Oud jaar – Nieuwe Soes
Hoe luid je het oude jaar uit… Groots? Bescheiden? Als enige persoon ter wereld die wel eens het aangereikte sleuteltje van een Ferrari heeft geweigerd besloot ik het bescheiden te houden. De nieuwe kleine Suzuki Celerio leek mij wel wat, en dus was ik blij dat het mij was gelukt om ’m te regelen. Nog maar amper onderweg verbaasde ik me over de warmte in de auto, normaal let ik daar helemaal nooit op maar deze Suzuki Celerio warmt (het opwarmicoontje was echt blauw bij vertrek) wel heel erg snel op. Wat mij ook meteen opviel is de uitstekende vering/demping van deze kleine auto, vaak is die namelijk te comfortabel waardoor de feedback tijdens het rijden vaag is. Daarom besloot ik dan ook meteen maar even lekker stevig door de mooie opritbocht naar de A2 heen te rijden. En dat voelde goed aan op deze voor mij volledig nieuwe Yokohama BluEarth banden. Maar ik geef toe dat ik wel weer even moest wennen aan deze kleine Soes na al die grote auto’s. De 5-versnellingsbak is van het over bekende Suzuki-type zoals je die ook in de Swift en de Splash aantreft. Een heerlijke precies schakelende klakbak zoals ik deze versnellingsbak ooit eens heb benoemd. Ik had de spiegels, stoel en stuur voor vertrek afgesteld, maar omdat de koppeling wat laat aangrijpt, heb ik de stoel op de snelweg toch nog één klik naar achteren gezet en dat beviel mij beter. De fly-over van de A2 naar de A12 had ik lekker vrij, en dus heb ik het gas er even opgezet. Voor wat het waard is natuurlijk want met zo’n kleine auto is het toch totaal anders. Toch kon ik met een behoorlijke snelheid door de lange fly-overbocht heenrijden, en dat deed ik vooral om te voelen hoe het onderstel zich zou houden. En tot mijn verrassing gaf het onderstel geen krimp, de vering/demping is zoals ik al dacht te voelen inderdaad uitstekend voor een dergelijk kleine auto.

Op de A12 besloot ik bij De Meern de A12 te verlaten voor een mooie rit binnendoor naar Leiden, ik had toch genoeg tijd dus dan zou het dom zijn om dat niet te doen. De afrit maakt een mooie bocht tot aan het stoplicht, en ik remde erg laat zodat ik de bochtensnelheid hoog kon houden. Dat ging uitstekend en de bestuurder van de grote auto die net nog vlak achter me reed, stond bij het stoplicht maar naar de Suzuki Celerio te kijken wat dat nou toch voor een ‘snel’ autootje was. Het stoplicht sprong op groen en ik gaf stevig gas de mooie haakse linkerbocht in die daarna een mooie S maakt. Met een sportauto is dit een hele mooie bocht omdat je snel vaart kunt maken, het tweede deel van de S is dan altijd lekker heftig. Ondanks dat de Suzuki Celerio slechts een 68 Pk sterk 3-cilinder motorblok heeft is tie dankzij het lage gewicht van 790 kg toch best snel vooral ook omdat je ’m lekker lang door kunt trekken in de versnellingen: 1ste versnelling 50 km/u – 2de versnelling 100 km/u etc. De rotondes op en af richting Harmelen voelden lekker aan, het stuurgevoel is dan wel niet heel erg direct maar zeker niet verkeerd. De tweede rotonde is een lastige omdat de bocht na het verlaten een rare slingerbocht is. Maar ook daar liet de Suzuki Celerio zich mooi strak doorheen sturen, die Yokohama banden bevallen mij tot nu toe goed moet ik zeggen. Ze hebben een goede grip en een prima feedback, en ik ben dan ook benieuwd hoe ze presteren in het grensbereik en op nat asfalt. Het gaat de hele week zo’n beetje regenen dus dat laatste komt wel goed.

Fijn
Als er één woord in mij opkomt om deze Suzuki Celerio te omschrijven dan is het “fijn”. “Fijn” want: 5-deurs/grote kofferbak/zuinig en dat zijn fijne dingen als die samen in één auto zitten. Tijdens het zoeken naar de betekenis van het woord “Celerio” kwam ik deze zin tegen: “Er staan maar liefst drie Suzuki’s in de lijst met best verkochte auto’s ter wereld in 2014.” Kijk dan doe je blijkbaar iets goed als automerk, ik was verrast maar eigenlijk toch ook weer niet. De betrouwbaarheid van Suzuki is uitstekend en je ziet nog verrassend veel oudere types van Suzuki op de weg rijden. Mijn zwager met wie ik altijd de actie- en sfeerfoto’s van testauto’s maak is intussen aan zijn derde tweedehands Suzuki (een Suzuki Baleno automaat) bezig. Omdat ik zelf geen auto heb leen ik regelmatig zijn auto, en ik kan niet anders dan beamen dat zo’n meer dan 15 jaar oude Suzuki nog uitstekend rijdt. Met optrekken en in de bochten ben ik nota bene veel moderne auto’s zelfs nog te snel af. Na Harmelen ben ik binnendoor verder gereden naar Woerden, waar ik bijna nog een frontale botsing had met een vrouw in een Smart die doodleuk even snel voor mij langs reed om bij de bakker op de stoep te kunnen parkeren. Het is dat ik wel goed zat op te letten en door een noodstop te maken een aanrijding kon voorkomen maar anders was deze test snel geëindigd met een ongewilde botsproef. Over de remmen dan ook niets dan lof want ik stond precies op tijd stil, en dat ondanks de trommelremmen achter. En of de duvel ermee speelde reed nog geen kilometer verderop een vrouw in de nieuwe Toyota Aygo bijna tegen mij aan, en dat terwijl die wandelaar toch echt aan haar kant liep. Maar goed dit is toch echt geen verkapte crashtest of zo, want daar begint het wel aardig op te lijken zo onderhand.

De weg langs de Oude Rijn is een echte genietersweg, en dat heb ik daar dan ook maar met volle teugen gedaan. Vlakbij Woerden werd het weer leuk en kon ik weer even lekker sturen, eerst de mooie bocht over de brug de Oude Rijn over, en daarna weer bijna een botsing met een mafketel die zomaar de rotonde opreed. Wat is er toch aan de hand vandaag??? Onder het spoor door sloeg ik rechtsaf de rare slingerweg op met grappige kerbstones zoals ik ze altijd maar noem. Dit is typisch zo’n mooie smalle weg waar je zo vloeiend mogelijk overheen moet sturen, en dat ging de Suzuki Celerio prima af waardoor ik er steeds meer plezier in kreeg. Na de kleine rotonde volgden de haakse rechterbocht en de grote rotonde. In de haakse rechterbocht dacht ik even dat ik overmoedig was geweest, maar Suzuki Celerio bleek de bochtensnelheid makkelijk aan te kunnen. Het ESP had nog geen enkele keer ingegrepen dus de grens ligt duidelijk een stuk verder weg dan ik gedacht had. Ondertussen genoot ik van het sonore geluid van het 3-cilindertje, een totaal ander motorblok dan dat van bijvoorbeeld Ford en Opel. Toch vind ik dit motorblok leuker en fijner gewoon omdat het ook echt als een 3-cilinder aanvoelt. Ik las ergens: “Bij het wegrijden trilt de motor wel erg en dit wordt ook doorgegeven in het interieur. Deze trillingen worden tijdens het rijden een stuk minder, maar de binnenspiegel beweegt ook tijdens het rijden veelvuldig. Dit komt het rijcomfort niet ten goede, wat een schaduw werpt op het verder fijne functioneren van de motor.” Vreemd want ik had daar totaal geen last van tijdens het rijden. Als dit echt waar is dan vraag ik altijd of ik even in een exemplaar met een ander kenteken mag rijden. Gewoon om uit te sluiten dat iets exemplarisch is, dat is wel zo netjes. Bij Bodegraven aangekomen besloot ik linksaf te slaan richting de N11, een leuke weg met allemaal rotondes. Hier kon ik mooi even de vering/demping testen door over de rotonderanden heen te rijden. Dat is toch net even anders dan over een snelheidsbreker of dwarsrichel heenrijden. Maar ook dit deed de Suzuki Celerio goed, de klappen werden prima uitgedempt door de goed afgestelde uitgaande demping.

Niets meer en niets minder
Dat is precies wat deze uitermate betaalbare Suzuki Celerio doet, je van A naar B brengen tegen lage kosten want de auto is erg zuinig. Nou moet ik nog wel even uitvinden of dat in de praktijk ook echt zo is, maar de ervaring leert dat Suzuki niet liegt over het verbruik. Alhoewel die 1:29,41 in de brochure wel erg laag is geef ik eerlijk toe. Dat de Suzuki zo betaalbaar is (de 1.0 Economy kost exact €9.999,-) heeft natuurlijk te maken met het feit dat luxe afwezig is. Nou zou je kunnen zeggen: “Ja maar bij Kia en Hyundai krijg ik met respectievelijk de Picanto en de i10 veel meer luxe voor het zelfde geld.” Oké dat is misschien wel zo maar de Suzuki Celerio is écht zuinig en behoorlijk ruim , én heeft ook nog eens een uitstekende wegligging. En dat zijn toch wel puntjes waar ik een auto op afvink als ik een auto wil kopen. Luxe kun je vaak makkelijk achteraf installeren zoals een goede audio-installatie. Het enige dat ik absoluut zou bestellen als accessoire bij aanschaf van deze Suzuki Celerio is een Cruise Control die €649,- kost inclusief montage (Pioneer navigatie kost €849,- incl. montage). Toch vind ik de soms harde kritiek op de afwerking een beetje zeiken om het zeiken, ik bedoel als je deze auto nou goed hebt getest oké maar zo niet hou dan je mond. Als je als autojournalist niet in staat bent om het opgegeven verbruik – daar verklap ik al mee dat het mij wel gelukt is – te halen dan ben je een prutser en heb je geen enkel recht van spreken. Wat heb je nou aan een kleine auto die voor hetzelfde geld meer luxe aan boord heeft, maar het opgegeven verbruik NIET haalt. Reken maar even met mij mee dan ga je schrikken! De Opel Karl scoorde met de zuinigheidsrit 4,5 km per liter minder dan het laagst opgegeven verbruik. Dat is per volle tank van 32 liter wel even 144 km, en stel dat je eenmaal per week tankt op jaarbasis een hele dikke 7.488 km (=1/5 rondje om de aarde!!!) die je minder kan rijden omdat het opgegeven verbruik hoger is dan vermeld. Kijk die berekening maken die andere autojournalisten dus niet, maar wel een grote mond hebben over van alles en nog wat. Omdat ik vroeg naar Vianen was gereden had ik genoeg tijd om de kofferset te fotograferen. En er bleken ook nu weer een verrassende hoeveelheid koffers in de kleine ‘grote’ Suzuki Celerio te passen.

Samsonite kofferset
Met hoedenplank: 2×50-liter + 1×33-liter + 2×13-liter
Zonder hoedenplank: 2×50-liter + 3×33-liter + 1×13-liter

Daan + Sipke=Zon + Blauwe lucht
Hoe we het toch altijd weer klaarspelen weet ik echt niet, maar sla alle foto’s fotoshoots er maar eens op na, want ik en mijn zwager hebben bijna altijd zon en een blauwe lucht. Zo ook nu weer want vrijdag 1 januari zou de enige compleet zonnige dag zijn, en gelukkig had mijn zwager even tijd om mee te gaan voor de fotoshoot van de Suzuki Celerio. Omdat we niet heel veel tijd hadden besloot ik naar Wassenaar te geen, daar was ik al een tijdje niet meer geweest. Wassenaar heeft hele mooie plekjes en ik denk dat die er op de sfeerfoto’s mooi uitkomen. De actiefoto’s heb ik geschoten op het Space Business Park gedeelte Noordwijk, want de andere helft is Katwijk. Mijn zwager en ik moeten dan ook altijd lachen als mensen klagen over het weer, want hoe kan het dan dat wij vrijwel altijd zon + blauwelucht hebben tijdens onze fotoshoots? Ik was heel erg blij met de foto’s, want goede actie- en sfeerfoto’s vind ik belangrijk. Belangrijk omdat ze een functie hebben in het testverslag, sfeerfoto’s zorgen voor zoals ze heten sfeer en actiefoto’s kun je dingen aan aflezen. Die dingen zijn onder andere de invloed van de vering/demping op de wegligging en daarmee dus de kwaliteit van de vering/demping. Ik heb dat ooit geleerd van een veringprofessor Paul Klop, de man die ook mijn motor heeft geprereerd voor mijn motorreis toentertijd naar Armenië. En dat heeft hij verdraaide goed gedaan want ondanks de zware bepakking was de wegligging uitstekend en ging de achterband daardoor maar liefst 25.000 kilometer mee. Jawel vering/demping heeft niet alleen invloed op de wegligging maar ook op de slijtage van de banden. Een raceteam dat een circuit afhuurt om de vering/demping van hun raceauto’s voor dat seizoen goed af te stellen kan zich vele tienduizenden euro’s aan banden besparen.

Yokohama=Yokojippie deel 1
Omdat ik aan de vroege kant was ben ik nog maar even een klein blokje om gereden richting het zwembad. En dat blokje om voerde uiteraard over het nabijgelegen Space Business Park, want ik wilde wel eens weten hoe goed de wegligging van deze Suzuki Celerio nou echt is en dan vooral op nat asfalt. Ik heb namelijk zeer goede ervaringen met Yokohama banden in de regen, de test van de Toyota Urban Cruiser staat mij in dat opzicht nog helder voor de geest. Ik besloot via de ventweg te rijden, dan kon ik nog even de verkeersdrempels aldaar meepakken. De kortste en hoogste verkeersdrempel ging best goed voor zo’n kleine auto, het uitdempen doen de schokdempers achter prima. De twee grootste pluspunten die ik kan vermelden zijn: 1 De stootrubbers slaan niet door op de veerschotels 2 Er is geen sprake van nadeinen. Deze twee dingen gaan overigens meestal samen. De S-bocht aan het einde van de ventweg ging perfect, waarna ik stevig gas gevend de rotonde op en af reed. Ik zag heel even het slippende-auto-icoontje branden maar dat was het dan. Op naar het SBP voor de ultieme test want daarna zou ik echt weten hoe goed deze Suzuki Celerio werkelijk is. De rotonde af ging lekker maar de haakse rechterbocht het SBP op ging wel heel erg goed. Ik schrijf “Heel erg goed” want kletsnat asfalt en dat betekent dat deze Yokohama BluEarth een uitstekende regenband is. Ik hoekte de Suzuki Celerio de vrachtwagenparkeerplaats op en af, daarna had rechts-links richting de ESTEC, over de verkeersdrempel hard naar rechts, en daarna heel mooi over de hoogste verkeersdrempel de rotonde op en af superstrak plankgas gevend de blinde bocht in. Ha, ha, ik weet zeker dat heel wat snelle sportauto’s op dit kletsnatte asfalt zouden moeten lossen. Dit autootje is echt verdraaide goed, en dat komt vooral door de goede vering/demping in combinatie met deze uitstekende Yokohama-(regen)banden. Dit had ik niet verwacht, kolere wat is dit autootje verrassend goed zeg.

Na het zwemmen ben ik nog even door de intussen opgedroogde bocht bij ’t Heen gereden. Vlakbij de apex gaf ik plankgas in de 2de versnelling (max. 100 km/u) waarna ik de Suzuki Celerio lichtjes glijdend op het gas sturend door de bocht heen stuurde. Daarna nog even heel mooi strak over de rotonde en door de S-bocht van de ventweg bij voormalig MarineVliegkamp Valkenburg. En toen wilde ik nog maar één ding en dat is na het middageten over de hotsebotseknotseweg van Stompwijk naar Leidschendam rijden, even richting de N14 en weer omdraaien dezelfde weg terug en dan via Voorschoten binnendoor naar huis + aftanken. Om toch nog even snelle lol te hebben besloot ik een piepkleine omweg naar Zoeterwoude-Dorp te maken via de N11. Het stoplicht naar de lege oprit sprong precies op groen toen ik ana kwam rijden, ik kon de Suzuki Celerio dus met een lekker vaartje de haakse opritbocht inhoeken. Daarna gaf ik heel mooi gedoseerd steeds meer gas in de opritbocht en reed er heel mooi strak doorheen. Nu nog de mooie S-bocht-afrit naar de N11, en naar links kijkend zag ik al dat ik ’m vrij had want er kwam net even geen verkeer vanaf de A4. Om hier de snelheid erin te kunnen houden moeten de vering/demping + banden + onderstel allemaal goed zijn anders is het billen knijpen met zo’n kleine auto. Als iemand mj een dag eerder had gevraagd of ik zo’n hoge bochtensnelheid aan zou kunnen houden als ik gedaan heb had ik met een ferm “Nee!” geantwoord. Ik zat er weer naast, want ik kon wel een hoge bochtensnelheid aanhouden met de Suzuki Celerio. Eigenlijk zou ik een GPS-gestuurde drone mee moeten laten vliegen, dan zouden jullie van bovenaf kunnen zien hoe goed deze Suzuki Celerio is. Ik las ergens dat de opmerking dat deze Suzuki Celerio behoorlijk overhelt, maar op de actiefoto’s blijkt daar echter niets van. Zelfs op de plek op het SBP waar ik had verwacht dat de Suzuki Celerio zijn binnenste achterwiel zou liften deed-ie dat dus niet. Dat betekent dus dat de vering/demping zo (goed) afgesteld staat dat de Suzuki Celerio ook bij een hoge bochtensnelheid het binnenste achterwiel aan het asfalt gekleefd houdt=grip!

Yokohama=Yokojippie deel 2
Op de N11 sloeg ik bij het eerste beste stoplicht rechtsaf via een mooi sluipweggetje richting Zoeterwoude-Dorp waarna ik het mooiste weggetje van het dorp langs de Zuidbuurtse Watering nam richting Stompwijk. De hotsebotseknotseweg ging prima met de Suzuki Celerio, waar andere kleine goedkope auto’s behoorlijk last hebben van deze klinkerweg daar streek de vering/demping van de Suzuki Celerio de klinkers behoorlijk mooi glad voor zo’n kleine auto. In Leidschendam aangekomen sloeg ik linksaf richting de A4/N14 waar ik naast een overhaastige Volkswagen Tiguan kwam te staan. Dat is altijd leuk want ik ben sowieso de underdog in deze kleine Japanner, dus bij groen had ik het nakijken. Maar de Suzuki Celerio deed zijn best, 1ste versnelling 50 km/u -> 2de versnelling richting de 100 km/u -> en net voor de verzakking in de rechterbocht had ik de Volkswagen Tiguan te pakken en reed voor ’m langs naar het stoplicht voor linksaf. Die verzakking is best tricky maar door de juiste manier van aansnijden en de juiste snelheid danste ik heel mooi over de verzakking overheen. Even verderop draaide ik weer om en reed dezelfde weg terug, van deze kant af is die verzakking namelijk een stuk leuker. Ik kon nog net op tijd rechts voorsorteren en hoekte de Suzuki Celerio daarna lekker hard de rechterbocht in, en dat deed de Suzuki Celerio erg goed want amper onderstuur. Daarna stuurde ik scherp naar links om zoveel mogelijk uitloop te hebben na de verzakking, en dat ging precies zoals ik gepland had = SuperSoes! Na 2 dagen testen moet ik bekennen dat ik een stuk positiever ben over deze Suzuki Celerio dan de rest van het autojournaille. Dus als dadelijk het verbruik ook meewerkt word ik nog vrolijker. Ik ben binnendoor via Voorschoten naar Leiden-Zuid gereden, en heb daarbij nog eens extra op de koppeling gelet. Oké ik heb wel eens betere koppelingen onder mijn voet gehad, maar ik kan dit zeker niet als slecht of vaag bestempelen. De koppeling grijpt wat minder mooi aan maar zolang de motor niet regelmatig afslaat bij optrekken voor bv. een stoplicht vind ik het te ver gaan om dit als “slecht/vaag” te betitelen. Bij de Tango kwam ik na het aftanken uit op exact 1:20 wat ik een hele nette waarde vind want ik heb zeker niet rustig gereden. Toch vond ik het stiekem wel jammer dat het ESP niet uitgezet kan worden, dat wilde ik nog even kwijt alhoewel ik me afvraag of het echt wat had toegevoegd omdat dit ESP veel toelaat.

Zondag=Zuinig
Na even heerlijk uitslapen en een dito ontbijt was het tijd om in de Suzuki Celerio te stappen. Samen met mijn moeder, zus en haar zoon was de zondagse ruimtetest aan de beurt. De zit voor de passagiers achterin is goed te noemen, en voor een kleine auto zoals deze Suzuki Celerio zelfs uitstekend. Weer een pluspunt naast de toch al grote bagageruimte en het lage verbruik. Na het middageten ben ik op pad gegaan voor een snelwegzuinigheidsrit, met als doel minimaal het gemiddelde verbruik van 1:27,77 te gaan halen. Na aftanken (minder dan een liter, ha, ha) ben ik linksaf geslagen richting de A44, en ik baalde nu al dat er geen cruise control op deze Suzuki Celerio zit. Gelukkig is er wel een cruise control verkrijgbaar als accessoire, maar eigenlijk hoort zoiets gewoon standaard te zijn naar mijn mening. Gelukkig laat het gaspedaal zich wel heel nauwkeurig bedienen en lukte het mij zonder enig probleem om exact 100 km/u te rijden. Het was redelijk rustig op de snelweg, en gelukkig vrijwel geen vrachtwagens want juist die rijden mij vaak in de weg tijdens een snelwegzuinigheidsrit. Na een mooie constante rit over de A4 sloeg ik rechtsaf de A5 op waar ik ook weer lekker rustig door kon kachelen met 100 km/u. De situatie bij de Coentunnel vind ik nog steeds totaal waardeloos, alleen als het rustig is gaat het wel maar toch! Ik besloot richting Purmerend te rijden en met 55-60 km op de tripmeter weer om te draaien. De terugrit verliep net zo probleemloos als de heenrit, dus ook nu weer lukte het me om perfect die 100 km/u aan te houden. Na zo’n fantastisch mooie snelwegzuinigheidsrit moet het wel heel gek lopen wil daar geen mooie verbruikswaarde uit rollen. En het verbruik was inderdaad fantastisch namelijk 1:27,78 waarna ik tot mijn blijdschap in de brochure een gemiddeld verbruik van 1:27,77 zag staan. Kijk dat is nou nog eens wat je noemt zuinig én kloppend! Nu nog even die ruim 1:29 zien te halen met mijn gewone zuinigheidsrit.

Maandag=Motweerdag=Megafundag
Het klinkt gek maar in dit autootje met Yokojippie banden voelde ik me “The Rain King”. En dan is het toch helemaal te gek dat ik ook nog eens een vrijwel complete regenweek in het vooruitzicht bleek te hebben. Ik was die week overigens wel blij dat ik niet in Drenthe, Friesland of Groningen woon, want daar had ik spijkerbanden nodig gehad om deze auto nog enigszins te kunnen testen. Maar liefst 11 graden Celsius was het verschil in temperatuur tussen het noord-oosten en zuid-westen van Nederland. Na het instappen vond ik het wel jammer dat deze testauto geen stoelverwaming heeft. Het klinkt gek maar daar raak je toch wel een beetje aan gewend als het koud is. Op weg naar werk regende het en dat zorgde ervoor dat ik in mijn kleine Suzuki Celerio slalommend tussen de Audi’s, BMW en Mercedessen door naar werk kon rijden (grapjè!). Bij de stoplichten voor Holiday Inn was ik weer eens getuige van een typisch fenomeen, namelijk 7 auto’s die achter elkaar gingen staan en de gehele linkerbaan vrij lieten. In Drenthe had ik dat nog kunnen begrijpen in verband met een niet bereden en dus besneeuwde linkerbaan, maar deze was alleen maar nat dus wat nou??? Omdat ik net aan kwam rijden toen het stoplicht net op groen sprong kon ik ze allemaal links inhalen en daarna snel rechtsaf slaan. Dat rechtsaf slaan deed ik uiteraard met een lekker vaartje, en de grote sedan die net nog op mijn bumper zat was na de bocht even verdwenen. Die stond nog te kamperen in de regen… Op naar de stationstunnel, maar eerst nog even de mooie haakse linkerbocht voor de tunnel. Er kwam een zeer haastig dieselbusje (nee geen wit busje uit de verkeershufter Top 3) naast me staan, maar met mijn regenbanden vloog ik door de haakse linkerbocht heen. Bye, bye, busje… komt zo… etc.

Op weg naar de flauwe rechterbocht de Willem de Zwijgerlaan op reed er weer een auto tweemaal formaat en Pk’s van de Suzuki Celerio vlak achter me. Hij had me links in kunnen halen maar dat deed hij niet, bang voor een natte buitenbocht? Ik schakelde terug en zonder te remmen stuurde ik naar mijn mening met een iets te hoge snelheid de flauwe rechterbocht in. Tot mijn verbazing had ik (alweer) geen last van onderstuur, en halverwege mijn werkroute kreeg ik er steeds meer lol in. Op de Willem de Zwijgerlaan ter hoogte van de LOI kwam een Mercedes stationwagon mij met een noodvaart voorbij gestoven. Hij wlde net dat ene plekje nog winnen en dat was hem blijkbaar alles waard. Ik was benieuwd wat hij zou doen op de koeienrotonde, de binnen- of de buitenring pakken. Pas op het allerlaatste moment koos hij alsnog voor de binnenring, en moest ik dus wel de langere buitenring pakken. Ook nu weer had ik voor mijn gevoel een te hoge bochtensnelheid, maar ik kon precies voor de Met-Enige-Rijlessen-Controleert-Elke-Dwaas-Een-Slagschip weer invoegen. Misschien moet heel Nederland deze banden kopen, dan staan er nooit meer record-files zoals afgelopen jaar het geval was. Het leukste moment van de dag was op de afslag naar de Plaspoelpolder bij Rijswijk, waar ik moest zijn vanwege een Arbo-bezoek. Nog maar net op de afrit rijdend kwam links van mij een BMW Z4 letterlijk laagvliegend voorbij gestoven op de tweebaans afrit. Eens kijken of ik daar alsnog naast kan komen, dat leek mij wel een leuke uitdaging. Ik remde – voor mijn gevoel tegen beter weten in – onmogelijk later dan laat, maar in de rechterbocht aan het einde van de afrit reed ik tot mijn verbazing doodleuk naast de BMW Z4 de bocht door en haalde ’m zelfs in. Wat een steengoede regenbanden zijn dit zeg! De titel “The Rain King” is hiermee dus bevestigd en dik verdiend!

Gaat ‘Cel’ het halen???
Donderdagmiddag had ik ingepland voor de zuinigheidsrit, de enige échte zuinigheidsrit zoals ik die al heel wat jaartjes doe. De laagste verbruikswaarde die in de brochure vermeld staat is 1:29,41 en dat is behoorlijk zuinig. Ik was dan ook benieuwd of ik die verbruikswaarde zou gaan halen, want de Opel Karl bleef bv. ruim onder de laagste verbruikswaarde. De snelwegzuinigheidsrit gaf me wel goede hoop dat ik het zou moeten halen, want bijna 1:28 met 100 km/u constant op de snelweg is een mooie verbruikswaarde. Het klinkt misschien gek maar ik wist gewoon van tevoren dat ik het zou gaan halen. Na het vol gooien van de brandstoftank (tot dan toe 232,2 km 50-70-80-100 km/u gereden/10,18 liter Euro 95 = 1:22,81) stapte ik in om een kletsnatte zuinigheidsrit te gaan maken. Ik heb geen hekel aan regen maar nu was ik er juist erg blij mee, want deze Yokohama banden zijn perfecte regenbanden. Ik was benieuwd hoe de Suzuki Celerio zich door de mooie natte haakse bocht bij De Zilk zou laten sturen. Uitstekend dus want het net niet bumperklevende achteropkomende verkeer was direct uit beeld na haakse bocht. De Suzuki Celerio laat zich uitstekend op de motor afremmen, en dat komt vooral omdat je vrij snel terug kunt schakelen vanwege de lange versnellingen. Door Vogelenzang heen rijdend moest ik bijna remmen, maar het ging gelukkig net goed.

De doorgaande smalle weg is dan ook niet voor niets een 30 km-zone. Na Vogelenzang ging het gas er weer op richting de bomenweg, waar ik de rotonde ervoor altijd lekker snel en strak neem. In de regen betekent dat altijd wat meer glijden, maar met deze Suzuki Celerio met regenbanden viel dat heel erg mee. Ik hoopte dat de Nachtegalenlaan weer open zou zijn maar dat bleek niet het geval. Ik moest dus omrijden en ben benieuwd hoe lang dat nog gaat duren. Maar ook daarna bleef het goed gaan ondanks de drukte kon ik zonder te remmen over de rotonde heen afslaan richting Bentveld. Ondanks de regen genoot ik van het mooie ritje, vooral op de boulevard was het uitzicht op woeste zee fantastisch. De duinenweg is gelukkig weer helemaal opnieuw geasfalteerd dus dat duurt wel weer even voordat die aan de beurt is. Helaas moest ik remmen voor een auto op de rotonde bij Overveen, stom want als ik beter had geanticipeerd was dat niet nodig geweest. Daarna moest ik na de duinenweg en boulevard weer remmen dit keer voor een overstekende voetganger. Ach laat ook maar ook dacht ik, het gaat om het verbruik dat is belangrijker dan nul keer remmen. Daarna ging het weer lekker en kon ik de rit probleemloos uitrijden tot aan ’t Heen, waar ik aan het einde van de afrit nog een keer moest remmen. Nou ja drie maal is scheepsrecht en helemaal niet zo verkeerd op een afstand van 72,8 km. Na het vol gooien van de brandstoftank kwam ik uit op een heel net verbruik van 1:29,59 wat vrijwel exact het verbruik is dat in de brochure vermeld staat. Dat doet Suzuki dus heel erg goed!

Even lachen…
Mag je om een ander lachen? Het antwoord luidt natuurlijk: “Ja!” Mag je een ander uitlachen? Dat wordt iets lastiger naar mijn mening. Maar ja als iemand zijn review zo pontificaal op het internet heeft gekwakt en het zo hilarisch is dat ik er spontaan de slappe lach van kreeg, en er ook nu weer hard om moet lachen dan mag het. Toch?
[quote Autovandaag.nl]
Review
Erik Wannee 7 september 2015 om 17:02 Suzuki Celerio: geen poespas
Nadat de motor van mijn trouwe Suzuki Alto uit 2003 (4e generatie) na 3 ton de geest had gegeven, moest er een nieuwe auto komen. Ik zocht opnieuw naar een zo zuinig mogelijke kleine auto zonder toeters en bellen. Met name wilde ik geen fratsen zoals elektrisch bedienbare ramen (dat is zo irritant als je ze niet kunt bedienen als je de auto al van het kontakt hebt), centrale deurvergrendeling (geen zin in batterijtjes die leeg kunnen raken), stuurbekrachtiging (ik ben niet gehandicapt) etc.. Zo kwam ik op de Suzuki Celerio Economy uit. Een kleine tegenvaller was dat hij maar in weinig kleuren leverbaar was; vooral grijstinten en maar twee echte frisse kleuren: rood en blauw. De gele versie die op het internet te vinden is, wordt niet in Nederland geleverd; groen is helemaal geen optie. Een wat serieuzere tegenvaller was dat ik ontdekte dat niet alleen een achterruitenwisser ontbreekt, maar ook een achterruitverwarming. Dat vind ik niet veilig, omdat je met een beslagen achterruit nog maar weinig in de achteruitkijkspiegel kunt zien. Ik ging er van uit dat de bedrading er al wel zou liggen en dat het niet zo’ n probleem was om de achterruit te laten vervangen door een exemplaar met verwarming. Dat viel tegen: de bedrading lag er niet, en de ruit moest er uit gezaagd worden. Méérkosten in totaal: 1.000,- Euro.

Een ander zeer opmerkelijk en vrij ergerlijk minpunt is het ontbreken van een slot in het rechter voorportier. Ik had nog nooit een auto zonder centrale deurvergrendeling gezien, die niet aan beide zijden een slotje heeft. Als ik nu de auto op slot heb, en ik wil iets van de rechter achterbank pakken, dan moet ik eerst om de auto heen lopen, de bestuurdersportier openen, een diepe duik door de cabine heen nemen om de rechter achterdeur te ontgrendelen. En dan natuurlijk weer omlopen om die tas van de achterbank te pakken: uiterst onpraktisch, zeker als de auto langs een drukke weg geparkeerd staat. Ik vroeg me af of er überhaupt wel rechter deursloten leverbaar zijn, en dat bleek het geval: voor de (Engelse) versie met het stuur rechts. Maar om een onbegrijpelijke reden moet zo’n slot inclusief inbouwen ruim 650,- Euro kosten! Tjonge, waar is dat voor nodig? Ik vind eigenlijk dat een fabrikant het niet kan maken om een auto zonder centrale deurvergrendeling te leveren zonder sloten aan beide zijden. Wat kleiner zeer vind ik dat er geen moeite is gedaan om een prullenbakje te plaatsen. Alleen een gapend gat in de middenconsole, waarin ik dan maar zelf een prullenbakje heb geknutseld en met het lakstiftje de kleur van het exterieur heb gegeven. Daartegenover staat dan wel weer dat er voor elke inzittende een opening is waarin je een drinkflesje of frisdrankblikje kunt stoppen, wat heel praktisch is. Ook de bagagevakjes in de deuren zijn prima in orde: er is zelfs aan de achterpassagiers gedacht.
[/quote Autovandaag.nl]

Na het lezen van deze review denkt iedere lezer toch: “Beste Erik had toch gewoon de 1.200,- Euro duurdere Suzuki Celerio Comfort gekocht!” Of ben ik nou gek?