan echt helemaal voluit! Het was net als met de Ford Fiesta ST2, ik wilde de adrenaline door mijn lijf voelen spuiten.

Waha!
Het rondje over het Space Business Park en nog even knallen door de opritbocht bij ’t Heen gingen eindelijk zoals het echt hoort, want door het Torsen-LSD ligt de grens van wat je met deze Peugeot 208 GTi 30th kan ongelofelijk ver weg. En met ongelofelijk ver weg bedoel ik dat ten opzichte van een auto die geen Torsen-LSD heeft zoals de gewone Peugeot 208 GTi. Het verschil tussen deze twee auto’s is zo groot dat ik dat alleen maar uit kan drukken in rijvaardigheid. Wil je serieus snel zijn met de gewone Peugeot 208 GTi dan moet je echt zwaar aan de bak om de auto op de weg te houden. Voor de Peugeot 208 GTi moet je een veel betere automobilist zijn dan voor de Peugeot 208 GTi 30th. Het Torsen-LSD vangt zoveel eventueel mogelijke problemen (lees: uitbreken, onderstuur, rijden in de regen etc.) op voor de bestuurder dat het deze Peugeot 208 GTi 30th veel veiliger maakt dan de gewone Peugeot 208 GTi. En toch moet je ook voor het rijden met de Peugeot 208 GTi 30th behoorlijk wat lef hebben, maar dan net even anders dan met de gewone Peugeot 208 GTi. Laat ik het zo zeggen: “Een gemiddelde bestuurder kan én durft met de Peugeot 208 GTi 30th meer dan met de Peugeot 208 GTi.” Even terug naar mijn 2de rondje over het Space Business Park, eigenlijk ging vrijwel alles vergelijkbaar alleen de rotonde bij de ESTEC met die halfblinde bocht ging geniaal goed precies zoals het hoort. Als uit het boekje dus! Ik gaf iets eerder dan de vorige keer plankgas, en dat resulteerde in een geniale superstrakke met vol spinnende voorwielen en op de ideale lijn blijvende Peugeot 208 GTi 30th. Wat was dit onvoorstelbaar en onuitsprekelijk lekker! De rest van het rondje was iets heftiger maar niet zo bijzonder als dit. Via de noordelijke oprit reed ik plankgas de N206 op, en dan blijkt deze slechts 208 Pk sterke Peugeot 208 GTi 30th toch behoorlijk rap te zijn. Met piepende banden gleed ik de N206 op, en nu snel naar de oprit bij ’t Heen. Daar aangekomen draaide ik aan het einde van de afrit direct weer om. Heel rustig reed ik in de 2de versnelling op de apex van de opritbocht af. In tegenstelling tot de vorige keer gaf ik nu wel plankgas en bleef op het gas, wat resulteerde in een ongelofelijk mooie met gillende banden door de bocht knallende Peugeot 208 GTi 30th. Dit kun je niet onder woorden brengen, als je echt wilt weten hoe dit voelt moet je met mij meerijden. Wat een waanzinnig leuke auto is dit, hoe langer ik erin reed hoe leuker ik ’m ging vinden.

IK KON GEWOON NIET ANDERS!
Donderdagavond begon het zomaar ineens weer te kriebelen van binnen, ik MOEST in de Peugeot 208 GTi 30th stappen en nog een keer naar het Space Business Park toe voor nog een rondje(s). Niet alleen omdat het zo ontzettend leuk is, maar vooral omdat ik wist dat ik de grens van wat deze auto kan domweg nog niet had bereikt. Zodra ik het Space Business Park opreed ben ik helemaal los gegaan, dus gewoon overal waar het maar kon vol op het gas. De eerste haakse bocht reed ik met luid piepende – want doorspinnende – voorbanden waanzinnig perfect op de ideale lijn rijdend door de bocht. Daarna vol accelererend door de flauwe bocht, hard in de remmen waarna ik het stuur hard omgooide naar links en dwars over de mooie grote vrachtwagenparkeerplaats heen ben gedrift. Daarna hoekte ik ’m hard naar rechts en meteen weer hard naar links zonder van het gas af te gaan, en dan voel je het Torsen LSD overuren draaien om de auto in het juiste spoor te houden. Dit voelde zo genadeloos lekker dat ik me weer begon af te vragen waar toch die zucht naar adrenaline vandaan komt. Helemaal niemand in mijn grote familie heeft dat, en helemaal niemand rijdt motor behalve ik (oh wacht…). De enige die het begrijpen zijn mijn motorvrienden zoals Jefim B. uit Amsterdam. Een motorrijder die dwars door alle werelddelen – behalve Rusland – heen is gereden op zijn motor, een nog grotere motortrotter dan ik dus. We hebben het vaak over het fenomeen ‘thrillseeker’, Google dit woord en je weet genoeg: “Thrillseeker may refer to: Adrenaline junkie, one who appears to favor stressful activities”. Dat laatste klopt niet want ik beschouw mijn adrenalineverhogende activiteiten namelijk totaal niets als stressvol.

Op naar de twee lage asfalten verkeersdrempels – haakse bocht – iets hogere asfalten verkeersdrempel – hoogste asfalten verkeersdrempel – landing – rotonde – halfblinde rechterbocht. Ik vloog werkelijk over de lage verkeersdrempel heen, en zelfs dan kom je heel even los ik bedoel maar. Daarna ben ik met een behoorlijke snelheid over de asfalten verkeersdrempel net voor de bocht heen gevlogen, waarna ik direct moest insturen met een auto die nog niet geheel in balans was. En uiteraard meteen plankgas in de 2de versnelling, wat resulteerde in zwaar piepende voorbanden maar een perfect op de ideale lijn blijvende Peugeot 208 GTi 30th. De iets hogere asfalten verkeersdrempel ging lekker, de demping is zodanig sportief dat de landing goed uitgedempt wordt. De hoogste verkeersdrempel is en blijft een lastige elke keer weer, want ik moet gevoelsmatig inschatten wat een testauto aankan. Een landing vol in de stootrubbers kan geen kwaad, maar het zorgt wel voor een zodanige onbalans dat de vaart er daarna helemaal uit is. En aangezien na die landing de mooiste halfblinde bocht van het westelijk halfrond volgt moet ik het goed inschatten van mezelf. Ik remde even kort voor de hoge asfalten verkeersdrempel (een bekende truc) waarna ik er overheen vloog, de landing was perfect, snel terug naar de 2de versnelling en plankgas door de halfblinde rechterbocht. Nu had ik het voor het eerst het gevoel dat er maximaal doorheen ging, WOW wat voelde dit geniaal lekker. Daarna ben ik nog één keer door de opritbocht bij ’t Heen gereden en ook die ging geniaal lekker. Wat een auto is dit zeg! Alles klopt tot in de kleinste details en dan is zoiets als een goed stuurgevoel onontbeerlijk. Voelen wat de voorwielen doen, ze bijna letterlijk in je handen hebben en juist dat hebben ze bij Peugeot heel goed begrepen.

Nattigheid voelt-ie niet
Vrijdagavond 5 juni moest ik op de drie kinderen van mijn jongste zus passen, dit vanwege een misverstand van de zoon van mijn oudste zus. Hij dacht dat hij zaterdagavond op moest passen, maar het bleek toch vrijdagavond te zijn en die avond zou hij met zijn moeder en oma naar een musical gaan. Hij vroeg dus of ik kon oppassen en dat was geen probleem. Leuke eraan was dat het die avond verschrikkelijk zou onweren en regenen na een snikhete dag van rond de 30 graden Celsius. Want er is maar één ding nog spannender en leuker met een auto met een Torsen-LSD en dat is vol knallen op kletsnat wegdek. Het Torsen-LSD moet dan overuren draaien, maar je wordt dan wel beloond met een auto die op nat wegdek sneller is dan veel hatchbacks zonder Torsen-LSD op droog wegdek. Dat klinkt heel ongeloofwaardig maar het is toch echt waar, alleen moet je ook nu weer lef hebben, en dus gewoon rijden met een instelling van de dood-of-de-gladiolen. Als je het voor de eerste keer doet is het doodeng, want je geeft je over aan een Torsen-LSD die moet voorkomen dat je: A ondersteboven in een sloot beland B tegen een stoeprand knalt C een lantaarnpaal uit de grond rijdt D een huis binnen rijdt. Dat laatste was zeker gebeurd als ik in 2005 in een gewone Alfa Romeo 147 had gereden in plaats van de Alfa Romeo 147 Q2 (=met Torsen LSD). Die Q2 is een variant op de Q4 vierwielaandrijving van Alfa Romeo, om aan te geven hoe goed die Q2 wel niet zou moeten zijn. Deze Alfa Romeo was de eerste voorwielaangedreven auto met een Torsen LSD die ik getest heb. Op een gegeven moment wilde ik kijken waar de Alfa Romeo 147 Q2 echt toe in staat was. In de fantastische S-bocht van de Voorschoterweg in Valkenburg ZH richting de Kwantum-hallen besloot ik tot een dood-of-de-gladiolen-actie.

Natuurlijk had ik een zekere reserve ingebouwd en die was dat als ik per ongeluk toch rechtdoor zou schieten in de bocht ik dan over de oprijlaan van het huis in die bocht nog voldoende tijd had om hard te remmen en op tijd stil te staan. Dat moment en wat ik toen voelde zal ik nooit vergeten, ik gaf plankgas in het tweede deel van de S-bocht en voelde toen het Torsen LSD in werking treden dat de aandrijfkrachten van het binnenste naar het buitenste wiel stuurde. In de stromende regen reed ik dus door een listige S-bocht met zo’n hoge snelheid alsof ik op droog asfalt reed. En hetzelfde heb ik nu dus ook weer gedaan met de Peugeot 208 GTi 30th Anniversary Edition. Bocht na bocht zette ik het gas er vol op en voelde ik het Torsen LSD in werking treden, steeds maar weer keer op keer. Dit is zo ongelofelijk verslavend als je jezelf er eenmaal aan hebt over gegeven, het liefst had ik deze auto nog de gehele zomer gehouden. Na mijn rondjes over het Space Business Park wilde ik nog één gruwelijk heftige totaal-op-de-grens-test doen op he grote parkeerterrein naast Scum. Gewoon gas geven en dan rechtuit 60-100 km/u gaan rijden en daarna terugschakelen naar de laagst mogelijke versnelling, het stuur naar links of rechts omgooien en dan plankgas geven. Het is echt geniaal zo goed als de Peugeot 208 GTi 30th Anniversary Edition hierop reageert, en dan kan de vering/demping dus nòg beter net als de gemonteerde banden (de Yokohama C-drive is bv. de ultieme regenband).

Als allerlaatste ultieme test ben ik zoals die politieagent me had geadviseerd naar het voormalige hardrockcentrum SCUM (In de jaren 80 was Scum hèt hardrock-centrum van Nederland. Veel buitenlandse metalbands, zoals Metallica, Slayer, Sepultura, Biohazard en Sodom, traden in SCUM op) gegaan, alwaar ik op het grote parkeerterrein even helemaal los ben gegaan. Maar wat ik ook deed het maakte geen zak uit, de Peugeot 208 GTi 30th bleef superstrak op de ingezette lijn. Echt geen greintje onderstuur zelfs niet als ik als een achterlijke malloot keihard het stuur omgooide met 60/80 en zelfs 100 km/u. Ook weer op kletsnat asfalt wel te verstaan. Mijn hemel wat is dit kleine bommetje goed zeg, iedereen die op welk autoforum dan ook kritiek heeft op deze Peugeot 208 GTi 30th mag een keer met mij meerijden. Gegarandeerd dat ze hun woorden inslikken en niet zo’n beetje ook! Ik word soms zo moe van al die commentaren van reaguurders die niet eens 1 meter in een bepaalde auto hebben gereden. Maar ja ik word net zo moe van autojournalisten die wel meer dan 1 meter in een bepaalde auto hebben gereden, maar uit hun testverslag en bijbehorende baggerfoto’s (mooie sfeer- en actiefoto’s maken vind ik het leukste wat er is) blijkt dan dat ze helemaal niet(s) écht getest hebben. Ik was trouwens erg tevreden over de 18-inch Michelin Pilot Super Sport, iets dat ik bijna zo vergeten te melden. Ik schrok even heel erg toen ik Michelin Pilot Sport zag staan, want pas in tweede instantie zag ik het woord “Super” tussen Pilot en Sport staan. Deze band is oneindig veel beter in de regen dan de levensgevaarlijke Michelin Pilot Sport.

Vering/demping
Zelfs na ruim een week in de Peugeot 208 GTi 30th rondknallen, was ik er nog steeds niet uit of ik deze vering/demping nou goed moest vinden of dat het nog beter kan. Elke keer als ik over de snelheidsbrekers reed bij mij om de hoek had ik zoiets van dit kan beter. Maar dan reed ik over de ventweg langs de A44 naar Wassenaar met een snelheid van 50 km/u op de cruise control en reed ik heerlijk over de lastige snelheidsbrekers (hoger en iets breder dan bij mij om de hoek) heen, terwijl een Volvo V60 met uitstekende vering/demping achter mij langzaam in mijn achteruitkijkspiegel verdween. Na een kort stukje N44 besloot ik even de lange flauwe afknijpende S-bocht van Wassenaar naar Voorschoten te nemen. Dat is ook zo’n bocht die je met een auto als deze gedaan moet hebben. Ik stond helaas niet vooraan bij het stoplicht maar middenin de bocht ging de auto voor mij net op tijd naar rechts zodat ik er – lukt je alleen met zo’n goede auto zoals deze Peugeot 208 GTi 30th Anniversary Edition – alsnog langs kon. Daarna ben ik omgedraaid en heb de oprit naar de N44/A44 ook nog even genomen. Met de gewone Peugeot 208 GTi zag ik hier toen een rookwolk in mijn achteruitkijkspiegel, maar daar is vanwege het Torsen LSD bij deze Peugeot 208 GTi 30th Anniversary Edition uiteraard geen sprake van. Tenzij je volledig dwars door deze opritbocht heen rijdt zoals op dat facebook-filmpje (is gefilmd op een circuit), maar dat gaat ’m in het dagelijkse verkeer helaas niet worden natuurlijk. Daarna ben ik weer over de ventweg naast de A44 naar huis gereden. En toen viel het kwartje in één keer, want nu snapte ik de overwegingen van de Peugeot-technici. Als ze deze Peugeot 208 GTi 30th Anniversary Edition sportief hadden gemaakt, dus er qua vering/demping een soort kart van hadden gemaakt dan zouden ze hun doel volledig voorbij geschoten zijn. Eigenlijk zou deze auto dan zo goed geworden zijn dat de funfactor er niet meer zou zijn. Voor op de openbare weg is dat een must want dat is tenslotte geen circuit, ook al doet mijn testverslag soms anders vermoeden. Maar ja ik moet dit wel testen – en dat doe ik dan ook expres op een industrieterrein zoals het Space Business Park – want als ik dat niet doe kan ik helemaal geen conclusies trekken, dan kan ik er net zo goed een copy/paste-testverslag van brouwen zoals gangbaar in de hersendode Nederlandse autojournalistiek. De foto’s spreken voor zich denk ik, laat ik het hier dan ook maar bij houden. Dit was de leukste test van 2015 tot dusverre, ben benieuwd welke auto hierover heen gaat.

En de rest dan?
Het komt nooit voor dat ik de audio en aanverwante zaken niet benoem in een testverslag, behalve dan dat de complete standaard hatchback kofferset (met hoedenplank: 2×50-liter + 3×33-liter + 13-liter/zonder hoedenplank: 3×50-liter + 3×33-liter + 13-liter) erin past. Dit keer wel omdat alles in deze auto van ondergeschikt belang is aan het rijden. Deze auto is zo onvoorstelbaar leuk en zo verslavend dat ik er gewoon als een magneet naartoe getrokken werd. Achteraf vraag ik me dan ook verbijsterd af waarom ik er in het begin zo verschrikkelijk naast kon zitten. Ik vond de Peugeot 208 GTi 30th Anniversary Edition zo tegenvallen dat ik ’m bijna de rest van de week voor de deur had laten staan, en er een testverslag over had geschreven ter grootte van hooguit een half A4-tje. Die gedachte speelde echt door mijn hoofd en ik had dat ook gedaan, ware het niet dat de auto terugsloeg en zich van zijn ware kant liet zien. Voor de audio en aanverwante zaken moet je maar op de website van Peugeot kijken, want dat is volledig bijzaak wat mij betreft. Wat geen bijzaak is en ik wel nog even moet vermelden is het Brembo remsysteem. Aan de voorkant bevinden zich twee vierzuiger Brembo remklauwen met 323 geventileerde remschijven. Dat die hun werk uitstekend doen lijkt me niet meer dan logisch, en dat is ook hard nodig als je even gaat knallen met deze auto.

Racehandschoenen
Alle keren dat ik een auto met een metalen versnellingspookknop heb getest heb ik daar niets over geschreven behalve dat die knop bloedheet was. Nu begrijpen jullie misschien ook waar het handschoenenvak en die geperforeerde handschoenen met halve vingers vandaan komen. Ik kan niet meer schrijven: “Ik raad iedere koper aan om racehandschoenen te kopen”, want alle 800 exemplaren zijn reeds verkocht.