Suzuki Bandit(s)
Ruim voordat ik de Suzuki Swift Sport op zou gaan halen, had ik al een mailtje van iemand gekregen waarin deze Suzuki Swift Sport opgehemeld wordt. Deze medewerker van een Suzuki-dealer maakte mij door zijn mailtje heel erg nieuwsgierig naar de nieuwe 3S, zoals ik ‘m maar even afkort. Meteen na zijn e-mail heb ik de nieuwe 3S afgesproken bij BV Nimag. Tussendoor kreeg ik nog een mailtje van hem met 3 foto’s van de zeer fraaie witte Formido-cup versie. Nadat ik die foto’s had gezien kreeg ik helemaal veel zin om in de nieuwe 3S te gaan rijden. De oude 3S (125 Pk) heb ik gelukkig ook in gereden, en dat was veel meer een licht veredelde gewone Swift. Geen bijzondere auto dus die me alleen maar is bijgebleven omdat je er makkelijk op drie wielen mee door de bocht heen kon rijden. Vergeet die oude 3S dit is een totaal andere auto. Om mee te beginnen mag het motorblok ruim 7.000 toeren maken (de meeste auto’s 6.000-6.500), en dat is héél erg lekker kan ik je vertellen. Het lijkt niet veel 500-1.000 toeren meer, maar in de praktijk is het veel meer dan je zou denken. Maar voordat ik die 7.000 toeren kan gaan ervaren moest ik de 3S eerst even warm rijden. Na een fraaie fotoshoot van de Abarth 500C esseesse in de oude binnenstad van Vianen, reden we binnendoor richting de A2. Ik snap er werkelijk niets van dat er op deze 4-baans (en soms zelfs 5-baans) snelweg, op het stuk van Nieuwegein tot aan Amsterdam maar 100 km/u gereden mag worden van onze regering. Maar als ze zelf een keer onder begeleiding over de A2 heen sjezen in hun zwarte BMW’s, dan ligt de snelheid uiteraard op 150-160 km/u.

Ik heb een keer op dit stuk A2 vlak achter een dergelijk regeringskonvooi aangesloten met een testauto in WTCC-look. Op een gegeven moment verscheen er in rode matrixletters op de achterruit van de zwarte typeplaatjesloze BMW de woorden “Houd afstand”. Ik liet me daarna een klein beetje terugzakken maar even later gaf ik weer gas, want ik wist dat ze toch mij niet zouden stoppen. En zo ging het met dik 160 km/u richting Amsterdam. Op een gegeven moment verscheen er weer “Houd afstand” op de achterruit en ben ik schuin naast de achterste zwarte BMW gaan rijden. Op dat moment keek een beveiligingsman even mijn kant op maar ze reden gewoon door. Ik heb nooit een boete thuis gestuurd gekregen, dus ik kan iedereen dan ook van harte aanraden om gewoon achter zo’n regeringskonvooi aan te rijden. Uiteraard is het mooiste aan deze A2 de fly-over naar de A12 richting Den Haag. De andere fly-overs zijn ook gaaf maar deze is de hoogste en de lastigste. ik zette het gas er vol op en was behoorlijk verrast over de wegligging van deze nieuwe 3S. Eenmaal op de A12 rijdend gebaarde mijn zwager die naast me reed dat ik mijn raampje open moest doen. Het bleek dat de N11, waarover wij naar Leiden moesten rijden, afgesloten was vanwege een ongeluk. Meteen besloot ik de afrit Nieuwerbrug te nemen. Onderaan dook ik met een behoorlijke snelheid de altijd weer lastige S-bocht in. Met spinnende voorwielen bleef de 3S perfect op de ingezette lijn, ook toen ik meteen daarna hard naar links moest sturen voor het tweede deel van de S-bocht.

Oeps!
Na de S-bocht volgt een spoorwegovergang met vlak daarna een hele mooie haakse bocht. Daarna is het bijna één lange rechte weg tot aan Bodegraven waar een aantal mooie, en vooral verschillende soorten rotondes liggen. Op de eerste rotonde had ik laatst een hele vreemde ervaring met de Land Rover Discovery 4 SVD6. Ik neem op die ovale rotonde altijd de rotonderand mee, en toen ik dat een week geleden met de Land Rover Discovery 4 SVD6 deed begon deze ongelofelijk te glijden alsof er diesel op de rotonderand lag. Het asfalt was gewoon droog dus ik snapte er helemaal niets van. En ook nu weer begon de 3S ongelofelijk te glijden alsof er diesel op die rotonderand lag, maar ook nu weer was het asfalt kurkdroog. Alle rotondes en bochten daarna gingen perfect en de 3S gaf geen krimp. Omdat we intussen hadden gehoord dat de N11 afgesloten zou zijn bij Alphen a/d Rijn, zijn we heel even aan het begin de N11 opgereden om er daarna meteen weer af te gaan bij Zwammerdam. De dalende S-bocht is één van de mooiere bochten in deze omgeving. Ik smeet de 3S vol op het gas de dalende S-bocht in en ik voelde ‘m onder me gaan glijden. Logisch ook want dit was wel heel erg extreem, maar het goede was dat de 3S perfect in balans bleef. En als ik zeg perfect dan bedoel ik ook echt perfect! Niks geen adrenaline-shots of angstzweet maar gewoon kalm met twee handen aan het stuur perfect glijdend (met het ESP aan) de bocht door.

Via de oude provinciale weg reden we langs Zwammerdam richting Alphen a/d Rijn om daarna buitenom via Woubrugge naar Leiden te rijden. Op de radio hoorden we dat er op de A4 ook nog een ongeluk was gebeurd en dat de N44 bij Wassenaar ook afgesloten was. Wat waren wij blij dat we deze weg hadden genomen! De weg tot aan Hoogmade is weinig spectaculair, alleen de haakse bocht aan het einde van de N446 is serieus leuk. Omdat er een langzame Volvo voor me reed heb ik me iets terug laten zakken, want met de 3S door deze bocht knallen is extra leuk. De reden daarvoor is er eentje die je niet zou verwachten, dat is namelijk die 500-1.000 toeren extra! Omdat de Suzuki Swift Sport 500-1.000 toeren meer mag maken, kon ik namelijk vol gas in de 2e versnelling door deze bocht heen jakkeren. Zelfs de Abarth esseesse hield me niet bij en dat wil wat zeggen. En geloof mij dan ook maar dat je die turbo helemaal niet mist, van geen kanten kan ik je vertellen. Bijna alle automerken hebben tegenwoordig een motorblok met een geringe cilinderinhoud en daarop een twincharger gemonteerd. Suzuki heeft vanwege de hoge ontwikkelingskosten voor een atmosferisch blok gekozen, dat wat extra toeren gegeven, een perfect schakelende 6-versnellingsbak eraan gekoppeld (een uitstekende keuze!) en dan krijg je naar mijn mening een hele leuke auto. Een zelfde soort auto met een atmosferisch motorblok die ik ook zo ontzettend leuk vind is de Renault Clio RS Sport. Turbo’s zijn niet alles geloof me, en dat hebben ze bij Suzuki heel goed begrepen.

Het rotondecircus
Normaal gesproken kom ik altijd van de andere kant aanrijden als ik hier een testrondje rijd. Dit keer was het dus helemaal anders, want ik kwam vanaf Hoogmade het rotondecircus opgereden. Die stomme Volvo V70 stationwagon reed nog steeds voor mij, maar gelukkig pakte de Volvo-bestuurder de binnenring van de eerste grote rotonde. Ik gaf stevig gas en pakte de buitenring, maar net toen rechtsaf wilde slaan over de A4 heen, gooide de Volvo-rijder zijn auto pardoes voor mijn neus. Die idioot reed zonder richting aan te geven zo van de binnen- naar de buitenring. Maar gelukkig was ik erop bedacht omdat ik dit hier wel vaker mee heb gemaakt. Ik stuurde perfect op een halve meter achter hem langs naar de binnenring, schakelde supersnel terug en gaf vol gas in de 2e versnelling, de 3S vloog over de verzakking heen waardoor-ie even helemaal los kwam van het asfalt. Vanwege het hoge toerental was de landing op het asfalt extra lekker, omdat de auto dan meteen een soort van afgeschoten wordt zodra de voorbanden weer grip hebben. Ik begin dat hoge toerental met het uur meer te waarderen, en het verbaasde mij dan ook dat ik in andere testverslagen helemaal niets over de voordelen hiervan heb gelezen. De voordelen van dat hogere toerental zijn er dus wel degelijk, en ook nog eens heel makkelijk aantoonbaar.

Op het viaduct over de A4 heen trapte ik het gas nog dieper in en reed harder dan anders op de tweede grote rotonde af. Door de iets te hoge snelheid moest ik heel hard in de remmen en reed ik lichtjes links en rechts uitbrekend op rotonde af. Ik stuurde vrij hard in maar toch brak of gleed de 3S niet weg zoals je normaal gesproken bij een dergelijke auto zou verwachten. Met piepende banden ronde ik de rotonde, waarna ik op driekwart de rotonde weer afstuurde. Precies op dat punt zit een verzakking die er voor zorgde dat de 3S alweer even los kwam van het asfalt. Meteen na de landing kregen de voorwielen van het hoog in toeren draaiende motorblok weer grip en ging de 3S er met piepende banden vandoor. Daarna kwam ik zo hard op de grote rotonde aan de andere kant van de A4 afgereden, dat de 3S tijdens het harde remmen lichtjes links en rechts begon uit te breken. Ik joeg de 3S hard over de rotonde heen en met piepende banden draaide ik een perfect driekwart rondje. De kunst bij deze rotonde is om het gas erop te houden en vlak voordat je de rotonde afstuurt het gas er weer vol op te zetten. En ook nu weer doe ik dat hoog in toeren in de 2e versnelling zodat ik het gas er vol op kan zetten vlak voor het verlaten van de rotonde. Heel even komen de voorwielen los want ook hier ligt een verzakking, het was dus een en al pret op het rotondecircus met de 3S.

Verjaardag
Na het avondeten moest ik mijn moeder nog even naar de verjaardag van haar jongste broer brengen in Voorhout. Een mooi ritje met een stukje snelweg (de A44) en een stukje binnendoor, met beiden een paar mooie bochten. Op de heenweg heb ik uiteraard netjes gereden met moeders naast mij, maar toch kon ik van één bocht ondanks mijn brave gedrag wel degelijk een conclusie trekken. Dat is de bocht in de afrit naar Noordwijk/Voorhout omdat er middenin die bocht een verzakking (deze keer van hoog naar laag) zit. Toen ik de 3S middenin de bocht naar links moest sturen en de auto over de verzakking heen reed, voelde ik dat het onderstel heel even de weg kwijt was. Ik ben hier een keer in een testauto met een (achteraf bezien) te hoge snelheid overheen gereden. Na de verzakking brak de auto weg en kon ik ‘m maar net aan corrigeren. Dat de banden even iets te lang het wegcontact kwijt waren heeft uiteraard alles te maken met de, voor deze auto althans, te comfortabele vering/demping. De vering/demping van deze 3S is voor een auto in deze prijsklasse zeker niet verkeerd maar het kan absoluut beter. Een betere vering/demping zorgt er bovendien voor dat de 3S nog leuker wordt dan-ie al is. Persoonlijk zou ik kiezen voor een Eibach Pro-kit, net als op de Seat Leon 1.2 TSI. Verder zou ik ook meteen grotere velgen met bredere ultra high performance banden aanschaffen, en als ik dan toch bezig ben ook meteen maar een turbo en een mechanisch sperdif monteren. En geloof het of niet maar in Japan is een dergelijke set verkrijgbaar voor het sommetje van 6.000,- euro hoorde ik. Dan heb je dus voor nog geen 30.000,- euro een snelle en fantastisch sturende sportieve hatchback die bij de meeste andere automerken veel meer kost. Neem nou die Audi A1 quattro die meer dan 70.000,- euro moet kosten, een belachelijk hoog bedrag voor een in mijn ogen een totaal belachelijke auto. De quattro op deze Audi A1 heeft namelijk geen echte quattro (=3 Torsen-difs) maar een zogenaamde Haldex-koppeling.

Op de terugweg van Voorhout naar huis ben ik via de A44 naar huis gereden. Die oprit is namelijk één van de vreemdste in de wijde omtrek omdat deze oprit de ventweg (die voorrang heeft!) naar Rijnsburg kruist. De kans dat er ‘s avonds laat iemand vanaf de ventweg komt is overigens vrijwel nul. Even het grote licht aanzetten als je hier niet bekend bent is raadzaam, vooral om goed te kunnen zien hoe de oprit loopt. Met de Suzuki Swift Sport is deze oprit erg leuk omdat je langer door kunt trekken in de versnellingen. Bij het opsturen van de A44 buigt de oprit licht af naar rechts, dus goed opletten is pure noodzaak als je snelheid hoog ligt. Maar het ging lekker en vol doortrekkend in de 3e versnelling reed ik de A44 op. Ondanks de hoge snelheid lukte het mij om op de flauw naar rechts afbuigende invoegstrook te blijven rijden. Bij het Transferium reed ik de A44 weer af en hier wil ik absoluut geen fossiel voor me hebben. Er zijn automobilisten die ruim voor het einde van deze op- en afrit al 80 km/u (maximum snelheid 120 km/u) gaan rijden. Ik rem pas als ik het voorsorteervak naar links op rijdt, gewoon de snelheid erin houden is dat nou echt zo moeilijk. De bocht naar links na het stoplicht is een mooie bocht maar je kunt hier maar beter snel optrekken, want veel automobilisten die rechts naast je komen staan snijden deze bocht verkeerd aan. Maar met de 3S kon ik lekker op het gas door deze mooie bocht heen, met het ESP aan voelt dat perfect aan zonder dat ik het gevoel had dat er serieus ingegrepen werd. Met het ESP aan voelt het net aan alsof de 3S een elektronisch sperdif heeft, maar dat is dus absoluut niet zo. Erg knap gedaan van Suzuki!

Singelen en terug over Oegstgeest
Eenmaal thuis ben ik verder gegaan met dit testverslag maar dat duurde niet lang. Het begon te kriebelen en wat is er dan leuker dan even ‘mijn’ Leidse singelcircuit te rijden. Vanaf het kantongerecht op de Witte Singel tot aan molen De Valk naast de Rijnsburgersingel is exact 5 kilometer. Op zoek naar een luchtfoto vond ik een grappige zogenaamde letterkaart-plattegrond. Ik heb zelf maar met rode lijn het singelcircuit ingetekend (met begin- en eindpunt in het blauw), dat geeft een beetje een idee hoe gaaf het singelcircuit wel niet is. En aangezien het ‘s avonds erg rustig is op de Leidse singels kan ik me altijd even heerlijk uitleven. Het gaat me daarbij absoluut niet om de snelheid maar vooral om de technische kant van het rijden. En met technisch bedoel ik de snelheid erin houden, zo min mogelijk remmen, en dus voor een bocht terugschakelen, afremmen op de motor enzovoort. Met steeds weer (hard) afremmen en optrekken verlies je namelijk ontzettend veel snelheid. Let maar eens goed op bij een rondje van de ‘special guest’ bij Top Gear. Diegene waarvan het rondje er het langzaamst uitziet – en dat komt door het goede technische rijden! – die rijden vrijwel altijd de snelste tijd. Het komt er dus op neer dat de minst spectaculaire coureurs meestal het snelst zijn.

Het begin van het singelcircuit vangt aan bij het Leidse kantongerecht, een plek waar ik liever niet kom. In de smalle strakke bochten voorbij de universiteit kon ik precies aanvoelen wat de Suzuki onder me ging doen. Door het toerental lekker hoog te houden, precies in het werkgebied dus, kon ik veel beter dan bij een turboblok exact voelen hoeveel Pk’s ik op het asfalt zet. Eigenlijk kun je het singelcircuit beter andersom rijden dan heb je namelijk geen last van de geparkeerde, parkerende en wegrijdende auto’s in de bochten. Na de sterrenwacht reed ik richting de Lammenschansweg waar het mooiste stuk – de Zoeterwoudsesingel – begint. Dit is het deel van het singelcircuit met meerdere snelheidsvertragers en verkeersdrempels. De vering/demping van de 3S deed het niet verkeerd, maar het kan veel beter dat voelde ik gewoon. De schokdempers hadden nog wel wat last van stick-slip, maar gezien het lage kilometrage van de auto verbaasde mij dat niets. Desondanks blijft dit niet alleen het mooiste maar ook het leukste stuk van het singelcircuit. Ik hield het gas er stevig op en na elke verkeersdrempel voelde ik het onderstel heel even zoeken. Daarna even oversteken naar de Zijlsingel, die voor het instellen van de 30-zone leuker was. Een totaal zwakzinnige maatregel want helemaal niemand rijdt hier 30 km/u, ook de bussen niet. En ‘s avonds al helemaal niet! De bocht bij de voormalige meelfabriek is het mooiste stuk van de Zijlsingel. Ik raffelde het laatste stuk snel af, en toen ik bij het stoplicht stond had ik een lekker gevoel in mijn lijf.

Swifting Gears
Op het moment dat ik zaterdagochtend vroeg in de 3S stapte wist ik nog niet dat ik me amper 10 minuten later verschrikkelijk zou misdragen. Na heerlijk over de koeienrotonde gegleden te zijn, loeihard door de haakse bocht te zijn geknald (ik gleed letterlijk de N446 op), zag ik dat ik iets te vroeg van huis vertrokken was. Op de laatste rotonde besloot ik om te draaien en terug te rijden. Stevig door rijdend pakte ik de buitenring van de eerste grote rotonde, om daarna de rotonde afkomend vol op het gas te gaan. De 3S begon lichtjes te glijden, maar was alweer heel snel mooi in balans. Stevig doortrekkend tot aan 7.000 toeren schakelde ik snel op naar de 3e versnelling. Na een korte heftige remactie vloog ik snoeihard over de hoge rotonderand heen vlak langs de vangrail. Jesum wat stuurt deze auto lekker! En alweer vol doortrekkend tot aan het rode gebied reed ik op de laatste grote rotonde af die ik volledig moest ronden. Dit is de mooiste rotondebocht van allemaal, vol op het gas insturend naar links moest ik meteen daarna weer, na de sprong over de verzakking heen, vol op het gas naar rechts sturen. Hier merkte ik goed dat de uitgaande demping van de schokdempers de beperkende factor is. De Yokohama W.drive banden waren even alle grip kwijt net als de avond ervoor op A44 bij de afrit Oegstgeest/Voorhout. Het leukste aan een auto als deze is dat-ie zich heerlijk laat zetten. Daarmee bedoel ik dat ik de auto alvast insturend licht dwars zet voor een mooie bocht of een rotonde. Dat sturen voelt trouwens ook goed (lees: lekker direct) aan, dat moet ook wel want een sportieve hatchback met een indirect stuurgevoel kan het op de ‘hete’ hatchbackmarkt compleet vergeten.

Zondag
Dit is meestal de dag dat ik even test hoeveel mensen er in een testauto passen, maar vooral ook of ze lekker zitten achterin. Met drie volwassenen achterin zit duidelijk niet echt lekker, maar dat klopt ook wel want even las ik dat de 3S een 4-zitter is en geen 5-zitter. Met de kofferbak is het al niet veel beter gesteld, die viel me ook wat tegen. Veel meer dan twee 33-liter, twee 50-liter en een 13 liter beautycase passen er (zonder de hoedenplank!) namelijk niet in. Over de afwerking ben ik ook tevreden, het is niet zo mooi als sommige andere hatchbacks maar daar zet de Suzuki extra rijgenot tegenover. De geluidsinstallatie is stukken beter dan in de oude Suzuki Swift Sport. Het blikkerige geluid van weleer is gelukkig verdwenen, een USB-ingang is aanwezig kortom gewoon goed dus. De stoelen zitten prima alleen vind ik die Recaro’s in de Suzuki Swift Sport Concept wel een stuk mooier. Persoonlijk vind ik dat Suzuki de Swift Sport in die gele configuratie op de markt had moeten brengen. Met als optie o.a. Recaro sportstoelen en die Japanse Sport-set (turbo/veringset/sperdif), dan heb je echt een hele geile gele hatchback.

De 6-bak had ik al genoemd, gewoon een hele fijne versnellingsbak. Maar net zo goed, zeg maar gerust ongemerkt goed, is de koppeling. Vanaf de allereerste seconde tot de laatste heb ik daar geen seconde ruzie mee gehad. De laatste tijd kwam ik nogal eens een testauto tegen waarvan de koppeling slecht te doseren was, dat kwam dan meestal door het (erg) late en/of abrupte aangrijppunt. Suzuki heeft wat dat betreft zijn zaakjes goed op orde, en dat is belangrijk want dit zijn wel dé punten die het rijgenot verhogen. Een ander belangrijk punt zijn de banden, ook die bevielen mij uitstekend en hebben me zelfs een keer gered. Dat was toen een BMW 5-serie op de middenlijn van twee rijbanen ging rijden omdat hij me niet voorbij wilde laten gaan. Toen ik later behoorlijk pissig rechtsaf sloeg had ik zoveel vaart, dat ik heel even dacht dat ik dwars over de vluchtheuvel zou vliegen. Dankzij een noodremactie, waarbij ik recht op de vluchtheuvel af reed, kon ik er net genoeg vaart uithalen om na het loslaten van de remmen de bocht in te sturen. En dat was, naast de uitstekende remmen (geventileerde schijven voor en schijven achter), mede te danken aan de goede Yokohama W.drive banden. Ik ben overigens wel benieuwd hoe de wegligging van de 3S is met Yokohama S.drive banden.

White Night
In de week voor ik de 3S ging ophalen kreeg ik een SMS-je van een vriend uit Deventer. Hij SMS-te dat de WP-schokbreker die onze veringspecialist Paul Klop had gereviseerd toch weer lekte. “Ik kom ‘m volgende week wel even ophalen, dan heb ik meteen een leuk testritje over de snelweg met de 3S voor in het testverslag”, SMS-te ik terug. Dinsdagavond 21-2-12, op een hele mooie datum dus, ben ik na het eten in de SSS gesprongen en via de N11, de A12, de A28 en de A1 naar Deventer gereden. Vrijwel de gehele weg heb ik gemiddeld zo’n 130-140 km/u gereden, met af en toe een uitschieter naar 150-160 km/u. Op de heenweg heb ik er ondanks het feit dat ik de gang er stevig in had ruim 1 uur en 35 minuten over gedaan. Dat viel mij een beetje tegen als ik eerlijk ben. Volgens de routebeschrijving van Google zou ik 1 uur en 41 minuten over de 140 kilometer moeten doen. Ik ben dus maar ietsepietsie sneller geweest ondanks mijn hogere snelheid. Op de terugweg besloot ik via de A1, de A10 en de A4 terug te rijden, over Amsterdam dus in plaats van over Utrecht. Zodra ik op de A1 reed heb ik de snelheid met behulp van de cruise control vast gezet op exact 100 km/u. Volgens de routebeschrijving van Google is deze afstand 144 kilometer en zou ik daar 1 uur en 36 minuten over moeten doen. Ik heb op de hele route twee keer een vrachtwagen ingehaald met heel even 120 km/u (nog steeds op de cruise control), en één keer moest ik van de cruise control toen ik van de A1 de A10 op reed. En geloof het of niet maar ook dit keer was ik 6 minuten sneller, maar ik heb wel de gehele weg slechts 100 km/u gereden. Daar sta je dan met je jakkeren, bumperkleven en haasten en denken dat je tijdswinst boekt.

Tijdens zo’n extreem rustige ‘slome’ rit ga ik meestal zitten rekenen. In dit geval heb ik alvast proberen uit te rekenen wat het voordeel van mijn tankbeurt zou kunnen zijn. Ik had 37,46 liter getankt voor 1,70 euro p/ltr, dus dat is een voordeel van dik 2,2 liter benzine vergeleken met de 1,80 euro p/ltr op de snelweg. De rit naar huis was ongeveer 150 kilometer, en met een snelheid van 100 km/u zou een verbruik van rond de 1:18 mogelijk moeten zijn leek mij. 144/18=8 liter-2,2 liter=5,8 liter. Dus die 2,2 liter benzine meer bespaart me op deze lange rit toch mooi bijna 4,- euro én ik heb er korter over gedaan dan op de heenweg, namelijk exact 1,5 uur en dat had ik totaal niet verwacht. Zo zie je maar weer dat een constante rit met een vrijwel constante snelheid, zonder stoplichten, weinig wisselen van snelweg (de A1 loopt langs Deventer tot aan Amsterdam) helemaal niet langzamer is maar juist sneller. De ongelofelijke rust en het feit dat ik, op een enkele vrachtwagen na, op helemaal niemand hoefde te letten schelen heel wat energie en/of stress. De volgende dag heb ik de 3S afgetankt en kwam ik uit op een verbruik van exact 1:16. Dat is hoger dan ik verwacht had, ik had iets van 1:18-1:20 verwacht. De berekening wordt daardoor iets anders (144/16=9 liter-2,2 liter=6,8 liter), en de kosten van de rit dus iets hoger maar die 2,2 liter=35,2 km blijft natuurlijk staan. De door Suzuki opgegeven 1:19,23 heb ik dus bij lange na niet gehaald!

S-Donoravond
Donderdag hoefde ik pas in de middag naar werk en was het dus lekker rustig op de weg, mede omdat het voorjaarsvakantie is. Een goede gelegenheid om dus eens grondig de wegligging met het ESP aan én uit te testen in dezelfde bochten. Ik had al eerder gemerkt dat er verschil zit tussen droog en nat wegdek met het ESP aan. Op droog asfalt met het ESP aan blijft de 3S beter en langer in het juiste spoor. Op nat asfalt breekt-ie eerder uit maar door de uitstekende werking van het ESP in combinatie met het TCS wordt de 3S weer snel in het juiste spoor getrokken, of beter gezegd in balans gebracht. Maar ja die uitstekende werking vind ik persoonlijk niet zo leuk, omdat de auto daardoor namelijk minder vloeiend door een bocht stuurt. Nadat ik het ESP had uitgezet kreeg ik dan ook een veel beter gevoel over de 3S, puur omdat ik ineens naadloos aan kon voelen wat de 3S ging doen. Zonder ingrijpen van het ESP, en dus met zwaar spinnende voorbanden, kon ik de 3S perfect op het gas al voorwieldriftend door een bocht heen sturen. Dít maakt deze auto zo leuk dat ik eigenlijk alleen nog maar kan dromen van een Suzuki Swift 1.6 Sport mét turbo en mét mechanisch sperdif én vooral ook met een sportieve veringset. Ik weet zeker dat je met een 4S+T (Suzuki Swift Sport Sperdif + Turbo) heel wat veel duurdere sportieve hatchbacks het snot voor de ogen rijdt.

Na een lange avond (=spermadonor-avond) werken moest ik nog even een studente thuis brengen, die af en toe ‘s avonds bij ons werkt. Ik hoef daar niet zo ver voor om te rijden, en bovendien is het een hele mooie route. Met de bus en de trein doet ze er minimaal 3-4 maal zo lang over, right! Op de heenweg belandde we nog even in een korte file vanwege de verbreding van de A4. Eenmaal bij de afslag Leidschendam was ik er zo. Die afslag blijft van deze kant af altijd weer erg leuk. Ik snap dan ook niet dat er mensen voor mij al ruim van tevoren 80 km/u gaan rijden terwijl je op die afrit nog steeds 100 km/u mag rijden tot aan de afslag. Uiteindelijk heb ik maar even teruggeschakeld naar de derde versnelling en toen alsnog ingehaald. De 6-bak van deze 3S schakelt heerlijk, dit is zoveel beter dan het vorige model. Om echt vooruit te komen moet ik wel zorgen dat ik boven de 4.000 toeren kom want pas dan gebeurt er iets. Daaronder is het prima maar pas tussen de 4.000 en 7.000 gaat de 3S er echt vandoor. En ook nu weer kwam die 7.000 toeren mij goed van pas, omdat ik niet op hoefde te schakelen tijdens die inhaalactie.